isos ihsous panayiotides

Για το μυθιστόρημα του Γιώργου Παναγιωτίδη «Ίσος Ιησούς» (εκδ. Γαβριηλίδης).

Του Ζαχαρία Κατσακού

Ο Γιώργος Παναγιωτίδης συγκαταλέγεται ως δημιουργός στην «αμήχανη» γενιά του ’90. Τα ποιητικά του κείμενα με τις Τέσσερις ποιητικές συνθέσεις 1985 - 2005 (εκδ. poema), αλλά και τα Δύο όλα (εκδ. Μανδραγόρας), Ομορφιές αφόρητες (εκδ. Γαβριηλίδης) και Κύμα άλμα (εκδ. Γαβριηλίδης) διακρίνονται, εκτός των άλλων, για τη μεταγλωσσική μορφή της παραγωγής νοήματος, τον σπειροειδή και ελλειπτικό ειρμό, τέλος για τη δημιουργία μιας προσωπικής μυθολογίας μέσω της οποίας συναιρείται το αισθηματικό φορτίο του κειμένου με τη μνημείωση μιας γλώσσας που αναζητεί την αρχετυπική της λειτουργία (όχι μόνο στο επίπεδο των φραστικών δομών, αλλά και των λεκτικών μορφωμάτων), καταλήγοντας με τον τρόπο αυτόν σε μια πολυεστιακή και διαστοχαστική ερμηνεία της ίδιας της γραφής.

Μετά τον αιφνίδιο και αινιγματικό του θάνατο του Αίμονα, η Αντιγόνη πείθει τον γιο τους Φοίβο να τοποθετηθεί στο μυαλό του η ψηφιακή μνήμη ή συνείδηση του νεκρού πλέον πατέρα του, ώστε αυτή να αφυπνιστεί και να εξακολουθήσει να ζει εις το διηνεκές. Η μνήμη όμως του Αίμονα παραμένει ανενεργή.

Το πρώτο του μυθιστόρημα Ερώτων και αοράτων (εκδ. Γαβριηλίδης, βραβείο μυθιστορήματος του περιοδικού «Διαβάζω» 2008), με τον μαγικό ρεαλισμό και την υπαρξιακή αναζήτηση της αθανασίας, με τους υπόγειους συνθετικούς και συνεκτικούς αρμούς, τη μυστηριακή αίγλη, την ποιητική ενατένιση, τη χαοτική εξεικόνιση των ηρώων και τη μεταφυσική μιας αισθητής και υπεραισθητής πραγματικότητας, κατέδειξε με ιδιαίτερη δυναμική τις ικανότητές του και στον πεζό λόγο.

Το νέο του μυθιστόρημα με τίτλο Ίσος Ιησούς αποτελεί μέρος της διδακτορικής του διατριβής στις σπουδές της Δημιουργικής Γραφής και αποτελεί ουσιαστικά το πρώτο ακαδημαϊκό μυθιστόρημα στον ελληνικό χώρο. Πρόκειται για κείμενο που, γενικότερα, κατατάσσεται σε εκείνα της δυστοπίας. Στο κοντινό μέλλον ο Αίμων και η Αντιγόνη δημιουργούν τη σειρά των εμπορικών εταιρειών «Δίας» των οποίων η λειτουργία σχετίζεται με την τεχνολογία των υπολογιστών. Στόχος των εταιρικών αυτών κολοσσών είναι η βελτίωση της ανθρώπινης ζωής. Ο Αίμων, αρκετά χρόνια μετά, ώριμος άντρας πια, μετά την άκρως επιτυχημένη πορεία του στον επιχειρηματικό τομέα, αρχίζει να πειραματίζεται με την αποθήκευση της μνήμης ή της συνείδησής του σε έναν πρώιμο κβαντικό υπολογιστή, αντιλαμβανόμενος τη ρευστότητα και σχετικότητα του χρόνου, αλλά και το μικρό «ηλικιακό» μέγεθος των φυσικών ανθρώπινων ιδιοτήτων. Μετά τον αιφνίδιο και αινιγματικό του θάνατο, η Αντιγόνη πείθει τον γιο τους Φοίβο (ο οποίος αναλαμβάνει την ηγεσία του ομίλου εταιρειών) να τοποθετηθεί στο μυαλό του η ψηφιακή μνήμη ή συνείδηση του νεκρού πλέον πατέρα του Αίμονα, ώστε αυτή να αφυπνιστεί και να εξακολουθήσει να ζει εις το διηνεκές. Η μνήμη όμως του Αίμονα παραμένει ανενεργή. Ο Φοίβος πείθεται να φέρει στον κόσμο ένα παιδί-κλώνο του, με στόχο να συνεχιστεί η προσπάθεια αθανασίας της μνήμης του πατέρα του, σε ένα καθαρό από κοινές μνήμες μυαλό, όπως φαίνεται ότι θα είναι το μυαλό του παιδιού που πρόκειται να γεννηθεί. Βρίσκεται η κατάλληλη ανάδοχος μητέρα η οποία, ύστερα από κύηση τριών μηνών, κρίνεται επικίνδυνη για τη ζωή του εμβρύου, το οποίο μεταφέρεται στη μήτρα της γιαγιάς του Αντιγόνης για να γεννηθεί, ενώ η ανάδοχος μητέρα πεθαίνει κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Γεννιέται λοιπόν ο Ίσος, στον οποίο εμφυτεύεται η ψηφιακή μνήμη του παππού του. Η μνήμη όμως του παππού του εξακολουθεί να μην αφυπνίζεται. Έτσι, σε ηλικία δώδεκα χρονών ο Ίσος δέχεται ένα νέο εμφύτευμα στο μυαλό του, τον νάνο-υπολογιστή Ιησού ως τελευταία ελπίδα της Αντιγόνης για την αφύπνιση της μνήμης του νεκρού άνδρα της Αίμονα.

Το κοντινό μέλλον (μετατίθεται ο χρόνος των γεγονότων της κυρίας ιστορίας κάποιες δεκαετίες αργότερα από την εποχή που γράφτηκε), στο οποίο εξελίσσεται η υπόθεση, δηλώνει ένα κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο το οποίο θα ήταν δυνατό να υπάρξει με βάση τις ενδείξεις και τα στοιχεία της παρούσας εποχής. Τα ονόματα επίσης που χρησιμοποιεί ο Γιώργος Παναγιωτίδης, η ονοματοποιία του κειμένου, λαμβάνονται κυρίως από την ελληνική και θεολογική παράδοση, και επιλέγονται για να οδηγήσουν σε ευρύτερες ερμηνείες. Για παράδειγμα το όνομα Αντιγόνη, ηρωίδα του γενεαλογικού δέντρου τον Λαβδακιδών, δηλώνει τα αντιγόνα του αίματος, ο Αίμονας, αρραβωνιαστικός της μυθικής Αντιγόνης, σχετίζεται με το αίμα, ενώ λανθάνει ο συσχετισμός του ονόματος με το «δαίμων». Η έννοια της θεότητας παραπέμπει στον όμιλο εταιρειών «Δίας» και στον ίδιο τον Φοίβο (Απόλλωνας), που σηματοδοτεί την καθαρότητα και την αγνότητα. Ομοίως τα ονόματα Ίσος - Ιησούς, από την καταχρηστική σημασία του αρχαίου θεού Διονύσου (Διόνυσος – Ύσος – Ίσος) και από το υποθετικό «ίσως», λέξη που απαντάται αρκετές φορές στο κείμενο. Ο αριθμός δώδεκα ως σύμβολο παραπέμπει, εκτός από άλλα, στον δωδεκαετή Ιησού, η στάση του σώματος μερικών ηρώων του μυθιστορήματος στον άνθρωπο του Βιτρούβιου του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, η πυραμιδοειδής κατασκευή των διοικητικών γραφείων του ομίλου «Δίας» με τα τεράστια παράθυρα ταυτίζεται με τη θεϊκή δύναμη και εξουσία, η εικόνα των δώδεκα «ψωριάρικων σκυλιών στην παλιά πόλη» προκαλεί συνειρμούς με τη «Γυναίκα της Ζάκυθος» του Διονυσίου Σολωμού, ο γρύλος εγγράφεται ως σύμβολο καλής τύχης και προσαρμοστικότητας στο περιβάλλον, οι γερανοί ως σύμβολο ελευθερίας, ο ουρανός της ημέρας και της νύχτας παραπέμπουν σε μια ποιητική μεταφυσική του χάους, ενώ η ομηρική Οδύσσεια και ο Ερωτόκριτος του Κορνάρου ως παρωδικά σχήματα, συμπληρώνουν επιλεκτικά ένα πλήθος συμβόλων και εικόνων που χρησιμοποιεί ο Γιώργος Παναγιωτίδης. Η χρήση τους δεν έχει να κάνει μόνο με μιαν ερμηνευτική, συμβολιστική ή αποσυμβολιστική λειτουργία. Μελετώντας με προσοχή το κείμενο, έχει κανείς την εντύπωση ότι αυτό εκφράζει πολυφωνικά κατηγορήματα μιας πολυπρόσωπης τραγωδίας, με ήρωες που ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Τα σύμβολα, στο κείμενο του Γιώργου Παναγιωτίδη, φαίνεται επίσης ότι λειτουργούν ως διακειμενικές λογοτεχνικές μορφές με δική τους συγκινησιακή αυτονομία και δραστικότητα. Τα σύμβολα δεν είναι τίποτε άλλο παρά personae (συγγραφικές μάσκες) όψεων και εκφάνσεων της ίδιας της ερμηνείας, personae που ακροβατούν ανάμεσα στην παρωδία και το πληθωρικό διακείμενο, ανάμεσα στην πρόθεση και τη συγγραφική βεβαιότητα, ανάμεσα τελικώς στα φανταστικά και ρεαλιστικά στοιχεία της αφήγησης με σκοπό τη συναίρεσή τους σε ένα ενδογενές σύστημα γλώσσας, πλοκής και νοήματος, που είναι άλλωστε σημαντικό και καίριο χαρακτηριστικό της ποιητικής και πεζής γραφής του Γιώργου Παναγιωτίδη.

Ο Γιώργος Παναγιωτίδης αντλεί από την επιστημολογία, ειδικότερα από την κοινωνιολογία, τη βιοτεχνολογία, τις νευροεπιστήμες, τη κβαντική φυσική, τη νανοτεχνολογία, τη βοτανική, αναδεικνύοντας μια κοινωνία μετακαπιταλιστική στην οποία οι μεγάλες εταιρείες κατευθύνουν τις τύχες και την καθημερινότητα των ανθρώπων.

Στο μυθιστόρημα Ίσος Ιησούς λανθάνει, κατά την αντίληψή μου, μια ιδιότυπη εκδοχή του γνωστού οιδιπόδειου μύθου. Στο κείμενο του Σοφοκλή ο Λάιος και η Ιοκάστη γεννούν τον Οιδίποδα, αντιστοίχως στον Ίσο Ιησού ο Αίμων και η Αντιγόνη γεννούν τον Φοίβο. Στον αρχαίο μύθο η Ιοκάστη γεννά τον Ετεοκλή, τον Πολυνείκη, την Αντιγόνη και την Ισμήνη μετά από τη συνεύρεσή της με τον γιο της Οιδίποδα. Στο κείμενο του Γιώργου Παναγιωτίδη ο Αίμων πεθαίνει (ομοίως και ο Λάιος στην αρχαία εκδοχή), ενώ η γυναίκα του Αντιγόνη κυοφορεί το έμβρυο του γιου τους Φοίβου. Στον αρχαίο μύθο ο Οιδίπους δεν γνωρίζει ότι νυμφεύεται τη μητέρα του Ιοκάστη, σε αντίθεση με την Αντιγόνη και τον Φοίβο του μυθιστορήματος, που εν γνώσει τους διαχειρίζονται, μέσω της ιατρικής τεχνολογίας, τη γέννηση του Ίσου. Η αντιμετάθεση αυτή προσδίδει ιδιότυπα χαρακτηριστικά στην εκδοχή του μύθου στον Ίσο Ιησού, αφού η τεχνολογία ως θεϊκή και «φαλλική» δύναμη καταργεί ή ακυρώνει την τυχαιότητα, τη μοίρα και την ανθρώπινη τάξη. Ομόλογες συνάψεις μπορούμε να προσεγγίσουμε στον ίδιο διονυσιακό μύθο (ο Διόνυσος επίσης κυοφορείται σε δύο μήτρες).

Για να είναι αληθοφανές το κείμενο, ο Γιώργος Παναγιωτίδης αντλεί από την επιστημολογία, ειδικότερα από την κοινωνιολογία, τη βιοτεχνολογία, τις νευροεπιστήμες, τη κβαντική φυσική, τη νανοτεχνολογία, τη βοτανική κ.ά. Αναδεικνύεται λοιπόν μια κοινωνία μετακαπιταλιστική στην οποία οι μεγάλες εταιρείες κατευθύνουν τις τύχες και την καθημερινότητα των ανθρώπων. Αναδεικνύεται επίσης το εκπαιδευτικό πρότυπο όχι ως πεδίο μάθησης και ουσιαστικής παιδείας. Η εκπαίδευση μεταβάλλεται σε μέσον για την παραγωγή και αναπαραγωγή αντιγράφων μιας απόλυτης ολοκληρωτικής αυθεντίας. Στο δυστοπικό κείμενο του Γιώργου Παναγιωτίδη ο άνθρωπος φαίνεται να είναι απών. Μοναδικοί παρόντες οι ήρωες γύρω από τους οποίους συστρέφεται η τεχνολογία-νους, ο υπολογιστής-νους, η πόλη-νους. Μοναδική αίσθηση βεβαιότητας η παλιά ερειπωμένη πόλη, γύρω από την οποία χτίστηκε εκείνη της δυστοπίας. Η ερειπωμένη πόλη μοιάζει με την εικόνα της λίμνης και του βότσαλου. Στην πόλη της αυθεντίας των υπολογιστών και της τεχνολογίας η ιστορία της ανθρωπότητας φτάνει ως ο απόηχος του κυματισμού που μπορεί να προκαλέσει ένα βότσαλο πεταμένο στη λίμνη. Δεν είναι τυχαία η επιλογή της σκηνής στην οποία οι ήρωες βρίσκονται στις παρυφές της, εκεί όπου τα «σολωμικά» σκυλιά περιδιαβαίνουν στο σημείο κατά το οποίο ο Αίμων θα ζήσει τις τελευταίες στιγμές του πριν επιστρέψει στην «πυραμιδοειδή» ασφάλειά του για να πεθάνει. Αναδεικνύονται επίσης τα ηθικά διλήμματα που προκύπτουν από τα κίνητρα και τις ανθρώπινες επιλογές, ενώ, τέλος, κατακυρώνεται η λατρεία της επιστήμης, η οποία μοιάζει να έχει αντικαταστήσει την πίστη και τον ανθρώπινο στοχασμό.

Ο Γιώργος Παναγιωτίδης χρησιμοποιεί κυρίως τις δομές του Gérard Genette και του A.J. Greimas για να διαμορφώσει ένα δυναμικό, εσωκειμενικό σύστημα αφήγησης. Όλο το βιβλίο είναι ένας αφηγηματικός πειραματισμός ο οποίος φέρει τη θεωρία της αφήγησης στα πλέον ελαστικά της όρια. Για παράδειγμα η «επιβράδυνση» της κύριας ιστορίας καλύπτει ουσιαστικά όλη την έκταση του corpus με διαρκείς ανάδρομες αφηγήσεις που επαναλαμβάνουν την ιστορία από καίρια σημεία της πλοκής. Μερικές φορές επίσης ο αινιγματικός αφηγητής υπονομεύει την αληθοφάνεια, οργανώνοντας «μεταλήψεις» που εκφέρει ο ίδιος ή τις οποίες προσαρμόζει ως ιδιοπρόσωπες φωνές στη λεκτική ύλη άλλων ηρώων. Το αφηγηματικό αυτό παιχνίδι λειτουργεί επίσης ως persona της ίδιας της γραφής για να προσδώσει αινιγματικά χαρακτηριστικά στον αφηγητή ο όποιος τελικώς μπορεί να είναι ο ίδιος ο υπολογιστής ή ακόμη, σε ένα άλλο επίπεδο πρόσληψης, η μνήμη ή η συνείδηση που μεταφορτώθηκε και προσπαθεί να αφυπνιστεί. Θα περίμενε κανείς μια γλώσσα φτιαγμένη και προσαρμοσμένη στο υλικό περιβάλλον του νοήματος, μια γλώσσα δηλαδή που θα καθρέφτιζε τη στεγνή εκείνη γλώσσα της τεχνολογίας των υπολογιστών και τον αποστειρωμένο κώδικα της επιστήμης. Ο Γιώργος Παναγιωτίδης δημιουργεί μια γλώσσα με κέντρο έναν ήπιο ρεαλισμό, χωρίς χάσματα και εξάρσεις. Και είναι τέτοιος ο ρεαλισμός αυτός ώστε οργανώνει μια συμπαγή λεκτική ύλη με κρουστούς ήχους, ενίοτε με περιεκτικές λυρικές δομές, με περιγραφές και κραδασμούς που συναιρούν την πραγματικότητα με μιαν οραματική αίσθηση ενός οριστικώς χαμένου κόσμου.

Η ελληνική λογοτεχνία δεν έχει μεγάλη παράδοση στον δυστοπικό λόγο. Πέρα από την προσέγγιση του όρου από τον Lyman Tower Sargent, τη Raffaella Baccolini και τον M. Keith Booker, ο Γιώργος Παναγιωτίδης, στο πλαίσιο ενός φουτουριστικού, φανταστικού κόσμου ο οποίος υπόκειται σε έναν ανελεύθερο, συλλογικό, ολοκληρωτικό μηχανισμό και έλεγχο, έγραψε μια δυστοπία που, κατά την άποψή μου, διευρύνει το περιεχόμενο του όρου. Ο Γιώργος Παναγιωτίδης δίνει στον όρο «δυστοπία» μιαν οικουμενική διάσταση, χρησιμοποιώντας τη μυθολογία και το σύμβολο ως το πλέον λειτουργικό σήμα του νοήματός του. Η δυστοπία του Γιώργου Παναγιωτίδη, παρότι αναφέρεται σε έναν ολοκληρωτικό κόσμο, είναι τελικώς, σε μιαν ενδελεχέστερη ανάλυση και σε ένα διαφορετικό επίπεδο πρόσληψης, βαθύτατα ανθρωπιστική. Από την μια πλευρά, επίσης, απομακρύνεται από τον φουτουριστικό εγκλεισμό του Θαυμαστού Νέου Κόσμου του Huxley Aldous Leonard και από το ασφυκτικά διογκωμένο, ερμητικό και συστολικό κείμενο 1984 του George Orwell. Από την άλλη πλευρά, η αληθοφάνεια του κειμένου, με τη σχεδόν εξαντλητική συσσωμάτωση της επιστημολογίας, ανταποκρίνεται σε εξαιρετικό βαθμό στο τελικό ζητούμενο της δυστοπίας, που είναι η ισορροπία ανάμεσα στην πραγματικότητα και την πρόβλεψη, χωρίς να πλεονάζουν τα στοιχεία της επιστημονικής φαντασίας.

Το μυθιστόρημα του Γιώργου Παναγιωτίδη Ίσος Ιησούς, πέρα από τις λογοτεχνικές αρετές του, αποτελεί σημαντική συμβολή στα ελληνικά δυστοπικά, και όχι μόνο, κείμενα.

* Ο ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΚΑΤΣΑΚΟΣ είναι φιλόλογος.

altΊσος Ιησούς
Γιώργος Παναγιωτίδης
Γαβριηλίδης 2017
Σελ. 264, τιμή εκδότη €15,90

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗ

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Όλες μας» του Λύο Καλοβυρνά (κριτική) – Ισχύς εν τη ενώσει

«Όλες μας» του Λύο Καλοβυρνά (κριτική) – Ισχύς εν τη ενώσει

Για το μυθιστόρημα του Λύο Καλοβυρνά «Όλες μας» (εκδ. Gutenberg). Κεντρική εικόνα: © Diego San / Unsplash.

Γράφει η Χριστίνα Μουκούλη

Γυναικοκτο...

«Η τρέλα ν’ αλλάξουν τον κόσμο» του Ξενοφώντα Κοντιάδη (κριτική) – Μυθιστορηματική και συναισθηματική προσέγγιση του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του

«Η τρέλα ν’ αλλάξουν τον κόσμο» του Ξενοφώντα Κοντιάδη (κριτική) – Μυθιστορηματική και συναισθηματική προσέγγιση του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του

Για το μυθιστόρημα του Ξενοφώντα Κοντιάδη «Η τρέλα ν’ αλλάξουν τον κόσμο» (εκδ. Τόπος). Στην κεντρική εικόνα, ο Νίκος Μπελογιάννης. 

Γράφει ο Γιώργος Σιακαντάρης

Τι άνθρωποι ήταν αυτοί που μετά την ήττα του ΚΚΕ κα...

«Ακούω φωνές» της Λουκίας Δέρβη (κριτική) – Ιστορίες που δεν βούτηξαν στα μαύρα νερά της λήθης

«Ακούω φωνές» της Λουκίας Δέρβη (κριτική) – Ιστορίες που δεν βούτηξαν στα μαύρα νερά της λήθης

Για τη συλλογή διηγημάτων της Λουκίας Δέρβη «Ακούω φωνές» (εκδ. Μεταίχμιο).

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Ο συγγραφέας ως αντηχείο ενός παλλόμενου κόσμου. Ο δημιουργός ως γόνιμος υποδοχέας γεγονότων, αδιαμόρφωτων κατά βάση, όπω...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Βίος και Πολιτεία» – μια νέα εκπομπή για τους ανθρώπους του βιβλίου απευθείας από το «υπόγειο» της Πολιτείας

«Βίος και Πολιτεία» – μια νέα εκπομπή για τους ανθρώπους του βιβλίου απευθείας από το «υπόγειο» της Πολιτείας

Το πρώτο επεισόδιο της εκπομπής «Βίος και Πολιτεία» μεταδόθηκε ζωντανά την Παρασκευή και βρίσκεται ήδη στον «αέρα» του διαδικτύου. Μια πρωτοβουλία του μεγαλύτερου και πιο εν...

Λάνα Μπάστασιτς: «Στο βιβλίο μου, η Βοσνία θυμίζει τη Χώρα των Θαυμάτων του Λιούις Κάρολ»

Λάνα Μπάστασιτς: «Στο βιβλίο μου, η Βοσνία θυμίζει τη Χώρα των Θαυμάτων του Λιούις Κάρολ»

Σε συνέντευξή της στο American Booksellers Association, η Βόσνια συγγραφέας Lana Bastašić μίλησε για το βιβλίο της «Πιάσε το λαγό», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Gutenberg, σε μετάφραση Ισμήνης Ραντούλοβιτς.

Επιμέλεια: Book Press

...
Φεστιβάλ ΛΕΑ: Ανακοινώθηκε η λίστα με τους φιναλίστ για το 3ο Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης

Φεστιβάλ ΛΕΑ: Ανακοινώθηκε η λίστα με τους φιναλίστ για το 3ο Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης

Δημοσιοποιήθηκε η λίστα με τους φιναλίστ για το 3ο Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης ΛΕΑ.

Επιμέλεια: Book Press

Δημοσιοποιείται η λίστα των φιναλίστ για το 3ο Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης ΛΕΑ, υπό την Αιγίδα της Α.Ε. ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Τα ρόδα δεν πεθαίνουν ποτέ» του Γκούναρ Στόλεσεν (προδημοσίευση)

«Τα ρόδα δεν πεθαίνουν ποτέ» του Γκούναρ Στόλεσεν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Γκούναρ Στόλεσεν [Gunnar Staalesen] «Τα ρόδα δεν πεθαίνουν ποτέ» (μτφρ. Βαγγέλης Γιαννίσης), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 7 Ιουνίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Υπάρχουν κάποιε...

«Αρκτικό καλοκαίρι» του Ντέιμον Γκάλγκατ (προδημοσίευση)

«Αρκτικό καλοκαίρι» του Ντέιμον Γκάλγκατ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Ντέιμον Γκάλγκατ [Damon Galgut] «Αρκτικό καλοκαίρι» (μτφρ. Κλαίρη Παπαμιχαήλ), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 24 Μαΐου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Οι δύο άντρες κάθονταν στις πο...

«Ο γυάλινος κήπος» της Τατιάνας Τσιμπουλεάκ (προδημοσίευση)

«Ο γυάλινος κήπος» της Τατιάνας Τσιμπουλεάκ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Τατιάνας Τσιμπουλεάκ [Tatiana Ţîbuleac] «Ο γυάλινος κήπος» (μτφρ. Άντζελα Μπράτσου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 15 Μαΐου από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Πατριαρχία, φεμινισμός και κουίρ λογοτεχνία – Μιχαλοπούλου, Αλεξάνδρα Κ* και Καλοβυρνάς δίνουν απαντήσεις

Πατριαρχία, φεμινισμός και κουίρ λογοτεχνία – Μιχαλοπούλου, Αλεξάνδρα Κ* και Καλοβυρνάς δίνουν απαντήσεις

Λογοτεχνία, έμφυλες ταυτότητες, πατριαρχία, φεμινιστικό κίνημα, γυναικεία γραφή. Αμάντα Μιχαλοπούλου, Αλεξάνδρα Κ*, Λύο Καλοβυρνάς φωτίζουν όψεις ενός ζητήματος που μας αφορά περισσότερο απ΄ όσο ίσως πιστεύουμε, ενώ ακολουθεί επιλογή βιβλίων ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας από τις πρόσφατες ...

Τα 25 καλύτερα λογοτεχνικά έργα γραμμένα από γυναίκες συγγραφείς – από τη Μέρι Σέλεϊ στην Έλενα Φερράντε

Τα 25 καλύτερα λογοτεχνικά έργα γραμμένα από γυναίκες συγγραφείς – από τη Μέρι Σέλεϊ στην Έλενα Φερράντε

Σε δημοσίευσή της στον Independent, η αρθρογράφος Clarisse Loughrey ξεχώρισε τα εικοσιπέντε σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα που γράφτηκαν από γυναίκες συγγραφείς. Στη φωτογραφία, μία από αυτές, η Octavia E. Butler [1947 - 2006], συγγραφέας μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας με έντονο κοινωνικό και πολιτικό υ...

«Φάκελος αρχαιοκαπηλία»: Νικόλας Ζηργάνος, Ανδρέας Αποστολίδης και Γιάννης Μαρής

«Φάκελος αρχαιοκαπηλία»: Νικόλας Ζηργάνος, Ανδρέας Αποστολίδης και Γιάννης Μαρής

Φάκελος αρχαιοκαπηλία με προτάσεις τριών βιβλίων: «Επιχείρηση “Νόστος”: Ένα χρυσό στεφάνι και μια Κόρη για τον Αλέξη Καρρά» (εκδ. Τόπος), του Νικόλα Ζηργάνου, «Αρχαιοκαπηλία και εμπόριο αρχαιοτήτων – Μουσεία, έμποροι τέχνης, οίκοι δημοπρασιών, ιδιωτικές συλλογές» (εκδ. Άγρα), του Ανδρέα Αποστολίδη και  «Ίλ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ