Ζητήσαμε από πεζογράφους, ποιητές, μεταφραστές και επιμελητές να μας στείλουν μια καλοκαιρινή φωτογραφία από το προσωπικό τους αρχείο και να την πλαισιώσουν με μια ανάμνηση. Σήμερα, η Χίλντα Παπαδημητρίου.
Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός
Εικονογράφηση: Πάρις Κούτσικος - parisko.com
Με το πέρασμα του χρόνου η απώλεια συνηθίζεται. Ο πόνος μαλακώνει. Αρχίζεις να αναπνέεις κανονικά. Η αφόρητη οδύνη φτάνει όταν αντιληφθείς ότι ξεθωριάζουν οι αναμνήσεις. Και καθώς δεν έχω πια κανέναν για να τις διασταυρώσω και να τις επιβεβαιώσω, τρομάζω ότι θα έρθει η στιγμή που θα βουλιάξω στη λήθη. Λείπεις είκοσι τέσσερα χρόνια και δεν έχω ξεχάσει το γέλιο σου, σταδιακά όμως ξεχνάω γιατί έπεσες και χτύπησες στο φρύδι, τότε που είδα τον πίδακα του αίματος να λερώνει το χαλί. Δεν καταφέρνω να υπολογίσω πόσων χρόνων ήμασταν όταν έπαθες πνευμονία, τότε που δεν με άφηναν να έρθω να σε δω στο νοσοκομείο και φοβόμουν ότι μου κρατούσαν κρυφό τον θάνατό σου.
Όχι άλλη αναφορά σε θάνατο. Θα καταγράψω τις εικόνες που μου έρχονται στον νου όταν κλείνω τα μάτια και σε σκέφτομαι. Πιο ζωντανές κι από το τώρα.
Την μπλε εμαγιέ κανάτα με τις κίτρινες μαργαρίτες που ακουμπούσες στο τραπεζάκι του καφέ, όταν ερχόμουν επίσκεψη στο σπίτι σου.
Τις σονάτες για βιολοντσέλο του Μπραμς που έβαζες στο πικάπ κι εγώ σε κορόιδευα: σας αρέσει ο Μπραμς;
Τα ασημένια ινδικά σκουλαρίκια με τις τυρκουάζ πέτρες που ήταν το ίδιο χρώμα με τα μάτια σου.
Τα ακατάσχετα γέλια μας όταν είδαμε το Πάρτι με τον Πίτερ Σέλερς σε καλοκαιρινό κινηματογράφο. Και που σου ψιθύριζα συνέχεια: σκάσε, θα μας πετάξουν έξω.
Τα σχέδια με κάρβουνο που σκάρωνες σε δυο λεπτά, σατιρίζοντας τη μαμά και τον μπαμπά, εμένα, τη γιαγιά και τις συμμαθήτριές σου.
Τη μυρωδιά φρεσκάδας που σε ακολουθούσε από τότε που άρχισες να πλένεις τα ρούχα σου με λευκό σαπούνι Μασσαλίας.
Τη μέρα που μας έβγαλε ο μπαμπάς αυτή τη φωτογραφία, στην ορεινή Καστανιά Ναυπακτίας. Επειδή συνοψίζει τα παιδικά μας χρόνια. Εγώ να σε κρατάω από το χέρι κι εσύ να κοιτάς πίσω από τον μπαμπά. Ποτέ δεν σε ρώτησα τι σου είχε αποσπάσει την προσοχή. Ποτέ δεν θα μάθω.