«Ως κοινωνίες δεν μας ενδιαφέρουν οι νέοι άνθρωποι»

Φέτος, 7-9 Απριλίου, 5 ελληνικά και 5 ξένα έργα παρουσιάζονται από τους μαθητές εννέα σχολείων και την ομάδα εφήβων Grasshopper Youth. Ψυχή της διοργάνωσης, αλλά και του εφηβικού θεάτρου στην χώρα μας, είναι –από τα σπάργανά του– η Σοφία Βγενοπούλου. Τις τελευταίες εβδομάδες, δεν προλαβαίνει να πάρει ανάσα. Τη βρήκαμε τρελαμένη με τις τελικές πρόβες των παιδιών και την επίλυση των τελευταίων σημαντικών λεπτομερειών, αλλά και εξαιρετικά χαρούμενη από τον δημιουργικό οίστρο που έχουν όλοι. Αισθάνεται τυχερή που βιώνει αυτή τη μοναδική εμπειρία, που ζει αυτή την ξεχωριστή στιγμή των παιδιών. 

Σε ένα μικρό διάλειμμα συζητήσαμε για το χθες, το σήμερα και το αύριο του εφηβικού θεάτρου στην Ελλάδα, για τη νέα της θέση ως καλλιτεχνικής υπεύθυνης της παιδικής και εφηβικής σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, για τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει αυτό το είδος θεάτρου και φυσικά για το Φεστιβάλ, που κάθε χρόνο μας αποκαλύπτει νέα ταλέντα από τα σχολεία, μας συγκινεί με την ορμή και τη δύναμη των παιδιών και μας προσγειώνει στην πραγματικότητα και τα προβλήματα που έχουν. 

Έχω την αίσθηση ότι έχετε καταφέρει να βάλετε πλέον σε ένα δρόμο το εφηβικό θέατρο. Γίνονται κάθε χρόνο πέρα από παραστάσεις και πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα για σχολεία και μαθητές. Το Φεστιβάλ μοιάζει να είναι το τελικό αποτέλεσμα. Ισχύει;

Πέρα από το όραμα, το ένστικτο και την ανάγκη που έχει ο καλλιτέχνης να κάνει αυτό που έχει στο μυαλό του, χρειάζεται και ένας πολιτιστικός οργανισμός ο οποίος δεν αρκεί μόνο να το αγκαλιάσει, αλλά να του δώσει ιδεολογική και ηθική στήριξη.

Ναι, έτσι ακριβώς είναι. Γιατί πέρα από το όραμα, το ένστικτο και την ανάγκη που έχει ο καλλιτέχνης να κάνει αυτό που έχει στο μυαλό του, χρειάζεται και ένας πολιτιστικός οργανισμός ο οποίος δεν αρκεί μόνο να το αγκαλιάσει, αλλά να του δώσει ιδεολογική και ηθική στήριξη. Η Στέγη δεν είχε κανένα φόβο να μπει μέσα στην εκπαίδευση και να δώσει τον απαραίτητο χώρο στα παιδιά να μιλήσουν και να εκφραστούν. Και μου δείχνει απόλυτη εμπιστοσύνη. Χωρίς αυτή τη συνεργασία, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε όλα αυτά τα πράγματα.

Γιατί άργησε τόσο πολύ να αποκτήσει ρίζες και φωνή το εφηβικό θέατρο στην Ελλάδα;

Δεν είμαστε μοναδική περίπτωση στον κόσμο. Συμβαίνει παντού. Είναι εντυπωσιακό, διαβάζοντας από δική μου ανάγκη και ενδιαφέρον, την ιστορία του Young People’s Theatre στην Αγγλία, μέσα από αυτά που έχουν γράψει άνθρωποι που έζησαν όλη την ιστορία του από το 1958 και έπειτα, συνειδητοποίησα τη μάχη που έδωσαν για να καταφέρουν να εισάγουν αυτό το είδος θεάτρου στα σχολεία, αλλά και στην κοινωνία. Ακόμη και τα θέατρα που έχουν σήμερα εφηβικές σκηνές και παράλληλα εκπαιδευτικά προγράμματα, έχουν τραβήξει χοντρό ζόρι, μέχρι να καταφέρουν να στήσουν όλο αυτό το πλαίσιο. Σήμερα δεν στηρίζονται ούτε από την αγγλική κυβέρνηση. Τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουν και οι Γερμανοί. Όλοι παλεύουν να επιβιώσουν γιατί, στην πραγματικότητα, θεωρώ ότι ως κοινωνίες δεν μας ενδιαφέρουν οι νέοι άνθρωποι. Κι αυτό είναι το βαθιά πολιτικό ζήτημα. Μένουν στα λόγια όλες οι κυβερνήσεις, όλες οι πολιτείες. Στην πράξη δεν κάνουν τίποτε.

Αυτό είναι το δομικό πρόβλημα του εφηβικού θεάτρου;

Τα παιδιά είναι μέτοχοι της καθημερινότητάς μας, υποφέρουν μαζί μας, ζουν τα πάντα μαζί μας, είναι μάρτυρες σε όλα αυτά που συμβαίνουν, ακόμη και ως ενήλικες και ως πολίτες αυτής της χώρας. Παρόλα αυτά δεν συμμετέχουν στα κέντρα αποφάσεων, ούτε καν στον πολιτισμό.

Ναι, αυτό. Μπορεί να έχουμε εξελιχθεί πολύ από τον Μεσαίωνα και να προσφέρουμε στα παιδιά πολλά σε υλικό επίπεδο, δεν τους δείχνουμε όμως το σεβασμό που τους οφείλουμε. Τα παιδιά είναι μέτοχοι της καθημερινότητάς μας, υποφέρουν μαζί μας, ζουν τα πάντα μαζί μας, είναι μάρτυρες σε όλα αυτά που συμβαίνουν, ακόμη και ως ενήλικες και ως πολίτες αυτής της χώρας. Παρόλα αυτά δεν συμμετέχουν στα κέντρα αποφάσεων, ούτε καν στον πολιτισμό. Όλοι κόπτονται για τους νέους, αλλά μόνο στα λόγια. Πρακτικά τι κάνουν; Υπάρχουν προϋπολογισμοί γι’ αυτούς; Σκηνές; Πραγματικές ευκαιρίες και προγράμματα;

Έχουν γίνει όμως βήματα, όσον αφορά το εφηβικό θέατρο, αυτά τα οκτώ χρόνια που εμπλέκεστε;

Θεαματικά. Πρέπει να λάβετε υπόψη όμως ότι ξεκινήσαμε από το μηδέν. Πλέον πολύς κόσμος ασχολείται με τους εφήβους. Και είναι λογικό, γιατί συγκινείται από την προσπάθεια των νέων. Σε όλους τους καλλιτέχνες που έχουμε προσκαλέσει για συνεργασία αυτά τα χρόνια και δούλεψαν στη συνέχεια και στην εφηβική σκηνή της Στέγης, άνοιξε ένα δημιουργικό παράθυρο. Βρήκαν ένα πολύ όμορφο δρόμο. Έχουν δώσει πάρα πολλά στο εφηβικό θέατρο. Μακάρι να αυξηθούν οι εφηβικές σκηνές και να πολλαπλασιαστούν τα εκπαιδευτικά προγράμματα, γιατί τα παιδιά διψούν για θέατρο, για μεγαλύτερη εμπλοκή στα πράγματα. Θέλουν να δοκιμάσουν. Απλώς, όλα πρέπει να γίνουν με τα απαραίτητα εχέγγυα και με απόλυτο σεβασμό στα παιδιά.

Κατά τη γνώμη μου, το πιο «προβληματικό» σημείο, ο αδύναμος κρίκος είναι τις περισσότερες φορές το ίδιο το έργο. Αρκετά έργα είναι μέτρια. Ποια είναι η γνώμη σας;

Έχετε απόλυτο δίκιο. Αυτό οφείλεται σε τρεις λόγους: επειδή ο βασικός κορμός των εφηβικών έργων είναι devised, πολλές φορές είναι δύσκολο να πετύχουν τον στόχο τους. Αντίθετα φαίνονται οι «ραφές» τους. Είναι δύσκολο να βρουν τη δραματουργική ολοκλήρωσή τους και έχουν θέματα. Για παράδειγμα, επειδή ακριβώς απευθύνονται σε σχολικές ομάδες, τα έργα αυτά αφορούν ένα πολυπληθή θίασο, στον οποίο τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει η κλασική έννοια του πρωταγωνιστή. Η δομή τους έχει αρκετά ζητήματα λοιπόν που πρέπει να τα διαχειριστείς με ευελιξία. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι γενικά δεν έχουμε δει καταπληκτικά νέα θεατρικά έργα στη χώρα μας. Και από αυτόν τον κανόνα γιατί να εξαιρείται το εφηβικό θέατρο; Ο τρίτος λόγος είναι ότι όταν προσκαλείς να γραφτούν έργα με και για έφηβους, αυτοί που τα γράφουν ή τα σκηνοθετούν δεν είναι 17-18 ετών. Υπάρχει μια πολύ λεπτή ισορροπία κατά πόσο μπορώ να δω μέσα από τα μάτια τους τα πράγματα που τους αφορούν. Πόσο ο διδακτισμός από τη μία πλευρά και ο κυνισμός του ενήλικα από την άλλη πλευρά μπορούν να μετριαστούν. Γιατί συνήθως τα παιδιά βλέπουν εντελώς διαφορετικά τον κόσμο. Η ελιτίστικη ματιά στην τέχνη, που έχουν κάποιοι από εμάς, δεν πετυχαίνει με τα παιδιά. Μπορούμε να δούμε ένα εφηβικό έργο με θέμα τον έρωτα. Και να το βρούμε πολύ μελό. Αλλά έτσι είναι ο έρωτας σ’ αυτή την ηλικία. Δεν πρέπει να το κρίνουμε με τη δική μας πορεία και εμπειρία στις σχέσεις. Γι’ αυτό πολλές φορές βλέπω στο κοινό τους εφήβους δακρυσμένους και τους γονείς τους να θεωρούν αφελές αυτό που βλέπουν. Για μένα το χειρότερο πράγμα που υπάρχει είναι ο διδακτισμός των μεγάλων στα εφηβικά έργα.

Πιστεύετε ότι μπορούμε να κάνουμε τα παιδιά πιο ενεργά όχι μόνο στο επίπεδο της υποκριτικής αλλά και στο επίπεδο της συγγραφής νέων έργων, που να τα αφορούν;

Νομίζω ότι το επόμενο βήμα που πρέπει να γίνει από τους εφηβικούς θιάσους είναι να δουλέψουν με κείμενα παιδιών που γράφουν ή ομάδες παιδιών που γράφουν.

Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα, γιατί στην ουσία το devised προσπαθεί να κάνει κάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Να ανοίξει ένα δρόμο. Αυτός ο δρόμος όμως δεν έχει δοκιμαστεί ουσιαστικά στη χώρα μας. Και αυτή είναι η βαθιά επιθυμία μου. Είναι κάτι που το έχει κάνει το Theatre Center στην Αγγλία. Έχει δημιουργήσει ένα εργαστήριο γραφής για νέους. Με την ομάδα μας, την Grasshopper Youth είμαστε πάρα πολύ κοντά σ’ αυτή τη λογική, γιατί παίρνουμε πολύ συχνά νεανικά, ανεπεξέργαστα κείμενα. Μπορεί το τελικό αποτέλεσμα να μην είναι ενθαρρυντικό πολλές φορές, αλλά έχουμε πειραματιστεί με αυτό, για να δώσουμε μεγαλύτερο βήμα στα κείμενα των παιδιών. Νομίζω λοιπόν ότι το επόμενο βήμα που πρέπει να γίνει από τους εφηβικούς θιάσους είναι να δουλέψουν με κείμενα παιδιών που γράφουν ή ομάδες παιδιών που γράφουν.

Είναι εύκολο αυτό;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που υπάρχει είναι ότι το εκπαιδευτικό σύστημα και ο τρόπος μάθησης είναι τόσο άκαμπτοι, που τα παιδιά δεν μπορούν να δημιουργήσουν ελεύθερα, να ξεπεράσουν τις νόρμες και να εκφράσουν αυτό που θέλουν.

Καθόλου. Υπάρχουν άλλα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη δομή και τη φιλοσοφία της ίδιας της σχολικής εκπαίδευσης. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που υπάρχει, που είναι ταυτόχρονα και παράπονο πολλών καθηγητών, είναι ότι το εκπαιδευτικό σύστημα και ο τρόπος μάθησης είναι τόσο άκαμπτοι, που τα παιδιά δεν μπορούν να δημιουργήσουν ελεύθερα, να ξεπεράσουν τις νόρμες και να εκφράσουν αυτό που θέλουν. Είναι τόσο αυστηρές οι οδηγίες και οι κανόνες που υπάρχουν στην εκπαίδευση, που καταστρέφουν τη φαντασία και την ελεύθερη δημιουργικότητα του μαθητή. Όταν αυτό το κάνεις για 5-6 χρόνια και ξαφνικά έρχεται ένας καλλιτέχνης στο σχολείο σου και σου ζητάει κάτι άλλο, είναι λογικό ότι δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις, ότι χρειάζεσαι χρόνο να προσαρμοστείς. Παίρνει πολύ καιρό στα παιδιά να μας εμπιστευτούν και να καλλιεργηθεί κάτι άλλο. Και η δουλειά δεν πρέπει να ξεκινήσει από αυτά, αλλά από τους καθηγητές που θέλουν να συμμετάσχουν σ’ αυτή τη διαδικασία και να δουλέψουν με έναν άλλο τρόπο. Αυτός είναι ο δρόμος. Αλλά είναι εξαιρετικά μακρύς, χρονοβόρος και εξαντλητικός.

Ας επιστρέψουμε λίγο στην έννοια του εφηβικού θεάτρου. Έχει κάποια συγκεκριμένη ηλικία στην οποία απευθύνεται;

O προσδιορισμός εφηβικό μπροστά από τη λέξη θέατρο έχει να κάνει με τις ιστορίες που διηγείται και όχι με το κοινό στο οποίο απευθύνεται.

Έχει ηλικία, όσον αφορά τις ιστορίες που διηγείται. Λέει ιστορίες νέων ανθρώπων. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές. Το target audience όμως δεν έχει ηλικία και δεν θα έπρεπε ποτέ να αποκτήσει. Δηλαδή ο προσδιορισμός εφηβικό μπροστά από τη λέξη θέατρο έχει να κάνει με τις ιστορίες που διηγείται και όχι με το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Μια διάκριση που μας αφορά πλέον στην Ελλάδα είναι επίσης όταν αυτά τα έργα τα παίζουν και έφηβοι. Είναι ένας πολύ χρήσιμος διαχωρισμός για μένα, που έχει να κάνει άμεσα με το καλλιτεχνικό και αισθητικό αποτέλεσμα. Είναι τελείως διαφορετικό όταν ένα έργο το παίζουν έφηβοι και τελείως άλλο όταν το παίζουν επαγγελματίες ηθοποιοί. Εγώ ξεκίνησα με επαγγελματίες και πλέον θέλω να συνεχίσω με εφήβους. Είναι ωραία όταν μπορείς να μπλέξεις τους έφηβους με τους κατάλληλους επαγγελματίες.

Από την άλλη πλευρά έχω ακούσει συχνά γονείς με εφήβους να θεωρούν ότι τα θέματα που θίγει το συγκεκριμένο θέατρο είναι πολύ προχωρημένα ή ταμπού για τα παιδιά τους. Οι γονείς φοβούνται ότι το παιδί τους δεν μπορεί να διαχειριστεί πολλές φορές θέματα σεξουαλικής παρενόχλησης, κατάθλιψης, αυτοκτονίας, bullying, βιασμού. Θεωρούν ότι όλα αυτά απευθύνονται σε πολύ μεγαλύτερα παιδιά.

Το μεγάλο προνόμιο που έχουμε με το θέατρο είναι η αισθητική, μια γλώσσα που σου δημιουργεί ενσυναίσθηση και ταυτόχρονα διατηρείς την απόσταση από τα τεκταινόμενα. Με αυτόν τον τρόπο το γεγονός που περιγράφεται δεν θα σε κατατροπώσει.

Είναι αλήθεια. Απλώς αυτός ο γονιός αγνοεί πολλά πράγματα που συμβαίνουν στο περιβάλλον που ζει το παιδί του και στα οποία αυτό θα εκτεθεί θέλοντας και μη. Η δική μου γνώμη είναι ότι δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να συζητήσεις με εφήβους, ακόμη και με τα παιδιά. Τώρα, το τι γλώσσα θα διαλέξεις, είναι ένα τεράστιο ζήτημα. Γιατί ακόμη και στα παιδιά συμβαίνει πολλές φορές να τους μιλάς για πράγματα που είναι πολύ επώδυνα. Για παράδειγμα ο χωρισμός των γονιών τους, ο θάνατος κάποιου μέλους της οικογένειας. Ακόμη κι αν δεν τους πεις κάτι, αυτά τα πράγματα θα συμβούν, είτε μέσα στο σπίτι είτε στο σπίτι του συμμαθητή και φίλου τους. Το μεγάλο προνόμιο που έχουμε με το θέατρο είναι η αισθητική, μια γλώσσα που σου δημιουργεί ενσυναίσθηση και ταυτόχρονα διατηρείς την απόσταση από τα τεκταινόμενα. Με αυτόν τον τρόπο το γεγονός που περιγράφεται δεν θα σε κατατροπώσει. Όταν λοιπόν χρησιμοποιούμε ωραία αυτή την τέχνη, τότε μέσα από την σκηνή μπορείς να μιλήσεις για όλα. Έτσι όπως και η ζωή: πολλές φορές δεν είναι όμορφη, το ίδιο συμβαίνει και με το θέατρο. Δεν είναι ο στόχος να είναι τα πάντα όμορφα στη ζωή μας.

Τότε ποιος είναι ο σκοπός με ένα παιδί; Τι θέλετε να πετύχετε κάνοντας παραστάσεις εφηβικού θεάτρου;

Ο σκοπός είναι να είναι αληθινά αυτά που του λες. Κι όχι μόνο να είναι αληθινά: Αντί να αφήσεις ένα παιδί να μεγαλώνει στη γυάλα των δικών του εμπειριών, να βρεις έναν τρόπο να το προειδοποιήσεις και να το προετοιμάσεις για όλο τον κόσμο. Αν είναι δυνατόν δηλαδή, να αγγίξεις όλη την αλήθεια. Όχι μόνο ένα κομματάκι της. Γιατί μετά πώς φτιάχνεις ένα παιδί με κριτική σκέψη για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του; Με ικανότητα να πάρει δύσκολες και επίπονες αποφάσεις; Εμείς λοιπόν θέτουμε ένα όριο ηλικίας για το κοινό που μπορεί να παρακολουθήσει τα έργα εφηβικού θεάτρου, που είναι τα 12-13 έτη. Δεν είναι ο αριθμός που έχει σημασία, αλλά η δική μας γλώσσα και αισθητική να βρουν έναν τρόπο να μιλήσουν ακόμη και για τα πιο επώδυνα πράγματα στη ζωή του εφήβου. Η άποψή μου είναι ότι στην Ελλάδα δεν τα πάμε και τόσο άσχημα σε αυτό το θέμα. Νομίζω ότι χειραφετείται σταδιακά και το εφηβικό κοινό και οι γονείς του και οι εκπαιδευτικοί.

Το φεστιβάλ εφηβικού θεάτρου συμπληρώνει φέτος έξι χρόνια. Αισθάνεστε ότι έχετε προχωρήσει;

Χιλιόμετρα (γέλια). Στην αρχή ήμουν μόνη και γύριζα με ένα τζιπ τα σχολεία. Τώρα είμαι τυχερή γιατί υπάρχει η ομάδα μας, η Grasshopper Youth, ο Βαγγέλης Κυριακού και η Κατερίνα Σκουρλή, αλλά και μια γερή ομάδα καλλιτεχνών, που έχουν περάσει από το χώρο και έχουν μείνει ή συνεργάζονται ανά περιόδους. Αυτή είναι η μεγάλη οικογένεια του φεστιβάλ. Σ’ αυτή την κοινότητα έρχονται να προστεθούν και 500-600 παιδιά, που τα συναντώ παντού και βλέπω την εξέλιξή τους. Παράλληλα μέσα από αυτή τη διαδικασία έχει δημιουργηθεί πλέον και μια δραματουργία 40 περίπου έργων. Το λυπηρό είναι ότι τα σχολεία όλης της χώρας δεν έχουν πρόσβαση σ’ αυτά. Μακάρι να δημιουργηθεί μια βάση δεδομένων με τα έργα αυτά.

Φέτος, οι έφηβοι αναμετριούνται με τη σύγχρονη ελληνική και ξένη δραματουργία με τον κανόνα του «5», δηλαδή: 5 σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς γράφουν 5 νέα θεατρικά έργα και 5 αναγνωρισμένα έργα της σύγχρονης ξένης δραματουργίας προστίθενται στο ρεπερτόριο του φεστιβάλ.

Τι είναι ο κανόνας του «5» που έχετε εισάγει φέτος;

Φέτος, οι έφηβοι αναμετριούνται με τη σύγχρονη ελληνική και ξένη δραματουργία με τον κανόνα του «5», δηλαδή: 5 σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς (Βαγγέλης Κυριακού, Γλυκερία Μπασδέκη, Μαρία Τοπάλη, Θανάσης Τριαρίδης, Γιάννης Τσίρμπας) γράφουν 5 νέα θεατρικά έργα και 5 αναγνωρισμένα έργα της σύγχρονης ξένης δραματουργίας των Cush Jumbo, Suzanne Lebeau, Jerome McDonough, David Greig, Sabrina Mahfouz προστίθενται στο ρεπερτόριο του φεστιβάλ. Οι σκηνοθέτες Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Άρτεμις Μάνου, Θεανώ Μεταξά, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Μαριλένα Ρασιδάκη, Αντιγόνη Φρυδά με τους «The 3rd Person Theatre Group», Νίκος Χατζόπουλος, μαζί με την ομάδα της Grasshopper Youth εμψυχώνουν, σκηνοθετούν και στήνουν νέες εφηβικές παραστάσεις.

Πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκε ότι αναλάβατε την καλλιτεχνική διεύθυνση της παιδικής και εφηβικής σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, το οποίο αποκτά για πρώτη φορά εφηβική σκηνή. Πώς βλέπετε το νέο αυτό πόστο;

Αισθάνομαι μεγάλο δέος και ευθύνη. Και χαρά που με εμπιστεύθηκε ο Στάθης Λιβαθινός και το επιτελείο του. Πρέπει να οργανωθούν τα πράγματα με ωραίο και σωστό τρόπο. Θέλω τα παιδιά να εμπλακούν όσο το δυνατόν περισσότερο με την εφηβική σκηνή. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου το περιέγραψε πολύ ωραία: «Αυτό που θέλουμε να φτιάξουμε είναι ένα σύμπαν». Το δικό μου όραμα έχει να κάνει πολύ με τη διαδικασία: θέλω μέσα από τα προγράμματα τα παιδιά να γίνουν μέρος όλης της διαδικασίας, πέρα από τα παραστασιακά γεγονότα. Σύντομα θα μάθετε και το ρεπερτόριο που θα φιλοξενηθεί και στις δύο σκηνές. Το πότε θα ξεκινήσουμε, εξαρτάται από την πρόοδο των εργασιών στο Ρεξ.

* Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ είναι δημοσιογράφος.

Μια σύντομη περιγραφή των δέκα έργων από την Σοφία Βγενοπούλου

♦ Ο ήχος από τα κόκκαλα που σπάνε της Σουζάν Λεμπό αφορά ένα παιδί της Αφρικής που στρατεύεται παρά τη θέλησή του στα 11 του χρόνια. Πώς είναι να σου κλέβουν την παιδικότητα στα 11;

♦ Το LogoX είναι εμπνευσμένο από το A Shop Selling Speech της Σαμπρίνα Μαχφούζ. Γράφτηκε την περίοδο των πολιτικών αναταραχών στην Αίγυπτο και αφορά το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα στον ελεύθερο λόγο.

♦ Το μαγαζί με τ’ ακορντεόν έχει να κάνει με την εφηβική φόρα και ενέργεια και φέρνει στο προσκήνιο την αρνητική της πλευρά.

♦ Το Juvie του Jerome McDonough έχει να κάνει με τη νεανική παραβατικότητα και παιδιά που εκτίουν τις ποινές τους σε κέντρα κράτησης.

♦ Το Κίτρινο φεγγάρι του David Greig έχει να κάνει με τη συνάντηση δύο εφήβων από διαφορετικούς κόσμους.

♦ Το Disco Ηλέκτρα… της Γλυκερίας Μπασδέκη συνδέει την παράδοση του αρχαίου δράματος με τα σύγχρονα κορίτσια.

♦ Το Μόνα τους του Γιάννη Τσίρμπα έχει να κάνει με το πόσο μόνα είναι τα παιδιά και πώς τα βλέπουν οι ενήλικες.

♦ Το Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού του Θανάση Τριαρίδη έχει να κάνει με την ατομική ευθύνη απέναντι στην κοινωνία και με το πότε ξεκινάει για έναν έφηβο.

♦ Η Γέφυρα της Μαρίας Τοπάλη μιλά για την πόλωση και πώς μπορούμε να προχωρήσουμε μέσα από την επανόρθωση και τη συμφιλίωση.

♦ Το Μικρό του Βαγγέλη Κυριακού αφορά τη μικρή εφηβεία, δηλαδή τα παιδιά που μόλις μπαίνουν στην εφηβεία και αισθάνονται μικρά.

7-9 Απριλίου 2017
Μικρή Σκηνή

Η είσοδος είναι δωρεάν και τηρείται σειρά προτεραιότητας. Η διανομή των δελτίων εισόδου ξεκινά 1 ώρα πριν από κάθε εκδήλωση.

Τα σχολεία που συμμετέχουν φέτος στο πρόγραμμα είναι το 1o Ενιαίο Λύκειο Ασπροπύργου, το 1ο Ενιαίο Λύκειο Νέας Φιλαδέλφειας, το 1ο Ενιαίο Λύκειο Αγίας Βαρβάρας, το Ενιαίο Λύκειο Κρυονερίου Αττικής, το 3ο Ενιαίο Λύκειο Πειραιά, το 12ο Ενιαίο Λύκειο Αθήνας, το 4ο Ενιαίο Λύκειο Χαϊδαρίου, το 14ο Γυμνάσιο Αθηνών και το 2ο Γυμνάσιο Καλυβίων. Μαζί τους, και η ομάδα εφήβων Grasshopper Youth.

Πρόγραμμα Φεστιβάλ

Παρασκευή 7 Απριλίου
16:00 | 1o ΓΕΛ Αγίας Βαρβάρας
Disco Ηλέκτρα… της Γλυκερίας Μπασδέκη
17:00 | 14ο Γυμνάσιο Αθηνών
LogoX. Ένα έργο εμπνευσμένο από το A Shop Selling Speech της Sabrina Mahfouz
18:00 | 4ο ΓΕΛ Χαϊδαρίου
Μόνα τους του Γιάννη Τσίρμπα
19:00| 1ο ΓΕΛ Ασπρόπυργου
Ο ήχος από τα κόκκαλα που σπάνε. Η παράσταση είναι βασισμένη στο ομώνυμο γαλλικό έργο της Suzanne Lebeau (Les bruit des os qui craquent).
20:00 | 1ο ΓΕΛ Νέας Φιλαδέλφειας
Η Γέφυρα της Μαρίας Τοπάλη
21:00 | 3ο ΓΕΛ Πειραιά
Juvie του Jerome McDonough
22:00 | Grasshopper Youth
Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού του Θανάση Τριαρίδη

Σάββατο 8 Απριλίου
14:00 | 14ο Γυμνάσιο Αθηνών: LogoX
15:00 | ΓΕΛ Κρυονερίου σε συνεργασία με την Grasshopper Youth
Το μαγαζί με τ’ ακορντεόν της Cush Jumbo
16:00 | 1ο ΓΕΛ Νέας Φιλαδέλφειας: Η Γέφυρα
17:00 | 2ο Γυμνάσιο Καλυβίων-Λαγονησίου
Μικρό του Βαγγέλη Κυριακού
18:00 | 12ο ΓΕΛ Αθηνών
Κίτρινο φεγγάρι του David Greig
19:00 | 1ο ΓΕΛ Ασπρόπυργου: Ο ήχος από τα κόκκαλα που σπάνε
20:00 | 1ο ΓΕΛ Αγίας Βαρβάρας: Disco Ηλέκτρα…
21:00 | 3ο ΓΕΛ Πειραιά: Juvie
22:00 | Grasshopper Youth: Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού

Κυριακή 9 Απριλίου
14:00 | 2ο Γυμνάσιο Καλυβίων-Λαγονησίου: Μικρό
15:00 | 1ο ΓΕΛ Ασπρόπυργου: Ο ήχος από τα κόκκαλα που σπάνε
16:00 | 12ο ΓΕΛ Αθηνών: Κίτρινο φεγγάρι
17:00 | 1ο ΓΕΛ Νέας Φιλαδέλφειας: Η Γέφυρα
18:00 | ΓΕΛ Κρυονερίου: Το μαγαζί με τ’ ακορντεόν
19:00 | 14ο Γυμνάσιο Αθηνών: LogoX
20:00 | 4ο ΓΕΛ Χαϊδαρίου: Μόνα τους
21:00 | 3ο ΓΕΛ Πειραιά: Juvie
22:00 | Grasshopper Youth: Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού

Περισσότερες πληροφορίες για τα έργα και τις παραστάσεις του φεστιβάλ εφηβικού θεάτρου εδώ