Στο μικρό ελβετικό χωριό, όλος ο κόσμος ξέρει τι συμβαίνει στο σπίτι της Ζαν. Κανείς, όμως, δεν μιλάει, κανείς δεν κάνει κάτι για να σταματήσει τον κακοποιητή. Η Ζαν βρίσκει καταφύγιο στα βιβλία. Φεύγει νωρίς από το σπίτι για να σπουδάσει στη γειτονική κωμόπολη κι έπειτα για ν' αναζητήσει μια καινούργια ζωή στη Λοζάννη. Ωστόσο, είναι υποχρεωμένη να έρθει ξανά και ξανά αντιμέτωπη με το ανεπούλωτο τραύμα, με τις έντονες ταξικές αντιθέσεις της ελβετικής κοινωνίας και την καταγωγή της, με την ανειρήνευτη οργή, με τα απωθημένα και τις τύψεις για την τύχη της μητέρας και της αδερφής της, με τα αντιφατικά συναισθήματα για τη γενέθλια γη. Το τίμημα που πρέπει να καταβληθεί για την εξαναγκαστική αυτονόμηση περιπλέκει την ερωτική ζωή της Ζαν μέχρι το απροσδόκητο τέλος. H Sarah Jollien-Fardel, με γραφή πυρετική, ανεπιτήδευτη, ζωντανή κι αληθινή, παραδίδει το πρώτο της, σκληρό και ριζοσπαστικό μυθιστόρημα. συνοδεύοντας την ηρωίδα της σε κάθε βήμα αυτού του εφιάλτη που βίωσε μες στη σιωπή ενός ελβετικού χωριού και στην αναζήτηση διεξόδου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Σε τούτο εδώ το βιβλίο συγκεντρώνονται πάνω από τρεις δεκαετίες σκέψης και έρευνας για τον χαρακτήρα της οικιακής εργασίας, της κοινωνικής αναπαραγωγής, των γυναικείων αγώνων στο πεδίο αυτό - των αγώνων για να της διαφύγουν, να βελτιώσουν τις συνθήκες στις οποίες πραγματοποιείται, να την ανασυγκροτήσουν έτσι ώστε να προσφέρει μια εναλλακτική στις καπιταλιστικές σχέσεις. Στις σελίδες του βιβλίου συναντιούνται η πολιτική, η ιστορία και η φεμινιστική θεωρία. Ωστόσο, αποτυπώνεται επίσης η διαδρομή της πολιτικής μου δράσης στα φεμινιστικά κινήματα και στα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης, αλλά και η σταδιακή μετατόπιση της σχέσης μου με την οικιακή εργασία από την άρνηση στην αξιοδότησή της, καθώς τώρα πια αναγνωρίζω ότι εκφράζει μια συλλογική εμπειρία.

Η αναπαραγωγική εργασία αναμφίβολα δεν αποτελεί τη μοναδική μορφή εργασίας για την οποία τίθεται το ερώτημα "τι δίνουμε στο κεφάλαιο" και "τι δίνουμε για εμάς". Από την άλλη πλευρά, όμως, είναι βέβαιο ότι στην αναπαραγωγική εργασία οι εγγενείς αντιφάσεις της "αλλοτριωμένης εργασίας" είναι πιο εκρηκτικές, και για τον λόγο αυτόν τη θεωρώ σημείο μηδέν της επαναστατικής πρακτικής, μια θεμελιώδη αφετηρία της, ακόμα κι αν δεν είναι η μοναδική. Γιατί τίποτα δεν κάνει τη ζωή μας τόσο αποτελεσματικά ασφυκτική όσο το να μετατρέπονται σε εργασία οι δραστηριότητες και οι σχέσεις που ικανοποιούν τις επιθυμίες μας. Ταυτόχρονα, ακριβώς μέσα από τις καθημερινές δραστηριότητες με τις οποίες παράγουμε την ύπαρξή μας, μπορούμε να αναπτύξουμε την ικανότητά μας να συνεργαζόμαστε και όχι μόνο να αντιστεκόμαστε στη στέρηση της ανθρωπιάς μας, αλλά να μάθουμε να αναδημιουργούμε τον κόσμο ως πεδίο ανατροφής, δημιουργίας και φροντίδας». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Από την εποχή της ατμομηχανής, της πρώτης μηχανής με κυβερνήτη, όλα τα άξια λόγου αυτόματα, τα οποία αποκαλούμε ρομπότ όταν το αδιαφανές εσωτερικό τους κύκλωμα έχει ανθρωπόμορφο περίβλημα, βασίζονται στην ίδια σχεδιαστική φιλοσοφία.

Κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει μελετήσει τόσο διεισδυτικά από την οπτική των ανθρωπιστικών και των κοινωνικών επιστημών τα πιο φιλόδοξα σχεδιαστικά ρομπότ, αυτά που βασίζονται σε επιγραμμική σύνδεση αρνητικής ανάδρασης ενός υπολογιστή, όσο ο David Mindell. Καθηγητής τεχνολογίας και ιστορίας της τεχνολογίας στο MIT, ο Mindell γνωρίζει πολύ καλά τη δεξιοτεχνική εργασία που απαιτεί η επιτυχής αρχική κατασκευή, αλλά και η δυναμική διατήρηση σε χρήση της αναλογίας μεταξύ του κυκλώματος του ρομπότ και του υπολογιστικού αναλόγου (του αναλογικού υπολογιστή). Γνωρίζει, επομένως, εξίσου καλά πώς να αναδείξει αυτή την εργασία έναντι της δημοφιλούς ιδεολογίας σύμφωνα με την οποία τα ρομπότ, ως υποκείμενα πλέον της ιστορίας, μπορούν να αντικαταστήσουν τους ανθρώπους στη βάση της αυτονομίας τους.

Για να αξιολογήσει την υπόθεση αυτή, περί υπολογιστών που είναι ευφυείς, νοήμονες, σκεπτόμενοι, ο Mindell ερεύνησε τις χρήσεις ρομπότ στα πιο απαιτητικά για την αξιολόγηση της ρομποτικής περιβάλλοντα, από τα βάθη του ωκεανού μέχρι τα ύψη της ατμόσφαιρας. Η παρουσία του με την ιδιότητα του μηχανικού σε κάποιες από τις ιστορίες που παραθέτει -μια παρουσία που εισφέρει εν προκειμένω στην ιστορία της τεχνολογίας μια μοναδική βοήθεια από μια καινοτόμα ανθρωπολογία της τεχνολογίας- έχει ως αποτέλεσμα ένα βιβλίο εξαιρετικά χρήσιμο, αλλά και υποδειγματικά πρωτότυπο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το ανά χείρας βιβλίο περιλαμβάνει κείμενα της Μαρίας Μαντουβάλου, καθώς και κείμενα που έχει γράψει σε συνεργασία με τις Μαρία Μαυρίδου, Ντίνα Βαΐου, Αουίζα Μάρθα και Ευαγγελία Μπαλλά.
Συνδετικό στοιχείο των κειμένων είναι η παραδοχή ότι οι διαδικασίες παραγωγής του χώρου αντανακλούν αλλά και καθορίζουν σημαντικές πλευρές των κοινωνικών σχέσεων σε πολλά επίπεδα. Οι αφηγήσεις από την Ελλάδα της μεταπολεμικής ανάπτυξης εμβαθύνουν επιλεκτικά και σε διαφορετικές συγκυρίες -από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα- στην κατανόηση διαδικασιών παραγωγής του αστικού χώρου και των συναρτώμενων με αυτές κοινωνικών σχέσεων. Η αστικοποίηση, η αυτοστέγαση, η αυθαίρετη και η εκτός σχεδίου δόμηση, η αντιπαροχή και η πολυκατοικία, οι αστικές αναπλάσεις συνυφαίνονται με θεσμούς και πολιτικές, κοινωνικές σημασίες και πρακτικές, τυπικά και άτυπα δίκτυα, επαγγέλματα, οικογενειακές δομές, σχέσεις εξουσίας και συμφέροντα.
Σήμερα, οι σαρωτικές κοινωνικές ανατροπές και οι σωρευτικές κρίσεις, η εμπέδωση νεοφιλελεύθερων πολιτικών και παραδειγμάτων, καθώς και οι νέες σημασίες που αποκτούν τα ζητήματα του χώρου -η γη, η ιδιοκτησία, η κατοικία, το περιβάλλον, η ανάπτυξη κ.λπ. -ωθούν να ξανασκεφτούμε την παραγωγή του αστικού χώρου ως κοινωνικό και πολιτικό διακύβευμα. Δηλαδή ως ένα πεδίο διαρκούς διαπραγμάτευσης, διεκδίκησης, συναίνεσης ή σύγκρουσης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το παράξενο καλοκαίρι του 1913 είναι το τελευταίο στο οικοτροφείο του Οντερκούλε, όπου αγόρια παλαιών κι ενίοτε ξεπεσμένων αριστοκρατικών οικογενειών καλούνται να εκπαιδευτούν σε έναν τρόπο ύπαρξης ολοένα και πιο ξεκομμένο από την πραγματικότητα των ραγδαίων μετασχηματισμών λίγο πριν οπό τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο έφηβος Βοήθιος φον Ορλαμίντε έρχεται αντιμέτωπος με τον φόβο του θανάτου, με την εξάρτηση από τον πατέρα και από τις πατρικές φιγούρες των εξουσιών, με φυσικές καταστροφές και διλήμματα· πρωτίστως, όμως, με τον ίδιο του τον εαυτό σε μια ασύμμετρη πορεία μετάβασης από το περίκλειστο οικοτροφείο στην πολιτεία των προλεταρίων. Ο Ερνστ Βάις, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της γερμανόγλωσσης αφηγηματικής μυθοπλασίας του μεσοπολέμου, εκθέτει με οξυδέρκεια και αφηγηματική δεινότητα τη μοναξιά, τις σφοδρές αντιθέσεις, τα άγχη και τις προσδοκίες που διαμόρφωσαν μια ολόκληρη γενιά, η οποία σε σημαντικό βαθμό αφανίστηκε και ματαιώθηκε στη μεγάλη ανθρωποσφαγή του 1914-1918. Το μυθιστόρημα "Ο αριστοκράτης" (1928) απαρτίζεται από μια σειρά μετατοπίσεων ανάμεσα στο αλληγορικά μυθικό και το ιστορικά προσδιορισμένο, γίνεται η αφήγηση του μετέωρου «πριν» στη συνάρτηση του ατομικού και του συλλογικού πεπρωμένου, διαρθρώνεται μεθοδικά μέσα από τις αντιφάσεις της προσωπικής εμπειρίας και της μνήμης, εκφράζει την αναίρεση της τελεολογίας και τον αμφίρροπο αγώνα για την υπέρβαση των δυϊσμών που κατατρύχουν τον βίο.
«Το βιβλίο [...] δεν κλείνει με ένα τέλος, αλλά με μία αρχή. Συνεχίζεται όπως το μεγάλο Ζ., η ζωή. Η αφήγηση σταματάει λίγο πριν από τον πόλεμο», αναφέρει ο Γιόζεφ Ροτ παρουσιάζοντας το μυθιστόρημα στη Frankfurter Zeitung. Ο "Αριστοκράτης", μυθιστόρημα που αποτελεί τομή στο έργο του Ερνστ Βάις, μεταφράζεται πρώτη φορά στα ελληνικά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το πρωτοποριακό δοκίμιο του Φρέντρικ Τζέιμσον "Μια αμερικανική ουτοπία" θέτει υπό ριζική αμφισβήτηση τις καθιερωμένες αριστερές ιδέες σχετικά με το τι είναι μια χειραφετημένη κοινωνία. Υποστηρίζονται εδώ -μεταξύ άλλων- η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία για όλους, η άνευ όρων αναγνώριση του φθόνου και της μνησικακίας ως βασικών προκλήσεων για κάθε κομμουνιστική κοινωνία και η παραδοχή ότι ο διαχωρισμός ανάμεσα σε εργασία και ελεύθερο χρόνο δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Για να δημιουργήσουμε έναν νέο κόσμο, πρέπει πρώτα ν' αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον παλιό. Το κείμενο του Τζέιμσον παρεμβαίνει καίρια για να ξεκινήσει μια συζήτηση αναφορικά με τις εναλλακτικές στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Εκτός από το δοκίμιο του Τζέιμσον, ο ανά χείρας τόμος περιέχει απαντήσεις από εξέχοντες φιλοσόφους και θεωρητικούς της πολιτικής και του πολιτισμού, καθώς και έναν επίλογο του ίδιου του Τζέιμσον.
Πολλοί θα βρουν αποκρουστικά όσα θα διαβάσουν σε αυτές τις σελίδες: θα χυθεί αίμα! Ίσως όμως να πρέπει να χύσουμε (ιδεολογικό) αίμα για να δώσουμε άλλη μία ευκαιρία στην αριστερά.
Στον τόμο συμβάλλουν οι Σαρότζ Γκίρι, Κάθι Γουίκς, Κοτζίν Καρατάνι, Τζόντι Ντιν, Κιμ Στάνλεϊ Ρόμπινσον, Φρανκ Ρούντα, Αλμπέρτο Τοσκάνο και Άγκον Χάμζα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Διακόσια χρόνια μετά τον θάνατο του Ε.Τ.Α. Χόφμαν το έργο του δεν παύει να μας εκπλήσσει και να μας συναρπάζει: Μια αινιγματική πεπλοφόρος κι ένας αλλόκοτος homunculus με ηλεκτροφόρα πλεξούδα αναζητούν στο Βερολίνο του 1820-1821 τον ήρωα στρατηλάτη που θα ξεκινήσει την Ελληνική Επανάσταση, ενώ ο φαντασιόπληκτος βαρόνος Τέοντορ φον Ζ. ανακαλύπτει ένα γαλάζιο πορτοφόλι στο Τιργκάρτεν. Δυο παθιασμένοι φυσιογνώστες εξερευνητικής αποστολής ερίζουν μέχρι θανάτου για μια "αιματόχαρη" νησιώτισσα. Μια μαρκησία και ο εξομολογητής της κατηγορούνται για μια δολοφονία χωρίς θύμα. Κι ο ίδιος ο Ε.Τ.Α. Χόφμαν, σε ένα εξωλογοτεχνικό κείμενό του, εξιχνιάζει μια απόπειρα γυναικοκτονίας στη Δυτική Πρωσία του 1814. Από το παλίμψηστο του κειμένου, τον βερολινέζικο λαβύρινθο και τις ονειρικές διεργασίες της εθνογένεσης μεταφερόμαστε στις "νότιες θάλασσες" και στο πρώτο λογοτεχνικό έργο που γράφτηκε για τη Χαβάη. Κι από μια παράδοξη υπόθεση στη Γαλλία του 17ου αιώνα στο μυστήριο του δηλητηριασμένου καφέ. "Οι παρεξηγήσεις" και "Τα μυστήρια", "Χαϊματόκχαρεε", "Η μαρκησία Ντε Λα Πιβαρντιέρ" και "Η περίπτωση του Βίλχελμ Ζ.": Πέντε σημαντικά και ιδιαίτερα κείμενα του Ε.Τ.Α. Χόφμαν για πρώτη φορά σε ελληνική μετάφραση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)