Ο κόσμος έχει μάθει ότι εκεί όπου βρίσκεται η σοβαρότητα της γνώσης δεν πρέπει να παρεμβαίνει το παιχνίδι και το γέλιο. Οι σχολικές αυλές αυτό τον σκοπό έχουν, να φιλοξενούν ό,τι απορρίπτει η σοβαρή τάξη: τα παιχνίδια, τα χωρατά, τα γέλια. Υπ' αυτήν την έννοια, η κωμωδία ανήκει συμβολικά στην αυλή και η τραγωδία (και η δραματική λογοτεχνία γενικότερα), με τις μεγάλες και φοβερές αλήθειες, στην τάξη. Επιχειρώντας τον δικό του αντίλογο, ο συγγραφέας του βιβλίου υποστηρίζει ότι η κωμωδία δεν γυρίζει την πλάτη στη σοβαρή όψη ή γνώση της ζωής και τις όποιες αλήθειες της, αναζητώντας μονοπάτια εύκολης (και ευχάριστης) διαφυγής. Αντίθετα, καλλιεργεί μια αλλιώτικη σχέση μαζί της, η οποία για να εκτιμηθεί σωστά ζητά άλλα θεωρητικά και πρακτικά εργαλεία σε θέση να την απελευθερώσουν από την περιοριστική οπτική "ακαδημαϊκών" κατατάξεων και αξιολογήσεων και να την αναδείξουν γι' αυτό που είναι: ένας ιδιαίτερος όσο και σύνθετος τρόπος αντιμετώπισης του κόσμου που έχει ως βάση την προσβολή/πρόκληση των φυσικών του νόμων. Το γέλιο είναι εξουσία, μας λέει η κωμωδία, γιατί ακριβώς απελευθερώνει από τον "φόβο" των μεγάλων αληθειών και των απαγορεύσεων. Είναι μια σωματική αντίδραση προς μια αληθινή και ανοικτή σοβαρότητα. Η σοβαρότητα που φοβάται το γέλιο της κωμωδίας δεν μπορεί να είναι πλήρης. Με παραδείγματα αντλημένα από δεκάδες συγγραφείς και παραδόσεις, ο συγγραφέας του βιβλίου μάς παραδίδει ένα σύγχρονο και βιβλιογραφικά ενημερωμένο μελέτημα-πλοηγό για όσους ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για την ανατρεπτική σοβαρότητα της θεατρικής κωμωδίας και του γέλιου που τη συνοδεύει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η στέρηση της ελευθερίας να ορίζει κανείς το που βρίσκεται αποτελεί ένα από τα πιο απεχθή μέτρα περιορισμού της ίδιας της ανθρώπινης κατάστασης. Να ορίζει, δηλαδή, κανείς το σώμα του στο χώρο. Η στέρηση της ελευθερίας ως ποινή, σε κοινό χώρο, αυτό που ονομάζουμε φυλακή, μετατρέπει την ποινή σε μέτρο ελέγχου επί του ανθρώπινου σώματος. Ίσως στο απώτερο μέλλον να ξενίζει ότι οι κοινωνίες τιμωρούν με αυτόν τον τρόπο. Ότι όσοι έχουν χρήματα μπορούν να εξαγοράσουν την ποινή. Επίσης, ότι μέσα στη φυλακή, ανομολόγητοι περιορισμοί επιβαρύνουν την ποινή: κρύο, κακή διατροφή, βρωμιά, συνωστισμός και βία. Η φυλακή περιχαρακώνεται από ένα σκληρό ούνορο. Το «μέσα» και το «έξω». Ένας ψηλός τοίχος, ένας φράχτης, σκοπιές, φρουροί και όπλα διαχωρίζουν αυστηρά το μέσα και το έξω. Η φυλακή ορίζεται από ένα σκληρό σύνορο. Το σύνορο μιας κανονικότητας και ομοιογένειας του έξω, που ορίζεται από ένα κοινό αγαθό. Την ελευθερία. Μέσα, χωρίς ελευθερία, χωρίς δικαιώματα, εκεί που το κράτος ασκεί στα κρυφά τη δική του εξουσία, άμεσα και σκληρά. Στο σύνορο αυτό, την γραμμή διαχωρισμού του μέσα και του έξω, δημιουργείται μια ζώνη επαφής. Μια ζώνη αόρατη, καθώς ούτε το βλέμμα των μέσα ούτε το μέσα των έξω πέφτει εκεί. Μια γκρίζα ζώνη την οποία αποκαλύπτει ο φακός του Παντελίδη. Η ματιά του μας ρίχνει απροετοίμαστους στον χώρο του άφατου. Στο περιβόλι του τίποτα. Εκεί που δεν συναντιέται κανείς με κανένα. Γυμνή γη, κάγκελα, καλώδια, λαμαρίνες, παγωμένο χώμα και τσιμέντο. Άγονη γη, απουσία κίνησης και ζωής. Απουσία του ήλιου. Η συνορεύουσα ζώνη είναι νεκρή, ανοίκεια και άγνωστη και δεν υπόσχεται τίποτα και σε κανέναν. Φευγαλέα, αναρωτιέται κανείς για το που είναι το μέσα και που το έξω. Ποιος είναι στ' αλήθεια ο τόπος όπου τα σώματα είναι υποταγμένα, υπό παρακολούθηση και υπό έλεγχο; [...] (Κωστής Τσιτσελίκης, Καθ. Παν. Μακεδονίας)

Depriving a person's freedom to determine their location is one of the most heinous measures of curtailing the human condition itself: the freedom to determine one's body in space. The deprivation of freedom as a form of punishment and containment in a shared space -what we call a prison- turns the penalty into a means of control over the human body. This form of social punishment may appear perplexing to future societies; or the fact that people who have money can pay a fine in lieu of prison time; or that once inside there are numerous unrecognized restrictions that aggravate the sentence: the cold, the poor diet, the dirt, the overcrowding, the violence.
Prison is secluded by a hard boundary. It demarcates an "inside" and an "outside". A high wall, a fence, the watchtowers, guards, and weapons, they are all there to strictly separate the former from the latter. Prison is defined by a hard boundary. The loundary separating the normalcy and homogeneity of the outside -as defined by the common good of freedom-, from the inside, where there is no freedom, where there are no rights, where the state secretly exercises its power in a harsh and direct manner. At this boundary, along the dividing line between the inside and the outside, emerges a zone of contact. This is an invisible zone, hidden from both the inmates and the free people outside. It is this gray zone that is revealed by Pantelidis's lens. His gaze throws us unprepared into this space of the ineffable. In this orchard of nothingness. Where no one meets anyone. A naked land of railings, cables, metal panels, icy soil, and cement. A barren land, where there is no movement or life. Where the sun is absent. The border zone is lifeless, unfamiliar and unknown; it promises nothing to no one. Fleeting, it makes one wonder where the inside stops, and where the outside begins. What is really this place where bodies are subjugated, monitored and controlled? [...] (Kostis Tsitselikis, Prof. Univ. of Macedonia)

Πέντε συγγραφείς κ υποψήφιοι για Κρατικά Βραβεία, ανεβαίνουν τυχαία την ίδια στιγμή από διαφορετικά μονοπάτια στην κορυφή του Ολύμπου. Στην αρχή με τη χρήση ειρωνείας, στη συνέχεια αυτοσαρκασμού, κυρίως όταν ανεβαίνουν τα σκαλιά του θρόνου και ανακαλύπτουν τι κρύβεται πίσω από την αίγλη του. Ωστόσο, δεν παραιτούνται. Δοκιμάζουν διάφορους τρόπους να παίξουν θέατρο.
Στην πρώτη ραψωδία με μονολόγους, στη δεύτερη με ατάκες. Μας λένε τι είναι θέατρο, τι είναι ποίηση, τι είναι γραφή και αντιγραφή.
Και διασκεδάζουν με την ανθρώπινη αφροσύνη. Μας καλούν να διασκεδάζουμε μαζί τους. Κι εμείς σκεφτόμαστε τις δικές μας ατάκες, καθώς κλείνουμε το βιβλίο ή, καλύτερα, μόλις τελειώσει η παράσταση. Ανεβαίνουμε στον δικό μας Όλυμπο και απαγγέλλουμε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)