alt

Για το μυθιστόρημα του Carl Aderhold Κόκκινοι (μτφρ. Κώστας Κατσουλάρης, εκδ. Στερέωμα).

Του Νίκου Ξένιου

«Ποιος δεν βλέπει πως ο κομμουνιστής είναι, στις μέρες μας, ο κληρονόμος και ο εκπρόσωπος κάθε ανθρώπινου μεγαλείου, κάθε πνεύματος αυτοθυσίας και ηρωϊσμού; Ο χριστιανός που ακολουθεί τις Γραφές, ζει και πεθαίνει σύμφωνα με τις αρχές της πίστης του, οραματίζεται μετά τον θάνατο έναν άλλο κόσμο, κόσμο ανταμοιβής και τιμωρίας: αυτό στα μάτια μου δεν μειώνει τον χριστιανό, γιατί αυτό που με απασχολεί στον κόσμο ετούτο είναι η αγνότητα, η ομορφιά, η ανιδιοτέλεια. Ε, σκεφτείτε απλά πως και ο κομμουνιστής δεν περιμένει στην πραγματικότητα να κερδίσει τίποτε απολύτως».
Louis Aragon, L' Homme Communiste

Αδειάζοντας το σπίτι του πεθαμένου πατέρα του, ο Καρλ ανακαλύπτει ένα παιδικό τετράδιο που στην πρώτη σελίδα έχει χειρόγραφο τίτλο «Ιστορία της οικογένειάς μου - Από την Κολωνία στο Παρίσι, τέσσερεις γενιές Αντερόλντ». Οι αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας ορθώνονται για να συνθέσουν ένα βιβλίο καταγγελτικό, απολογητικό, ειλικρινές και αυτοαναφορικό που ξεκαθαρίζει κάποιους ψυχικούς «λογαριασμούς»: το μυθιστόρημα Κόκκινοι του Καρλ Αντερόλντ[1], που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στερέωμα σε μετάφραση Κώστα Κατσουλάρη. «Κανείς δεν ζει μια ζωή που να του ανήκει», είχε πει ο Ουγκώ, και ο συγγραφέας υλοποιεί στους Κόκκινους αυτήν τη δήλωση, δημιουργώντας την εικόνα του εαυτού του επενεπινοώντας την ιστορία της οικογένειάς του και φιλοτεχνώντας ένα κοινωνικό/ιστορικό fresco της Γαλλίας της παιδικής του ηλικίας.

Κόκκινη νεύρωση

Για τα δικά του μάτια την πρωτοκαθεδρία στο μοντέλο ερμηνείας του κόσμου έχει η Πολιτική, και αυτό βεβαίως είναι γνώρισμα της Γαλλίας εκείνης της εποχής, παρόλο που σήμερα προκαλεί τη θυμηδία στους περισσότερους.

Ο προπάππος Πέτερ εγκαταλείπει τον γερμανικό στρατό πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο για να πολιτογραφηθεί Γάλλος. Το πεπρωμένο της οικογένειας ολοκληρώνουν ο Ζωρζ, ο παππούς, και ο Πιέρ, ο πατέρας, ηθοποιός του στρατευμένου θεάτρου και μαχητικός κομμουνιστής. Ένα πεπρωμένο που καθιστά αγχώδη την παιδική ηλικία του Καρλ, τους δαίμονες της οποίας παλεύει να εξορκίσει στο μυθιστόρημά του: την ιδεολογική εμμονή, την ιδεοληψία, τη βία σε βάρος της πνευματικής ελευθερίας που ασκεί κάθε τελεολογική ερμηνεία του κόσμου, και όχι μόνον αυτά. Το επίμεικτο συναίσθημα αγάπης και θυμού προς τον πατέρα, εξίσου, όπως και τη συνεχή ανάγκη επιβεβαίωσης των προσδοκιών εκείνου. Αλλά και τον φόβο και την ενοχή που απορρέουν από την παραβίαση του «από Εκείνον» απαγορευμένου.

Ο πατέρας έχει δύο ονόματα: το πολιτικό του όνομα (Pierre Aderhold) και το όνομα το καλλιτεχνικό, αυτό της σκηνής (Pierre Decazes). Έχει τη συνείδηση πως ένας ηθοποιός δεν είναι ακριβώς προλετάριος, ενώ παράλληλα τάσσεται κοινωνικά με τους προλετάριους ή αυτοαποκαλείται προλετάριος του πνεύματος. Αντιμετωπίζει τον κόσμο σαν θεατρική σκηνή. Για τα δικά του μάτια την πρωτοκαθεδρία στο μοντέλο ερμηνείας του κόσμου έχει η Πολιτική, και αυτό βεβαίως είναι γνώρισμα της Γαλλίας εκείνης της εποχής, παρόλο που σήμερα προκαλεί τη θυμηδία στους περισσότερους. Αυτός ο ιστριονικός άνθρωπος, ενώ τον κουβαλούν, βαριά άρρωστο, με φορείο στην πλαζ, ψάλλει τον ύμνο της Διεθνούς, σε μια σκηνή φελλινική και γκροτέσκα. Το κόκκινο χρώμα είναι το χρώμα που έχει το αίμα του εργαζόμενου. Για τους κομμουνιστές το χρώμα αυτό είναι δηλωτικό της απειλής, ή ακόμη και της εκδίκησης, που φέρει ως σήμα κατατεθέν του ο «Κόκκινος Στρατός». Είναι το χρώμα της πλατείας του Κρεμλίνου. Αλλά είναι, ταυτόχρονα, και το χρώμα της ντροπής και του θυμού.

Μια μορφή Καθολικισμού

Η ένταξή του στο Κομμουνιστικό Κόμμα εμπλέκει ψυχοσυναισθηματικά και όλη την οικογένειά του και καθορίζει την παραμικρή λεπτομέρεια της αγωγής που επιφυλάσσει για τα παιδιά του.

Ο συγγραφέας χαρακτηρίζει το βιβλίο του «προσωπικό μυθιστόρημα» («roman personnel»). Έτσι, γεμίζει τα κενά, επινοεί όσα λείπουν από την άμεση μνήμη, αυτοαναλύεται, αναλύει την προσωπικότητα του πατέρα του. Εκείνος υπήρξε ένας άνθρωπος αντιφατικός όπως όλοι μας: φιλόδοξος, αιματώδης, γυναικάς, βίαιος και φανατικός εκ φύσεως, ερωτικός και αντικομφορμιστής κατ’ επιλογήν, οικείος και εκρηκτικός ως προσωπικότητα, κριτικά ιστάμενος έναντι του στενού του περιβάλλοντος και της ανθρωπότητας εν γένει, ένας άνθρωπος αυταρχικός του οποίου η «καθαρότητα» και ο «ανδρισμός» συμπίπτουν με την επιθετικότητα. Η ένταξή του στο Κομμουνιστικό Κόμμα εμπλέκει ψυχοσυναισθηματικά και όλη την οικογένειά του και καθορίζει την παραμικρή λεπτομέρεια της αγωγής που επιφυλάσσει για τα παιδιά του. Κοιμίζει τα παιδιά του κάτω από τα πορτρέτα του Μαρξ και του Λένιν, ονομάζει τον γιο του Καρλ,  σαν να έχει εμποτίσει το αίμα του με τη διαρκή προσδοκία επικράτησης της Αριστεράς.

Και, όλα αυτά τεκταίνονται στη δεκαετία του εβδομήντα, σε μια Γαλλία διαρκώς μετασχηματιζόμενη κοινωνικά και ιδεολογικο-πολιτικά, με τις νωπές μνήμες του Μάη του ’68. Με τους χαρακτηρισμούς με τους οποίους οι παραδοσιακοί κομμουνιστές επιχρωματίζουν τους δεξιούς, τους καπιταλιστές, την πολιτική του Ντε Γκωλ και του Πομπιντού, αλλά και τους αναθεωρητές (ρεβιζιονιστές), τους αριστεριστές και τους μαοϊκούς. Και με τις αισθητικές και παιδαγωγικές επιλογές, το βίαιο επικαθορισμό των παιδικών παιχνιδιών, της παραμικρής κουβέντας, καθώς και με την εκ των έσω λογοκρισία που συνεπάγεται αυτό το «αλκοολίκι» για τα ίδια τα όνειρα ενός παιδιού. Η αμφισβήτηση των «ορθόδοξων» κομμουνιστών ανάγεται στην υποσυνείδητη αποδοχή του πατερναλισμού ως μοναδικής επιλογής.

Padre Padrone

Όπως ο Αντερόλντ θεωρούσε πως η μνήμη θα απάλυνε την τραυματική εμπειρία του να είσαι γιος ενός υποδειγματικού κομμουνιστή, έτσι θεωρούσε και πως η λήθη θα λείαινε και τα αιχμηρά σημεία της ιδεολογίας.

Πώς να ξεχάσεις τον πατερναλισμό που έχεις υποστεί, και πώς να μην τον επαναλάβεις στη ράχη των δικών σου παιδιών; Παραγράφοντας το παρελθόν και μόνον. Όπως ο Αντερόλντ θεωρούσε πως η μνήμη θα απάλυνε την τραυματική εμπειρία του να είσαι γιος ενός υποδειγματικού κομμουνιστή, έτσι θεωρούσε και πως η λήθη θα λείαινε και τα αιχμηρά σημεία της ιδεολογίας. Η μνήμη, όμως, αποδείχθηκε εκδικητική και το παιδικό τετράδιο λειτούργησε ως επίμονη υπόμνηση, ως φάντασμα του παρελθόντος, παράγοντας/δημιουργώντας μιαν ιδιότυπη λογοτεχνική περσόνα. Πρωταγωνιστής αυτού του βιβλίου δεν είναι ο Πατέρας, αλλά ο Κομμουνιστής Πατέρας, ο «Κόκκινος». Ο χαρακτηρισμός «κόκκινος» είναι σχεδόν συνώνυμο με αυτό που οι Λατίνοι ονόμαζαν «coloratus»: ο όρος ήταν δηλωτικός κάθε χρώματος και, ταυτόχρονα, του κόκκινου χρώματος ειδικά. Παράλληλα, σε συνειδητή αντιδιαστολή προς το βιβλίο του Τζων Ρηντ, «Οι Κόκκινοι» είναι η περιφρονητική προσωνυμία για τους κομμουνιστές, ή, στα καθ’ ημάς, για τον «εξ Ανατολών κίνδυνο» που απειλεί τον κοινοβουλευτισμό της Δύσης: δηλαδή, το εφαλτήριο που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για μια πιθανή εξιλέωση.

Η ανάγκη αποκοπής του ομφάλιου λώρου δεν μπορεί παρά να είναι τραυματική. Στο μέλλον των ίδιων του των παιδιών ο συγγραφέας Αντερόλντ διαβλέπει «εγγεγραμμένο» το πεπρωμένο του ίδιου και των προγόνων του: τη δυσαρμονία ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις πεποιθήσεις, όπως την είχε πρώτος σχολιάσει στην Εξω-βιογραφία του ο Ρενέ ντε Ομπαλντιά. Ένας πατέρας καθαρός ιδεολόγος, αλλά και αλκοολικός και βίαιος και κάθε άλλο παρά «ανεκτικός» στη διαφορετικότητα και μια μητέρα που διανοίγει διαύλους πνευματικής χειραφέτησης στα παιδιά της, συνθέτοντας όλο και νέα επεισόδια του Ροβινσώνα Κρούσου. Ένα αντιφατικό και ενδιαφέρον δίπολο. Δύσκολος χειρισμός για τον προσωπογράφο που θέλει να διεκδικεί τα εύσημα της αντικειμενικότητας. 

alt
Δεξιά ο Pierre Aderhold / Pierre Decazes, πατέρας του Carl Aderhold, σε σκηνή από την ταινία του Louis Malle Lucien Lacombe.

Μετά το Τείχος, τι;

Ο πατέρας του Καρλ Αντερόλντ είναι ένας πατέρας «πολύ χρωματισμένος». Το παιδί τον ακολουθεί, τον υφίσταται και τον θαυμάζει. Αυτό είναι το φυσιολογικό, ωστόσο από ποιο σημείο και μετά το «φυσιολογικό» σύρεται πίσω από το νοσηρό; Πού αρχίζει και πού τελειώνει η «οικογενειακή τρέλα»;

Ο Λουί Αραγκόν, στο L’ Homme Communiste φτιάχνει ένα μαρτυρολόγιο των ιδεολόγων κομμουνιστών που βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν κατά τη ναζιστική κατοχή της Ναντ, στις 22 Οκτωβρίου του 1941, καθιερώνοντας το περίγραμμα της «κομμουνιστικής ηθικής»: η αυταπάρνηση εν ονόματι του κοινού καλού, η υπεράσπιση της κοινωνικής τάξης των εργαζομένων, η ελευθερία του έθνους και προλεταριακός διεθνισμός. Ο μεσσιανισμός που εμπλέκεται, στην υιοθέτηση αυτής της ηθικής στάσης, με το σωτηριολογικό μήνυμα της δικτατορίας του προλεταριάτου, αλλά και ο αυταρχικός, ηθικοπλαστικός, κανονιστικός χαρακτήρας της αγωγής που αυτή η στάση συνεπάγεται, συνθέτουν το νοσηρό κλίμα μιας παιδικής ηλικίας προβληματικής. Ο πατέρας του Καρλ Αντερόλντ είναι ένας πατέρας «πολύ χρωματισμένος». Το παιδί τον ακολουθεί, τον υφίσταται και τον θαυμάζει. Αυτό είναι το φυσιολογικό, ωστόσο από ποιο σημείο και μετά το «φυσιολογικό» σύρεται πίσω από το νοσηρό; Πού αρχίζει και πού τελειώνει η «οικογενειακή τρέλα»;

Τελικά, οι «μικρές» εξιστορήσεις αποδιοργανώνουν το ιδεολόγημα της πολιτικής. Με το να καταγράφει τα στιγμιότυπα της προσωπικής του πορείας στον χρόνο, ο συγγραφέας χειραφετείται από τον ψυχαναγκασμό στον οποίον τον υποβάλλει η ανάγκη σφαιρικής θεώρησης της ανθρώπινης Ιστορίας. Η αδημονία της επικείμενης (και ουδέποτε αφιχθείσης) «σοσιαλιστικής δικαίωσης» οδηγεί τον πατέρα του σε απώλεια επαφής με την πραγματικότητα. Γαλουχημένος με τον πόλεμο του Βιετνάμ και περιστοιχισμένος από τα τεύχη της Humanité, o συγγραφέας περνά τα παιδικά του χρόνια περιμένοντας τη Μεγάλη Βραδιά μαζί με τον μπαμπά («en attendant le Grand soir avec papa»). Ωστόσο, μια αθεράπευτη αίσθηση κενού ακολουθεί την ιστορική διάψευση. Πέθανε η Αριστερά; Η απογοήτευση που συνεπιφέρει μια τέτοια συνειδητοποίηση είναι μικρότερη από την απελπισία για την επίρρωση του καπιταλισμού. Τι απομένει από την Αριστερά, πέραν της Ηθικής της; Ο σοσιαλισμός δεν είναι υπαρκτός, είναι υπαρκτοί όμως οι ψηφοφόροι της Αριστεράς; Και είναι, μήπως, χιμαιρικά τα όνειρα για ένα κόσμο αταξικό, ένα κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης, έναν καλύτερο κόσμο;

Προσανατολισμός στον αιώνα

Ο συγγραφέας επιλέγει όχι τόσο την ακριβή, ιστορικά τεκμηριωμένη καταγραφή της απορριπτικής στάσης του πατέρα, όσο την καταγραφή του αποτυπώματος που η στάση αυτή έχει αφήσει στον ψυχισμό του.

Η κομμουνιστική αγωγή σύρει μαζί της και μια προβληματική ενηλικίωση: η υποτιθέμενη «νομιμότητα» αυτής της γερά αρθρωμένης πεποίθησης υιοθετεί νέο πρόσωπο μετά την πτώση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού. Εθελοτυφλώντας στον ρόλο δημίου που διαδραμάτισαν οι ηγέτες των κρατών του υπαρκτού σοσιαλισμού σε βάρος συμπατριωτών τους, εκλαμβάνοντας την ιστορική διάψευση ως «δοκιμασία» εσχατολογικής φόρτισης και επαναπροσδιορίζοντας το περιεχόμενο όρων που ανάγονται ήδη στη Γαλλική Επανάσταση. Οι λαοί της γης προσδοκούν μια νέα ιστορική συγκυρία, βασισμένη σε μια θεωρία που θα καθιστά τον κόσμο αναγνώσιμο και βελτιώσιμο. Και αυτό θα επιτευχθεί εάν οι κομμουνιστές επαναπροσδιορίσουν τον ιστορικό τους ρόλο, προσαρμοζόμενοι στα νέα δεδομένα και στις πολιτικές αναγκαιότητες της εποχής της παγκοσμιοποίησης. Σαν να πρέπει να «ξεπουπουλιάσουν» τον Άνθρωπο των περασμένων εποχών και να παραγάγουν αυτό το «νέο είδος Ανθρώπου». Η στάση τους εμπλέκει την περιφρόνηση για το γούστο και τις συνήθειες του μικροαστού (petit-bourgeois), τη βίαιη αποκόλληση από την ανάγκη της ιδιοκτησίας, τον ενστερνισμό μιας προσωπικής «μυθολογίας» σε ό,τι αφορά τις επιλογές: ο συγγραφέας επιλέγει όχι τόσο την ακριβή, ιστορικά τεκμηριωμένη καταγραφή της απορριπτικής στάσης του πατέρα, όσο την καταγραφή του αποτυπώματος που η στάση αυτή έχει αφήσει στον ψυχισμό του. Έτσι ώστε (θα ’λεγε ο Φιλίπ Λεζέν) να κερδίσει το στοίχημα της ειλικρινούς «συμφωνίας/συνθηκολόγησης» με τον αναγνώστη του. 

[1] Ιστορικός, εκδότης και συγγραφέας, ο Carl Aderhold έχει γράψει τα μυθιστορήματα Mort aux cons, Les poissons ne connaissent pas l’adultère και Fermeture éclair και, μαζί με τον Βανσέν Μπροκβιέλ, το βιβλίο Avant/Après. Το Κόκκινοι είναι το πρώτο του βιβλίο που μεταφράζεται στα ελληνικά.

* Στην κεντρική εικόνα, ο συγγραφέας σε μικρή ηλικία (από το εξώφυλλο της γαλλικής έκδοσης). 

* Ο ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.

altΚόκκινοι
Carl Aderhold
Μτφρ. Κώστας Κατσουλάρης
Εκδ. Στερέωμα 2017
Σελ. 392, τιμή εκδότη €19,08

alt

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Το πρωινό των πρωταθλητών» του Κερτ Βόννεγκατ (κριτική) – Κοινωνική κριτική με «πολιορκητικό κριό» τη σάτιρα

«Το πρωινό των πρωταθλητών» του Κερτ Βόννεγκατ (κριτική) – Κοινωνική κριτική με «πολιορκητικό κριό» τη σάτιρα

Για το μυθιστόρημα του Κερτ Βόννεγκατ [Kurt Vonnegut] «Το πρωινό των πρωταθλητών» (μτφρ. Αλέξης Καλοφωλιάς, εκδ. Πατάκη). Κεντρική εικόνα: από την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου με πρωταγωνιστή τον Μπρους Γουίλις. 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

...
«To νυχτόσπιτο» του Τζο Νέσμπο (κριτική) – Ο Νορβηγός αιφνιδιάζει ξανά

«To νυχτόσπιτο» του Τζο Νέσμπο (κριτική) – Ο Νορβηγός αιφνιδιάζει ξανά

Για το βιβλίο του Τζο Νέσμπο [Jo Nesbo] «Το Νυχτόσπιτο» (μτφρ. Γρηγόρης Κονδύλης, εκδ. Μεταίχμιο). Κεντρική εικόνα: από την ταινία «Η νύχτα των ζωντανών νεκρών» του Τζορτζ Ρομέρο, η οποία αναφέρεται (μεταξύ άλλων) στο βιβλίο. 

Γράφει η Χίλντα Παπαδημητρίου ...

«Το τραγούδι του προφήτη» του Πολ Λιντς (κριτική) – Δυστοπικό μέλλον στη σημερινή Ιρλανδία

«Το τραγούδι του προφήτη» του Πολ Λιντς (κριτική) – Δυστοπικό μέλλον στη σημερινή Ιρλανδία

Για το μυθιστόρημα του Πολ Λιντς [Paul Lynch] «Το τραγούδι του προφήτη» (μτφρ. Μαρία Αγγελίδου, Γιώργος Αγγελίδης, εκδ. Gutenberg) που έλαβε το 2023 το Βραβείο Booker. Κεντρική εικόνα: από τη δυστοπική ταινία «The Hunger Games». 

Γράφει ο Φώτης Καραμπεσίνης 

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Ένα ξεχωριστό «Όνειρο καλοκαιριάτικης νύχτας» από την ομάδα Loxodox στο ΠΛΥΦΑ

Ένα ξεχωριστό «Όνειρο καλοκαιριάτικης νύχτας» από την ομάδα Loxodox στο ΠΛΥΦΑ

Ο ιστορικός χώρος της αρχαίας Αθήνας που επέλεξε η ομάδα Loxodox «συνομιλεί» αρμονικά με τη μαγική νύχτα των Αγγλοσαξόνων, όπως τη συνέθεσε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Κεντρική εικόνα: © Sabrina Brodescu.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Η ομάδα Loxodox είναι ιδ...

Κινέζοι εθνικιστές στοχοποιούν τον νομπελίστα Μο Γιάν – Γιατί τον κατηγορούν για αντικομμουνισμό

Κινέζοι εθνικιστές στοχοποιούν τον νομπελίστα Μο Γιάν – Γιατί τον κατηγορούν για αντικομμουνισμό

Ο Κινέζος Νομπελίστας Μο Γιάν κατηγορείται ότι με τα βιβλία του σπιλώνει τον κομμουνιστικό στρατό της Κίνας και εξυμνεί τον αντίστοιχο της Ιαπωνίας. 

Επιμέλεια: Book Press

Το να είσαι ...

Ανακοινώθηκαν οι νικητές των βραβείων της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης

Ανακοινώθηκαν οι νικητές των βραβείων της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης

Την Παρασκευή 22 Μαρτίου 2024 θα γίνει η τελετή της απονομής των λογοτεχνικών βραβείων της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Ακολουθούν οι μικρές λίστες και μαζί οι νικητές σε κάθε κατηγορία, καθώς και το μεγάλο βραβείο της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.

Επιμέλεια: Book Press

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γιαννίση «Μακγκάφιν», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 21 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ
37.947408, 23.641584

 «Αφού σου ...


«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κυριακού «Το μποστάνι του Μποστ – Μια σύνθεση / συμπλήρωση / διασκευή κειμένων του Μποστ», το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Δήμητρας Παπαδήμα «Όλα μαύρα», το οποίο θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Τι είμαστε εμείς μπροστά σε αυτά τα κτήνη, ρε; Τι είμαστε; Άγιοι. Και φόνο να...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Ιστορίες από τη Χώρα των Χρυσανθέμων: 10 λογοτεχνικά έργα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα ανοίγουν παράθυρα στον κόσμο της Ιαπωνίας

Όσο μακρινή κι αν φαντάζει η Ιαπωνία, δεν παύει να μας ελκύει, μεταξύ άλλων και για την ιδιαίτερη και τολμηρή λογοτεχνία της. Από τον κλασικό Καουαμπάτα έως τον ευφάνταστο Μουρακάμι, επιλέγουμε δέκα βιβλία που κυκλοφόρησαν σχετικά πρόσφατα και μπορούν να μας ανοίξουν νέα παράθυρα στον κόσμο του Ανατέλλοντος Ήλιου. K...

«Μικρή Στίξις»: Νέα σειρά βιβλίων και εκδήλωση για τα 7 χρόνια παρουσίας στον εκδοτικό χώρο

«Μικρή Στίξις»: Νέα σειρά βιβλίων και εκδήλωση για τα 7 χρόνια παρουσίας στον εκδοτικό χώρο

Με τη συμπλήρωση επτά συναπτών ετών στο εκδοτικό στερέωμα, οι εκδόσεις Στίξις κάνουν το επόμενο βήμα με μια νέα σειρά τεσσάρων βιβλίων, υπό τον τίτλο «Μικρή Στίξις», των Γιώργου Δουατζή, Χρυσοξένης Προκοπάκη, Στέφανου Τζουβάρα και Μιχάλη Σηφάκη.  

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος  ...

7 γυναίκες γράφουν και ακούγονται – Όψεις της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας

7 γυναίκες γράφουν και ακούγονται – Όψεις της νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας

Σίσσυ Δουτσίου, Στεύη Τσούτση, Λίνα Βαρότση, Αστερόπη Λαζαρίδου, Ελισάβετ Παπαδοπούλου, Αντιγόνη Ζόγκα, Λίνα Βαλετοπούλου. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας επιλέγουμε πολύ πρόσφατα βιβλία νέων Ελληνίδων συγγραφέων που θέτουν, άλλοτε με τρόπο διεκδικητικό κι άλλοτε πιο έμμεσο, το ζήτημα της γυναικείας χειρα...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ