prodimosieysi magklinis

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αυτοβιογραφικό αφήγημα του Ηλία Μαγκλίνη «Το μόνο της ζωής τους ταξίδι – Μικρά Ασία. Οδοιπορικό σε πόλεμο και σε ειρήνη», που θα κυκλοφορήσει στις 23 Ιουνίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Άκουσέ με.

Σε όλη μας τη ζωή παιδευόμαστε από πράγματα που δεν είναι εκεί.

Σκιές.

Έχει κάτι εθιστικό όλο αυτό. Ίσως επειδή όλοι μας έχουμε μια μυστική ζωή. Περισσότερες σκιές από αυτή τη μία που μας ακολουθεί σε κάθε μας κίνηση.

Οι Ιάπωνες λένε πως έχουμε τρία πρόσωπα. Το πρώτο είναι αυτό που δείχνουμε στον κόσμο. Το δεύτερο, αυτό που δείχνουμε στους δικούς μας ανθρώπους. Το τρίτο μας πρόσωπο είναι αυτό που δεν δείχνουμε ποτέ σε κανέναν. Και είναι αυτό που καθρεφτίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια τον μύχιο εαυτό μας.

Το πρόσωπο που δεν είναι εκεί.

Σκέφτομαι πόσο ανιαρά θα ήταν όλα αν στη ζωή –σε αυτή τη ζωή, έτσι όπως τη γνωρίσαμε– δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Μια ζωή δίχως ρωγμές και τσακίσματα. Μια ζωή χωρίς κενά, χωρίς ελλείψεις. Χωρίς χάσματα.

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις. Ήθελα απλώς να ξέρεις ότι, για μένα, εσύ ήσουν ένα από αυτά τα πράγματα που δεν είναι εκεί.

Παράδοξη απουσία. Μερικές φορές πιο συντριπτική από κάθε παρουσία. Το τρίτο μου πρόσωπο.

Μου πήρε χρόνια να το καταλάβω αυτό.

Όπως και κάτι ακόμα: ότι μπορείς να σκοτώνεις ανθρώπους χωρίς όπλο, χωρίς ξιφολόγχη. Δίχως ούτε καν ένα άγγιγμα.

Ότι μπορείς να σκοτώσεις κάποιον και μόνο με την απουσία σου. Με τη σιωπή σου.

Ότι έτσι μπορείς ακόμα και τον εαυτό σου να σκοτώσεις.

Να τον σκοτώνεις κάθε μέρα, κάθε νύχτα.

(Το τσαλακωμένο σεντόνι και το ιδρωμένο μαξιλάρι το πρωί σημαίνει ότι κάτι έζησες στον ύπνο σου. Ότι κάπου πήγες. Κάπου αλλού ταξίδεψες – χωρίς να το θέλεις).

Παράδοξη απουσία. Μερικές φορές πιο συντριπτική από κάθε παρουσία. Το τρίτο μου πρόσωπο.
Μου πήρε χρόνια να το καταλάβω αυτό.

Αλλά κάτι τέτοια, φαντάζομαι, είναι προβλήματα μιας ζωής ειρηνικής. Όχι μιας ζωής εν πολέμω. Εκεί τα πράγματα είναι πιο απλά.

Και πολύ πιο κόκκινα. Αιμάτινα.

Εσύ αυτό το γνωρίζεις καλά. Πολύ καλύτερα από μένα.

 

Έγραψα ένα βιβλίο για τον φόνο σου.

Του έδωσα τον τίτλο Είμαι όσα έχω ξεχάσει.

Θυμάσαι;

Υποτίθεται ότι ήσουν ο παππούς μου αλλά δεν μπόρεσα ποτέ να σε πω παππού. Μόνον: ο πατέρας του πατέρα μου.

Για χρόνια, μονάχα δύο πράγματα ήξερα για σένα: ότι σε δολοφόνησαν το 1944. Κι ότι είχες κάνει στρατιώτης στη Μικρασιατική εκστρατεία.

Ο γιος σου, στις ελάχιστες εκείνες φορές που μιλούσε για τον πατέρα του, για τη Μικρά Ασία μιλούσε. Όχι για τη δολοφονία. Όμως ακόμα και για τη συμμετοχή σου σ’ εκείνη την εκστρατεία, τίποτα δεν ήξερε.

Λοιπόν.

Είναι η πρώτη φορά που σου απευθύνω τον λόγο. Στο Είμαι όσα έχω ξεχάσει δεν τόλμησα. Μάλλον επειδή εκεί ξεψάχνιζα τον φόνο σου. Ντρεπόμουν να σου θυμίσω ότι είσαι νεκρός. Να σου θυμίσω πώς πέθανες στα σαράντα πέντε σου.

Εκεί απευθυνόμουν περισσότερο στον γιο σου, στον πατέρα μου, παρά σε σένα.

Εκεί μιλούσα για το πώς η μνήμη του φόνου σου έγραψε μέσα του. Πώς η δολοφονία σου μπήκε ανάμεσα σε εκείνον και σε μένα.

Τώρα, εδώ, θα είναι αλλιώς. Τώρα, εδώ, δεν θα είσαι πατέρας. Θα είσαι νέος, είκοσι χρονών, και θα ταξιδεύεις για μία και μοναδική φορά στη ζωή σου.

Εδώ θα σου απευθύνομαι με το όνομά σου: Νίκος. Το όνομα του μεγάλου μου αδερφού.

Δυσκολεύομαι βέβαια. Ίσως όλο αυτό να ήταν πιο εύκολο αν πίστευα σε κάποιας μορφής μεταθανάτια ύπαρξη. Αλλά και μόνο ως ιδέα μου φαίνεται εξωφρενικά απίθανη. Θέλω να πω, ωραία θα ήταν κάποτε να συναντιόμασταν επιτέλους σε κάποια μυστική διάσταση και να σε γνώριζα. Και να μου έλυνες μερικές απορίες. Δεν το βλέπω όμως να συμβαίνει. Μακάρι να κάνω λάθος. Είσαι ένας άγνωστος για μένα, Νίκο. Αλλά ποτέ δεν ησύχασα στην ιδέα ότι ο πατέρας του πατέρα μου μου είναι άγνωστος. Τι στ’ αλήθεια με δένει μαζί σου; Το αίμα της συγγένειας; Πολύ θεωρητικό. Πολύ αόριστο και θολό. Πολύ επίσημο. Ο τρόπος που σε θυμόταν ο γιος σου;

Ο φόνος; Η εκστρατεία και η καταστροφή; Ναι· ίσως. Όμως εγώ θέλω να ξεκινήσω από αλλού: θυμάσαι τι έγραφα στο Είμαι όσα έχω ξεχάσει; Ότι το 2014 πρόλαβα εν ζωή την ενενηνταοχτάχρονη ανιψιά σου, τη Σωτηρία. Κόρη του δικού σου μεγάλου αδερφού.

Εκείνη μου διηγήθηκε πως στα νιάτα σου έκανες ό,τι μπορούσες για να αποφεύγεις τις αγροτικές εργασίες. Κρυβόσουν για να διαβάσεις, μου είπε.

Εκείνη μου διηγήθηκε πως στα νιάτα σου έκανες ό,τι μπορούσες για να αποφεύγεις τις αγροτικές εργασίες. Κρυβόσουν για να διαβάσεις, μου είπε.

Υπήρχε ένα εκκλησάκι στο χωριό σας, στον Άγιο Ανδρέα. Ένα παρεκκλήσι, ο Άγιος Αθανάσιος. Εκεί πήγαινες μικρός, μου είχε πει η Σωτηρία, και κρυβόσουν με ένα βιβλίο. Κρυβόσουν για να διαβάσεις.

«Η πρόταση αυτή» έγραφα στο Είμαι όσα έχω ξεχάσει «ήχησε στ’ αυτιά μου όπως ένα τραγούδι. Από τις σπάνιες εκείνες στιγμές που σε έναν άγνωστο πρόγονό σου αναγνωρίζεις κάτι από τον δικό σου χαρακτήρα, από τον βαθύτερο εαυτό σου».

Έπειτα ήταν μια διήγηση της Δώρας, της κόρης σου: φρόντιζες να τους φέρνεις, λέει, συστηματικά μια εφημερίδα στο σπίτι (η Ακρόπολη ήταν;) που είχε ένα εβδομαδιαίο ένθετο με ταξίδια σε μακρινούς προορισμούς. Αυτά στο Αγρίνιο της δεκαετίας του ’30.

Η Δώρα και ο Κώστας, ο γιος σου, ως μεγαλύτεροι από τη Βιβή, το τρίτο σου παιδί, ξεκοκάλιζαν μαζί σου το ένθετο με τις αφηγήσεις και τις φωτογραφίες από εξωτικούς τόπους. Η Δώρα θυμάται αυτές τις αναγνώσεις σαν βάλσαμο. Ινδονησία, Πολυνησία, Νησί του Πάσχα.

Μέρη που εσύ, Νίκο, δεν ταξίδεψες ποτέ.

Ταξίδεψες μονάχα εκεί. Χωρίς να το θέλεις.

Το μοναδικό ταξίδι της ζωής σου με οδήγησε, μέσα Ιουλίου του 2012, σε μέρη που δεν θα με ενδιέφερε ποτέ να επισκεφτώ. Το έκανα μόνο και μόνο επειδή από μερικά απ’ αυτά πέρασες εσύ: Σμύρνη, Αφιόν Καραχισάρ, Εσκί Σεχίρ, Προύσα. Τότε.

Είχα μαζί μου ένα από τα αγαπημένα μου αναγνώσματα, το The Things They Carried του Αμερικανού Τιμ Ο’ Μπράιεν, βετεράνου του Βιετνάμ.

«Τα πράγματα που κουβαλούσαν»: εύστοχος τίτλος. Τα όπλα. Το ασήκωτο σακίδιο, ο βαρύς γυλιός στην πλάτη, και βέβαια οι ιστορίες, μέσα σας. Από εκεί.

Ποια είναι η δική σου πολεμική ιστορία, Νίκο;

«Στο τέλος, φυσικά» γράφει ο Ο’ Μπράιεν «μια αληθινή πολεμική ιστορία δεν είναι ποτέ για τον πόλεμο. Είναι για τη λιακάδα. Είναι για τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο απλώνεται η αυγή πάνω από έναν ποταμό όταν ξέρεις πως πρέπει να διασχίσεις τον ποταμό και να βαδίσεις στα βουνά και να κάνεις πράγματα που φοβάσαι να κάνεις. Είναι για την αγάπη και τη μνήμη. Είναι για τη λύπη. Είναι για αδερφές που δεν απαντούν ποτέ στις επιστολές των αδερφών τους και για ανθρώπους που ποτέ δεν ακούνε».

 

Το δικό μου ταξίδι πες το όπως θέλεις. Μονάχα, προς Θεού, μην το αποκαλέσεις «προσκύνημα». Πιο πολύ ήταν μια δική μου εμμονή: να προσπαθήσω να ιχνηλατήσω το μοναδικό ταξίδι που έκανες μαζί με χιλιάδες άλλους της γενιάς σου. Κάποιοι ήσασταν καλά παιδιά· κάποιοι ήσασταν καθάρματα. Αυτό ήταν σχεδόν για όλους σας το μοναδικό ταξίδι της ζωής σας. Για να πάτε να σκοτώσετε και να σας σκοτώσουν.

Κάτι με κάνει να διστάζω, ακόμα και τώρα. Μάλλον είναι αυτό που έγραφε ο Παπαδιαμάντης το 1910, όταν ήσουν μόλις έντεκα, τη χρονιά που, όπως έμαθα, πιστέψατε όλοι, κι εσύ μαζί, ότι ένας κομήτης θα φέρει το τέλος του κόσμου. Αυτό που γράφει ο Παπαδιαμάντης είναι κάτι σαν διαρκής υπενθύμιση μέσα μου, τόσο για τα καλά παιδιά όσο και για τα καθάρματα. Είναι μια υπενθύμιση και ως προς εσένα φυσικά:

Ας με συγχωρήσωσιν αι σκιαί, διότι εμνημόνευσα όλα ταύτα.

Σωπαίνοντας

metaixmio magklinis to mono tis zois tous taksidiΝωρίς το πρωί, στις οκτώ, παίρνουμε το λεωφορείο για το Αφιόν Καραχισάρ. Φτάνουμε στον σταθμό τελευταία στιγμή. Προσπαθούμε να βρούμε το δικό μας πούλμαν το οποίο αναχωρεί από λεπτό σε λεπτό. Είναι δύσκολο να συνεννοηθούμε: οι υπάλληλοι της εταιρείας δεν μιλούν αγγλικά. Όμως είναι συγκινητικά πρόθυμοι να μας βοηθήσουν. Ένας από αυτούς βγαίνει τρέχοντας έξω απ’ το γκισέ, παίρνει αγκαλιά όσες από τις αποσκευές μας μπορεί και ξεχύνεται προς ένα πλήθος από οχήματα. Κάθε τόσο γυρίζει πίσω να σιγουρευτεί ότι τον ακολουθούμε. Όταν φτάνουμε στο δικό μας πούλμαν, αναστενάζει γεμάτος ανακούφιση που προλάβαμε και μας αποχαιρετά εγκάρδια. Δεν μπορώ να ξεχάσω το γλυκό, ευγενικό του χαμόγελο.

Μπαίνουμε μέσα και καθόμαστε αναπαυτικά: ιδιωτικό ΚΤΕΛ με κλιματισμό και φροντιστή όπως στα αεροπλάνα, δωρεάν αναψυκτικά, τσάι και καφές – ενίοτε και παγωτό. Η εκσυγχρονισμένη Τουρκία του Ερντογάν. Ήρεμη ακόμα, λίγα χρόνια πριν από το πραξικόπημα και τα ζοφερά παρεπόμενά του.

Αρχίζω να νιώθω λίγο καλύτερα: για μερικές ώρες δεν έχω να κάνω τίποτε απολύτως παρά να κρατάω σημειώσεις, να διαβάζω τα βιβλία που έχω φέρει μαζί μου, να κοιτάζω έξω. Κλείνω τα μάτια κάθε τόσο και αποκοιμιέμαι. Η νεύρωση του ταξιδιού δεν λέει να με εγκαταλείψει: ορισμένες στιγμές εύχομαι να μην είχα βρει ποτέ εκείνη τη μοναδική φωτογραφία από το μοναδικό ταξίδι της ζωής σου. Της ζωής σας.

Εύχομαι να μην μου είχε αναφέρει ποτέ ο πατέρας μου την «εκστρατεία» ή να μου είχε αναφέρει πολύ επιγραμματικά, ελλειπτικά σχεδόν, αυτό που του είχες πει ότι είδες με τα μάτια σου: κομπολόγια με ρώγες από τις χανούμισσες «που χαλάσανε οι χωριάτες οι τσολιάδες».

Πώς έγινε και απ’ όλες τις διηγήσεις στα παιδιά σου, αυτή επέζησε; Βεβαίως αυτό το έχουν μνημονεύσει κι άλλοι – νομίζω και ο Βενέζης. Για κάποιον λόγο, η ανείπωτη φρίκη πάντοτε επιπλέει. Σκέφτομαι κάτι τέτοιες ζόρικες στιγμές: γιατί να μη γράφω και εγώ για τη δική μου γενιά; Για μπαράκια, για τον Νικ Κέιβ και τον Κερτ Κομπέιν και γλυκοφιλημένες γυναικείες θηλές;

Ξέρεις τι μου είχε πει ο γιος σου, λίγο πριν πεθάνει; Προσπάθησε να μην κοιτάς πίσω, μόνο μπροστά. Σε όλη του τη ζωή όμως έκανε ό,τι μπορούσε για να με στείλει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Πώς; Σωπαίνοντας. Με νύξεις και μισόλογα, με κρυμμένες φωτογραφίες. Με χειρονομίες και βλέμματα. Σωπαίνοντας.

Μη με παρεξηγήσεις: δεν κατηγορώ εκείνον για τις δικές μου αγκυλώσεις. Ίσως φταίει ότι με ενδιαφέρουν ελάχιστα τα ταξίδια αναψυχής και πιο πολύ τα ταξίδια μιας πολύ ηδονικής αυτομαστίγωσης. Με απασχολούν ελάχιστα τα ταξίδια στον χώρο, σε αντίθεση με τα ταξίδια στον χρόνο. Αλλά και αυτά για λίγο· πολύ σύντομα με καταλαμβάνει αυτή η νεύρωση της επιστροφής.

Η μόνη μου αληθινή πατρίδα είναι το τώρα.

Σε στάση εμβρύου

Ακόμα συχνότερα αναρωτήθηκα αν ματαιοπονώ ασχολούμενος μαζί σου. Κάνοντας το μοναδικό σου ταξίδι. Μάλλον: το μοναδικό σας ταξίδι. Είστε –ήσασταν– τόσοι πολλοί, τότε. Και εσύ ειδικά, με τη σιωπή σου, τόσο μακρινός, τόσο θολός κι αόριστος. Κι όμως, μιλώντας μέχρι σήμερα με την ενενηνταεφτάχρονη κόρη σου, τη Δώρα, κάθε φορά που τη βλέπω να δακρύζει μιλώντας για τον πατέρα της που τον έχασε όταν η ίδια ήταν δεκαεννιά χρονών κορίτσι, βλέπω ένα κοριτσάκι στην αγκαλιά του μπαμπά της. Αμέσως γίνεσαι πιο στέρεος. Πιο ορατός – όσο κι αν είσαι νεκρός τόσες δεκαετίες τώρα. Μου λέει ότι στα όνειρά της είναι πάντοτε η κόρη κι εσύ ο επιβλητικός πατέρας «με τα πιο ωραία χέρια του κόσμου». Τίποτα δεν άλλαξε για κείνη. Και για σένα, φυσικά. Όχι όμως και για μένα: μ’ αυτά και μ’ αυτά, κάπως έτσι έγινες φάντασμα. Όχι ακριβώς απειλητικό ή τρομακτικό. Αλλά ούτε κι εντελώς καλοκάθαγο.

Έχω τουλάχιστον παρηγοριά τις αναγνώσεις μου. Μάλλον ξέρεις τι εννοώ. Τα βιβλία ως κρυψώνες. Φωλιές. Όπως, ας πούμε, ότι οι αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει στους τάφους των Νεάντερταλ όπλα, εργαλεία και οστά από θυσίες ζώων. Την πληροφορία παραθέτει η Βρετανή πρώην μοναχή Κάρεν Άρμστρονγκ στη Σύντομη ιστορία του μύθου. «Όλ’ αυτά μαρτυρούν την πίστη σ’ ένα μελλοντικό κόσμο παρόμοιο με το δικό μας» γράφει, προσθέτοντας: «Οι Νεάντερταλ μπορεί να έλεγαν μεταξύ τους ιστορίες για τη ζωή που απολάμβανε τώρα πια ο νεκρός σύντροφός τους».

Τους φαντάζομαι μέσα σε μια σπηλιά να κάνουν ακριβώς αυτό. Όπως εμείς σήμερα, στην άνεση του σύγχρονου σπιτιού, μπορεί να θυμόμαστε μια ιστορία κάποιου νεκρού πατέρα ή παππού, καλή ώρα, κάποιο περιστατικό από το πέρασμά τους από αυτή τη γη, μια κουβέντα τους (ή μια κουβέντα που δεν ειπώθηκε ποτέ ούτε από εμάς αλλά ούτε κι από εσάς), και αμέσως φορτίζομαι από αυτή την αίσθηση: πόσο συνταρακτικά έχει αλλάξει η ζωή του ανθρώπου πάνω σε αυτόν τον πλανήτη και όμως πόσο ίδιοι είμαστε στο μεδούλι μας.

Κι όμως, μιλώντας μέχρι σήμερα με την ενενηνταεφτάχρονη κόρη σου, τη Δώρα, κάθε φορά που τη βλέπω να δακρύζει μιλώντας για τον πατέρα της που τον έχασε όταν η ίδια ήταν δεκαεννιά χρονών κορίτσι, βλέπω ένα κοριτσάκι στην αγκαλιά του μπαμπά της. Αμέσως γίνεσαι πιο στέρεος.

Λατρεύω κάτι τέτοιες κοινοτοπίες, να ξέρεις. Αγαπημένα κλισέ. Επαναλαμβάνονται συνέχεια σαν λάιτ-μοτίφ σε μουσικό έργο. Μα από κάπου πρέπει κάποτε να πιαστείς. Από μια επίφαση συνέχειας.

Από τη σπηλιά στο διαμέρισμα ή από το πεδίο της μάχης στην ερωτική κλίνη, μια ιστορία δρόμος. Πόσο ίδιοι είμαστε στ’ αλήθεια – σε ορισμένες μας πτυχές έστω. Τουλάχιστον αυτές που αφορούν τις μεγάλες μας απορίες. Η Άρμστρονγκ το θέτει ωραία: «Οι τάφοι των Νεάντερταλ μας αποκαλύπτουν πως όταν αυτοί οι πρώιμοι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι ήταν θνητοί, δημιούργησαν ένα είδος αντισταθμιστικής αφήγησης που τους έδινε τη δυνατότητα να συμβιβαστούν με το γεγονός».

Αντισταθμιστική αφήγηση· ή αλλιώς, αντίβαρο στον τρόμο του κενού: οι ιστορίες (μας). Κάπως έτσι περνάμε, συχνά χωρίς να το αντιληφθούμε, στην επικράτεια του μύθου. Επειδή ο άνθρωπος είναι το μοναδικό πλάσμα που μεταφέρει μέσα του το τέλος του, έχοντας επίγνωση αυτής της συνθήκης (όσο κι αν πασχίζει να τη λησμονεί), δεν κάνει χωρίς ιστορίες – αληθινές ή μη, μικρή σημασία έχει. «Στους τάφους των Νεάντερταλ, ο νεκρός βρίσκεται μερικές φορές σε στάση εμβρύου, σαν να ετοιμάζεται να ξαναγεννηθεί: ο νεκρός έπρεπε να κάνει το επόμενο βήμα μόνος του».

Σήμερα, πολύ μακριά από το φοβερό βουητό του ανέμου μέσα στις σπηλιές, μέσα σε αυτή την ξέφρενη ταχύτητα των πραγμάτων, παίρνοντας βαθιά ανάσα κάθε τόσο, γυρεύεις κάτι από αυτή την αύρα του μύθου, της αφήγησης, μόνο και μόνο για να μη νιώσεις ότι η ζωή σου ξεγλιστρά μέσα από τα δάχτυλά σου σαν την άμμο. Το πιο απλό, κάτι τέτοιες ζόρικες στιγμές, είναι να θυμηθείς μια κουβέντα, μια χειρονομία, ένα βλέμμα – όλα κάπου σε πάνε χωρίς να το καταλάβεις. Και έχουν μιαν απρόσμενη, λυτρωτική διάρκεια. Από σένα δεν έχω καμία κουβέντα, καμία χειρονομία – μονάχα ίσως ένα βλέμμα.

Κλείνοντας τα μάτια μέσα στο τούρκικο πούλμαν, σε φαντάζομαι σε εμβρυακή στάση: έτοιμος να ξαναγεννηθείς.

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Απάρνηση» του Άρη Μαραγκόπουλου (προδημοσίευση)

«Απάρνηση» του Άρη Μαραγκόπουλου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπασμάτων από το μυθιστόρημα του Άρη Μαραγκόπουλου «Απάρνηση», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 24 Φεβρουαρίου από τις εκδόσεις Τόπος.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Επιφάνεια Ι
(Ο Νικόλας δεν είναι πια εδώ)

...
«(Α)Κατάλληλο Timing» της Ελένης Αλεξανδροπούλου (προδημοσίευση)

«(Α)Κατάλληλο Timing» της Ελένης Αλεξανδροπούλου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων της Ελένης Αλεξανδροπούλου «(Α)Κατάλληλο Timing», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Ο Αύγουστος, όσο μεγαλώνεις, μοιάζει πικρός. Οι περισ...

«Mind the gap» του Λάζαρου Αλεξάκη (προδημοσίευση)

«Mind the gap» του Λάζαρου Αλεξάκη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων του Λάζαρου Αλεξάκη «Mind the gap», η οποία θα κυκλοφορήσει στις 5 Φεβρουαρίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Είχε φτάσει σε μικρή απόσταση από τη βιτρίνα, και το νυχτεριν...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Πέθανε ο Τομ Ρόμπινς, «ο πιο επικίνδυνος συγγραφέας στον κόσμο»

Πέθανε ο Τομ Ρόμπινς, «ο πιο επικίνδυνος συγγραφέας στον κόσμο»

Σε ηλικία 92 ετών, πέθανε ο Τομ Ρόμπινς [Tom Robbins], γνωστός για τα χιουμοριστικά μυθιστορήματά του, επηρεασμένα από το κλίμα της αμερικανικής αντικουλτούρας των '60s. Τα βιβλία του κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αίολος.

Επιμέλεια: Book Press

...
«Σωματογραφία» της Εύας Στάμου (κριτική) – Πορτρέτα γυναικών σε κίνηση

«Σωματογραφία» της Εύας Στάμου (κριτική) – Πορτρέτα γυναικών σε κίνηση

Για το μυθιστόρημα της Εύας Στάμου «Σωματογραφία», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός. 

Γράφει η Ντόρα Τσιμπούκη

To πρόσφατο βιβλίο της Εύα...

«Θέλω να δω τον Πάπα» – Η 85χρονη οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, επίκαιρη και απολαυστική

«Θέλω να δω τον Πάπα» – Η 85χρονη οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, επίκαιρη και απολαυστική

Για την οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη «Θέλω να δω τον Πάπα!», σε μουσική διεύθυνση Νίκου Βασιλείου και σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη, η οποία παρουσιάζεται στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μέχρι και τις 16 Φεβρουαρίου.

Γράφει η Έλενα Χουζούρη

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Απάρνηση» του Άρη Μαραγκόπουλου (προδημοσίευση)

«Απάρνηση» του Άρη Μαραγκόπουλου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπασμάτων από το μυθιστόρημα του Άρη Μαραγκόπουλου «Απάρνηση», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 24 Φεβρουαρίου από τις εκδόσεις Τόπος.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Επιφάνεια Ι
(Ο Νικόλας δεν είναι πια εδώ)

...
«Ψυχή ντυμένη αέρα» της Έλενας Χουζούρη (προδημοσίευση)

«Ψυχή ντυμένη αέρα» της Έλενας Χουζούρη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη μελέτη της Έλενας Χουζούρη «Ψυχή ντυμένη αέρα – Ανθούλα Σταθοπούλου - Βαφοπούλου: Η μούσα της μεσοπολεμικής Θεσσαλονίκης», η οποία θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Επίκεντρο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η Μάγε...

«(Α)Κατάλληλο Timing» της Ελένης Αλεξανδροπούλου (προδημοσίευση)

«(Α)Κατάλληλο Timing» της Ελένης Αλεξανδροπούλου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων της Ελένης Αλεξανδροπούλου «(Α)Κατάλληλο Timing», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Ο Αύγουστος, όσο μεγαλώνεις, μοιάζει πικρός. Οι περισ...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

Δεκαπέντε βιβλία πεζογραφίας, εξαντλημένα (τα περισσότερα), επανεκδίδονται και διεκδικούν νέους αναγνώστες.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας: Αγγλία (εκδ. Διόπτρα)

...
«Τι να διαβάσω;» – 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που κυκλοφορούν το επόμενο διάστημα

«Τι να διαβάσω;» – 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που κυκλοφορούν το επόμενο διάστημα

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας (μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα) που αναμένουμε τις επόμενες μέρες ή εβδομάδες. Στην κεντρική εικόνα, ο Αλέξης Πανσέληνος, η Μάρω Βαμβουνάκη και ο Μιχάλης Μοδινός.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Μυθιστ...

Σίρλεϊ Τζάκσον (1916-1965): Η ευαίσθητη μάγισσα των αμερικανικών γραμμάτων

Σίρλεϊ Τζάκσον (1916-1965): Η ευαίσθητη μάγισσα των αμερικανικών γραμμάτων

Η Σίρλεϊ Τζάκσον [Shirley Jackson, 1916-1965] ήταν πολλά περισσότερα από μια συγγραφέας ιστοριών τρόμου. Με άξονα δύο βιβλία της που κυκλοφόρησαν ή επανακυκλοφόρησαν πρόσφατα «Η λοταρία και άλλες ιστορίες» (μτφρ. Χρυσόστομος Τσαπραΐλης) και «Ζούσαμε πάντα σε ένα κάστρο» (μτφρ. Βάσια Τζανακάρη) από τις εκδόσεις ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ