prodimosieysi marinos

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Διονύση Μαρίνου «Μπλε ήλιος», το οποίο κυκλοφορεί στις 14 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

[Μαριάννα]

Μία φλοίδα φως, σαν κάτι ζωντανό που ανασαίνει, πέφτει και κυλάει στο τραπέζι. Σκόνη στροβιλίζεται τριγύρω όπως μικρά κεφαλάκια φωτεινής δροσιάς. Τα πιάνω για λίγο στο χέρι μου κι ύστερα τα αφήνω ελεύθερα να συνεχίσουν τον χορό τους πάνω από το κεφάλι μου. Εδώ και ώρα με τριγυρίζει μια σκέψη όλο σκόνη.

Από το ανοιχτό παράθυρο έρχεται μια παράξενη μουσική, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τα λόγια. Ξέρω όμως ότι φωτίζει μέσα μου, καθώς με βρίσκει μόνη να πίνω καφέ στην κουζίνα.

Δεν υπάρχει κανείς να του το πω, τα παιδιά λείπουν πάλι, αλλά εγώ είμαι εδώ μ’ αυτό το αβέβαιο σπίθισμα γύρω μου. Πόσο καιρό έχω να ακούσω μουσική;

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι από εδώ άρχισαν όλα, εδώ και θα τελειώσουν. Σαν μια παράξενη μουσική που ολοένα φθίνει ή σαν ρωγμή στην επιφάνεια μιας λίμνης. Κι άλλες φορές συμπεραίνω πως ό,τι δεν έζησα είναι δικό μου για πάντα. Ίσως κι ό,τι δεν άκουσα, δεν άγγιξα, δεν είδα. Πράγματα της ζωής που μου κρύφτηκαν ή που εγώ δεν άντεξα να ανακαλύψω.

Καθόταν συνήθως απέναντί μου. Όχι για να με αντιμετωπίσει ή να με βλέπει καλύτερα. Ήταν μια συνήθεια δίχως σκέψη. Μια ελάχιστη έκφραση αναγνώρισης. Του φαινόταν λογικό, συνηθισμένο. Απλώς καθόταν στην ίδια καρέκλα κάθε μέρα. Ποτέ δεν τον θυμάμαι να διαλέγει κάποια άλλη θέση. Περισσότερο η σκιά του, και λιγότερο το σώμα του, με επισκεπτόταν εκείνες τις ημέρες. Ήταν πιο ομιλητική απ’ αυτόν. Σαν να είχε αποκοπεί από το σώμα που τη γέννησε.

Κι άλλες φορές συμπεραίνω πως ό,τι δεν έζησα είναι δικό μου για πάντα. Ίσως κι ό,τι δεν άκουσα, δεν άγγιξα, δεν είδα. Πράγματα της ζωής που μου κρύφτηκαν ή που εγώ δεν άντεξα να ανακαλύψω.

Τώρα, ακόμα περισσότερο.

Έσκυβε στην εφημερίδα του, διαβάζοντας στα πεταχτά τα χθεσινά νέα που δεν είχε προλάβει να αποστηθίσει, κατέβαζε δυο δυο τις γουλιές του καφέ του, λες και φοβόταν πως κάποιος θα του τον έπινε. Σήκωνε το κεφάλι του αδιάφορα, να μυρίσει λίγο τον πρωινό αέρα, να βεβαιωθεί πως ήταν ακόμη εκεί, να δει ίσως το ρολόι στο ψυγείο αν λειτουργούσε σωστά (λειτουργούσε, αλλά εκείνος δεν το πρόσεχε στην πραγματικότητα), να σιγουρευτεί πως δεν είχα φύγει δίχως να του το πω. Είχα φύγει από καιρό.

Με κοίταζε. Μπορεί ακόμα και τώρα να με κοιτάζει, δεν το ξέρω. Στο μυαλό μου έχει μείνει ένα πρόσωπο σαν κέρινη μάσκα που μόνο τα αδιάκοπα κινούμενα χείλη του τη ράγιζαν.

Ύστερα έσκυβε ξανά στην εφημερίδα του, και εκεί μπορεί –πραγματικά– να με έβλεπε περισσότερο. Μέσα στις λέξεις, στα κενά τους, στο λευκό πλαίσιο των σελίδων, στις ξεθωριασμένες φωτογραφίες. Είμαι μια παρουσία αποτυπωμένη σε λέξεις γραμμένες που ποτέ δεν βγήκαν από το στόμα του.

Σοβαροί, αμίλητοι, δύο κομμάτια που δεν γινόταν να κολλήσουν μεταξύ τους· δεν τα κατάφεραν. Καθόμασταν εκεί δίχως γέφυρες ανάμεσά μας.

Δύο καμένες γέφυρες.

Πόσες φορές, άραγε, καρφωμένοι στις ίδιες καρέκλες, την ίδια ώρα, κάνοντας τα ίδια πράγματα;

Μία, δύο, εκατό, αμέτρητες.

 

marinos exΘέλω να του θυμίσω ότι δεν κάνει να πιει άλλον καφέ· ο γιατρός τού τον έχει απαγορεύσει. Δεν θα με ακούσει, το ξέρω καλά.

Δε βαριέσαι. Τι νόημα έχει τώρα;

Σπρώχνω με την παλάμη μου τον ήλιο από το τραπέζι. Να φύγει καλύτερα, να πάει σε κάποιο άλλο σπίτι που τον χρειάζεται περισσότερο.

Εδώ δεν έχει θέση.

Καθαρίζω τις σκόνες, μαζεύω τα ψίχουλα, το φλιτζάνι μου. Ο κενός κατευνασμός, που παλαιότερα άφηνε μέσα μου μια ελπίδα πως κάτι θα γίνει, κάπως θα προχωρήσει η μέρα, καθώς θα καταγινόμουν με το ένα ή με τ’ άλλο, τώρα με αφήνει αδιάφορη, δίχως δυνάμεις.

Ποτίζω τα λουλούδια και περιμένω να εμφανιστεί από κάπου και να μου πει ότι το έκανα και χθες και προχθές και, τέλος πάντων, θα σαπίσουν με τόσο νερό που τους ρίχνω. Όμως συνεχίζω να τους ρίχνω νερό κι εκείνος δεν έρχεται. Δεν έχει λογική, το ξέρω, αλλά τίποτα πια δεν έχει λογική. Ακούω μόνο το έντονο γάβγισμα του σκύλου στo απέναντι μπαλκόνι. Είναι ένας ήχος που πάντα με επαναφέρει στην πραγματικότητα, σαν ένα νήμα ζωής από το οποίο είμαι υποχρεωμένη να πιαστώ. Μια αρπάγη ζωής. Κάποιες φορές θέλω να αγκαλιάσω αυτό το σκυλί κι άλλες να του φωνάξω να σωπάσει. Δεν αντέχω άλλο τον πεισματάρικο αντίλαλο του γαβγίσματος στ’ αυτιά μου.

Γιατί δεν με αφήνεις ήσυχη να ξεχάσω;

Γιατί δεν με ξεχνάει το παρελθόν ποτέ;

Σκέφτομαι τις φορές που τον έβλεπα το πρωί να ντύνεται για να πάει στο γραφείο. Να δένει τη γραβάτα του, να κουμπώνει το παντελόνι, να σφίγγει τα κορδόνια των παπουτσιών του. Κι ύστερα να πίνει στα πεταχτά μία ακόμα γουλιά καφέ. «Μην πιεις άλλον στη δουλειά, ακούς; Γιατί κάνεις πάντα του κεφαλιού σου;» Κι ύστερα, λίγο πριν φύγει, να του φτιάχνω στον διάδρομο τον κόμπο της γραβάτας, πάντα τον έκανε στραβό, να του καθαρίζω τα πέτα του σακακιού του.

Αγγίζω το σώμα του δίχως αίσθηση δέρματος στα δάχτυλά μου. Πόσες φορές θα μου συμβεί το ίδιο πράγμα στο μέλλον;

Μία, δύο, εκατό, αμέτρητες.

 

Όταν πηγαίνω στο δωμάτιο να στρώσω το κρεβάτι, εκεί, ναι, το πράγμα γίνεται πολύ δύσκολο. Πάντα είναι δύσκολο. Πόσες φορές, την ώρα που κοιμόταν στη δική του πλευρά, στραμμένος προς τον τοίχο, μια στάση που τον βόλευε, πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη ότι ποτέ δεν γνώρισε άλλο σημείο του κρεβατιού…

Ποτέ δεν ήρθε στη δική μου πλευρά. Έτσι, για να δει πώς είναι. Τώρα δεν ξέρω κι εγώ πώς είναι. Κοιμάμαι ελάχιστα· περισσότερο αγρυπνώ, μήπως και γίνει κάτι και εμφανιστεί.

Δεν εμφανίζεται ποτέ.

Κάνω καταμέτρηση γεγονότων, προσκαλώ συμβάντα, μνήμες από ένα αδιευκρίνιστο παρελθόν για να θυμάμαι ότι τα έζησα όλα αυτά. Να σιγουρευτώ πως ήμουν κι εγώ εκεί. Δεν συνέβησαν σε κάποια άλλη. Η διήγηση μιας άλλης ζωής που είναι απροκάλυπτα δική μου. Πραγματικά δεν ξέρω αν η μνήμη μου με κοροϊδεύει, αν όντως τα έζησα όλα αυτά ή τα επινοώ αδιάκοπα. Κάθε άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από ένα παρελθόν; Ακόμα κι αν αυτό είναι δημιουργημένο, πλάσμα της φαντασίας του. Θυμάμαι πράγματα που δεν συνέβησαν ποτέ, δεν τα έχω ζήσει. Ξεχνάω άλλα που πάντα τα θεωρούσα σημαντικά.

Όταν άκουγα τα βήματά του το πρωί, δίχως ήχο, δίχως λαιμό κι ανάσα. Όταν με κοιτούσε με μια αίσθηση πόνου· το νευρικό κλαψούρισμα των χεριών του τις σπάνιες φορές που με άγγιζε. Ίσως σε κάποιο χορό, τυχαία στον διάδρομο, στη θάλασσα, μην και με σκεπάσουν τα κύματα.
Με σκέπαζαν, αλλά ποτέ δεν του το είπα.

Γιατί δεν με αφήνει ήσυχη το παρελθόν; 

Τι άλλο ζητάει από μένα να του δώσω;

Όταν άκουγα τα βήματά του το πρωί, δίχως ήχο, δίχως λαιμό κι ανάσα. Όταν με κοιτούσε με μια αίσθηση πόνου· το νευρικό κλαψούρισμα των χεριών του τις σπάνιες φορές που με άγγιζε. Ίσως σε κάποιο χορό, τυχαία στον διάδρομο, στη θάλασσα, μην και με σκεπάσουν τα κύματα.

Με σκέπαζαν, αλλά ποτέ δεν του το είπα.

Το πρόσωπό του, που ώρες ώρες ήταν σαν να με κοιτούσε κάτω από το νερό. Λες και βρισκόταν μόνιμα σε έναν δικό του βυθό. Μετράω αυτά που δεν ήρθαν, παρά εκείνα που με βρήκαν. Έχουν περισσότερη ζωή μέσα τους. Ακούω τον σιγανό σπασμό των πραγμάτων που δεν άγγιξα ποτέ. Το κρύο μάρμαρο των μεσημεριών, τη μίμηση ενός φιλιού, τα μάγια της συνήθειας, το λιγωμένο στριφογύρισμα των ματιών, την αργή δροσιά μιας συζήτησης που κυλούσε δίχως εμπόδια· μετράω τα πάντα με την απελπισία της αφαίρεσης και με την προσμονή της πρόσθεσης. Στο τέλος χάνω το μέτρημα και ξεκινάω πάλι από την αρχή. Κι ας ξέρω πως κάθε ιστορία σκοντάφτει πάντα στην τελευταία λέξη της.

Μία, δύο, αμέτρητες φορές όσα δεν έζησα και τα ζω.

Τη στιγμή που ο ήλιος επανέρχεται καταπάνω μου, κλείνω το παράθυρο της κουζίνας, μην και με χτυπήσει. Η μουσική συνεχίζει να παίζει κάπου στο βάθος, μα όλο και με πλησιάζει. Στενεύει τον χώρο μου.

Σου σφυρίζω
Για να ’ρθεις, σου σφυρίζω
Και κρυφομουρμουρίζω

Τον δικό μας σκοπό.

Κλείνω τ’ αυτιά μου, να μην την ακούω.


 O Διονύσης Μαρίνος γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα. Είναι δημοσιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας. Τα τελευταία χρόνια παραδίδει μαθήματα δημιουργικής γραφής. Υπήρξε μέλος της ομάδας εργασίας για τη δημιουργία του δανειστικού τμήματος της Εθνικής Βιβλιοθήκης και επί τρία χρόνια ήταν μέλος της Επιτροπής Κρατικών Βραβείων (μεταφρασμένη λογοτεχνία).

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Μια τρίχα που γίνεται άλογο» της Λίλας Κονομάρα (προδημοσίευση)

«Μια τρίχα που γίνεται άλογο» της Λίλας Κονομάρα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη νουβέλα της Λίλας Κονομάρα «Μια τρίχα που γίνεται άλογο», η οποία κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Κι όμως κάποτε ήμασταν εμείς, ψιθυρίζει κι αμέσως σκέψεις κα...

«Αμνοί και Λέοντες» του Γιάννη Μόσχου (προδημοσίευση)

«Αμνοί και Λέοντες» του Γιάννη Μόσχου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Γιάννη Μόσχου «Αμνοί και Λέοντες», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 29 Απριλίου από τις εκδόσεις Τόπος.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Καλώς τα παλικάρια! Τι κάνετε, ωρέ λεβέντες;» έτριξε το μοναστήρι η...

«Θα πέσει η νύχτα» του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη (προδημοσίευση)

«Θα πέσει η νύχτα» του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Κωσταντίνου Τζαμιώτη «Θα πέσει η νύχτα», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 30 Απριλίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Ποδηλατούσε πάνω από ώρα, όταν έφτασαν επιτέλους στο ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Το τυφλό γουρούνι στη δεύτερη οδό» της Σώτης Τριανταφύλλου (κριτική) – Έλληνες στου Μέμφις τα στενά

«Το τυφλό γουρούνι στη δεύτερη οδό» της Σώτης Τριανταφύλλου (κριτική) – Έλληνες στου Μέμφις τα στενά

Για το μυθιστόρημα της Σώτης Τριανταφύλλου «Το τυφλό γουρούνι στη δεύτερη οδό - Χρονικό σε πόλεις με ποτάμι» (εκδ. Πατάκη). Η κεντρική φωτογραφία, που κοσμεί το εξώφυλλο, είναι του Στάνλεϊ Κιούμπρικ.

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

...
Πολίνα Μπαρσκόβα: «Σε στιγμές πίεσης, οι άνθρωποι αντιδρούμε κάνοντας τέχνη»

Πολίνα Μπαρσκόβα: «Σε στιγμές πίεσης, οι άνθρωποι αντιδρούμε κάνοντας τέχνη»

Η Πολίνα Μπαρσκόβα (Polina Barskova), Ρωσίδα συγγραφέας και ποιήτρια, μιλά με αφορμή την κυκλοφορία της συλλογής αφηγημάτων της «Ζωντανές εικόνες» (μτφρ. Γιούλη Σταματίου, εκδ. Βακχικόν).

Στη Βίκυ Πορφυρίδου

Το βιβλίο σας ...

«Stella Maris» του Κόρμακ ΜακΚάρθι (κριτική) – Όλη η Αμερική του 20ού αιώνα σε ένα ψυχιατρείο

«Stella Maris» του Κόρμακ ΜακΚάρθι (κριτική) – Όλη η Αμερική του 20ού αιώνα σε ένα ψυχιατρείο

Για το μυθιστόρημα του Κόρμακ ΜακΚάρθι (Cormac McCarthy) «Stella Maris» (μτφρ. Γιώργος Κυριαζής, εκδ. Gutenberg). Στην κεντρική εικόνα, στιγμιότυπο από την ταινία «God's Crooked Lines» του Oriol Paulo.

Γράφει ο Γιάννης Χατζηκρυστάλλης

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Ο σπορέας» του Ζαν Νταρό (προδημοσίευση)

«Ο σπορέας» του Ζαν Νταρό (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Ζαν Νταρό [Jean Darot] «Ο σπορέας» (μτφρ. Ελένη Γ. Γύζη), το οποίο θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Στίξις.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Δεν γνωρίζαμε τίποτα. Δεν γνωρίζαμε αν οι εξόριστοι...

«Μια τρίχα που γίνεται άλογο» της Λίλας Κονομάρα (προδημοσίευση)

«Μια τρίχα που γίνεται άλογο» της Λίλας Κονομάρα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη νουβέλα της Λίλας Κονομάρα «Μια τρίχα που γίνεται άλογο», η οποία κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Κι όμως κάποτε ήμασταν εμείς, ψιθυρίζει κι αμέσως σκέψεις κα...

«Νάρκισσος και Χρυσόστομος» του Χέρμαν Έσσε (προδημοσίευση)

«Νάρκισσος και Χρυσόστομος» του Χέρμαν Έσσε (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Χέρμαν Έσσε [Hermann Hesse] «Νάρκισσος και Χρυσόστομος» (μτφρ. Μαρία Αγγελίδου, Άγγελος Αγγελίδης), το οποίο κυκλοφορεί στις 7 Μαΐου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Στην πραγματικό...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τι διαβάζουμε τώρα; Δέκα πρόσφατα βιβλία γόνιμου στοχασμού

Τι διαβάζουμε τώρα; Δέκα πρόσφατα βιβλία γόνιμου στοχασμού

Η εξέλιξη της τεχνολογίας, η δίκη του Γαλιλαίου, η αποδοχή του θανάτου, αλλά και οι προκαταλήψεις μας για τους τσιγγάνους. Δέκα βιβλία που θα μας γεννήσουν πολλά ερωτήματα και θα μας δώσουν απαντήσεις.

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

...
Τι διαβάζουμε τώρα; 10 φεμινιστικά βιβλία ξένης πεζογραφίας

Τι διαβάζουμε τώρα; 10 φεμινιστικά βιβλία ξένης πεζογραφίας

Δέκα πρόσφατα βιβλία πεζογραφίας από όλον τον κόσμο, γραμμένα από γυναίκες, με πρωταγωνίστριες θηλυκότητες, που απευθύνονται σε όλους. Ιστορίες για τις ηχηρές ή σιωπηρές επαναστάσεις των γυναικών εντός και εκτός των έμφυλων ρόλων τους, τις εκφάνσεις της αυτενέργειας και χειραφέτησής τους. Μυθιστορήματα και διηγήματα...

Τι διαβάζουμε τώρα; 6 πολύ καλά βιβλία για την επιστήμη και τον άνθρωπο

Τι διαβάζουμε τώρα; 6 πολύ καλά βιβλία για την επιστήμη και τον άνθρωπο

Τι γνωρίζουμε για τον ανθρώπινο εγκέφαλο; Τι γνωρίζουμε για την κλιματική κρίση στην Ελλάδα; Πώς καταπολεμούμε το ψυχικό τραύμα; Έξι βιβλία που προσφέρουν γνώσεις, αλλά και ελπίδα.

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

ΕΠΙΣΤΗΜΗ

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

12 Δεκεμβρίου 2024 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2024

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα: Εκατό καλά λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2024 από τα πολλά περισσότερα που έπεσαν στα χέρια μας, με τη μεταφρασμένη πεζογρα

ΦΑΚΕΛΟΙ