«Επίνοια» του Κωνσταντίνου Γεωργάτου (προδημοσίευση)

Αν Έχεις

Αν έχεις υγεία, ζεις σε ειρήνη, μοιράζεσαι μία αγκαλιά και γκρινιάζεις, είσαι ηλίθιος.
Αν έχεις όλα τα παραπάνω και είσαι ευτυχισμένος, είσαι σοφός.
Αν δεν έχεις όλα τα παραπάνω και στεναχωριέσαι, είσαι άνθρωπος.
Αν δεν έχεις όλα τα παραπάνω και είσαι ευγνώμων, είσαι Άγιος.

꩜

Η Γαρυφαλλιά Της Φολεγάνδρου Μαράθηκε

Οι γονείς οφείλουμε να εμπνέουμε τα παιδιά μας και όχι να τους απαγγέλουμε μία στείρα νουθεσία −εν είδει− ρητορικού μονόλογου. Τα παιδιά μας ουδόλως δεν ακούν τα λόγια μας, αλλά πρωτίστως βλέπουν κι αφουγκράζονται τις συμπεριφορές μας. Είμαστε οι πρώτοι τους ήρωες! Ας είμαστε οι εμπνευστές τους!

Κι έτσι τα παιδιά μας θα φροντίζουν τα γαρύφαλλα, θα τα ποτίζουν, θα τα χαϊδεύουν και εκείνα θα τους χαρίζουν για πάντα το εξαίσιο άρωμά τους. Διότι εμείς ζούμε για να έχουμε την τιμή να βλέπουμε τις γαρυφαλλιές μας να ανθίζουν μέσα στη ζεστή αγκαλιά της αγάπης μας. Ας αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας κι όταν έρθει η δύσκολη στιγμή δεν θα τολμήσουν ποτέ να κόψουν ένα γαρύφαλλο. Μόνο θα το φροντίσουν και ίσως μετέπειτα να σκύψουν με προσοχή να το μυρίσουν. Και μετά ας τους ορμηνέψουμε να προσευχηθούν και να ποτίσουν με ευγνωμοσύνη την εικόνα της Παναγιάς για το θαύμα που έζησαν.

Μία Γαρυφαλλιά μαράθηκε στη Φολέγανδρο. Δεν θα μας δώσει ποτέ ξανά το υπέροχο άρωμά της.

Αγκαλιάστε τα παιδιά σας, προσφέροντας τους το πιο μεγάλο δώρο.

Αφιερώστε τους την πιο μεγαλειώδη εικόνα.

Εκείνη που αναγγέλλει το «καθ’ ομοίωσιν».

Να δουν αγκαλιασμένους τους γονείς τους και σε κάθε τους διαφωνία ας τους βλέπουν με τις καρδιές ενωμένες να ανθίζει ο διάλογος, η αγάπη κι ο σεβασμός…

Κι έτσι τα γαρύφαλλα θα ανθίζουν για πάντα.

Κανένα δεν θα μαραθεί ξανά.

꩜

Ο Δρόμος Της Μέλισσας

Αγαπώ όσους έχουν τη δύναμη να ανιχνεύουν διαρκώς ένα νέο ξημέρωμα, για να ανατείλουν τον λαμπερό ήλιο που ζει κατάφωτος μέσα στις αρετές της ψυχής τους. Δεν συναινώ με όσους γκρινιάζουν διαρκώς και έχουν για όλα ένα δριμύ κατηγορώ, διότι μου θυμίζουν τα μωρά που κλαίνε συνεχώς και ζητούν βοήθεια, καθώς η αδύναμη φύση τους δεν τα βοηθάει ακόμα να ανακαλύψουν τον κόσμο που τα περιβάλει. Αδυνατούν λοιπόν να τον κατανοήσουν επαρκώς...

Όσο όμως μεγαλώνει η αδυναμία της μίας πλευράς, τόσο σημαντική ανασταίνεται η ισχύς της άλλης. Θα την καταλάβεις εύκολα. Στη μία όχθη ίπταται η δημιουργική ησυχία, ενώ στην άλλη κοχλάζει η φασαρία, η πικρία και ο αλληλοσπαραγμός.

Εσύ όμως δεν θέλεις να ζεις −κατακρίνοντας− σαν τη μύγα που διαρκώς ανιχνεύει τις βρομιές με τις οποίες τελικά τρέφεται, αλλά −δημιουργικά− σαν τη μέλισσα που επιλεκτικά αποκαλύπτει τα άνθη τα οποία θα της αποφέρουν τον πολύτιμο και ζωογόνο καρπό. Το μέλι!

Και η ομορφιά καθώς και η δύναμη της δημιουργίας και της αρετής είναι αυταπόδεικτη﮲  και κυρίως ήσυχη.

Σαν το άνθος ενός υπέροχου λουλουδιού.

Σαν το πρώτο ταξίδι του πλοίου.

꩜

Το Κύμα

Το κύμα έχει ξεκινήσει να έρχεται προς την ακτή. Στην πορεία του προς το έδαφος, το κύμα δυναμώνει. Η ακτή το υποδέχεται!

Αν η ακτή απλωθεί σε μία μεγάλη αμμώδη αγκαλιά, το κύμα θα απλωθεί κι αυτό και θα χάσει την αξία του.

Αν η γη ορθωθεί μπροστά του σε μορφή κοφτερού βράχου, το κύμα θα χτυπήσει με δύναμη και σιγά σιγά θα σπάσει τον βράχο.

Αν αποσύρουμε την προσοχή μας από μία αρνητική ενέργεια, εκείνη θα χάσει την αξία της.

Αντιθέτως, αν συνοδέψουμε με τον άνεμο της προσοχής μας ένα ολόλευκο ταξιδιάρικο πανί, το σκαρί που το φιλοξενεί, θα μας πάει σύντομα σε μία ασφαλή και φιλόξενη ακτή.

Κι εκεί αρχίζει η εξερεύνηση!

Η γνώση!

꩜

Νυν Και Αεί

Οι σκέψεις μας που αποδίδουν κατηγορίες είναι εσωτερικές θύελλες.

Οι σκέψεις μας που καταθέτουν οπτική είναι λουλούδια μυρωδάτα.

Οι σκέψεις μας που καταθέτουν προτάσεις είναι κήποι παραγωγικοί.

Οι σκέψεις μας που περιγράφουν πράξεις αγαθές είναι λυτρωτικές οάσεις.

Ο κόσμος μας βάλλεται διαρκώς από καταιγιστικές θύελλες, πολλά πολύχρωμα λουλούδια κοσμούν μεγάλους κι ενθουσιώδεις κήπους αλλά οι λυτρωτικές οάσεις είναι ελάχιστες.

Έτσι επιλέγω· έτσι θα ήθελα να με επιλέξεις κι εσύ!

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Πρόκειται για κείμενα, εν είδει φιλοσοφικών στοχασμών, γραμμένα με ποιητική γλώσσα, που έχουν ως επίκεντρο τον Άνθρωπο.

Χωρισμένα σε δεκατέσσερις ενότητες διεισδύουν στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, φωτίζουν δρόμους και ανοίγουν μονοπάτια προς την εξύψωση του πνεύματος. Ξεκινούν με την Αγάπη, ως οδηγό των πάντων, για να καταλήξουν στον πανδαμάτορα Χρόνο.