prodimosieysi marinos

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Διονύση Μαρίνου «Μπλε ήλιος», το οποίο κυκλοφορεί στις 14 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

[Μαριάννα]

Μία φλοίδα φως, σαν κάτι ζωντανό που ανασαίνει, πέφτει και κυλάει στο τραπέζι. Σκόνη στροβιλίζεται τριγύρω όπως μικρά κεφαλάκια φωτεινής δροσιάς. Τα πιάνω για λίγο στο χέρι μου κι ύστερα τα αφήνω ελεύθερα να συνεχίσουν τον χορό τους πάνω από το κεφάλι μου. Εδώ και ώρα με τριγυρίζει μια σκέψη όλο σκόνη.

Από το ανοιχτό παράθυρο έρχεται μια παράξενη μουσική, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τα λόγια. Ξέρω όμως ότι φωτίζει μέσα μου, καθώς με βρίσκει μόνη να πίνω καφέ στην κουζίνα.

Δεν υπάρχει κανείς να του το πω, τα παιδιά λείπουν πάλι, αλλά εγώ είμαι εδώ μ’ αυτό το αβέβαιο σπίθισμα γύρω μου. Πόσο καιρό έχω να ακούσω μουσική;

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι από εδώ άρχισαν όλα, εδώ και θα τελειώσουν. Σαν μια παράξενη μουσική που ολοένα φθίνει ή σαν ρωγμή στην επιφάνεια μιας λίμνης. Κι άλλες φορές συμπεραίνω πως ό,τι δεν έζησα είναι δικό μου για πάντα. Ίσως κι ό,τι δεν άκουσα, δεν άγγιξα, δεν είδα. Πράγματα της ζωής που μου κρύφτηκαν ή που εγώ δεν άντεξα να ανακαλύψω.

Καθόταν συνήθως απέναντί μου. Όχι για να με αντιμετωπίσει ή να με βλέπει καλύτερα. Ήταν μια συνήθεια δίχως σκέψη. Μια ελάχιστη έκφραση αναγνώρισης. Του φαινόταν λογικό, συνηθισμένο. Απλώς καθόταν στην ίδια καρέκλα κάθε μέρα. Ποτέ δεν τον θυμάμαι να διαλέγει κάποια άλλη θέση. Περισσότερο η σκιά του, και λιγότερο το σώμα του, με επισκεπτόταν εκείνες τις ημέρες. Ήταν πιο ομιλητική απ’ αυτόν. Σαν να είχε αποκοπεί από το σώμα που τη γέννησε.

Κι άλλες φορές συμπεραίνω πως ό,τι δεν έζησα είναι δικό μου για πάντα. Ίσως κι ό,τι δεν άκουσα, δεν άγγιξα, δεν είδα. Πράγματα της ζωής που μου κρύφτηκαν ή που εγώ δεν άντεξα να ανακαλύψω.

Τώρα, ακόμα περισσότερο.

Έσκυβε στην εφημερίδα του, διαβάζοντας στα πεταχτά τα χθεσινά νέα που δεν είχε προλάβει να αποστηθίσει, κατέβαζε δυο δυο τις γουλιές του καφέ του, λες και φοβόταν πως κάποιος θα του τον έπινε. Σήκωνε το κεφάλι του αδιάφορα, να μυρίσει λίγο τον πρωινό αέρα, να βεβαιωθεί πως ήταν ακόμη εκεί, να δει ίσως το ρολόι στο ψυγείο αν λειτουργούσε σωστά (λειτουργούσε, αλλά εκείνος δεν το πρόσεχε στην πραγματικότητα), να σιγουρευτεί πως δεν είχα φύγει δίχως να του το πω. Είχα φύγει από καιρό.

Με κοίταζε. Μπορεί ακόμα και τώρα να με κοιτάζει, δεν το ξέρω. Στο μυαλό μου έχει μείνει ένα πρόσωπο σαν κέρινη μάσκα που μόνο τα αδιάκοπα κινούμενα χείλη του τη ράγιζαν.

Ύστερα έσκυβε ξανά στην εφημερίδα του, και εκεί μπορεί –πραγματικά– να με έβλεπε περισσότερο. Μέσα στις λέξεις, στα κενά τους, στο λευκό πλαίσιο των σελίδων, στις ξεθωριασμένες φωτογραφίες. Είμαι μια παρουσία αποτυπωμένη σε λέξεις γραμμένες που ποτέ δεν βγήκαν από το στόμα του.

Σοβαροί, αμίλητοι, δύο κομμάτια που δεν γινόταν να κολλήσουν μεταξύ τους· δεν τα κατάφεραν. Καθόμασταν εκεί δίχως γέφυρες ανάμεσά μας.

Δύο καμένες γέφυρες.

Πόσες φορές, άραγε, καρφωμένοι στις ίδιες καρέκλες, την ίδια ώρα, κάνοντας τα ίδια πράγματα;

Μία, δύο, εκατό, αμέτρητες.

 

marinos exΘέλω να του θυμίσω ότι δεν κάνει να πιει άλλον καφέ· ο γιατρός τού τον έχει απαγορεύσει. Δεν θα με ακούσει, το ξέρω καλά.

Δε βαριέσαι. Τι νόημα έχει τώρα;

Σπρώχνω με την παλάμη μου τον ήλιο από το τραπέζι. Να φύγει καλύτερα, να πάει σε κάποιο άλλο σπίτι που τον χρειάζεται περισσότερο.

Εδώ δεν έχει θέση.

Καθαρίζω τις σκόνες, μαζεύω τα ψίχουλα, το φλιτζάνι μου. Ο κενός κατευνασμός, που παλαιότερα άφηνε μέσα μου μια ελπίδα πως κάτι θα γίνει, κάπως θα προχωρήσει η μέρα, καθώς θα καταγινόμουν με το ένα ή με τ’ άλλο, τώρα με αφήνει αδιάφορη, δίχως δυνάμεις.

Ποτίζω τα λουλούδια και περιμένω να εμφανιστεί από κάπου και να μου πει ότι το έκανα και χθες και προχθές και, τέλος πάντων, θα σαπίσουν με τόσο νερό που τους ρίχνω. Όμως συνεχίζω να τους ρίχνω νερό κι εκείνος δεν έρχεται. Δεν έχει λογική, το ξέρω, αλλά τίποτα πια δεν έχει λογική. Ακούω μόνο το έντονο γάβγισμα του σκύλου στo απέναντι μπαλκόνι. Είναι ένας ήχος που πάντα με επαναφέρει στην πραγματικότητα, σαν ένα νήμα ζωής από το οποίο είμαι υποχρεωμένη να πιαστώ. Μια αρπάγη ζωής. Κάποιες φορές θέλω να αγκαλιάσω αυτό το σκυλί κι άλλες να του φωνάξω να σωπάσει. Δεν αντέχω άλλο τον πεισματάρικο αντίλαλο του γαβγίσματος στ’ αυτιά μου.

Γιατί δεν με αφήνεις ήσυχη να ξεχάσω;

Γιατί δεν με ξεχνάει το παρελθόν ποτέ;

Σκέφτομαι τις φορές που τον έβλεπα το πρωί να ντύνεται για να πάει στο γραφείο. Να δένει τη γραβάτα του, να κουμπώνει το παντελόνι, να σφίγγει τα κορδόνια των παπουτσιών του. Κι ύστερα να πίνει στα πεταχτά μία ακόμα γουλιά καφέ. «Μην πιεις άλλον στη δουλειά, ακούς; Γιατί κάνεις πάντα του κεφαλιού σου;» Κι ύστερα, λίγο πριν φύγει, να του φτιάχνω στον διάδρομο τον κόμπο της γραβάτας, πάντα τον έκανε στραβό, να του καθαρίζω τα πέτα του σακακιού του.

Αγγίζω το σώμα του δίχως αίσθηση δέρματος στα δάχτυλά μου. Πόσες φορές θα μου συμβεί το ίδιο πράγμα στο μέλλον;

Μία, δύο, εκατό, αμέτρητες.

 

Όταν πηγαίνω στο δωμάτιο να στρώσω το κρεβάτι, εκεί, ναι, το πράγμα γίνεται πολύ δύσκολο. Πάντα είναι δύσκολο. Πόσες φορές, την ώρα που κοιμόταν στη δική του πλευρά, στραμμένος προς τον τοίχο, μια στάση που τον βόλευε, πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη ότι ποτέ δεν γνώρισε άλλο σημείο του κρεβατιού…

Ποτέ δεν ήρθε στη δική μου πλευρά. Έτσι, για να δει πώς είναι. Τώρα δεν ξέρω κι εγώ πώς είναι. Κοιμάμαι ελάχιστα· περισσότερο αγρυπνώ, μήπως και γίνει κάτι και εμφανιστεί.

Δεν εμφανίζεται ποτέ.

Κάνω καταμέτρηση γεγονότων, προσκαλώ συμβάντα, μνήμες από ένα αδιευκρίνιστο παρελθόν για να θυμάμαι ότι τα έζησα όλα αυτά. Να σιγουρευτώ πως ήμουν κι εγώ εκεί. Δεν συνέβησαν σε κάποια άλλη. Η διήγηση μιας άλλης ζωής που είναι απροκάλυπτα δική μου. Πραγματικά δεν ξέρω αν η μνήμη μου με κοροϊδεύει, αν όντως τα έζησα όλα αυτά ή τα επινοώ αδιάκοπα. Κάθε άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από ένα παρελθόν; Ακόμα κι αν αυτό είναι δημιουργημένο, πλάσμα της φαντασίας του. Θυμάμαι πράγματα που δεν συνέβησαν ποτέ, δεν τα έχω ζήσει. Ξεχνάω άλλα που πάντα τα θεωρούσα σημαντικά.

Όταν άκουγα τα βήματά του το πρωί, δίχως ήχο, δίχως λαιμό κι ανάσα. Όταν με κοιτούσε με μια αίσθηση πόνου· το νευρικό κλαψούρισμα των χεριών του τις σπάνιες φορές που με άγγιζε. Ίσως σε κάποιο χορό, τυχαία στον διάδρομο, στη θάλασσα, μην και με σκεπάσουν τα κύματα.
Με σκέπαζαν, αλλά ποτέ δεν του το είπα.

Γιατί δεν με αφήνει ήσυχη το παρελθόν; 

Τι άλλο ζητάει από μένα να του δώσω;

Όταν άκουγα τα βήματά του το πρωί, δίχως ήχο, δίχως λαιμό κι ανάσα. Όταν με κοιτούσε με μια αίσθηση πόνου· το νευρικό κλαψούρισμα των χεριών του τις σπάνιες φορές που με άγγιζε. Ίσως σε κάποιο χορό, τυχαία στον διάδρομο, στη θάλασσα, μην και με σκεπάσουν τα κύματα.

Με σκέπαζαν, αλλά ποτέ δεν του το είπα.

Το πρόσωπό του, που ώρες ώρες ήταν σαν να με κοιτούσε κάτω από το νερό. Λες και βρισκόταν μόνιμα σε έναν δικό του βυθό. Μετράω αυτά που δεν ήρθαν, παρά εκείνα που με βρήκαν. Έχουν περισσότερη ζωή μέσα τους. Ακούω τον σιγανό σπασμό των πραγμάτων που δεν άγγιξα ποτέ. Το κρύο μάρμαρο των μεσημεριών, τη μίμηση ενός φιλιού, τα μάγια της συνήθειας, το λιγωμένο στριφογύρισμα των ματιών, την αργή δροσιά μιας συζήτησης που κυλούσε δίχως εμπόδια· μετράω τα πάντα με την απελπισία της αφαίρεσης και με την προσμονή της πρόσθεσης. Στο τέλος χάνω το μέτρημα και ξεκινάω πάλι από την αρχή. Κι ας ξέρω πως κάθε ιστορία σκοντάφτει πάντα στην τελευταία λέξη της.

Μία, δύο, αμέτρητες φορές όσα δεν έζησα και τα ζω.

Τη στιγμή που ο ήλιος επανέρχεται καταπάνω μου, κλείνω το παράθυρο της κουζίνας, μην και με χτυπήσει. Η μουσική συνεχίζει να παίζει κάπου στο βάθος, μα όλο και με πλησιάζει. Στενεύει τον χώρο μου.

Σου σφυρίζω
Για να ’ρθεις, σου σφυρίζω
Και κρυφομουρμουρίζω

Τον δικό μας σκοπό.

Κλείνω τ’ αυτιά μου, να μην την ακούω.


 O Διονύσης Μαρίνος γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα. Είναι δημοσιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας. Τα τελευταία χρόνια παραδίδει μαθήματα δημιουργικής γραφής. Υπήρξε μέλος της ομάδας εργασίας για τη δημιουργία του δανειστικού τμήματος της Εθνικής Βιβλιοθήκης και επί τρία χρόνια ήταν μέλος της Επιτροπής Κρατικών Βραβείων (μεταφρασμένη λογοτεχνία).

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Sound of silence» του Περικλή Στέλλα (προδημοσίευση)

«Sound of silence» του Περικλή Στέλλα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Περικλή Στέλλα «Sound of silence», το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Οι δυο άνδρες με το Όπελ άστρα επιτάχυναν, διότι προηγούνταν της πομπής...

«Οι δύο ζωές ενός συγγραφέα» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

«Οι δύο ζωές ενός συγγραφέα» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Δημοσθένη Δαββέτα «Οι δύο ζωές ενός συγγραφέα», το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Μόλις άγγιξε το έντυπο, αυτό το πρώτο βιβλίο της νέας του ...

«Η λίμπιντο των αγγέλων» του Νίκου Μάντζιου (προδημοσίευση)

«Η λίμπιντο των αγγέλων» του Νίκου Μάντζιου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Νίκου Μάντζιου «Η λίμπιντο των αγγέλων», το οποίο θα κυκλοφορήσει μέχρι το τέλος Απριλίου από τις εκδόσεις Γραφή.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Να ακολουθήσω τον αρχέγονο κύκλο του νερού. Να γίνω εγώ η ίδ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Rohtko», του Λούκας Τβαρκόφσκι, στη Στέγη (κριτική)

«Rohtko», του Λούκας Τβαρκόφσκι, στη Στέγη (κριτική)

Στην κεντρική σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση είδαμε τη μεγαλειώδη παράσταση «ROHTKO» του Πολωνού σκηνοθέτη Λούκα Τβαρκόφσκι [Lukasz Twarkowski], αποτέλεσμα συνεργασίας του με τον Κρίστιαν Λούπα.

Γράφει ο Νϊκος Ξένιος

Ο Λούκας Τβαρκόφσκι σκηνοθέτησε τ...

Το Dublin Literary Award 2023 στη Γερμανίδα Katja Oskamp

Το Dublin Literary Award 2023 στη Γερμανίδα Katja Oskamp

Απονεμήθηκε στην Katja Oskamp και τη μεταφράστριά της στα αγγλικά Jo Heinrich, το «Dublin Literary Award 2023» για το μυθιστόρημά της Katja Oskam «Marzahn, Mon Amour». Σύντομα θα κυκλοφορήσει και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Book Press

...
Χαρούκι Μουρακάμι: Τιμήθηκε με το βραβείο «Πριγκίπισσα των Αστουριών»

Χαρούκι Μουρακάμι: Τιμήθηκε με το βραβείο «Πριγκίπισσα των Αστουριών»

Ο Haruki Murakami [Χαρούκι Μουρακάμι] είναι ο πρώτος Ιάπωνας συγγραφέας που έλαβε το Βραβείο «Πριγκίπισσα των Αστουριών». Η συλλογή διηγημάτων του «Σε πρώτο ενικό» κυκλοφόρησε προσφάτως από τις εκδόσεις Ψυχογιός, σε μετάφραση Βασίλη Κιμούλη.

Επιμέλεια: Book Press...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Αρκτικό καλοκαίρι» του Ντέιμον Γκάλγκατ (προδημοσίευση)

«Αρκτικό καλοκαίρι» του Ντέιμον Γκάλγκατ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Ντέιμον Γκάλγκατ [Damon Galgut] «Αρκτικό καλοκαίρι» (μτφρ. Κλαίρη Παπαμιχαήλ), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 24 Μαΐου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Οι δύο άντρες κάθονταν στις πο...

«Ο γυάλινος κήπος» της Τατιάνας Τσιμπουλεάκ (προδημοσίευση)

«Ο γυάλινος κήπος» της Τατιάνας Τσιμπουλεάκ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Τατιάνας Τσιμπουλεάκ [Tatiana Ţîbuleac] «Ο γυάλινος κήπος» (μτφρ. Άντζελα Μπράτσου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 15 Μαΐου από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Κήπος βιβλίων» του Παναγιώτη Γούτα (προδημοσίευση)

«Κήπος βιβλίων» του Παναγιώτη Γούτα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τον πρόλογο του συγγραφέα Παναγιώτη Γούτα της ανθολογίας κειμένων του «Κήπος βιβλίων – Διαβάζοντας Θεσσαλονικείς και Αμερικανούς πεζογράφους», που θα κυκλοφορήσει στις 17 Μαΐου από τις εκδόσεις Νησίδες.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 25 καλύτερα λογοτεχνικά έργα γραμμένα από γυναίκες συγγραφείς – από τη Μέρι Σέλεϊ στην Έλενα Φερράντε

Τα 25 καλύτερα λογοτεχνικά έργα γραμμένα από γυναίκες συγγραφείς – από τη Μέρι Σέλεϊ στην Έλενα Φερράντε

Σε δημοσίευσή της στον Independent, η αρθρογράφος Clarisse Loughrey ξεχώρισε τα εικοσιπέντε σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα που γράφτηκαν από γυναίκες συγγραφείς. Στη φωτογραφία, μία από αυτές, η Octavia E. Butler [1947 - 2006], συγγραφέας μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας με έντονο κοινωνικό και πολιτικό υ...

«Φάκελος αρχαιοκαπηλία»: Νικόλας Ζηργάνος, Ανδρέας Αποστολίδης και Γιάννης Μαρής

«Φάκελος αρχαιοκαπηλία»: Νικόλας Ζηργάνος, Ανδρέας Αποστολίδης και Γιάννης Μαρής

Φάκελος αρχαιοκαπηλία με προτάσεις τριών βιβλίων: «Επιχείρηση “Νόστος”: Ένα χρυσό στεφάνι και μια Κόρη για τον Αλέξη Καρρά» (εκδ. Τόπος), του Νικόλα Ζηργάνου, «Αρχαιοκαπηλία και εμπόριο αρχαιοτήτων – Μουσεία, έμποροι τέχνης, οίκοι δημοπρασιών, ιδιωτικές συλλογές» (εκδ. Άγρα), του Ανδρέα Αποστολίδη και  «Ίλ...

Bιβλία αυτοβοήθειας, αυτογνωσίας και προσωπικής βελτίωσης: 20 επιλογές από τις καλύτερες πρόσφατες εκδόσεις

Bιβλία αυτοβοήθειας, αυτογνωσίας και προσωπικής βελτίωσης: 20 επιλογές από τις καλύτερες πρόσφατες εκδόσεις

Κανείς δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημά σου, αν δεν κάνεις ο ίδιος την αρχή για να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Είκοσι επιλογές από τις καλύτερες πρόσφατες εκδόσεις βιβλίων αυτοβοήθειας, αυτογνωσίας και προσωπικής βελτίωσης από τους επαγγελματίες του είδους.

Επιμέλεια: Book Press...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ