savage-berlin390

Του Γιώργου Λαμπράκου

Στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων, το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου σηματοδοτεί αυτομάτως την επάνοδο στη δημοκρατία, την ασφάλεια, την ειρήνη. Και είναι λογικό: ήταν ο χειρότερος πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας, όχι μόνο με βάση τους αριθμούς των νεκρών, των τραυματιών και των εν γένει διαλυμένων ανθρώπων, αλλά και με βάση τις ανεπανάληπτες ωμότητες που διαπράχθηκαν, και μάλιστα από τους δήθεν πιο πολιτισμένους ανθρώπους, τους Ευρωπαίους, στην καρδιά της δήθεν πιο πολιτισμένης περιοχής στον κόσμο.

Όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα, και το βιβλίο του Βρετανού ιστορικού Κιθ Λόου, Όλεθρος: Η Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (Savage Continent: Europe in the Aftermath of World War II), έρχεται να μας το αποδείξει. Ο Λόου, στην ογκώδη και εμπεριστατωμένη μελέτη του, υποστηρίζει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι αυτός ο πόλεμος δεν τέλειωσε κανονικά το 1945: οι εχθροπραξίες, οι εθνοκαθάρσεις, οι εκτοπίσεις, οι βασανισμοί, οι εξευτελισμοί, τα αντίποινα, τα μίση, συνεχίστηκαν ανελέητα σε πολλά μέρη της Ευρώπης έως το τέλος της δεκαετίας του 1940, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις (βλ. Ελλάδα) κράτησαν ακόμα περισσότερο. Ο πόλεμος ενάντια στον φασισμό είχε κερδηθεί, χωρίς όμως να έχει κερδηθεί παντού η ειρήνη.

Ο Λόου υποστηρίζει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι αυτός ο πόλεμος δεν τέλειωσε κανονικά το 1945: οι εχθροπραξίες, οι εθνοκαθάρσεις, οι εκτοπίσεις, οι βασανισμοί, οι εξευτελισμοί, τα αντίποινα, τα μίση, συνεχίστηκαν ανελέητα σε πολλά μέρη της Ευρώπης έως το τέλος της δεκαετίας του 1940

Το βιβλίο χωρίζεται σε τέσσερα βασικά μέρη, με τους εύγλωττους τίτλους: «Η κληρονομιά του πολέμου», «Εκδίκηση», «Εθνοκάθαρση» και «Εμφύλιος πόλεμος». Ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου, Savage Continent, παραφράζει την έκφραση «Dark Continent» («Σκοτεινή ήπειρος»), την οποία χρησιμοποίησαν οι New York Times το 1945 για να προσδιορίσουν τη ζοφερή κατάσταση στην Ευρώπη (την ίδια έκφραση αξιοποίησε και ο Μαρκ Μαζάουερ για το ομώνυμο σπουδαίο έργο του).  

Του «ευρωπαϊκού θαύματος», λοιπόν, προηγήθηκε η «διολίσθηση στην αναρχία», γράφει ο Λόου. Από την Ανατολή έως τη Δύση και από τον Βορρά έως τον Νότο, η ευρωπαϊκή ήπειρος βγήκε από τον πόλεμο τόσο διαλυμένη, ώστε ήταν ανέτοιμη για άμεση αποκατάσταση. Οι αριθμοί μιλάνε μόνοι τους: από 35 έως 40 εκατομμύρια θάνατοι ως συνέπεια του πολέμου (πάνω από τους μισούς ήταν Σοβιετικοί) εκ των οποίων περίπου 10 εκατομμύρια εξολοθρεύτηκαν για φυλετικούς ή εθνικούς λόγους (μεταξύ αυτών, περίπου 5.750.000 Εβραίοι, στην «πιο συστηματική γενοκτονία στην Ιστορία»), άλλα 40 εκατομμύρια εκτοπισμένοι, διάλυση του συγκοινωνιακού δικτύου, ολοσχερής καταστροφή πόλεων, χωριών και δασικών εκτάσεων (ο Λόου αναφέρει την καταστροφή του ενός τρίτου των δασών στην Ελλάδα, καθώς και άνω των χιλίων ελληνικών χωριών), λιμός για αμέτρητους ανθρώπους (το 1943 μια αγγλική ταινία άρχιζε με «τον ειρωνικό ορισμό ενός πορτοκαλιού, υποτίθεται για εκείνους που δεν μπορούσαν να θυμηθούν πώς έμοιαζε» – οι Άγγλοι δεν χάνουν ποτέ το χιούμορ τους…) και πολλά άλλα που καταγράφονται με συστηματικότητα στο βιβλίο. Τα πράγματα ήταν χειρότερα από κάθε άποψη (θάνατοι, καταστροφές των υποδομών, ωμότητες κ.λπ.), όσο πιο ανατολικά πήγαινε κανείς.

Όσο για το «ηθικό τοπίο», είχε γίνει «αγνώριστο όσο και το φυσικό τοπίο». Τρομερό ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι η εγκληματικότητα γνώρισε ραγδαία αύξηση ακόμα και στις ουδέτερες χώρες, στις οποίες οι άνθρωποι, μάλλον από μια «βαθιά αίσθηση άγχους», επιδίδονταν σε πράγματα που ειδάλλως δεν θα έκαναν. Όσο για τη βία, δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγραφεί: ο συγγραφέας υποστηρίζει πως στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο συνέβησαν περισσότεροι βιασμοί σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο πόλεμο στην ιστορία – βιασμοί που αυξάνονταν «παντού κατά τη διάρκεια του πολέμου, ακόμα και σε περιοχές όπου δεν σημειώνονταν μάχες». Αυτή η τραγωδία των γυναικών (που είχε ασφαλώς τρομακτικές επιπτώσεις και στους άνδρες τους) κορυφώθηκε στη Γερμανία αμέσως μετά τον πόλεμο, όπου υπολογίζεται ότι βιάστηκαν σχεδόν 2 εκατομμύρια Γερμανίδες, κυρίως από Σοβιετικούς στρατιώτες, ενώ παρά τις συνεχείς εκτρώσεις, γεννήθηκαν έως και 200.000 «ξένα μωρά».

savage-corse
    Κορσικανή που κατηγορήηκε ότι συνευρισκόταν με Γερμανούς
    ταπεινώνεται τελετουργικά από τους γείτονές της.

«Υπάρχουν μόνο δύο ιερές λέξεις που μας έχουν απομείνει. Η μία απ’ αυτές είναι η “αγάπη”, και η άλλη είναι η “εκδίκηση”», γράφει ο λογοτέχνης και δημοσιογράφος Βασίλι Γκρόσμαν το 1943. Η επιθυμία για εκδίκηση, σύμφωνα με τον Λόου, είναι μάλλον το πιο χαρακτηριστικό συναίσθημα των εχθρών του Άξονα κατά τη διάρκεια του πολέμου, και κυρίως αμέσως μετά. Η δίψα για το αίμα του άλλου και η βούληση για ανταπόδοση περιγράφονται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στον Όλεθρο, που βρίθει από προσωπικές μαρτυρίες: θύτες που έγιναν θύματα στα χέρια των πρώην θυμάτων που είχαν γίνει πλέον θύτες. Ο Λόου δεν υπερασπίζεται, και ορθά, αυτή την πρακτική (η οποία εξάλλου καταπατά και τη Σύμβαση της Γενεύης για τη δέουσα μεταχείριση των αιχμαλώτων), αλλά, για να το πούμε όπως το λέει ο λαός, «τέτοια ώρα, τέτοια λόγια»: ο ιστορικός ορθά επισημαίνει ότι η βίαιη εκδίκηση ήταν απολύτως λογική ως ψυχολογική αντίδραση των θυμάτων, που έχοντας πάρει την ισχύ στα χέρια τους, ήθελαν να τη στρέψουν κατά των εχθρών τους.

«Τον καιρό του πολέμου οι χειρότερες ωμότητες δεν συμβαίνουν συνήθως στο πεδίο της μάχης, αλλά αφότου τελειώσει η μάχη», σημειώνει ο Λόου. Πέρα από τον ίδιο τον πόλεμο, η ανακάλυψη και η οριστική απόδειξη το 1945 για την ύπαρξη δεκάδων στρατοπέδων θανάτου στη Γερμανία, την Πολωνία κ.λπ. (οι Βρετανοί, σύμφωνα με τον Λόου, τα γνώριζαν ήδη από το 1942, αλλά δίσταζαν να επέμβουν άμεσα) γέννησαν ένα επιπλέον κίνητρο για αντίποινα κατά των Γερμανών. Εντούτοις, η εκδίκηση των Εβραίων ήταν αμελητέα σε σχέση με την εκδίκηση άλλων λαών και εθνών: οι Εβραίοι προτίμησαν, εκείνη την περίοδο τουλάχιστον, να στρέψουν την πλάτη στην Ευρώπη και να αναζητήσουν έναν τόπο, ένα κράτος, που να μην τους κυνηγά. Και καλά έκαναν αφού, όπως επισημαίνει ο Λόου, «σε διάφορες περιοχές ο αντισημιτισμός θα αυξανόταν μετά τον πόλεμο».

Οι τελευταίοι Γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου επέστρεψαν στη Γερμανία από τα γκουλάγκ μόλις το 1957. Ακόμα και στη Βρετανία, πάνω από 100.000 Γερμανοί αιχμάλωτοι εξακολουθούσαν να εργάζονται καταναγκαστικά μέχρι και το 1948

Ο Λόου περιγράφει εκτενώς το τι πέρασαν οι Γερμανοί αιχμάλωτοι στα χέρια των Συμμάχων: για παράδειγμα, από τα 3 εκατομμύρια Γερμανών αιχμαλώτων στα χέρια των Σοβιετικών, πάνω από το ένα τρίτο πέθαναν στην αιχμαλωσία υπό φρικτές συνθήκες (οι Γερμανοί είχαν κάθε λόγο να προτιμούν να παραδίδονται στα πιο ήπια χέρια των Δυτικών). Οι όροι είχαν αντιστραφεί, αφού τώρα πια δεν έλεγαν οι Ναζί τους Σοβιετικούς, τους Σλάβους γενικότερα, «υπανθρώπους». Ο Ουκρανός συγγραφέας Ίλια Έρενμπουργκ προπαγάνδιζε το μίσος εναντίον τους γράφοντας: «Οι Γερμανοί δεν είναι ανθρώπινα πλάσματα […] Αν σκοτώσετε έναν Γερμανό, σκοτώστε κι άλλον – δεν υπάρχει τίποτα πιο ευχάριστο από έναν σωρό γερμανικών πτωμάτων». Οι τελευταίοι Γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου επέστρεψαν στη Γερμανία από τα γκουλάγκ μόλις το 1957. Ακόμα και στη Βρετανία, πάνω από 100.000 Γερμανοί αιχμάλωτοι εξακολουθούσαν να εργάζονται καταναγκαστικά μέχρι και το 1948.

Ο συγγραφέας αναφέρει επίσης λεπτομερώς τι συνέβη μετά τον πόλεμο στη Γερμανία, την Ιταλία, την Πολωνία, τη Γιουγκοσλαβία, την Ουκρανία, και όλα τα άλλα μέρη όπου ο πόλεμος συνεχίστηκε με τα ίδια ή και με χειρότερα μέσα. Στοχάζεται τι σημαίνει εθνικιστικό μίσος, πώς κατασκευάστηκαν οι μύθοι του πολέμου, ποιες ήταν οι πολιτικές και ιδεολογικές συγκρούσεις Δεξιάς και Αριστεράς μετά τον πόλεμο και σε τι είδους καθεστώτα οδήγησαν, πώς διεξήχθη ο μεταπολεμικός «ανταγωνισμός θυματοποίησης», πώς φέρθηκαν οι νικητές στους «οριζόντιους συνεργάτες του εχθρού» (τις γυναίκες που κοιμούνταν με τους φασίστες) και πώς αντέδρασαν αυτές. Για παράδειγμα, η Γαλλίδα ηθοποιός Αρλετί δικαιολογήθηκε στη δίκη της ως εξής: «Η καρδιά μου ανήκει στη Γαλλία, αλλά ο κόλπος μου σε εμένα». Προφανώς δεν έπεισε τους δικαστές, αφού φυλακίστηκε για αυτό τον λόγο.

elbe-river-tangermunde
   Πρόσφυγες περνούν γκρεμισμένη γέφυρα στον ποταμό Έλμπε στην Tangermünde, την 1η Μαΐου του 1945. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Λόου αναδεικνύει τους πολλαπλούς πολέμους που διεξήγαγαν συγχρόνως αρκετές ομάδες σε διάφορες χώρες: όχι μόνο ενάντια στους ναζί, αλλά και ενάντια σε άλλες εθνότητες, θρησκευτικές ομάδες και κοινωνικές τάξεις. Για παράδειγμα, «οι Γάλλοι κομμουνιστές είχαν αρνηθεί να πολεμήσουν τη Γερμανία το 1939 και 1940 επειδή η Γερμανία ήταν ακόμη τότε σύμμαχος των Σοβιετικών», θεωρώντας ότι η μάχη για τον σοσιαλισμό ήταν σημαντικότερη από τη μάχη ενάντια στον εθνικοσοσιαλισμό. Μετά τον πόλεμο, Δυτικοί και Σοβιετικοί μάχονταν για τις ζώνες επιρροής, και καμιά φορά οι μάχες αυτές, τις οποίες διεξήγαγαν οι ιδεολογικοί τους τοποτηρητές, δεν ήταν λιγότερο αιμοσταγείς από τις κατεξοχήν μάχες μέχρι το 1945.

Το 1944, πάνω σε ένα πρόχειρο χαρτί, ο Τσόρτσιλ δήλωσε ότι θέλει την Ελλάδα με το μέρος του, ο Στάλιν σημείωσε ένα «μεγάλο μαύρο τικ», και το δράμα του εμφυλίου ξεκίνησε...

Μνεία αξίζει φυσικά να γίνει στο ειδικό κεφάλαιο του Λόου για την περίπτωση της Ελλάδας. Το 1944, πάνω σε ένα πρόχειρο χαρτί, ο Τσόρτσιλ δήλωσε ότι θέλει την Ελλάδα με το μέρος του, ο Στάλιν σημείωσε ένα «μεγάλο μαύρο τικ», και το δράμα του εμφυλίου ξεκίνησε χωρίς ακόμα να έχει ολοκληρωθεί το δράμα της κατοχής. Ο Λόου περιγράφει τις βασικές αντιστασιακές ομάδες, τη σύγκρουση των πολιτικών, τα Δεκεμβριανά, τις εκατέρωθεν διώξεις και σφαγές, την τελική ήττα του Κομμουνιστικού Κόμματος και τα επακόλουθα βάσανα των Αριστερών στους τόπους εξορίας. Όπως γράφει: «Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος έμελλε να έχει βαθιές συνέπειες για την υπόλοιπη Ευρώπη. Ήταν η πρώτη και πιο αιματηρή σύγκρουση σε αυτό που σύντομα θα γινόταν ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ Ανατολής και Δύσης, Αριστεράς και Δεξιάς, κομμουνισμού και καπιταλισμού. Από μερικές απόψεις, αυτό που συνέβη στην Ελλάδα καθόρισε τον Ψυχρό Πόλεμο».

Τι διασώζεται από έναν τέτοιον όλεθρο; Πρώτον η ελπίδα, χωρίς την οποία ελάχιστοι θα είχαν βγει ζωντανοί. Δεύτερον, ο αγώνας για μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη και ατομικά δικαιώματα, που εντάθηκε μεταπολεμικά και είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν σαφώς καλύτερες συνθήκες ζωής, ιδίως στη Δυτική Ευρώπη, από τη δεκαετία του 1960 και εξής. Τρίτον, η γνώση ότι τα εθνικά μίση πρέπει να μπαίνουν στην άκρη, δίνοντας τη θέση στη συνεργασία και τον συμβιβασμό. Όπου δεν έγινε αυτό, όπως στη Γιουγκοσλαβία μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ, η ιστορία επαναλήφθηκε τραγικά. Ακόμα και η κατάσταση στη σημερινή Ουκρανία μπορεί να γίνει πιο κατανοητή με την ανάγνωση αυτού του βιβλίου (κατά ειρωνικό τρόπο, το βιβλίο ολοκληρώνεται με την κρίση στην Κριμαία το 1944). Κατά τον Λόου, τέλος, η πανευρωπαϊκή άνοδος της ακροδεξιάς είναι το γνώρισμα της εποχής μας το οποίο χρήζει της μεγαλύτερης προσοχής.  

savage-continent1Ο Λόου, συγγραφέας με δύο μυθιστορήματα στο ενεργητικό του, δεν θα μπορούσε παρά να αφηγείται παραστατικά τα τεκταινόμενα, με αναφορές και σε διάφορους συγγραφείς της εποχής που έζησαν στο πετσί τους τον πόλεμο (Πρίμο Λέβι, Αντουάν Σεν Εξιπερί, Νόρμαν Λούις – θα μπορούσε ενδεχομένως να είχε αναφέρει τον Σελίν και τον Μαλαπάρτε, που έγραψαν σπουδαία βιβλία για τη μεταπολεμική κατάσταση, αλλά και πλήρωσαν ποικιλοτρόπως την υποστήριξή τους στον φασισμό). Και παρότι αντικειμενική ιστορία δεν υπάρχει (η ιστορία είναι εν πολλοίς ερμηνεία), θα υποστηρίζαμε πως τουλάχιστον υπάρχουν βαθμοί αμεροληψίας. Ο Λόου φροντίζει να κρατήσει ακριβοδίκαια τις αποστάσεις, να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, να μη χαριστεί σε κανέναν, πάντα με τα απαραίτητα τεκμήρια και επιχειρήματα. Ο Όλεθρος, που συνοδεύεται από φωτογραφικό υλικό, είναι ένα συνταρακτικό ανάγνωσμα, απαραίτητο για να σκεφτούμε πώς ήταν η Ευρώπη μόλις λίγες δεκαετίες πριν, καθώς και πώς μπορεί να γίνει αν αναδυθούν ξανά, με την ίδια ένταση, εθνικισμοί και ρατσισμοί. Η ιστορία, εξάλλου, αγαπά την επανάληψη.  

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΑΚΟΣ

altΌλεθρος
Η Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο
Keith Lowe
Μτφρ: Ιωάννης Χαλαζίας
Ψυχογιός 2014
Σελ. 568, τιμή € 19,90

alt

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Εσύ, τι έκανες στον πόλεμο;

Εσύ, τι έκανες στον πόλεμο;

Του Γιώργου Λαμπράκου

Όποιος απελπίζεται με τα γεγονότα είναι δειλός, όπ...
Έπος ελπίδας κι ανθρωπισμού

Έπος ελπίδας κι ανθρωπισμού

Του Γιώργου Λαμπράκου

Το λυκόσκυλο του αιώνα μού χιμάει, μα εγώ δεν έχω αίμα λύκου - Οσίπ Μαντελστάμ 

Η ρωσική πόλη Βόλγκογκραντ, στις ...

Γράμματα σ’ ένα φίλο Γερμανό

Γράμματα σ’ ένα φίλο Γερμανό

Του Νίκου Ξένιου

Τα Γράμματα σ’ ένα φίλο Γερμανό δημοσιεύθηκαν αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά το γεγονός ότι είχαν αρχίσει να γράφονται το 1943. Πρόκειται για μια καταγγελία της βίας από τον Αλμπέρ Καμ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Το ζοφερό «Σπίτι» του Δημήτρη Καραντζά, στη Στέγη (κριτική)

Το ζοφερό «Σπίτι» του Δημήτρη Καραντζά, στη Στέγη (κριτική)

Την ώρα που το ευρύ τηλεοπτικό κοινό παρακολουθεί με ενδιαφέρον κάποιες εξαιρετικές σειρές του Netflix και της HBO, όμως δεν ενοχλείται καθόλου από τα νέα ελληνικά σήριαλ, που σταθερά θέματά τους έχουν «τη βεντέτα, την τιμή της αδερφής και την κατσίκα του γείτονα» -όπως εύγλωττα είπε σε συνέντευξή του-, ο Δημήτρης Κ...

«Ο Πολωνός» του Τζ.Μ. Κουτσί (προδημοσίευση)

«Ο Πολωνός» του Τζ.Μ. Κουτσί (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Τζ.Μ. Κουτσί [J.M. Coetzee] «Ο Πολωνός» (μτφρ. Χριστίνα Σωτηροπούλου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 4 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

Βίος και Πολιτεία #11: Η Σώτη Τριανταφύλλου, ζωντανά από το «υπόγειο» της Πολιτείας

Βίος και Πολιτεία #11: Η Σώτη Τριανταφύλλου, ζωντανά από το «υπόγειο» της Πολιτείας

Στο 11ο επεισόδιο της σειράς συζητήσεων με ανθρώπους από το χώρο του βιβλίου, με τον Κώστα Κατσουλάρη θα συνομιλήσει η συγγραφέας και ιστορικός Σώτη Τριανταφύλλου, σε μια κουβέντα εφ' όλης της ύλης, από τα παιδικά της χρόνια στην Κυψέλη μέχρι τα νεανικά της χρόνια στη Νέα Υόρκη, τη ζωή της στο Παρίσι, τα ταξίδια της...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Ο μάγος» του Κολμ Τόιμπιν (προδημοσίευση)

«Ο μάγος» του Κολμ Τόιμπιν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευσητο από το μυθιστόρημα του Κολμ Τόιμπιν [Colm Tóibín] «Ο μάγος» (μτφρ. Αθηνά Δημητριάδου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 9 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Ίκαρος.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Λίμπεκ, 1892

Η ορχήστρα έπαιζε το Πρ...

«Όσα σκέφτεται ο βιβλιοπώλης σου για σένα» του Σον Μπίθελ (προδημοσίευση)

«Όσα σκέφτεται ο βιβλιοπώλης σου για σένα» του Σον Μπίθελ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Σον Μπίθελ [Shaun Bythell] «Όσα σκέφτεται ο βιβλιοπώλης σου για σένα» (μτφρ. Μαριάννα Καλέμη) το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 18 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Key Books.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Τύπος τρία

ΕΙΔΟΣ: PARENTE...

«Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα» του Βαγγέλη Μαργιωρή (προδημοσίευση)

«Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα» του Βαγγέλη Μαργιωρή (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αστυνομικό μυθιστόρημα του Βαγγέλη Μαργιωρή «Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα», το οποίο κυκλοφορεί στις 25 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Μίνωας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Ήρωες, μίξερ, μανταλάκια, σερβιέτες…» Μέσα στο ...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Μεσογειακό νουάρ, δικαστικό θρίλερ, whodunnit κι ένα ασήμαντο περιστατικό: 4 δυνατά ευρωπαϊκά αστυνομικά μυθιστορήματα

Μεσογειακό νουάρ, δικαστικό θρίλερ, whodunnit κι ένα ασήμαντο περιστατικό: 4 δυνατά ευρωπαϊκά αστυνομικά μυθιστορήματα

Τέσσερα πρόσφατα αστυνομικά μυθιστορήματα ανανεώνουν τις γνωστές υποκατηγορίες της αστυνομικής λογοτεχνίας. «Η σκοτεινή μούσα» του Άρμιν Έρι, «Ο κώδικας του θησαυρού» της Τζάνις Χάλετ, «Θάνατος ενός ταξιδιώτη» του Ντιντιέ Φασέν και «Η στρατηγική του πεκινουά» του Αλέξις Ραβέλο.

Γράφει η Χίλ...

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Επιλογές από τις προσεχείς εκδόσεις ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης, βιογραφιών, θεάτρου, δοκιμίων, μελετών και γκράφικ νόβελ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Επιλέξαμε και φέτος όχι την εξαντλητική παρουσίαση των νέων εκδόσεων αλλά την στ...

22 σημαντικοί συγγραφείς που έγραψαν μόνο ένα μυθιστόρημα

22 σημαντικοί συγγραφείς που έγραψαν μόνο ένα μυθιστόρημα

Τι κοινό θα μπορούσε να έχει η Έμιλι Μπροντέ [Emily Brontë] με τον Χουάν Ρούλφο [Juan Rulfo] και τον εικονιζόμενο Άρη Αλεξάνδρου; Και οι τρεις τους, όπως και πολλοί ακόμα σημαντικοί συγγραφείς, έγραψαν και εξέδωσαν ένα μόνο μυθιστόρημα στη διάρκεια της ζωής τους, που ωστόσο αρκούσε για να τους καθιερώσει στο λογοτεχ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

22 Σεπτεμβρίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Επιλογές από τις προσεχείς εκδόσεις ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης, βιογραφιών, θεάτρου, δοκιμίων, μελετών και γκράφικ νόβελ. Επιμέλεια: Κώστας Αγορα

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ