Πώς εξηγείται η ένταση της επισφάλειας για τις φτωχές και φυλετικοποιημένες γυναίκες τη στιγμή που πολλαπλασιάζονται οι διακηρύξεις για θεσμικά μέτρα προστασίας των γυναικών από τη βία; Πώς μπορούμε να μιλήσουμε για την έμφυλη βία χωρςε να μιλήσουμε για τη συστημική βία του κράτους, για τη φτώχεια, τον ρατσισμό και την ισλαμοφοβία, αλλά και για την αποκιοκρατία ή την αποικιακή δουλεία; Γιατί η επίκληση της προστασίας από το κράτος γίνεται επιχείρημα για περισσότερη καταστολή και στρατιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου, που εντείνει τους ταξικούς και τους φυλετικούς διαχωρισμούς;
Στο ανά χείρας βιβλίο, η Φρανσουάζ Βερζές επιχειρεί να φτάσει στις ρίζες της έμφυλης βίας, αποκωδικοποιώντας τη συνύφανσή της με την κοινωνική ανισότητα και τις ποικίλες ιστορικές μορφές κοινωνικού αποκλεισμού και περιθωριοποίησης. Οραματίζεται έτσι μια φεμινιστική πολιτική αντιρατσιστική και αποαποικιακή, που θα καθιστά την προστασία συνώνυμο της αλληλεγγύης, της συνύπαρξης και της υπεράσπισης της ζωής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πώς επηρεάζει η τεχνολογία την εργασία και τις εργαζόμενες; Είναι η εισαγωγή τεχνολογικών καινοτομιών στην παραγωγή και τις εργασιακές μεθόδους μια διαδικασία αντικειμενικά προοδευτική, που δίνει τη δυνατότητα για λιγότερη και λιγότερο κοπιαστική εργασία ωθώντας έτσι δυνητικά προς έναν «κομμουνισμό της πολυτέλειας»; Ή πρόκειται μήπως για κάποια ουδέτερη τεχνική πρακτική, της οποίας το αποτύπωμα εξαρτάται αποκλειστικά από τον τρόπο χρήσης της εκάστοτε τεχνολογίας;

Ο Γκάβιν Μιούλλερ επιστρέφει στο ιστορικό κίνημα των λουδιτών για να ανασυνθέσει το υπόγειο ρεύμα μιας ιστορίας εργατικών αγώνων ενάντια στην εμπέδωση των σχέσεων εξουσίας στους χώρους εργασίας με όχημα την τεχνολογική καινοτομία. Φωτίζει έτσι τον απωθημένο λουδισμό των καθημερινών κινημάτων αντίστασης στην εκμηχάνιση, την αυτοματοποίηση και την κυβερνοποίηση που αντηχεί μέχρι τις μέρες μας, παροτρύνοντάς μας να αναμετρηθούμε με την αναδιοργάνωση του εργασιακού και του ελεύθερου χρόνου, να φρενάρουμε την εντεινόμενη εκμετάλλευση, να διεκδικήσουμε εκ νέου τη γνώση και τον έλεγχο επί του προϊόντος και των συνθηκών της εργασίας μας με δυο λόγια, να «σπάσουμε μηχανές». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Εισβολή του Μάη δεν είναι απλώς ένα βιβλίο για τον Μάη. Είναι κυρίως ένα βιβλίο του ίδιου του Μάη. Αφενός γιατί γράφεται σχεδόν παράλληλα με τα γεγονότα που σφράγισαν την έκρηξη της γαλλικής νεολαίας προκειμένου να αποτελέσει όχι μόνο θεωρητική αλλά και πολιτική παρέμβαση· αφετέρου γιατί στις σελίδες του αποτυπώνονται και ενίοτε εξετάζονται με κριτική ματιά οι ιδέες, οι σκέψεις, οι ανησυχίες, τα κίνητρα, ακόμα και οι αντιφάσεις ή οι διχογνωμίες των εξεγερμένων φοιτητριών και φοιτητών της εποχής.
Ασφαλώς, για τον Ανρί Λεφέβρ, έναν από τους σημαντικότερους μαρξιστές φιλοσόφους του 20ού αιώνα, μια τέτοια ανάλυση συνιστά ταυτόχρονα και διερεύνηση των αιτιών που οδήγησαν στο συμβάν του Μάη, γιατί μόνο τότε μπορεί η θεωρία να συνδεθεί γόνιμα με την πρακτική και να της δώσει νέα ώθηση και πνοή. Άλλωστε, το μέλημα που σε μεγάλο βαθμό διαπνέει το βιβλίο αυτό αφορά το κατά πόσο θα μπορούσε το συμβάν του Μάη να συνεχιστεί αλλού και αλλιώς, ενταγμένο σε μια ακολουθία πρακτικών που αποσκοπούν στον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Και αυτό ακριβώς το μέλημα ωθεί τον συγγραφέα όχι απλώς να διερευνά τα αίτια του Μάη, θεωρώντας μεταξύ αυτών καθοριστικής σημασίας τη νέα αστεακή πραγματικότητα της μεταπολεμικής εποχής, αλλά και να προβαίνει σε έναν κριτικό στοχασμό με αντικείμενο τον ίδιο τον μαρξισμό και τη δυνατότητά του να αναλύει το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων και συγχρόνως να παίρνει μέρος στον μετασχηματισμό τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)