prodimosieysi poylidou

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Χριστίνας Πουλίδου «Χωρίς πυξίδα», που θα κυκλοφορήσει στις 27 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2025

«Βρομοκατάσταση» συνόψισε ο Μορφίδης στον Πάλλη εκείνο το πρωινό την επικαιρότητα της μέρας. «Όλοι οι καλοί καταρρέουν. Στην Ολλανδία η κυβέρνηση μάλλον χάνει την πλειοψηφία, κι είναι κρίμα, γιατί ήταν μια φιλευρωπαϊκή κεντρώα κυβέρνηση. Στη Σουηδία έφυγαν οι Φιλελεύθεροι απ’ την κυβέρνηση συνασπισμού, και θα πάνε σε εκλογές – εκτός αν μπουν οι ακροδεξιοί στην κυβέρνηση. Στη Γερμανία ανακτούν ρεύμα οι ηττημένοι, το AfD, το ίδιο κι οι Βαυαροί χριστιανοκοινωνιστές, στην Ουγγαρία έχει εδραιωθεί ένα αυταρχικό καθεστώς που απαγορεύει τις συναθροίσεις άνω των δύο ατόμων, στην Πολωνία ξεριζώνεται το κράτος δικαίου – διορίζουν νέους δικαστές στο Ανώτατο Δικαστήριο, διώχνουν τους παλιούς με μια νέα νομοθεσία συνταξιοδότησης, στη Βουλγαρία…»

«Σταμάτα!» του φώναξε ο Πάλλης. «Φτάνει, θα τα πούμε και στη σύσκεψη. Θέλω να σου πω. Πρώτον, λεφτά απ’ το κόμμα γιοκ. Και, δεύτερον, ο Μπάρκας οργανώνει απεργία στην εφημερίδα».

Ακίνητος έμεινε ο Μορφίδης, με τον αναπτήρα στο χέρι, και τον κοίταζε. «Ότι ο Μπάρκας σε υπονομεύει είναι γνωστό. Αλλά και το κόμμα… μήπως τελικά μας εκβιάζει;» συλλογίστηκε φωναχτά. «Δηλαδή» συνέχισε «αν βγούμε αύριο φουλ κομματικοί, μεθαύριο το κόμμα θα βρει λεφτά να μας πληρώσει;».

Ο Πάλλης δεν απάντησε αμέσως. Τακτοποιούσε το χαρτοβασίλειο του γραφείου του. Ξάφνου, σταμάτησε, κοίταξε τον Μορφίδη και χαμογελώντας στραβά είπε: «Είναι ένα παιχνίδι που παίζει ο Μπάρκας με το κόμμα. Για τους αγωνιστές της εφημερίδας η εξόφληση πρέπει να είναι αποτέλεσμα των αγώνων τους. Έτσι αποκτά υπόσταση η αριστεροσύνη τους. Προκηρύσσει λοιπόν ο Μπάρκας απεργίες (τις παραμονές που το κόμμα είναι έτοιμο να στάξει το παραδάκι), το κόμμα πληρώνει, ο κόσμος εδώ ενθουσιάζεται – νομίζει ότι απέδωσε η κινητοποίηση (και οι άγιοι φοβέρα θέλουν, λένε) κι ο Μπάρκας γίνεται σύμβολο του ακάματου αγωνιστή! Εγώ ως διευθυντής αδειάζομαι κι ο Μπάρκας δοξάζεται! Αυτό είναι το παιχνίδι και βαρέθηκα να το βλέπω να παίζεται ξανά και ξανά… Θέλουν να με κρατάν σε μια ισορροπία τρόμου. Όμως, την έμαθα πια και δεν τρομάζω!».

«Τρομοκρατική επίθεση στη Γερμανία!» φώναξε η Ειρήνη απ’ το ελεύθερο. «Τίναξαν το αεροδρόμιο του Βερολίνου στον αέρα. Ανοίξτε την τηλεόραση!» φώναζε αγχωμένη.

Πάλι τα ίδια… Στην Κωνσταντινούπολη πριν από χρόνια, στις Βρυξέλλες αργότερα, η ίδια τρομερή εικόνα. Στην πανδημία είχαν κοπάσει αυτές οι επιθέσεις, γιατί δεν ταξίδευε ο κόσμος. Τι να τινάξουν; Ντουβάρια από άδεια αεροδρόμια; Όχι… ανθρώπινες ζωές θέλουν να δρέψουν. Βασικός κανόνας της αποκτήνωσης.

Οι εικόνες που εναλλάσσονταν στην τηλεόραση ήταν αποκρουστικές. Όλα ανάκατα. Άνθρωποι, αίματα, γκρεμισμένα ταβάνια, σπασμένα τζάμια, βλέμματα άδεια και σκοτεινά κι από κοντά αυτός ο τρομερός ήχος, ο πανζουρλισμός της απόγνωσης. Κραυγές αναζήτησης, πόνου, κλάματα οδύνης, παιδικές φωνές και ονόματα – αντρικά και γυναικεία ένας χυλός. Το καθένα αντιστοιχούσε σ’ έναν άνθρωπο που πριν από πέντε λεπτά ήταν ζωντανός, χαρούμενος ή αγχωμένος, είχε μόλις φτάσει ή ετοιμαζόταν να φύγει, με ψώνια, με δώρα, με έγγραφα και υπολογιστές να βαραίνουν τους ώμους. Για κάποιους ήταν όνειρο ζωής αυτό που έγινε το τελευταίο της ζωής τους ταξείδιον. Το νήμα της ζωής τους κόπηκε απότομα, επειδή κάποιοι άλλοι, μουρλοί, φανατικοί, εμμονικοί ονειρεύτηκαν να γίνουν μακελάρηδες κι έπαιξαν με τον θάνατό τους.

Όλα αυτά σκεφτόταν ταραγμένη η Νίκη και γύρισε και ρώτησε αγριεμένη τον Τάσο: «Σ’ αρέσει αυτό που βλέπεις;». Κι όταν αυτός δεν μίλησε, η Νίκη εξοργίστηκε περισσότερο.

«Πες, Τάσο, σ’ αρέσει; Αν ήταν εκεί η Νουνού, τι θα ’λεγες τώρα;» του επιτέθηκε.
«Κουλάρισε!» της υπέδειξε εκείνος και αναζήτησε στο μέσα γραφείο, εκεί όπου βρίσκονταν οι συντάκτες ύλης, την ησυχία του.

Ο έρωτας με το πέρασμα του χρόνου ξεφουσκώνει. Κλισέ. Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφτεί, χιλιάδες σκηνές έχουν γυριστεί σε ταινίες με αφορμή τούτο το θέμα. Ε, τώρα το έζησε κι η Νουνού. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. 

Και μήπως δεν είναι αυτή η φυσιολογική εξέλιξη των σχέσεων; Σιγά μην ήταν ερωτευμένοι ως τα γηρατειά τους η Γουόλις Σίμπσον κι ο Εδουάρδος… γιατί να ’ταν η Νουνού κι ο Τάσος;

Φυσικά, την πονούσε το θέμα. Ήθελε τόσο πολύ να ξαναβρεί εκείνη την κάψα της επιθυμίας, εκείνο το μάγεμα της γοητείας, το φλογερό κέφι που τη συνόδευε όλη μέρα, την εστία εκρηκτικής χαράς που σημαδευόταν απ’ την παρουσία του Τάσου, αυτό το κάτι που φώτιζε τον χώρο διαφορετικά όταν ήταν κι ο Τάσος εντός του – πού να τα ψάξει όμως;

Απέφευγε λοιπόν η Νουνού αυτές τις σκέψεις, τις κλοτσούσε να πάνε στην άκρη. Άμα τους δώσεις θάρρος, ακολουθούν ανεξέλεγκτες τα δικά τους αδιάβατα μονοπάτια και σε κατακυριεύουν. Για τέτοια ήμασταν τώρα; Είχε φτιάξει το μοντέλο της ζωής της – αυτό ήταν. Μικροδιορθώσεις μόνο έπαιρνε. Τελεία και παύλα.

Κι έπειτα ήταν κι η κόπωση. Δυο βήματα απείχε απ’ τα σαράντα της, αναποδογυρίζεται η ζωή; Γιατί όλα μπλέχτηκαν – σύντροφος, δουλειά, σπίτι ένα αξεδιάλυτο σύνολο είχαν γίνει.

Απέφευγε λοιπόν η Νουνού αυτές τις σκέψεις, τις κλοτσούσε να πάνε στην άκρη. Άμα τους δώσεις θάρρος, ακολουθούν ανεξέλεγκτες τα δικά τους αδιάβατα μονοπάτια και σε κατακυριεύουν. Για τέτοια ήμασταν τώρα; Είχε φτιάξει το μοντέλο της ζωής της – αυτό ήταν. Μικροδιορθώσεις μόνο έπαιρνε. Τελεία και παύλα.

Όταν πρωτογνωρίστηκαν, ήταν όλα αλλιώς. Ο Τάσος είχε αυτή τη σπίθα που έκανε την προσωπικότητά του γοητευτική. Έλεγε τα αναπάντεχα λόγια, η στάση του, οι χειρονομίες του, η έκφρασή του, όλα υπάκουαν σ’ έναν εσωτερικό δικό του ρυθμό. Λες κι ένας μαέστρος μ’ έναν χορογράφο είχαν εγκατασταθεί μέσα του κι έδιναν τα παραγγέλματά τους. Έτσι σκεφτόταν η Νουνού όταν τον ερωτευόταν. Τον χάζευε και γοητευόταν από την αρμονία των κινήσεων και του λόγου του.

Η ίδια για τον Τάσο είχε το ενδιαφέρον του εξωτικού. Το είχε καταλάβει. Η παιδεία της, η δραστηριότητά της, ο κόσμος που συναναστρεφόταν, ήταν όλα άγνωστα, αλλόκοτα, περίεργα για τον Τάσο. Σαν μάγισσα κρατούσε το ραβδάκι της η Νουνού κι ο Τάσος έμπαινε περίεργος στο δάσος των ξωτικών, όπου μαγευόταν από τα τελώνια και τις νεράιδες.

Με το πέρασμα των χρόνων, η χρυσόσκονη κατακάθισε. Ο Τάσος έγινε πιο ευανάγνωστος, ο ρυθμός του αποκωδικοποιήθηκε κι έγινε πιο προβλέψιμος – αν και δεν έχασε ολωσδιόλου τη γοητεία του. Η Νουνού, πάλι, παρέμεινε αλλόκοτη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Γιατί, ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, αυτή η εξωτική φούσκα που την περιέβαλλε ήταν άλλοτε ελκυστική κι άλλοτε εκνευριστική για τον Τάσο.

Και οι δύο είχαν αποδεχτεί σιωπηρά την αυτόνομη λειτουργία τους στους δικούς τους κόσμους. Μετά τη δουλειά, ο καθένας έβγαινε με τις δικές του παρέες – για την ακρίβεια, πάντα η μέρα τέλειωνε σε ένα μπαρ ή μια ταβέρνα (που μύριζε κλεισούρα και χύμα κρασί) με τους φίλους απ’ τον χώρο της δουλειάς. Και τότε σπάνια μπερδευόταν ο ένας στα πόδια του άλλου. Μόνο που ο κόσμος της Νουνούς ήταν απτός, υπαρκτός και ορατός. Ήταν ο Αλέξης απ’ την ΚΟΑ[1], η Αγγέλα απ’ το μπαλέτο της Λυρικής, ο Ιάσονας απ’ το Ωδείο.

Ο κόσμος του Τάσου ήταν θολός κι αόρατος. Ήταν τα παιδιά, τα φιλαράκιατο παρεάκι. Ποτέ δεν ήξερε η Νουνού με ποιους έβγαινε ο Τάσος, τι έκανε, πού σύχναζε. Μια φορά στην αρχή που της είχε πει να πάει μαζί του κακοπέρασε. Είχαν πάει σε ένα σπίτι-ερείπιο κάπου στην Αχαρνών, όπου μάλλον συγκατοικούσαν πέντε έξι άνδρες, ασυγύριστα και βρόμικα ήταν τριγύρω, είχαν φάει σουβλάκια, μιλούσαν –τι μιλούσαν; Λέξεις πέταγαν ο ένας στον άλλο– ακατανόητα, κωδικοποιημένα κι έβλεπαν ποδόσφαιρο στην τηλεόραση. Κακοπέρασε, δεν ξαναπήγε. Ούτε ο Τάσος της ξαναείπε.

Και, ξαφνικά, η Νίκη τη ρώτησε τις προάλλες: «Με τον Τάσο όλα καλά;».

Σαν βράχος ήρθαν και κάθισαν στο στομάχι της αυτές οι πέντε λέξεις. Πώς απαντιέται το ερώτημα; Και τι σημαίνει καλά στο φινάλε;

Με δυο λέξεις ήθελε να απαντήσει η Νουνού, όμως αυτές οι δυο έγιναν τέσσερις – και οι άτιμες πώς παίρνουν την κατηφόρα… Η Νουνού άκουγε τον εαυτό της να μιλά και δεν μπορούσε να τον σταματήσει. Άδειασε το μπαλόνι κι εκεί στο τέλος, στα ξεψυχίσματα, «είναι σημαδεμένο παιδί ο Τάσος» ξεφούρνισε.

Με δυο λέξεις ήθελε να απαντήσει η Νουνού, όμως αυτές οι δυο έγιναν τέσσερις – και οι άτιμες πώς παίρνουν την κατηφόρα… Η Νουνού άκουγε τον εαυτό της να μιλά και δεν μπορούσε να τον σταματήσει. Άδειασε το μπαλόνι κι εκεί στο τέλος, στα ξεψυχίσματα, «είναι σημαδεμένο παιδί ο Τάσος» ξεφούρνισε.

Ήταν δεν ήταν εφτά χρονών, όταν ο πατέρας του ξεμυαλίστηκε από μια συνάδελφό του κι έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Κεραυνόπληκτη η μάνα του έψαχνε να καταλάβει πώς έφυγε απ’ το γραφείο εκείνο το μεσημέρι κι άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Τότε έμαθε ότι ο άντρας της είχε στήσει δεύτερο σπιτικό! Ήταν κοινό μυστικό στο γραφείο, αυτή ήταν το χαϊβάνι που δεν είχε πάρει χαμπάρι... Και το φευγιό του το είχε οργανώσει – άλλαξε δουλειά, ίσως να πήγανε και σ’ άλλη πόλη, πάντως άλλαξε και παρέες, ούτε που ξανάκουσαν ποτέ νέα του. «Για να καταλάβεις, ο Τάσος δεν ξέρει αν ο πατέρας του ζει ή αν έχει πεθάνει» της είπε η Νουνού.

Σαν μικρός που ήταν τότε, ο Τάσος έσπαγε το κεφάλι του να βρει τον λόγο της εγκατάλειψης. Στον μικρόκοσμό του ήταν βέβαιος πως ο ίδιος ήταν η αιτία για το φευγιό του πατέρα του. Θα θύμωσε που του είπα ψέματα για το χτύπημά μου στο γόνατο, σκεφτόταν τα βράδια που στριφογύριζε στο κρεβάτι του, κι όταν δεν του φαινόταν επαρκής λόγος, θα ήταν που με άκουσε να τσακώνομαι με τη μάνα μου, συλλογιόταν.

Καπάκι τού ενίσχυσε τις ενοχές η μάνα του. Μια μέρα ξέσπασε πάνω του – «Εσύ φταις για όλα!» του είπε. «Απ’ την αρχή δεν ήθελε παιδί ο πατέρας σου, εγώ σε επέβαλα όταν γκαστρώθηκα. Κι έπειτα, αν δεν είχα κλειστεί σπίτι για να σε διαβάζω, θα φρόντιζα τον εαυτό μου και δεν θα ξεπόρτιζε ο ανεπρόκοπος» φώναζε σε υστερία.

Τέσσερα χρόνια μετά –πάνω στην πρώιμη εφηβεία του γιου της– η μάνα του ξαναπαντρεύτηκε.

«Είναι μια όμορφη και ανόητη γυναίκα, που δεν κάνει αβαρίες στη ζωή της. Θέλει οι άλλοι να τις κάνουν για χάρη της» είπε η Νουνού.

Με τον πατριό του στιγμή δεν φίλιωσε ο Τάσος. Στο τριγωνικό σχήμα της οικογένειας η μάνα του ήταν το διακύβευμα και για τους δύο. Τη διεκδικούσαν σθεναρά αμφότεροι. Από την πρώτη πρώτη στιγμή, παιδί κι ενήλικας διαμόρφωσαν μιαν αρσενική σχέση αντιπαλότητας.

poylidou exΜια φορά, ο Τάσος είχε εξομολογηθεί στη Νουνού ότι ο πατριός του είχε σηκώσει χέρι πάνω του και η μάνα του έδωσε δίκιο στον άντρα της. «Περίμενα απ’ αυτήν να με υπερασπιστεί, κι εκείνη ‘‘Σκας γάιδαρο!’’ μου είπε κι ακολούθησε τον άντρα της στο μέσα δωμάτιο» είχε αφηγηθεί. Κι όταν πια γεννήθηκε ο ετεροθαλής αδελφός του, έγινε ξεκάθαρο ότι ο ίδιος ήταν το αποπαίδι της οικογένειας. «Ήταν οι τρεις τους μια γροθιά κι εγώ ήμουν ο απόξω».

Στις σπουδές του έφυγε απ’ το σπίτι και συγκατοίκησε με δυο άλλους, δουλεύοντας ταυτόχρονα στην Πυξίδα. Τις σπουδές σταδιακά τις εγκατέλειψε. Η ΠΡΙΖΑ κι η Πυξίδα απορροφούσαν την ενεργητικότητά του κι εκεί πάνω είχε γνωρίσει τη Νουνού.

Κι όλα αυτά τα μυστικά της ζωής του, που τα κρατούσε επτασφράγιστα μέσα του, ο Τάσος τα εξομολογήθηκε στη Νουνού κατά τον δεύτερο χρόνο της σχέσης τους.

«Ο καημενάκος πέρασε δύσκολα στη ζωή του, γι’ αυτό κακοφόρμισε» είχε πει εκείνη στενοχωρημένη στη φιλενάδα της. «Έτσι, η πολιτική έγινε η λυτρωτική του διέξοδος – είναι η φυγή του και το κέντρο βάρους της επιβίωσής του».

Η Νουνού, αντίθετα, με την πολιτική είχε μια σχέση τόσο όσο. Από νωρίς είχε καταλάβει τις βασικές διακρίσεις, είχε κάνει τις επιλογές της και από τότε πορευόταν χωρίς ιδιαίτερα ερωτήματα ή ανησυχίες.

Με τον Τάσο λίγα πράγματα συζητούσαν για την πολιτική. Περισσότερο είχε διαισθανθεί παρά είχε διαπιστώσει πως, αν καταλάβαινε απολύτως τις σκέψεις του, δεν θα συμφωνούσε. Αυτό το σκοτεινό κομμάτι του δεν της άρεσε. Απέφευγε λοιπόν τις πολλές συζητήσεις, όπως έκανε και τώρα με την τρομοκρατική επίθεση στο Βερολίνο.

Όλες οι σχέσεις των ανθρώπων, εξάλλου, δεν έχουν τις λίστες με τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ τους; Ο έρωτας, η σχέση, η συγκατοίκηση δεν συνεπάγονται ταύτιση – γι’ αυτό ήταν σίγουρη η Νουνού.

«Παραδόθηκε η Νίκη στον Ανδρέα;» έλεγε στη φωνή της αντίρρησής της. «Ο καθένας έχει τη δουλειά του, τις σχέσεις του, τις σκέψεις του. Αυτοί βέβαια έχουν παιδιά, που τα αλλάζουν όλα σε μια σχέση» – γι’ αυτό οι ίδιοι δεν έκαναν παιδιά, επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την επιλογή τους. Στην αρχή πρόσεχαν πολύ, τώρα λιγότερο.

Η τελευταία περίοδος… πότε ήταν η τελευταία περίοδος; ξεφύτρωσε ένα αγκάθι στο μυαλό της. Πέρα δώθε έφερε τις σκέψεις της, ξετίναξε την ατζέντα της… πριν από τρεις μήνες ήταν η τελευταία σημείωση.

Η Νουνού όμως είχε ισχυρό μηχανισμό αυτοπροστασίας. Μια ζωή τσαπατσούλα και απρόσεκτη, μου ξέφυγε μια καταγραφή, παρηγορήθηκε κι έγινε η θάλασσα γιαούρτι.

Μια έγνοια, ωστόσο, έμεινε βαθιά μέσα της να σιγοβράζει και κάποια στιγμή αγόρασε ένα τεστ απ’ το φαρμακείο. Κι όταν αυτό βγήκε θετικό, κεραυνοβολήθηκε! Αν είναι δυνατόν! Ένα μωρό; Θα γίνουν αυτοί γονείς; Αδύνατον να συλλάβει την εικόνα. Άσε που το σπίτι δεν τους χωρά, μόλις μετακόμισαν, ποιος έχει κουράγιο για νέα μετακόμιση; Πάλι, σ’ αυτή την ηλικία κάνεις έκτρωση; Πάει, τέλειωσε η γονιμότητά της. Κι αυτό που της έτυχε ξώφαλτσο ήταν. Μήπως να το κρατήσει;

Ένας χείμαρρος αφρισμένος ήταν οι σκέψεις της, κι όταν αυτές ξεχύθηκαν στην κουβέντα της με τη Νίκη, εκείνη αιφνιδιάστηκε και στο τέλος προσεκτικά συνόψισε: «Θες να πεις, Νουνού μου, ότι ξεκίνησες να σκέφτεσαι τι σε ενόχλησε στην αντίδραση του Τάσου στην τρομοκρατική επίθεση του Βερολίνου, για να καταλήξεις ότι είσαι υποψήφια μανούλα;» τη ρώτησε.

Και ξαφνικά ένα γάργαρο γέλιο, πλούσιο, λυτρωτικό, σαν χείμαρρος με καθαρό νεράκι, ξεχύθηκε αβίαστα από μέσα της, όπως είχε να συμβεί μήνες.

[1] Κρατική Ορχήστρα Αθηνών.


Η Χριστίνα Πουλίδου γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά κι έγινε δικηγόρος. Η δηµοσιογραφία όµως από τα φοιτητικά της χρόνια στον «Θούριο» ήταν στην πραγµατικότητα το πεδίο που τη συνάρπαζε και όπου ήθελε να ενταχθεί. Ξεκίνησε γράφοντας στην Αυγή και την Πρώτη – στην Αυγή δούλεψε απ’ τα τέλη του ’89 ως το 2012, από το ’91 ως το 2011 προστέθηκε ο Επενδυτής και τέλος το ΑΠΕ. Από πολύ νωρίς ασχολήθηκε µε την έννοια της Ευρώπης και την εξωτερική πολιτική. Δούλεψε πολύ στο ραδιόφωνο και στην έντυπη δηµοσιογραφία. Από το 2015 που παραιτήθηκε, είναι διευθύντρια του Ιδρύµατος Κωνσταντίνου Σηµίτη.

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«(Α)Κατάλληλο Timing» της Ελένης Αλεξανδροπούλου (προδημοσίευση)

«(Α)Κατάλληλο Timing» της Ελένης Αλεξανδροπούλου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων της Ελένης Αλεξανδροπούλου «(Α)Κατάλληλο Timing», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Ο Αύγουστος, όσο μεγαλώνεις, μοιάζει πικρός. Οι περισ...

«Mind the gap» του Λάζαρου Αλεξάκη (προδημοσίευση)

«Mind the gap» του Λάζαρου Αλεξάκη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων του Λάζαρου Αλεξάκη «Mind the gap», η οποία θα κυκλοφορήσει στις 5 Φεβρουαρίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Είχε φτάσει σε μικρή απόσταση από τη βιτρίνα, και το νυχτεριν...

«My HERoines» της Μαρίας Αμανατίδου (προδημοσίευση)

«My HERoines» της Μαρίας Αμανατίδου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή αφηγημάτων της Μαρίας Αμανατίδου «My HERoines – Μικρές ιστορίες, μεγάλες ηρωίδες», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Μηκραίνεις»

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Κώστας Λογαράς: «Πρώτη φορά ταξίδεψα πέρα απ’ τα όρια της γειτονιάς μου με τον Ιούλιο Βερν»

Κώστας Λογαράς: «Πρώτη φορά ταξίδεψα πέρα απ’ τα όρια της γειτονιάς μου με τον Ιούλιο Βερν»

«Ο έφηβος» και «Ο νεαρός Τέρλες» τον ώθησαν στην ενδοσκόπιση και τη γραφή, ενώ επανέρχεται στην «Ιστορία ενός αιχμαλώτου» ως πρότυπο γλώσσας και ύφους. Αυτά είναι κάποια από τα βιβλία της ζωής του Κώστα Λογαρά.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...
«Η δύναμη της συνήθειας» του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα

«Η δύναμη της συνήθειας» του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα

Για την παράσταση «Η δύναμη της συνήθειας» του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα, στο Θέατρο Ροές. Μαζί με τον Περλέγκα παίζουν τα μέλη της ομάδας «κι όμΩς κινείται».

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Στο θέατρο «Ροές» ο ...

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

Δεκαπέντε βιβλία πεζογραφίας, εξαντλημένα (τα περισσότερα), επανεκδίδονται και διεκδικούν νέους αναγνώστες.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας: Αγγλία (εκδ. Διόπτρα)

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Ψυχή ντυμένη αέρα» της Έλενας Χουζούρη (προδημοσίευση)

«Ψυχή ντυμένη αέρα» της Έλενας Χουζούρη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη μελέτη της Έλενας Χουζούρη «Ψυχή ντυμένη αέρα – Ανθούλα Σταθοπούλου - Βαφοπούλου: Η μούσα της μεσοπολεμικής Θεσσαλονίκης», η οποία θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Επίκεντρο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η Μάγε...

«(Α)Κατάλληλο Timing» της Ελένης Αλεξανδροπούλου (προδημοσίευση)

«(Α)Κατάλληλο Timing» της Ελένης Αλεξανδροπούλου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων της Ελένης Αλεξανδροπούλου «(Α)Κατάλληλο Timing», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Ο Αύγουστος, όσο μεγαλώνεις, μοιάζει πικρός. Οι περισ...

«Mind the gap» του Λάζαρου Αλεξάκη (προδημοσίευση)

«Mind the gap» του Λάζαρου Αλεξάκη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων του Λάζαρου Αλεξάκη «Mind the gap», η οποία θα κυκλοφορήσει στις 5 Φεβρουαρίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Είχε φτάσει σε μικρή απόσταση από τη βιτρίνα, και το νυχτεριν...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

Δεκαπέντε βιβλία πεζογραφίας, εξαντλημένα (τα περισσότερα), επανεκδίδονται και διεκδικούν νέους αναγνώστες.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας: Αγγλία (εκδ. Διόπτρα)

...
«Τι να διαβάσω;» – 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που κυκλοφορούν το επόμενο διάστημα

«Τι να διαβάσω;» – 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που κυκλοφορούν το επόμενο διάστημα

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας (μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα) που αναμένουμε τις επόμενες μέρες ή εβδομάδες. Στην κεντρική εικόνα, ο Αλέξης Πανσέληνος, η Μάρω Βαμβουνάκη και ο Μιχάλης Μοδινός.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Μυθιστ...

Σίρλεϊ Τζάκσον (1916-1965): Η ευαίσθητη μάγισσα των αμερικανικών γραμμάτων

Σίρλεϊ Τζάκσον (1916-1965): Η ευαίσθητη μάγισσα των αμερικανικών γραμμάτων

Η Σίρλεϊ Τζάκσον [Shirley Jackson, 1916-1965] ήταν πολλά περισσότερα από μια συγγραφέας ιστοριών τρόμου. Με άξονα δύο βιβλία της που κυκλοφόρησαν ή επανακυκλοφόρησαν πρόσφατα «Η λοταρία και άλλες ιστορίες» (μτφρ. Χρυσόστομος Τσαπραΐλης) και «Ζούσαμε πάντα σε ένα κάστρο» (μτφρ. Βάσια Τζανακάρη) από τις εκδόσεις ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ