Για το βιβλίο του Λάμπρου Μπαλτσιώτη «Ο εχθρός εντός των τειχών – Η μουσουλμανική κοινότητα της Χαλκίδας (1833-1881)» (εκδ. Βιβλιόραμα).
Του Τάκη Καμπύλη
Οι μουσουλμανικές κοινότητες που έζησαν στην Ελλάδα δεν είναι πλέον άγνωστες. Φαίνεται όμως ότι υπάρχουν ακόμη «κρυμμένες» πτυχές. Ο συγγραφέας Λάμπρος Μπαλτσιώτης, ιστορικός με μακρά ενασχόληση στην ακαδημαϊκή προσέγγιση της ετερότητας στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια, μας αποκαλύπτει μία από αυτές. Όπως αναφέρει και ο ίδιος, η ύπαρξη της μουσουλμανικής κοινότητας της Χαλκίδας δεν ήταν άγνωστη, απλώς έλειπαν τα στοιχεία για την ανασυγκρότηση του παρελθόντος.
Το βιβλίο, πέραν από το ότι κλονίζει διάφορες πεποιθήσεις για τη συγκρότηση του μικρού ελληνικού βασιλείου, περιγράφει το πώς συγκροτείται ο λόγος, οι πολιτικές, η πρακτική απέναντι σε αυτήν την ομάδα –στον μέχρι χθές εχθρό–, αλλά και γενικότερα στο διαφορετικό.
Προφανώς, η πρώτη έκπληξη έρχεται από το ότι δεν έφυγαν όλοι οι «Τούρκοι» από τα εδάφη του νέου κράτους. Το βιβλίο, πέραν από το ότι κλονίζει διάφορες πεποιθήσεις για τη συγκρότηση του μικρού ελληνικού βασιλείου, περιγράφει το πώς συγκροτείται ο λόγος, οι πολιτικές, η πρακτική απέναντι σε αυτήν την ομάδα –στον μέχρι χθές εχθρό–, αλλά και γενικότερα στο διαφορετικό. Πώς αντιδρούν οι τοπικές κοινωνίες, πώς συγκροτούνται οι ιδέες και πώς επηρεάζουν τις πολιτικές: έτσι ο συγγραφέας περιγράφει αναλυτικά το πώς ο κεντρικός κρατικός μηχανισμός ασχολείτο επί χρόνια και διακινδύνευε τις σχέσεις της χώρας με το οθωμανικό κράτος για λίγες γυναίκες στη Χαλκίδα που παρά τη θέλησή τους είχαν μεταστραφεί στον χριστιανισμό. Το παράδειγμα αυτό μας εισάγει σε μία δεύτερη προβληματική που υφέρπει σε όλο τον τόμο: τις αντιθέσεις ανάμεσα στην κεντρική εξουσία που προσπαθεί να θεμελιώσει κάποιες αρχές δικαίου, αντιλαμβάνεται τους διεθνείς συσχετισμούς από τη μια, και τις τοπικές αρχές και το «λαϊκό συναίσθημα» από την άλλη. Αυτή η αντίθεση, που για πολλούς διαπερνά τις πολιτικές της χώρας και στη συνέχεια, εκφράζεται χαρακτηριστικά από μια απάντηση του υπουργού Δικαιοσύνης Ζ. Βάλβη το 1845: Με αφορμή τη δυσαρέσκεια «πατριωτών» που είχε προκαλέσει η λειτουργία μεικτού ελληνο-οθωμανικού δικαστηρίου στην Ελλάδα που εξέταζε και διαφορές μεταξύ Ελλήνων υπηκόων, ο υπουργός απαντά ότι δεν είναι αντισυνταγματικό γιατί συστήθηκε με τις Συνθήκες και τα Πρωτόκολλα «επί των οποίων στηρίζεται αυτή του Ελληνικού Κράτους η ύπαρξις».
Αν εξαιρέσουμε το κεφάλαιο περί ιδιοκτησιών, το βιβλίο διαβάζεται, παραδόξως για το περιεχόμενό του, εύκολα, καθώς σε κάθε κεφάλαιο ο αναγνώστης βρίσκεται αντιμέτωπος με μια έκπληξη. Ο συγγραφέας ουσιαστικά μιλά για το πώς θεμελιώνονται οι πολιτικές, οι θεσμοί και οι ιδέες μέχρι το τρίτο τέταρτο του 19ου αιώνα. Αλλά, εξετάζει και ζητήματα που άπτονται της οθωμανικής ιστορίας, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι οι μουσουλμανικές κοινότητες δεν ήταν στεγανές, καθώς αυτή της Χαλκίδας αποτελείτο σε κάποιο ποσοστό από «Αλβανούς».
Το βιβλίο, ίσως αυτή είναι η μεγαλύτερη σημασία του, αποτελεί μια υποδειγματική άσκηση του πώς εξετάζονται οι ιστορικές πηγές, τα αρχεία, όταν μάλιστα έχουμε να κάνουμε με ζητήματα ετερότητας. Ο συγγραφέας, ο οποίος διδάσκει άλλωστε το αντικείμενο στο μεταπτυχιακό του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο πανεπιστήμιο, γράφει τελικά ένα εγχειρίδιο ανάγνωσης των πηγών.
* Ο ΤΑΚΗΣ ΚΑΜΠΥΛΗΣ είναι δημοσιογράφος.
ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΜΠΑΛΤΣΙΩΤΗ