Το μεταπολεμικό θεσμικό πλαίσιο για τις τέχνες στην Ελλάδα συγκροτήθηκε μέσα σε σκληρές ιστορικές συνθήκες. Οι θετικές του πλευρές αλλά και οι παθογένειες που το χαρακτήρισαν μας ακολουθούν μέχρι σήμερα. Με βάση ποιους άξονες ανασυστάθηκε ο κόσμος της τέχνης στη χώρα στις πρώτες δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου; Πώς λειτούργησαν και εξελίχθηκαν υφιστάμενοι δημόσιοι και ιδιωτικοί θεσμοί; Ιδρύθηκαν νέοι; Τι φανερώνει η εξέταση των κρατικών θεσμών και των εκθέσεων για τους μηχανισμούς, τα πρόσωπα και τις σχέσεις με την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο; Ποιο είναι το θεσμικό πλαίσιο στο οποίο παράγεται, εκτίθεται και ερμηνεύεται σήμερα η τέχνη; Υπήρχαν (και υπάρχουν) κρατικές πολιτικές για τη σύγχρονη καλλιτεχνική παραγωγή στη χώρα κι αν ναι, από ποιους ασκούνται και με ποια στόχευση;
Ο συλλογικός αυτός τόμος επιχειρεί να θέσει σε συζήτηση τη συγκρότηση του μεταπολεμικού κόσμου της τέχνης στην Ελλάδα από τη σκοπιά της ιστορίας των θεσμών. Στα κείμενα που περιέχει διαφαίνονται οι επιδιώξεις και οι αγωνίες των πρωταγωνιστών της ιστορίας, οι αντικρουόμενες απόψεις και οι ενδιάμεσοι χώροι, τα θεωρητικά σχήματα που χρησιμοποιήθηκαν και κάποτε παρερμηνεύθηκαν, καθώς και οι διαδρομές μέχρι το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο σε ορισμένες περιπτώσεις μοιάζει σήμερα αυτονόητο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το βιβλίο Ασκήσεις νοητικής ενδυνάμωσης. Ένας οδηγός για όλους στοχεύει να λειτουργήσει ως ένα πολύτιμο εργαλείο για την ενίσχυση και τη βελτίωση των νοητικών δεξιοτήτων, παρέχοντας μια ολοκληρωμένη προσέγγιση στην άσκηση του εγκεφάλου. Απευθύνεται σε όλους όσοι επιθυμούν να διατηρήσουν τη νοητική τους ευελιξία και απόδοση, ανεξαρτήτως ηλικίας ή κατάστασης υγείας. Είτε πρόκειται για άτομα που νιώθουν ότι χρειάζονται ενίσχυση στις νοητικές τους λειτουργίες, είτε για άτομα που έχουν ήδη διαγνωσθεί με ήπια νοητική διαταραχή ή άνοια στα πρώτα στάδια, οι ασκήσει που περιέχονται σε αυτό το εγχειρίδιο προσφέρουν έναν ποικίλο και ευέλικτο τρόπο ενίσχυσης των νοητικών τους ικανοτήτων. Με βάση την αρχή της νευροπλαστικότητας, οι ασκήσει αυτές στοχεύουν στην ενίσχυση των συνδέσεων μεταξύ των νευρώνων και τη δημιουργία νέων μονοπατιών στον εγκέφαλο, προωθώντας έτσι την καθυστέρηση της προοδευτικής επιδείνωσης της νοητικής λειτουργίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τα θεατρικά έργα του Γιάννη Καμπύση αποτελούν τομή στην ιστορία της νεοελληνικής δραματουργίας. Ο Καμπύσης εισάγει δύο νέα είδη στην Ελλάδα στα τέλη του 19ου αιώνα, το αστικό και το ποιητικό δράμα. Τα δύο αυτά είδη συνδέουν τη θεατρική γραφή με αιτήματα κοινωνικής και πολιτισμικής νεοτερικότητας, μέσα από άμεση συνομιλία με σχετικά πρότυπα και κορυφαίους θεατρικούς συγγραφείς της Ευρώπης. Τα αστικά του δράματα επισκοπούν τον αστικό ιστό και παρουσιάζουν την ελληνική κοινωνία περνώντας από τα αστικά σαλόνια στις λαϊκές αυλές της Αθήνας. Τα ποιητικά του δράματα αποτυπώνουν την περιπέτεια του νεοτερικού εαυτού, τη νέα ταυτότητα του μοντέρνου ανθρώπου της Ευρώπης. Η πολιτική ζωή της Ελλάδας και η εθνική ταυτότητα, αλλά και οι φιλοσοφικές ανησυχίες του Καμπύση ηχούν διαρκώς μέσα στη ρέουσα καθημερινότητα των χαρακτήρων του. Παράλληλα, ο δραματουργός θέτει ψηλά τον πήχη της αισθητικής του διεκδίκησης και συνδιαλέγεται με το Ρεαλισμό και το Νεορομαντισμό στα έργα και τη θεωρία του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο συλλογικός τόμος "Πειραματισμοί με την εθνογραφία" περιλαμβάνει είκοσι ένα δοκίμια που ανοίγουν νέους δρόμους στην εθνογραφική ανάλυση. Οι συγγραφείς -οι οποίοι προέρχονται από ποικίλες διανοητικές και μεθοδολογικές παραδόσεις- αναζωογονούν την ανάλυση, αρνούμενοι να την εκλάβουν ως μια αφηρημένη, ασώματη άσκηση. Αντίθετα, την αντιλαμβάνονται ως έναν σαφή τρόπο δράσης και μια δημιουργική πρακτική. Περιλαμβάνοντας θέματα που κυμαίνονται από τη γλώσσα και το σώμα μέχρι την τεχνολογία και τους τρόπους συνεργασίας, τα δοκίμια καλούν τις/τους αναγνώστριες/τες να επικεντρωθούν στην ευφάνταστη δουλειά που πρέπει να εκτελεστεί πριν από την ολοκλήρωση ενός επιχειρήματος. Είτε μέσα από την ανταλλαγή αντικειμένων και τη χρήση σχεδίων ως τρόπων ανάλυσης δεδομένων, είτε με τη χρήση έξυπνων κινητών τηλεφώνων, ηχογραφήσεων και μέσων κοινωνικής δικτύωσης ως αναλυτικών συσκευών, οι συγγραφείς διερευνούν τις διαδικασίες, οι οποίες στοχευμένα αναζητούν μέσω της εθνογραφίας την πειραματική σκέψη. Πρακτικό και ευρύ ως προς το θεωρητικό πεδίο εφαρμογής, το Πειραματισμοί με την εθνογραφία είναι ένα απαραίτητο εγχειρίδιο / σύντροφος για όλες/ους τις/τους εθνογράφους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο συλλογικός τόμος "Πειραματισμοί με την εθνογραφία" περιλαμβάνει είκοσι ένα δοκίμια που ανοίγουν νέους δρόμους στην εθνογραφική ανάλυση. Οι συγγραφείς -οι οποίοι προέρχονται από ποικίλες διανοητικές και μεθοδολογικές παραδόσεις- αναζωογονούν την ανάλυση, αρνούμενοι να την εκλάβουν ως μια αφηρημένη, ασώματη άσκηση. Αντίθετα, την αντιλαμβάνονται ως έναν σαφή τρόπο δράσης και μια δημιουργική πρακτική. Περιλαμβάνοντας θέματα που κυμαίνονται από τη γλώσσα και το σώμα μέχρι την τεχνολογία και τους τρόπους συνεργασίας, τα δοκίμια καλούν τις/τους αναγνώστριες/τες να επικεντρωθούν στην ευφάνταστη δουλειά που πρέπει να εκτελεστεί πριν από την ολοκλήρωση ενός επιχειρήματος. Είτε μέσα από την ανταλλαγή αντικειμένων και τη χρήση σχεδίων ως τρόπων ανάλυσης δεδομένων, είτε με τη χρήση έξυπνων κινητών τηλεφώνων, ηχογραφήσεων και μέσων κοινωνικής δικτύωσης ως αναλυτικών συσκευών, οι συγγραφείς διερευνούν τις διαδικασίες, οι οποίες στοχευμένα αναζητούν μέσω της εθνογραφίας την πειραματική σκέψη. Πρακτικό και ευρύ ως προς το θεωρητικό πεδίο εφαρμογής, το Πειραματισμοί με την εθνογραφία είναι ένα απαραίτητο εγχειρίδιο / σύντροφος για όλες/ους τις/τους εθνογράφους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το πραγματικό αντικείμενο μετατόπισε τα όρια της καλλιτεχνικής δημιουργίας πέρα από τη ζωγραφική και τη γλυπτική και εγκαταστάθηκε σε μια ασαφή, απροσδιόριστη σήμερα περιοχή του πολιτισμικού φαινομένου. Διέγραψε μια πορεία από τους πειραματισμούς των κυβιστών ως την «αναισθησία» των readymades, από τους παράδοξους συνειρμούς των σουρεαλιστών και την εξιδανίκευση του απορρίμματος στο πλαίσιο της Junk Art, του Nouveau Realisme και της Arte Povera ως την «ειδωλολατρία» της Pop Art, από τη δυστοπική εκδοχή του στα Environments και τις αρχέγονες εκφάνσεις του στη Zero ως την πρωτεϊκή του διάσταση στην Informel και από το μυστήριο της απόκρυψής του ως την ολοκληρωτική απόσβεση κάθε υλικού του ίχνους στην Conceptual Art. Ενταγμένο μέσα στον ευρύτερο περιβαλλοντικό προβληματισμό, και ενώ η διαλεκτική σχέση υλικού και άυλου, αναλογικού και ψηφιακού, φυσικού και τεχνητού βρίσκεται υπό διαρκή μετασχηματισμό, το αντικείμενο εξακολουθεί να κατέχει κεντρική θέση στις περισσότερες τάσεις της τέχνης και του 21ου αιώνα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Παρά τις αρνητικές προϋποθέσεις (γεωγραφικές, ιδεολογικές και ιστορικές), ο ελληνικός κόσμος δεν απουσιάζει από την ισπανική γραμματεία, όσο πιστεύεται γενικά, κατά την κρίσιμη περίοδο μεταξύ του τέλους του Μεσαίωνα και του τέλους σχεδόν του 17ου αιώνα. Μερικές φορές βέβαια η παρουσία αυτή ήταν έμμεση· συχνότερα μάλιστα ήταν και υποτονική και υποβαθμισμένη. Ωστόσο κάποιες όψεις της ζωής του ελληνικού λαού βρήκαν κι αυτές τη θέση τους σε αρκετά έργα της εποχής εκείνης, ιδιαίτερα στα αυτοβιογραφικά και τα ταξιδιωτικά. Τα δείγματα αυτά αποτελούν μάλλον και την πιο προκλητική πλευρά του ζητήματος: ότι δηλαδή οι αναφορές στους Έλληνες όσο αχνές και διάσπαρτες κι αν είναι, εντοπίζονται κυρίως στα κείμενα που δεν συνιστούσαν εντελώς φανταστικές και εξωπραγματικές συνθέσεις (που είναι κι αυτές ποσοτικά υπολογίσιμες), αλλά αποτυπώσεις ατομικών εμπειριών και πραγματικών καταστάσεων. Και από την άποψη αυτή παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, επειδή για αρκετά από τα αναφερόμενα στα έργα αυτά πρόσωπα και πράγματα της ελληνικής Ανατολής οι διαθέσιμες αρχειακές πηγές είναι είτε εξαιρετικά λακωνικές είτε και εντελώς σιωπηλές. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το σωστό να λέγεται. Όσο περισσότερη ρουτίνα και λιγότερη φαντασία έχει ένα σύστημα διακυβέρνησης, τόσο μεγαλύτερη ασφάλεια προσφέρει. Μας μαθαίνει να ζούμε μέσα στο παράλογο. Τα μηνιαία λαχεία είναι εκεί να το επιβεβαιώσουν. Ο πρώτος λαχνός, πιστός οπαδός του Μαμωνά, πέφτει ανελλιπώς στον εκατομμυριούχο της πόλης. Η μοτοσυκλέτα του λαχείου δεν είναι απλώς παράλογη, είναι μοντέρνα και έχει χιούμορ. Επιλέγει την ηγουμένη.
Απέναντι στην καταπραϋντική δημοκρατία ορθώνεται ένας άλλος, ασύλληπτος τρόπος ζωής, που πηγάζει από τη λογική του ονείρου. Η Ισαβέλλα προσφέρει ποιητικές εξηγήσεις για όποιο φαινόμενο θεωρεί φυσικά υπερφυσικό. Μας εξηγεί πώς μπορεί να ευδοκιμήσει μια πανέμορφη πόλη, ενώ περιβάλλεται από δασύλλια και δάση, που αγκαλιάζουν μια λίμνη, στενή συγγενή της Αχερουσίας. (Επίλογος)

Η ανάπτυξη των Τεχνών στη Θεσσαλονίκη είχε μία σχετική έξαρση κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, με σπουδαίους καλλιτέχνες και επιρροές τόσο από τη Δύση όσο και τη βυζαντινή Ανατολή με μία κλιμακούμενη εξέλιξη προς την ευρωπαϊκή πρωτοπορία. Ωστόσο τα πράγματα μετά τον πόλεμο δεν ήταν ευνοϊκά για την Τέχνη και τον Πολιτισμό, εξαιτίας των συνεπειών της εξαιρετικά δυσμενούς κατάστασης της δεκαετίας του '40. Βελτίωση παρατηρείται σιγά σιγά ύστερα από πρωτοβουλίες του Δήμου θεσσαλονίκης, αλλά και ιδιωτών που ίδρυσαν τη Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία "Τέχνη". Από τη δεκαετία του '60 και εξής δημιουργούνται μουσεία, πινακοθήκες, πολιτιστικοί σύλλογοι και συλλογές έργων τέχνης.
Στην παρούσα μελέτη εξετάζεται η εξέλιξη των εικαστικών τεχνών στη Θεσσαλονίκη, μαζί με άλλες παρεμφερείς πολιτιστικές δράσεις, από τη δεκαετία του '50 μέχρι τη στροφή του αιώνα και με αναφορές προς τα καλλιτεχνικά πεπραγμένα της σύγχρονης περιόδου. Διερευνάται σε βάθος η παραγωγή καλλιτεχνών που έδρασαν στη Θεσσαλονίκη την κρίσιμη αυτή πεντηκονταετία. Ως καλλιτεχνική παραγωγή νοείται η τέχνη της ζωγραφικής, της γλυπτικής, των γραφικών τεχνών, της φωτογραφίας, της αρχιτεκτονικής και των εικαστικών παρεμβάσεων στον χώρο. Η ένταξη των έργων στον διεθνή εικαστικό ορίζοντα είναι μία αναγκαία συνθήκη. Συνεπώς, οι αναφορές της συγγραφέως σε έννοιες του μοντερνισμού, του μεταμοντερνισμού, της παγκοσμιοποίησης και άλλων όψεων της σύγχρονης τέχνης είναι συνεχείς και διαφωτιστικές ως προς τη μορφή και το περιεχόμενο των έργων.
Εξυπακούεται ότι ο κριτικός σχολιασμός σε ιστορικές καταστάσεις και σε πολιτισμικά και κοινωνικά συμβάντα ήταν στις προτεραιότητες της μελέτης αυτής, καθώς αποτελούν το πλαίσιο διαμόρφωσης της Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε όλη την Ελλάδα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Συνειδητοποίησα κάποια στιγμή πως δεν ήταν λίγες οι φορές κατά τις οποίες, οικειοθελώς ή κατά παραίνεση, έσκυψα με περισσότερο ενδιαφέρον και με την ικανή όσο και εμπλουτιστική εμβρίθεια, πάνω από το έργο -ή κάποια έργα- ομοτέχνων της φωτογραφίας ή της ζωγραφικής, άσημων μερικές φορές, άλλοτε όμως εμβληματικών ή και διασήμων. Κοντά τους συνωθήθηκαν και ορισμένα βιβλία που με κινητοποίησαν όπως και μετρημένες φωτεινές περιπτώσεις προσώπων που διαδραμάτισαν δημοσίως ένα ρόλο αξιοσημείωτο ή και για εμένα κομβικό. Αντιλήφθηκα πως ο δικός μου «λόγος» με αφορμή το δικό τους έργο ή την ίδια την προσωπικότητά τους υπήρξε αποτέλεσμα «λογισμού» που, επί τούτω ή και αυτεπαγγέλτως, με κατέστησε πλουσιότερο σε σκέψη, γνώση, φρόνηση, έμπνευση. Ήταν απαρέγκλιτα επόμενο να συγκεντρώσω εδώ, εν είδει ελάχιστης οφειλής, όλες αυτές τις λέξεις που αρκετά χρόνια τώρα συνωστίζονται συνυφαίνοντας δική μου προνομία. Μαζί τους, ενδεικτικά και μόνο, εικόνες που ανάγουν, παραπέμπουν, εικονογραφούν. Ρησπέκτ! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)