
Συνέντευξη στην Αναστασία Καμβύση
Είναι ο κορυφαίος του χορού σε μια από τις πιο σημαντικές παραστάσεις του φετινού καλοκαιριού, τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία του Λιθουανού Τσέζαρις Γκραουζίνις, με τους Αιμίλιο Χειλάκη, Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και Χρήστο Σαπουντζή στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Το χειμώνα, θα τον (ξανα) δείτε στο Εθνικό θέατρο, στον Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου.
Έχουν περάσει 17 χρόνια από τότε που ο Κώστας Κορωναίος αποφάσισε να παρατήσει τη Γεωπονική και να αφοσιωθεί στο θέατρο. Είχαν προηγηθεί οι συμμετοχές του σε δύο παραστάσεις, στο Μέγαρο Μουσικής και στο Ηρώδειο, αφού είχε ασχοληθεί λίγο νωρίτερα με την κινησιολογία.
Πώς ένας γεωπόνος αποφασίζει να γίνει ηθοποιός;
Ξαφνικά. Δεν είχα δει καν θέατρο πριν έρθω στην Αθήνα από την Πρέβεζα. Δεν πέρναγα καθόλου καλά στην Αθήνα, μια χαρά πέρναγα στην Πρέβεζα. Πέρασα στο Πανεπιστήμιο νομίζοντας ότι ο γεωπόνος είναι ένας καλλιτέχνης κηπουρός, αλλά δεν ήταν καθόλου αυτό. Δεν με ενδιέφερε τελικά η σχολή, δεν μου άρεσε καθόλου στην Αθήνα τα πρώτα χρόνια και, να σου πω την αλήθεια, το να γίνω ηθοποιός ήταν μια καλή ευκαιρία να γνωρίζω γκόμενες!
Α, το έχω ξανακούσει από ηθοποιούς, μουσικούς και συγγραφείς αυτό, δεν εντυπωσιάζομαι.
Ήμουν τυχερός, πήγα σε ένα πολύ οργανωμένο θεατρικό εργαστήρι, με διευθυντή τον Σωτήρη Τσόνγκα. Μετά όμως παρασύρθηκα, γνώρισα την κολλητή μου την Κατερίνα, που μας έκανε μουσική, άρχισα να βλέπω παραστάσεις… Μεταξύ των παραστάσεων που είδα ήταν η Μήδεια του Παπαϊωάννου. Τότε είπα, «Τι είναι αυτό!. Αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου!». Πήγα να κάνω χοροθέατρο με τη Μαίρη Τσούτη, μπήκα για τα καλά στη λογική να γίνω ηθοποιός. Και παρότι κακοφάνηκε σε όλους από το οικογενειακό μου περιβάλλον, αποφάσισα ότι θα σπουδάσω θέατρο. Σήμερα βέβαια με στηρίζουν και η μητέρα μου και όλοι.
Πότε νομίζεις ότι σταμάτησε να τους κακοφαίνεται;
Παρόλο που ακόμη και μέχρι πρότινος η μάνα μου μού έλεγε «πάρε το πτυχίο σου, βρε παιδάκι μου, της Γεωπονικής, να το έχεις», συμφιλιώθηκε με αυτό που κάνω όταν έτυχε να κάνω κάτι κομπαρσιλίκια σε παιδικές σειρές στην ΕΡΤ και το είδε στη δορυφορική η αδερφή της από τη Σουηδία και την πήρε χαρούμενη τηλέφωνο να της το πει.
Τι λες λοιπόν σχεδόν δύο δεκαετίες μετά για εκείνη τη στροφή στη ζωή σου;
Ευτυχώς που πήρα εκείνη την απόφαση και άφησα τη Γεωπονική.
Ακόμα και τώρα που δυσκολεύουν κι άλλο τα πράγματα στον καλλιτεχνικό χώρο;
Είχα την …τύχη να μην έχω βγάλει χρήματα από αυτή τη δουλειά, οπότε, όπως και το 80% των Ελλήνων ηθοποιών (μπορεί και να είναι μικρό το ποσοστό που λέω), είμαι μονίμως σε κρίση. Δεν κάνω μόνο μία δουλειά, δεν ξέρω τι θα μου ξημερώσει το επόμενο τρίμηνο/εξάμηνο/χειμώνα/άνοιξη/καλοκαίρι. Οπότε κάποιου είδους προσαρμογή την είχα ήδη σε σχέση με την κρίση. Άσε που είμαι εξαιρετικά τυχερός που ακριβώς μόλις τελείωνα με τον Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου στο παιδικό του Εθνικού Θεάτρου το χειμώνα, ο Αιμίλιος και ο Τσέζαρις μού πρότειναν αυτή τη δουλειά. Για καλή μου τύχη, ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου θα επαναληφθεί και φέτος. Κι έτσι, για πρώτη φορά στην καριέρα μου, ξέρω σίγουρα ότι έχω δουλειά το χειμώνα, έστω και με τους μισθούς του Εθνικού, που είναι νομίζω, οι χαμηλότεροι από καταβολής θεάτρου.
Παιδικό θέατρο, το πιο δύσκολο είδος που υπάρχει.
Το πιστεύω κι εγώ. Για παράδειγμα ο Οδυσεβάχ (σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά και κίνηση Ζωής Χατζηαντωνίου) ήταν μία από τις καλύτερες παραστάσεις που είδα πέρσι.
Στον Οιδίποδα Τύραννο του Τσέζαρις Γκραουζίνις, είσαι ο κορυφαίος ενός χορού που χαρακτηρίζεται από κινηματογραφικότητα, χιούμορ και μια υποβόσκουσα παιδικότητα, ειδικά στο ρόλο σου. Ώρες - ώρες σε κοιτούσα και νόμιζα ότι είσαι ο γελωτοποιός του βασιλιά, άλλες ο καλύτερός του φίλος. Εσύ τι έφερες στο ρόλο;
Την εμπιστοσύνη που είχα στον Τσέζαρις. Την έφερα και ταυτόχρονα την εισέπραξα. Σιγά - σιγά μού αποκαλύφθηκε ότι αυτός ο χαρακτήρας ώρες - ώρες λειτουργεί σαν γελωτοποιός ή σαν πρωτοπαλίκαρο, σαν υποστηρικτικός ρόλος σε αυτόν που κάνει τον Οιδίποδα. Και βέβαια έτσι όπως έστησε ο Τσέζαρις την παράσταση ήταν σαν να μού έδωσε και λίγο τη θέση του σκηνοθέτη σε αυτό το δράμα του ανθρώπου που θέλει να κάνει τον Οιδίποδα, που περνάει μια δοκιμασία. Είναι σαν να συντονίζω, μερικές φορές με κωμικό τρόπο, όσα συμβαίνουν επί σκηνής. Μέχρι ένα σημείο, δεν ήξερα γιατί κάνω κάποια πράγματα, πώς μπαινοβγαίνω στην ιστορία. Μετά την πρώτη παράσταση της Επιδαύρου ο Γκραουζίνις μου είπε κάτι που με απελευθέρωσε πάνω στη σκηνή, που λειτούργησε για μένα σαν μια μικρή αποκάλυψη: «Μην υποφέρεις τόσο πολύ». Είναι σπουδαίο να αντιλαμβάνεσαι ότι στο θέατρο, όπως και στη ζωή, τα πράγματα δεν είναι ανάγκη να είναι γραμμικά και να οδηγούν όλα σε μια κορύφωση. Αυτό είναι ένα είδος σκέψης που με βοήθησε πολύ. Όπως και στις πρόβες, οι μικρές παρατηρήσεις του είναι τόσο καίριες: «Δοκίμασε αυτό», σου λέει, «just for fun».
Τι σου άρεσε πάρα πολύ σε αυτή την παράσταση τελικά;
Δεν νομίζω ότι μπορώ να πω εύκολα ένα πράγμα. Η σκηνοθεσία, σίγουρα, ο τρόπος που δούλευε ο Τσέζαρις, μία ύπουλη προσέγγιση στο έργο… Τι εννοώ ύπουλη, μάς ζητούσε να δοκιμάσουμε πράγματα «just for fun», κι εγώ έμενα ν’ αναρωτιέμαι «τώρα πως κολλάει αυτό;». Είχα μια απορία για όλα αυτά που δοκιμάζαμε και στο τέλος το είδα όλα μαζί κι είδα μία άλλη εικόνα, μαγική, που, αποσπασματικά, δεν την έβλεπα, μού φαινόταν ασύνδετα πράγματα μεταξύ τους. Αλλά επειδή ο σκηνοθέτης είναι συνθέτης, μού άρεσε τελικά όλη η κατασκευή που έφερε στο φως ο Τσέζαρις. Ξεκινάω με αυτό και σκέφτομαι άλλα δέκα πράγματα. Το πώς ήταν οι τρεις υποκριτές στις πρόβες, ο Αιμίλιος, ο Κωνσταντίνος και ο Χρήστος, που δεν τους ήξερα και δεν είχα ιδέα αν θα μας υποστήριζαν τους υπόλοιπους και ήταν τόσο συνεργάσιμοι σε όλα, τόσο μαζί μας. Ήταν μια αληθινά ομαδική δουλειά.
Πέρασες το καλοκαίρι σου ταξιδεύοντας με τις παραστάσεις του Οιδίποδα Τύραννου σε όλη την Ελλάδα. Τι βιβλία είχες μαζί σου;
Διάβασα το Εκεί που ζουν οι τίγρεις του Μπλας ντε Ρομπλές (εκδ. Πόλις). Μου αρέσουν τα μεγάλα βιβλία, θέλω να περνάω καιρό μαζί τους, με την ιστορία και τους ήρωές τους. Στα αγαπημένα μου βιβλία συμπεριλαμβάνονται πολλά της αστυνομικής λογοτεχνίας, όπως του Τζέιμς Έλροϊ, που τον λατρεύω ή του φοβερού Ίαν Ράνκιν –δύο βιβλία του διάβασα φέτος το καλοκαίρι μόνο. Είχα δει το Ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι στο σινεμά και πήρα και τα τρία βιβλία της περίφημης «Tριλογίας του Κάρλα» του Τζον Λε Καρέ: Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι, Ο εντιμότατος μαθητής και Οι άνθρωποι του Σμάιλι (εκδ. Καστανιώτη) και μου άρεσαν πάρα πολύ.
Αν έπρεπε να χαρίσεις ένα βιβλίο σε ένα κορίτσι, τι θα διάλεγες;
Κάτι που χάρισα πρόσφατα σε μία φίλη μου είναι το Έγκλημα και Τιμωρία του Ντοστογιέφσκι σε μετάφραση Παπαδιαμάντη. Το αγόρασα πρόσφατα σε ένα παζάρι στην Κλαυθμώνος. Αριστούργημα.
Παραστάσεις του Οιδίποδα Τύραννου αυτές τις μέρες στην Αττική:
Θέατρο Ρεματιάς, Χαλάνδρι (10,11/9)
Άλσος Δ. Κιντής, Ηλιούπολη (12/9)
Κηποθέατρο Παπάγου (13/9)
Βεάκειο Πειραιά (14/9)
Θέατρο Πέτρας, Πετρούπολη (15/9)
Άλσος Βεΐκου (17/9)
Αλέξης Μινωτής, Αιγάλεω(18/9)