A piece of work02

Για την παράσταση A piece of work, σε σκηνοθεσία Annie Dorsen, που ανέβηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στο πλαίσιο του κύκλου Made in U.S.A.

Του Νίκου Ξένιου

«Να ζει κανείς ή να μη ζει»: η ερώτηση δεν ήταν αυτή ακριβώς, την τελευταία φορά που το τσέκαρα.
Τσαρλς Ίσεργουντ.

Ο έντονος διαχωρισμός ανάμεσα στο θέατρο και την περφόρμανς που πραγματοποιήθηκε κατά τη δεκαετία του ’60 στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν συνέβη αντίστοιχα και στην Ευρώπη, πράγμα που στη γηραιά μας ήπειρο ανοίγει ορίζοντες διαλόγου ανάμεσα στις οπτικές τέχνες και τις σπουδές περφόρμανς και θεάτρου. Έτσι, η Ευρώπη έχει πιο ευήκοον ούς προς τον πειραματισμό της Άννι Ντόρσεν, που είδαμε πρόσφατα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με τον τίτλο A piece of work, στο πλαίσιο του κύκλου Made in U.S.A. 

Μια αρχική εκδοχή του σαιξπηρικού «Άμλετ» έγινε αντικείμενο επεξεργασίας του υπολογιστή μέσω ενός αλγορίθμου και έτσι αυτή η «Μηχανή Άμλετ» πραγματοποίησε νέες παραλλαγές αυτού του κλασικού κειμένου, που καταπιάνεται με τη συνείδηση του «στοιχειωμένου» ήρωα και εμφανίζει επί σκηνής το φάντασμα του πατέρα του. «Η γλώσσα μας παραμένει στοιχειωμένη από τον Σαίξπηρ γενικότερα και από τον "Άμλετ" ειδικότερα. Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε όποιος διαβάζει το κείμενο για πρώτη φορά εκπλήσσεται διαπιστώνοντας πόσες από τις αράδες του είναι ήδη γνώριμες», γράφει ο Μάρβιν Κάρλσον στο «Η στοιχειωμένη σκηνή», το 2003. Η δημιουργική ομάδα της Άννι Ντόρσεν διευρύνει το «στοίχειωμα» (haunting) σε επίπεδο εξέλιξης του ίδιου του έργου: έγραψε το πρόγραμμα του κομπιούτερ και το πρόγραμμα γράφει το έργο, με διαφορετικό τρόπο σε κάθε παράσταση.

Η τεχνολογική εκδοχή της ύπαρξης

Η Άννι Ντόρσεν ισχυρίζεται πως ο σύγχρονος Άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος «αλγοριθμικός», γιατί απευθύνεται πολλές ώρες σε υπολογιστές, λειτουργεί μέσω αυτών σε κοινωνικό και συναισθηματικό επίπεδο, υποκαθιστά τη μνήμη του από αυτές και δημιουργεί μέσω αυτών.

Αν κανείς σκεφτεί πως η Θεωρία της Γνώσης άλλαξε θεαματικά και πως το ενενήντα τοις εκατό των δεδομένων του σύγχρονου κόσμου παρήχθη τα τελευταία δύο χρόνια, η βαρύτητα του αλγορίθμου έγινε τεράστια. Οι ζωές μας, οι αποφάσεις μας, οι κοινωνικές μας συναλλαγές, η πολιτική μας δραστηριότητα, όλα μετατρέπονται σε «δεδομένα» που θα τροφοδοτήσουν αλγορίθμους. Οι αλγόριθμοι δεν υλοποιούνται μόνο σε ένα πρόγραμμα υπολογιστή, αλλά και σε ένα βιολογικό νευρικό δίκτυο, σε ένα ηλεκτρονικό κύκλωμα, ή σε μια μηχανική συσκευή. Yπάρχει, δε, μια παράδοση ψηφιακών τεχνών στα εικαστικά, που κάλλιστα θα μπορούσε να αφορά και το θέατρο.

Μπορεί κανείς να ξεκινήσει από την παραδοχή πως το θέατρο αναπαριστά και ερμηνεύει την ανθρώπινη ζωή. Με αυτήν την παραδοχή ξεκινά να «ορίζει» το τι είναι ο Άνθρωπος για μιαν ορισμένη εποχή, ορισμένο τόπο και συγκεκριμένη κουλτούρα. Ο «Άμλετ» ουσιαστικά αυτό το κεντρικό ζήτημα θέτει: τι τελικά είναι ο Άνθρωπος; Η Άννι Ντόρσεν ισχυρίζεται πως ο σύγχρονος Άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος «αλγοριθμικός», γιατί απευθύνεται πολλές ώρες σε υπολογιστές, λειτουργεί μέσω αυτών σε κοινωνικό και συναισθηματικό επίπεδο, υποκαθιστά τη μνήμη του από αυτές και δημιουργεί μέσω αυτών.

Υπάρχει δραματουργικό στοιχείο μέσα σ’ έναν αλγόριθμο; Ναι, εφόσον η εγγενής λογική του αλγορίθμου υπαγορεύει μια «ροή» δεδομένων που τηρούν την αρχή και το τέλος του έργου, αλλά διαφοροποιούν τη δομή εξέλιξης που οδηγεί από τη συγκεκριμένη αρχή στο συγκεκριμένο τέλος. Εν τέλει, πρόκειται για ένα ενδιαφέροντα πειραματισμό. Το κομπιούτερ, μη έχοντας αυτογνωσία, εκφωνεί όλα τα αποσπάσματα του έργου με τον ίδιο μεταλλικό τόνο, κι έτσι διευκολύνεται η νηφάλια παρουσίαση των γλωσσικών φαινομένων και των ιδεών της σαιξπηρικής δραματουργίας, καθώς και η άμεση εμπλοκή του θεατή. Μέρος της σημασίας που προσλαμβάνει η αφήγηση αναδύεται από την πρωτοβουλία και την ανάγκη του θεατή να βάλει σε μια τάξη τα λεκτικά δεδομένα που του δίνει ο υπολογιστής. Περνά, έτσι, στη διαμόρφωση προσωπικών «patterns» και παιχνιδιών που έχουν κυρίως θεατρική δομή. Μέσω των αλυσίδων του Μαρκόφ και του στατιστικού μοντέλου N-gram η περιορισμένης αντίληψης μηχανή αναλύει τις ακολουθίες λέξεων που «εισάγονται» σε έναν απλό αλγόριθμο ως «κείμενο εισόδου» και παράγουν νέα κείμενα, διαφορετικά ανά περίπτωση, ανάλογα με η συχνότητα ή σπανιότητα των μοντέλων εισόδου. Ο αλγόριθμος παρακάμπτει, ταξινομεί και αναδιατάσσει, παράγοντας μια συνεχή ροή αποτελεσμάτων χωρίς συγκεκριμένη αιτία ή αιτίων που δεν οδηγούν σε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Αμέσως μετά ένας νέος αλγόριθμος «σκανάρει» τις φράσεις του κειμένου που περιλαμβάνουν μόνο δύο λέξεις, και μια νέα εμπειρία αρχίζει. Τέλος, «σκανάρονται» οι φράσεις που είναι μονολεκτικές ή αυτές που ξεκινούν με το επιφώνημα «Ω!» («Oh! this is the poison of deep grief», «O, this is counter, you false Danish dogs!», «O heavy deed!»,  «O, my offense is rank, it smells to heaven.» κ.ο.κ.).

Η θεατρική έκφανση της τεχνολογίας

Η ιδιοφυία του Σαίξπηρ, οι εικόνες, η γραμματικοσυντακτική δομή των ποιητικών του φράσεων, οι ήχοι, όλα μετατρέπονται σε συναισθηματικό τοπίο όπου ο θεατής ανακαλύπτει τον εαυτό του, και το τοπίο αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί: «τοπίο Άμλετ».

Η πλατφόρμα που φωτίζεται με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με την εκφωνούμενη φράση, η εκκένωση καπνού από την καταπακτή κάθε φορά που μιλά το φάντασμα, η κλειστή αυλαία που αναδεικνύεται κάθε λίγο, η μουσική υπόκρουση, όλα σχεδόν τα άψυχα αντιδρούν στα ερεθίσματα του υπολογιστή αυτομάτως, παράγοντας σκηνική δράση που διακρίνεται από ένα βαθμό τυχαιότητας. Καθώς ο αλγόριθμος ανακαλύπτει διαφορετικά «πάτερνς», στην οθόνη εμφανίζονται «αποσταγμένοι/διηθημένοι», τρόπον τινά, στίχοι και φράσεις. Η ιδιοφυία του Σαίξπηρ, οι εικόνες, η γραμματικοσυντακτική δομή των ποιητικών του φράσεων, οι ήχοι, όλα μετατρέπονται σε συναισθηματικό τοπίο όπου ο θεατής ανακαλύπτει τον εαυτό του, και το τοπίο αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί: «τοπίο Άμλετ». Συχνά οι φράσεις του ενός χαρακτήρα μπαίνουν στο στόμα του άλλου. Στο A Piece of Work η κανονικότητα της λογοτεχνίας μετατρέπεται σε σύνολο από «μικρογλυπτά» μινιμαλιστικών λεκτικών συνδυασμών που σοκάρουν όσο θα σόκαρε και μια παράσταση του παραδοσιακού «Άμλετ» έναν αμύητο στο ιδιόλεκτο του Σαίξπηρ θεατή.

Annie Dorsen
    Η Annie Dorsen
 

Η απόλαυση της συγκεκριμένης παράστασης προαπαιτεί εξοικείωση με τη σαιξπηρική γλώσσα και, υπό αυτό το πρίσμα, η παράσταση είναι αρκετά ελιτίστικη. Όμως, παραμένει απολαυστική η αποδόμηση –και επαναδόμηση– του αρχικού κειμένου, ακόμη και για τον αμύητο. Μια μεγάλη οθόνη στο βάθος διαδραματίζει τον ρόλο σκηνής και το έργο περιορίζεται στο κείμενο, χωρίς ερμηνεία ηθοποιών: ο ήχος των φωνών είναι κομπιουτερικός, «μηχανικός», μεταλλικός σαν τζι-πι-ες, και αυτό επιτρέπει την πολλαπλή νοηματοδότηση των επιλεγμένων σκηνών και πράξεων του έργου. Στην οθόνη αναβοσβήνουν οι εκφωνούμενες φράσεις στη γλώσσα του ποιητή της Αναγέννησης εναλλάξ με τα ονόματα των χαρακτήρων. Επίσης, εμφανίζονται συνεχώς οι σκηνικές οδηγίες του μεγάλου συγγραφέα: Flourish, Exeunt, A noise within. Με άλλα λόγια: «παίζει» το κείμενο το ίδιο.

Τέλος, οι χαρακτήρες «μπαινοβγαίνουν» στο κείμενο πότε λέγοντας μιαν ατάκα και πότε χωρίς να λένε το παραμικρό. Έτσι, η σημασία και η βαρύτητα που έχουν αυτοί οι χαρακτήρες αλλάζει δραματικά: ο Πολώνιος, ο Ρόζενγκρατς και ο Γκίλντερστερν έχουν σχεδόν την ίδια βαρύτητα με τον Άμλετ, την Οφηλία και τη Γερτρούδη. Μεγάλη έκταση, λ.χ., παίρνει ο μονόλογος του Κλαύδιου, που δολοφόνησε τον αδελφό του και καταχράσθηκε την εξουσία της Δανιμαρκίας. Η δημιουργία της Άννι Ντόρσεν δεν είναι ένα απλό «jeu d’esprit», ούτε ένα εξυπνακίστικο κατασκεύασμα εξωτικής περιδιάβασης στον Σαίξπηρ. Και αυτό αποδεικνύεται από τη μεγάλη θεατρική στιγμή όπου η ηθοποιός Τζόαν Μάκιντος παραλαμβάνει τη σκυτάλη από τον υπολογιστή, απαγγέλλοντας μεταποιημένη την Τρίτη πράξη συνδεδεμένη με το μηχάνημα:

«to be, And not to be: such is the faith:
To be, and not There be: These is The body:
to be, and not to be: all is a colour:
to be, and not To be: those is a exercise:
to be, or not to be: some is a man:
to be, And not to be: all Is the fortune».

Στο τέλος, το «ανακάτεμα» των λέξεων οδηγεί σε ένα γλωσσοδέτη στερούμενο νοήματος, που όμως μπορεί να ερμηνευθεί κάλλιστα με θεατρική συγκίνηση: «mistical mission of then of the Mart eververything with no accept everyin working trying thing differything the rical mistion to accept eventerything with a political misses».

Post-humanism: η υπαρξιακή αναζήτηση της τεχνολογίας

Ο θεατής της συγκεκριμένης παράστασης εμπλέκεται σε μια δίνη διασυνδέσεων της μνήμης της ατομικής, της συλλογικής μνήμης, της γλωσσικής παράδοσης και της νέας τεχνολογικής γλώσσας, ενώ παράλληλα ασκείται, με τον τρόπο των Ντανταϊστών.

Μιλάμε για μιαν εποχή «μετα-ανθρωπιστική»; Αυτό είναι έωλος χαρακτηρισμός, προς το παρόν. Ο θεατής της συγκεκριμένης παράστασης εμπλέκεται σε μια δίνη διασυνδέσεων της μνήμης της ατομικής, της συλλογικής μνήμης, της γλωσσικής παράδοσης και της νέας τεχνολογικής γλώσσας, ενώ παράλληλα ασκείται, με τον τρόπο των Ντανταϊστών, σε ένα είδος προφητικής πρόγευσης του μέλλοντος του ίδιου του θεάτρου. Διατρέχοντας τις πέντε πράξεις του «Άμλετ» σκηνή-σκηνή, ο υπολογιστής ξαναγράφει, τρόπον τινά, το κλασικό θέατρο καθιστώντας το σύγχρονο. Ο Αλέξης Σολόσκι έχει σχολιάσει πως «είναι πονηρό και δόλιο να ζητάς από ένα μηχάνημα να ερμηνεύσει «Άμλετ», γιατί ο «Άμλετ» είναι αρχετυπικό έργο αυτογνωσίας του δυτικού πολιτισμού». Έτσι ίσως αποδεικνύεται πως το μόνο «πιο ανθρώπινο» πράγμα από το θέατρο είναι η τεχνολογία. Μιλάμε, όντως, για ένα θέατρο «ετοιματζίδικο», ένα θέατρο «πρετ-α-πορτέ»; Όχι βέβαια! Μιλάμε για τη χρήση του θεάτρου ως πρώτης ύλης για τη δημιουργία ενός μεταθεατρικού είδους, και γι’ αυτό είναι απορίας άξιον πώς η συγκεκριμένη παραγωγή προκάλεσε τόσες αντιδράσεις για δήθεν «απανθρωποποίηση» του θεάτρου και άλλα παρόμοια.

Απόφοιτος του Yale, η Άννι Ντόρσεν ζει σε διαμέρισμα ενός δωματίου στο Μανχάταν. Έχει σκηνοθετήσει στο Μπρόντγουεη το «Passing Strange», ενώ το πολιτικό της ποπ μιούζικαλ «Democracy in America» ανέβηκε το 2008 στον χώρο παραστάσεων 122 του Ήστ Βίλατζ. Στο έργο της «Spokaoke» παντρεύει τον πολιτικό λόγο με το καραόκε. Στο έργο της διαλέγεται με τον κινηματογράφο, τα εικαστικά και τον χορό. H Ντόρσεν ονόμασε το θέατρό της «αλγοριθμικό» για να το διαφοροποιήσει από την «multimedia performance» και την ψηφιακή περφόρμανς, οι οποίες χρησιμοποιούν την ψηφιακή τεχνολογία για λόγους αισθητικής και μόνον.

* Ο ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Οι Τσέντσι» του Π. Μπ. Σέλλεϋ σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (κριτική) – Ένα έργο φεμινιστικό και βέβηλο

«Οι Τσέντσι» του Π. Μπ. Σέλλεϋ σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (κριτική) – Ένα έργο φεμινιστικό και βέβηλο

Για τους «Τσέντσι», του Π. Μπ. Σέλλεϋ, σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου που ανέβηκε στην αίθουσα «Ω» του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Kεντρική εικόνα: © Μαρίζα Καψαμπέλη.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Την τραγωδία «ήρεμ...

Ένα ξεχωριστό «Όνειρο καλοκαιριάτικης νύχτας» από την ομάδα Loxodox στο ΠΛΥΦΑ

Ένα ξεχωριστό «Όνειρο καλοκαιριάτικης νύχτας» από την ομάδα Loxodox στο ΠΛΥΦΑ

Ο ιστορικός χώρος της αρχαίας Αθήνας «συνομιλεί» αρμονικά με τη μαγική νύχτα των Αγγλοσαξόνων, όπως τη συνέθεσε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Κεντρική εικόνα: © Sabrina Brodescu.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Η ομάδα Loxodox είναι ιδέα της Μαρίζας Θεοφυλακτοπού...

«Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης» και «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» (κριτική): Δύο σημαντικά έργα του Ματέι Βίσνιεκ στις αθηναϊκές σκηνές

«Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης» και «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» (κριτική): Δύο σημαντικά έργα του Ματέι Βίσνιεκ στις αθηναϊκές σκηνές

Για τις παραστάσεις «Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης» στο θέατρο «Χώρος» και «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα», στο Θέατρο Μπέλλος, και τα δύο του Γαλλορουμάνου θεατρικού συγγραφέα, ποιητή και δημοσιογράφου Ματέι Βίσνιεκ. Κεντρική εικόνα: Από την παράσταση «Το σώμα της γυναί...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

Η νικήτρια του βραβείου Women's Prize για non-fiction βιβλία θα ανακοινωθεί στις 13 Ιουνίου. Κεντρική εικόνα, μια από τις υποψήφιες για το βραβείο: η συγγραφέας και αρθρογράφος Ναόμι Κλάιν © The University of British Columbia.

Επιμέλεια: Book Press

...
Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

Ο «Νευρομάντης» του Ουίλιαμ Γκίμπσον μεταφέρεται στην οθόνη: μεγάλο συνδρομητικό κανάλι ανακοίνωσε ότι αγόρασε τα δικαιώματα

Ο «Νευρομάντης» του Ουίλιαμ Γκίμπσον μεταφέρεται στην οθόνη: μεγάλο συνδρομητικό κανάλι ανακοίνωσε ότι αγόρασε τα δικαιώματα

Το πασίγνωστο μυθιστόρημα του «πατέρα» του Cyberpunk Ουίλιαμ Γκίμπσον [William Gibson] «Νευρομάντης» αναμένεται να γίνει σειρά 10 επεισοδίων από το συνδρομητικό κανάλι Apple TV. Κεντρική εικόνα: ο συγγραφέας Ουίλιαμ Γκίμπσον © Wikipedia. 

Επιμέλεια: Book Press

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γιαννίση «Μακγκάφιν», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 21 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ
37.947408, 23.641584

 «Αφού σου ...


«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κυριακού «Το μποστάνι του Μποστ – Μια σύνθεση / συμπλήρωση / διασκευή κειμένων του Μποστ», το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Δήμητρας Παπαδήμα «Όλα μαύρα», το οποίο θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Τι είμαστε εμείς μπροστά σε αυτά τα κτήνη, ρε; Τι είμαστε; Άγιοι. Και φόνο να...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Ενόψει της 25ης Μαρτίου, επιλέγουμε έντεκα βιβλία που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τα περίπλοκλη όσο και μοναδική διαδοχή γεγονότων που ήταν η Ελληνική Επανάσταση. Kεντρική εικόνα: έργο του Λουντοβίκο Λιπαρίνι «Ο όρκος του λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι» (περίπου 1850), μουσείο Μπενάκη.

...
Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Όσο μακρινή κι αν φαντάζει η Ιαπωνία, δεν παύει να μας ελκύει, μεταξύ άλλων και για την ιδιαίτερη και τολμηρή λογοτεχνία της. Από τον κλασικό Καουαμπάτα έως τον ευφάνταστο Μουρακάμι, επιλέγουμε δέκα βιβλία που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα και μπορούν να μας ανοίξουν νέα παράθυρα στον κόσμο του Ανατέλλοντος Ήλιου. K...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ