1 solaris

Τρεις θεατρικές παραστάσεις προβάλλουν σαφείς πολιτικές τοποθετήσεις, υπερβαίνοντας την τρέχουσα επικαιρότητα. «Solaris», σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή, «Βασίλισσα χωρίς φτερά», σε σκηνοθεσία Μαρίας Γοργία και «Ελευθερία εις θάνατον» σε σκηνοθεσία Ηλέκτρας Ελληνικιώτη.

Του Νίκου Ξένιου

«Solaris» του Stanislaw Lem
Διασκευή–Σκηνοθεσία: Θοδωρής Αμπαζής
Μετάφραση: Γιώργος Τσακνιάς
Βίντεο: Στάθης Αθανασίου, Νέστωρ Κοψιδάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αντιγόνη Φρυδά
Ερμηνεύουν: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Νέστωρ Κοψιδάς, Δανάη Σαριδάκη
Ίδρυμα Περιθάλψεως Χρονίως Πασχόντων – «Άσυλο Ανιάτων»

Το ερωτικό-φιλοσοφικό μυθιστόρημα Solaris του Πολωνού συγγραφέα Στανισλάβ Λεμ, σε μετάφραση Γιώργου Τσακνιά, σκηνοθετεί ο Θοδωρής Αμπατζής, με την «Ομάδα Θεάτρου Όπερα», στην οδό Αγίας Ζώνης, στο κτίριο του Ασύλου Ανιάτων. Η παράσταση είναι site-specific, δηλαδή φτιάχτηκε ειδικά για να παιχτεί στον συγκεκριμένο χώρο, που κατά τη διάρκεια της νύχτας και με συγκεκριμένες παρεμβάσεις, τροποποιήσεις και ελάχιστα σκηνικά γίνεται ιδιαίτερα υποβλητικός.

Στον χώρο της Έπαυλης Μάλκολμ, κι αφού διασχίσει τον κήπο οδηγούμενη από έναν νέο ηθοποιό ντυμένο με διαστημική στολή και με φακό στο χέρι, η ομάδα των θεατών ακολουθεί τα βήματα του Κρις, την ώρα που φτάνει σε έναν εγκαταλελειμμένο διαστημικό σταθμό επάνω στον πλανήτη Σολάρις με κίνητρό του την επιστημονική πρόθεση να μελετήσει τον Ωκεανό που τον καλύπτει. Οδηγούνται με ένα φακό στο χέρι στις εγκαταστάσεις του ενδιαφέροντος κτιρίου του Ασύλου Ανιάτων, όπου αντιλαμβάνονται δύο επιστήμονες με φόρμες που έχουν απομονωθεί σ’ αυτήν τη μακρινή πραγματικότητα. Γίνονται αυτόπτες μάρτυρες περίεργων μορφών ζωής, ανάμεσα στις οποίες κυριαρχεί η μορφή της προ πολλού πεθαμένης συζύγου του Κρις. Πρόκειται για την ενσάρκωση μιας μνήμης; Πρόκειται για ένα υποσυνείδητο φάσμα; Μια παραίσθηση; Ή μήπως για μια κορυφαία λογοτεχνική αλληγορία, αυτήν που συνέλαβε ο Στανισλάβ Λεμ και που, δικαίως, έδωσε τόση δημοσιότητα στο Solaris του, ώστε να το σκηνοθετήσει στο σινεμά ο ίδιος ο Ταρκόφσκι το 1972, ως το έργο της «εξιλέωσής» του;

Ο Νέστορας Κοψιδάς, η Τζωρτζίνα Δαλιάνη και η Δανάη Σαριδάκη δίνουν την ψυχή τους στην παράσταση, ωστόσο δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε στον εξαιρετικό μονόλογο του Κωνσταντίνου Αβαρικιώτη.

Η μεταμορφωσιγένεια του Ωκεανού (που στο τέλος της αξέχαστης ταινίας του Ταρκόφσκι μεταμορφώνεται σε μια γιγάντια γυναικεία φιγούρα) επιδέχεται διάφορες επιστημονικοφανείς ερμηνείες, όπως μπορεί και να πάρει μεταφυσικές διαστάσεις. Είναι το πρωτόπλασμα σε μεγάλη πυκνότητα; Ή είναι ο υπερβατικός χώρος όπου κινείται ο Θεός; Οι προβληματισμοί του κειμένου εκτείνονται από την υπαρξιακή διάσταση του έρωτα, τη βαρύτητα της τεχνολογίας, τα όρια της ανθρώπινης επιστημονικής έρευνας, την οικολογική καταστροφή έως και τα ηθικής τάξεως ζητήματα που προσιδιάζουν στη φύση του θανάτου και στην τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Πάνω απ’ όλα, όμως, εντυπωσιάζει η σκηνοθετική λύση για την ανάδυση του ακατανόητου Πλάσματος που θα ανακόψει και την τελευταία επιθυμία του Κρις να επιστρέψει στη Γη [1].

Δρώμενα, προβολές και σκηνικά τεκταινόμενα, μαζί με μιαν υποβλητικότατη μουσική σύνθεση, συνθέτουν μια παράσταση από την οποία δεν λείπουν οι εντυπωσιακοί διάλογοι. Ο Νέστορας Κοψιδάς, η Τζωρτζίνα Δαλιάνη και η Δανάη Σαριδάκη δίνουν την ψυχή τους στην παράσταση, ωστόσο δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε στον εξαιρετικό μονόλογο του Κωνσταντίνου Αβαρικιώτη.

1. Γράφει ο Λεμ: «Εμείς δεν ψάχνουμε να επεκτείνουμε το σύμπαν, προσπαθούμε να επεκτείνουμε τα όρια της γης στα όρια του σύμπαντος. Έτσι κι εμείς, δεν ψάχνουμε νέους ανθρώπους, εξωγήινους, καθρέφτες ψάχνουμε για να κοιτάμε εμάς τους ίδιους και όταν κάποιος, όπως ο ωκεανός, μας δείχνει την ασχήμια μας, θέλουμε να τον καταστρέψουμε».

2 vasilissa

«Βασίλισσα χωρίς φτερά»
Σύλληψη–Ιδέα–Χορογραφία–Σκηνοθεσία–Δραματουργία: Μαρία Γοργία
Κείμενο: Νικήτας Σινιόσογλου
Ερμηνεύουν: Θέμις Ανδρεουλάκη, Αλέξανδρος Ζαρμακούπης, Αριάννα Ζαρμακούπη, Ζωή Μαστροθεοδώρου, Μυρσίνη Πετρούτσου
Θέατρο Χώρος Αμάλγαμα

Με το νέο έργο της «Βασίλισσα χωρίς φτερά» η χορογράφος Μαρία Γοργία βάζει σε μεγάλη δοκιμασία, τόσο το κοινό, όσο και τους ερμηνευτές της (Θέμιδα Ανδρεουλάκη, Αλέξανδρο Ζαρμακούπη, Αριάννα Ζαρμακούπη, Ζωή Μαστροθεοδώρου και Μυρσίνη Πετρούτσου): οι ηθοποιοί καλούνται να γίνουν ένα σφιχτό μελίσσι που θ’ αναπαραγάγει κινησιολογικούς κώδικες λεπτά μελετημένους (από μια πρόσφατη εμπειρία μαθημάτων μελισσοκομίας της δημιουργού). Ένα μελίσσι που βουίζει με μια φωνή, σ’ ένα ρετσιτατίβο το κείμενο του οποίου έχει γράψει ο Νικήτας Σινιόσογλου, αναφερόμενος στο πολυσήμαντο «μαζί», στην ενότητα των κινήτρων, στο βαθύτερο νόημα της κοινωνικότητας.

Η ομάδα μεταμορφώνεται και υποδύεται, σε ανύποπτους ρυθμούς, γνωστές φυσιογνωμίες του πολιτικού μας βίου που χρήζουν πολιτικής σάτιρας ή δριμείας κριτικής. Και είναι, όντως, δριμεία η κριτική που ασκεί η δημιουργός όταν βάζει το εργατικό της μελίσσι, σαν μια στοίβα δυνάμεων συνασπισμένων, να αναπαράγεται, να αγαπιέται, να γίνεται πηγή δημιουργίας και πολιτισμού στο πλαίσιο ενός αβίαστου ιστού κοινής στόχευσης. Απρόσβλητη από την καθημερινή μικρότητα, ελεύθερη από συμβάσεις, αλλά ενστικτωδώς υποταγμένη στην αλληλεξάρτηση και την άμιλλα, η ομάδα της Μαρίας Γοργία δεν υιοθετεί έτοιμους κώδικες ηθικής ούτε πειθαρχεί με σκυφτό το κεφάλι σε ηγετικές φιγούρες. Είναι «εργανή», είναι βουερή και συνάμα παραγωγική. Ήρεμα κι αγαπησιάρικα περιθάλπει τη βασίλισσα (την άπτερη βασίλισσα, όπως υποδεικνύει και ο λυρικός τίτλος της παράστασης), για να κινηθεί έπειτα, σαν ένα σώμα, προς μια φιλοσοφική περιοχή τρυφερότητας και αφθονίας συναισθημάτων και ζωτικών χυμών, ανάτασης και σύστασης πολιτισμικά ενιαίου σώματος.

Απρόσβλητη από την καθημερινή μικρότητα, ελεύθερη από συμβάσεις, αλλά ενστικτωδώς υποταγμένη στην αλληλεξάρτηση και την άμιλλα, η ομάδα της Μαρίας Γοργία δεν υιοθετεί έτοιμους κώδικες ηθικής ούτε πειθαρχεί με σκυφτό το κεφάλι σε ηγετικές φιγούρες. Είναι «εργανή», είναι βουερή και συνάμα παραγωγική.

Με μιαν αντίστροφη κίνηση και «διακοπή» του ρυθμού, οι ίδιοι ερμηνευτές θα αναπαραγάγουν με σατιρικό τρόπο την ευτέλεια, την κοινοτοπία και την ενσωματωμένη βία της ανθρώπινης κοινωνίας, είτε πρόκειται για εικόνες από την προσωπική ζωή των ανθρώπων, είτε για σκηνές αντλημένες από την επαγγελματική τους ζωή, είτε πρόκειται για τηλεοπτικές συνεντεύξεις πολιτικών: σε κάθε περίπτωση επαναλαμβάνεται η βασική προβληματική της ομάδας «Αμάλγαμα», που έχει αφήσει το στίγμα της στον χώρο του δραματοποιημένου χορού. Όπως στις περισσότερες παραστάσεις της, έτσι κι εδώ το νόημα είναι επίκαιρο, βαθύτατα μελετημένο και πολύ προσεκτικά διαρθρωμένο σε εικόνες και κινησιολογικές λύσεις που υλοποιούνται χάρη στη σκληρή δουλειά, χωρίς δαπανηρά σκηνικά ή προδιαγραφές χώρου: πάντα στον σεμνό χώρο των προβών, πάντα υπό καθεστώς οικονομικής στενότητας (παρά τις κατά καιρούς κρατικές επιχορηγήσεις) και πάντα με τη σεμνότητα, την ειλικρίνεια και την εφηβική φρεσκάδα μιας καλλιτέχνιδος που απευθύνει με οργή τις πολιτικές δηλώσεις της στο κοινό.

3 Eleftheria Eis Thanaton

«Ελευθερία εις θάνατον»
Δραματουργία–Σκηνοθεσία: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη
Συνεργάτις Σκηνοθέτις: Τέρψη Κονταργύρη
Επιστημονικός Συνεργάτης: Μάνος Λαμπράκης
Ερμηνεύουν: Μαρία Μαμούρη, Άννα Μαρία Παπαϊωάννου, Ηλέκτρα Ελληνικιώτη
Εταιρεία Θεάτρου «Θέρος» – Κάμιρο

Η Ηλέκτρα Ελληνικιώτη συνεχίζει την πολιτική της πορεία στο θέατρο, σκηνοθετώντας το κείμενό της «Ελευθερία εις θάνατον» στην αίθουσα «Κάμιρος» της οδού Ιθάκης και καταθέτοντας την οδυνηρή πολιτικοκοινωνική διαπίστωση ότι το πολιτικό σύστημα μπορεί, εν ονόματι της επιβίωσής του, να προβεί αδίστακτα ως και σε φόνο. Η δικαστική σκηνή, η πολιτική σκηνή και η θεατρική ομόλογός τους αναμειγνύονται με θαυμαστό τρόπο στο κείμενο αυτό, με την πρωτοκαθεδρία, φυσικά, της θεατρικής.

Επιλέγοντας αποσπάσματα από το βιβλίο του Βασίλη Τζανακάρη Εις Θάνατον!, συνδυάζοντας τον τίτλο με το ελληνοπρεπές και ηρωϊκό Ελευθερία ή Θάνατος, στήνοντας μια πρωτοποριακή (φυσική και ψηφιακή) παράσταση και ορμώμενη από την πολυθρύλητη «Δίκη των έξι» (31 Οκτωβρίου – 15 Νοεμβρίου του 1922, αμέσως μετά την απόδοση ευθυνών για τη Μικρασιατική Καταστροφή στην πολιτική ηγεσία της φιλοβασιλικής παράταξης [1]), η σκηνοθέτις – δημιουργός αμφισβητεί τον «αντικειμενικό» χαρακτήρα του ιστορικού αφηγήματος, διάβημα ιδιαίτερα ριψοκίνδυνο. Ο Μπελογιάννης, στη δίκη και καταδίκη του οποίου περνά δεξιοτεχνικά η παράσταση, είχε πει χαρακτηριστικά: «Δεν μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου»! Μήπως και η δική του, παρατεινόμενη δίκη (19 Οκτωβρίου – 16 Νοεμβρίου 1951) [2] δεν ήταν μια απροκάλυπτη επίθεση του δεξιού παρακράτους στην ελεύθερη δημοκρατική συνείδηση;

Η εργαλειοποίηση του κοινού περί δικαιοσύνης αισθήματος, ο αμφιλεγόμενος πατριωτισμός και ο ξένος παρεμβατισμός στα ελληνικά πράγματα, η επεκτατική πολιτική του Βενιζέλου που απέδωσε την ευθύνη στην επιστροφή του βασιλιά Κωνσταντίνου και ο Εθνικός Διχασμός που υποκρυπτόταν στην απόδοση ευθυνών, η στοιχειοθέτηση επαρκών ή ανεπαρκών στοιχείων για την έκδοση ετυμηγορίας και την άμεση εκτέλεση των έξι «υπευθύνων για εσχάτη προδοσία», η αιτιολόγηση των διαδοχικών δικτατορικών καθεστώτων που ακολούθησαν, όλα αυτά σε αντιπαραβολή προς μια γνήσια αριστερή θεώρηση της δημοκρατίας, αυτά είναι τα υλικά του κειμένου της παράστασης.

Πέρα, όμως, από τις καταγραφές της επίσημης Ιστορίας, στις ειλικρινείς προθέσεις της Ηλέκτρας Ελληνικιώτη –και με μιαν αξιοσημείωτη ερμηνευτική κορύφωση επί σκηνής– υπογραμμίζεται ο ασφυκτικός ανθρώπινος πόνος: αυτό το βίωμα που τόσο βαθιά έχει εγκαθιδρυθεί στη ματαιωμένη συνείδηση του Νεοέλληνα...

Πέρα, όμως, από τις καταγραφές της επίσημης Ιστορίας, στις ειλικρινείς προθέσεις της Ηλέκτρας Ελληνικιώτη –και με μιαν αξιοσημείωτη ερμηνευτική κορύφωση επί σκηνής– υπογραμμίζεται ο ασφυκτικός ανθρώπινος πόνος: αυτό το βίωμα που τόσο βαθιά έχει εγκαθιδρυθεί στη ματαιωμένη συνείδηση του Νεοέλληνα, και που βρίσκει στα ιστορικά συμβάντα το αποτύπωμά του: να ήταν, άραγε, η Δίκη των Έξι, «εν είδος θεατρικής παραστάσεως δια να πεισθή η κοινή γνώμη ότι οι νόμιμοι τύποι ετηρήθησαν»; Μήπως και η ιστορική της αποκατάσταση, εν έτει 2010, υπάγεται στα ίδια δόλια κίνητρα, μιας και η πραγματική ιστορική δικαίωση δεν επήλθε ποτέ;

Παραμένει εκκρεμές το κατά πόσον μια δημόσια καταδικαστική απόφαση μπορεί να απηχεί τίποτε παραπάνω από το τρέχον, κοινό «περί Δικαίου» αίσθημα, είτε αυτό προέρχεται από τους εξουσιαστές, είτε από τους εξουσιαζόμενους. Η καταδικασμένη σε θάνατο ατομική ελευθερία της Ηλέκτρας Ελληνικιώτη είναι θαυμάσια τροφή προς σκέψιν σήμερα, εποχή απροκάλυπτου λαϊκισμού, θεαματικής ανόδου της ακροδεξιάς και συστηματικής υποδαύλισης των ταπεινότερων ενστίκτων του τηλεοπτικού κοινού.

1. Οι καταδικασθέντες ήταν οι: Δημήτριος Γούναρης (59 ετών, πρώην Πρωθυπουργός), Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης (68 ετών, πρώην Πρωθυπουργός), Νικόλαος Στράτος (50 ετών, πρώην Πρωθυπουργός ), Νικόλαος Θεοτόκης (44 ετών, Υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη), Γεώργιος Μπαλτατζής (56 ετών, Υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη), Γεώργιος Χατζανέστης, αντιστράτηγος (59 ετών, Αρχιστράτηγος Μικράς Ασίας και Θράκης), Ξενοφών Στρατηγός, υποστράτηγος ε.α. (53 ετών, Υπουργός Συγκοινωνιών στην κυβέρνηση Γούναρη), Μιχαήλ Γούδας, υποναύαρχος ε.α. (54 ετών, Υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Γούναρη). Στους πρώτους έξι επιβλήθηκε η ποινή του θανάτου, εξ ου και το γεγονός έμεινε στην Ιστορία ως «η δίκη των Εξι».
2. Η σύνθεση του δικαστηρίου έχει ήδη προεπιλεγεί από την παραστρατιωτική οργάνωση ΙΔΕΑ. Ένας απο τους στρατοδίκες του Μπελογιάννη είναι και ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος. Τον Δεκέμβριο του 1950, ο Νίκος Μπελογιάννης και 93 ακόμη σύντροφοί του –μεταξύ των οποίων ο δημοσιογράφος Στάθης Δρομάζος, ο Στέργιος Γραμμένος και η Έλλη Ιωαννίδου (Παππά)– συνελήφθησαν και στις 19 Οκτωβρίου 1951 οδηγήθηκαν σε δίκη. Κατηγορήθηκαν για απόπειρα ανασυγκρότησης του ΚΚΕ, με βάση τον Α.Ν 509/1947.


 Ο ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας. Τελευταίο βιβλίο του, το μυθιστόρημα «Τα σπλάχνα» (εκδ. Κριτική).

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Οι Τσέντσι» του Π. Μπ. Σέλλεϋ σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (κριτική) – Ένα έργο φεμινιστικό και βέβηλο

«Οι Τσέντσι» του Π. Μπ. Σέλλεϋ σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (κριτική) – Ένα έργο φεμινιστικό και βέβηλο

Για τους «Τσέντσι», του Π. Μπ. Σέλλεϋ, σε σκηνοθεσία Μαριλίτας Λαμπροπούλου που ανέβηκε στην αίθουσα «Ω» του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Kεντρική εικόνα: © Μαρίζα Καψαμπέλη.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Την τραγωδία «ήρεμ...

Ένα ξεχωριστό «Όνειρο καλοκαιριάτικης νύχτας» από την ομάδα Loxodox στο ΠΛΥΦΑ

Ένα ξεχωριστό «Όνειρο καλοκαιριάτικης νύχτας» από την ομάδα Loxodox στο ΠΛΥΦΑ

Ο ιστορικός χώρος της αρχαίας Αθήνας «συνομιλεί» αρμονικά με τη μαγική νύχτα των Αγγλοσαξόνων, όπως τη συνέθεσε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Κεντρική εικόνα: © Sabrina Brodescu.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Η ομάδα Loxodox είναι ιδέα της Μαρίζας Θεοφυλακτοπού...

«Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης» και «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» (κριτική): Δύο σημαντικά έργα του Ματέι Βίσνιεκ στις αθηναϊκές σκηνές

«Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης» και «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» (κριτική): Δύο σημαντικά έργα του Ματέι Βίσνιεκ στις αθηναϊκές σκηνές

Για τις παραστάσεις «Το σώμα της γυναίκας ως πεδίο μάχης» στο θέατρο «Χώρος» και «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα», στο Θέατρο Μπέλλος, και τα δύο του Γαλλορουμάνου θεατρικού συγγραφέα, ποιητή και δημοσιογράφου Ματέι Βίσνιεκ. Κεντρική εικόνα: Από την παράσταση «Το σώμα της γυναί...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Ανορθογραφίες επιμελητών» – Μια επιστολή του Διονύση Χαριτόπουλου

«Ανορθογραφίες επιμελητών» – Μια επιστολή του Διονύση Χαριτόπουλου

Λάβαμε από τον Διονύση Χαριτόπουλο την παρακάτω επιστολή, σχετικά με την επιλογή κριτικών κειμένων του Κωστή Παπαγιώργη που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη με τον τίτλο «Κωστής Παπαγιώργης: Τα βιβλία των άλλων 1, Έλληνες συγγραφείς», το 2020. 

Επιμέλεια: Book Press

...
Φεστιβάλ «WOW – Women of the World» στο ΚΠΙΣΝ: Μια σημαντική  διοργάνωση αφιερωμένη σε γυναίκες, θηλυκότητες και non-binary άτομα

Φεστιβάλ «WOW – Women of the World» στο ΚΠΙΣΝ: Μια σημαντική διοργάνωση αφιερωμένη σε γυναίκες, θηλυκότητες και non-binary άτομα

Το δεύτερο φεστιβάλ «WOW - Women of the World Αthens» (6-8 Απριλίου) στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) αποπειράται να θίξει τα πλέον επίκαιρα ζητήματα στον αγώνα της έμφυλης ισότητας, σε τοπικό αλλά και διεθνές επίπεδο. Στην κεντρική εικόνα, η Έλλη Ανδριοπούλου, διευθύνουσα δύμβουλος του ΚΠΙΣΝ και...

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

Η νικήτρια του βραβείου Women's Prize για non-fiction βιβλία θα ανακοινωθεί στις 13 Ιουνίου. Κεντρική εικόνα, μια από τις υποψήφιες για το βραβείο: η συγγραφέας και αρθρογράφος Ναόμι Κλάιν © The University of British Columbia.

Επιμέλεια: Book Press

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γιαννίση «Μακγκάφιν», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 21 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ
37.947408, 23.641584

 «Αφού σου ...


«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κυριακού «Το μποστάνι του Μποστ – Μια σύνθεση / συμπλήρωση / διασκευή κειμένων του Μποστ», το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Δήμητρας Παπαδήμα «Όλα μαύρα», το οποίο θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Τι είμαστε εμείς μπροστά σε αυτά τα κτήνη, ρε; Τι είμαστε; Άγιοι. Και φόνο να...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

Τι διαβάζουμε τώρα; 21 καλά βιβλία λογοτεχνίας που βγήκαν πρόσφατα

Τι διαβάζουμε τώρα; 21 καλά βιβλία λογοτεχνίας που βγήκαν πρόσφατα

Επιλέξαμε 21 βιβλία ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας που κυκλοφόρησαν πρόσφατα.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Οι πρώτοι μήνες του 2024 έχουν φέρει πολλά και καλά βιβλία πεζογραφίας. Κι αν ο μέσος αναγνώστης βρίσκεται στην καλύτερη περίπτωση σε σύγχυση, στη χειρότερη σε άγχ...

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Ενόψει της 25ης Μαρτίου, επιλέγουμε έντεκα βιβλία που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τα περίπλοκλη όσο και μοναδική διαδοχή γεγονότων που ήταν η Ελληνική Επανάσταση. Kεντρική εικόνα: έργο του Λουντοβίκο Λιπαρίνι «Ο όρκος του λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι» (περίπου 1850), μουσείο Μπενάκη.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ