«Ο βοηθός» του Μπέρναρντ Μάλαμουντ (κριτική) – Ρεαλισμός χωρίς μελόδραμα

Για το μυθιστόρημα του Μπέρναρντ Μάλαμουντ [Bernard Malamud] «Ο βοηθός» (μτφρ. Κατερίνα Σχινά, εκδ. Καστανιώτη). Στην κεντρική εικόνα, σκηνή από τη βασισμένη στο βιβλίο ταινία «The Assistant» (1997). 

Γράφει ο Φώτης Καραμπεσίνης

Όταν σε ένα ξέσπασμα ειλικρίνειας προς το τέλος του βιβλίου, ο Φρανκ, ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής του βιβλίου, σκέφτεται ότι «…μπορούσε να υπάρξει ένα τέλος στο κακό και μια αρχή στο καλό» ο αναγνώστης οραματίζεται το παράδοξο της ανθρώπινης κατάστασης και αρχίζει να κατανοεί. Και κατανοώντας να συναισθάνεται και ίσως τελικά να συγχωράει. Ποιον; Μα φυσικά τον εαυτό του. Εκεί κρύβεται η ιαματική πλευρά της τέχνης. Στο γεγονός ότι αναγνωρίζουμε κίνητρα, σκέψεις, προθέσεις, τον βαθύ πυρήνα του να είσαι ακούσιος μέτοχος της ανθρώπινης κατάστασης με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και κατανοώντας, παρεμβάλλουμε ένα φίλτρο συμπόνιας και λόγο παρηγορητικό για όλους εκείνους που όπως εμείς βαδίζουμε αναπόδραστα από την κούνια στον τάφο, προσπαθώντας στο μεσοδιάστημα να πονέσουμε όσο το δυνατόν λιγότερο.

Πόνος και απογοήτευση

Οι ήρωες του Μάλαμουντ όμως δεν δείχνουν να τα πηγαίνουν καλά σ’ αυτό το ζήτημα, όπως και σε πολλά άλλα. Ο πόνος και η απογοήτευση είναι το modus vivendi και ο αγώνας τους μοιάζει περισσότερο με αγωνία. Το πλαίσιο της δράσης στον Βοηθό (μτφρ. Κατερίνα Σχινά, εκδ. Καστανιώτη) είναι το οικείο του συγγραφέα, γνωστό κυρίως απ’ τα διηγήματά του: Ο Μόρις Μπόμπερ είναι Εβραίος μπακάλης στο Μπρούκλιν μετά τον Β’ Παγκόσμιο, σε μια φτωχογειτονιά, μακριά από τη λάμψη και το μεγαλείο των ΗΠΑ της εποχής. Μαζί του η σύζυγος και η κόρη του Έλεν που δουλεύει ως γραμματέας συνεισφέροντας τον γλίσχρο μισθό της, προκειμένου να αντεπεξέλθουν ως οικογένεια σε συνεχώς επιδεινούμενες συνθήκες. Ο ανταγωνισμός των πολυκαταστημάτων που συνεχώς ξεφυτρώνουν συμπιέζουν συνεχώς το ταπεινό κατάστημα στα όρια της χρεοκοπίας. Σε αυτόν τον αυτοτροφοδοτούμενο κύκλο της απελπισίας εμφανίζεται το έτερο πρόσωπο του δράματος, ο ιταλικής καταγωγής Φρανκ Αλπάιν, ο Βοηθός, ο οποίος εισέρχεται σταδιακά στην οικογενειακή επιχείρηση, αποφασισμένος να παραμείνει σ’ αυτή. Και το δράμα ξεκινά.

Είναι τα μυστικά που καθορίζουν τη δράση, τουτέστιν όσα κρύβουν οι πρωταγωνιστές –κυρίως ο Φρανκ– εντός τους.

Οι άνθρωποι είναι τα μυστικά τους, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί. Εκείνα που κρύβουν μέσα τους, και τελικά καθορίζουν και τις πράξεις τους, είναι σημαντικότερα από όσα εκφράζουν με την επικοινωνία τους. Και ο Βοηθός είναι ένα βιβλίο μυστικών και μισών αληθειών, αν όχι ψεμάτων. Είναι τα μυστικά που καθορίζουν τη δράση, τουτέστιν όσα κρύβουν οι πρωταγωνιστές –κυρίως ο Φρανκ– εντός τους. Η δύναμη του μυστικού στο βιβλίο είναι τεράστια. Κυρίως γιατί συνδέεται άμεσα με την προσωπική ηθική των πρωταγωνιστών και στην ουσία με το πρώτο και ουσιαστικότερο δίπολο: την αέναη μάχη του καλού με το κακό, στο οποίο ο συγγραφέας στέκεται με «θρησκευτική» ευλάβεια. Πιστός στην εβραϊκή του καταγωγή, στης οποίας τη σημασία θα σταθώ πιο κάτω, ο Βοηθός βρίθει θρησκευτικών συμβολισμών, αν και θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως περισσότερη σχέση έχει με τις αιρετικές απόψεις των Γνωστικών. Ο κόσμος είναι κακός, το σύστημα αδυσώπητο, η ανθρωπότητα φαύλη ή έστω στρεβλή, οι ήρωες είτε εκ φύσεως ανάπηροι και κακοί είτε αφελείς, καλοί ίσως, αλλά ανίκανοι να κάνουν το καλό στον εαυτό τους και τους άλλους, δεδομένου ότι καταλήγουν πάντα σε κακές αποφάσεις.

Τυπικό παράδειγμα ο Μόρις, καταστηματάρχης, σύζυγος και πατέρας. Ένας, θα έλεγε κάποιος, αγνός, άδολος και τίμιος άνθρωπος, ο οποίος όμως δείχνει να αδυνατεί να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του και τους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να αποτυγχάνει συνεχώς σε όλες τις επαγγελματικές του δραστηριότητες αλλά και τις προσωπικές του επαφές. Ο κόσμος του καλού δεν μπορεί να διαπεράσει τον περιβάλλοντα κακό, μόνο να αραιώσει το μαύρο με ένα ελαφρύ γκρίζο. Αλλά και πάλι αυτό δεν είναι ποτέ αρκετό, αφού σ’ έναν κόσμο που κυριαρχεί ο ζόφος, οι καλές προθέσεις δεν είναι ποτέ αρκετές. Ο Μόρις θα διαψευστεί, θα πολεμήσει μέχρι εκεί που φτάνουν οι δυνάμεις του, αλλά θα ηττηθεί, θα υποκύψει, θα φύγει ανεπίγνωστος τελικά, καθότι δεν μπορεί να υπάρχει προοπτική και ελπίδα, παρά μόνο φυγή ή θάνατος. Ο Μόρις δεν θα φύγει ποτέ από το κελί του. Θα μείνει και θα πεθάνει. Αυτή είναι η ζωή, αυτή η ανθρώπινη συνθήκη, τουλάχιστον αν δεν ανήκεις στους προνομιούχους και τους αισιόδοξους που θεωρούν ότι «φτιάχνουν τη μοίρα με τα χέρια τους». Για τον Εβραίο Μάλαμουντ δεν υφίσταται αυτό, κάτι που μας οδηγεί στο επόμενο δίπολο.

Όπως πάντα συμβαίνει στα έργα τέχνης, το μοιραίο, το αναπόδραστο, λαμβάνει υπερβολικές διαστάσεις.

Αν το Μπρούκλιν είναι η φυλακή, το μπακάλικο μετατρέπεται σε κελί και οι πρωταγωνιστές έγκλειστοι δια βίου. Όποιος εισέρχεται δεν πρόκειται να εξέλθει παρά μόνο νεκρός. Μπορεί να προαυλίζεται κατά καιρούς στους παρακείμενους δρόμους και μαγαζιά, αλλά είναι αδύνατον να ξεφύγει. Όπως πάντα συμβαίνει στα έργα τέχνης, το μοιραίο, το αναπόδραστο, λαμβάνει υπερβολικές διαστάσεις. Ο αναγνώστης δεν θα βρει στις σελίδες του βιβλίου τις ψευδαισθήσεις των φωτεινών ηρώων, απογόνων του Διαφωτισμού που ομνύουν στις δυνατότητες του ανθρώπου να καθορίσει αυτάρκης και αυτεξούσιος τη μοίρα του. Ο Μάλαμουντ ενσωματώνει ταυτόχρονα δύο ιδιότητες που τον απομακρύνουν από αυτή την αισιόδοξη οπτική: καλλιτεχνική φύση και Εβραϊκή καταγωγή. Και τα δύο έχουν σημασία για την εξέλιξη του βιβλίου. Ως καλλιτέχνης σκάβει στην ψυχή των ηρώων του, που όπως όλα τα ανθρώπινα όντα ενδύονται το γκρίζο, και αυτό ανασύρει από εκεί, τη συνεχή μετατόπιση από το υψηλό στο ταπεινό με τα μεσοδιαστήματα του γκρίζου να κυριαρχούν. Από την άλλη πλευρά, ο Εβραίος. Ο άνθρωπος χωρίς πατρίδα, ο αείποτε κυνηγημένος, ο φέρων το βάρος –που μετατράπηκε σε κατάρα– του Περιούσιου λαού. Ταυτόχρονα εκείνος που κουβαλά ακούσια έστω την τεράστια ενοχή του επιζήσαντα (από τα γκέτο του Παλιού Κόσμου των Πογκρόμ και του Ολοκαυτώματος στον Νέο Κόσμο), μοιάζει προορισμένος να υποφέρει για πάντα, σε όποιο μέρος κι αν τον ρίξει η τύχη του που θα μετατραπεί αυτοστιγμεί σε ατυχία.

Μπέρναρντ Μάλαμουντ

Ο Μπέρναρντ Μάλαμουντ υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Αμερικανοεβραίους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Έγραψε οκτώ μυθιστορήματα και διακρίθηκε ως δεξιοτέχνης του διηγήματος. Γεννήθηκε το 1914 στη Νέα Υόρκη από γονείς μετανάστες που είχαν εγκαταλείψει τη Ρωσία. Ο πατέρας του διατηρούσε ένα μικρό μπακάλικο στο Μπρούκλιν. Έχασε τη μητέρα του όταν ήταν ακόμα έφηβος. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και αργότερα δίδαξε επί πολλά χρόνια στο Κολέγιο Μπένινγκτον του Βερμόντ. Το πρώτο του βιβλίο, The Natural (1952), αφορούσε το μπέιζμπολ. Ακολούθησαν το μυθιστόρημα Ο βοηθός (1957), όπου αξιοποίησε προσωπικά του βιώματα, και η πρώτη συλλογή διηγημάτων με τίτλο To μαγικό βαρέλι (1958), με την οποία απέσπασε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου στην κατηγορία της μυθοπλασίας, το 1959. Με το μυθιστόρημα Ο μάστορας (1966) έλαβε για δεύτερη φορά το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου στην ίδια κατηγορία καθώς και το Βραβείο Πούλιτζερ, το 1967. Το σύνολο του έργου του εντάχθηκε στη Library of America. Πέθανε το 1986 [Φωτογραφία: © Nancy R. Schiff, Library of America].

Ο Φρανκ Αλπάιν, ο ιταλικής καταγωγής ήρωας, έχει αρχικά την ψευδαίσθηση ότι διαφέρει από εκείνους με τους οποίους αναγκαστικά συνυπάρχει. Και αυτή η διαφορά του προσφέρει αφενός την ψευδαίσθηση της ανωτερότητας, αφετέρου εκείνη της προσωρινότητας – περαστικός που βαδίζει προς ένα δικό του πιο φωτεινό πεπρωμένο στη Γη της Επαγγελίας. Θα χρειαστεί να περάσει μέσα από την κόλαση που είναι ο εαυτός και στη συνέχεια οι άλλοι, από βάσανα και κακουχίες που θα τον αποσυνθέσουν και θα τον ανασυνθέσουν προτού κατακτήσει βιωματικά την αλήθεια που ισχύει από καταβολής: κοινότητα είναι τα κοινά βάσανα κι ο πόνος που μοιράζεσαι κι όχι το χρώμα ή ο τόπος που γεννήθηκες. Αναρωτιέται τι σημαίνει να είσαι Εβραίος, τι ακριβώς είναι αυτοί οι άνθρωποι με τους οποίους σταδιακά έρχεται σε επαφή και γιατί δείχνουν πάντα να υποφέρουν, να κουβαλούν ένα κακό κάρμα, σαν να είναι καταραμένοι (ή έννοια του πεπρωμένου είναι πανταχού παρούσα). Η απορία του δεν θα απαντηθεί παρά μόνο μέσα από τη δική του πορεία που συστρέφεται σε παράλληλη και αλληλοεπικαλυπτόμενη τροχιά με εκείνη της οικογένειας. Ο νεαρός άντρας είναι τυχοδιώκτης και εγκληματίας. Θα εμφανιστεί στη σκηνή ληστεύοντας τον φτωχό μπακάλη, στη συνέχεια έχοντας αναλάβει τη θέση του βοηθού θα κλέβει μικροποσά, θα προσεγγίσει την κόρη του Μόρις την Έλεν (ίσως ο μόνος αμιγώς θετικός ήρωας του βιβλίου μολονότι αφελής όσον αφορά την κρίση της), θα την κάνει να τον ερωτευτεί και θα τη βιάσει. Και αν όλα αυτά είναι παραπάνω από αρκετά για τον αναγνώστη ώστε να τον καταδικάσει, το εκκρεμές θα κινείται συνεχώς από τη σκοτεινή στη φωτεινή πλευρά μη επιτρέποντας στον τελευταίο να επαναπαυτεί σε μια τελική κρίση.

Ο βοηθόςΟ Φρανκ είναι αυτός που θα κρατήσει όρθιο το μαγαζί, το μοναδικό μέσο επιβίωσης της οικογένειας, θα διασώσει τον πατέρα όταν επιχειρήσει απελπισμένος να αυτοκτονήσει, θα προστατεύσει την Έλεν από τα χέρια του πρώην συνεργού του και θα παραμείνει παρών μέχρι τέλους στις επάλξεις. Ο άντρας θα παλεύει σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου με τον εαυτό του. Ποτέ δεν θα κατανικήσει το κακό εντός του, και όπως οι περισσότεροι άνθρωποι θα δικαιολογεί ακόμα και τις πιο απεχθείς πράξεις του, ψευδόμενος στον εαυτό του αρχικά και στη συνέχεια στους άλλους, συγχέοντας συνεχώς αιτίες και αποτελέσματα. Έρμαιο των παθών του, θα ανακαλύπτει συνεχώς επιχειρήματα που θα τα επιβραβεύουν, προσπαθώντας ταυτόχρονα να αποτυγχάνει ολοένα και καλύτερα. Οι πράξεις του θα παραμείνουν –πόσο ανθρώπινο– σε διάσταση με τις σκέψεις και τα λόγια του, ενώ όταν επιχειρεί να τα συνδυάσει θα οδηγείται σε πλήρη σύγχυση. Η τελική σκηνή του δράματος, παραπέμποντας σε θεατρικό έργο, παραμένει συγκλονιστική. Ο Φρανκ, θέσει Εβραίος πλέον, έχοντας κοινωνήσει τον πόνο, την ενοχή και τη θλίψη αλλά καμία λύτρωση από τη μετάνοια, θα γίνει και φύσει μέλος του λαού αυτού, αποδεικνύοντας ότι κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον μοιραίο κύκλο των θνητών, είτε είναι θύτης είτε θύμα, συχνότερα και τα δύο ταυτόχρονα.

Ο Μάλαμουντ γράφει εκτός εποχής. Στον Βοηθό δεν θα βρει κάποιος στοιχεία Μοντερνισμού ή Μεταμοντέρνου, υφολογικών προτιμήσεων των συγκαιρινών του ομοτέχνων. Το αφηγηματικό του ύφος παραπέμπει περισσότερο στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, πιο κοντά ίσως στον Τσέχωφ (σχέση πολύ πιο ορατή στα διηγήματά του) και την οπτική του. Ύφος στρωτό, ρεαλιστικό, το οποίο διαθέτει βάθος χωρίς να εκπίπτει είτε στο μελόδραμα είτε στον διδακτισμό, τα συνήθη αμαρτήματα του ρεαλισμού όταν επιχειρεί να αναπαραστήσει τη ζωή, απογυμνώνοντας το έργο τέχνης από τα καλλιτεχνικά φίλτρα που του προσδίδουν αυτόνομη ζωή. Όσο δύσκολο είναι να πρωτοτυπήσεις όντας καινοτόμος χωρίς να ξεπέσεις στην αυτοαναφορικότητα και τον κενό αισθητισμό, εξίσου δύσκολο είναι να γράψεις ρεαλιστικά χωρίς να καταντήσεις κοινότοπος και απλοϊκός. Ο Μάλαμουντ παραμένοντας εκτός εποχής, παραδίδει ένα κείμενο μεστό, πλήρες, με αξιοθαύμαστη ισορροπία ύφους και περιεχομένου ως το υπέροχο τέλος του, το οποίο αποδόθηκε άρτια από την έμπειρη Κατερίνα Σχινά.

Υ.Γ.

Το καύσιμο του πολιτισμού είναι οι ενοχές. Τροφοδοτούν την πυρά αιώνες τώρα, μέσω των θρησκειών, των φιλοσοφιών και των ιδεολογιών της – ανθρώπινες κατασκευές όλες, λες και οι θνητοί δεν αντέχουν την παγωνιά της ελευθερίας τους και σπεύδουν να τη σκεπάσουν με κάτι ζεστό κάθε φορά, μολονότι μαζί με το κρύο αποδιώχνουν και τη σκέψη. Αλλά κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Γιατί η σκέψη δεν φέρνει την ευτυχία, αφού η διαύγεια οδηγεί στη θλίψη και την αποδοχή της ματαιότητας όταν κοπάσει η ματαιόδοξη χαρά εκείνου που νομίζει ότι άντεξε να κοιτάξει το χάος χωρίς αυτό να του αντιγυρίσει το βλέμμα. Εξάλλου τι θα ήταν η τέχνη χωρίς τις ενοχές, χωρίς τις θρησκείες, τις ιδεοληψίες και όλα αυτά τα ευρήματα; Μια ψυχρή κατασκευή, ένα ορθολογιστικό τεχνούργημα, ένα επιστημονικό πείραμα που θα έτρεφε ο κλίβανος του εργαστηρίου κι όχι η πυράκτωση της ψυχής. Αλλά η ποίηση αρδεύεται από τη μετάνοια, το αυτομαστίγωμα, το δράμα, τις πρόστυχες σκέψεις, τη διαταραχή, όσα οι επιστήμονες της ψυχής προσπαθούν να ξεριζώσουν από το ανθρώπινο πλάσμα, θέλοντας να το οδηγήσουν προς το φως. Όμως η τέχνη αντιδρά –πάντα θα αντιδρά– στην κανονικοποίηση, τον εξορθολογισμό, την ισορροπία, αυτά που την εξυψώνουν όταν εκείνη θέλει να παραμείνει χάμω στον αρχέγονο πηλό και εκεί να πλάθει τα μικρά της θαύματα, χθόνια δώρα για τις διψασμένες ψυχές που σκύβουν εκεί να ξεδιψάσουν.


*Ο ΦΩΤΗΣ ΚΑΡΑΜΠΕΣΙΝΗΣ είναι πτυχιούχος Αγγλικής Φιλολογίας. Διαχειρίζεται το βιβλιοφιλικό blog Αναγνώσεις.

Απόσπασμα από το βιβλίο

«Πολλές φορές προσπάθησα να αλλάξω την τύχη μου, αλλά δεν ξέρω πώς, ακόμα κι όταν νομίζω ότι ξέρω. Είναι πολλά αυτά που λαχταράω να κάνω, δεν μπορώ καν να τα απαριθμήσω. Έκανε μια παύση, καθάρισε τον λαιμό του και συνέχισε: «Αυτά που λέω με κάνουν να φαίνομαι ανόητος, αλλά δεν είναι τόσο απλό. Θέλω να πω πως ό,τι χρειάζομαι περισσότερο αυτό λείπει από μέσα μου, από μέσα μου ή εξαιτίας μου. Βλέπω πάντα το ίδιο όνειρο. Επιθυμώ να πω σε κάποιον κάτι σημαντικό, το επιθυμώ τόσο πολύ που σχεδόν πονάω, όταν όμως βρίσκομαι στον τηλεφωνικό θάλαμο, από τον γάντζο κρέμεται ένα τσαμπί μπανάνες, αντί για τηλέφωνο. Όλη μου τη ζωή ήθελα να πετύχω κάτι αξιόλογο -κάτι που θα απαιτούσε λίγη προσπάθεια- αλλά δεν τα κατάφερνα. Επίσης πιάνομαι από ένα πράγμα πολύ βιαστικά, πολύ ανυπόμονα. Δεν φέρομαι όπως πρέπει να φερθώ, θέλω να πω. Το αποτέλεσμα είναι ότι φτάνω σε ένα μέρος χωρίς να έχω τίποτα και φεύγω χωρίς να έχω τίποτα επίσης.»

politeia link more

 

 

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Τα μάτια τους κοιτούσαν τον θεό» της Ζόρα Νιλ Χέρστον (κριτική) – Ένα «τραγουδιστό» μυθιστόρημα για την ιστορία της μαύρης κοινότητας

«Τα μάτια τους κοιτούσαν τον θεό» της Ζόρα Νιλ Χέρστον (κριτική) – Ένα «τραγουδιστό» μυθιστόρημα για την ιστορία της μαύρης κοινότητας

Για το μυθιστόρημα της Ζόρα Νιλ Χέρστον [Zora Neale Hurston] «Τα μάτια τους κοιτούσαν τον θεό» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά, εκδ. Αίολος). Κεντρική εικόνα: © Jessica Felicio (Unsplash).

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Εμφα...

«Το τενεκεδένιο ταμπούρλο» του Γκύντερ Γκρας (κριτική) – Ο ναζισμός και ο νάνος

«Το τενεκεδένιο ταμπούρλο» του Γκύντερ Γκρας (κριτική) – Ο ναζισμός και ο νάνος

Για το μυθιστόρημα του Γκύντερ Γκρας [Günter Grass 1927-2015] «Το τενεκεδένιο ταμπούρλο» [μτφρ. Τούλα Σιέτη, εκδ. Πατάκη].

Γράφει ο Γιώργος Ν. Περαντωνάκης

Οι «κακές» γλώσσες λένε ότι ο Γερμανός συγγραφέας πήρε το Βραβείο Νόμπελ το 1999 μόνο και μ...

«Β.» του Στηβ Σεμ-Σάντμπεργκ (κριτική) – Η προέλευση του κακού

«Β.» του Στηβ Σεμ-Σάντμπεργκ (κριτική) – Η προέλευση του κακού

Για το μυθιστόρημα του Στηβ Σεμ-Σάντμπεργκ (Steve Sem-Sandberg) «Β.» (μτφρ. Γιώργος Μαθόπουλος, εκδ. Αλεξάνδρεια). Στην κεντρική εικόνα, σκηνή από τη βασισμένη στο θεατρικό έργο του Γκέοργκ Μπύχνερ ταινία «Woyzeck» (1979).

Γράφει η Χριστίνα Μουκούλη

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Τζο Νέσμπο: «Η κόρη μου δεν εντυπωσιάζεται με τίποτα από όσα κάνω, αλλά όταν της είπα ότι θα γίνω επίτιμος διδάκτωρ στην Αθήνα έμεινε με το στόμα ανοιχτό»

Τζο Νέσμπο: «Η κόρη μου δεν εντυπωσιάζεται με τίποτα από όσα κάνω, αλλά όταν της είπα ότι θα γίνω επίτιμος διδάκτωρ στην Αθήνα έμεινε με το στόμα ανοιχτό»

Ο δημοφιλής συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας Τζο Νέσμπο [Jo Nesbø] αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Αρχειονομίας, Βιβλιοθηκονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής.

Επιμέλεια: Ευλαλία Πάνου

...
Βίος και Πολιτεία #10: Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος ζωντανά από το «υπόγειο» της Πολιτείας

Βίος και Πολιτεία #10: Ο Παναγής Παναγιωτόπουλος ζωντανά από το «υπόγειο» της Πολιτείας

Στο 10ο επεισόδιο της σειράς συζητήσεων με ανθρώπους από το χώρο του βιβλίου, με τον Κώστα Κατσουλάρη θα συνομιλήσει ο συγγραφέας και πανεπιστημιακός Παναγής Παναγιωτόπουλος. Η συζήτηση θα μεταδοθεί ζωντανά, την Πέμπτη, 28 Σεπτεμβρίου, στις 7μμ.

Επιμέλεια: Book Press

Βίος ...

«Κάποιοι μήνες της ζωής μου» του Μισέλ Ουελμπέκ – ή πώς να μην αποφεύγεις τις παγίδες της δημοσιότητας (κριτική)

«Κάποιοι μήνες της ζωής μου» του Μισέλ Ουελμπέκ – ή πώς να μην αποφεύγεις τις παγίδες της δημοσιότητας (κριτική)

Για το βιβλίο του Μισέλ Ουελμπέκ [Michel Houellebecq] «Κάποιοι μήνες της ζωής μου» (μτφρ. Γιώργος Καράμπελας, εκδ. Εστία). 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Προβοκάτορας, φίλεχθρος, άνθρωπος που ζει από τις αντιπαραθέσεις και...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα» του Βαγγέλη Μαργιωρή (προδημοσίευση)

«Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα» του Βαγγέλη Μαργιωρή (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αστυνομικό μυθιστόρημα του Βαγγέλη Μαργιωρή «Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα», το οποίο κυκλοφορεί στις 25 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Μίνωας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες…» Μέσα στο ...

«Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» της Τζορντάνα Λεβίν (προδημοσίευση)

«Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» της Τζορντάνα Λεβίν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Τζορντάνα Λεβίν [Jordanna Levin] «Manifest – Υλοποίησε τη ζωή των ονείρων σου» (μτφρ. Νοέλα Ελιασά), που θα κυκλοφορήσει στις 25 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Μίνωας. 

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Ηλίας Πετρόπουλος: Σκληρός από τρυφερότητα» του Τζον Τέιλορ (προδημοσίευση)

«Ηλίας Πετρόπουλος: Σκληρός από τρυφερότητα» του Τζον Τέιλορ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση του προλόγου του μεταφραστή Γιώργου Ι. Αλλαμανή, στο βιβλίο του Τζον Τέιλορ [John Taylor] «Σκληρός από τρυφερότητα – Ο Έλληνας ποιητής και λαογράφος του άστεως Ηλίας Πετρόπουλος», το οποίο κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Δίχτυ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Μεσογειακό νουάρ, δικαστικό θρίλερ, whodunnit κι ένα ασήμαντο περιστατικό: 4 δυνατά ευρωπαϊκά αστυνομικά μυθιστορήματα

Μεσογειακό νουάρ, δικαστικό θρίλερ, whodunnit κι ένα ασήμαντο περιστατικό: 4 δυνατά ευρωπαϊκά αστυνομικά μυθιστορήματα

Τέσσερα πρόσφατα αστυνομικά μυθιστορήματα ανανεώνουν τις γνωστές υποκατηγορίες της αστυνομικής λογοτεχνίας. «Η σκοτεινή μούσα» του Άρμιν Έρι, «Ο κώδικας του θησαυρού» της Τζάνις Χάλετ, «Θάνατος ενός ταξιδιώτη» του Ντιντιέ Φασέν και «Η στρατηγική του πεκινουά» του Αλέξις Ραβέλο.

Γράφει η Χίλ...

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Επιλογές από τις προσεχείς εκδόσεις ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης, βιογραφιών, θεάτρου, δοκιμίων, μελετών και γκράφικ νόβελ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Επιλέξαμε και φέτος όχι την εξαντλητική παρουσίαση των νέων εκδόσεων αλλά την στ...

22 σημαντικοί συγγραφείς που έγραψαν μόνο ένα μυθιστόρημα

22 σημαντικοί συγγραφείς που έγραψαν μόνο ένα μυθιστόρημα

Τι κοινό θα μπορούσε να έχει η Έμιλι Μπροντέ [Emily Brontë] με τον Χουάν Ρούλφο [Juan Rulfo] και τον εικονιζόμενο Άρη Αλεξάνδρου; Και οι τρεις τους, όπως και πολλοί ακόμα σημαντικοί συγγραφείς, έγραψαν και εξέδωσαν ένα μόνο μυθιστόρημα στη διάρκεια της ζωής τους, που ωστόσο αρκούσε για να τους καθιερώσει στο λογοτεχ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

22 Σεπτεμβρίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Επιλογές από τις προσεχείς εκδόσεις ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης, βιογραφιών, θεάτρου, δοκιμίων, μελετών και γκράφικ νόβελ. Επιμέλεια: Κώστας Αγορα

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ