alt

Για την παράσταση «Βάκχες» του Ευριπίδη, βασισμένη στη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, σε σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη, η οποία θα παρουσιάζεται μέχρι και την 1η Απριλίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Του Νίκου Ξένιου
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή ©

Ο Άρης Μπινιάρης άφησε έκθαμβο το κοινό της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση με μια κάθε άλλο παρά κλασική εκδοχή των «Βακχών» του Ευριπίδη, διασκευή της μετάφρασης του Γιώργου Χειμωνά. Κινούμενος στην περιοχή του τελεστικού δράματος και εναρμονίζοντας τη ροκ αυτοσχεδιαστική σύνθεση του Βίκτωρα Κουλουμπή (ηλεκτρικό μπάσο) και του Πάνου Σαρδέλη (τύμπανα) με την κινησιολογία της Αμαλίας Μπένετ, ο σκηνοθέτης ανέθεσε στους δέκα λευκοντυμένους ηθοποιούς του να εκτελέσουν μιαν αιμοσταγή συναυλία στην κλειστή σκηνή του σύγχρονου θεάτρου, με πρόθεση να διηγηθεί μια παραβολή.

Ρυθμική πολιτική τελετή

Η έλευση του δαίμονα στην «πόλη» και η αναχώρηση των Βακχών για τις εσχατιές του Κιθαιρώνα αποδίδονται σχηματικά, απολύτως αφαιρετικά, όπως ακριβώς θα το απαιτούσε ο διθύρραμβος.

Τοποθετημένη στο αφαιρετικό τοπίο ενός υπαίθριου ναού ολοστρόγγυλου σαν το Στόουνχεντζ, η δράση ξεσηκώνει τους ηθοποιούς για τη διενέργηση μιας τελετής επίκλησης του θείου. Η έλευση του δαίμονα στην «πόλη» και η αναχώρηση των Βακχών για τις εσχατιές του Κιθαιρώνα αποδίδονται σχηματικά, απολύτως αφαιρετικά, όπως ακριβώς θα το απαιτούσε ο διθύρραμβος. Σε ένα κύκλο ορχηστικής και φωνητικής αφήγησης από τον οποίο κάποια στιγμή διαφοροποιείται ένας υποκριτής και «αποκρίνεται» στην επίκληση των υπολοίπων υποδυόμενος τον Θεό.

Οι ρόλοι των «Βακχών» είναι ρευστοί, θηλυκρατείς και ανατρεπτικοί της ειθισμένης τάξης πραγμάτων. Ο Διόνυσος του ευριπίδειου κύκνειου άσματος είναι μια κοσμολογική δύναμη που εισβάλλει στον ελληνικό «κόσμον» καταλύοντας τις ορθολογικές του δομές: νομίζω αυτής της αφόρμησης δράττεται ο Άρης Μπινιάρης για να θέσει επί τάπητος το πολιτικό ζήτημα της ατομικής ελευθερίας: ο ηγεμόνας του πάσχει από ανικανότητα ενσυναίσθησης, μισεί τους ξένους, μισεί τη διαφορετικότητα. Και ουρλιάζει απελπισμένος, πασχίζοντας να αποβάλει το ετερογενές στοιχείο από το προδικασμένο σε θάνατο μικροσύμπαν του.

Επιβλητικός ο Χρήστος Λούλης ως Θεός, ανεπανάληπτη η Καρυοφιλλιά Καραμπέτη ως Μητέρα, ανατριχιαστικός ο Άρης Μπινιάρης ως Κάδμος, συγκινητικός ο Γιώργος Γάλλος ως Εξιλαστήριο Θύμα.

Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται, μεταμφιέζεται και αντιδρά ο «κρατούμενος» Πενθέας στις Βάκχες δεν είναι παρά μια ειρωνική υπενθύμιση του διφυούς της εξουσίας: αυτή κρατά το ένα πόδι στη σφαίρα του ψεύδους και το άλλο στην επικράτεια της ύβρεως. Έτσι, το διονυσιακό πρότυπο αμφίεσης, επιτέλεσης, χορού, τραγουδιού, λατρείας και συμπεριφοράς γενικά προβάλλεται στο πολιτειακό ιδεώδες με την αντιπαράθεση των θνησιγενών γνωρισμάτων του τυράννου/εξιλαστηρίου θύματος προς την αθανασία του εισβολέα θεού/θύτη. Έτσι οι ρόλοι μεταστρέφονται σε αρχετυπικούς και αποβάλλουν την ονοματοθεσία τους.

Επιβλητικός ο Χρήστος Λούλης ως Θεός, ανεπανάληπτη η Καρυοφιλλιά Καραμπέτη ως Μητέρα, ανατριχιαστικός ο Άρης Μπινιάρης ως Κάδμος, συγκινητικός ο Γιώργος Γάλλος ως Εξιλαστήριο Θύμα. Η Άννα Καλαϊτζίδου, η Αμαλία Μπένετ, η Εύη Σαουλίδου, ο Κωνσταντίνος Σεβδαλής, ο Ονησίφορος Ονησιφόρου και ο Χάρης Χαραλάμπους λειτουργούν μαζί με τους πρωταγωνιστές ως ενιαίος Χορός, θεμελιώνοντας την ομαδική δουλειά σε σκληρή σωματική καταπόνηση και σε τέλεια εκφορά του λόγου. Εντυπωσιακό το δέσιμο των ηθοποιών μεταξύ τους, ευδιάκριτο το στιβαρό σκηνοθετικό χέρι.

Δραματουργία και Τελετή

Η προβιά του τράγου που αντιπροσωπεύει το σπαραγμένο κεφάλι του Πενθέα παραμένει, στην ενδυματολογική-σκηνική αισθητική του Πάρη Μέξη και της Δάφνης Ηλιοπούλου, διατηρώντας τον οικουμενικό της χαρακτήρα και παραπέμποντας εξίσου στο sculp ενός βούβαλου της αμερικανικής Δύσης ή στην ηράκλεια λεοντή.

Η δραματουργική επεξεργασία της Θεοδώρας Καπράλου ανιχνεύει τα Αναστενάρια και τις άλλες βακχικές επιβιώσεις της μακεδονικής και θρακικής υπαίθρου: η προβιά του τράγου που αντιπροσωπεύει το σπαραγμένο κεφάλι του Πενθέα παραμένει, στην ενδυματολογική-σκηνική αισθητική του Πάρη Μέξη και της Δάφνης Ηλιοπούλου, διατηρώντας τον οικουμενικό της χαρακτήρα και παραπέμποντας εξίσου στο sculp ενός βούβαλου της αμερικανικής Δύσης ή στην ηράκλεια λεοντή. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι μια «νεβρίς», μια προβιά ελαφιού, που συνοδεύει την καταληψία ενός τελεστή, είτε πρόκειται για τελετή μαύρης μαγείας, δαιμονοληψίας, μετοχής στην έκσταση του θεού ή ομοιοπαθητικής μαγείας: όλα όσα μεταγλωττίζονται στο αρχέτυπο οπλοστάσιο του θεάτρου ως ιερατικής ανθρωπολογικής επιτέλεσης.

Όσο για τη δραματουργική ροή της παράστασης, αυτή ευθυγραμμίζεται με τη ροκ μουσική υπόκρουση και μαζί βαδίζουν σε μια πυρετική ανωφέρεια για να οδηγήσουν στην τραγική αναγνώριση του τέλους. Σε ένα δυναμικό και αυστηρό συντονισμό της κίνησης, της φωνής και της αναπνοής των ηθοποιών.

Απόλυτη συνέπεια στις ιερουργικές καταβολές του δράματος διακρίνει την εκδοχή του Άρη Μπινιάρη, τη στιγμή που οι ηθοποιοί εκλήθησαν να ερμηνεύσουν μια συγκεκριμένη, προσχεδιασμένη μουσική και κινησιολογική παρτιτούρα. Οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου αποδίδουν απόλυτα τις «εσωτερικευμένες» σκηνικές οδηγίες του ευριπίδειου κειμένου, ενώ ένα επίμονο στοιχείο α-χρονικότητας έρχεται και επανέρχεται, ιδιαίτερα στα λυρικότερα σημεία, εκεί όπου η μουσική γίνεται ηπιότερη και πιο ατμοσφαιρική για να αναδειχθούν δραματουργικά κάποια σημεία του κειμένου. Υπόκωφος, όμως, ο ρυθμός συνεχίζεται: και πρόκειται για ένα ρυθμό που παραπέμπει στην Ανατολή, αφενός, και που αποδίδει ανά στίχο τα επιμέρους νοήματα των Βακχών, αφετέρου.

alt

Ο πένθιμος ηγεμών

«Η θεϊκή παρουσία επί σκηνής είναι κυρίαρχη ιδιοτυπία του συγκεκριμένου έργου, ιδιοτυπία που αφορά το ντύσιμο του ηθοποιού, το ψιμύθιο, τις κινήσεις, τη χρήση της μάσκας. Έχουμε εδώ να κάνουμε με ένα στερεότυπο ρόλο, θεϊκό, που υποκρύπτει τον κίνδυνο μιας ανούσιας, στερεότυπης ηθοποιίας. Επίσης, κρύβει την πιθανότητα μιας κωμικής παρερμηνείας του διονυσιακού κλίματος που συνδυάζει στο θέατρο τη μεταφυσική τοποθέτηση, την ανίχνευση των ανθρωπολογικών θεμελίων του δράματος ως γραμματολογικού είδους, καθώς και τη δυνατότητα ενσάρκωσης ενός ρόλου, εν γένει.

Το πρώτο στοιχείο μάς οδηγεί στο μυθολογικό παρελθόν της πόλης-κράτους, με όλες τις τροποποιήσεις και παραλλαγές που αυτό παίρνει στη διάρκεια της πλοκής, οι οποίες επαναδραστηριοποιούνται στα πλαίσια της σκηνικής σύμβασης (...)

Το δεύτερο στοιχείο, που λίγο ως πολύ ταυτίζει τη θεατρική πράξη με τη λατρεία του θεού Διονύσου, ανακαλεί την τελετουργία πάνω στο σανίδι και ενίοτε ενεργοποιεί τις μάσκες, αποδίδοντας ιδιότητες θρησκευτικού μυστηρίου στη ρεαλιστική επικάλυψη της υπόθεσης. Εδώ ο μελετητής οφείλει να προβληματιστεί πάνω στο θέμα της πραγματικότητας, τουλάχιστον σε επίπεδο σύλληψης και αναπαράστασης. (...) 

Ο Άρης Μπινιάρης, με εφαλτήριο το προσωπικό spectrum του Ευριπίδη για τον κόσμο, σχολιάζει τη διαχρονική αξία της έκστασης και κηρύσσει τον επίλογο της περιόδου του Πενθέα και του Πένθους, ενώ η απόλυτα πρωτότυπη και συναρπαστική ανάγνωσή του των Βακχών στρέφει τη ματιά του σύγχρονου θεατή στην κατεύθυνση της ενδοσκόπησης. 

Το τελευταίο στοιχείο μάς παραπέμπει στην αριστοτελική θεωρία της μιμήσεως: το θνητό σχήμα που προσλαμβάνει ο Διόνυσος στις Βάκχες του Ευριπίδη είναι αυτό ενός λυδού ξένου, που είναι μάλλον αμφιβόλου φύλου και ταυτότητας, καθώς και ακαθόριστης φύσεως. Μιας φιγούρας που επανεμφανίζεται στη μυθολογία κάθε φορά που μια απατηλή περίσταση προκύπτει για το κοινωνικό σύνολο, οποτεδήποτε τίθεται ζήτημα δυσπιστίας ή δόλου, μεταμφίεσης ή παραπλάνησης». [1]

Η ζωόμορφη επιλογή της μάσκας ανατρέχει στις καταβολές του θεάτρου, στην «τράγου ωδήν», για να μιλήσει για τον διασπαραγμό του βασιλιά μέσα στον οίκο του θεού. Πρόκειται για μια μάσκα που με μυστηριακό τρόπο εναλλάσσει τις αξίες με τα αξιώματα, υποσκάπτοντας τις βεβαιότητες του Πενθέα (και των θεατών), παραποιώντας τα δεδομένα των αισθήσεων και μετατοπίζοντας «κατά το αδόκητον» τα συμπεράσματά μας για τον κόσμο. Η άρνηση του θεού (η θεομάχος στάση) πληρώνεται με το αίμα του βασιλέως, η διαδοχή στον επίγειο θρόνο δεν θα ευδοκιμήσει. Ο στενόμυαλος, ισχυρογνώμων, ορθολογιστής και ξενηλάτης Βασιλιάς θα δοκιμάσει την απατηλή αίσθηση της διπλής φύσεως, θα δει διπλασιασμένο το φως του ήλιου, θα ποθήσει το κορμί των μαινόμενων γυναικών, θα μεταμορφωθεί σε γυναίκα ο ίδιος και θα παραβιάσει το άδυτο των διονυσιακών τελετών. Το τίμημα θα είναι ο διασπαραγμός του, και μάλιστα από την ίδια του τη Μητέρα. Όμως, θα έχει κατακτήσει την υπέρβαση και την προσωπική του ελευθερία.

Ο Άρης Μπινιάρης, με εφαλτήριο το προσωπικό spectrum του Ευριπίδη για τον κόσμο, σχολιάζει τη διαχρονική αξία της έκστασης και κηρύσσει τον επίλογο της περιόδου του Πενθέα και του Πένθους, ενώ η απόλυτα πρωτότυπη και συναρπαστική ανάγνωσή του των Βακχών στρέφει τη ματιά του σύγχρονου θεατή στην κατεύθυνση της ενδοσκόπησης. 

* Ο ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.

[1] Μετάφραση από τα Αγγλικά της εισήγησης του υποφαινόμενου στο ΧΙV Διεθνές Συνέδριο Σπουδών Αρχαίου Δράματος, στο Istituto Nazionale sull Dramma Antico των Συρακουσών, στις 27-30 Απριλίου του 1993.


Info
Διασκευή βασισμένη στη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά: Άρης Μπινιάρης, Θεοδώρα Καπράλου
Σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης
Δραματουργική Επεξεργασία: Θεοδώρα Καπράλου
Σκηνικά & Κοστούμια: Πάρις Μέξης
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Σύνθεση και εκτέλεση πρωτότυπης μουσικής: Βίκτωρας Κουλουμπής (ηλεκτρικό μπάσo), Πάνος Σαρδέλης (τύμπανα)
Κίνηση: Αμάλια Μπένετ
Sound design/Ηχολήπτης παράστασης: Χάρης Κρεμμύδας
Βοηθός ενδυματολόγου: Δάφνη Ηλιοπούλου
Βοηθός σκηνογράφου-intern: Δέσποινα Φαρίδου
Κατασκευή κοστουμιών: Δέσποινα Μακαρούνη
Κατασκευή σκηνικών αντικειμένων: Αλέξανδρος Λόγγος, Σωκράτης Παπαδόπουλος
Μετάφραση υπερτίτλων: Μέμη Κατσώνη
Ταυτόχρονος υπερτιτλισμός: Γιάννης Παπαδάκης
Διεύθυνση Παραγωγής: Μαρία Δούρου
Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Ερμηνεύουν: Γιώργος Γάλλος, Άννα Καλαϊτζίδου, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Χρήστος Λούλης, Αμάλια Μπένετ, Άρης Μπινιάρης, Ονησίφορος Ονησιφόρου, Εύη Σαουλίδου, Κωνσταντίνος Σεβδαλής, Χάρης Χαραλάμπους

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Ο αδελφός μου ο Αμαντέους» του Μηνά Βιντιάδη, σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (κριτική)

«Ο αδελφός μου ο Αμαντέους» του Μηνά Βιντιάδη, σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (κριτική)

Για την παράσταση «Ο αδελφός μου ο Αμαντέους» του Μηνά Βιντιάδη, σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη, που παρουσιάζεται στη Μουσική Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Φωτογραφίες: Γιώτα Εφραιμίδου.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

...
«Η ελευθερία στη Βρέμη» του Φασμπίντερ, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, στο Θέατρο Τέχνης (κριτική)

«Η ελευθερία στη Βρέμη» του Φασμπίντερ, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, στο Θέατρο Τέχνης (κριτική)

«Η ελευθερία στη Βρέμη» του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ –μια σύμπραξη του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης– παρουσιάζεται στο Θέατρο Τέχνης, Υπόγειο (Πεσμαζόγλου 5), σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Φωτογραφίες © Γιώργος Αναστασάκης.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος ...

«Παρεξήγηση» του Καμύ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, στο Θέατρο Τέχνης (κριτική)

«Παρεξήγηση» του Καμύ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, στο Θέατρο Τέχνης (κριτική)

Η «Παρεξήγηση» του Αλμπέρ Καμύ παρουσιάζεται στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά. Βιβλική παραβολή, αστείο ή εφιάλτης; [Φωτογραφίες: Ελευθερία Νικολαΐδου].

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Ημερίδα για την «Κασέτα» της Λούλας Αναγνωστάκη, στα Χανιά

Ημερίδα για την «Κασέτα» της Λούλας Αναγνωστάκη, στα Χανιά

Ο Πανελλήνιος Όμιλος Φίλων του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη διοργανώνει στις 27 Μαρτίου 2023 στο θέατρο ΚΥΔΩΝΙΑ στα Χανιά, ημερίδα με θέμα: Νοούμενα και υπονοούμενα στο θεατρικό έργο «Η Κασέτα» της Λούλας Αναγνωστάκη. Στην κεντρική εικόνα, φωτογραφία της Λούλας Αναγνωστάκη από τον Σπύρο Στάβερη.

...
«Παράδεισος» του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα (προδημοσίευση)

«Παράδεισος» του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα [Abdulrazak Gurnah] «Παράδεισος» (μτφρ. Κατερίνα Σχινά), το οποίο θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Πρώτα το αγόρι. Το λέγανε Γ...

Συζήτηση για τον πόλεμο στην Ουκρανία – Με αφορμή το βιβλίο «Μια σύντομη ιστορία της Ρωσίας» του Rodric Braithwaite

Συζήτηση για τον πόλεμο στην Ουκρανία – Με αφορμή το βιβλίο «Μια σύντομη ιστορία της Ρωσίας» του Rodric Braithwaite

Οι εκδόσεις Ψυχογιός διοργανώνουν συζήτηση για τον πόλεμο στην Ουκρανία, με αφορμή το βιβλίο του Rodric Braithwaite «Μια Σύντομη Ιστορία της Ρωσίας», απόψε, Πέμπτη 23 Μαρτίου, στο βιβλιοπωλείο LIBER.

Επιμέλεια: Book Press

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Παράδεισος» του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα (προδημοσίευση)

«Παράδεισος» του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα [Abdulrazak Gurnah] «Παράδεισος» (μτφρ. Κατερίνα Σχινά), το οποίο θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Πρώτα το αγόρι. Το λέγανε Γ...

«Σε πρώτο ενικό» του Χαρούκι Μουρακάμι (προδημοσίευση)

«Σε πρώτο ενικό» του Χαρούκι Μουρακάμι (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση μέρους διηγήματος από τη συλλογή διηγημάτων του Χαρούκι Μουρακάμι [Haruki Murakami] «Σε πρώτο ενικό» (μτφρ. Βασίλης Κιμούλης), η οποία θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

With the ...

«Η νοσταλγία κι εγώ» της Μάρως Βαμβουνάκη (προδημοσίευση)

«Η νοσταλγία κι εγώ» της Μάρως Βαμβουνάκη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη «Η νοσταλγία κι εγώ», που θα κυκλοφορήσει στις 24 Μαρτίου από τις εκδόσεις Αρμός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

— Αναρωτιέμαι τι νοσταλγείς;
— …
— Νοσταλγείς κάτι που συνέβη ή κάτι πο...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Στίβεν Κινγκ: 10 αγαπημένα του βιβλία

Στίβεν Κινγκ: 10 αγαπημένα του βιβλία

Σε ανάρτησή του στο Goodreads, με αφορμή τα δέκα χρόνια λειτουργίας της ιστοσελίδας, ο Στίβεν Κινγκ ξεχώρισε δέκα αγαπημένα του βιβλία. Τα έργα του συγγραφέα κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.

Επιμέλεια: Book Press

...
Ένας χρόνος πόλεμος στην Ουκρανία: Τα βιβλία για να κατανοήσουμε την Ιστορία καθώς γράφεται

Ένας χρόνος πόλεμος στην Ουκρανία: Τα βιβλία για να κατανοήσουμε την Ιστορία καθώς γράφεται

Σήμερα, 24 Φεβρουαρίου 2023, συμπληρώνεται ένας χρόνος από την έναρξη του πολέμου που διεξάγει η Ρωσία στην Ουκρανία. Η ελληνική βιβλιογραφία αναπόφευκτα εμπλουτίστηκε από μελέτες και συλλογικούς τόμους, βιβλία στα οποία οι συγγραφείς των κειμένων επιχειρούν να δώσουν απαντήσεις και ερμηνείες σε γεγονότα και εξελίξε...

Κάρσον ΜακΚάλερς: Τα 10 αγαπημένα της βιβλία

Κάρσον ΜακΚάλερς: Τα 10 αγαπημένα της βιβλία

Η Αμερικανίδα πεζογράφος Κάρσον ΜακΚάλερς [Carson McCullers] είναι μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του λογοτεχνικού «southern gothic». Τα μυθιστορήματά της εκτυλίσσονται στον αμερικανικό Νότο και παρουσιάζουν μοναχικούς, εκκεντρικούς χαρακτήρες που πασχίζουν να συνυπάρξουν με τους υπόλοιπους ανθρώπους.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ