alt

Για την παράσταση «Βάκχες» του Ευριπίδη, βασισμένη στη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, σε σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη, η οποία θα παρουσιάζεται μέχρι και την 1η Απριλίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή ©

Ο Άρης Μπινιάρης άφησε έκθαμβο το κοινό της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση με μια κάθε άλλο παρά κλασική εκδοχή των «Βακχών» του Ευριπίδη, διασκευή της μετάφρασης του Γιώργου Χειμωνά. Κινούμενος στην περιοχή του τελεστικού δράματος και εναρμονίζοντας τη ροκ αυτοσχεδιαστική σύνθεση του Βίκτωρα Κουλουμπή (ηλεκτρικό μπάσο) και του Πάνου Σαρδέλη (τύμπανα) με την κινησιολογία της Αμαλίας Μπένετ, ο σκηνοθέτης ανέθεσε στους δέκα λευκοντυμένους ηθοποιούς του να εκτελέσουν μιαν αιμοσταγή συναυλία στην κλειστή σκηνή του σύγχρονου θεάτρου, με πρόθεση να διηγηθεί μια παραβολή.

Ρυθμική πολιτική τελετή

Η έλευση του δαίμονα στην «πόλη» και η αναχώρηση των Βακχών για τις εσχατιές του Κιθαιρώνα αποδίδονται σχηματικά, απολύτως αφαιρετικά, όπως ακριβώς θα το απαιτούσε ο διθύρραμβος.

Τοποθετημένη στο αφαιρετικό τοπίο ενός υπαίθριου ναού ολοστρόγγυλου σαν το Στόουνχεντζ, η δράση ξεσηκώνει τους ηθοποιούς για τη διενέργηση μιας τελετής επίκλησης του θείου. Η έλευση του δαίμονα στην «πόλη» και η αναχώρηση των Βακχών για τις εσχατιές του Κιθαιρώνα αποδίδονται σχηματικά, απολύτως αφαιρετικά, όπως ακριβώς θα το απαιτούσε ο διθύρραμβος. Σε ένα κύκλο ορχηστικής και φωνητικής αφήγησης από τον οποίο κάποια στιγμή διαφοροποιείται ένας υποκριτής και «αποκρίνεται» στην επίκληση των υπολοίπων υποδυόμενος τον Θεό.

Οι ρόλοι των «Βακχών» είναι ρευστοί, θηλυκρατείς και ανατρεπτικοί της ειθισμένης τάξης πραγμάτων. Ο Διόνυσος του ευριπίδειου κύκνειου άσματος είναι μια κοσμολογική δύναμη που εισβάλλει στον ελληνικό «κόσμον» καταλύοντας τις ορθολογικές του δομές: νομίζω αυτής της αφόρμησης δράττεται ο Άρης Μπινιάρης για να θέσει επί τάπητος το πολιτικό ζήτημα της ατομικής ελευθερίας: ο ηγεμόνας του πάσχει από ανικανότητα ενσυναίσθησης, μισεί τους ξένους, μισεί τη διαφορετικότητα. Και ουρλιάζει απελπισμένος, πασχίζοντας να αποβάλει το ετερογενές στοιχείο από το προδικασμένο σε θάνατο μικροσύμπαν του.

Επιβλητικός ο Χρήστος Λούλης ως Θεός, ανεπανάληπτη η Καρυοφιλλιά Καραμπέτη ως Μητέρα, ανατριχιαστικός ο Άρης Μπινιάρης ως Κάδμος, συγκινητικός ο Γιώργος Γάλλος ως Εξιλαστήριο Θύμα.

Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται, μεταμφιέζεται και αντιδρά ο «κρατούμενος» Πενθέας στις Βάκχες δεν είναι παρά μια ειρωνική υπενθύμιση του διφυούς της εξουσίας: αυτή κρατά το ένα πόδι στη σφαίρα του ψεύδους και το άλλο στην επικράτεια της ύβρεως. Έτσι, το διονυσιακό πρότυπο αμφίεσης, επιτέλεσης, χορού, τραγουδιού, λατρείας και συμπεριφοράς γενικά προβάλλεται στο πολιτειακό ιδεώδες με την αντιπαράθεση των θνησιγενών γνωρισμάτων του τυράννου/εξιλαστηρίου θύματος προς την αθανασία του εισβολέα θεού/θύτη. Έτσι οι ρόλοι μεταστρέφονται σε αρχετυπικούς και αποβάλλουν την ονοματοθεσία τους.

Επιβλητικός ο Χρήστος Λούλης ως Θεός, ανεπανάληπτη η Καρυοφιλλιά Καραμπέτη ως Μητέρα, ανατριχιαστικός ο Άρης Μπινιάρης ως Κάδμος, συγκινητικός ο Γιώργος Γάλλος ως Εξιλαστήριο Θύμα. Η Άννα Καλαϊτζίδου, η Αμαλία Μπένετ, η Εύη Σαουλίδου, ο Κωνσταντίνος Σεβδαλής, ο Ονησίφορος Ονησιφόρου και ο Χάρης Χαραλάμπους λειτουργούν μαζί με τους πρωταγωνιστές ως ενιαίος Χορός, θεμελιώνοντας την ομαδική δουλειά σε σκληρή σωματική καταπόνηση και σε τέλεια εκφορά του λόγου. Εντυπωσιακό το δέσιμο των ηθοποιών μεταξύ τους, ευδιάκριτο το στιβαρό σκηνοθετικό χέρι.

Δραματουργία και Τελετή

Η προβιά του τράγου που αντιπροσωπεύει το σπαραγμένο κεφάλι του Πενθέα παραμένει, στην ενδυματολογική-σκηνική αισθητική του Πάρη Μέξη και της Δάφνης Ηλιοπούλου, διατηρώντας τον οικουμενικό της χαρακτήρα και παραπέμποντας εξίσου στο sculp ενός βούβαλου της αμερικανικής Δύσης ή στην ηράκλεια λεοντή.

Η δραματουργική επεξεργασία της Θεοδώρας Καπράλου ανιχνεύει τα Αναστενάρια και τις άλλες βακχικές επιβιώσεις της μακεδονικής και θρακικής υπαίθρου: η προβιά του τράγου που αντιπροσωπεύει το σπαραγμένο κεφάλι του Πενθέα παραμένει, στην ενδυματολογική-σκηνική αισθητική του Πάρη Μέξη και της Δάφνης Ηλιοπούλου, διατηρώντας τον οικουμενικό της χαρακτήρα και παραπέμποντας εξίσου στο sculp ενός βούβαλου της αμερικανικής Δύσης ή στην ηράκλεια λεοντή. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι μια «νεβρίς», μια προβιά ελαφιού, που συνοδεύει την καταληψία ενός τελεστή, είτε πρόκειται για τελετή μαύρης μαγείας, δαιμονοληψίας, μετοχής στην έκσταση του θεού ή ομοιοπαθητικής μαγείας: όλα όσα μεταγλωττίζονται στο αρχέτυπο οπλοστάσιο του θεάτρου ως ιερατικής ανθρωπολογικής επιτέλεσης.

Όσο για τη δραματουργική ροή της παράστασης, αυτή ευθυγραμμίζεται με τη ροκ μουσική υπόκρουση και μαζί βαδίζουν σε μια πυρετική ανωφέρεια για να οδηγήσουν στην τραγική αναγνώριση του τέλους. Σε ένα δυναμικό και αυστηρό συντονισμό της κίνησης, της φωνής και της αναπνοής των ηθοποιών.

Απόλυτη συνέπεια στις ιερουργικές καταβολές του δράματος διακρίνει την εκδοχή του Άρη Μπινιάρη, τη στιγμή που οι ηθοποιοί εκλήθησαν να ερμηνεύσουν μια συγκεκριμένη, προσχεδιασμένη μουσική και κινησιολογική παρτιτούρα. Οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου αποδίδουν απόλυτα τις «εσωτερικευμένες» σκηνικές οδηγίες του ευριπίδειου κειμένου, ενώ ένα επίμονο στοιχείο α-χρονικότητας έρχεται και επανέρχεται, ιδιαίτερα στα λυρικότερα σημεία, εκεί όπου η μουσική γίνεται ηπιότερη και πιο ατμοσφαιρική για να αναδειχθούν δραματουργικά κάποια σημεία του κειμένου. Υπόκωφος, όμως, ο ρυθμός συνεχίζεται: και πρόκειται για ένα ρυθμό που παραπέμπει στην Ανατολή, αφενός, και που αποδίδει ανά στίχο τα επιμέρους νοήματα των Βακχών, αφετέρου.

alt

Ο πένθιμος ηγεμών

«Η θεϊκή παρουσία επί σκηνής είναι κυρίαρχη ιδιοτυπία του συγκεκριμένου έργου, ιδιοτυπία που αφορά το ντύσιμο του ηθοποιού, το ψιμύθιο, τις κινήσεις, τη χρήση της μάσκας. Έχουμε εδώ να κάνουμε με ένα στερεότυπο ρόλο, θεϊκό, που υποκρύπτει τον κίνδυνο μιας ανούσιας, στερεότυπης ηθοποιίας. Επίσης, κρύβει την πιθανότητα μιας κωμικής παρερμηνείας του διονυσιακού κλίματος που συνδυάζει στο θέατρο τη μεταφυσική τοποθέτηση, την ανίχνευση των ανθρωπολογικών θεμελίων του δράματος ως γραμματολογικού είδους, καθώς και τη δυνατότητα ενσάρκωσης ενός ρόλου, εν γένει.

Το πρώτο στοιχείο μάς οδηγεί στο μυθολογικό παρελθόν της πόλης-κράτους, με όλες τις τροποποιήσεις και παραλλαγές που αυτό παίρνει στη διάρκεια της πλοκής, οι οποίες επαναδραστηριοποιούνται στα πλαίσια της σκηνικής σύμβασης (...)

Το δεύτερο στοιχείο, που λίγο ως πολύ ταυτίζει τη θεατρική πράξη με τη λατρεία του θεού Διονύσου, ανακαλεί την τελετουργία πάνω στο σανίδι και ενίοτε ενεργοποιεί τις μάσκες, αποδίδοντας ιδιότητες θρησκευτικού μυστηρίου στη ρεαλιστική επικάλυψη της υπόθεσης. Εδώ ο μελετητής οφείλει να προβληματιστεί πάνω στο θέμα της πραγματικότητας, τουλάχιστον σε επίπεδο σύλληψης και αναπαράστασης. (...) 

Ο Άρης Μπινιάρης, με εφαλτήριο το προσωπικό spectrum του Ευριπίδη για τον κόσμο, σχολιάζει τη διαχρονική αξία της έκστασης και κηρύσσει τον επίλογο της περιόδου του Πενθέα και του Πένθους, ενώ η απόλυτα πρωτότυπη και συναρπαστική ανάγνωσή του των Βακχών στρέφει τη ματιά του σύγχρονου θεατή στην κατεύθυνση της ενδοσκόπησης. 

Το τελευταίο στοιχείο μάς παραπέμπει στην αριστοτελική θεωρία της μιμήσεως: το θνητό σχήμα που προσλαμβάνει ο Διόνυσος στις Βάκχες του Ευριπίδη είναι αυτό ενός λυδού ξένου, που είναι μάλλον αμφιβόλου φύλου και ταυτότητας, καθώς και ακαθόριστης φύσεως. Μιας φιγούρας που επανεμφανίζεται στη μυθολογία κάθε φορά που μια απατηλή περίσταση προκύπτει για το κοινωνικό σύνολο, οποτεδήποτε τίθεται ζήτημα δυσπιστίας ή δόλου, μεταμφίεσης ή παραπλάνησης». [1]

Η ζωόμορφη επιλογή της μάσκας ανατρέχει στις καταβολές του θεάτρου, στην «τράγου ωδήν», για να μιλήσει για τον διασπαραγμό του βασιλιά μέσα στον οίκο του θεού. Πρόκειται για μια μάσκα που με μυστηριακό τρόπο εναλλάσσει τις αξίες με τα αξιώματα, υποσκάπτοντας τις βεβαιότητες του Πενθέα (και των θεατών), παραποιώντας τα δεδομένα των αισθήσεων και μετατοπίζοντας «κατά το αδόκητον» τα συμπεράσματά μας για τον κόσμο. Η άρνηση του θεού (η θεομάχος στάση) πληρώνεται με το αίμα του βασιλέως, η διαδοχή στον επίγειο θρόνο δεν θα ευδοκιμήσει. Ο στενόμυαλος, ισχυρογνώμων, ορθολογιστής και ξενηλάτης Βασιλιάς θα δοκιμάσει την απατηλή αίσθηση της διπλής φύσεως, θα δει διπλασιασμένο το φως του ήλιου, θα ποθήσει το κορμί των μαινόμενων γυναικών, θα μεταμορφωθεί σε γυναίκα ο ίδιος και θα παραβιάσει το άδυτο των διονυσιακών τελετών. Το τίμημα θα είναι ο διασπαραγμός του, και μάλιστα από την ίδια του τη Μητέρα. Όμως, θα έχει κατακτήσει την υπέρβαση και την προσωπική του ελευθερία.

Ο Άρης Μπινιάρης, με εφαλτήριο το προσωπικό spectrum του Ευριπίδη για τον κόσμο, σχολιάζει τη διαχρονική αξία της έκστασης και κηρύσσει τον επίλογο της περιόδου του Πενθέα και του Πένθους, ενώ η απόλυτα πρωτότυπη και συναρπαστική ανάγνωσή του των Βακχών στρέφει τη ματιά του σύγχρονου θεατή στην κατεύθυνση της ενδοσκόπησης. 

* Ο ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.

[1] Μετάφραση από τα Αγγλικά της εισήγησης του υποφαινόμενου στο ΧΙV Διεθνές Συνέδριο Σπουδών Αρχαίου Δράματος, στο Istituto Nazionale sull Dramma Antico των Συρακουσών, στις 27-30 Απριλίου του 1993.


Info
Διασκευή βασισμένη στη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά: Άρης Μπινιάρης, Θεοδώρα Καπράλου
Σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης
Δραματουργική Επεξεργασία: Θεοδώρα Καπράλου
Σκηνικά & Κοστούμια: Πάρις Μέξης
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Σύνθεση και εκτέλεση πρωτότυπης μουσικής: Βίκτωρας Κουλουμπής (ηλεκτρικό μπάσo), Πάνος Σαρδέλης (τύμπανα)
Κίνηση: Αμάλια Μπένετ
Sound design/Ηχολήπτης παράστασης: Χάρης Κρεμμύδας
Βοηθός ενδυματολόγου: Δάφνη Ηλιοπούλου
Βοηθός σκηνογράφου-intern: Δέσποινα Φαρίδου
Κατασκευή κοστουμιών: Δέσποινα Μακαρούνη
Κατασκευή σκηνικών αντικειμένων: Αλέξανδρος Λόγγος, Σωκράτης Παπαδόπουλος
Μετάφραση υπερτίτλων: Μέμη Κατσώνη
Ταυτόχρονος υπερτιτλισμός: Γιάννης Παπαδάκης
Διεύθυνση Παραγωγής: Μαρία Δούρου
Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Ερμηνεύουν: Γιώργος Γάλλος, Άννα Καλαϊτζίδου, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Χρήστος Λούλης, Αμάλια Μπένετ, Άρης Μπινιάρης, Ονησίφορος Ονησιφόρου, Εύη Σαουλίδου, Κωνσταντίνος Σεβδαλής, Χάρης Χαραλάμπους

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Δάφνες και πικροδάφνες» των Κεχαΐδη/Χαβιαρά, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη

«Δάφνες και πικροδάφνες» των Κεχαΐδη/Χαβιαρά, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη

Η θρυλική πολιτική σάτιρα «Δάφνες και πικροδάφνες» των Κεχαΐδη/Χαβιαρά, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καλαμάτας.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καλαμάτας τιμά τ...

«Μπουμπουλίνας 18» & «Εγώ, μια δούλα» στο Φεστιβάλ Αθηνών: Για τον φανερό και για τον κρυφό φασισμό

«Μπουμπουλίνας 18» & «Εγώ, μια δούλα» στο Φεστιβάλ Αθηνών: Για τον φανερό και για τον κρυφό φασισμό

Για τις παραστάσεις «Μπουμπουλίνας 18» της Κίττυς Αρσένη, σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη και «Εγώ, μια δούλα» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου, στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Κεντρική εικόνα: Από την παράσταση «Μπουμπουλίνας 18».

...
«Η χορτοφάγος» της Χαν Γκανγκ, σε σκηνοθεσία της Ντάρια Ντεφλοριάν (κριτική) – Ξεριζώνοντας πατριαρχικές αντιλήψεις επί σκηνής

«Η χορτοφάγος» της Χαν Γκανγκ, σε σκηνοθεσία της Ντάρια Ντεφλοριάν (κριτική) – Ξεριζώνοντας πατριαρχικές αντιλήψεις επί σκηνής

Για την παράσταση «Η χορτοφάγος», βασισμένη στο μυθιστόρημα της Χαν Γκανγκ (Han Kang), σε σκηνοθεσία Ντάρια Ντεφλοριάν (Daria Deflorian), στην Πειραιώς 260. © εικόνας: Andrea Pizzalis 

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Σ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Πώς έφτασε το Ιράν ως εδώ; – Διαβάσαμε το πολυσυλλεκτικό γκράφικ νόβελ «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία», σε επιμέλεια Μαρζάν Σατραπί

Πώς έφτασε το Ιράν ως εδώ; – Διαβάσαμε το πολυσυλλεκτικό γκράφικ νόβελ «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία», σε επιμέλεια Μαρζάν Σατραπί

Το συλλογικό graphic novel «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία» (μτφρ. Στεφανία Γεωργάκη, εκδ. Επόμενος Σταθμός), υπό τη διεύθυνση της Μαρζάν Σατραπί, μια πολυσυλλεκτική καταγραφή της κατάστασης στο Ιράν σήμερα, εστιάζει στην ασφυκτική ζωή των γυναικών, ενώ αναδεικνύει και άλλες πλευρές του θεοκρατικού καθεστώτος. ...

«Δάφνες και πικροδάφνες» των Κεχαΐδη/Χαβιαρά, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη

«Δάφνες και πικροδάφνες» των Κεχαΐδη/Χαβιαρά, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη

Η θρυλική πολιτική σάτιρα «Δάφνες και πικροδάφνες» των Κεχαΐδη/Χαβιαρά, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καλαμάτας.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καλαμάτας τιμά τ...

«Ένας Αιγύπτιος, ένας Βαβυλώνιος και ένας Βίκινγκ μπαίνουν σε ένα μπαρ» του Θεόδωρου Παπακώστα – Μιλώντας για την ιστορία και τη μυθολογία με μια φίλη στο ποτό σας

«Ένας Αιγύπτιος, ένας Βαβυλώνιος και ένας Βίκινγκ μπαίνουν σε ένα μπαρ» του Θεόδωρου Παπακώστα – Μιλώντας για την ιστορία και τη μυθολογία με μια φίλη στο ποτό σας

Για το δοκίμιο εκλαϊκευμένης ιστορίας του Θεόδωρου Παπακώστα «Ένας Αιγύπτιος, ένας Βαβυλώνιος και ένας Βίκινγκ μπαίνουν σε ένα μπαρ» (εκδ. Key Books).

Γράφει ο Σόλωνας Παπαγεωργίου

Στο δοκίμιο του ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ σε πρόζα και στίχο» του Βρασίδα Καραλή (προδημοσίευση-βίντεο)

«Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ σε πρόζα και στίχο» του Βρασίδα Καραλή (προδημοσίευση-βίντεο)

Προδημοσιεύση αποσπάσματος από το βιβλίο του Βρασίδα Καραλή «Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ» (μτφρ. Σοφία Τρουλλινού), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Petites Maisons. Μαζί, ένα πολύ προσωπικό βίντεο με τον συγγραφέα στο Σίδνεϊ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός ...

«Η κοιλάδα της αταξίας» του Φρήντριχ Ντύρρενματτ (προδημοσίευση)

«Η κοιλάδα της αταξίας» του Φρήντριχ Ντύρρενματτ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Φρήντριχ Ντύρρενματτ [Friedrich Dürrenmatt] «Η κοιλάδα της αταξίας» (σε νέα μτφρ. του Βασίλη Πατέρα, με επίμετρο της Πελαγίας Τσινάρη), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Ροές.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός ...

«Με στέβια και αγαύη» του Γιώργου Μπουρονίκου (προδημοσίευση)

«Με στέβια και αγαύη» του Γιώργου Μπουρονίκου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βραβευμένο θεατρικό του Γιώργου Μπουρονίκου «Με στέβια και αγαύη», το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΖΕΝΙΕ: Συγγνώμη που θα ρωτήσω: Παιδιά δεν έχε...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Ουγκό, Σταντάλ, Αν Μπροντέ, Αραγκόν και Αγκάθα Κρίστι: Πέντε κλασικά «τούβλα», πολυσέλιδα και βαριά, που στηρίζουν το μακρύ ελληνικό καλοκαίρι μας.

Γράφει η Φανή Χατζή

Πέντε χορταστικά βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, βαρι...

Τι διαβάζουμε τώρα; 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που επανεκδόθηκαν πρόσφατα

Τι διαβάζουμε τώρα; 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που επανεκδόθηκαν πρόσφατα

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας, πρόσφατα και παλιότερα, που εκδόθηκαν το προηγούμενο διάστημα.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας, πρόσφατα και παλιότερα, που εκδόθηκαν το προηγούμενο διάστημα, φέρνουν ξανά στις πρ...

Άγνωστες πτυχές της Ιστορίας, απλοί άνθρωποι, λοξές αφηγήσεις: Οκτώ ελληνικά μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και ξεχωρίζουν

Άγνωστες πτυχές της Ιστορίας, απλοί άνθρωποι, λοξές αφηγήσεις: Οκτώ ελληνικά μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και ξεχωρίζουν

Άγνωστες πτυχές της Ιστορίας ξεδιπλώνονται, ο παραλογισμός εισβάλλει, οι «απλοί» άνθρωποι παλεύουν κόντρα στις εξελίξεις, τους Άλλους και τους ίδιους τους εαυτούς τους – αυτά και πολλά ακόμα συναντάμε σε οκτώ μυθιστορήματα από Έλληνες συγγραφείς που κυκλοφόρησαν πρόσφατα.

Γράφει ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

12 Δεκεμβρίου 2024 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2024

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα: Εκατό καλά λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2024 από τα πολλά περισσότερα που έπεσαν στα χέρια μας, με τη μεταφρασμένη πεζογρα

ΦΑΚΕΛΟΙ