«Μίλησε, μνήμη» με τις λέξεις του Βαγγέλη Ραπτόπουλου

Μόλις διάβασα αυτές τις φράσεις: «Ζητάμε από πεζογράφους... να μας στείλουν: Μια φωτογραφία (που τράβηξαν οι ίδιοι ή η παρέα τους) από κάποιο περασμένο καλοκαίρι. Μια σέλφι ή πρόσωπα που ίσως να μη βρίσκονται πλέον στη ζωή», μου ήρθε αυτομάτως στο μυαλό η παρακάτω αρχαία φωτογραφία μου με τον Μένη Κουμανταρέα. Είναι, ασφαλώς, καλοκαιρινή, εφόσον και οι δυο μας φοράμε κοντομάνικα. Τραβηγμένη, ίσως, το 1978, τη χρονιά που γνωριστήκαμε, βία την επόμενη, στο παλαιό διαμέρισμα του Μένη, στην οδό Αιγίνης, στην Κυψέλη.

Επιπλέον, πρόκειται για ένα είδος πρώιμης, αυτοσχέδιας σέλφι, παρότι τότε ακόμα δεν είχαμε ούτε καν ακουστά τη σχετική λέξη και μάλλον δεν υπήρχε. Απ' ό,τι θυμάμαι, ο Μένης είχε μια μικρή φωτογραφική μηχανή, και ψάχναμε τρόπο να τραβήξουμε τη φωτογραφία. Τοποθετήσαμε, λοιπόν, τη μηχανή στο πεζούλι της βεράντας, σκύψαμε ώστε να χωρέσουμε και οι δύο στο φωτογραφικό κάδρο, και με ένα κοινό σκουπόξυλο, που επιτελούσε χρέη σημερινού «σελφοκόνταρου», πίεσα το κλείστρο για να βγει το στιγμιότυπο.

Τα υπόλοιπα, όπως λέει χαρακτηριστικά και η γνωστή ατάκα, είναι ιστορία.

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΥ