baladeur

Μιλήσαμε με τον κινηματογραφιστή και συγγραφέα Δημήτρη Ινδαρέ για το βιβλίο του «Λενάκι, δυο φωτιές και δυο κατάρες – Με αφορμή ένα δημοτικό τραγούδι του Μοριά» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εστία, με πρόλογο του Παντελή Μπουκάλα και εικονογράφηση της Λυδίας Βενιέρη. 

Του Κ.Β. Κατσουλάρη

Κάποιες ξεχασμένες επιστολές προγόνων του που ήρθαν στην επιφάνεια, αλλά και βαθύτερα προσωπικά ερωτήματα, οδήγησαν τον Δημήτρη Ινδαρέ πίσω στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, και παράλληλα στην καρδιά της δημιουργίας της δημοτικής ποίησης. Μεταξύ οικογενειακής / τοπικής ιστορίας και μεγάλης Ιστορίας, μεταξύ προσωπικών φαντασμάτων, αποσιωπήσεων και τραγικών ανακαλύψεων, το Λενάκι είναι ένα βιβλίο που χαράζει τα δικά του όρια ανάμεσα στη μυθοπλασία, την ποίηση και τη λαογραφική έρευνα.  

Καταρχάς, να ξεκινήσω από την πληροφορία που, παρότι γνωριζόμαστε τόσα χρόνια, την αγνοούσα και έκανε το παιδί μέσα μου να σκιρτήσει. Έχεις πρόγονο Ήρωα της Επανάστασης. Κάποιον που μάλιστα έπαιξε σημαντικό ρόλο στις πρώτες πρώτες του επαναστατικού ξεσπάσματος. Από τον οποίο μάλιστα βαστάει και το όνομά σου, Δημήτρης (Δημητράκης) Ινδαρές. Είναι κάτι που το γνώριζες, για το οποίο μιλούσατε στην οικογένεια;

Ήταν γνωστό αλλά ποτέ φορτισμένο. Ο Δημητράκης ήταν άλλωστε ένας τοπικός οπλαρχηγός, των 33 χωριών της περιοχής του Λιβαρτζίου. Βλέποντας τις επιστολές του, ακόμη και στο δημοσιευμένο υπόμνημά του προς τον βασιλιά, ο τρόπος που περιγράφει ο ίδιος τη δράση του είναι εξαιρετικά μετρημένος. Δείχνει έναν χαρακτήρα απόλυτα προσγειωμένο και σεμνό, με ξεκάθαρη την αντίληψη του χρέους στην κοινότητα, χαρακτηριστικά που επηρέασαν και τον απόηχο της παρουσίας του. Ο πατέρας μου είχε φυλάξει κάποια στοιχεία για τη δράση του. Αλλά, βλέπεις, η παιδική ηλικία της δικής μας γενιάς συνέπεσε με την επταετία και την παρανοϊκή έξαρση της διεστραμένης εθνικοφροσύνης των συνταγματαρχών, που έκαμπτε, φαίνεται, τη διάθεση για πολλές συζητήσεις. Κάθε εχέφρων ήθελε να προστατέψει τους ήρωες και το νόημα του Αγώνα από την ανοησία. Εδώ τις σημαίες τους ήταν απρόθυμοι να βγάζουν στα μπαλκόνια τους στις εθνικές γιορτές, όσοι πολίτες ζούσαν πιο προσωπικά την προδοσία. Το ενδιαφέρον για την πατρίδα μονοπωλούσε το τραύμα που βίωνε η χώρα.

Στην αρχή όλης της αναζήτησης βρίσκεται το αντίγραφο ή προσχέδιο μιας επιστολής ενός άλλου προγόνου σου, του προπάππου σου, Λάμπρου Ινδαρέ, εγγονού του Δημητράκη, προς μια εξαδέλφη του, αναφορικά με την πώληση ενός σπιτιού στο χωριό Λιβάρτζι των Καλαβρύτων. Αυτά, το 1894. Πώς βρήκες αυτήν την επιστολή; Πότε άκουσες για πρώτη φορά εσύ για αυτό το σπίτι και ποια ήταν η σχέση σου με το χωριό; Πήγαινες μικρός; Είχες συγγενείς εκεί; Βάλε μας λίγο στη σχέση σου με αυτόν τον κόσμο…

Ο Λάμπρος ήταν ίσως η πιο απρόσμενη έκπληξη. Το ενδιαφέρον για την περίπτωσή του από έναν Έλληνα ερευνητή στην Αυστραλία, που ζητούσε στοιχεία σχετικά με την καταγωγή και τη συγκρότησή του, καθώς είναι ο πρώτος Έλληνας που δημοσίευσε ενυπόγραφες επιστολές στον τύπο της Μελβούρνης το 1867, ασκώντας έντονη κριτική στην αδράνεια των Μεγάλων Δυνάμεων την περίοδο της Μεγάλης Κρητικής Επανάστασης, ήταν η αφορμή για να ψάξω στο χαρτομάνι του πατέρα μου. Τα αποκόμματα των εφημερίδων, των τεσσάρων επιστολών του, κολλημένα με αλευρόκολα απ’ τον ίδιο τον Λάμπρο, μαζί με άλλα πολλά σ’ ένα τεφτέρι απ’ τα τότε, ήταν από τα πιο συγκινητικά ευρήματα. Προσπαθώντας να καταλάβω τα κίνητρα και τον οίστρο της γραφής του προπάππου μου, γύρισα αναπόφευκτα ακόμη πιο πίσω, στα χρόνια του δικού του παππού, αφού υπήρχαν στοιχεία διάσπαρτα σε διάφορες πηγές και αρχεία.

Pyrgos sto Livartzi 728

Ο καμμένος Πύργος στο χωριό Λιβάρτζι των Καλαβρύτων, η αρχή μιας καταβύθισης στην τοπική και ευρύτερη Ιστορία...

Όσον αφορά το χωριό, υπήρχε σαν ένας πολύ μακρινός τόπος καταγωγής, όπως αντίστοιχα μακρινός φαινόταν χρονικά κι ο οπλαρχηγός Δημητράκης. Τα 100 δηλαδή χιλιόμετρα, αντί για δυο ώρες διαδρομής, έμοιαζαν ενάμισης αιώνας. Όπως συνάγεται από τα μέχρι σήμερα στοιχεία, το σπίτι-πύργος, καμμένο το 1895, ήταν η αφορμή ή το επιστέγασμα της διαρραγής των σχέσεων της οικογένειας με την κοινότητα. Καθώς και η οικογένεια συρρικνώθηκε, δεν απέμειναν εκεί ούτε συγγενείς ούτε σπίτι. Οι μαύρες πέτρες ήταν αυτές που έμειναν πίσω, μαζί με την απροθυμία της νοσταλγίας δύσκολων χρόνων και ματαιώσεων σκληρών. Η επιστολή λοιπόν που αναφέρεις, με την πολύ γλαφυρή περιγραφή του σπιτιού ως διασωθείσας κιβωτού της ιστορίας της κοινότητας, είναι κατ΄ουσίαν η γνωριμία μου μ’ έναν τόπο που υμνείται ως παράδεισος. Ο τόπος που φιλοξένησε τους προγόνους του οπλαρχηγού για τουλάχιστον 150 χρόνια, την υπεράσπιση του οποίου ανέλαβε την κρίσιμη ώρα του αγώνα ο Δημητράκης.

Καθώς και η οικογένεια συρρικνώθηκε, δεν απέμειναν εκεί ούτε συγγενείς, ούτε σπίτι. Οι μαύρες πέτρες ήταν αυτές που έμειναν πίσω, μαζί με την απροθυμία της νοσταλγίας δύσκολων χρόνων και ματαιώσεων σκληρών.

Έπρεπε να βρω όλ’ αυτά πρώτα στα χαρτιά, για να αναζητήσω τα ίχνη της ιστορίας στο ίδιο το χωριό. Η βάση του πύργου διασώζεται. Κρυμμένη από νεώτερα χτίσματα, πίσω από το ιερό του Αγίου Ιωάννη. Όπως ακριβώς και η ανάμνηση του θρύλου και του ίδιου του τραγουδιού ανακαλείται από τη λήθη, όσο ρωτάς και ανασκαλεύεις.

Το δεύτερο «ντοκουμέντο» που παραθέτεις, στις πρώτες πρώτες σελίδες του βιβλίου σου, είναι μια ανακοίνωση του Μητροπολίτη Πατρών και Ηλείας, τον αμέσως επόμενο χρόνο, το 1895, απ’ όπου μαθαίνουμε ότι το εν λόγω σπίτι πυρπολήθηκε από αγνώστους. Ο Αρχιεπίσκοπος ζητάει, σε τόνο πολύ αυστηρό και απειλητικό, όποιον γνωρίζει κάτι να μιλήσει αμέσως. Κι έτσι, βρίσκεσαι ξαφνικά, σαν ντετέκτιβ, μπροστά σε ένα πρώτο μυστήριο που αφορά κάτι από την οικογενειακή σου ιστορία. Ποιοι και για ποιο λόγο έβαλαν φωτιά στο σπίτι του Λάμπρου Ινδαρέ, απογόνου ενός ήρωα της Επανάστασης, στο ξεψύχισμα του 19ου αιώνα; Ποια ήταν τα επόμενα βήματά σου ως «ντετέκτιβ»;

Αυτό που με συγκλόνισε πιο πολύ κι από το ίδιο το επιτίμιο ήταν μια μηνυτήρια αναφορά που περιελάμβανε τα ονόματα των υπόπτων και των πιθανών μαρτύρων, εκείνων που ο Λάμπρος εικάζει πως γνωρίζουν τους δράστες του εμπρησμού του πύργου και δε μιλούν. Με την ανάγνωση αυτού του καταλόγου ήταν σαν να βρέθηκα ξαφνικά μπροστά σε μια πολυπληθή φωτογραφία ανθρώπων που με κοιτούσαν με παράπονο για μια κάποιου είδους εκκρεμότητα αφού, αν το ζήτημα είχε λυθεί, όλα αυτά τα χαρτιά θα είχαν πάει στα σκουπίδια.

Με την ανάγνωση αυτού του καταλόγου ήταν σαν να βρέθηκα ξαφνικά μπροστά σε μια πολυπληθή φωτογραφία ανθρώπων που με κοιτούσαν με παράπονο για μια κάποιου είδους εκκρεμότητα...

Η έρευνά μου, λοιπόν, στη συνέχεια απέκτησε δυο στόχους. Ο ένας ήταν ν’ ανιχνεύσω την προϊστορία της σχέσης της οικογένειας με την κοινότητα προς τα πίσω, ψάχνοντας τους λόγους της φυγής του Λάμπρου και της μετά από 10 χρόνια εγκατάστασής του στην Πάτρα, μετά τη δεκαετή παραμονή του σε Αυστραλία και Καλιφόρνια. Ν’ αναζητήσω έστω σε επίπεδο συμβολικό τι μπορεί να απέτρεψε στους κατοίκους της κοινότητας να προστατέψουν τους πύργους του χωριού, που όλοι είχαν άδοξο τέλος. Ο άλλος στόχος ήταν να δω τι σημαίνει το κακό στην παράδοση και τι η τιμωρία, είτε ως κατάρα είτε ως επιτίμιο. Και να βρω έναν δρόμο συμφιλίωσης με το παρελθόν και τα τραύματά του, ν’ αποκαταστήσω κάπως τις κομμένες ρίζες. Έχει ενδιαφέρον το πώς και οι δυο στόχοι συναντιώνται ή συνδέονται με την ιστορία της Ελένης και του Λιμάζη, του έρωτα της ξαδέλφης του οπλαρχηγού με τον Αγά της γειτονικής Μοστενίτσας (Ορεινή Ηλείας).

Lenaki Lydia Venieri 728

Δεκάδες ζωγραφιές της Λυδίας Βενιέρη σαν και τούτη υπογραμμίζουν ή σχολιάζουν πτυχές της ιστορίας, πρωτίστως τον ανοίκειο έρωτα ανάμεσα στην Ελένη και στον Ελμάζ Αγά.

«Τα τραγούδια», γράφει ο Παντελής Μπουκάλας στην εισαγωγή στο Λενάκι, «τ’ ακούμε ή τα διαβάζουμε, τα τραγουδάμε ή τα χορεύουμε. Μπορούμε όμως και να τους υποβάλουμε ερωτήσεις». Πώς κατανοείς εσύ αυτήν τη φράση; Πώς πέρασες δηλαδή από το οικογενειακό μυστήριο στο δημοτικό τραγούδι, ένα τραγούδι που μιλάει για τον έρωτα μιας χριστιανής, της Ελένης, με έναν μουσουλμάνο, τον Ελμάζ Αγά.

Τα δημοτικά τραγούδια ακολουθούν μοτίβα προϋπάρχοντα, που η κάθε κοινότητα τα φέρνει στα δικά της μέτρα. Το εντυπωσιακό στην προκειμένη περίπτωση είναι πως δυο υπαρκτά πρόσωπα με ονόματα Ελένη και Λιμάζης (που στα τουρκικά σημαίνει διαμάντι...), με όλο το συμβολικό τους φορτίο, γίνονται πρωταγωνιστές ενός μυθικού ειδυλλίου. Οι στίχοι των παραλλαγών του τραγουδιού και τα σημεία που οι καταγραφές τους εντοπίζονται στο χάρτη –μιλώντας μόνο για τις παραλλαγές που διατηρούν τα ονόματα και των δυο πρωταγωνιστών, μαζί με κάποιους καίριους στίχους–, προσφέρουν την πεποίθηση ή, έστω, την ψευδαίσθηση ότι διασώζουν την τοπικότητα του επεισοδίου, καθώς μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις συναντιώνται με τις διαδρομές των πρωταγωνιστών σύμφωνα με σχετικές αναφορές και μαρτυρίες.

hestia indares lenakiΈνα από τα πιο συγκινητικά «ευρήματα» της έρευνάς σου αφορά την πιθανή μοίρα μίας εκ των αδερφών της Ελένης, της Αγγελικής, που φέρεται σύμφωνα με κάποια πηγή που έχεις εντοπίσει να την έχει φονεύσει η ίδια η μάνα της, επειδή έμεινε έγκυος εκτός γάμου. Τρομερή ιστορία, που μου έφερε στο νου το διήγημα «Φουραντάν», του Θανάση Βαλτινού («Επείγουσα ανάγκη ελέου», Εστία, 2015), όπου μια μάνα δηλητηριάζει την κόρη της για παρόμοιους λόγους. Το γεγονός αυτό, αν όντως είναι αληθινό, θέτει την «επανάσταση» της Ελένης κάτω από μια εντελώς άλλη προοπτική. Ποια είναι τα αισθήματά σου σήμερα;

Νομίζω πως τα αισθήματά μου αν δεν περιγράφονται, τουλάχιστον συνάγονται από το τρίτο μέρος του βιβλίου, όπου προσπαθώ να πλησιάσω και να κατανοήσω κάπως τη φοβερή μάνα της Ελένης, σαν εκείνη που ορίζει τα όρια των συναισθημάτων των κοριτσιών της. Η επανάσταση λοιπόν της Ελένης, όπως η ίδια η παράδοση αποφάσισε να τη συνοψίσει στην ανήκουστη για την εποχή δήλωσή της ενώπιον του Οθωμανού δικαστή «άνδρα χρώσταγα, άνδρα πήρα», εδράζεται ίσως και σε κάποιο βίωμα, εκτός από τον όποιο χαρακτήρα της. Η χειραφέτησή της από τη γονεϊκή εξουσία παρουσιάζεται απολύτως έλλογη και συνειδητή, και είναι πολύ πέρ’ από τον όποιο ρομαντισμό, ασφαλώς ανυπόστατο τα χρόνια εκείνα. Ο θυμός για τη φρικτή τιμωρία της αδελφής της θα μπορούσε να είναι η βάση της δικής της δραματικής ρήξης, που επίσης έλαβε ως τιμωρία την τρομερή γονική κατάρα. Έρωτας κι επανάσταση, πάντα κουβάρι... Έχει επίσης ενδιαφέρον το ότι οι παλιοί ντόπιοι ιστοριοδίφες ερμηνεύουν ως συνέπεια της κατάρας την άλωση του οχυρού του Ελμάζ στη Μοστενίτσα από τους άνδρες του Δημητράκη, στις 16 Μαρτίου του 1821, στο ξεκίνημα του Αγώνα.

Lenaki Lydia Venieri colour 350 Lenaki Lydia Venieri colour 350 2

Ολοσέλιδες έγχρωμες ζωγραφιές της Λυδίας Βενιέρη δραματοποιούν σκηνές από δραματικά γεγονότα ή από τραγούδια. 

Η επίσημη και η ανεπίσημη Ιστορία, το δημοτικό τραγούδι, η λαογραφία. Πώς κατάφερες να μην χαθείς μέσα σε αυτό το τεράστιο υλικό που υπήρξε η έρευνά σου; Ποιο ήταν στη διάρκεια όλης αυτής της δουλειάς το νήμα που σε κράτησε μέσα στο θέμα σου;

Μπαίνοντας σ’ έναν κόσμο άγνωστο κι ένα υλικό που γινόταν όλο και πιο σύνθετο και πολύ, με μονοπάτια και ξέφωτα που με καλούσαν συχνά να λοξοδρομήσω, άρχισα κάπως να χαρτογραφώ τις διαδρομές μου. Νομίζω πως η ένταση της επιθυμίας να ξαναβγώ, να επιστρέψω με κάτι χειροπιαστό, ήταν αυτό που απέδωσε. Τι μπορεί να ήταν αυτό; Η επανασύνδεση με το παρελθόν μ’ έναν τρόπο που ν’ ανταποκρίνεται στα πνευματικά εφόδια και τις αναφορές μου. Ήταν κάτι που έμοιαζε με διερεύνηση των στοιχείων μιας ταυτότητας, με την υπαρξιακή ίσως έννοια. Με την ανίχνευση των επιμέρους στοιχείων που μας συγκροτούν και την εξέτασή τους σ’ ένα όλον. Στην προσπάθεια αυτή τα ερωτήματα που ξεφύτρωναν σαν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας έπρεπε να λάβουν απαντήσεις πειστικές. Το πλούσιο υλικό των τεκμηρίων να μεταβολιστεί με τρόπο που να έχει νόημα. Το νόημα τελικά φαίνεται να το έδωσε η ειλικρίνεια της ίδιας της επιθυμίας.

dimitris indares photo Το Λενάκι, με όλο το υλικό του, και τις απαραίτητες προσαρμογές, είναι και το θέμα ενός ντοκιμαντέρ που βρίσκεται στα σκαριά, και που ίσως καθυστέρησε (;) και λόγω του κορωνοϊού. Θες να μας πεις μια κουβέντα γι’ αυτό, ώστε να κλείσουμε με μια αναφορά στην κυρίως δουλειά σου, αυτή του σκηνοθέτη οπτικοακουστικών έργων; (ταινίες, διαφημιστικά, ντοκιμαντέρ κ.ά.)

Όλο το υλικό του βιβλίου δεν μπορεί να χωρέσει σε ένα ντοκιμαντέρ. Ο βασικός του όμως πυρήνας, η διάθεση συμφιλίωσης με το παρελθόν και της υπέρβασης του σκότους των τραυμάτων του, είναι σίγουρο πως θα διαπνέει το εγχείρημα. Η Ελένη ν’ αναδειχθεί ως σύμβολο της υπέρβασης και της αναγέννησης που υπόσχεται η συνάντηση αλλότριων κόσμων.

Η ανάγκη αναστοχασμού είναι πάντως αναπόφευκτη και επιτακτική, καθώς οι Έλληνες ζούμε μια διαρκή κρίση ταυτότητας που εντείνουν και οι μεγάλες αλλαγές της ζωής μας.

Η ανάγκη αναστοχασμού είναι πάντως αναπόφευκτη και επιτακτική, καθώς οι Έλληνες ζούμε μια διαρκή κρίση ταυτότητας που εντείνουν και οι μεγάλες αλλαγές της ζωής μας. Θέλουμε την επανασύνδεση με το παρελθόν και τη ζεστή αγκαλιά της παράδοσης, σαν παρηγοριά και σαν θεραπεία. Τα εργαλεία και οι αφορμές είναι πλέον περισσότερα. Πόσο μάλλον όταν διαπιστώνουμε πως σε κάποιες περιπτώσεις οι ορίζοντες της παράδοσης είναι πολύ πιο ανεκτικοί και γενναίοι, πιο ανοιχτοί απέναντι στο διαφορετικό και το άγνωστο.

politeia link more

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Έλενα Χουζούρη: «Η πολιτική προσφυγιά, ο ξεριζωμός και η διαγραφή από την πατρίδα, παραμένουν ανεπούλωτο τραύμα»

Έλενα Χουζούρη: «Η πολιτική προσφυγιά, ο ξεριζωμός και η διαγραφή από την πατρίδα, παραμένουν ανεπούλωτο τραύμα»

Mε αφορμή την επανέκδοση του μυθιστορήματός της «Πατρίδα από βαμβάκι» (εκδ. Πατάκη), η συγγραφέας Έλενα Χουζούρη μάς μιλάει για τη λιγότερη γνωστή ιστορία των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να φύγουν από την Ελλάδα μετά το τέλος του Εμφυλίου και τη σημερινή συγκυρία με το πρόβλημα της μετανάστευσης και της προσφυγιάς.&nb...

Αλέξης Πανσέληνος: «Τα διηγήματα αυτά απηχούν την τάση μου για πολυπρόσωπες και πολυεπίπεδες αφηγήσεις»

Αλέξης Πανσέληνος: «Τα διηγήματα αυτά απηχούν την τάση μου για πολυπρόσωπες και πολυεπίπεδες αφηγήσεις»

Συνέντευξη με τον συγγραφέα Αλέξη Πανσέληνο με αφορμή την επανέκδοση του πρώτου του βιβλίου «Ιστορίες με σκύλους» (εκδ. Μεταίχμιο), μια συλλογή με τέσσερα εκτενή διηγήματα. Μια επιστροφή έπειτα από 42 συναπτά χρόνια στις συγγραφικές απαρχές του. Φωτογραφία: © Νίκος Κοκκαλιάς.

Συνέντευξη στον ...

Φώτης Καγγελάρης: «Δεν υπάρχει ''ελεύθερη'' τέχνη – είναι πάντα ένας συμβιβασμός και μια μεταμφίεση»

Φώτης Καγγελάρης: «Δεν υπάρχει ''ελεύθερη'' τέχνη – είναι πάντα ένας συμβιβασμός και μια μεταμφίεση»

Συνέντευξη με τον Διδάκτορα Ψυχοπαθολογίας και συγγραφέα Φώτη Καγγελάρη με αφορμή το βιβλίο του «Μια ιστορία της τέχνης. Από την μεριά της επιθυμίας» (εκδ. Παπαζήση). Μια πρωτότυτη θέαση της τέχνης και της άμεσης σχέσης που έχει με την ουσία της ζωής μας. 

Συνέντευξη στ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Ανορθογραφίες επιμελητών» – Μια επιστολή του Διονύση Χαριτόπουλου

«Ανορθογραφίες επιμελητών» – Μια επιστολή του Διονύση Χαριτόπουλου

Λάβαμε από τον Διονύση Χαριτόπουλο την παρακάτω επιστολή, σχετικά με την επιλογή κριτικών κειμένων του Κωστή Παπαγιώργη που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη με τον τίτλο «Κωστής Παπαγιώργης: Τα βιβλία των άλλων 1, Έλληνες συγγραφείς», το 2020. 

Επιμέλεια: Book Press

...
«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

Η νικήτρια του βραβείου Women's Prize για non-fiction βιβλία θα ανακοινωθεί στις 13 Ιουνίου. Κεντρική εικόνα, μια από τις υποψήφιες για το βραβείο: η συγγραφέας και αρθρογράφος Ναόμι Κλάιν © The University of British Columbia.

Επιμέλεια: Book Press

...
Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γιαννίση «Μακγκάφιν», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 21 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ
37.947408, 23.641584

 «Αφού σου ...


«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κυριακού «Το μποστάνι του Μποστ – Μια σύνθεση / συμπλήρωση / διασκευή κειμένων του Μποστ», το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Δήμητρας Παπαδήμα «Όλα μαύρα», το οποίο θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Τι είμαστε εμείς μπροστά σε αυτά τα κτήνη, ρε; Τι είμαστε; Άγιοι. Και φόνο να...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

Τι διαβάζουμε τώρα; 21 καλά βιβλία λογοτεχνίας που βγήκαν πρόσφατα

Τι διαβάζουμε τώρα; 21 καλά βιβλία λογοτεχνίας που βγήκαν πρόσφατα

Επιλέξαμε 21 βιβλία ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας που κυκλοφόρησαν πρόσφατα.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Οι πρώτοι μήνες του 2024 έχουν φέρει πολλά και καλά βιβλία πεζογραφίας. Κι αν ο μέσος αναγνώστης βρίσκεται στην καλύτερη περίπτωση σε σύγχυση, στη χειρότερη σε άγχ...

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Ενόψει της 25ης Μαρτίου, επιλέγουμε έντεκα βιβλία που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τα περίπλοκλη όσο και μοναδική διαδοχή γεγονότων που ήταν η Ελληνική Επανάσταση. Kεντρική εικόνα: έργο του Λουντοβίκο Λιπαρίνι «Ο όρκος του λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι» (περίπου 1850), μουσείο Μπενάκη.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ