Παρίσι, 2 Δεκεμβρίου του 1804. Ο Ναπολέων Βοναπάρτης στέφεται Αυτοκράτορας της Γαλλίας. Μόλις δέκα χρόνια έχουν παρέλθει από τη στιγμή που ο άσημος, μα φιλόδοξος, Κορσικανός Λοχαγός αναλάμβανε επικεφαλής του γαλλικού πυροβολικού έξω από τα τείχη της Τουλόν. Ο Ναπολέων εμφανίστηκε στο ευρωπαϊκό προσκήνιο στα τέλη του 18ου αιώνα ως ένας μετεωρίτης που κυριολεκτικά άλλαξε τα πάντα. Ωστόσο, τίποτα δεν ήταν τυχαίο για αυτόν τον χαρισματικό άνδρα που εξακολουθεί να εξάπτει τη φαντασία, πυροδοτώντας αντικρουόμενες συζητήσεις ακόμη και στις ημέρες μας. Από την πολιορκία της Τουλόν μέχρι το Μαρενγκό και από τον θρίαμβο στο Αούστερλιτς μέχρι τις δίδυμες μάχες σε Ιένα και Αούερσταντ, ο Βοναπάρτης ξετύλιξε τη στρατηγική ευφυΐα του, αλλάζοντας ριζικά τη φύση των συγκρούσεων και την ίδια την τέχνη του πολέμου. Αν, λοιπόν, υπάρχει μια νοητή γραμμή που διαχωρίζει τη μεγάλη επιτυχία από την αθανασία, δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Γάλλος αυτοκράτορας την πέρασε. Στους δύο αιώνες που έχουν μεσολαβήσει από τον θάνατό του, ο μύθος γύρω από το όνομά του γιγαντώθηκε. Διαχρονικά, οι Ναπολεόντειοι Πόλεμοι, λόγω της πρωτόγνωρης κλίμακας, της διάρκειας και της σφοδρότητας των συγκρούσεων, έχουν εμπνεύσει ιστορικούς, επιστήμονες, πολιτικούς και στρατιωτικούς, οι οποίοι έχουν επιχειρήσει να αντλήσουν πολύτιμες διδαχές από τις αποφάσεις και τη γενικότερη σταδιοδρομία των πρωταγωνιστών τους.
Στο πρώτο μέρος της σειράς "Μαθήματα Διοίκησης και Ηγεσίας", στο επίκεντρο της ανάλυσής μου βρέθηκαν οι στρατηγικές, οι αποφάσεις και οι τακτικές του σπουδαίου Αρχιστράτηγου της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και το πώς αυτές μπορούν να συσχετισθούν με τις σύγχρονες θεωρίες στα επιστημονικά πεδία της διοίκησης επιχειρήσεων, της ηγεσίας, της διοίκησης ανθρώπινου δυναμικού κ.ά.
Σε αυτόν τον τόμο της σειράς, παραμένουμε στις αρχές του 19ου αιώνα και θέτουμε στο επίκεντρο της ανάλυσής μας τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη - έναν από τους σπουδαιότερους στρατηγούς της Παγκόσμιας Ιστορίας. Ο σκοπός μου είναι και πάλι ο ίδιος και δη η προσπάθεια εξαγωγής πολύτιμων μαθημάτων από τις στρατηγικές, τις αποφάσεις και τις τακτικές του Γάλλου στρατηλάτη έως το απόγειο της παντοδυναμίας του το 1807, με στόχο τη διαμόρφωση ενός οδικού χάρτη επιτυχίας για την/τον manager, το διοικητικό στέλεχος και την/τον επιχειρηματία τού σήμερα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το μονόπρακτο έργο είναι ένας μονόλογος του τραγικού του ήρωα από την αρχή σχεδόν ως το τέλος, χωρισμένος αριστοτεχνικά σε οχτώ κλιμακωτά διαβαθμισμένες, κατ' ανιούσα ένταση αγωνίας, σκηνές.
Πρόκειται για την ιστορία ενός μαύρου άντρα που καταφεύγει σε ένα νησί της Καραϊβικής όπου καταλήγει να καταδυναστεύει τους ιθαγενείς με τον ίδιο τρόπο που το είχαν κάνει οι λευκοί Βρετανοί και Αμερικάνοι άποικοι. Ο ήρωάς μας θα δολοφονήσει έναν άλλο άνθρωπο παίζοντας ζάρια, θα καταδικαστεί, θα αποδράσει και τελικά θα γίνει κυβερνήτης. Το μοτίβο που διατρέχει το έργο είναι πόσο εύκολα ο δυναστευόμενος γίνεται δυνάστης. Πόσο λεπτές οι γραμμές και οι ισορροπίες μεταξύ θύτη και θύματος και ποιες συνθήκες και επιλογές ορίζουν τη δική μας θέση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο έρωτας ενός καθηγητή προς τον φοιτητή προστατευόμενό του και τα συγκεχυμένα αισθήματα που τρέφει ο νεαρός φοιτητής προς τον καθηγητή αλλά και τη σύζυγό του, ανομολόγητες σκέψεις, τύψεις, ενοχές, ντροπή - όλα δοσμένα με τη μεγαλοσύνη που μπορεί να ντύνει τα πράγματα η κλασική λογοτεχνία... Ένα έργο που προκάλεσε αίσθηση στην εποχή του και συνεχίζει να προκαλεί...
"Έχουν περάσει από τότε σαράντα χρόνια: κι όμως ακόμα και σήμερα, στη διάρκεια μιας ομιλίας, όταν με παρασύρει η ορμή του λόγου, νιώθω ξαφνικά με αμηχανία πως δεν μιλάω εγώ, μα κάποιος άλλος που λες και δανείστηκε το στόμα μου για να εκφραστεί. Αναγνωρίζω τότε τη φωνή ενός αγαπημένου νεκρού, ενός νεκρού που δεν ανέπνεε πια παρά μονάχα στα χείλη μου: πάντα ο ενθουσιασμός του μου δίνει φτερά, αυτός υπαγορεύει τα λόγια μου. Και το ξέρω, τα έργα του είναι εκείνα που με δημιούργησαν". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η επιστήμη της Ιστορίας διαμορφώνει τις εθνικές συνειδήσεις και, ως εκ τούτου, δεν αποτελεί έναν απλό εμπλουτισμό γνώσεων, αλλά κατάταξη και ερμηνεία των γεγονότων. Κλάδο της Ιστορίας αποτελεί η Στρατιωτική Ιστορία. Αν η πρώτη, όπως προαναφέρθηκε, διαμορφώνει την εθνική συνείδηση, η δεύτερη κάνει ακριβώς το ίδιο στη στρατιωτική συνείδηση των στελεχών του στρατού. Δεν είναι τυχαίο ότι από όλα τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα η Στρατιωτική Ιστορία-Ανάλυση των Στρατιωτικών Επιχειρήσεων διδάσκεται μόνο στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και αποτελεί μάδημα ταυτότητα του προγράμματός της.
Η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων επέλεξε την πραγματοποίηση μιας σειράς συνεδρίων, με απώτερο σκοπό όχι μόνο την προβολή του μαθήματος, αλλά, κυρίως, την εμβάθυνση των πολεμικών γεγονότων και την προβολή συμπερασμάτων, χρήσιμων για κάθε στέλεχος του Ελληνικού Στρατού. Αποφασίσθηκε η σειρά των συνεδρίων να έχει ως αφετηρία την Αρχαία Στρατιωτική Ιστορία -εθνική κληρονομιά- και την ανάδειξη του τρόπου πολέμου των οπλιτών αυτής της περιόδου... (Αντιστράτηγος Χαράλαμπος Λαλούσης, ΑΡΧΗΓΟΣ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ - από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένας καταξιωμένος και επιφανής επιστήμονας της Στρατιωτικής Ιστορίας μάς αποκαλύπτει, με λεπτομερή και συναρπαστικό τρόπο, το πώς ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος θα μπορούσε κάλλιστα να έχει λήξει με ήττα των Συμμάχων.
Για τους περισσότερους από εμάς, ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος θεωρείται ως μια αιματηρή σύγκρουση που ολοκληρώθηκε με την ένδοξη νίκη των Συμμαχικών δυνάμεων επί των Ναζί. Συνήθως, οι εξιστορήσεις αναλώνονται στις θρυλικές μάχες που διεξήχθησαν και τελικά κερδήθηκαν εξαιτίας τόσο του αξιόλογου ανθρώπινου δυναμικού όσο και της εξαίρετης στρατηγικής των Συμμάχων. Εν τούτοις, συχνά παραβλέπεται το γεγονός ότι πολλές από τις στρατιωτικές επιλογές του Αδόλφου Χίτλερ, σε συνδυασμό με την ισχυρότατη επιρροή που αυτός ασκούσε στους υφισταμένους του, διαδραμάτισαν καταλυτικό ρόλο στην τελική ήττα της Γερμανίας.
Ο Bevin Alexander δεν επιχειρεί απλώς να παρουσιάσει ένα υποθετικό εναλλακτικό σενάριο της Ιστορίας. Αντιθέτως, αναλύει, για πρώτη φορά, εις βάθος τα γεγονότα -με τη χαρακτηριστική οξυδέρκεια και τη συγγραφική σαφήνεια που τον χαρακτηρίζουν-, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η ήττα των Συμμάχων ήταν πιθανότερη από όσο ενδεχομένως πιστεύουμε. Με τη βοήθεια λεπτομερών και πρωτότυπων χαρτών, περιγράφει, με εξαιρετικό τρόπο, τις σημαντικότερες μάχες, αλλά και τα μοιραία λάθη που διέπραξαν οι Γερμανοί επί του πεδίου, στρέφοντας ουσιαστικά την έκβαση του πολέμου εις βάρος τους. Η ενδελεχής μελέτη του Alexander αποκαλύπτει τον τρόπο, με τον οποίο κάποιες μικρές -και φαινομενικά ασήμαντες- αλλαγές στη στρατηγική του Χίτλερ θα μπορούσαν να έχουν διαμορφώσει έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο από αυτόν που σήμερα γνωρίζουμε.
Ο Alexander εμβαθύνει στον ιδιόμορφο χαρακτήρα του Χίτλερ -ενός ανεπαρκούς στρατηγιστή με έντονα διαταραγμένο ψυχισμό-, διερευνά τον τρόπο με τον οποίο ο παρανοϊκός δικτάτορας επικράτησε τελικά επί του ικανότατου πολιτικού ηγέτη και επιχειρεί να απαντήσει στο πλέον προφανές και τρομακτικό ερώτημα: Πόσο κοντά έφθασαν οι Ναζί στην τελική νίκη; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)