Της Ελένης Φουρνάρου
Ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ είναι ένας συγγραφέας που αγαπάω. Όχι μόνο τα βιβλία του, αλλά κι αυτόν τον ίδιο. Είμαι σίγουρη πως, αν τον συναντούσα στο λόμπι ενός ξενοδοχείου της Πόλης του Μεξικού, θα προσπερνούσα το κατσούφικο ύφος του και τη μεγάλη κοιλιά του και θα έτρεχα να τον αγκαλιάσω.
Στο τελευταίο βιβλίο του που κυκλοφόρησε στα ελληνικά (αν και πρωτοεκδόθηκε το 1990) σε πολύ όμορφη μετάφραση του Κρίτωνα Ηλιόπουλου, το στόρι είναι προσχηματικό: «Ντετέκτιβ αναζητά ηθοποιό του σινεμά που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς στη μέση των γυρισμάτων μιας ταινίας, και με την οποία τον συνδέουν χαλαροί δεσμοί της παράλογης μνήμης του».
Ο μονόφθαλμος ιδιωτικός ντετέκτιβ Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, ήρωας κι άλλων βιβλίων του Τάιμπο, αφήνει την αγαπημένη του ομοσπονδιακή πρωτεύουσα για να αναζητήσει τα ίχνη της ηθοποιού και παλιάς του γνώριμης Νατάλια Σμιθ-Κορόνα, στη μεξικάνικη γη που συνορεύει με τις ΗΠΑ. Η Νατάλια εξαφανίζεται σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο για να ξαναεμφανιστεί στο επόμενο, διατηρώντας μια υποψία σασπένς και υφαίνοντας τον ιστό ενός κλασικού αστυνομικού θρίλερ με ντόπιους και ξένους γκάνγκστερς που πυροβολούν αδιακρίτως, τηλεοπτικούς παραγωγούς που εμπορεύονται κοκαΐνη, πουλημένους αστυνομικούς που παριστάνουν τους ερωτευμένους και φουκαράδες μετανάστες που ονειρεύονται το αμερικάνικο όνειρο.
Η ιστορία κυλά νωχελικά, ακολουθώντας τους ρυθμούς που υποβάλλει η ανελέητη ζέστη, επιτρέποντας στο συγγραφέα να μιλήσει απερίσπαστος για όλα αυτά που συνήθως τον απασχολούν: την απόλυτη έρημο που ισοπεδώνει τα πάντα, τους ξηρούς ανέφελους ουρανούς της επαρχίας, τους καθημερινούς ήρωες που ζουν και φιλοσοφούν στο μεταίχμιο του νοτιοαμερικάνικου περιθωρίου, τις μυρωδιές των λεωφόρων, τη διαφθορά της μεξικάνικης αστυνομίας που συναντά (και συναλλάσσεται με) αυτή των γκρίνγκος, την παντοκρατορία των διακινητών ουσιών και ανθρώπων και, προπαντός, τις γυναίκες εκείνες «που δεν λησμονιούνται».
Το βιβλίο διαβάζεται νεράκι, αφήνοντας στον αναγνώστη ολόχρωμες εικόνες, στιβαρούς ήρωες, κινηματογραφική δράση και πολύ «ρεπορταζιακό» υλικό για σκέψη και συζήτηση. Έτσι κι αλλιώς, ο συγγραφέας μας προειδοποιεί από την πρώτη κιόλας σελίδα: «Αν κάποιος θέλει να διαβάσει το βιβλίο αυτό σαν ένα απλό αστυνομικό μυθιστόρημα, είναι δική του υπόθεση».
Φράσεις από το βιβλίο