alt

Για την παράσταση Η γυναίκα απ' τα παλιά, του Ρόλαντ Σίμελπφενιχ, σε σκηνοθεσία Έλενας Καρακούλη, που ανεβαίνει στο θέατρο Πορεία.

Του Νίκου Ξένιου

Μια νέα γενεά συγγραφέων έχει αναδειχθεί κατά την τελευταία δεκαετία στη γερμανική θεατρική παραγωγή, ανάμεσα στους οποίους ο Ρόλαντ Σίμελπφένιχ, που ξεκίνησε την καριέρα του το 1966 ως σκηνοθέτης στο Μόναχο και από τότε έχει γράψει δεκαέξι έργα, ενώ συνεργάστηκε συστηματικά με τη Schaubühne του Βερολίνου και με πολλά άλλα σημαντικά θέατρα της Ευρώπης. Η αντισυμβατική χρήση της δραματικής φόρμας, η τολμηρή ανάμειξη κωμικού και δραματικού στοιχείου, η επένδυση διαχρονικών ζητημάτων με σύγχρονο μανδύα και η αιφνιδιαστική ανάδυση κάποιου βαθύτερου, «σκοτεινού» στοιχείου είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του έργου «Η γυναίκα απ' τα παλιά» που ανεβαίνει στην Αθήνα από την ομάδα «Kammerspiel» στο θέατρο Πορεία, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Έλενας Καρακούλη.

Ενώ όλα είναι συσκευασμένα

Η αλλαγή τόπου διαμονής, η πρόθεση αλλαγής σκηνικού μετά από δεκαεννέα χρόνια έγγαμου βίου, ο χωρισμός και η υπόσχεση σ’ ένα έργο που αναδεικνύει την απόλυτη στασιμότητα του χρόνου.

Η αλλαγή τόπου διαμονής, η ετοιμασία για αναχώρηση, η πρόθεση αλλαγής σκηνικού μετά από δεκαεννέα χρόνια έγγαμου βίου, ο χωρισμός και η υπόσχεση είναι τα θέματα που εκκρεμούν και αναστέλλονται, σ’ ένα έργο που αναδεικνύει την απόλυτη στασιμότητα του χρόνου. Δεν είναι μόνο η παλίνδρομη αφήγηση, το “replay” των φράσεων, η κινηματογραφική σύλληψη «καρέ-καρέ» της αλήθειας των σκηνών της ζωής. Είναι, ακόμη, η υπενθύμιση ενός ερωτικού όρκου, αυτού του είδους όρκου που δίνεται υπό το φεγγαρόφωτο και η φερεγγυότητα και βιωσιμότητα του οποίου είναι αμφίβολη. Είναι η ανάγκη υπογραφής ενός συμβολαίου με τον χρόνο, που θα ανατραπεί από μια σειρά σαρκαστικών συγκυριών και συναφειών. Η Έλενα Καρακούλη σκηνοθετεί αυτό το έργο εκπλήξεων με μια πρωτότυπη εικαστική προσέγγιση «συσκευασίας»: όπως οι χαρτοκούτες κλείνουν και σφραγίζονται με μονωτική ταινία ώστε να διασφαλίσουν το περιεχόμενό τους κατά τη μετακόμιση, έτσι και το σκηνικό του σπιτιού περικλείεται ως χαρτόκουτο και πασχίζει να φυλάξει τα μυστικά του. Όμως οι χαρτοκούτες ανοίγουν, ξεπατώνονται, οι πόρτες ανοιγοκλείνουν και οι μηχανισμοί διαφύλαξης καταστρέφονται σταδιακά.

th-042Ο Φρανκ, η γυναίκα του και ο γιος τους ετοιμάζονται να μετακομίσουν, όμως τα εύφλεκτα συστατικά του συμβιβασμού θα εκραγούν και θα ανατρέψουν τα ουτοπικά τους σχέδια. Καταλύτης για να συμβεί αυτό θα είναι η εμφάνιση μιας γυναίκας που με εμμονικό τρόπο θα διεκδικήσει το «κομμάτι χρόνου» και την εκπλήρωση του ατελέσφορου ενός έρωτα του παρελθόντος. Μια νέα πραγματικότητα, τόσο λεκτική όσο και σκηνική, θα αρχίσει να εγείρεται δίπλα στη σκηνοθετημένη πραγματικότητα μιας καλοαρμοσμένης ψευδαίσθησης ευταξίας, διαβρώνοντάς την σταδιακά και αποκαλύπτοντας τη χλιαρότητα του συναισθήματος, τη φθοροποιό δύναμη της ηλικίας, τη ρηχότητα των εφηβικών υποσχέσεων, την ηθική χαλαρότητα της σύναψης ανθρώπινων σχέσεων. Αδηφάγα, κανιβαλικά συναισθήματα θα πάρουν το πάνω χέρι και θα συνθλίψουν την ευπρόσωπη βεβαιότητα της ερωτικής ιδιοκτησίας.

Στιλιστική μετεξέλιξη μέσα στο ίδιο έργο

Η κωμική εκκίνηση της αρχής του έργου δεν θα διαρκέσει πολύ. Τον κυνισμό και τους ασθματικούς ρυθμούς κάποιων επαναλαμβανόμενων λεκτικών στερεοτύπων θα αντικαταστήσει ένα πέρασμα σκόπιμης -και στοχευμένης- λυρικής έξαρσης, αρκετά χαλαρό σημείο του κειμένου, που ευτυχώς γρήγορα θα δώσει τη θέση του στη σπλάτερ, ταχύρρυθμη εγκατάσταση του πιντερικού στοιχείου. Ζητήματα δομής εγείρονται, βεβαίως, όμως ο θεατής μαντεύει το δέλεαρ του απρόσμενου που έλκει τους θεατρικούς παραγωγούς της σύγχρονης θεατρικής σκηνής, που έχει οριστικά περάσει από τη φάση του μεταμοντέρνου σε εναγώνια αναζήτηση κειμένων που αναψηλαφούν αρχετυπικά, οικουμενικά ζητήματα.

«Κάποιος από το παρελθόν μπορεί ανά πάσαν στιγμή να επανεμφανιστεί και να σε φέρει αντιμέτωπο με υποσχέσεις που έδωσες στην εφηβεία σου».

une femme d antans3Η «κατάσταση» που πραγματεύεται το έργο δεν είναι παρά μια διαχείριση του φόβου πως «κάποιος από το παρελθόν μπορεί ανά πάσαν στιγμή να επανεμφανιστεί και να σε φέρει αντιμέτωπο με υποσχέσεις που έδωσες στην εφηβεία σου». Καθεαυτήν η κατάσταση ετούτη υποβάλλει στον συγγραφέα την ανάγκη «κυκλικής» διαχείρισης της χρονικότητας. Ο ρυθμός παραπέμπει στον γαλλικό και στον ιταλικό κινηματογράφο, επίσης στον Χίτσκοκ, ενώ η διάσταση της κομεντί γρήγορα διαρρηγνύεται από «φωνές εφιαλτικές του παρελθόντος», που μετατρέπουν την κατάσταση σε τραγική. Το παρελθόν μπορείς να το δεις μέσα από μια διάτρητη πέτρα που σε κάποιες διακοπές σου μάζεψες από τη Βαλτική θάλασσα και τη διέσωσες για δεκαεννέα χρόνια σε μια βαλίτσα. Αν δεις την ίδια πέτρα από την ανάποδη θα διακρίνεις το μέλλον: αυτό είναι το πικρόχολο αστείο που απευθύνει ο Φρανκ προς την Κλαούντια, δίνοντας όμως το λάκτισμα για την εκκίνηση μιας ψυχολογικής και υπαρξιακής ανακατάταξης του χρόνου και για την ενεργοποίηση μιας απίστευτης σκληρότητας: «Είσαι γριά και άσχημη!» Η νοηματοδότηση της ίδιας της συζυγικής σχέσης τίθεται επί τάπητος ενώ η παροιμιώδης ελαφρότητα του νεανικού βιώματος του έρωτα «κλείνει το μάτι» στην τραγωδία. Εν γένει, όλα τα επιμέρους ζητήματα που θίγει το έργο συντείνουν στην τραγική του απόληξη, και αυτή δείχνει να είναι η πρόθεση του συγγραφέως, καθώς ο πραγματισμός της συζύγου αποδεικνύεται ατελέσφορος και το Παράλογο της διαλύει τη ζωή.

Το έργο του Σίμελπφένιχ αξιοποιεί το μοτίβο της ευριπίδειας Μήδειας, μόνο που ανακατανέμει τα θεατρικά προσωπεία της Μήδειας και της Γλαύκης κατά βούλησιν, κρατώντας την ουσία και περιφρονώντας την αληθοφάνεια της πλοκής, της εκδίκησης ή της τιμωρίας. Η Μήδεια είναι κατ’ επίφασιν «απατημένη», είναι ο φορέας μιας λεκτικής εμμονής που προσδίδει εφιαλτικές διαστάσεις με τη συνεχή υπενθύμιση μιας φράσης που ακινητοποιήθηκε στον χρόνο και τον ακύρωσε. Στη «Γυναίκα από τα παλιά» μια μεταλλαγμένη Μήδεια έρχεται να αφανίσει το παιδί μιας άλλης γυναίκας, της «αντιζήλου» της, δωρίζοντάς της, αντί μανδύα, ένα κουτί δώρου που θα προκαλέσει καθαρτική ανάφλεξη και πυρά. Ο οίκος θα εκραγεί εκ των έσω, όπως ακριβώς στο ευριπίδειο πρότυπο, με τη διαφορά ότι έχουν μεσολαβήσει κάποιοι αιώνες αστικού θεάτρου και, φυσικά, το Θέατρο του Παραλόγου και ο Κολτές.

alt

Fuori le mura

Υπό μιαν έννοια, η «πειραματική» μορφή συγγραφής επαναπροσδιορίζει το θεματικό πλαίσιο του έργου, αφήνοντας ελεύθερο το έδαφος πολλαπλών σκηνοθετικών ερμηνειών. Στη συγκεκριμένη προσέγγιση, η ποιητική διαχείριση του κειμένου ναι μεν άπτεται των προσλαμβανουσών του ελληνικού κοινού, αδικεί όμως τα πιο κλασικίζοντα μέρη του έργου και τα ισοπεδώνει, αφαιμάσσοντας μιαν εκτενή, λόγου χάριν, περιγραφή του κορμιού της γυναίκας από το στοιχείο της ειρωνείας που εν σπέρματι περιέχει. Οι βαρυσήμαντες υποσχέσεις για ισόβιους έρωτες, που επαναλαμβάνονται συμμετρικά από το νεαρό, το «εκτός τειχών» ζευγάρι του έργου, κατ’ ουσίαν υπονομεύονται από την καταφανή εκποίησή τους από το ζευγάρι της «εντός τειχών» ωριμότητας. Ωστόσο -και αυτό προσγράφεται στις αρετές της σκηνοθεσίας- η διπλή αυτή αντανάκλαση εξισορροπεί ευρηματικά τα κενά που αφήνει η πλοκή του ίδιου του έργου. 

Το ονειρώδες και καλειδοσκοπικό τείνει να συνυπάρξει με το νατουραλιστικό, ενώ οι επιρροές από το θέατρο του παραλόγου πασχίζουν να θεσπίσουν ένα νέο genre θεάτρου.

Έντονες αντιθέσεις εντείνουν μια μορφή δραματικότητας που στρέφει τα νώτα στην αληθοφάνεια. Η χρήση «leitmotiv» θεατρικών χειρονομιών, κινήσεων και φράσεων θυμίζει τη μουσική διαχείριση της γλώσσας στις παραστάσεις του Θεάτρου του Ήλιου της Αριάν Μνούσκιν. Το κείμενο προτάσσει τη μεταφορική χρήση της κοινοτοπίας των λέξεων, των αντικειμένων και της μνήμης, επιτρέποντας την αισθητική συστέγαση του ονείρου και της πραγματικότητας, του έρωτα και του γάμου, της νιότης και της ωριμότητας, του αισθησιασμού και του φόνου, της ιδιοκτησίας και της απώλειας. Το ονειρώδες και καλειδοσκοπικό τείνει να συνυπάρξει με το νατουραλιστικό, ενώ οι επιρροές από το θέατρο του παραλόγου πασχίζουν να θεσπίσουν ένα νέο genre θεάτρου που ο χρόνος θα το κατατάξει ανάλογα.

H παράσταση και ο συγγραφέας

Ο Νίκος Ψαρράς και η Μαρία Ζορμπά διαχειρίζονται με ωριμότητα, χιούμορ και σκληρή δουλειά τις αποσπασματικές περσόνες του ζευγαριού που υποδύονται. Νεανική δροσιά και ευκαμψία στις λιγότερο εντυπωσιακές ερμηνείες του νεανικού ζευγαριού των Χάρη Τζωρτζάκη και Ηλιάνας Μαυρομάτη. Ιδιότυπη ερμηνεία που αφήνει το στίγμα της από τη Στεφανία Γουλιώτη, που υποδύεται τη «χίμαιρα» αυτή του μοιραίου έρωτα που εισβάλλει σε μια τακτοποιημένη ζωή «του κουτιού» και την αποδιαρθρώνει.

Η μεταφράστρια και σκηνοθέτις Έλενα Καρακούλη κάνει θεαματική είσοδο στα θεατρικά πράγματα της Αθήνας, επιλέγοντας ένα δύστοκο έργο και μετατρέποντάς το σε βατό πεδίο σκέψης και απόλαυση παράστασης.

Η μεταφράστρια και σκηνοθέτις Έλενα Καρακούλη κάνει θεαματική είσοδο στα θεατρικά πράγματα της Αθήνας, επιλέγοντας ένα δύστοκο έργο και μετατρέποντάς το σε βατό πεδίο σκέψης και απόλαυση παράστασης. Μαντεύουμε πως το φιλολογικό της ένστικτο «οσμίστηκε» την αναγωγή σε κάποιον αρχετυπικό μύθο που τη γοήτευσε. Ωστόσο, η άβυσσος μοναξιάς και ο έντονος αμοραλισμός των χαρακτήρων του έργου έρχονται σε καταφανή αντίθεση προς τη ρομαντική διάθεση που αναδίδει η σκηνοθετική της γραμμή, και που γίνεται καταφανής στην ευαισθησία με την οποία αποδίδεται η ανάγκη του έφηβου Άντι να «καταγράψει» με γκράφιτι και υπογραφές στους τοίχους, τα κιβώτια και τις πόρτες την παρουσία του στην ιστορία. Αυτή η εφηβική παρόρμηση-καταγραφή του συγγραφέα από την επαφή του με τους σύγχρονους νέους αγγίζει μια πτυχή γονέα και μια πτυχή δασκάλου της κυρίας Καρακούλη, άκρως κοινωνίσιμη προς το κοινό της. 

Ο παραγωγικότατος Ρόλαντ Σίμελπφένιχ από το 1966 ζει στο Βερολίνο και εργάζεται ως ελεύθερος δραματουργός. Εργάστηκε στην Κωνσταντινούπολη και στις Η.Π.Α. όπου για ένα χρόνο ασχολήθηκε αποκλειστικά με την μετάφραση θεατρικών έργων από την αγγλική γλώσσα. Το 1999 του απονεμήθηκε το βραβείο Schiller, ενώ πρόσφατα του αποδόθηκε η υψηλή διάκριση του Mülheimer Dramatikerpreis, βραβείο που κατέχουν η Έλφριντε Γιέλινεκ και ο Χάινερ Μύλερ. Γνωστότερα έργα του είναι τα "Push-up" (2001), "Fisch um Fisch" (1994), "Die ewige Maria" (1995), "Vor Ianger Zeit im Mai" (1996), "Arabische Nacht" (2000), "Vorher/Nachher" (2002), "Peggy Pickit Sees the Face of God" (2013), ενώ στην Ελλάδα είναι γνωστός από τις παραστάσεις των έργων «Push–up», «Αραβική νύχτα», «Χρυσός δράκος» και «Ιδομενέας». Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται σε μόνιμη βάση ως δραματουργός με το Schauspielhaus του Αμβούργου.

* Ο ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.

Info
Μετάφραση/ σκηνοθεσία: Έλενα Καρακούλη
Σκηνικά- κοστούμια: Κλειώ Γκιζελή
Φωτισμοί: Νίκος Βλασσόπουλος
Kίνηση: Φαίδρα Σούτου
Βοηθός σκηνοθέτη: Νάντια Σπηλιωτοπούλου

Παίζουν οι ηθοποιοί:
Νίκος Ψαρράς: Φρανκ
Στεφανία Γουλιώτη: Ρόμυ Φογκλέντερ
Μαρία Ζορμπά: Κλαούντια, η γυναίκα του Φρανκ
Χάρης Τζωρτζάκης: Άντυ, γιος του Φρανκ και της Κλαούντια
Ηλιάνα Μαυρομάτη: Τίνα, φίλη του Άντυ

Θέατρο Πορεία: Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, Πλατεία Βικτωρίας
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«MAMI» του Μάριο Μπανούσι, στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση – Ποικίλες πτυχές της θηλυκής υπόστασης

«MAMI» του Μάριο Μπανούσι, στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση – Ποικίλες πτυχές της θηλυκής υπόστασης

«MAMI» του Μάριο Μπανούσι, στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση. «Έντονες επιρροές από τον Καστελούτσι και τον Παπαϊωάννου, εξαιρετική μουσική υπόκρουση». Φωτογραφίες © Ανδρέας Σιμόπουλος

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Το «ΜΑΜΙ» του ...

«Η δύναμη της συνήθειας» του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα

«Η δύναμη της συνήθειας» του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα

Για την παράσταση «Η δύναμη της συνήθειας» του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα, στο Θέατρο Ροές. Μαζί με τον Περλέγκα παίζουν τα μέλη της ομάδας «κι όμΩς κινείται».

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Στο θέατρο «Ροές» ο ...

«Φλάι» της Στέλλας Ζαφειροπούλου, σε σκηνοθεσία Πέπης Μοσχοβάκου – Η μύγα που μας μεταφορφώνει σε ανθρώπους

«Φλάι» της Στέλλας Ζαφειροπούλου, σε σκηνοθεσία Πέπης Μοσχοβάκου – Η μύγα που μας μεταφορφώνει σε ανθρώπους

«Φλάι» της Στέλλας Ζαφειροπούλου, σε σκηνοθεσία Πέπης Μοσχοβάκου, στο Θέατρο Όλβιο, με πρωταγωνίστρια τη Λίλη Τσεσματζόγλου.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Ο μονόλογος «Φλάι» της Στέλλας Ζαφειροπούλου ανέδειξε τη συγγραφέα πριν από εννέα χρόνια, παράλληλα ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«MAMI» του Μάριο Μπανούσι, στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση – Ποικίλες πτυχές της θηλυκής υπόστασης

«MAMI» του Μάριο Μπανούσι, στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση – Ποικίλες πτυχές της θηλυκής υπόστασης

«MAMI» του Μάριο Μπανούσι, στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση. «Έντονες επιρροές από τον Καστελούτσι και τον Παπαϊωάννου, εξαιρετική μουσική υπόκρουση». Φωτογραφίες © Ανδρέας Σιμόπουλος

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Το «ΜΑΜΙ» του ...

Κώστας Λογαράς: «Πρώτη φορά ταξίδεψα πέρα απ’ τα όρια της γειτονιάς μου με τον Ιούλιο Βερν»

Κώστας Λογαράς: «Πρώτη φορά ταξίδεψα πέρα απ’ τα όρια της γειτονιάς μου με τον Ιούλιο Βερν»

«Ο έφηβος» και «Ο νεαρός Τέρλες» τον ώθησαν στην ενδοσκόπιση και τη γραφή, ενώ επανέρχεται στην «Ιστορία ενός αιχμαλώτου» ως πρότυπο γλώσσας και ύφους. Αυτά είναι κάποια από τα βιβλία της ζωής του Κώστα Λογαρά.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...
«Η δύναμη της συνήθειας» του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα

«Η δύναμη της συνήθειας» του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα

Για την παράσταση «Η δύναμη της συνήθειας» του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα, στο Θέατρο Ροές. Μαζί με τον Περλέγκα παίζουν τα μέλη της ομάδας «κι όμΩς κινείται».

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Στο θέατρο «Ροές» ο ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Ψυχή ντυμένη αέρα» της Έλενας Χουζούρη (προδημοσίευση)

«Ψυχή ντυμένη αέρα» της Έλενας Χουζούρη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη μελέτη της Έλενας Χουζούρη «Ψυχή ντυμένη αέρα – Ανθούλα Σταθοπούλου - Βαφοπούλου: Η μούσα της μεσοπολεμικής Θεσσαλονίκης», η οποία θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Επίκεντρο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η Μάγε...

«(Α)Κατάλληλο Timing» της Ελένης Αλεξανδροπούλου (προδημοσίευση)

«(Α)Κατάλληλο Timing» της Ελένης Αλεξανδροπούλου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων της Ελένης Αλεξανδροπούλου «(Α)Κατάλληλο Timing», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Ο Αύγουστος, όσο μεγαλώνεις, μοιάζει πικρός. Οι περισ...

«Mind the gap» του Λάζαρου Αλεξάκη (προδημοσίευση)

«Mind the gap» του Λάζαρου Αλεξάκη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων του Λάζαρου Αλεξάκη «Mind the gap», η οποία θα κυκλοφορήσει στις 5 Φεβρουαρίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Είχε φτάσει σε μικρή απόσταση από τη βιτρίνα, και το νυχτεριν...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

Δεκαπέντε βιβλία πεζογραφίας, εξαντλημένα (τα περισσότερα), επανεκδίδονται και διεκδικούν νέους αναγνώστες.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας: Αγγλία (εκδ. Διόπτρα)

...
«Τι να διαβάσω;» – 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που κυκλοφορούν το επόμενο διάστημα

«Τι να διαβάσω;» – 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που κυκλοφορούν το επόμενο διάστημα

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας (μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα) που αναμένουμε τις επόμενες μέρες ή εβδομάδες. Στην κεντρική εικόνα, ο Αλέξης Πανσέληνος, η Μάρω Βαμβουνάκη και ο Μιχάλης Μοδινός.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Μυθιστ...

Σίρλεϊ Τζάκσον (1916-1965): Η ευαίσθητη μάγισσα των αμερικανικών γραμμάτων

Σίρλεϊ Τζάκσον (1916-1965): Η ευαίσθητη μάγισσα των αμερικανικών γραμμάτων

Η Σίρλεϊ Τζάκσον [Shirley Jackson, 1916-1965] ήταν πολλά περισσότερα από μια συγγραφέας ιστοριών τρόμου. Με άξονα δύο βιβλία της που κυκλοφόρησαν ή επανακυκλοφόρησαν πρόσφατα «Η λοταρία και άλλες ιστορίες» (μτφρ. Χρυσόστομος Τσαπραΐλης) και «Ζούσαμε πάντα σε ένα κάστρο» (μτφρ. Βάσια Τζανακάρη) από τις εκδόσεις ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ