Για το μυθιστόρημα της Σαμάνθα Χάρβεϊ (Samantha Harvey) «Τροχιές (μτφρ. Γιώργος Κυριαζής, εκδ. Gutenberg). Κεντρική εικόνα, στιγμιότυπο από την ταινία «Gravity» (2013) του Αλφόνσο Κουαρόν.
Γράφει ο Σόλωνας Παπαγεωργίου
Στο βραβευμένο με Μπούκερ μυθιστόρημα Τροχιές της Σαμάνθα Χάρβεϊ, μια ομάδα έξι αστροναυτών από διαφορετικές χώρες του κόσμου βρίσκεται στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, «στην αυλή της γης». Καθώς καλλιεργούν πρωτεϊνικούς κρυστάλλους και καρδιακά κύτταρα, καθώς ελέγχουν τη λειτουργία των νευρώνων, την εξάπλωση των μικροοργανισμών και τη ζωή των φυτών σε περιβάλλον μικροβαρύτητας, με σκοπό την περαιτέρω κατάκτηση του διαστήματος, από κάτω τους ένας τυφώνας διασχίζει τη Γη κι από πάνω τους μια αποστολή ταξιδεύει προς το φεγγάρι.
«Διαστημικός» ρεαλισμός με ένα twist
Το ρεύμα του λογοτεχνικού ρεαλισμού στοχεύει στην οξυδερκή παρατήρηση και την ακριβή αποτύπωση του εξωτερικού κόσμου – χαρακτηριστικά που εδραιώθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τον Γκιστάβ Φλομπέρ, συγγραφέα του Μαντάμ Μποβαρί, ενός μυθιστορήματος για το «τίποτα», η σχηματική πλοκή του οποίου στρέφει το ενδιαφέρον προς το λογοτεχνικό ύφος. Οι ρεαλιστές, περισσότερο από οποιονδήποτε πρόγονό τους, αλλά και από πολλούς επιγόνους τους, εστίασαν λοιπόν στο βλέμμα.
Συνεχίζοντας τη μακρά παράδοση του συγκεκριμένου ρεύματος, εντάσσοντας πλούσια πραγματολογικά στοιχεία για τη ρουτίνα των αστροναυτών όταν βρίσκονται στο στάδιο της τροχιάς, καθώς και της εκπαίδευσης, η Χάρβεϊ υπογράφει ένα απολύτως σύγχρονο, ρεαλιστικό μυθιστόρημα -όπως το έργο του Φλομπέρ, χαρακτηρίζεται από την απουσία «πλοκής», με τη συμβατική έννοια-, το οποίο όμως καλεί τον αναγνώστη να διερωτηθεί: τι πάει να πει βλέμμα;
Η εμπειρία του διαστήματος: φρίκη, θέωση και επιστροφή στην παιδική ηλικία
Η άγρια φύση, οι έρημοι, οι ακατοίκητες ήπειροι και οι ωκεανοί αποτελούν το κατάλληλο σκηνικό για τις προμηθεϊκές αφηγήσεις που «επικεντρώνονται στις σχέσεις του ανθρώπου με τις κοσμικές δυνάμεις», όπως το Φρανκενστάιν της Μέρι Σέλεϊ ή το Μόμπι Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ, αναφέρει ο Πίτερ Μπάρι στο βιβλίο του Γνωριμία με τη θεωρία. Σε μια εποχή στην οποία ο άνθρωπος στοχεύει σ’ άλλους πλανήτες κι έχουν εκλείψει οι αληθινοί αγριότοποι επί γης, το διάστημα διαδραματίζει παρεμφερή ρόλο – άλλωστε, στο μυθιστόρημα της Σαμάνθα Χάρβεϊ ο μεσοαστρικός χώρος αναφέρεται ως «μια βαθιά, σκοτεινή θάλασσα όπου δεν μπορεί κανείς να κολυμπήσει» (σελ. 24).
Η παραμονή στο διάστημα είναι επώδυνη. Τα πόδια αποτελούν «κατάλοιπο του παρελθόντος» (σελ. 27) κι υπάρχει κίνδυνος να αχρηστευτούν με την επιστροφή στη Γη,
Η παραμονή στο διάστημα είναι επώδυνη. Τα πόδια αποτελούν «κατάλοιπο του παρελθόντος» (σελ. 27) κι υπάρχει κίνδυνος να αχρηστευτούν με την επιστροφή στη Γη, ενώ η καρδιά «αδυνατίζει και συρρικνώνεται» (σελ. 48). Η αίσθηση του χρόνου χάνεται, «τα δευτερόλεπτα διαλύονται και σημαίνουν όλο και λιγότερα». Ο κόσμος του αστροναύτη είναι «ελαστικός, ανάποδος και κατοπτρικός» (σελ. 108).
Από την άλλη, εξαιτίας της απώλειας του χρόνου, της ύπαρξης έξω από τον χρόνο, πρόκειται για μια υπερβατική εμπειρία. Οι αστροναύτες αποκτούν το «μάτι του θεού», καθολική εποπτεία από απόσταση. Παρατηρούν τη μέρα να διαδέχεται τη νύχτα πολλές φορές μέσα σ’ ένα εικοσιτετράωρο, τις ηπείρους να διαδέχονται γοργά η μια την άλλη, τον τυφώνα ν’ αναπτύσσεται χωρίς να παρεμβαίνουν – μονάχα προειδοποιούν για την έλευσή του. «Η κατάκτηση του κενού» (σελ. 154), γράφει η Χάρβεϊ περιγράφοντας τα διαστημικά ταξίδια, επομένως η νίκη κατά του θανάτου. Η αποστολή του αστροναύτη είναι να δυναμώσει περαιτέρω την προμηθεϊκή φωτιά.
Δεν είναι λιγοστές οι φορές που υπό αυτές τις συνθήκες τα μέλη επιστρέφουν νοητά στην παιδική ηλικία τους.
Δεν είναι λιγοστές οι φορές που υπό αυτές τις συνθήκες τα μέλη επιστρέφουν νοητά στην παιδική ηλικία τους. Η ιδιότητα του διαστημάνθρωπου έχει να κάνει με την εκπλήρωση ενός παιδικού ονείρου – εν μέρει φυτεμένου στο ασυνείδητο και στη συνέχεια καλλιεργημένου από την παγκόσμια κουλτούρα. Οι χαρακτήρες του βιβλίου βιώνουν déjà vu κάθε φορά που αιωρούνται εκτός σταθμού. Παρότι δεν το μαθαίνουν, όλοι έχουν οπωσδήποτε ένα κοινό: έβλεπαν όνειρα με πτήσεις όταν ήταν παιδιά. Στην περίπτωση του Σον, εξ Αμερικής ορμώμενου και εκτοξευόμενου, η επιλογή του να ασχοληθεί με το διάστημα καθορίστηκε από την αίσθηση στέρησης που αποτυπώθηκε στο πρόσωπο του πατέρα και του θείου του καθώς παρακολουθούσαν μαζί στην τιβί την πρώτη προσσελήνωση. Την ίδια έκφραση στο πρόσωπο έχουν οι άντρες όταν υποστηρίζουν «μια ομάδα που τους επικυρώνει όταν νικά και αμέσως τους ακυρώνει, γιατί η δόξα ανήκει στην ομάδα, όχι στον άντρα», όπως σκέφτεται στη σελίδα 79 η Νελ, έτερο μέλος του πληρώματος – σε σκόρπια σημεία, η Χάρβεϊ θίγει το έμφυλο ζήτημα, μεταξύ άλλων.
(...) στο πανοραμικό πορτρέτο της ανθρωπότητας που ζωγραφίζει η Χάρβεϊ χωρά και ο διπολικός κόσμος του Ψυχρού Πολέμου
Πέρα από την υπόσχεση ενός ηρωικού θανάτου, που δόθηκε στους αστροναύτες στα μικράτα τους με την τραγωδία του Τσάλεντζερ το 1986, στο πανοραμικό πορτρέτο της ανθρωπότητας που ζωγραφίζει η Χάρβεϊ χωρά και ο διπολικός κόσμος του Ψυχρού Πολέμου: ο Άντον, αναθρεμμένος με τις εξωφρενικές ιστορίες του πατέρα του για ρωσικές προσσεληνώσεις που δεν συνέβησαν ποτέ, ορκίζεται να πραγματοποιήσει το μικρό για τον ίδιο μα μεγάλο για την ανθρωπότητα βήμα κάποια ημέρα.
Το ανθρώπινο βλέμμα
Σε μεγάλο βαθμό ο άνθρωπος πορεύεται στη γη ερμηνεύοντας καθετί υπό το δικό του πρίσμα, προσδίδοντας ανθρώπινες ιδιότητες σε φυσικά στοιχεία, κάτι που γίνεται εμφανές αν εξετάσουμε το σχήμα λόγου της προσωποποίησης στη γλώσσα μας («το γλυκό αεράκι», «η σκληρή θάλασσα», «η πονηρή αλεπού» κλπ). Αυτή η «ανθρωποκεντρική» οπτική πολλές φορές δικαιολογεί συμπεριφορές όπως την άσκηση βίας πάνω σε συγκεκριμένα ζώα, που λογίζονται ως «ύπουλα» ή «κακά».
Ενάντια σ’ αυτή τη συνήθεια τάσσεται η συγγραφέας, αφαιρώντας τον άνθρωπο από το επίκεντρο, στερώντας του τον ρόλο του αποκλειστικού πρωταγωνιστή:
«Διάλεξε ένα οποιοδήποτε πλάσμα πάνω σ’ αυτή τη γη, και η ιστορία του θα είναι η ιστορία της γης, σκέφτεται ξαφνικά. Μπορεί να σου πει τα πάντα, εκείνο το ένα πλάσμα. Ολόκληρη την ιστορία του κόσμου, ολόκληρο το πιθανό μέλλον του κόσμου». (σελ. 171)
Η θεματική αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα στο κεφάλαιο της δέκατης τρίτης τροχιάς, όπου παρουσιάζεται επιγραμματικά η ιστορία του σύμπαντος και της γης σαν να λαμβάνει χώρα μέσα σ’ ένα έτος μόνο, μ’ αναφορές στο ανθρώπινο ημερολόγιο: αν η Μεγάλη Έκρηξη, η αρχή των πάντων, έλαβε χώρα την 1η Ιανουαρίου, τότε οι δεινόσαυροι εμφανίστηκαν τα Χριστούγεννα του ίδιου έτους, δηλαδή πολύ προτού εμφανιστεί ο Χριστός, ο οποίος περπάτησε στη Γη λίγα δευτερόλεπτα πριν από την αλλαγή του χρόνου, λίγο προτού τον Αλλάχ και μετά τον Βούδα.
Μέσω αυτού του ευρήματος, υπονομεύεται η «ανθρωποκεντρική» κατάταξη, κάτι που άλλωστε συμβαίνει υπόρρητα σε όλο το κείμενο.
Μέσω αυτού του ευρήματος, υπονομεύεται η «ανθρωποκεντρική» κατάταξη, κάτι που άλλωστε συμβαίνει υπόρρητα σε όλο το κείμενο. Παρόλο που ενίοτε αξιοποιείται το σχήμα της προσωποποίησης, κατά τα άλλα η φύση αποτελεί το κατεξοχήν σημείο αναφοράς για την πληρέστερη κατανόηση πρωτόγνωρων εμπειριών – προσφέρει τα «κλειδιά» για τη χαρτογράφηση του σύμπαντος, αλλά και την κατανόηση του θανάτου. Ενδεικτικά, κάποιοι εκφραστικοί τρόποι:
«Το γυμνό διάστημα είναι πάνθηρας, άγριος κι αρχέγονος» (σελ. 13)
«(…) έχουν διασχίσει την ατμόσφαιρα μέσα σε μια φλεγόμενη κάψουλα με βάρος ίσο με δυο μαύρες αρκούδες πάνω στο στήθος τους» (σελ. 15)
«(…) και μέσα στη σύγχυσή της φύτρωσε ένας σπόρος γνώσης ότι μάλλον η ζωή της τέλειωνε» (σελ. 101)
Το «Las meninas» και η φωτογραφία του Μάικλ Κόλινς
Η θεματική της πολυπλοκότητας του βλέμματος συνοψίζεται αποτελεσματικά σε δύο αναφορές. Η πρώτη αφορά στον πίνακα «Las meninas» του Ντιέγο Βελάθκεθ, ένα έργο που σκοπίμως αποπροσανατολίζει το βλέμμα του θεατή, κάνοντάς τον ν’ αναρωτηθεί ποιο από τα πολλά πρόσωπα που απεικονίζονται σ’ αυτόν είναι το πρωταγωνιστικό:
«Ποιος κοιτάζει ποιον; Ο ζωγράφος τον βασιλιά και τη βασίλισσα; Ο βασιλιάς και η βασίλισσα τον εαυτό τους στον καθρέφτη; Ο θεατής τον βασιλιά και τη βασίλισσα στον καθρέφτη; Ο θεατής τον ζωγράφο; Ο ζωγράφος τον θεατή; Ο θεατής την πριγκίπισσα; Ο θεατής τις δεσποινίδες των τιμών; Καλωσόρισες στο λαβύρινθο με τους καθρέφτες που είναι η ανθρώπινη ζωή;» (σελ. 167)
Ο πίνακας γίνεται μέρος της δραματουργίας με ευφυή τρόπο, μέσω μιας ανάμνησης του Αμερικανού Σον από τα σχολικά του χρόνια, της ημέρας που ο δάσκαλός του μίλησε στην τάξη του για το έργο του Βελάθκεθ. Τη μέρα εκείνη ο Σον μοιράστηκε για πρώτη φορά το θρανίο του με τη μέλλουσα σύζυγό του: «(…) ο πίνακας, στα μάτια της, συμβόλιζε την πρώτη πραγματική ματιά που αντάλλαξαν» (σελ. 21).
Επιπλέον, ο πίνακας είναι το στοιχείο που δίνει τη «λύση» του δράματος, για να το θέσουμε κάπως σχηματικά. Όταν τον παρατηρεί ένας Ρώσος κοσμοναύτης, συμπεραίνει πως το θέμα του πίνακα είναι το σκυλί και στο άκουσμα αυτής της παρατήρησης, ο Σον για πρώτη φορά βλέπει «ένα ζώο περιτριγυρισμένο από την παραδοξότητα των ανθρώπων, με τα αλλόκοτα μανίκια τους και τα βολάν τους και τα μετάξια τους και τις προσποιητές στάσεις τους, τους καθρέφτες και τις γωνίες και τις οπτικές· βλέπει όλους τους τρόπους που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι στην προσπάθειά τους να μην είναι ζώα, και τώρα καταλαβαίνει πόσο κωμικά είναι όλα αυτά» (σελ. 168).
Αντίστοιχη «λειτουργία» επιτελεί η αναφορά του κειμένου στη φωτογραφία του Μάικλ Κόλινς, ο οποίος συμμετείχε στην αποστολή Απόλλων 11 μαζί με τον Νιλ Άρμστρονγκ και τον Μπαζ Όλντριν, και μάλιστα φωτογράφησε τη σεληνάκατο στην οποία επέβαιναν οι δυο συνταξιδιώτες του, με τον πλανήτη Γη να φαίνεται στο βάθος. Η λήψη του έμεινε, εφόσον υποτίθεται πως απεικονίζει ολόκληρο τον ανθρώπινο πληθυσμό -δισεκατομμύρια στη Γη και δυο στη σεληνάκατο- πέρα από τον ίδιο.
Βεβαίως, και αυτή η πεποίθηση ανατρέπεται, όταν ένας από τους χαρακτήρες του βιβλίου διατυπώνει την άποψη πως στην πραγματικότητα «η μοναδική ανθρώπινη παρουσία που περιέχει» η φωτό είναι αυτή του Όλντριν:
«Η πιο ισχυρή, πιο τεκμαρτή απόδειξη ζωής στη φωτογραφία είναι ο ίδιος ο φωτογράφος – το μάτι του στο προσοφθάλμιο, το θερμό άγγιγμα του δαχτύλου του στο κουμπί λήψης» (σελ.75).
Με τούτον τον ισχυρισμό, το κείμενο υποδεικνύει πως για κάθε θέαμα, δεσπόζουσα σημασία έχει η γωνία λήψης υπό την οποία παρουσιάζεται, η οπτική του παρατηρητή και οι «προκαταλήψεις» του.
Η κλιματική αλλαγή
Το κείμενο επιτυγχάνει να μιλήσει οργανικώς για την κλιματική αλλαγή που εξελίσσεται κατά την Ανθρωπόκαινο. Είτε πρόκειται για τα παγόβουνα που απομακρύνονται από τον Ανταρτικό Κύκλο είτε για τη στάθμη της θάλασσας, για τον ωκεανό «που τρώει την ακτή κοντά στο ξύλινο σπίτι, πλησιάζοντας αυτή την τελευταία δεκαετία τον κήπο όπου οι κολοκύθες αρχίζουν να μαλακώνουν» (σελ. 44), το μυθιστόρημα αναφέρεται στον πλανήτη μας που αλλάζει συνεχώς, εν μέρει εξαιτίας της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Η συγγραφέας παίρνει σαφή θέση, αναπτύσσοντας το θέμα μέσω περιγραφών και φιλοσοφικών προβληματισμών, που όμως στηρίζονται από τα δραματουργικά στοιχεία της αφήγησης.
Η συγγραφέας παίρνει σαφή θέση, αναπτύσσοντας το θέμα μέσω περιγραφών και φιλοσοφικών προβληματισμών, που όμως στηρίζονται από τα δραματουργικά στοιχεία της αφήγησης. Πάντα η προβληματική συνδέεται με την ιστορία ενός εκ των αστροναυτών. Η Χάρβεϊ δεν γράφει ηθικοπλαστικά, δεν εξαπολύει μύδρους και «κατηγορώ». Το αντίθετο, το κείμενό της είναι χαμηλόφωνο και συχνά κρυπτικό. Ένα παράδειγμα ψύχραιμου χειρισμού:
«Είτε η επιφάνεια της γης σκοτεινιάζει γιατί τα σωματίδια από τη ρύπανση στον αέρα αντανακλούν το φως του ηλίου πίσω στο διάστημα, είτε φωτίζει γιατί τα στρώματα πάγου που λιώνουν και η μειωμένη υψηλή φωτεινότητα σημαίνουν ότι η γη απορροφά περισσότερο από το φως του ήλιου που πέφτει πάνω της» (σελ. 62).
(...) η Χάρβεϊ καθιστά σαφές πως το θέμα της κλιματικής αλλαγής είναι αμιγώς πολιτικό.
Εφόσον κάνουμε λόγο για την ώριμη διαχείριση ενός θέματος που παραμένει επίκαιρο -ιδίως κατά τη δεύτερη θητεία του «πλανητάρχη» Ντόναλντ Τραμπ, με την επαναφορά αντιλήψεων που συνοψίζονται σε συνθήματα του τύπου «Drill, baby, drill» -, οφείλουμε να προσθέσουμε: η Χάρβεϊ καθιστά σαφές πως το θέμα της κλιματικής αλλαγής είναι αμιγώς πολιτικό. Τη διαβάζουμε:
«Το χέρι της πολιτικής είναι τόσο εμφανές από τη σκοπιά τους που δεν καταλαβαίνουν πώς γίνεται και δεν το έβλεπαν εξαρχής. Είναι εντελώς ξεκάθαρο σε κάθε λεπτομέρεια της θέας, όπως ακριβώς η γλυπτική δύναμη της βαρύτητας που έχει δώσει σφαιρικό σχήμα στον πλανήτη και σπρώχνει και τραβάει την παλίρροια που διαμορφώνει τις ακτές• με τον ίδιο τρόπο η πολιτική έχει λαξέψει και διαμορφώσει, κι έχει αφήσει ίχνη της παντού» (σελ. 121-122).
Ένας κόσμος χωρίς σύνορα
Ένα φυσικό φαινόμενο μπορεί ν’ αποβεί εξίσου ολέθριο μ’ έναν πόλεμο που κλιμακώνεται:
«Κανείς δεν προέβλεψε τη ραγδαία ανάπτυξη αυτού του τυφώνα, που μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες από απλή αψιμαχία εκατόν είκοσι χιλιομέτρων την ώρα στη μέση του ωκεανού σε κανονική δύναμη εφόδου που πλησιάζει την ξηρά» (σελ. 124).
Από τις καταστροφικές εξελίξεις πλήγονται κυρίως οι κοινωνικά και πολιτικά αδύναμοι, η εργατική τάξη και οι κάτοικοι των αναπτυσσόμενων χωρών
Από τις καταστροφικές εξελίξεις πλήγονται κυρίως οι κοινωνικά και πολιτικά αδύναμοι, η εργατική τάξη και οι κάτοικοι των αναπτυσσόμενων χωρών, όπως ο ψαράς που γνώρισε ο Σον στο ταξίδι του μέλιτός του στις Φιλιππίνες. Διάφοροι πληθυσμοί θ’ αναγκαστούν να μεταναστεύσουν· η ανθρωπότητα θ’ αντιμετωπίσει σαν μια γροθιά τις κοσμογονικές αλλαγές;
Στο διάστημα, η υπερβατική ματιά του αστροναύτη δεν πιάνει τα χερσαία, θαλάσσια ή εναέρια σύνορα:
«(…) επικρατεί μια αίσθηση φιλικότητας και ειρήνης, καθώς ακόμα και τη νύχτα φαίνεται μόνο ένα ανθρώπινο σύνορο σε ολόκληρο τον κόσμο· ένα μακρύ φωτεινό μονοπάτι ανάμεσα στο Πακιστάν και την Ινδία. Αυτόν μονάχα τον διαχωρισμό έχει να επιδείξει ο πολιτισμός, και την ημέρα ακόμα κι αυτός χάνεται» (σελ. 117).
Η μακρά σκιά της Ιστορίας, με τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, καθώς και τους Ψυχροπολεμικούς ανταγωνισμούς, πέφτει ως έναν βαθμό πάνω στο πλήρωμα
Η μακρά σκιά της Ιστορίας, με τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, καθώς και τους Ψυχροπολεμικούς ανταγωνισμούς, πέφτει ως έναν βαθμό πάνω στο πλήρωμα, εφόσον στον σταθμό Ευρωπαίοι και Αμερικανοί συνυπάρχουν με Ρώσους και Ιάπωνες. Οι αναφορές στα τραγικά γεγονότα, όμως, επισκιάζονται με τη σειρά τους χάρη στη συγγραφική τεχνοτροπία, τη συχνή χρήση του γ’ πληθυντικού προσώπου για την περιγραφή του πληρώματος, την περιγραφή του ως συνόλου δηλαδή, την υιοθέτηση λέξεων από τη μητρική γλώσσα του κάθε μέλους, κι άλλα στοιχεία που αφορούν το ύφος.
Μια κατακλείδα
Παρότι ορισμένοι κριτικοί κατέταξαν το μυθιστόρημα της Χάρβεϊ στο είδος της επιστημονικής φαντασίας, (διαβάστε εδώ την κριτική παρουσίαση της Φανής Χατζή πριν κυκλοφορήσει η ελληνική μετάφραση) είναι γεγονός πως δεν εντοπίζονται σ’ αυτό αξιοπρόσεκτα sci fi στοιχεία – ενδεχομένως, ορισμένες λεπτομέρειες για τη ρουτίνα των αστροναυτών να είναι επινοημένες, αλλά μέχρι εκεί. Τουναντίον, είναι το αποτέλεσμα μιας άσκησης ύφους, κατά τον τρόπο των ρεαλιστών.
Βραδυφλεγές έργο, με φιλοσοφικές προεκτάσεις κι ανταμοιβές για τον προσεκτικό αναγνώστη, οι Τροχιές, που κυκλοφορούν με τα διαπιστευτήρια του Μπούκερ 2024, μιλούν για το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας, υποδεικνύοντας πως «η απάντηση σε κάθε ερώτημα είναι η γη» (σελ.15-16).
*Ο ΣΟΛΩΝ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.
Δυο λόγια για τη συγγραφέα
Η Σαμάνθα Χάρβεϊ σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Γιορκ και στο Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ. Ζει στο Μπαθ του Ηνωμένου Βασιλείου και διδάσκει στο Μεταπτυχιακό Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Μπαθ Σπα.
Μέχρι σήμερα, έχει δημοσιεύσει πέντε μυθιστορήματα, καθώς και τα απομνημονεύματά της με τον τίτλο The Shapeless Unease. Το μυθιστόρημά της Τροχιές έχει τιμηθεί με το Βραβείο Μπούκερ 2024, το InWords Literary Award 2024, το Hawthornden Prize 2024, μεταξύ άλλων βραβείων.
