Η τηλεμεταφορά (διήγημα)

Αρχικά καθόταν σε ένα παγκάκι και διάβαζε στο All star basket για την Εθνική μας, λίγες μέρες πριν το Ευρωμπάσκετ. Για πρώτη φορά θα έπαιζαν μαζί στην Εθνική ομάδα οι αδελφοί Αντετοκούνμπο, με επικεφαλής τον υπερηχητικό Γιάννη, ο μαύρος σουτέρ και σκόρερ Ντόρσεϊ με την Ελληνίδα μητέρα, τα δυο καλά πλέϊ μέικερ, οι οργανωτές μας Καλάθης και Σλούκας που έδιναν καλές πάσες στους άλλους• τα δυο ευέλικτα και δυναμικά “τριάρια”, σμολ φόργουορντ Παπ και Παπ, Παπανικολάου και Παπαπέτρου• ο μαχητικός σούτινγκ γκαρντ Λαρεντζάκης. Σέντερ μας ο πανύψηλος Γ. Παπαγιάννης. Πίσω του οι τρεις ψηλοί αδελφοί Αντετοκούνμπο, Κώστας, Γιάννης κι ο ενθουσιώδης Θανάσης και ο πεισματάρης Αγραβάνης. Και στρατηγός μας, ο πολύ καλός Έλληνας προπονητής της Ευρωλίγκας, Δ. Ιτούδης.

Η ομάδα είχε ταλαντούχους, καταρτισμένους μπασκετικά και τεχνικά κι έμπειρους παίκτες, που είχαν φιλόδοξους στόχους. Θα πηγαίναμε βήμα-βήμα, με σοβαρότητα. Το βασικό μας ζήτημα ήταν να προλάβει ο κόουτς να μας κάνει ομάδα, ομοιογενές σύνολο, με καλή χημεία και συνοχή, γιατί αρκετοί παίκτες προέρχονταν από τραυματισμό και ακόμη δεν είχαν παίξει και προπονηθεί όλοι μαζί, ποτέ. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο για παράδειγμα, ξεχώριζε πολύ στο ΝΒΑ, μα στην Ευρώπη οι άμυνες δικαιούνται να είναι πιο κλειστές πάνω του, χωρίς να του αφήνουν ελεύθερο χώρο, άρα ο Γιάννης χρειαζόταν περισσότερο χρόνο για να μάθει να αντιμετωπίζει τέτοιες ασφυκτικές άμυνες-τείχη σε συνεργασία με τους συμπαίκτες του στους οποίους έδινε πάσα όταν τον μάρκαραν περιοριστικά. Ανήκαμε λόγω γερής άμυνας και ενίοτε γρήγορης επίθεσης, στις καλύτερες ομάδες μαζί με τους γηπεδούχους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Ισπανούς, τους Σλοβένους και τους Ιταλούς. Η πειθαρχημένη ομάδα Γερμανία, με καλή συνεργασία και ομοιογένεια, τελικά θα μας νικήσει και θα μας αποκλείσει στον προημιτελικό από την τετράδα και τη διεκδίκηση ενός μεταλλίου. Στη μάχη αυτή δεν λειτούργησε καθόλου η περιφερειακή άμυνά μας, παίξαμε χωρίς σκληράδα και ενέργεια, και το ψάξιμο από τον κόουτς Ιτούδη, του κατάλληλου αμυντικού συστήματος για να σταματήσουμε τους Γερμανούς και ιδίως τα τρίποντά τους, απέτυχε. Εξ αρχής διεκδικούσαμε μια πολύ καλή θέση στο Ευρωμπάσκετ 2022, χωρίς τίποτε να είναι βέβαιο γιατί σε κάθε παιχνίδι υπήρχε κι εκλεκτός, δυσκολοκατάβλητος αντίπαλος, όπως η Γερμανία που μας κατανίκησε άδοξα. Είχαμε κι άλλες φορές στο άμεσο παρελθόν σπάσει τα μούτρα μας από τρακ και αμηχανία, χάνοντας δυστυχώς στα δυσκολότατα, χιαστί νοκάουτ ματς την ψυχραιμία μας...

Είχε ξανακάνει τη διαδρομή ξεκινώντας έξω από το σπίτι της Ρίνας πριν δώδεκα ημέρες, έτσι όπως του την περιέγραψε ώστε να ανέβει στο βουνό.

Ο Στέλιος έφυγε από το παγκάκι και μπήκε σε έναν δρόμο με αρκετά δένδρα, την οδό Ευαγγελισμού, με σκοπό να βρεθεί στην οδό Σπάρτης, στον ανηφορικό δρόμο που περνώντας από το Αθλητικό Κέντρο, έφτανε στην οδό Ανατολικής Μεσογείου, στους πρόποδες του Υμηττού, για να συνεχίσει με τα πόδια βέβαια, μέχρι τη Μονή του Αγίου Ιορδάνη. Ύστερα σκόπευε να κατέβει από τη Μονή στο βουνό και να επισκεφτεί την οδό Αγίου Ιορδάνη στο κέντρο της συνοικίας για να πιει έναν καφέ, διαβάζοντας ένα τόμο περί μεταφυσικής που κουβαλούσε, επικεντρωμένο στον Χέγκελ. Είχε ξανακάνει τη διαδρομή ξεκινώντας έξω από το σπίτι της Ρίνας πριν δώδεκα ημέρες, έτσι όπως του την περιέγραψε ώστε να ανέβει στο βουνό.

Δεν θυμόταν τέλεια τις οδηγίες της. Η οδός Ευαγγελισμού συνεχιζόταν με μια διχάλα, πήρε τώρα τον δρόμο που του φαινόταν να συνεχίζει σε μια γραμμή πιο κοντά στην ευθεία. Περπατώντας σκεφτόταν τη Ρίνα χαμογελαστή, πόσο γοητευτική, σπινθιροβόλα και δροσερή ήταν• και τον γαλλικό καφέ που είχε ανάγκη. Περπατούσε αφηρημένος, χαμένος στις νοσταλγικές σκέψεις του, το μόνο που παρατήρησε ήταν στο αριστερό του χέρι ένα λευκό εμπορικό κέντρο με μεγάλες, σκουρόχρωμες, απορροφητικές επιφάνειες γυαλιού. Έφτασε σε έναν μεγαλύτερο δρόμο με αρκετή κυκλοφορία και κόσμο στα πεζοδρόμια. Τον πήρε προς τα πάνω υποθέτοντας πως ανεβαίνει προς το βουνό, τον προορισμό του. Του φάνηκε σχετικά γνωστός δρόμος, έβλεπε δεξιά κι αριστερά οικεία εμπορικά κτίσματα και καφετέριες. Ρώτησε ποια οδός ήταν και άκουσε με μεγάλη έκπληξη πως ήταν ο δεύτερος προορισμός του, η Αγίου Ιορδάνη. Μα πώς βρέθηκε εδώ; Ο Στέλιος κατευθυνόταν προς το Δημοτικό Αθλητικό Κέντρο για να συνεχίσει ψηλά προς τη Μονή, τι δουλειά είχε στον πολυσύχναστο, εμπορικό δρόμο;

Έψαχνε για μια επιστημονική, έστω φουτουριστική, ερμηνεία του παράξενου γεγονότος, και τελικά σκέφτηκε μια λύση επιστημονικής φαντασίας.

Κάθισε απορημένος στη στάση του λεωφορείου να συλλογιστεί προς τα πού περπάτησε και τι ακριβώς έκανε προηγουμένως. Δεν θυμόταν τίποτε, μόνο το άσπρο εμπορικό κέντρο με τα μαύρα τζάμια. Μα πώς μεταφέρθηκε εκεί; Αυτός ήταν ο δεύτερος προορισμός του για να πιει καφέ και να διαβάσει το βιβλίο περί ευρωπαϊκής μεταφυσικής, ενόσω ακολουθούσε τον δρόμο για τον Υμηττό και τη Μονή του Αγίου Ιορδάνη. Σαν να τον πήγε εκεί η σκέψη του• σαν η σκέψη κι η επιθυμία του να τον τηλεμετέφεραν! Μα πώς ήταν δυνατόν; Ήταν τόσο ισχυρές; Προσπάθησε να εξηγήσει το αλλόκοτο περιστατικό σαν άγνωστο φυσικό φαινόμενο, εξηγήσιμο από προηγμένες, μελλοντικά, φυσικές επιστήμες! Μήπως ήταν επηρεασμένος κι από την κλασική μεταφυσική που διάβαζε τελευταία; Ασχολείτο με τη μεταφυσική φιλοσοφία και όχι βέβαια με τα υπερφυσικά φαινόμενα. Έψαχνε για μια επιστημονική, έστω φουτουριστική, ερμηνεία του παράξενου γεγονότος, και τελικά σκέφτηκε μια λύση επιστημονικής φαντασίας. Μπορεί να τηλεμετακινήθηκε στην Αγίου Ιορδάνη, να διακτινίστηκε χάρη στη δύναμη της σκέψης του, εξακόσια μέτρα από την αρχική του θέση, δεν ήταν πολλά και δεν θα απαιτείτο, ίσως, πολλή πνευματική ενέργεια.

Σηκώθηκε παραζαλισμένος από την ιδέα του και το συμβάν, και βρήκε ένα ήσυχο παγκάκι πιο πέρα, για να συγκεντρωθεί περισσότερο. Και εάν το φαινόμενο ήταν πιθανό; Αν απαιτούσε απλά πολλή περισσότερη αυτοσυγκέντρωση και μαζεμένη ενέργεια; Μήπως τη διέθετε λόγω διαλογισμού; Ήταν όμως σχετικά αρχάριος. Λόγω μεγάλης ενέργειας του πνεύματος;

Πετάχτηκε στο απέναντι φαρμακείο, αγόρασε ένα κουτί βιάγκρα και ήπιε εκεί, αμέσως, το ένα. Ξαναγύρισε στο παγκάκι. Έκλεισε τα μάτια του και αποζήτησε από τον νου και τη φαντασία του, με μεγάλη ένταση, να τον μεταφέρει στη Σάμο, γυμνό, στο κρεβάτι της Ρίνας, βρισκόταν στη Σάμο εδώ και μια βδομάδα. Όχι, στοπ, σταμάτησε τη διαδικασία γιατί ξαφνικά σκέφτηκε πως θα μπορούσε να βρεθεί με τον άντρα της γυμνός στο ίδιο κρεβάτι. Φυσικά βρισκόταν κι αυτός εκεί, μαζί της. Άλλαξε πλάνο και προβολή της σκέψης του, ώστε να βρεθεί δίπλα στη Ρίνα στο γραφείο της όπου πιθανά θα δούλευε εκείνη την ώρα, όπως πάντα. Με στύση λόγω του βιάγκρα και του πόθου του, σε μια δεύτερη καρέκλα γραφείου; Μπερδεύτηκε κάπως, η προβολή του σε τόση μεγάλη απόσταση και στο άμεσο μέλλον των επόμενων χρονικών στιγμών, με τη μεσολάβηση τόσων πολλών ναυτικών μιλίων, διαταράχτηκε. Το ξαναπροσπάθησε μα δεν πέτυχε τίποτα. Αισθάνθηκε χαζός, άδειος και κουρασμένος διανοητικά και ψυχικά. Τα παράτησε όλα στη μέση και γύρισε με τα πόδια σπίτι του να ηρεμήσει και να ξεχαστεί.

Ύστερα από μια μεταμεσημεριανή σιέστα για να χαλαρώσει, έψαξε στο google maps για να δει καλύτερα τη γεωγραφική διάταξη της εκεί περιοχής.

Η ψυχανάλυση το ονομάζει η παντοδυναμία της σκέψης ή ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας της σκέψης.

Την επόμενη μέρα κατά τις έντεκα ξεκίνησε πάλι για το ίδιο μέρος για να βρει την άκρη. Προσπάθησε να επαναλάβει τη χθεσινή διαδρομή. Περπατώντας στον δρόμο –είδε πως λεγόταν Τρωάδος– όπου βάδιζε χθες αφηρημένος, σκεφτόμενος τη Ρίνα, έφθασε τελικά στο εμπορικό κέντρο και συνέχισε πιο γρήγορα. Αυτή τη φορά είχε παρατηρήσει πως η διαδρομή του έκανε μια ελαφριά, ανεπαίσθητη στροφή προς τα δεξιά, που δεν την είχε αντιληφθεί χθες. Συνεχίζοντας με πολύ πιο γρήγορο βήμα, είδε στο πέρας του δρόμου του, ω του θαύματος, την οδό Αγ. Ιορδάνη! Τζίφος! Επρόκειτο για μια διαδρομή απόλυτα λογική... Δεν είχε γίνει χθες τίποτε, το μυαλό του δεν επιτέλεσε κανένα διακτινισμό, πιάστηκε εντελώς ανόητος, πήρε τις επιθυμίες του για πραγματικότητα, να βρεθεί στο δωμάτιο της Ρίνας, στα διακόσια τριανταέξι μίλια μακριά, και μάλιστα γυμνός. Τι παλαβομάρα... Και μάλιστα πασπαλισμένη από ερμηνείες ερχόμενες από ταινίες επιστημονικής φαντασίας! Θα είχε, προσωρινά, μουρλαθεί. Η ψυχανάλυση το ονομάζει η παντοδυναμία της σκέψης ή ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας της σκέψης.

Ξαναγύρισε από εκεί που ξεκίνησε, την οδό Ευαγγελισμού. Θυμήθηκε τελικά πως η Ρίνα του είχε πει πως αφού προχωρούσε στην Ευαγγελισμού, έπρεπε να πάρει τον πρώτο αριστερό δρόμο, τη Θεμιστοκλέους, που κατόπιν γινόταν Σπάρτης, για να βγει στο γήπεδο, στο Αθλητικό Κέντρο. Μετά, όπως είδε στο google maps, θα έστριβε αριστερά στην περιφερειακή οδό Γραβιάς και κατόπιν δεξιά και πάνω, στην οδό Ανατολικής Μεσογείου, όπως τον πήγε η Ρίνα, πριν τρεις μήνες, με το αυτοκίνητό της έως τη Μονή Αγίου Ιορδάνη Κυνηγού των φιλοσόφων. Ο Άγιος Ιορδάνης ευτυχώς, σύμφωνα με όσα διάβασε μετά στο ίντερνετ, δεν κυνηγούσε τους φιλόσοφους, όπως ανησύχησε ο Στέλιος.

Βρισκόταν στον Παράδεισο, είχε πολλά χρόνια να τον πλησιάσει.

Ο ελικοειδής δρόμος ανάμεσα στα δένδρα είχε ωραία θέα στους καταπράσινους λόφους και προς τη λεωφόρο του περιφερειακού του Υμηττού, όπου βούιζαν παραβγαίνοντας τα αυτοκίνητα. Όταν έφθασε στη Μονή θυμήθηκε πού πάρκαραν το αμάξι της και την ευχάριστη, εύκολη ανηφόρα που πήραν με κέφι, κουβεντιάζοντας. Η δύση ρόδιζε τον ορίζοντα, την πόλη και τον ουρανό στο κάτω μέρος του, πιο πάνω διατηρείτο ακόμη ένα μπλε διαυγές. Μα το πιο δυνατό φως που φώτιζε την ψυχή και τη ζωή του ήταν η κοπέλα. Μιλούσε έξυπνα, ευδιάθετη. Το δειλινό τους έριχνε ένα διακριτικό ροζ χρώμα. Βρισκόταν στον Παράδεισο, είχε πολλά χρόνια να τον πλησιάσει. Θα μπορούσε ίσως να ήταν πιο τολμηρός απτικά, μα δεν έλειπε κάτι από αυτό το αλησμόνητο απόγευμα. Θα λάμπρυνε τη ζωή και τις αναμνήσεις του για τα επόμενα χρόνια. Ξαναπερπατώντας τώρα την ίδια διαδρομή δεν ήξερε σε ποιο κβαντικό χρόνο κινείτο, μήπως βρισκόταν στο τότε, πριν από τρεις μήνες, μήπως ξαναδιακτινίστηκε προς τα πίσω, στο παρελθόν με τη Ρίνα δίπλα του, ή η σκιά της δίπλα του ήταν φάντασμα; Καλύτερα να έμενε οριστικά εκεί, με την θερμή και γλυκιά παρέα της, με τη σκιά, το είδωλό της στο πορφυρό φως του σούρουπου, δίπλα στα δέντρα, και να άφηνε την πνοή του στο βουνό ίσως.

Δυο λόγια για τον συγγραφέα

Ο Θόδωρος Σούμας είναι συγγραφέας, κριτικός κινηματογράφου και αρθρογράφος. Τελευταίο βιβλίο του «Ο Βασίλης –ψευδώνυμο Γιάννης– στην αριστερά (1971-2008)», εκδ. Επίκεντρο, ένα πεζογράφημα – βιωματική, προσωπική πολιτική μαρτυρία για τη δικτατορία και τη μεταπολίτευση.

ΟΡΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΩΡΟ
Στη στήλη αυτή δημοσιεύονται διηγήματα (κείμενα μυθοπλασίας) στην ελληνική γλώσσα τα οποία μέχρι τη στιγμή της αποστολής τους δεν έχουν δημοσιευτεί σε έντυπο ή οπουδήποτε στο διαδίκτυο. Τα διηγήματα αποστέλλονται στην ηλεκτρονική διεύθυνση edit@bookpress.gr. Στην περίπτωση που το διήγημα επιλέγεται για να δημοσιευτεί, και μόνο σε αυτή, θα επικοινωνούμε με τον συγγραφέα το αργότερο μέσα σε 20 μέρες από την αποστολή του διηγήματος και θα τον ενημερώνουμε για το χρόνο της επικείμενης δημοσίευσης. Σε κάθε άλλη περίπτωση, καμιά επιπλέον επικοινωνία δεν θα πρέπει να αναμένεται και ο συγγραφέας επαναποκτά αυτομάτως την κυριότητα του κειμένου του. Τα προς δημοσίευση διηγήματα ενδέχεται να υποστούν γλωσσική επιμέλεια.