...και ξαναρχίζουμε
Παράσταση εμπνευσμένη από μια από τις πιο ενδιαφέρουσες γυναικείες φιγούρες των ελληνικών γραμμάτων, κι ας επισκιάστηκε ποιητικά από το έργο του μέντορα, συζύγου κι αγαπημένου της Αντρέα Εμπειρίκου.
Χάρη στον Εμπειρίκο, η Χατζηλαζάρου έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τον υπερρεαλισμό και την ψυχανάλυση, αλλά η ίδια αναπτύσσει μια δική της, αυθεντική, ποιητική γλώσσα που γίνεται το όχημα μιας πολυκύμαντης, πληθωρικής ζωής. Ταξιδεύει στη Γαλλία με το θρυλικό Ματαρόα, ζει για χρόνια στο Παρίσι μετά τον πόλεμο αλλά και αργότερα, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και γνωρίζεται με τις σημαντικότερες προσωπικότητες της καλλιτεχνικής και πνευματικής πρωτοπορίας του ’50, του ’60 και του ’70 από τον Πικάσο και τον Ματίς έως τον Καστοριάδη.
Η ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΩΣ ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
Βασισμένη κυρίως στα ποιήματα της πρώτης εποχής του Παρισιού (1945-1950), που αναφέρονται στον τότε συντροφό της Χαβιέ Βιλατό, ανηψιό του Πικάσο, στην αριστουργηματική της Αντίστροφη αφιέρωση που γράφει το 1985 για τον Εμπειρίκο και στην ανέκδοτη αλληλογραφία της προς τον τελευταίο[1], η παράσταση αναζητά την ταυτότητα της ποιήτριας μέσα από την «υπερπραγματική» της αποτύπωση, φέρνοντας στην επιφάνεια τη βασανιστική, συναρπαστική, αγχωτική, αυτοσαρκαστική, βίαιη αλλά κι ευφορική της σχέση με τον ποιητικό λόγο – που ποτέ δεν εξαντλείται σε ορισμούς και αναγνωρίσιμα σχήματα – ως αυθεντικό ισοδύναμο του έρωτα. Η ποίηση της Χατζηλαζάρου είναι ένα διαρκές παιχνίδι με τα αντίθετα, "εκεί πέρα / εδώ" (τίτλος ποιητικής της συλλογής), φως / σκοτάδι, νεότητα / γήρας, σώμα και σκέψη, εγγύτητα και απόσταση, Παρίσι Ελλάδα, Χαβιέ – Αντρέας, χαρά και μελαγχολία. Εκρηκτική χαρά κι εκρηκτική μελαγχολία. Τίποτα δεν είναι μονοσήμαντο. Τίποτα δεν είναι αβίαστο. Τίποτα δεν είναι αρκετό. Από τον έναν τόπο στον άλλο. Από το ένα πρόσωπο στο άλλο. Μια ιστορία αιώνιας επιστροφής κι αιώνιας επανεκκίνησης. Χωρίς νοσταλγία. Κάθε βήμα γράφεται στο παρόν. Αυτό κάνει τη ΜΧ ενδιαφέρουσα ως δραματικό πρόσωπο κι εδώ εντοπίζεται η σχέση της με το θέατρο: στην πάλη με τον εαυτό της.
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Η παράσταση δεν περιγράφει, ούτε αφηγείται τη βιογραφία της. Αντίθετα, δίνει στην ποιήτρια σάρκα και οστά, δημιουργώντας έναν ιδιότυπο μονόλογο από τις ίδιες της τις λέξεις (ποίηση κι αλληλογραφία), εστιάζοντας συγκεκριμένα μόνο σε μια στιγμή, τη στιγμή της πρώτης αναχώρησής της από την Ελλάδα, ποθητής αλλά κι επώδυνης. Κάθε στιγμή αναχώρησης δεν δίνει άραγε αφορμή για τον αναστοχασμό όλης μας της ζωής;
Συντελεστές:
Σκηνικά - κοστούμια: Φωτεινή Γεωργίου
Παίζει η Δέσποινα Παπάζογλου
Πρώτη παρουσίαση:
1η Αυγούστου 2012 στο Κάστρο Καβάλας στα πλαίσια του αφιερώματος «Έως όρθρου βαθέος. Δύο ολονυχτίες με 7+2 ποιητές». Παραγωγή Φεστιβάλ Φιλίππων-Θάσου.
Από το Κάστρο της Καβάλας (Φεστιβάλ Φιλίππων-Θάσου) όπου παρουσιάστηκε τον Αύγουστο, η παράσταση μεταφέρεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου για 4 παραστάσεις (Δευτερότριτα):
Ημερομηνίες στο Θέατρο του Νέου Κόσμου: 15-16 & 22-23 Οκτωβρίου
Ώρα Έναρξης: 9μμ
Διάρκεια: 60’
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ
[1] Οι ανέκδοτες επιστολές της Μάτσης Χατζηλαζάρου προς τον Εμπειρίκο παραχωρήθηκαν στη Δήμητρα Κονδυλάκη από τον Λεωνίδα Εμπειρίκο και τον Χρήστο Δανιήλ που ετοιμάζει σχετική έκδοση που πρόκειται να κυκλοφορήσει από την Άγρα. Του ίδιου κυκλοφορεί το λεύκωμα για την Μάτση: …Ιούς, Μανιούς ίσως και Aqua Marina. Μάτση Χατζηλαζάρου, Η πρώτη ελληνίδα υπερρεαλίστρια, Εκδ. Τόπος, 2011.