ypogeia kinhsh-front

Του Μάκη Πανώριου

Η αμφισβήτηση του κοινωνικοπολιτικού συστήματος, που υπαγορεύει πάντα ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής, δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο. Ένα πρώτο δείγμα του σχεδιάζεται από τον Πλάτωνα στην μνημειώδη «Πολιτεία» του.

Ο μεγάλος φιλόσοφος, ως ‘απλός’’ πολίτης, αλλά σκεπτόμενος άνθρωπος, κάτοικος της Αθήνας-Κράτους της εποχής του, έχει απόλυτη γνώση της κοινωνικοπολιτικής δομής του, του οποίου η συγκεκριμένη νομοθεσία υπαγορεύει τον ρόλο-σχέση μεταξύ δημοτικού άρχοντα και απλού πολίτη, καθώς επίσης και της στρατιωτικής ηγεσίας. Η αυστηρή διατήρηση της εν λόγω δομής εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία του Κράτους. Ο Πλάτων αντιπροτείνει, έναντι των παραδοσιακών συστημάτων διακυβέρνησης, την δική του Ιδανική Πολιτεία, η οποία οφείλει να είναι αυστηρή, αποτελεσματική και απαλλαγμένη από συμβατικότητες, ώστε να είναι όχι μόνο βιώσιμη αλλά η πρέπουσα ως προς τη διαμόρφωση του σωστού άρχοντα και του σωστού πολίτη, και ως εκ τούτων, της σωστής Πολιτείας. Η «Πολιτεία» του είναι το πρώτο μεγαλειώδες αρχέτυπο της Ουτοπίας, που έθεσε τις βάσεις της κοινωνικοπολιτικής σκέψης, και όχι μόνο. Την ονομασία της, ‘Ουτοπία’ (Ου-τόπος, ανύπαρκτος τόπος), έδωσε πρώτος ο Τόμας Μουρ, το 1516, με το έργο του «De optimo statou reipublicae degue nova isoula Utopia» (Για την άριστη κατάσταση της πολιτείας και για το καινούργιο νησί Ουτοπία).

Δεν έχουν όλες οι Ουτοπίες φυσικά τον ίδιο στόχο, κι ας υποκρύπτονται κάτω από έναν επιφανειακά ρητορικό ανθρωπισμό. Η ποικιλία τους περιλαμβάνει προτάσεις που σχετίζονται με το στρατιωτικό, το θρησκευτικό, το πολιτικό, το κοινωνικό, το φιλοσοφικό, και, παραδόξως, ακόμη και το καλλιτεχνικό κατεστημένο.

Σ’ αυτό το τελευταίο, αλλά εκ του μακρόθεν, ανήκει και το σύντομο θνησιγενές κίνημα των Μπιτ-Μπίτνικ (‘εξουθενωμένοι’, αργότερα ‘μακάριοι’), που εμφανίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950, στην Αμερική αρχικά, χωρίς ωστόσο να κατορθώσει να αποκτήσει ευρύτερη εμβέλεια, ούτε και τα ευρύτερα χαρακτηριστικά της Ουτοπίας. Πρόκειται για κοινωνικό, λογοτεχνικό κυρίως, κίνημα. Παρόλο που έλαβε, μάλλον υπογείως, θέση εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ, λειτούργησε, στην ουσία, ως απολιτικό, εκφράζοντας συνειδητή αδιαφορία για τα κοινωνικά προβλήματα, θεωρώντας την κοινωνία άχαρη και άσκοπη. ‘Οραματίστηκε’ την απελευθέρωση του ατόμου από τον παραδοσιακό, συντηρητικό τρόπο ζωής, χρησιμοποιώντας τα ναρκωτικά, το ελεύθερο σεξ, τη μουσική τζαζ, και τον βουδισμό Ζεν, για να την επιτύχει. Κατέληξε, δυστυχώς ή ευτυχώς, σε πλήρη αποτυχία.

mamatasΕπί λογοτεχνικού επιπέδου είναι πιο εμφανή τα χαρακτηριστικά του κινήματος, παρόλο που κι αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν, χωρίς ουσιώδεις απογόνους, κι ας επηρέασαν οπωσδήποτε την σύγχρονη αμερικανική λογοτεχνία∙ κατάργησε την κλασική αφηγηματική δομή, τη φόρμα, την ιστορία, αυτή καθ’εαυτή τη γραφή, αφήνοντας το κείμενο να ρέει ακατέργαστο, ‘άτσαλα’, χωρίς διορθωτικές επεμβάσεις. Η απελευθέρωση-απογύμνωση της γραφής από την κλασική φόρμα, καθώς επίσης και η λογοτεχνική φτώχεια του κειμένου δεν ήταν παρά η συγγραφική αντανάκλαση της ‘φιλοσοφίας’ του κινήματος, του οποίου η εσωτερική ιδεολογική διάσταση-αντιπρόταση μοντέλου ζωής ήταν γενικώς η ‘ανεμελιά’, μια υποτιθέμενη ‘χαρούμενη’ μακαριότητα, που εκφραζόταν με άσκοπη περιπλάνηση στους δρόμους και στις μεγάλες και μικρές πολιτείες της Αμερικής, χωρίς κατεύθυνση και προορισμό, περιφρονώντας ενσυνειδήτως όλες τις αμερικανικές απολαβές της σκληρής εργασίας. Στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε κανείς να ανιχνεύσει, τουλάχιστον στην ποίηση και στην πεζογραφία του κινήματο, τον αιχμηρό σχολιασμό του αμερικανικού ονείρου, παρόλο που τα μέλη του δεν φαίνεται να είχαν συνειδητοποιήσει την διάστασή του.

Μια μικρή ομάδα νέων συγγραφέων συστρατεύτηκαν στο κίνημα, χωρίς ωστόσο βασικό συνδετικό κρίκο μεταξύ τους. Οι πλέον ενδιαφέροντες, ο Άλεκ Γκίνσμπεργκ, ο Γκρέγκορι Κόρσο, ο Πίτερ Ορλόφσκι, ο Γκάρι Σνάιντερ, ο Ουίλιαμ Μπάροους, ο Λόρενς Φερλινγκέτι. Βασικός εκφραστής ωστόσο του κινήματος, και πιθανώς ο πλέον ταλαντούχος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και όλοι οι άλλοι δεν κατέθεσαν έργο, παραμένει ο Τζακ Κέρουακ (1922-1969). Το έργο του δεν είναι παρά μια αντιγραφή, στην κυριολεξία, της σύντομης ζωής του. Η περιπλάνησή του σε ΗΠΑ και Μεξικό, ό,τι έζησε και ποιους συνάντησε –τα κύρια πρόσωπα είναι συνοδοιπόροι συγγραφείς- σ’ αυτή την άσκοπη οδοιπορία, αποτελεί και το υλικό της γραφής του, που δεν είναι παρά μια μυθιστορηματική αυτοβιογραφία του. Έγραψε ποίηση και μυθιστόρημα, αλλά το σπουδαιότερο έργο του παραμένει το «Στο δρόμο» (1957) και είναι πράγματι μια διεισδυτική περιπλάνηση στο ασθενές σώμα της Αμερικής, με οριακές στάσεις στις ανίατες πληγές της. Η επιθετική γραφή του στάθηκε πρότυπο για τη λογοτεχνία της εποχής. Άμεση, ζωντανή, προκλητική, οργισμένη, χρησιμοποιώντας καθημερινή γλώσσα, ηχούσε ως επιθετικός προφορικός λόγος εναντίον του κατεστημένου. Ήταν πολύ φυσικό να βρει άμεση απήχηση στον κόσμο των επαναστατημένων νέων. Στο ίδιο πνεύμα κινήθηκαν λίγο πολύ και οι άλλοι ομοϊδεάτες συγγραφείς του κινήματος. Σήμερα οι ρυτίδες του χρόνου είναι πλέον εμφανείς στη γραφή τους. Τα κείμενά τους λειτουργούν περισσότερο ως μαρτυρίες-πληροφορίες μιας εποχής που βρίσκεται σε αναταραχή, παρά ως λογοτεχνία πνοής ή ως ανατρεπτική κοινωνικοπολιτική πρόταση.

Η μακροσκελής εισαγωγή κρίθηκε αναγκαία προκειμένου ο αναγνώστης να εισέλθει στο λογοτεχνικό και ιδεολογικό τοπίο του ελληνοαμερικάνου, καταγόμενου από την Ικαρία, συγγραφέα Νικ Μαμάτα (Νέα Υόρκη, 1972), η γραφή του οποίου είναι επηρεασμένη από την λογοτεχνία των προαναφερθέντων Μπιτ και της λογοτεχνίας τρόμου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ξαναγράφει το «Στο δρόμο», του Κέρουακ, παραμένοντας πιστός στο πρωτότυπο, ως προς τη χρήση της γλώσσας και τη θεματική του, αλλά μπολιάζοντάς το με σύγχρονο ιδεολογικό πνεύμα. Η πρωτοπρόσωπη αφήγησή του έχει την αμεσότητα του ζωντανού λόγου. Τα πρόσωπα της ιστορίας του μοιάζει να συνεχίζουν την άνευ σκοπού περιπλάνηση του προκατόχου τους. Ο μόνος ασαφής προορισμός τους, μάλλον δικαιολογία της οδοιπορίας τους, είναι μια κάποια συνάντηση κάπου στο βάθος της ιστορίας. Παρακμιακές πολιτείες, κακόφημα μπαρ, έρημοι δρόμοι, ερειπωμένα κτήρια, συνθέτουν την γκρίζα ατμόσφαιρα ενός κόσμου που βιώνει απλώς την κατάρρευση του χτεσινού πολιτισμού του και της επιφανειακής δύναμής του, χωρίς να έχει συναίσθηση της πτώσης του. Οι κάτοικοι του εν λόγω αδιέξοδου τοπίου, ως ερείπια ζωής, προβολές και ταυτότητές του, έχουν σταματήσει να ενδιαφέρονται για το αύριο και την επούλωση των τραυμάτων και των πληγών τους, τα οποία αργά αλλά σταθερά διαβρώνουν το σώμα του ‘γίγαντα’. Στη δυσοίωνη σκιά του, το αλλοτινό φανταχτερό αμερικάνικο όνειρο, στις πλέον συνειδητοποιημένες περιπτώσεις, αρκείται να δηλώνεται ως ένας υπαρκτός πλέον εφιάλτης.

Κεντρικός ήρωας της «Υπόγειας κίνησης», φόρος τιμής στον εμπνευστή της και όχι μόνο, ο ίδιος ο Τζακ Κέρουακ, που έχοντας νικήσει το χρόνο, περιφέρεται για μια ακόμη φορά, αλλά στο σύγχρονο πλέον τοπίο, και συνειδητοποιημένος τώρα, κάνει τις αναπόφευκτες, μοιραίες διαπιστώσεις του. Ως δημιουργός, με τις κεραίες του σε πλήρη εγρήγορση και προικισμένος με μια άλλη όραση, που του επιτρέπει να βλέπει κάτω από τα προσωπεία των πραγμάτων, τις καταθέτει: «διασχίζεις τη χώρα, περνώντας από θανατηφόρες πόλεις γεμάτες σκλαβωμένους ανθρώπους, σ’ αυτοκινητόδρομους με πολυλογάδες μεθύστακες και τραίνα φαντάσματα… αυτό είναι το νόημα του ταξιδιού… ένα ταξίδι απ’ την μια άκρη της χώρας ως την άλλη, αυτή είναι η μύηση. Θα δούμε ό,τι παλιό, ό,τι σάπιο, ό,τι ετοιμοθάνατο… τους διεφθαρμένους ανθρώπους-ζώα, που πάνε μαζί, και παίζουν μπόουλινγκ».

Ως ήρωας του μυθιστορήματος, ο Τζακ Κέρουακ δέχεται το δυσοίωνο μήνυμα των καιρών, την απεγνωσμένη κραυγή ενός κόσμου που αργοπεθαίνει, για να αναδυθεί πιθανώς από την τέφρα του ένας άλλος, αδιανόητος και ασύλληπτος. Τρομαγμένος, διαπιστώνοντας ότι η ‘παροντική, εισαγωγική κατάσταση’ του επερχόμενου μέλλοντος τον υπερβαίνει, και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σταθεί απέναντί της ως μάρτυρας και καταγραφέας της ανήκουστης Αλλαγής, καταφεύγει ως απελπισμένη διέξοδο στο ποτό∙ και για μια φορά ακόμη θα περιπλανηθεί σε Αμερική και Μεξικό για να θέσει και πάλι τον πληγωμένο του δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Η περιπλάνησή του, όπως ήδη προειπώθηκε, έχει αποκαλυπτικό χαρακτήρα. Περιφερόμενος στα ερείπια του αμερικανικού ονείρου, διαπιστώνει απλώς την αποτυχία του, αλλά δεν είναι σε θέση να κάνει τίποτε άλλο. Στο ίδιο, μοιραία ηττοπαθές πνεύμα, κινούνται και οι φίλοι ομοϊδεάτες συνοδοιπόροι. Ο Άλεκ Γκίνσμπεργκ, ο Ουίλιαμ Μπάροους κυρίως. Βλέπουν και καταγράφουν την μεταμόρφωση του ανθρώπου σε μηχανή-τέρας που κινείται, συμπεριφέρεται και δρα χωρίς σκοπό, χωρίς προορισμό, χωρίς ελπίδα, χωρίς ορίζοντα, χωρίς μέλλον, ένα πλάσμα ερζάτς, ένα υποκατάστατο ανθρώπου, ένα παραμορφωμένο νευρόσπαστο που μόνο τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του υπενθυμίζουν την ανθρώπινη καταγωγή του πλέον. Το αστικό τοπίο επιβεβαιώνει τη γενικότερη φθορά. Η Νέα Υόρκη, επί παραδείγματι, επιλέγεται ως συμβολικός σκουπιδότοπος, αντανάκλαση του γενικότερου πνεύματος φθορά και σήψης∙ τα λήμματα των δρόμων της δεν είναι παρά συμβολικά τα μυθοποιημένα ανθρώπινα σκουπίδια. Ως εκ τούτου «…το σκοτάδι… δεν ήταν το αληθινό σκοτάδι, αλλά πιο πολύ σιγή φωτός».

Αυτή η εκκωφαντική σιγή φωτός χαρακτηρίζει τα ανθρώπινα τοπία του Ν.Μ.∙ μοιάζουν μεταμοντέρνοι πίνακες ενός πιο σύγχρονου, αν όχι και πιο επιθετικού, Όσκαρ Κοκόσκα, ή ενός Έντβαρ Μιχ∙ εικονογραφούν με πολύ σκληρές, βίαιες γραμμές και βάρβαρα επιθετικά χρώματα, τα πρόσωπα που κινούνται σπασμωδικά ως νευρόσπαστα στον αιώνιο εφιαλτικό Χορό της Ζωής, κουρελιασμένα σκιάχτρα, ό,τι δηλαδή έχει απομείνει πλέον από τον αλλοτινό εαυτό τους∙ μοιάζει να έχουν απωλέσει ακόμη και την αίσθηση της επιβίωσης. Πολύ φυσικό να αναδύεται δυσωδία από τις σελίδες αυτού του αποπνικτικού μυθιστορήματος από κάτι σάπιο που συνεχίζει να αποσυντίθεται.

Αυτή η υπαρξιακή αλλοτρίωση του κοινωνικοπολιτικού ιστού οφείλεται, κατά τον συγγραφέα, σε κάποιον υπερ-εισβολέα που υπερβαίνει τον άνθρωπο και ως εκ τούτου είναι αδύνατο να τον αντιμετωπίσει. Ή, του επέτρεψε να ανδρωθεί, με τις πρακτικές του, με αποτέλεσμα τώρα να υφίσταται την υποδούλωσή του, και, κυρίως, την αδυναμία του να τον αντιμετωπίσει. Παρ’ όλη την ασάφεια με την οποία τον σχεδιάζει, τον υπονοεί σαφέστατα κι ας μη τον κατονομάζει. Προς χάρη της μυθοπλασίας, ωστόσο, καταφεύγει σε ένα φανταστικό εύρημα που αντλεί από τον εφιαλτικό κόσμο του Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ. Πρόκειται για τον μυθικό θεό Κθούλου, εξωγήινο πλάσμα αλλά δημιουργημένο από τον συγγραφέα του με ρεαλιστικές προδιαγραφές. Κάποτε κυρίαρχος της Γης, στη συνέχεια εκδιώχθηκε, και τώρα έχει επανέλθει παντοδύναμος έχοντας επανακτήσει τα χαμένα του εδάφη. Στη δυσοίωνη σκιά του που καλύπτει ολόκληρη τη Γη, ο άνθρωπος βιώνει την τραγική παρακμή του. Ο αναγνώστης απλώς κάνει τις πικρές του διαπιστώσεις: Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο την Αμερική, αλλά και τον ίδιο – και ολόκληρη τη Γη.

 

ypogeia kinhsh cover
Υπόγεια κίνηση
Nick Mamatas
Μτφρ.: Νίκος Βρυώνης
Επιμέλεια: Δημήτρης Αρβανίτης
Εξώφυλλο: Θανάσης Πέτρου
Jemma Press, Πειραιάς 2011
Τιμή: € 16,00, σελ. 225

politeia_order

 

 

 

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Τα μάτια τους κοιτούσαν τον θεό» της Ζόρα Νιλ Χέρστον (κριτική) – Ένα «τραγουδιστό» μυθιστόρημα για την ιστορία της μαύρης κοινότητας

«Τα μάτια τους κοιτούσαν τον θεό» της Ζόρα Νιλ Χέρστον (κριτική) – Ένα «τραγουδιστό» μυθιστόρημα για την ιστορία της μαύρης κοινότητας

Για το μυθιστόρημα της Ζόρα Νιλ Χέρστον [Zora Neale Hurston] «Τα μάτια τους κοιτούσαν τον θεό» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά, εκδ. Αίολος). Κεντρική εικόνα: © Jessica Felicio (Unsplash).

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Εμφα...

«Το τενεκεδένιο ταμπούρλο» του Γκύντερ Γκρας (κριτική) – Ο ναζισμός και ο νάνος

«Το τενεκεδένιο ταμπούρλο» του Γκύντερ Γκρας (κριτική) – Ο ναζισμός και ο νάνος

Για το μυθιστόρημα του Γκύντερ Γκρας [Günter Grass 1927-2015] «Το τενεκεδένιο ταμπούρλο» [μτφρ. Τούλα Σιέτη, εκδ. Πατάκη].

Γράφει ο Γιώργος Ν. Περαντωνάκης

Οι «κακές» γλώσσες λένε ότι ο Γερμανός συγγραφέας πήρε το Βραβείο Νόμπελ το 1999 μόνο και μ...

«Β.» του Στηβ Σεμ-Σάντμπεργκ (κριτική) – Η προέλευση του κακού

«Β.» του Στηβ Σεμ-Σάντμπεργκ (κριτική) – Η προέλευση του κακού

Για το μυθιστόρημα του Στηβ Σεμ-Σάντμπεργκ (Steve Sem-Sandberg) «Β.» (μτφρ. Γιώργος Μαθόπουλος, εκδ. Αλεξάνδρεια). Στην κεντρική εικόνα, σκηνή από τη βασισμένη στο θεατρικό έργο του Γκέοργκ Μπύχνερ ταινία «Woyzeck» (1979).

Γράφει η Χριστίνα Μουκούλη

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Τζο Νέσμπο: «Η κόρη μου δεν εντυπωσιάζεται με τίποτα από όσα κάνω, αλλά όταν της είπα ότι θα γίνω επίτιμος διδάκτωρ στην Αθήνα έμεινε με το στόμα ανοιχτό»

Τζο Νέσμπο: «Η κόρη μου δεν εντυπωσιάζεται με τίποτα από όσα κάνω, αλλά όταν της είπα ότι θα γίνω επίτιμος διδάκτωρ στην Αθήνα έμεινε με το στόμα ανοιχτό»

Ο δημοφιλής συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας Τζο Νέσμπο [Jo Nesbø] αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Αρχειονομίας, Βιβλιοθηκονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής.

Επιμέλεια: Ευλαλία Πάνου

...
Βίος και Πολιτεία #10: Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος ζωντανά από το «υπόγειο» της Πολιτείας

Βίος και Πολιτεία #10: Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος ζωντανά από το «υπόγειο» της Πολιτείας

Στο 10ο επεισόδιο της σειράς συζητήσεων με ανθρώπους από το χώρο του βιβλίου, με τον Κώστα Κατσουλάρη θα συνομιλήσει ο συγγραφέας και πανεπιστημιακός Παναγής Παναγιωτόπουλος. Η συζήτηση θα μεταδοθεί ζωντανά, την Πέμπτη, 28 Σεπτεμβρίου, στις 7μμ.

Επιμέλεια: Book Press

Βίος ...

«Κάποιοι μήνες της ζωής μου» του Μισέλ Ουελμπέκ – ή πώς να μην αποφεύγεις τις παγίδες της δημοσιότητας (κριτική)

«Κάποιοι μήνες της ζωής μου» του Μισέλ Ουελμπέκ – ή πώς να μην αποφεύγεις τις παγίδες της δημοσιότητας (κριτική)

Για το βιβλίο του Μισέλ Ουελμπέκ [Michel Houellebecq] «Κάποιοι μήνες της ζωής μου» (μτφρ. Γιώργος Καράμπελας, εκδ. Εστία). 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Προβοκάτορας, φίλεχθρος, άνθρωπος που ζει από τις αντιπαραθέσεις και...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα» του Βαγγέλη Μαργιωρή (προδημοσίευση)

«Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα» του Βαγγέλη Μαργιωρή (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αστυνομικό μυθιστόρημα του Βαγγέλη Μαργιωρή «Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα», το οποίο κυκλοφορεί στις 25 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Μίνωας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες…» Μέσα στο ...

«Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» της Τζορντάνα Λεβίν (προδημοσίευση)

«Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» της Τζορντάνα Λεβίν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Τζορντάνα Λεβίν [Jordanna Levin] «Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» (μτφρ. Νοέλα Ελιασά), που θα κυκλοφορήσει στις 25 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Μίνωας. 

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Ηλίας Πετρόπουλος: Σκληρός από τρυφερότητα» του Τζον Τέιλορ (προδημοσίευση)

«Ηλίας Πετρόπουλος: Σκληρός από τρυφερότητα» του Τζον Τέιλορ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση του προλόγου του μεταφραστή Γιώργου Ι. Αλλαμανή, στο βιβλίο του Τζον Τέιλορ [John Taylor] «Σκληρός από τρυφερότητα – Ο Έλληνας ποιητής και λαογράφος του άστεως Ηλίας Πετρόπουλος», το οποίο κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Δίχτυ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Μεσογειακό νουάρ, δικαστικό θρίλερ, whodunnit κι ένα ασήμαντο περιστατικό: 4 δυνατά ευρωπαϊκά αστυνομικά μυθιστορήματα

Μεσογειακό νουάρ, δικαστικό θρίλερ, whodunnit κι ένα ασήμαντο περιστατικό: 4 δυνατά ευρωπαϊκά αστυνομικά μυθιστορήματα

Τέσσερα πρόσφατα αστυνομικά μυθιστορήματα ανανεώνουν τις γνωστές υποκατηγορίες της αστυνομικής λογοτεχνίας. «Η σκοτεινή μούσα» του Άρμιν Έρι, «Ο κώδικας του θησαυρού» της Τζάνις Χάλετ, «Θάνατος ενός ταξιδιώτη» του Ντιντιέ Φασέν και «Η στρατηγική του πεκινουά» του Αλέξις Ραβέλο.

Γράφει η Χίλ...

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Επιλογές από τις προσεχείς εκδόσεις ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης, βιογραφιών, θεάτρου, δοκιμίων, μελετών και γκράφικ νόβελ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Επιλέξαμε και φέτος όχι την εξαντλητική παρουσίαση των νέων εκδόσεων αλλά την στ...

22 σημαντικοί συγγραφείς που έγραψαν μόνο ένα μυθιστόρημα

22 σημαντικοί συγγραφείς που έγραψαν μόνο ένα μυθιστόρημα

Τι κοινό θα μπορούσε να έχει η Έμιλι Μπροντέ [Emily Brontë] με τον Χουάν Ρούλφο [Juan Rulfo] και τον εικονιζόμενο Άρη Αλεξάνδρου; Και οι τρεις τους, όπως και πολλοί ακόμα σημαντικοί συγγραφείς, έγραψαν και εξέδωσαν ένα μόνο μυθιστόρημα στη διάρκεια της ζωής τους, που ωστόσο αρκούσε για να τους καθιερώσει στο λογοτεχ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

22 Σεπτεμβρίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Επιλογές από τις προσεχείς εκδόσεις ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης, βιογραφιών, θεάτρου, δοκιμίων, μελετών και γκράφικ νόβελ. Επιμέλεια: Κώστας Αγορα

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ