alt

Για το δοκίμιο της Μυριάμ Ρεβώ ντ’ Αλλόν Γιατί δεν αγαπάμε τη δημοκρατία (μτφρ. Μιχάλης Πάγκαλος, εκδ. Εστία).

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Μπορεί σήμερα να φαίνεται ότι μόνο κάποιοι ακραίοι τάσσονται κατά της δημοκρατίας, τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Η καθηγήτρια Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού Μυριάμ Ρεβώ ντ’ Αλλόν προσεγγίσει εδώ ένα φαινόμενο που η ίδια ονομάζει «συνθήκη απογοήτευσης του δημοκρατικού ανθρώπου». Όσο και να φαίνεται ότι «είμαστε όλοι δημοκράτες», αυτό που είναι ξεκάθαρο για τη φιλόσοφο είναι ότι δεν αγαπάμε τη δημοκρατία.

Η συγγραφέας καταγράφει τα βήματα της νεωτερικής δημοκρατίας, όπως αυτά αποκαλύπτονται μέσα από την ανάλυση του έργου τριών κυρίως στοχαστών: του Λα Μποεσί (16ος αιώνας) και των σύγχρονων Φουκώ και Κλοντ Λεφόρ, χωρίς βεβαίως να μένουν ανεκμετάλλευτες και οι αναλύσεις των Μακιαβέλι, Τοκβίλ, Καντ και Χάνα Άρεντ.

Η συγγραφέας καταγράφει τα βήματα της νεωτερικής δημοκρατίας, όπως αυτά αποκαλύπτονται μέσα από την ανάλυση του έργου τριών κυρίως στοχαστών: του Λα Μποεσί (16ος αιώνας) και των σύγχρονων Φουκώ και Κλοντ Λεφόρ, χωρίς βεβαίως να μένουν ανεκμετάλλευτες και οι αναλύσεις των Μακιαβέλι, Τοκβίλ, Καντ και Χάνα Άρεντ.

Είναι δεδομένο ότι η δημοκρατία είναι κάτι παραπάνω από μια νομικό-πολιτική μορφή που συναρμολογεί διαφορετικά συστήματα εξουσιών. Η δημοκρατία είναι για τον Φουκώ «τρόποι υποκειμενικοποίησης», εμπειρία συμμετοχής. Δημοκρατική κοινωνία όμως σημαίνει και «διάλυση των σταθερών της βεβαιότητας». Όσο βαθαίνει η αβεβαιότητα της δημοκρατικής διακυβέρνησης, με αποκορύφωμα την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, τόσο περισσότερο οι άνθρωποι δεν επιθυμούν να αγαπούν τη δημοκρατία.

Κατά τον Κλοντ Λεφόρ, ίδιον χαρακτηριστικό της νεωτερικής δημοκρατίας είναι η «από-ενσωμάτωσή» της: «η εξουσία στο εξής δεν συναρτάται από κανένα σώμα». Στη νεωτερική δημοκρατία η άσκηση της εξουσίας δεν ταυτίζεται με την κατοχή της από κάποιον μόνιμα και συγκεκριμένα. Η κατά Λεφόρ δημοκρατία χαρακτηρίζεται από απώλεια της υποστάσεώς της. Οι αξίες της βεβαίως και υπάρχουν, βεβαίως και είναι υπερπολύτιμες για τη διατήρηση της τάξης και της κίνησης, αλλά ποτέ δεν ενσαρκώνονται. Οι δημοκρατίες δεν έχουν ταυτότητα, γι’ αυτό και δεν προκαλούν αισθήματα αγάπης.

Για να μη προκληθούν όμως αντιδημοκρατικές ενστάσεις, η φιλόσοφος σπεύδει να διευκρινίσει ότι ο ισχυρισμός πως η δημοκρατία δεν είναι παρά ένας μηχανισμός αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος είναι μια αυταπάτη. Η έννοια της δημοκρατικής αβεβαιότητας δεν στοχεύει να οδηγήσει στην άρνηση της δημοκρατίας, αλλά στη βελτίωσή της. Η ανάδειξη της δομικής ευθραυστότητας της δημοκρατίας δεν σημαίνει αποδοχή της θέσης ότι αυτή είναι μόνο τυπική, αλλά ούτε και της θέσης ότι αυτή δεν χρειάζεται, αν εμποδίζει την οικονομική ανάπτυξη. Στην άρνηση της δημοκρατικής αβεβαιότητας, όπως δείχνει στο τέλος η ντ’ Αλλόν, οδηγούν οι βεβαιότητες του νεοφιλελεύθερου προτάγματος.

Ο Φουκώ αρνείται τη μονομερή νομικό-πολιτική διάσταση της δημοκρατίας, τονίζει όμως πως αυτή η μονομέρεια δεν είναι ένα αθώο λάθος. Πίσω της κρύβεται ένα μοντέλο νομικής εξουσίας, το οποίο ζητά υπακοή και αποκλείει κάθε είδους «ανυπακοή». Όπως το έλεγε ο Μερλώ Ποντύ, η εξουσία δεν εξαναγκάζει, ούτε πείθει, απλώς περικυκλώνει.

Προς το παρόν αξίζει να σημειώσουμε ότι οι συγκρούσεις, οι μετατοπίσεις εστιών και συμφερόντων, τα διακυβεύματά τους αποτελούν εγγενή χαρακτηριστικά των κοινωνιών και όχι «ανωμαλίες», όπως, θα πρόσθετα, υποστηρίζει ο λόγος περί μεσότητας και Κέντρου. Η αβεβαιότητα δεν είναι πρόβλημα, αλλά μοχλός κίνησης. Αυτό που διαλύει τις δημοκρατίες είναι η ανασφάλεια. Αυτή, κατά τη Γουέντι Μπράουν, οδηγεί στον σημερινό εχθρό της δημοκρατίας που είναι ο νεοφιλελευθερισμός – άποψη που επίσης υποστηρίζουν οι Τσβετάν Τοντόροφ και Κόλιν Κράουτς.

Αν όμως ο Λεφόρ απο-ενσαρκώνει τη δημοκρατία, ο Φουκώ απο-ουσιοποιεί την εξουσία και υποκειμενικοποιεί τόσο τις μικρο-εξουσίες όσο και τις μικρο-αντιστάσεις. Ο Φουκώ δεν ρωτά τι είναι η εξουσία, επομένως δεν τον απασχολεί αν είναι «κενός τόπος», ρωτά μόνο πώς ασκείται. Για αυτόν η εξουσία δεν είναι «πράγμα» αλλά σχέση. Τέτοια μάλιστα σχέση που νομιμοποιεί το ερώτημα: «υπάρχει η εξουσία;». Και ο Φουκώ αρνείται τη μονομερή νομικό-πολιτική διάσταση της δημοκρατίας, τονίζει όμως πως αυτή η μονομέρεια δεν είναι ένα αθώο λάθος. Πίσω της κρύβεται ένα μοντέλο νομικής εξουσίας, το οποίο ζητά υπακοή και αποκλείει κάθε είδους «ανυπακοή». Όπως το έλεγε ο Μερλώ Ποντύ, η εξουσία δεν εξαναγκάζει, ούτε πείθει, απλώς περικυκλώνει.

Εδώ αποκαλύπτεται ο αυθεντικός Φουκώ. Αυτός αναδεικνύει τα δύο σημεία μεταλλαγής της εξουσίας. Το πρώτο είναι αυτό των εξατομικευμένων τεχνικών διαμέσου των οποίων «κατασκευάζονται» μηχανισμοί ελέγχου που επιδιώκουν να πλήξουν τα «ανυπότακτα» στοιχεία. Το δεύτερο είναι αυτό της βιοπολιτικής του πληθυσμού. Ένα σύστημα δηλαδή που διέπεται από βιολογικές διαδικασίες και νομοτέλειες (γεννήσεις, θνητότητα / ίσως δείκτες θνησιμότητας;, ηλικιακές καμπύλες, ηλικιακές πυραμίδες, υγεία κοκ.) που συνιστούν ένα σύνολο κανονιστικών ελέγχων και παρεμβάσεων.

Το θέμα της εθελούσιας υποταγής είχε θιγεί πολύ νωρίτερα από τον άνθρωπο της Μεταρρύθμισης, τον Λα Μποεσί. Αυτός θέτει το πρόβλημα της «εθελοδουλίας». Γιατί υπακούουν οι άνθρωποι, αν και έχουν την επιλογή να είναι ελεύθεροι;

Έτσι ο Φουκώ –όπως ο Μαρκούζε μιλούσε παλαιότερα για την κατασταλτική ανοχή– φτάνει στο καίριο ερώτημα. Γιατί οι άνθρωποι συγκατατίθενται σ’ αυτά τα συστήματα; Επειδή, απαντά –αντίθετα από ό,τι πρεσβεύει ο Λεφόρ–, η εξουσία υποκειμενικοποιείται. Ο Φουκώ δεν αντιδιαστέλλει τη δημοκρατία στον ολοκληρωτισμό, αν και δεν την ταυτίζει με αυτόν. Παρόλα αυτά σε αντίθεση με την κατηγορηματική άρνηση του Λεφόρ να ταυτίσει δημοκρατία και ολοκληρωτισμό, ο Φουκώ επιμένει πως οι παθολογίες των ολοκληρωτισμών είναι παρόντες στην κανονική ζωή των φιλελεύθερων δημοκρατικών κοινωνιών. Αναλύοντας στη συνέχεια η ντ' Αλλόν τον νεοφιλελευθερισμό, καταδεικνύει ότι η διαφορά του φιλελευθερισμού με τον νεοφιλελευθερισμό δεν είναι μικρότερη από τη διαφορά του με τον ολοκληρωτισμό. 

Το θέμα της εθελούσιας υποταγής είχε θιγεί πολύ νωρίτερα από τον άνθρωπο της Μεταρρύθμισης, τον Λα Μποεσί. Αυτός θέτει το πρόβλημα της «εθελοδουλίας». Γιατί υπακούουν οι άνθρωποι, αν και έχουν την επιλογή να είναι ελεύθεροι; Για τον Μποεσί υπάρχει μια σύμφυρση της επιθυμίας για ελευθερία με την επιθυμία για υποταγή. Αυτή η μετασχηματισμένη σε υποταγή επιθυμία της ελευθερίας εξηγεί το γιατί οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να γοητευτούν και να μαγευτούν από την εξουσία του ενός. Ο Τοκβίλ αργότερα συνέδεσε τα παραπάνω με την τυραννία της γνώμης των πολλών, ενώ ο Λεφόρ συνέδεσε αυτή την υποταγή με τη «ερωτική υποταγή στον ηγεμόνα».

Για τον Φουκώ όμως το κεντρικό πρόβλημα της εξουσίας δεν είναι αυτό της εθελοδουλίας, αλλά αυτό της «απείθειας της βούλησης» και του «αμετάβατου της ελευθερίας». Η ελευθερία είναι ανυποταξία και όχι αυτό που αντιτίθεται στην εξουσία. Το υποκείμενο στην εξουσία συγκροτείται και «παράγεται» μέσα στις σχέσεις εξουσίας. Εξουσία και ανυπακοή είναι σχέσεις.

Μα τότε τι τους έχουμε τους δημοκρατικούς θεσμούς; Η συγγραφέας χρησιμοποιεί τον Βέμπερ για να δείξει ότι παρά την απομάγευσή της, η νεωτερικότητα δεν έχει απαλλαγεί από το «χάρισμα» και τους «χαρισματικούς ηγέτες». Δεν πέφτει βεβαίως στην παγίδα της απαξίωσης των δημοκρατικών θεσμών.

Η φιλελεύθερη δημοκρατία πιστεύει ότι η πολιτική δεν είναι το παν και δεν μπορεί τα πάντα. Ο νεοφιλελευθερισμός όμως δεν θέλει καθόλου την πολιτική. Πίσω από το λιγότερο κράτος και δημόσιο βρίσκεται το «λιγότερο διακυβέρνηση», και αυτό δεν είναι καλό για τη δημοκρατία.

Εδώ, κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται και το πιο ενδιαφέρον σημείο του δοκιμίου της. Χρησιμοποιεί τον φιλελευθερισμό για να αποδομήσει τον νεοφιλελευθερισμό ως μεγάλο αντίπαλο τόσο του φιλελευθερισμού όσο και της ίδιας της δημοκρατίας και των θεσμών της. Η φιλελεύθερη δημοκρατία πιστεύει ότι η πολιτική δεν είναι το παν και δεν μπορεί τα πάντα. Ο νεοφιλελευθερισμός όμως δεν θέλει καθόλου την πολιτική. Πίσω από το λιγότερο κράτος και δημόσιο βρίσκεται το «λιγότερο διακυβέρνηση», και αυτό δεν είναι καλό για τη δημοκρατία. Αντιθέτως, το Κράτος Πρόνοιας, παρά τον φόβο των νεοφιλελεύθερων, σημαίνει περισσότερη εργασιακή ελευθερία, περισσότερη ελευθερία κατανάλωσης και περισσότερη πολιτική ελευθερία.

Αυτό το βιβλίο δεν είναι απλή εισαγωγή στη σκέψη των διανοητών που αναφέρονται εδώ. Αποτελεί μια σύντομη επιτομή της σκέψης τους. Μόνο που σε αντίθεση με τα προηγούμενα βιβλία της συγγραφέως, εδώ υπάρχει μια μονομέρεια. Αν και η ίδια θέλει να αναδείξει την προτίμησή της στη φιλελεύθερη δημοκρατία, αν και αντιμετωπίζει με κριτική ματιά τόσο τη ριζοσπαστική όσο και τη μεταρρυθμιστική Αριστερά, είναι εμφανής μια μετατόπισή της προς έναν «ριζοσπαστικότερο αριστερό» στοχασμό, ο οποίος δεν της επιτρέπει να υπερασπιστεί τη δημοκρατία με την ίδια επιτυχία όπως στο βιβλίο της Πρέπει η πολιτική να είναι ηθική; (εκδ. Εστία).

Αυτό όμως που κρατώ είναι η θέση της ότι τελικά «δημοκρατία είναι αυτό που δεν αγαπάμε, αλλά δεν μπορούμε να μη θέλουμε». Δεν είναι και λίγο. Όσο και να υπάρχουν μερικοί πείσμονες που υποστηρίζουν ακόμη ότι τη δημοκρατία πρέπει και να την αγαπάμε και να τη θέλουμε.

Εξαιρετική η μετάφραση και οι σημειώσεις του Μιχάλη Πάγκαλου, ο οποίος φαίνεται να γνωρίζει το θέμα όχι μόνο από τη γλωσσική του άποψη.

* Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΙΑΚΑΝΤΑΡΗΣ είναι συγγραφέας και διδάκτωρ κοινωνιολογίας.

altΓιατί δεν αγαπάμε τη δημοκρατία
Μυριάμ Ρεβώ ντ’ Αλλόν
Μτφρ Μιχάλης Πάγκαλος
Εστία 2016
Σελ. 172, τιμή εκδότη €18,00

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΜΥΡΙΑΜ ΡΕΒΩ ΝΤ’ ΑΛΛΟΝ

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Διαβάζοντας τον Κλάουζεβιτς σήμερα: Γιατί γίνονται πόλεμοι; Είναι ο συμβατικός πόλεμος σε αποδρομή;

Διαβάζοντας τον Κλάουζεβιτς σήμερα: Γιατί γίνονται πόλεμοι; Είναι ο συμβατικός πόλεμος σε αποδρομή;

Τρία άκρως κατατοπιστικά βιβλία για τη σημερινή έννοια του πολέμου και η σύνδεσή τους με τις βασικές θεωρίες του Καρλ Φίλιππ Γκότλιμπ φον Κλάουζεβιτς [Carl Philipp Gottlieb von Clausewitz] που υπήρξε ο βασικός διαμορφωτής της νεωτερικής επιστήμης του πολέμου. Κεντρική εικόνα: Προσωπογραφία του Κλάουζεβιτς από τ...

«Η ευρωπαϊκή διακυβέρνηση στην εποχή των πολλαπλών κρίσεων: Η πρόκληση της ανθεκτικότητας» του Γιώργου Ανδρέου (κριτική)

«Η ευρωπαϊκή διακυβέρνηση στην εποχή των πολλαπλών κρίσεων: Η πρόκληση της ανθεκτικότητας» του Γιώργου Ανδρέου (κριτική)

Για το βιβλίο του Γιώργου Ανδρέου «Η ευρωπαϊκή διακυβέρνηση στην εποχή των πολλαπλών κρίσεων: Η πρόκληση της ανθεκτικότητας» (εκδόσεις Κριτική), Kεντρική εικόνα: ©Unsplash. 

Γράφει ο Αλέκος Κρητικός 

Στο βιβλίο του ...

«Συγκριτική θρησκειολογία» του Έρικ Τζ. Σαρπ (κριτική) – Αναζητώντας τη ρίζα των θρησκειών

«Συγκριτική θρησκειολογία» του Έρικ Τζ. Σαρπ (κριτική) – Αναζητώντας τη ρίζα των θρησκειών

Για το βιβλίο «Συγκριτική θρησκειολογία» του Έρικ Τζ. Σαρπ (μτφρ. Στέλιος Παπαλεξανδρόπουλος, εκδ. Άρτος Ζωής). Κεντρική εικόνα: Οι «Τέσσερις Ευαγγελιστές», πίνακας του Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς. 

Γράφει ο Μύρων Ζαχαράκης

Αν αναλογισθεί κανείς πόσο μεγ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Πολύ αργά πια» της Κλερ Κίγκαν (προδημοσίευση)

«Πολύ αργά πια» της Κλερ Κίγκαν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Κλερ Κίγκαν [Claire Keegan] «Πολύ αργά πια» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 7 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Την Παρασκευή, 29 Ιουλίου, το...

«Η εμμονή» της Ανί Ερνό (προδημοσίευση)

«Η εμμονή» της Ανί Ερνό (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Ανί Ενρό [Annie Ernaux] «Η εμμονή» (μτφρ. Ρίτα Κολαΐτη), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 7 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Δεν ήθελε να μου πει το όνομά της.

...
Ο ποιητής Γιώργος Μαρκόπουλος τιμήθηκε από τον Σύνδεσμο Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου για το σύνολο του έργου του

Ο ποιητής Γιώργος Μαρκόπουλος τιμήθηκε από τον Σύνδεσμο Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου για το σύνολο του έργου του

O Σύνδεσμος Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου τίμησε το περασμένο Σάββατο (2/12) σε μια σεμνή τελετή τον Γιώργο Μαρκόπουλο, καθώς και τον Κύπριο ομότεχνό του Αντώνη Πιλλά.

Επιμέλεια: Book Press

Tο Βραβείο «Λογοτέχνη για το σύν...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Πολύ αργά πια» της Κλερ Κίγκαν (προδημοσίευση)

«Πολύ αργά πια» της Κλερ Κίγκαν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Κλερ Κίγκαν [Claire Keegan] «Πολύ αργά πια» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 7 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Την Παρασκευή, 29 Ιουλίου, το...

«Η εμμονή» της Ανί Ερνό (προδημοσίευση)

«Η εμμονή» της Ανί Ερνό (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Ανί Ενρό [Annie Ernaux] «Η εμμονή» (μτφρ. Ρίτα Κολαΐτη), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 7 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Δεν ήθελε να μου πει το όνομά της.

...
«Μερικές ακόμα σημειώσεις ενός πορνόγερου» του Τσαρλς Μπουκόβσκι (προδημοσίευση)

«Μερικές ακόμα σημειώσεις ενός πορνόγερου» του Τσαρλς Μπουκόβσκι (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Τσαρλς Μπουκόβσκι [Charles Bukowski] «Μερικές ακόμα σημειώσεις ενός πορνόγερου» (νέα μτφρ. Γιάννης Λειβαδάς), που κυκλοφορεί στις 7 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα δέκα καλύτερα βιβλία του 2023 σύμφωνα με τους New York Times

Τα δέκα καλύτερα βιβλία του 2023 σύμφωνα με τους New York Times

Η συντακτική ομάδα των New York Times ξεχώρισε τα καλύτερα βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2023, επιλέγοντας πέντε έργα μυθοπλασίας και πέντε δοκίμια. Στην κεντρική εικόνα, η Ζέιντι Σμιθ [Zadie Smith], συγγραφέας του «The fraud», το οποίο αναφέρεται στη λίστα ως ένα από τα πέντε σημαντικότερα μυθιστορήματα του έτους που ...

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Η Ιρλανδή συγγραφέας έχει αγαπηθεί από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό και όχι άδικα. Τι είναι αυτό που την κάνει ιδιαίτερη και γιατί η πρόσφατη νουβέλα της «Πολύ αργά πια» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο) την καταξιώνει. 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ