Χριστίνα Μαρία Λαμπροπούλου: «Η τέχνη, όποια μορφή κι αν έχει, είναι ζωή»

Με ποια λόγια θα συστήνατε το βιβλίο σας σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτε για σας;

Ετυμολογικά η γαλλική λέξη «portmanteau» αναφέρεται στο έπιπλο που «κουβαλά τα πανωφόρια». Το βιβλίο μου «Πορτμαντό», με αφορμή την κληρονομιά της πρωταγωνίστριας του, είναι όλα τα παλτό, κασκόλ, καπέλα, κοσμήματα, φουλάρια, κομμάτια της δικής μας ζωής που αφήνουμε στα κρεμαστάρια του, αλλά και όλα τα συναισθήματα, σκέψεις, ιδέες και εικόνες που αποτυπώνονται από το είδωλό μας στον διαβρωμένο από τα χρόνια καθρέφτη του. Είναι όλα όσα ζούμε και είμαστε, έτσι όπως έχουμε οριοθετηθεί μέσα από τα δική μας οικογενειακή ιστορία και τα στερεότυπα της κοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα και όλα αυτά που θέλουμε ελεύθερα να ζήσουμε και να τολμήσουμε να ζήσουμε. Εάν θα πετύχουμε να το κάνουμε ή όχι είναι απλά επιλογή μας.

Τι απαντάτε σε όσους θα πουν: ακόμη ένας συγγραφέας. Τι το καινούριο φέρνει;

Σημασία δεν έχει τόσο το καινούριο που φέρνεις ή μπορεί να φέρεις, αλλά η ικανότητα να δημιουργείς και να προσφέρεις σκέψεις, ιδέες, απόψεις και προβληματισμούς. Όσο περισσότεροι οι συγγραφείς τόσο μεγαλύτερη η ανταλλαγή ιδεών, σκέψεων, νοοτροπιών, αλλά και ευκαιριών που προσφέρονται στον αναγνώστη για αναζήτηση και προσδιορισμό του δικού του εαυτού μέσα από τη διαμόρφωση της δικής του αλήθειας. Άλλωστε το μότο των Εκδόσεων Νίκας είναι #readbeforeyouthink και όσο περισσότερο το υλικό που μπορείς να διαβάσεις τόσο πιο διευρυμένο και το πεδίο της σκέψης. Και όσο διευρύνεται αυτό το πεδίο διευρύνεται και η ελευθερία. Όπως έλεγε και ο Ρήγας Φεραίος, «όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά».

Το «Πορτμαντό» γράφτηκε ως μία αντίδραση σε όλα τα βιβλία που αναφέρουν το μοτίβο της φτωχής κόρης ή ανυπεράσπιστης κοπέλας που βρίσκει τον πλούσιο πρίγκηπα και ζει ή δε ζει το «παραμύθι».

Πείτε μας δυο λόγια για το νεότευκτο «συγγραφικό σας εργαστήρι».

Το «Πορτμαντό» γράφτηκε ως αντίδραση σε όλα τα βιβλία που αναφέρουν το μοτίβο της φτωχής κόρης ή ανυπεράσπιστης κοπέλας που βρίσκει τον πλούσιο πρίγκηπα και ζει ή δε ζει το «παραμύθι». Είναι ένα βιβλίο που ήθελα να μιλάει για εμάς τις γυναίκες, αλλά να διαβάζεται και από άντρες. Είναι οι αυθόρμητες λέξεις που θα μπορούσαμε να πούμε στην «κολλητή» μας καθισμένες σε έναν καναπέ απέναντί της. Είναι όλα όσα μας «μαθαίνει» η οικογένεια και η κοινωνία και τα οποία κάποτε πρέπει να ξεπεράσουμε εάν θέλουμε να ζήσουμε πραγματικά.

Έχουν επηρεάσει άλλες τέχνες -κινηματογράφος, εικαστικά, κόμικς, μουσική κ.ά.- τη συγγραφική σας δουλειά; Αν ναι, με ποιους τρόπους.

Η συγγραφή είναι τέχνη. Η τέχνη, όποια μορφή κι αν έχει, είναι ζωή. Η ζωή είναι όμως κι αυτή τέχνη. Ξεκίνησα από το χορό με τον οποίο ασχολήθηκα πολλά χρόνια. Έμαθα κλασική κιθάρα. Παλιά ζωγράφιζα. Λατρεύω από παιδί το θέατρο. Επίσης, σπάνια χάνω αξιόλογες κινηματογραφικές ταινίες. Στο σπίτι πάντα ακούω μουσική και διαλέγω μελωδίες ανάλογα με τη διάθεσή μου. Τραγουδάω με φίλους. Δε θα πω όχι σε μία συναυλία κάποιου αγαπημένου καλλιτέχνη, σε μία μουσική παράσταση ή ακόμα σε μία βραδιά στην όπερα. Όλα αυτά φυσικά και με επηρεάζουν. Η τέχνη είναι κομμάτι της ζωής μου. Σίγουρα επηρεάζει τη σκέψη μου, αλλά και τις λέξεις στα κείμενά μου.

Ο δρόμος προς την έκδοση για τους νέους συγγραφείς συνήθως δεν είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα. Ποια είναι η δική σας ιστορία;

Η δική μου ιστορία είναι πως πάντα έγραφα. Είτε ήταν η έκθεση στο σχολείο είτε εργασία στο Πανεπιστήμιο είτε οικονομικό άρθρο ή οποιοδήποτε άλλο κείμενο, ήταν κάτι που γίνονταν αβίαστα και σχετικά εύκολα. Κάπως έτσι ξεκίνησα να σκαρώνω ποιήματα, ιστορίες, διηγήματα και τώρα ένα μυθιστόρημα. Όμως, ποτέ δεν είχα στείλει κάποιο δείγμα γραφής μου σε κάποιο εκδοτικό οίκο. Το «Πορτμαντό» ήταν η πρώτη φορά που τόλμησα μετά από παρότρυνση αγαπημένων φίλων να στείλω το έργο μου προς αξιολόγηση. Και κάπως έτσι ήρθα σε επαφή με τον Νικόλαο Νίκα και τη Στεύη Τσούτση των Εκδόσεων Νίκας. Τους ευχαριστώ που τόλμησαν και εκείνοι να με εμπιστευτούν και να ξεκρεμάσουν το όνειρό μου από το κρεμαστάρι του δικού μου πορτμαντό, δίνοντάς του την ευκαιρία να «ζήσει».