veis kentriki

Για τον τόμο του Γιώργου Βέη με δοκίμια ποιητικής και κείμενα για την ποίηση «Για την ποιητική γραφή – Δοκιμίων σύνοψις» (εκδ. Ύψιλον).

Του Χρίστου Λάνδρου

Σχεδόν όλοι οι ποιητές επιχειρούν να δώσουν έναν ορισμό ποίησης ή να εξηγήσουν τον δικό τους δρόμο ποιητικής γραφής. Διευρυμένο ορισμό με στόχο την αποστολή της ποιητικής τέχνης και τη θέση της στο σύγχρονο κόσμο, αλλά και τη διαδικασία της ποιητικής σύνθεσης με παραδείγματα καταθέτει ο ποιητής Γιώργος Βέης συγκεντρώνοντας σε έναν τόμο την προσωπική του άποψη για την ποιητική γραφή. Στα δοκίμιά του προτάσσει ένα σονέτο με τίτλο «Ars Poetica», τίτλο δανεισμένο από τον αρχαίο Λατίνο ποιητή Οράτιο. Τον ίδιο τίτλο χρησιμοποίησε και ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου για να παρουσιάσει τη δική του ποιητική τέχνη [1].

Η ars poetica [2] για τον Βέη είναι η τέχνη του να μετουσιώνει ο ποιητής τις εικόνες του φυσικού περιβάλλοντος σε κάτι άλλο, πέραν όσων προσλαμβάνει με τις αισθήσεις. Αυτό το επιτυγχάνει με τη μεταφορική χρήση της γλώσσας, με προσωποποιήσεις και μεταφορές. Στόχος του το κάλλος και η αλήθεια, έτσι ώστε η ποίηση να γίνεται έκφραση αιώνιας δόξας και ομορφιάς. Εικόνες από τη ζωντανή φύση, διάλογοι περιστεριών, τα σχόλια μιας ντάλιας, οι ψίθυροι της άνοιξης, οι ομιλίες του θέρους, η δόξα του ηλιοβασιλέματος, η αντίστοιχη δόξα μιας πανσελήνου, αλλά στα κλαδιά της καμφοράς. Αυτή η δόξα του κάλλους δεν είναι εφήμερη, αλλά αιώνια. Κι ο χρόνος ένα παιχνίδι ομορφιάς. Η αλήθεια της πραγματικότητας και το είδωλό της αξεδιάλυτα, απλώς ένα βλέμμα ποιητικό. Σύμφωνα με τον Κ.Γ. Παπαγεωργίου «Η συναισθηματική ένταση αυξάνει ακόμα περισσότερο, όταν ο Γιώργος Βέης συνδιαλέγεται, νοητικά και σωματικά, με την ελληνική φύση, την οποία επικαλείται είτε ως ενιαίο όλο, είτε εν μέρει…» [3]

Στόχος του το κάλλος και η αλήθεια, έτσι ώστε η ποίηση να γίνεται έκφραση αιώνιας δόξας και ομορφιάς.

Αν για τον Βέη η ποιητική τέχνη οδεύει στην έκφραση του κάλλους και στην αναζήτηση της αλήθειας, για τον Ασλάνογλου είναι περιπλάνηση, αγώνας, πάθος έκφρασης, αναζήτηση «ψηφίδων» φορτισμένων με αίσθημα. Και οι δυο τους πάντως συμπίπτουν στην αγωνιώδη αναζήτηση των λέξεων.

«Το ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση
σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες
όπου η ζωή χορεύει. Θέλω να είναι
αγώνας, όχι μια μουσική που λύνεται
μα πάθος για την μέσα έκφραση μιας ασυναρτησίας
μιας αταξίας που θα γίνει παρανάλωμα
αν δεν τα παίξουμε όλα για όλα.

Όταν οι άλλοι, αδιάφοροι, με σιγουριά
ξοδεύονται άσκοπα ή ετοιμάζονται το βράδυ
να πεθάνουν, όλη τη νύχτα ψάχνω για ψηφίδες
αδιάφθορες μες στον μονόλογο τον καθημερινό
κι ας είναι οι πιο φθαρμένες. Να φεγγρίζουν
μες στο πυκνό σκοτάδι τους σαν τ’ αχαμνά ζωύφια
τυχαίες, σκοτωμένες απ’ το νόημα
με αίσθημα ποτισμένες».

«Ο δύσκολος θάνατος» (1978)

Η σύνοψη κειμένων του Γιώργου Βέη απαρτίζεται από ένα ποίημα ως προοίμιο και δώδεκα δοκίμια δημοσιευμένα κατά καιρούς σε ηλεκτρονικά περιοδικά. Όλα μαζί συγκροτούν την έκφραση της ποιητικής τέχνης του από καιρό πριν διαμορφωμένης. Η ανάλυση και μόνο του σονέτου νομίζω πως είναι ικανή για να φωτίσει την προσωπική του ποιητική διαδρομή.

Ωστόσο, στις μέρες μας ανακύπτουν ποικίλα ερωτήματα στα οποία απαντά ο ποιητής, μέσω των δοκιμίων του. Ποια είναι «η ποιητική προοπτική» στη σύγχρονη εποχή της ηλεκτρονικής τεχνολογίας; Ποια είναι η θέση και η αποστολή της ποίησης; Επικαλούμενος τον ορισμό του Γουάλας Στήβενς ότι «η ποίηση είναι η τέχνη του επαΐοντος» μάς θυμίζει τη γενική άποψη του Πλάτωνα περί των «επαϊόντων» και καταλήγει στη θέση ότι η ποίηση ως υψηλή τέχνη προπορεύεται της εποχής της, έχοντας ενίοτε τη δυνατότητα να την προβλέπει. Αυτό θα μπορούσε κανείς να το ισχυριστεί και για τη μουσική ή τη ζωγραφική. Άλλωστε και η ζωγραφική θεωρείται ποίηση διά εικόνων.

Η έκφραση του κάλλους μέσω της φαντασίας όπως πολύ εύστοχα διατύπωσε ο Γιώργος Βέης στο προοιμιακό σονέτο του δεν αφορά μόνον την τέχνη αλλά και τη ζωή.

Στη σύγχρονη λοιπόν πραγματικότητα η ποίηση έχει την εξής προοπτική: προσφέρει μια άλλη οπτική του κόσμου. Σε μια εποχή χάους και ανασφάλειας, επομένως αταξίας, ιδιαίτερα κατά τη συρρίκνωση του κόσμου μέσω του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σε μια εποχή φόβου των πολέμων και των πυρηνικών εξοπλισμών, καταστροφικών εξ ορισμού, η ποίηση προβάλλει την τάξη, τον ρυθμό, το μέτρο, την ομορφιά, τη συγκίνηση, κατακτώντας την ποιητική διάσταση με την ελευθερία του λόγου, τη φαντασία και το όνειρο μέσα από τις άπειρες χρήσεις των λέξεων. Για να ενισχύσει την άποψή του για την αποστολή της ποίησης στις μέρες μας επικαλείται τη φράση του Τζόζεφ Κόνραντ πως «μόνον η φαντασία και όχι η επινόηση είναι η υπέρτατη κυρίαρχος της τέχνης όπως και της ζωής». Επομένως η έκφραση του κάλλους μέσω της φαντασίας όπως πολύ εύστοχα διατύπωσε ο Γιώργος Βέης στο προοιμιακό σονέτο του δεν αφορά μόνον την τέχνη αλλά και τη ζωή.

Ένα επόμενο βήμα για την ποιητική γραφή είναι η παρουσίαση της ποιητικής παραγωγής στο δοκίμιο με τίτλο «Εστίες της ποιητικής γραφής σήμερα». Με ειδική αναφορά στο βιβλίο του Στρατή Πασχάλη Ποίηση σε μικρόψυχους καιρούς, παραθέτει μερικά από τα χαρακτηριστικά της ποίησης και των θεμάτων που κινούν τους ποιητές. Επειδή κάθε χρόνο εκδίδονται πολλές ποιητικές συλλογές ο Γιώργος Βέης κάνει τη διάκριση ανάμεσα σε ποιήματα και ποίηση, υπογραμμίζοντας πως η ποίηση γίνεται ένα αντίδοτο θανάτου.

«Γράφω ένα ποίημα, γράφω ίσως κάτι που ενδέχεται να είναι ποίημα, επειδή δεν στρεβλώνομαι, επειδή ευελπιστώ μέσα στην περιγεγραμμένη τρέλα. Συλλέγω τις λέξεις, δηλαδή εντοπίζω και ταξινομώ ό,τι το χάος επιτρέπει να ταξινομηθεί. Από τη χαραμάδα της φθοράς αποσπώ τις παραγράφους, τους στίχους, τις στροφές στην πρωτογενή μορφή τους. [...] Γράφουμε για να πληρώσουμε ορισμένα κενά της ύπαρξης, για να αποπληρώσουμε όσα μας παραχώρησαν οι αισθήσεις. [...] Αν και καταδικασμένοι παιδιόθεν σε θάνατο, γράφουμε».

Από ποια θέματα διεγείρονται οι ποιητές; Από εκείνα που τους βασανίζουν ή τους απειλούν, από την Ιστορία, ίσως από τη δική τους πορεία στη ζωή (αυτοβιογραφία), από τον έρωτα και τον θάνατο, από την ίδια την ύπαρξη. Κι άλλοι από τα σύμβολα και τις εικόνες. Μέσω της γραφής οι ποιητές γνωρίζουν τον εαυτό τους. Συνεπώς η ποίηση γίνεται, μέσα από την καθημερινή άσκηση, μια μέθοδος αυτογνωσίας, ενώ η αναζήτηση των λέξεων εξελίσσεται σε αγωγή ύφους.

Ο ίδιος αποτιμά την ποιητική παραγωγή, παρατηρώντας και κρίνοντας νέους ποιητές με πολλή συμπάθεια. Απορρίπτει όσους πλατειάζουν, είναι φλύαροι ή επηρμένοι. Απορριπτέα επίσης θεωρεί και τα υπέρ το δέον εξομολογητικά και μιμητικά ποιήματα.

Πολλές από τις ποιητικές συλλογές που εκδίδονται δεν έχουν θετικές κριτικές, ωστόσο θα μπορούσαν να προετοιμάσουν μια μεγαλύτερη ποιητική σύνθεση η οποία, κατά τον Βέη, απουσιάζει προς το παρόν. Ο ίδιος αποτιμά την ποιητική παραγωγή, παρατηρώντας και κρίνοντας νέους ποιητές με πολλή συμπάθεια. Απορρίπτει όσους πλατειάζουν, είναι φλύαροι ή επηρμένοι. Απορριπτέα επίσης θεωρεί και τα υπέρ το δέον εξομολογητικά και μιμητικά ποιήματα. Από την άλλη, επαινεί εκείνους των οποίων οι στίχοι υπακούουν σε κανόνες που οι ίδιοι έχουν θεσπίσει, επιδιώκοντας να οργανώσουν την καθημερινή γλώσσα, να την αναγάγουν σε ποιητική έκφραση τέτοια που να συμβάλλει στην αυτοσυνειδησία, ακόμα κι όταν επιλέγουν την παραδοσιακή μετρική.

Για την ταξινόμηση και διαβάθμιση των ποιητών ακολουθεί τη ρήση του Ελύτη: «Οι κακοί ποιητές τρέφονται από τα γεγονότα, οι μέτριοι από τα αισθήματα και οι καλοί από τη μετατροπή του τίποτε σε κάτι». Όπως και να ‘χει, το ποίημα συγκροτεί μια νέα πραγματικότητα που δεν αφορά μόνον τον ποιητή αλλά και τους αναγνώστες, αν και εφόσον συντελεί στην απόλαυση του κειμένου. Βέβαια οι θεματικές ενότητες κάθε ποιητή επηρεάζονται από το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι αλλά έχει ιδιαίτερη σημασία με ποιον τρόπο επιλέγονται η εκφραστική οξύτητα, οι αλληγορίες, οι μεταφορές που μπορούν να φτάσουν σε εντελώς απίθανες διατυπώσεις. Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το ποιητικό τοπίο που περιγράφει ο ποιητής Γιώργος Βέης.

Αντικείμενο του πόθου κάθε ποιητή είναι οι λέξεις σε συνδυασμό με τα πράγματα. Ο συνδυασμός των δυο εννοιών παραπέμπει στον Μισέλ Φουκώ, αλλά και στην 7η επιστολή του Πλάτωνα. Η διαδικασία της ποιητικής σύνθεσης στο δοκίμιο «Επιθυμία και Ποίηση» εξηγείται από την περιγραφή μιας καθημερινής πρακτικής ημερολογιακού τύπου με παραδείγματα από το χειρόγραφο της Σάμου και το αντίστοιχο της Σαντορίνης. Οι εμπειρίες, όσα ο ποιητής εισπράττει με τις αισθήσεις του, μετατρέπονται σε ποίηση. Το ίδιο και τα όνειρα, η φαντασία, οι λησμονημένες νεανικές συζητήσεις και άλλα, ώστε το αποτέλεσμα να εκφράζει τον συλλογικό άνθρωπο και να αποτυπώνει κάτι βαθύτερο για την ψυχή της ανθρωπότητας, αν ισχύει μια τέτοια έκφραση. Στο εν λόγω δοκίμιο ο Γιώργος Βέης δεν αρκείται μόνο στο να παραθέτει δικά του ποιήματα («Ναύπλιο», « Βέροια») που δηλώνουν στην πράξη ό,τι έχει θεωρητικά υποστηρίξει, αλλά επικαλείται και την αυθεντία μεγάλων λογοτεχνών, όπως ο Σκοτ Φιτζέραλντ, ο Μαρσέλ Προυστ, ο Χόρχε Λουί Μπόρχες.

Έχει κάποιον ιδιαίτερο ρόλο ο τόπος στην ποίηση; Φυσικά, θα απαντήσει ο Γιώργος Βέης, εφόσον, σύμφωνα με τον Οράτιο, σκοπός της γραφής είναι η τέρψη και η παιδεία. Στις δικές του ημερολογιακές σημειώσεις από το Πυθαγόρειο Σάμου, ο Γιώργος Βέης παραθέτει ό,τι ένιωθε καθημερινά αντικρίζοντας το ίδιο τοπίο. Βλέπει, ακούει, γεύεται. Αισθάνεται τη μουσική της γλώσσας από τις μικροϊστορίες απλών ανθρώπων, εσωτερικεύει όσα προσλαμβάνει, τα συνδέει με τις αιώνιες αρχές της φιλοσοφίας του Ηράκλειτου, προβληματίζεται και δοκιμάζει τη μορφή των στίχων. Άλλοτε πάλι ο τόπος τον κατακλύζει με αναμνήσεις, αναζητεί ή ανιχνεύει στοιχεία μιας ιδιότυπης πατριδογνωσίας μέσω των εμπειριών του από τον γενέθλιο τόπο, και τα συνδέει με τόπους όπου εργάσθηκε – Κίνα, Ινδονησία και αλλού στον κόσμο. Από το μικρό στο μέγα. Έτσι και η ποίηση γίνεται ένα ταξίδι στο πνεύμα του τόπου από τον οποίο αφορμάται.

Βλέπει, ακούει, γεύεται. Αισθάνεται τη μουσική της γλώσσας από τις μικροϊστορίες απλών ανθρώπων, εσωτερικεύει όσα προσλαμβάνει, τα συνδέει με τις αιώνιες αρχές της φιλοσοφίας του Ηράκλειτου, προβληματίζεται και δοκιμάζει τη μορφή των στίχων.

Αν η σχέση ποίησης και χώρου εκφράσθηκε σε δοκίμιο με ημερολογιακή μορφή, η συνέχεια είναι η σχέση της ποίησης με το χρόνο. Όσο συγκεκριμένος μπορεί να είναι ο τόπος ακόμα και των μη ορατών όντων, τόσο δυσανάγνωστος γίνεται ο χρόνος, καθώς «ο χρόνος του ποιήματος είναι ο χρόνος των εξ αποκαλύψεως ποιοτικών του συνισταμένων». Επομένως ο χρόνος έχει να κάνει με την ποιότητα και την αισθητική του ποιήματος. Μπορεί αυτό να ακούεται εντελώς θεωρητικό κατασκεύασμα, αλλά πάντα θα υπάρχει μια διάσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης, διότι η πράξη, δηλαδή η γραφή, στην προκειμένη περίπτωση είναι ρευστή, πολύ ελεύθερη, ο λόγος της ανυπότακτος, ενώ η θεωρία παράγει και προβάλλει κανόνες, επιχειρώντας να υποτάξει τον λόγο. Ωστόσο, η ποιητική πράξη θα βρίσκεται συχνά ένα βήμα μπροστά από τη θεωρία, καθώς δεν υποτάσσεται σε κανόνες ή πολλές φορές, τους παραβιάζει.

Την ίδια αντίληψη περίπου υποστηρίζει ο Βέης στο δοκίμιο «Ποίηση και Ιστορία». Ενώ η Ιστορία στηρίζεται σε πηγές, γεγονότα, ποσοτικά και ποιητικά δεδομένα, η ποίηση αυθαιρετεί, καταστρέφει τα δεδομένα και προβαίνει σε τολμηρές ερμηνείες. Πολύ σωστά επιλέγει δύο σημαντικούς ιστορικούς του 20ού αιώνα, τον Ε.Χ. Καρ και τον Lucien Febvre, για να περιγράψει εμφαντικά τη μεθοδολογία της Ιστορίας και να καταλήξει στο σημείο της ερμηνείας που τη συνδέει με τη λογοτεχνία. Όμως και η φιλοσοφία η οποία επιδιώκει να προσδιορίσει το «όντως ον» σχετίζεται με την ποίηση. Ο Γιώργος Βέης σημειώνει πως για τον βουδισμό «αυτός ο κόσμος εδώ δεν υφίσταται», επομένως υφίσταται κάποιος άλλος που δεν γνωρίζουμε. Αυτόν τον κόσμο των αοράτων, επιχειρεί η ποίηση να προσεγγίσει κι έτσι σχολιάζει ή υπομνηματίζει τη φιλοσοφία που ερευνά το «όντως όν». Μπορεί βέβαια η ποίηση να επηρεάζεται από το πραγματικό και το αισθητό, αλλά διεγείρεται από το μη αισθητό, το φαντασιακό, το παράδοξο.

ypsilon veis gia tin poiitiki grafiΠριν προχωρήσει στην ερμηνεία του ποιήματος και οιονεί ως επιστέγασμα των όσων υποστήριξε στα προηγούμενα δοκίμια, παρεμβάλλει την επιβεβαίωση ενός ποιητικού λόγου, στο δοκίμιο με τίτλο «Η ποιητική μαρτυρία της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ». Ο ποιητικός της λόγος διευρύνει με τον συμβολισμό του την πραγματικότητα και αποκαλύπτει τι μπορεί να υπάρχει πίσω και πέρα από τα πράγματα. Ο ποιητικός της λόγος ξεπερνά τα επιφαινόμενα, ανοίγεται σε μιαν άλλη πραγματικότητα, η οποία επιδέχεται διάφορες ερμηνείες, καθώς βαδίζει σε χώρο «αγεωγράφητο, αφωτογράφητο, αγεωμέτρητο». Για τον λόγο αυτό και το ποίημα υπόκειται, για την κατανόησή του, σε πολλαπλές ερμηνείες, καθώς το νόημα των στίχων δεν είναι ιδιαίτερα εμφανές. Η προσέγγιση της ποίησης είναι μια διαδικασία για την ανεύρεση του πληρέστερου νοήματος σε συνδυασμό με την αισθητική απόλαυση.

«Το μυστικό νόημα του ποιήματος», δημοσιευμένο το 2020 συμπληρώνει την θεωρητική ανάλυση της ποιητικής γραφής και ακολουθείται από δυο παραδείγματα ποιητριών: της Ελένης Βακαλό και της Μαρίας Κυρτζάκη. Η αναφορά στη Βακαλό, που ξεκινά από την ανταλλαγή επιστολών μεταξύ τους και εξελίσσεται σε κείμενο αυτοαναφορικό-αυτοβιογραφικό, επαληθεύει τις απόψεις του Γιώργου Βέη για την τέχνη και την ουσία της ποίησης. Τα χαρακτηριστικά της ποίησης της Μαρίας Κυρτζάκη όπως τα ιεραρχεί ο ποιητής με επίκεντρο τη συλλογή της Οι λέξεις είναι η αφαιρετική και ελλειπτική γραφή, οι γλωσσικές υπερβάσεις και άλλα πιο συγκεκριμένα: η «στρατηγική αλυσιδωτών αιφνιδιασμών», οι εκπλήξεις, η ερμηνεία της πραγματικότητας, τα ανθρώπινα πάθη, η αρχαιογνωσία, η μεταγλώσσα. Ο Γιώργος Βέης χαρακτηρίζει τη Μαρία Κυρτζάκη μια «συνειδητή μάρτυρα της εποχής» μας, εκπρόσωπο «της πολυφωνικής γενιάς του ’70».

Η σύνοψη των δοκιμίων του Γιώργου Βέη συγκροτεί μια αναλυτική παρουσίαση της ποιητικής τέχνης ως «τέχνης του επαΐοντος», όρο στον οποίο επανέρχεται. Τα δοκίμια, αν και γραμμένα σε διαφορετικούς χρόνους, απαρτίζουν ένα ενιαίο σώμα που αρχίζει από τον ορισμό της ποίησης, προχωρεί στη διαδικασία της σύνθεσης, τις επιλογές των ποιητών, τη σχέση της με την αλήθεια, την Ιστορία και τη Φιλοσοφία, και φτάνει στη σχέση της με τον άνθρωπο, με τον πραγματικό ή τον φαντασιακό κόσμο, την πολλαπλότητα της ερμηνείας, εν τέλει με την προσφορά του ξεχωριστού κάλλους της υψηλής και μοναδικής αυτής τέχνης που προκαλεί σκέψεις, προβληματισμούς, συναισθήματα, συγκινεί και εκπλήσσει με μόνο όργανο τον λόγο.


* Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΑΝΔΡΟΣ είναι φιλόλογος, μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού «Απόπλους».

1. Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου Ο δύσκολος θάνατος, Νεφέλη, Αθήνα 1985, σ. 63
2. Γιώργος Βέης Ν, όπως Νοσταλγία, Ύψιλον, Αθήνα 2008, σ. 34
3. Κώστας Γ. Παπαγεωργίου Τα άδεια γήπεδα. Ποιητικές κριτικές δοκιμές. Σόκολη, Αθήνα 1985, σ. 238

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Πώς να διαβάζουμε λογοτεχνία» του Τέρυ Ίγκλετον – Μια γλαφυρή εισαγωγή στον κόσμο της ανάγνωσης

«Πώς να διαβάζουμε λογοτεχνία» του Τέρυ Ίγκλετον – Μια γλαφυρή εισαγωγή στον κόσμο της ανάγνωσης

Για το βιβλίο του Τέρυ Ίγκλετον [Τerry Eagleton] «Πώς να διαβάσουμε λογοτεχνία» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά, εκδ. Πεδίο]. Κεντρική εικόνα: (© Unsplash). 

Γράφει ο Φώτης Καραμπεσίνης

Το ερώτημα του τίτλου ...

«Τα όνειρα της καμήλας και άλλες ιστορίες για τη Συρία» της Ελένης Παπανδρέου (κριτική) – Στην επικράτεια του παραμυθιού

«Τα όνειρα της καμήλας και άλλες ιστορίες για τη Συρία» της Ελένης Παπανδρέου (κριτική) – Στην επικράτεια του παραμυθιού

Για το λεύκωμα της Ελένης Παπανδρέου «Τα όνειρα της καμήλας και άλλες ιστορίες για τη Συρία» (εκδ. Ιωλκός). Κεντρική εικόνα: Φωτογραφία της Ελένης Παπανδρέου από την έκδοση. 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Στο ...

«Βαθύ μπλε» του Πάτρικ Σβένσον (κριτική) – H θάλασσα, τα βάθη της και η αναζήτηση του αγνώστου

«Βαθύ μπλε» του Πάτρικ Σβένσον (κριτική) – H θάλασσα, τα βάθη της και η αναζήτηση του αγνώστου

Για το βιβλίο του Πάτρικ Σβένσον [Patrik Svensson] «Βαθύ μπλε – H θάλασσα, τα βάθη της και η αναζήτηση του αγνώστου» (μτφρ. Αγγελική Νάτση, εκδ. Μεταίχμιο). Κεντρική εικόνα: Σκίτσα από τη ζωή στη θάλασσα βασισμένα σε γκραβούρες του 1849.

Γράφει η Άννα Λυδάκη

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Όσο μακρινή κι αν φαντάζει η Ιαπωνία, δεν παύει να μας ελκύει, μεταξύ άλλων και για την ιδιαίτερη και τολμηρή λογοτεχνία της. Από τον κλασικό Καουαμπάτα έως τον ευφάνταστο Μουρακάμι, επιλέγουμε δέκα βιβλία που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα και μπορούν να μας ανοίξουν νέα παράθυρα στον κόσμο του Ανατέλλοντος Ήλιου. K...

Τα βραβεία του «Χάρτη» 2023: Ο βραχύς κατάλογος

Τα βραβεία του «Χάρτη» 2023: Ο βραχύς κατάλογος

Το διαδικτυακό περιοδικό Λόγου και Τέχνης Χάρτης (www.hartismag.gr), συνεχίζει για τρίτη χρονιά την απονομή ετήσιων βραβείων, με σκοπό την ανάδειξη των σημαντικότερων βιβλίων που κυκλοφόρησαν το περασμένο έτος. Σήμερα ανακοινώθηκε ο Βραχύς Κατάλογος σε όλες τις κατηγορίες. Δείτε βιβλία και συγγραφείς. 

...

Βραβείο Nero Gold 2023: Νικητής ο Ιρλανδός συγγραφέας Πολ Μάρεϊ για το μυθιστόρημα «Τhe Bee Sting»

Βραβείο Nero Gold 2023: Νικητής ο Ιρλανδός συγγραφέας Πολ Μάρεϊ για το μυθιστόρημα «Τhe Bee Sting»

Το μυθιστόρημα του Πολ Μάρεϊ [Paul Murray] «The Bee Sting» είχε προκριθεί και στη μικρή λίστα του Βραβείου Μπούκερ και εκθειάστηκε από τη συγγραφέα Μπερναρντίν Εβαρίστο [Bernardine Evaristo] που είναι μέλος της επιτροπής του βραβείου Νero Gold. 

Επιμέλεια: Book Press...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κυριακού «Το μποστάνι του Μποστ – Μια σύνθεση / συμπλήρωση / διασκευή κειμένων του Μποστ», το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Δήμητρας Παπαδήμα «Όλα μαύρα», το οποίο θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Τι είμαστε εμείς μπροστά σε αυτά τα κτήνη, ρε; Τι είμαστε; Άγιοι. Και φόνο να...

«Μέσα στο δίχτυ» της Άιρις Μέρντοχ (προδημοσίευση)

«Μέσα στο δίχτυ» της Άιρις Μέρντοχ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Άιρις Μέρντοχ [Iris Murdoch] «Μέσα στο δίχτυ» (μτφρ. Έφη Τσιρώνη), το οποίο κυκλοφορεί στις 6 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Όταν είδα τον Φιν να με περιμένει στη γωνία το...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Όσο μακρινή κι αν φαντάζει η Ιαπωνία, δεν παύει να μας ελκύει, μεταξύ άλλων και για την ιδιαίτερη και τολμηρή λογοτεχνία της. Από τον κλασικό Καουαμπάτα έως τον ευφάνταστο Μουρακάμι, επιλέγουμε δέκα βιβλία που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα και μπορούν να μας ανοίξουν νέα παράθυρα στον κόσμο του Ανατέλλοντος Ήλιου. K...

«Μικρή Στίξις»: Νέα σειρά βιβλίων και εκδήλωση για τα 7 χρόνια παρουσίας στον εκδοτικό χώρο

«Μικρή Στίξις»: Νέα σειρά βιβλίων και εκδήλωση για τα 7 χρόνια παρουσίας στον εκδοτικό χώρο

Με τη συμπλήρωση επτά συναπτών ετών στο εκδοτικό στερέωμα, οι εκδόσεις Στίξις κάνουν το επόμενο βήμα με μια νέα σειρά τεσσάρων βιβλίων, υπό τον τίτλο «Μικρή Στίξις», των Γιώργου Δουατζή, Χρυσοξένης Προκοπάκη, Στέφανου Τζουβάρα και Μιχάλη Σηφάκη.  

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος  ...

7 γυναίκες γράφουν και ακούγονται – Όψεις της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας

7 γυναίκες γράφουν και ακούγονται – Όψεις της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας

Σίσσυ Δουτσίου, Στεύη Τσούτση, Λίνα Βαρότση, Αστερόπη Λαζαρίδου, Ελισάβετ Παπαδοπούλου, Αντιγόνη Ζόγκα, Λίνα Βαλετοπούλου. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας επιλέγουμε πολύ πρόσφατα βιβλία νέων Ελληνίδων συγγραφέων που θέτουν, άλλοτε με τρόπο διεκδικητικό κι άλλοτε πιο έμμεσο, το ζήτημα της γυναικείας χειρα...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ