tasis papaioannou kentriki

Για το βιβλίο του Τάση Παπαϊωάννου «Γράφοντας για την Αρχιτεκτονική – Οδοιπορικό σε χτίσματα και χαλάσματα» (εκδ. Το Ροδακιό). Κεντρική εικόνα: Μακέτα σχεδίου (Α΄ βραβείο σε διαγωνισμό το 1989 για το «Μουσείο Εθνικής Αντίστασης και Μνημείο Ηλέκτρας Αποστόλου» στο Ν. Ηράκλειο) που δεν υλοποιήθηκε ποτέ. [Αρχιτέκτονες: Ε. Βάσσου, Δ. Ησαίας, Τ. Παπαϊωάννου]. Φωτογραφίες δεξιά [από επάνω]: Τ. Παπαϊωάννου, Δ. Πικιώνης, Α. Κωνσταντινίδης.

Της Δάφνης Σουλογιάννη

Όπως ισχύει και για το κείμενο, «ο αρχιτεκτονικός χώρος δεν είναι ποτέ ουδέτερος, αδιάφορος, κενός», μας λέει ο Τάσης Παπαϊωάννου. «Είναι πλημμυρισμένος από ανθρώπινες παρουσίες μα, για έναν ανεξήγητο λόγο, πιο πολύ από απουσίες». Η αρχιτεκτονική μοιάζει με τη συγγραφή σε τούτο: είναι ο αγώνας της νόησης κατά της λήθης, είναι η οίκηση του ίδιου του χρόνου μέσω τόσο της ανάμνησης του παρελθόντος όσο και της προσμονής του μέλλοντος.

Το συγγραφικό έργο του Τάση Παπαϊωάννου

Το σημαντικότατο έργο, αρχιτεκτονικό και διδακτικό (στον Τομέα Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο), του Τάση Παπαϊωάννου συμπληρώνεται με το συγγραφικό του έργο, το οποίο μετρά ήδη τέσσερα βιβλία –εκτός από την ανά χείρας έκδοση, ακόμα: Η αρχιτεκτονική του καθημερινού (2005), Η αρχιτεκτονική και η πόλη (2008) και Σκέψεις για την αρχιτεκτονική σύνθεση (2015)– με σκέψεις, παρατηρήσεις, αποτυπώσεις της σύγχρονης ελληνικής αρχιτεκτονικής και κοινωνίας. Το παρόν βιβλίο αποτελεί συλλογή κειμένων δημοσιευμένων ήδη στον ημερήσιο, ως επί το πλείστον, Τύπο, επιμελώς συγκεντρωμένων πλέον σε έναν τόμο. Η έκδοση συμπληρώνεται με ευρετήριο ονομάτων και πραγμάτων, χρήσιμο κατά την ελεύθερη περιήγησή μας στον κόσμο του λόγου. Τα κείμενα οργανώνονται σε συγκεκριμένες θεματικές ενότητες και ήδη από τη θεματολογία τους καθίσταται σαφές πως ό,τι απασχολεί τον Παπαϊωάννου είναι σημαντικό όχι μόνο για την αρχιτεκτονική αλλά και για την ίδια τη ζωή. Προοδευτικά και μεθοδικά, ο Παπαϊωάννου αναπτύσσει τις σκέψεις του σε σχέση με την παράδοση και τη νεωτερικότητα, την αρχαιότητα και την νεοελληνική αρχιτεκτονική, το φυσικό και το αστικό τοπίο, καταλήγοντας στην ενότητα με τον τίτλο «Σύμμεικτα».

Προοδευτικά, μπροστά στα μάτια μας, ο Παπαϊωάννου, με εργαλεία τον λόγο και τις νοητές εικόνες, οικοδομεί το δικό του σύμπαν, μια απέραντη μοναδική πόλη. Οι επικαλούμενες νοητές εικόνες διαθέτουν την ομορφιά και τη συγκίνηση μιας ποιητικής εικόνας.

Κείμενο με το κείμενο, σκέψη με τη σκέψη και σαν να οδηγείται από τα σημάδια που έχει αφήσει στο δάσος ώστε να μην χάσει τον δρόμο του –όπως μεταφορικά περιγράφει στο βιβλίο του– ο Παπαϊωάννου μιλά με τον γνώριμο διδακτικό του λόγο. Εντούτοις, σε αυτή τη συλλογή κειμένων περισσότερο από ποτέ, ενίοτε ξεπερνά αυτόν τον λόγο. Δεν θα ήταν υπερβολή η παρατήρηση ότι αυτό είναι ένα πολύτιμο βιβλίο συγκεντρωμένης πληροφορίας και γνώσης. Το διδασκόμενο μάθημα έχει πλέον αποκρυσταλλωθεί, η γνώση έχει γίνει βίωμα και τώρα ο δάσκαλος μιλά μόνο με το παράδειγμά του και με εικόνες.

papaioannou ex


Σε αυτά τα κείμενα υπάρχει ο ρυθμός μιας σκέψης από το βιωμένο παρόν που αναμειγνύεται με την ηχώ του μακρινού παρελθόντος. Για τον συγγραφέα, το θέμα δεν περιορίζεται στην αρχιτεκτονική – και είναι σαφέστατο το πόσο σημαντική είναι η αρχιτεκτονική για εκείνον. Το επόμενο βήμα έχει γίνει και το ζήτημα πλέον είναι η κοινωνία, η ζωή και η ανθρώπινη συνθήκη. Σε κάθε κείμενο, σαν αυτό να ήταν κτήριο, αρχικά τίθεται ο προγραμματικός στόχος δηλαδή το ζήτημα προς επίλυση, εν συνεχεία αυτό εκτίθεται και μελετάται, και εν τέλει οικοδομείται ένα συγκεκριμένο συμπέρασμα. Τα κείμενα συντίθενται το ένα δίπλα στο άλλο, με τα παρακείμενα και τα διακείμενά τους – τις εκλεκτικές συγγένειες (ενδεικτικά αναφέρονται Γιώργος Σεφέρης, Νίκος Γαβριήλ Πετζίκης, Παναγιώτης Μιχελής, Σάββας Κονταράτος, Γιώργος Γραμματικάκης, επίσης Τ.Σ. Έλιοτ, Βιρτζίνια Γουλφ, Φερνάντο Πεσόα, Μάρτιν Χάιντεγκερ, Βασίλι Καντίνσκι), τις οποίες ο συγγραφέας συχνά εντάσσει στην προβληματική του, γεγονός σπάνιο για άρθρα στον ημερήσιο Τύπο. 

Προοδευτικά, μπροστά στα μάτια μας, ο Παπαϊωάννου, με εργαλεία τον λόγο και τις νοητές εικόνες, οικοδομεί το δικό του σύμπαν, μια απέραντη μοναδική πόλη. Οι επικαλούμενες νοητές εικόνες διαθέτουν την ομορφιά και τη συγκίνηση μιας ποιητικής εικόνας. Μια ξύλινη κλειδαριά με ξύλινο κλειδί από τα προικισμένα χέρια του μαστρο-Τζάννη, ένα έργο τέχνης. Η άφατη ομορφιά του ελληνικού φωτός το οποίο εξαϋλώνει νησιά, θάλασσες, ουρανούς. Τα αμέτρητα βότσαλα όλων των μεγεθών, όλων των σχημάτων και όλων των αποχρώσεων, λιλιπούτειοι πλανήτες στην απέραντη θάλασσα (εικόνα η οποία θυμίζει το ποίημα του Πωλ Κλωντέλ Πέντε μεγάλες Ωδές). Ένα βραχώδες τοπίο με θέα στη θάλασσα, τη βοή του βορινού ανέμου, ελαιώνες, ξερολιθιές και μερικά μοναχικά κυπαρίσσια. Η κορυφογραμμή του αστικού τοπίου, η θέαση των υψηλών δωμάτων, αυτής της μεταλλικής πόλης πάνω από την πόλη –κεραίες, καμινάδες, μηχανολογικές εγκαταστάσεις, μεταλλικές σκάλες– και στο βάθος ο Υμηττός, η Πάρνηθα και ακόμα μακρύτερα η θάλασσα.

Ο κειμενικός κόσμος του Τάση Παπαϊωάννου ορθώνεται ζωντανός, πολύπλοκος και συναρπαστικός. Στηρίζεται στην ισχύ των ποιητικών εικόνων οι οποίες γεννώνται από τον λόγο του συγγραφέα.

Ο κειμενικός κόσμος του Τάση Παπαϊωάννου ορθώνεται ζωντανός, πολύπλοκος και συναρπαστικός. Στηρίζεται στην ισχύ των ποιητικών εικόνων οι οποίες γεννώνται από τον λόγο του συγγραφέα. Στον κειμενικό κόσμο του η αρχιτεκτονική είναι τόσο απαραίτητη όσο και το οξυγόνο, η παράδοση αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους μας και κυρίως για τις επόμενες γενιές, η φύση μπορεί να γίνει ένας πολύτιμος σύντροφος, και ο σχεδιασμός των κτηρίων πηγάζει από τη συλλογικότητα, τόσο στην κοινωνία όσο και στην κατασκευαστική ομάδα. Καθώς περιπλανώμαστε σε αυτόν τον κειμενικό κόσμο, χρήσιμο θα ήταν να γνωρίζουμε ότι οι αρχιτέκτονες διδασκόμαστε πώς να δημιουργούμε χώρο ο οποίος θα επηρεάσει τη φυσική μας εμπειρία, χώρο όπου ξέρουμε ότι άνθρωποι θα ζήσουν και θα πεθάνουν. Γι’ αυτό συχνά έχουμε ένα ισχυρότατο όραμα για το πώς θα πρέπει να είναι αυτός ο χώρος. Εντούτοις, ταυτοχρόνως αναγνωρίζουμε ότι κάθε χώρος μπορεί να σχεδιαστεί με διαφορετικούς τρόπους, εξίσου εμπνευσμένους, συνεπείς και αξιόπιστους. Όταν αυτός ο χώρος γεμίσει με το βίωμα, όταν γενιές ανθρώπων θα τον έχουν δικαιώσει με την παρουσία και τη ζωή τους, τότε θα έχει επιτευχθεί αυτό που ο Παπαϊωάννου παρουσιάζει στα κείμενά του ως τη δικαίωση της αρχιτεκτονικής, δικαίωση εκείνων που κοπιάζουν για αυτήν, δικαίωση της ύλης από την οποία αποτελείται καθώς και του χρόνου χάρη στον οποίο η ίδια η αρχιτεκτονική ζωντανεύει.

tati playtime

Όλες οι νοητές εικόνες συγκλίνουν στο ένα και απόλυτο ζητούμενο της αρχιτεκτονικής του Τάση Παπαϊωάννου, και μοιάζει να είναι και το ζητούμενο της συγγραφής του: το προσωπικό βίωμα, ο βιωμένος χώρος, η τομή ανάμεσα στις σφαίρες της αρχιτεκτονικής, της συγγραφής και του χρόνου. Για τον αρχιτέκτονα, ο χρόνος που περνά μπορεί να κρύβεται σε απίθανα μέρη. Στη σκάλα ενός νεοκλασσικού των Εξαρχείων, μαρμάρινη, μεγάλη και ίσια, που μετρά την απόστασή μας από έναν τρόπο ζωής ξεπερασμένο. Στα παιδικά γέλια και τις φωνές που σκίζουν τον αέρα στο προαύλιο του σχολείου, ξεσπάσματα φωτός στο μουντό αστικό τοπίο. Στην αρχαιολογική ανασκαφή όπου τα ερείπια μοιάζουν με ακινητοποιημένο ρολόι του χρόνου μιας κατασκευής που δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Στα υπολείμματα των πέτρινων τοίχων και των χρωματισμένων επιφανειών ενός κατεδαφισμένου παλαιού κτηρίου επάνω στη μεσοτοιχία της γειτονικής πολυκατοικίας. Στη μπαλκονόπορτα του διαμερίσματος, η οποία, όταν σκοτεινιάζει στην πόλη, φωτίζεται σαν οθόνη και οι κάτοικοι προβάλλονται σαν ηθοποιοί (ας θυμηθούμε την κινηματογραφική ταινία του Ζακ Τατί Playtime).

Τα δύο τελευταία κείμενα σε αυτή τη συλλογή αφορούν δύο αρχιτέκτονες δασκάλους, τον Άρη Κωνσταντινίδη και τον Δημήτρη Πικιώνη. Μέσω του παραδείγματός τους, εκείνοι προσέφεραν τα οικοδομικά υλικά στις επόμενες γενιές για τις δικές τους κατασκευές, όπως οι νεότερες εκκλησίες στηρίζονται στα σπόλια, τα μάρμαρα των αρχαίων ναών. «Το ίδιο δε συμβαίνει και με τις ιδέες;» αναρωτιέται ο Παπαϊωάννου.

Για τον συγγραφέα, ο χρόνος που περνά μπορεί να βρίσκεται στο μάθημα ενός δασκάλου. Ο Χένρι Τζέιμς στο ομώνυμο βιβλίο του (The Lesson of the Master, 1888 - Το μάθημα του δασκάλου, μτφρ. Αργυρώ Μαντόγλου, εκδ. Μελάνι) έγραψε για την αέναη συνθήκη της μαθητείας, αλλά και για την ικανότητα του μαθητή να διδαχθεί, όπως αναφέρει ο Παπαϊωάννου ότι τονίζει στους σπουδαστές ο καθηγητής στο Ε.Μ.Π. Τάσος Μπίρης.

Το παράδειγμα των δασκάλων

Τα δύο τελευταία κείμενα σε αυτή τη συλλογή αφορούν δύο αρχιτέκτονες δασκάλους, τον Άρη Κωνσταντινίδη και τον Δημήτρη Πικιώνη. Μέσω του παραδείγματός τους, εκείνοι προσέφεραν τα οικοδομικά υλικά στις επόμενες γενιές για τις δικές τους κατασκευές, όπως οι νεότερες εκκλησίες στηρίζονται στα σπόλια, τα μάρμαρα των αρχαίων ναών. «Το ίδιο δε συμβαίνει και με τις ιδέες;» αναρωτιέται ο Παπαϊωάννου. Μετά από τις ποιητικές εικόνες, ο συγγραφέας προσφέρει και μια μεταφορά. Οι ιδέες –είτε αρχιτεκτονικές είτε συγγραφικές– είναι οι λαξευμένες πέτρες, τα δομικά υλικά τα οποία μας διαθέτει η προηγούμενη γενιά και τα οποία θα διατηρηθούν για την επόμενη γενιά. Όπως ο μάστορας μυστρίζει τον τοίχο με ιδιότυπες ζωγραφικές χαράξεις, αν και εν τέλει αυτές θα κρυφτούν από την τελική επίστρωση, με τον ίδιο τρόπο η σκέψη του αρχιτέκτονα μένει για πάντα μέσα στο κτήριο που κατασκεύασε, με τον ίδιο τρόπο οι λέξεις του δασκάλου παραμένουν στο μυαλό του μαθητή.

* Η ΔΑΦΝΗ ΣΟΥΛΟΓΙΑΝΝΗ είναι Αρχιτέκτων μηχανικός, διδάκτωρ της Σχολής Αρχιτεκτόνων μηχανικών του Ε.Μ.Π.


Απόσπασμα από το βιβλίο

«Χαρακτηριστική είναι η βασανιστική και επίπονη διαδικασία της αρχιτεκτονικής σύνθεσης και ιδιαίτερα των πρώτων σταδίων της, όταν δηλαδή ο αρχιτέκτονας βρίσκεται μπροστά στο λευκό χαρτί και στις πρώτες αφαιρετικές χαράξεις που μοιάζουν με μουντζούρες. Είναι μια φάση εξαιρετικά σύνθετων και πολύπλοκων νοητικών διεργασιών, κατά την οποία με αστραπιαίες ταχύτητες ανακαλούνται μνήμες, εμπειρίες, εικόνες, βιώματα… Εκεί πάνω στα ακαθόριστα και άμορφα σχήματα εμφανίζονται και εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού ολόκληροι κόσμοι. Μεταβάλλονται, μετασχηματίζονται, κινούνται προς μια κατεύθυνση και ξαφνικά προς την αντίθετή της, ισορροπούν, γκρεμίζονται, απεικονίζοντας τις εκρηκτικές αλυσιδωτές αντιδράσεις που συντελούνται εκείνη τη στιγμή στο μυαλό του αρχιτέκτονα. Αυτός είναι και ο λόγος που το χέρι κινείται πάνω στο χαρτί μερικές φορές με πολύ γρήγορες κινήσεις προσπαθώντας να αιχμαλωτίσει την επινόηση της στιγμής, άλλες εξαιρετικά αργά παρακαλουθώντας τους συλλογισμούς του, ενώ άλλες σταματά εντελώς και για μεγάλα χρονικά διαστήματα αφού τίποτε δεν είναι αξιόλογο να καταγραφεί». 
«Αρχιτεκτονική, Τέχνη ή Επιστήμη;»

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Ο τάφος της Αντιγόνης» της Μαρία Θαμπράνο (κριτική) – Πεδίο όπου συγκλίνουν προβληματισμοί για τη δικαιοσύνη, το φύλο, την ταυτότητα

«Ο τάφος της Αντιγόνης» της Μαρία Θαμπράνο (κριτική) – Πεδίο όπου συγκλίνουν προβληματισμοί για τη δικαιοσύνη, το φύλο, την ταυτότητα

Για το θεατρικό κείμενο της Μαρία Θαμπράνο (María Zambrano) «Ο τάφος της Αντιγόνης» (μτφρ. Μαίρη Ι. Γιόση, Χρήστος Σιορίκης, εκδ. Loggia). Κεντρική εικόνα: Η συγγραφέας.

Γράφει η Ιωάννα Φωτοπούλου 

Οι μύ...

«Ταξιδεύοντας στη χώρα της ουτοπίας» της Έλενας Παπαλεξίου (κριτική) – Ιχνηλατώντας τη μοναδική πορεία της Αριάν Μνουσκίν

«Ταξιδεύοντας στη χώρα της ουτοπίας» της Έλενας Παπαλεξίου (κριτική) – Ιχνηλατώντας τη μοναδική πορεία της Αριάν Μνουσκίν

Για το βιβλίο της Έλενας Παπαλεξίου «Ταξιδεύοντας στη χώρα της ουτοπίας – Η Αριάν Μνουσκίν και το Θέατρο του Ήλιου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καπόν. Κεντρική εικόνα: Η Αριάν Μνουσκίν (Ariane Mnouchkine).

Γράφει η Ελευθερία Ράπτου

...
«Ένα κουκλόσπιτο του Χένρικ Ίψεν – Δραματουργική ανάλυση από κοινωνιολογική οπτική» της Μαρίας Μανωλοπούλου (κριτική)

«Ένα κουκλόσπιτο του Χένρικ Ίψεν – Δραματουργική ανάλυση από κοινωνιολογική οπτική» της Μαρίας Μανωλοπούλου (κριτική)

Για το δοκίμιο της Μαρίας Μανωλοπούλου «Ένα κουκλόσπιτο του Χένρικ Ίψεν – Δραματουργική ανάλυση από κοινωνιολογική οπτική» (εκδ. Υψικάμινος). Στην κεντρική εικόνα, στιγμιότυπο από την κινηματογραφική διασκευή του σκηνοθέτη Πάτρικ Γκάρλαντ, με την Κλαιρ Μπλουμ και τον Άντονι Χόπκινς (1973). 

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Ένας Αιγύπτιος, ένας Βαβυλώνιος και ένας Βίκινγκ μπαίνουν σε ένα μπαρ» του Θεόδωρου Παπακώστα – Μιλώντας για την ιστορία και τη μυθολογία με μια φίλη στο ποτό σας

«Ένας Αιγύπτιος, ένας Βαβυλώνιος και ένας Βίκινγκ μπαίνουν σε ένα μπαρ» του Θεόδωρου Παπακώστα – Μιλώντας για την ιστορία και τη μυθολογία με μια φίλη στο ποτό σας

Για το δοκίμιο εκλαϊκευμένης ιστορίας του Θεόδωρου Παπακώστα «Ένας Αιγύπτιος, ένας Βαβυλώνιος και ένας Βίκινγκ μπαίνουν σε ένα μπαρ» (εκδ. Key Books).

Γράφει ο Σόλωνας Παπαγεωργίου

Στο δοκίμιο του ...

«Μπουμπουλίνας 18» & «Εγώ, μια δούλα» στο Φεστιβάλ Αθηνών: Για τον φανερό και για τον κρυφό φασισμό

«Μπουμπουλίνας 18» & «Εγώ, μια δούλα» στο Φεστιβάλ Αθηνών: Για τον φανερό και για τον κρυφό φασισμό

Για τις παραστάσεις «Μπουμπουλίνας 18» της Κίττυς Αρσένη, σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη και «Εγώ, μια δούλα» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου, στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Κεντρική εικόνα: Από την παράσταση «Μπουμπουλίνας 18».

...
Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Ουγκό, Σταντάλ, Αν Μπροντέ, Αραγκόν και Αγκάθα Κρίστι: Πέντε κλασικά «τούβλα», πολυσέλιδα και βαριά, που στηρίζουν το μακρύ ελληνικό καλοκαίρι μας.

Γράφει η Φανή Χατζή

Πέντε χορταστικά βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, βαρι...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ σε πρόζα και στίχο» του Βρασίδα Καραλή (προδημοσίευση-βίντεο)

«Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ σε πρόζα και στίχο» του Βρασίδα Καραλή (προδημοσίευση-βίντεο)

Προδημοσιεύση αποσπάσματος από το βιβλίο του Βρασίδα Καραλή «Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ» (μτφρ. Σοφία Τρουλλινού), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Petites Maisons. Μαζί, ένα πολύ προσωπικό βίντεο με τον συγγραφέα στο Σίδνεϊ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός ...

«Η κοιλάδα της αταξίας» του Φρήντριχ Ντύρρενματτ (προδημοσίευση)

«Η κοιλάδα της αταξίας» του Φρήντριχ Ντύρρενματτ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Φρήντριχ Ντύρρενματτ [Friedrich Dürrenmatt] «Η κοιλάδα της αταξίας» (σε νέα μτφρ. του Βασίλη Πατέρα, με επίμετρο της Πελαγίας Τσινάρη), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Ροές.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός ...

«Με στέβια και αγαύη» του Γιώργου Μπουρονίκου (προδημοσίευση)

«Με στέβια και αγαύη» του Γιώργου Μπουρονίκου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βραβευμένο θεατρικό του Γιώργου Μπουρονίκου «Με στέβια και αγαύη», το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΖΕΝΙΕ: Συγγνώμη που θα ρωτήσω: Παιδιά δεν έχε...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Τι διαβάζουμε τώρα; Πέντε κλασικά «τούβλα» για ένα μακρύ αναγνωστικό καλοκαίρι

Ουγκό, Σταντάλ, Αν Μπροντέ, Αραγκόν και Αγκάθα Κρίστι: Πέντε κλασικά «τούβλα», πολυσέλιδα και βαριά, που στηρίζουν το μακρύ ελληνικό καλοκαίρι μας.

Γράφει η Φανή Χατζή

Πέντε χορταστικά βιβλία που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, βαρι...

Τι διαβάζουμε τώρα; 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που επανεκδόθηκαν πρόσφατα

Τι διαβάζουμε τώρα; 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που επανεκδόθηκαν πρόσφατα

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας, πρόσφατα και παλιότερα, που εκδόθηκαν το προηγούμενο διάστημα.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας, πρόσφατα και παλιότερα, που εκδόθηκαν το προηγούμενο διάστημα, φέρνουν ξανά στις πρ...

Άγνωστες πτυχές της Ιστορίας, απλοί άνθρωποι, λοξές αφηγήσεις: Οκτώ ελληνικά μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και ξεχωρίζουν

Άγνωστες πτυχές της Ιστορίας, απλοί άνθρωποι, λοξές αφηγήσεις: Οκτώ ελληνικά μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και ξεχωρίζουν

Άγνωστες πτυχές της Ιστορίας ξεδιπλώνονται, ο παραλογισμός εισβάλλει, οι «απλοί» άνθρωποι παλεύουν κόντρα στις εξελίξεις, τους Άλλους και τους ίδιους τους εαυτούς τους – αυτά και πολλά ακόμα συναντάμε σε οκτώ μυθιστορήματα από Έλληνες συγγραφείς που κυκλοφόρησαν πρόσφατα.

Γράφει ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

12 Δεκεμβρίου 2024 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2024

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα: Εκατό καλά λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2024 από τα πολλά περισσότερα που έπεσαν στα χέρια μας, με τη μεταφρασμένη πεζογρα

ΦΑΚΕΛΟΙ