Το σωστό να λέγεται. Όσο περισσότερη ρουτίνα και λιγότερη φαντασία έχει ένα σύστημα διακυβέρνησης, τόσο μεγαλύτερη ασφάλεια προσφέρει. Μας μαθαίνει να ζούμε μέσα στο παράλογο. Τα μηνιαία λαχεία είναι εκεί να το επιβεβαιώσουν. Ο πρώτος λαχνός, πιστός οπαδός του Μαμωνά, πέφτει ανελλιπώς στον εκατομμυριούχο της πόλης. Η μοτοσυκλέτα του λαχείου δεν είναι απλώς παράλογη, είναι μοντέρνα και έχει χιούμορ. Επιλέγει την ηγουμένη.
Απέναντι στην καταπραϋντική δημοκρατία ορθώνεται ένας άλλος, ασύλληπτος τρόπος ζωής, που πηγάζει από τη λογική του ονείρου. Η Ισαβέλλα προσφέρει ποιητικές εξηγήσεις για όποιο φαινόμενο θεωρεί φυσικά υπερφυσικό. Μας εξηγεί πώς μπορεί να ευδοκιμήσει μια πανέμορφη πόλη, ενώ περιβάλλεται από δασύλλια και δάση, που αγκαλιάζουν μια λίμνη, στενή συγγενή της Αχερουσίας. (Επίλογος)

Η ανάπτυξη των Τεχνών στη Θεσσαλονίκη είχε μία σχετική έξαρση κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, με σπουδαίους καλλιτέχνες και επιρροές τόσο από τη Δύση όσο και τη βυζαντινή Ανατολή με μία κλιμακούμενη εξέλιξη προς την ευρωπαϊκή πρωτοπορία. Ωστόσο τα πράγματα μετά τον πόλεμο δεν ήταν ευνοϊκά για την Τέχνη και τον Πολιτισμό, εξαιτίας των συνεπειών της εξαιρετικά δυσμενούς κατάστασης της δεκαετίας του '40. Βελτίωση παρατηρείται σιγά σιγά ύστερα από πρωτοβουλίες του Δήμου θεσσαλονίκης, αλλά και ιδιωτών που ίδρυσαν τη Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία "Τέχνη". Από τη δεκαετία του '60 και εξής δημιουργούνται μουσεία, πινακοθήκες, πολιτιστικοί σύλλογοι και συλλογές έργων τέχνης.
Στην παρούσα μελέτη εξετάζεται η εξέλιξη των εικαστικών τεχνών στη Θεσσαλονίκη, μαζί με άλλες παρεμφερείς πολιτιστικές δράσεις, από τη δεκαετία του '50 μέχρι τη στροφή του αιώνα και με αναφορές προς τα καλλιτεχνικά πεπραγμένα της σύγχρονης περιόδου. Διερευνάται σε βάθος η παραγωγή καλλιτεχνών που έδρασαν στη Θεσσαλονίκη την κρίσιμη αυτή πεντηκονταετία. Ως καλλιτεχνική παραγωγή νοείται η τέχνη της ζωγραφικής, της γλυπτικής, των γραφικών τεχνών, της φωτογραφίας, της αρχιτεκτονικής και των εικαστικών παρεμβάσεων στον χώρο. Η ένταξη των έργων στον διεθνή εικαστικό ορίζοντα είναι μία αναγκαία συνθήκη. Συνεπώς, οι αναφορές της συγγραφέως σε έννοιες του μοντερνισμού, του μεταμοντερνισμού, της παγκοσμιοποίησης και άλλων όψεων της σύγχρονης τέχνης είναι συνεχείς και διαφωτιστικές ως προς τη μορφή και το περιεχόμενο των έργων.
Εξυπακούεται ότι ο κριτικός σχολιασμός σε ιστορικές καταστάσεις και σε πολιτισμικά και κοινωνικά συμβάντα ήταν στις προτεραιότητες της μελέτης αυτής, καθώς αποτελούν το πλαίσιο διαμόρφωσης της Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε όλη την Ελλάδα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Συνειδητοποίησα κάποια στιγμή πως δεν ήταν λίγες οι φορές κατά τις οποίες, οικειοθελώς ή κατά παραίνεση, έσκυψα με περισσότερο ενδιαφέρον και με την ικανή όσο και εμπλουτιστική εμβρίθεια, πάνω από το έργο -ή κάποια έργα- ομοτέχνων της φωτογραφίας ή της ζωγραφικής, άσημων μερικές φορές, άλλοτε όμως εμβληματικών ή και διασήμων. Κοντά τους συνωθήθηκαν και ορισμένα βιβλία που με κινητοποίησαν όπως και μετρημένες φωτεινές περιπτώσεις προσώπων που διαδραμάτισαν δημοσίως ένα ρόλο αξιοσημείωτο ή και για εμένα κομβικό. Αντιλήφθηκα πως ο δικός μου «λόγος» με αφορμή το δικό τους έργο ή την ίδια την προσωπικότητά τους υπήρξε αποτέλεσμα «λογισμού» που, επί τούτω ή και αυτεπαγγέλτως, με κατέστησε πλουσιότερο σε σκέψη, γνώση, φρόνηση, έμπνευση. Ήταν απαρέγκλιτα επόμενο να συγκεντρώσω εδώ, εν είδει ελάχιστης οφειλής, όλες αυτές τις λέξεις που αρκετά χρόνια τώρα συνωστίζονται συνυφαίνοντας δική μου προνομία. Μαζί τους, ενδεικτικά και μόνο, εικόνες που ανάγουν, παραπέμπουν, εικονογραφούν. Ρησπέκτ! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Αρχαία Γεωγραφία του Duane W. Roller αποτελεί μια εμβριθή επισκόπηση ενός γοητευτικού θέματος. Το βιβλίο δεν είναι μόνο μια απλή καταγραφή της εξέλιξης της γεωγραφικής εμπειρίας και θεωρίας, αλλά και μια γενεαλογία της γεωγραφικής σκέψης στην αρχαιότητα, καθώς και της πρόσληψής της μέχρι τα νεότερα χρόνια.
Με συχνές αναφορές στις καινοτομίες και τις επιδράσεις μεταξύ όσων ασχολήθηκαν με την εξερεύνηση και την αναπαράσταση της γης και της οικουμένης, ξεδιπλώνονται μπροστά μας τα πρόσωπα, οι θεσμοί και οι διαδικασίες συγκρότησης και μετάδοσης της γεωγραφικής σκέψης. Κατά τον τρόπο αυτό, γίνονται ιδιαίτερα κατανοητές οι κοινωνικές διαστάσεις αυτής της παραγωγής και διάχυσης των γεωγραφικών αντιλήψεων από άτομα και τόπους γνώσεως όπως οι Ίωνες φυσικοί φιλόσοφοι και η αρχαϊκή Μίλητος, ή οι γεωγράφοι και χαρτογράφοι Ερατοσθένης και Πτολεμαίος και, αντίστοιχα, η ελληνιστική και ελληνορωμαϊκή Αλεξάνδρεια.
Στην παρουσίαση αυτή αναδεικνύονται οι διαφορετικές όψεις σε έναν καμβά που ισορροπεί ανάμεσα στην χρονολογική και τη θεματική προσέγγιση: Η εμπειρική γεωγραφία, η θεωρητική και επιστημονική συγκρότηση της γεωγραφικής επιστήμης, η αλληλεπίδραση της γεωγραφίας, της εθνογραφίας και της αστρονομίας, οι πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές διαστάσεις της χρήσης της γεωγραφίας, οι σχέσεις της γεωγραφίας με το κλίμα, την οικολογία, την ανθρωπολογία και την ιατρική αποδεικνύουν πως η γεωγραφική σκέψη είναι κατεξοχήν διεπιστημονική.

Το ζέσταμα, ως έννοια, είναι το στάδιο της προετοιμασίας. Διαβάζουμε πριν δώσουμε εξετάσεις, κάνουμε διατάσεις προτού αθληθούμε, προθερμαίνουμε το φούρνο για να ψήσουμε, πλένουμε το πρόσωπό μας και βουρτσίζουμε τα δόντια μας προτού βγούμε έξω. Αυτές και αναρίθμητες άλλες ενέργειες λειτουργούν ως μία καλή προθέρμανση.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην ψυχοθεραπεία. Θεραπευόμενος αλλά και θεραπευτής ζεσταίνονται τόσο ο καθένας ξεχωριστά όσο και οι δύο μαζί στη θεραπευτική συνάντηση, προκειμένου να προχωρήσουν παρακάτω με ασφάλεια και αυθεντικότητα. Το ζέσταμα, δηλαδή, είναι το πρώτο και απαραίτητο στάδιο σε μια ψυχοδραματική συνεδρία και καθορίζει τα επόμενα στάδια, αυτά της δράσης, του μοιράσματος και του κλεισίματος.
Το βιβλίο αυτό είναι ένα ιδανικό εγχειρίδιο για επαγγελματίες ψυχικής υγείας και εκπαιδευτικούς. Διαβάζοντάς το ο ενδιαφερόμενος θα βρει πολλές ιδέες για εφαρμογή στην ομαδική ψυχοθεραπεία καθώς επίσης βιωματικές ασκήσεις για χρήση στην ατομική ψυχοθεραπεία παιδιών, οι οποίες όμως μπορούν να εφαρμοστούν και στη σχολική τάξη κάνοντας πιο ενδιαφέρουσα την αλληλεπίδραση με τους μαθητές.
Καλή ανάγνωση... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η παρούσα έκδοση φιλοδοξεί να αναδείξει την ανανεωμένη εικόνα της Σμύρνης στο πέρασμά της από τον 19ο στον 20ό αιώνα μέσα από το έργο των Ελλήνων αρχιτεκτόνων και μηχανικών. Η συμβολή τους στη διαδικασία του πολεοδομικού εκσυγχρονισμού και η ενεργός συμμετοχή τους στη δημόσια και ιδιωτική αρχιτεκτονική της πόλης, σε παράλληλη πορεία με την ανάδυση της κοσμοπολίτικης και πολυπολιτισμικής κοινωνίας της Σμύρνης, ως οικονομικό και ιδεολογικό πλαίσιο της αρχιτεκτονικής δημιουργίας, παρουσιάζεται υπό το φως νέων στοιχείων, αποτέλεσμα μακροχρόνιας έρευνας σε δημόσια και ιδιωτικά αρχεία.
Τα χρονικά όρια της μελέτης αντιστοιχούν στην έναρξη μιας περιόδου μεγάλων εκσυγχρονιστικών έργων και στην πυρκαγιά του 1922, τότε που, εκτός από την τραγική δοκιμασία του ανθρώπινου παράγοντα, καταρρέει και η εικόνα της τελευταίας άνοιξης για την πολυεθνική κοινωνία της πόλης. Τελειωτικό χτύπημα στον κοσμοπολιτισμό της «άπιστης» Σμύρνης, η υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα με τη συνθήκη της Λωζάνης το 1923.
Όσον αφορά τη διάρθρωση του κειμένου, εξετάζονται καταρχήν τα γενικά χαρακτηριστικά του αστικού χώρου, όπως αυτός διαμορφώνεται στο πλαίσιο των οθωμανικών μεταρρυθμίσεων και ακολουθεί η αναλυτική παρουσίαση των κτιρίων που οφείλονται σε πρωτοβουλία της ελληνικής κοινότητας, κτιρίων που στεγάζουν εμπορικές χρήσεις και χρήσεις αναψυχής και, βέβαια, οι διάφοροι τύποι κατοικίας που εντοπίστηκαν στηνττόλη και τα προάστια.
Στην έκδοση επισημαίνεται επίσης η ακτινοβολία αυτής της αρχιτεκτονικής στον ευρύτερο μικρασιατικό χώρο, αλλά και τον απέναντι αιγιακό, καθώς οι αμφίδρομες διαδρομές δεν περιορίζονταν στο επίπεδο της λόγιας αρχιτεκτονικής, αλλά μεταφέρονται και στη λαϊκή παράδοση.
Αντί επιλόγου, ως επίμετρο, παρουσιάζεται συνοπτικά η αρχιτεκτονική της, προσφυγικής πλέον, κατοικίας στη νέα πατρίδα, την Ελλάδα, όταν οι πρόσφυγες ήταν αναγκασμένοι να προσαρμόσουν τον προηγούμενο τρόπο ζωής τους στη νέα πραγματικότητα. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Με τις φωτογραφίες έχω μια αμηχανία, ίσως και δισταγμό. Δεν είναι σαν τις λέξεις που εύκολα εξημερώνονται κι ενίοτε σταβλίζονται. Οι φωτογραφίες έχουν μακριά κόμη, δέρμα σκληρό από τη βροχή και τον ήλιο, βλέμμα ανυπότακτο και σου πετάνε την αλήθεια τους κατάμουτρα. Κι όταν ακόμη σου κομίζουν ένα αίνιγμα, να το λύσεις τάχα, αυτό μπορεί να έχει αγκάθια ή φύλλωμα ιδιότροπο, που σου γεννάει φαγούρα. Θέλω να τα έχω καλά μαζί τους και θα τις συντροφεύσω με λέξεις, τελικά μόνο μ' αυτές μπορώ να πορευτώ.
Η Θεσσαλονίκη του παρελθόντος απεικονίστηκε φωτογραφικά σε διάφορες στιγμές του βίου της συνήθως ως φόντο, με πρώτους στη σειρά διάφορους μπαστουνόρθιους, κορδωμένους δηλαδή, σε εξέδρες παρελάσεων, σε στρατιωτικά αγήματα της Αντάντ, σε έφιππους βασιλιάδες... Ευθυτενείς ήταν και οι οικογενειακές φιγούρες που στέκονταν με μικροαστική επισημότητα μπροστά στον Λευκό Πύργο. Με τις παλιές φωτογραφίες παρόλα αυτά δεν έχω καμιά ταραχή, ίσως γιατί το παρελθόν έχει ήδη μπει σε κουτάκια και τα ερμηνευτικά εργαλεία της Ιστορίας έχουν χτενίσει όλες τις εικόνες της, ακόμη και τις πιο αντιφατικές.
Σε αυτήν όμως τη συλλογή βλέπουμε την πόλη σε ενεστώτα χρόνο, σε στιγμές οργής αλλά και γιορτής, με νέους ανθρώπους στους δρόμους κάτω από βασανιστικό ήλιο αλλά και πάνω σε πάγους, σε εγρήγορση αλλά και ραστώνη, σε συλλαλητήρια εναλλακτικά μα και πατριωτικά. Στους τωρινούς χρόνους, κατά την ώρα της απεικόνισης ήμουν κι εγώ εκεί, κάπου κοντά ή μακριά. Τι είναι αυτά που δεν πρόσεξα, που τα καταδέχτηκε ο φακός και τελικά τα ανέδειξε; Γιατί προσπέρασα αυτά τα νέα παιδιά που πλατσούριζαν στα νερά κάτω απ' τις ομπρέλες του Ζογγολόπουλου; Γιατί δεν έβαψα κι εγώ το κεφάλι μου στη γιορτή των χρωμάτων; Από πότε αυτή η πόλη κυλάει ερήμην μου; [...] (Ισίδωρος Ζουργός, "Παλιοί ψίθυροι σε νέα χρώματα")

Photographs make me feel uneasy, perhaps even hesitant. They are unlike words - easy to tame and sometimes stable. Photographs have long manes, skin hardened from the rain and sun, and an insubordinate gaze, and they throw their truth right in your face. And even when they present you with a riddle, ostensibly for you to solve, it may come with thorns or capricious foliage that will make you itch. I want to be on good terms with photographs and I will complement them with words - after all, words are all I have to go by.
In the past, Thessaloniki has been photographically captured at different points in time, usually as a backdrop. First to pose were certain upstanding men, all erect - marching at parades, walking military processions of the Entente, saluting horse-riding kings... Also erect were the family figures that stood with bourgeois decorum in front of the White Tower. Despite this, I have no discomfort with old photographs, maybe because the past is already boxed away, and History's hermeneutical tools have all but combed its images, even the most incongruous.
However, in this collection we see the city in the present tense, in moments of rage or celebration, young people on the streets under a torturous sun or walking on ice, in alertness or in languor, at alternative or patriotic rallies. In the present tense, I was also there at the time of capture - somewhere close or farther away. What was it that I didn't notice, which the lens took in and eventually showcased? Why did I overlook those children splashing in the water under Zongolopoulos's Umbrellas? Why didn't I get my head covered with pigments at the Day of Colours? Since when has this city been running in my absence? [...] (Isidoros Zourgos, "Old wispers in new colours", from the publisher)

Αυτό το σπουδαίο και μοναδικό βιβλίο έχει προσφέρει σε πολλές δεκάδες χιλιάδες επαγγελματίες έναν πλούτο τεκμηριωμένων εργαλείων για τη μεγιστοποίηση της δύναμης της γνωστικής θεραπείας και την προσαρμογή της στον εκάστοτε θεραπευόμενο. Ο κορυφαίος στο είδος του, Robert L. Leahy περιγράφει τρόπους που μπορούν να βοηθήσουν τους θεραπευόμενους να εντοπίσουν και να τροποποιήσουν τις προβληματικές σκέψεις τους, τις πυρηνικές πεποιθήσεις τους καθώς και τα πρότυπα της ανήσυχης σκέψης, της αυτοκριτικής και της αναζήτησης αποδοχής. Τους βοηθά επίσης να αξιολογήσουν τα προσωπικά τους σχήματα, να αντιμετωπίσουν τα επώδυνα συναισθήματα, και να αναλάβουν δράση για την επίτευξη των στόχων τους. Τέλος, είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι κάθε τεχνική συνοδεύεται από παραδείγματα περιπτώσεων και αποσπάσματα διαλόγων.
Στην έκδοση συμπεριλαμβάνονται:
- Σημαντικός αριθμός επιπρόσθετων τεχνικών και εργαλείων καθώς και 123 χρηστικά έντυπα.
- Κεφάλαια πάνω στα προβλήματα λήψης αποφάσεων, τις ψυ-χαναγκαστικές σκέψεις και τη διαχείριση θυμού.
- Η πιο πρόσφατη θεωρία και έρευνα καθώς και οι πρωτοποριακές τεχνικές που προέρχονται από τη θεραπεία Αποδοχής και Δέσμευσης (ΘΑΔ), τη Συμπεριφορική Ενεργοποίηση (ΣΕ), τη Διαλεκτική Συμπεριφορική θεραπεία (ΔΣΘ), τη θεραπεία Συναισθηματικών Σχημάτων (ΘΣΣ) και τη Μεταννωστική θεραπεία (ΜΓΘ).
- Συμπληρωμένα παραδείγματα για πολλά από τα έντυπα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Young Men's Christian Association (YMCA) ιδρύθηκε το 1844 στο Λονδίνο από τον George Williams με σκοπό να προσφέρει στους νέους που έφταναν για να εργαστούν στα εργοστάσια, κατά την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης, ευκαιρίες δημιουργικής απασχόλησης και ψυχαγωγίας, βασισμένες στο πνεύμα του ευαγγελικού χριστιανισμού. Η ιδέα βρήκε μεγάλη απήχηση και σύντομα απέκτησε παγκόσμιες διαστάσεις. Τον Αύγουστο του 1855 συγκλήθηκε στο Παρίσι το 1ο Διεθνές Συνέδριο από το οποίο γεννήθηκε η Κεντρική Διεθνής Επιτροπή, πρόδρομος της Παγκόσμιας Ένωσης των ΧΑΝ. Πρώτος Γραμματέας της υπήρξε ο Ερρίκος Ντυνάν, ιδρυτής αργότερα του Ερυθρού Σταυρού. Εκεί, επίσης, διατυπώθηκε ο καταστατικός χάρτης της οργάνωσης, γνωστός ως «Βάση των Παρισίων», που έκτοτε συμπεριλαμβάνεται σε όλα τα καταστατικά των ΧΑΝ ανά τον κόσμο. Σύμφωνα με αυτόν, επίκεντρο της Αδελφότητας αναγνωρίζονται το πρόσωπο και οι διδαχές του Ιησού Χριστού και στόχος της η γαλούχηση της κοινωνίας στις πανανθρώπινες χριστιανικές αξίες της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, του αμοιβαίου σεβασμού και της αγάπης. Το 1878 η έδρα της Κεντρικής Διεθνούς Επιτροπής μεταφέρθηκε μόνιμα στη Γενεύη της Ελβετίας, ενώ παράλληλα προωθήθηκε η συνεργασία των επιμέρους εθνικών οργανώσεων, με σεβασμό στην αυτονομία τους. [...]
Η Αμερικανική YMCA στην Ελλάδα (1918-1920): Οι πρώτες προσπάθειες δημιουργίας ελληνικής Χριστιανικής Αδελφότητας Νέων ανάγονται στο 1892 και προέρχονται μέσα από τον μικρό κύκλο της ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας στην Αθήνα. [...] Ωστόσο, το σωματείο που δημιουργήθηκε δεν μακροημέρευσε. Στην Ελλάδα πολλοί φορείς αντιμετώπιζαν με καχυποψία οποιαδήποτε κίνηση έμοιαζε να έχει προτεσταντική χροιά. [...]
Η ίδρυση της ΧΑΝΘ και η εξέλιξή της (1921-1929): Η πρώτη καθαρά ελληνική ΧΑΝΘ στόχο είχε την ανάπτυξη ενός καινοτόμου και πολυεπίπεδου προγράμματος με σκοπό, σύμφωνα με το καταστατικό της, την «προαγωγή της πνευματικής, κοινωνικής και ηθικοθρησκευτικής ζωής και της σωματικής ευεξίας των νέων της Θεσσαλονίκης». [...] ("Οι απαρχές της ΧΑΝ στην Ελλάδα. Ο Πρώτος Π.Π., η Αμερικανική YMCA και η ίδρυση της ΧΑΝ Θεσσαλονίκης (1918-1929)", από την έκδοση)

Πολλές φορές ένας αναγνώστης διακατέχεται από αντικρουόμενα συναισθήματα στην προσπάθειά του να ερμηνεύσει και να δικαιολογήσει την αμφίθυμη συμπεριφορά του πρωταγωνιστή ενός έργου, όταν αυτή χαρακτηρίζεται από εναλλασσόμενες ενέργειες αγάπης και έχθρας προς το περιβάλλον του. Αυτά τα συναισθήματα μπορεί να προκαλούν ένταση, απογοήτευση, σύγχυση, λαχτάρα, ενσυναίσθηση και αυτοστοχασμό. Παρόλο που η αγάπη και η έχθρα είναι δύο διαφορετικά, αντίθετα συναισθήματα, η έρευνα δείχνει ότι σε μια ευρύτερη προοπτική, η έχθρα θα μπορούσε να είναι μια αντανάκλαση της αγάπης και ότι τα δύο συναισθήματα ενίοτε συνδέονται βαθιά σε μια ρομαντική σχέση. Υποστηρίζεται ότι ορισμένες πτυχές της αγάπης και της έχθρας επηρεάζονται ομοιότροπα από ορισμένους βιολογικούς και νευροχημικούς μηχανισμούς. Μελέτες έχουν δείξει ότι ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου, όπως η αμυγδαλή, εμπλέκονται αρχικά στην από κοινού επεξεργασία των δύο συναισθημάτων. Στη συνέχεια κοινωνικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και διαφοροποίησή τους.
Όταν εξετάζουμε ποιο συναίσθημα είναι πιο ισχυρό, νομίζω ότι η έχθρα υπερτερεί της αγάπης. Ο λόγος είναι ότι η αγάπη μπορεί γρήγορα να μετατραπεί σε έχθρα, αλλά το μίσος δεν αλλάζει σε αγάπη πολύ εύκολα, αν όχι καθόλου. Κοινό γνώρισμα και των δύο είναι ότι μπορεί να είναι το ίδιο καταστροφικά για τη ζωή και ενδέχεται να οδηγήσουν ακόμη και στον θάνατο. Ως παράδειγμα, από την ανάγνωση δύο δημοφιλών έργων του Σαίξπηρ η ανεκπλήρωτη αγάπη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας τους οδήγησε τελικά στον θάνατο, αποτέλεσμα της έχθρας μεταξύ των φεουδαρχικών οικογενειών τους, ενώ στον Οθέλλο, η αγάπη του για τη γυναίκα του μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε μίσος, γιατί νόμιζε ότι τον απατούσε, με αποτέλεσμα να τη δολοφονήσει "εν ψυχρώ". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)