
Για την ποιητική συλλογή του Κυριάκου Χαρίτου Το επί ματαίω (εκδ. Κέδρος)
Του Κωνσταντίνου Μπούρα
Η ζωή σαν τηλεοπτική σαπουνόπερα, σαν αφόρητο talk show κι ο άνθρωπος ξεφτιλισμένος, χαμένος «Σε πλαστικά πλατό / πουδραρισμένος / απ’ άτριχο ταριχευτή / με το μικρόφωνο στα χείλια…» (σελ. 21).
Το άσκοπον της τεκνοποίησης, το ανόητον της τεκνογονίας κι η αφόρητη υπαρξιακή μοναξιά μιας νέας γενιάς λαμπρών μυαλών που κατέφυγαν στην ξενιτιά για να βρούνε στον ήλιο μοίρα.
Αυτή η υπαρξιακή κραυγή είναι ανάλογη ενός Καρυωτάκη («Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες…»), ενώ το ποίημα με αύξοντα αριθμό V παραπέμπει στη σαιξπηρική ρήση ενός Άμλετ προς την Οφηλία του: «Σε μοναστήρι, σε μοναστήρι γρήγορα!». Το άσκοπον της τεκνοποίησης, το ανόητον της τεκνογονίας κι η αφόρητη υπαρξιακή μοναξιά μιας νέας γενιάς λαμπρών μυαλών που κατέφυγαν στην ξενιτιά για να βρούνε στον ήλιο μοίρα. Κι ο Θάνατος, το μόνο καταφύγιο που προσδοκούνε ίσως οι ματαιωμένες ψυχές, που έκαναν τόσο ταξίδι για να έρθουν μέχρι εδώ και αντί για Έρωτα συναντούν ανεργία, ανασφάλεια, αβεβαιότητα…
Όμως ας ακούσουμε τον ώριμο ποιητή που ζει πια στα ξένα, οικονομικός μετανάστης, φευγάτος από μια πατρίδα που συρρέουν άλλοι οικονομικοί μετανάστες, φτωχότεροι ή με πιότερη απελπισία, από μέρη που μαστίζει ο πόλεμος και κατακαίει η φωτιά της μισαλλοδοξίας. Τουλάχιστον εμείς εδώ είμαστε ειρηνικοί, μέσα στην τηλεοπτική αποχαύνωσή μας, βουλιαγμένοι σε καναπέδες που έχουν πιάσει σκόνη και κοριούς, χωρίς θέρμανση, ζώντας με δανεικά κι αλληθωρίζοντας στα λαχεία, μόνο που δεν έχουμε ψιλά για να τα αγοράσουμε. Για την ακρίβεια, ούτε «χοντρά» έχουμε, ενώ κάποιοι αυτοκτονούν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Ο πλέον ανώδυνος είναι η ποίηση:
Θρησκευτική πνοή διατρέχει το όλον πόνημα. Ενοχή για τη σωματική ηδονή που λογίζεται ως αμαρτία όταν δεν συνοδεύεται από αγάπη, τρυφερότητα, συμπόνια, αλληλεγγύη, ομόνοια, αδελφοσύνη… Στο δέκατο ποίημα διαβάζουμε:
X
* Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ είναι ποιητής.
Το επί ματαίω
Κυριάκος Χαρίτος
Κέδρος 2016
Σελ. 48, τιμή εκδότη €9,50