spoudes sto kitrino 700

Για τη συλλογή διηγημάτων του Δημήτρη Χριστόπουλου «Σπουδή στο κίτρινο» (εκδ. Το Ροδακιό).

Του Χρήστου Οικονόμου

Παρόλο που ο Δημήτρης Χριστόπουλος έκανε σχετικά πρόσφατα την εμφάνισή του στη λογοτεχνία, η γραφή του έχει αποκτήσει ορισμένα πολύ ιδιαίτερα, ξεχωριστά γνωρίσματα, τα οποία ήταν ήδη ορατά στο πρώτο του βιβλίο, τις Δημόσιες Ιστορίες, και τώρα κάνουν πολύ πιο έντονη την παρουσία τους, εδώ, στη Σπουδή στο Κίτρινο.

Ο Χριστόπουλος είναι ένας μεταιχμιακός συγγραφέας. Το βλέμμα του, το αυτί του, η φωνή του κινούνται διαρκώς σ’ εκείνο το σημείο όπου τελειώνει η ποίηση και αρχίζει η πραγματικότητα.

Ο Χριστόπουλος είναι ένας μεταιχμιακός συγγραφέας. Το βλέμμα του, το αυτί του, η φωνή του κινούνται διαρκώς σ’ εκείνο το σημείο όπου τελειώνει η ποίηση και αρχίζει η πραγματικότητα, ή –για να παραφράσω λίγο περισσότερο τον Χένρι Τζέιμς–, σ’ εκείνο το σημείο όπου τελειώνει η πραγματικότητα και αρχίζει η ποίηση. Και επειδή βρίσκεται ακριβώς σε μια τόσο ιδιαίτερη θέση, στο μεταίχμιο ανάμεσα σε δύο κόσμους, τα διηγήματά του είναι γεμάτα από πολλές επιμέρους αντιθέσεις και αντιφάσεις, που, μαζεμένες όλες μαζί, συγκροτούν μια κορυφαία αντίφαση, για την οποία θα μιλήσω αργότερα.

Παρά το ρεαλιστικό πλαίσιο που τις περιβάλλει, οι ιστορίες του Δημήτρη Χριστόπουλου δημιουργούν ένα παραμυθένιο, σχεδόν μυθικό σύμπαν, στο οποίο συγκατοικούν λέξεις, πρόσωπα, καταστάσεις, τόποι και χρόνοι, αλλόκοτοι, και, σε αρκετές περιπτώσεις, αταίριαστοι ή ακόμα και αντιφατικοί. Στο σύμπαν αυτό, άνθρωποι αναγνωρίσιμοι, όπως, για παράδειγμα, ο Γεράσιμος που «δεν είναι πια αρκετά αρκετός», συμβιώνουν με όντα παράξενα, άτοπα και άχρονα θαρρείς, όπως είναι ο μπαρμπα-Νικήτας του πρώτου βιβλίου, που ξεροσταλιάζει στα σκαλοπάτια της Ευαγγελίστριας, και ο μεταλλαγμένος Αθάνατος σε αυτό το βιβλίο, ή με γυναίκες και άντρες, όπως η «Ίντιγκο», ο «Ροτβάιλερ» και ο «Μαραμπού», που τα παρατσούκλια τους φαίνεται να είναι πιο αληθινά από τα πραγματικά τους ονόματα. Στο σύμπαν αυτό, λέξεις ιδιωματικές, ξεχασμένες ή μισοξεχασμένες, όπως το «αρουλίζω», το «ξεβαβουλιάζω» και η εκ Κρήτης ορμώμενη, υπέροχη «σκλόπα», ανασταίνονται και παρελαύνουν τώρα πλάι-πλάι με τα Greeklish του «Ντοντ γουόρι, καλέ μου» και του «άι κιου ραδικιού», με την πατρική ιδιόλεκτο που, στο όνομα της αγάπης, καταργεί τους γραμματικούς και ορθογραφικούς κανόνες –«Τομπισκοτάκιμου» (μια λέξη)–, αλλά και με την αμείλικτη, νταλικιέρικη προσταγή «Μόνο η αγάπη, ρε». Στο σύμπαν του συγγραφέα, η δεκαετία του ’50 είναι ένα τσιγάρο δρόμος μακριά από τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, τα ορυχεία του Βελγίου συνορεύουν με το Κιλκίς και τον Προμαχώνα, τα χαλυβουργεία της Γερμανίας είναι στην ίδια γειτονιά με τα Βούρλα και την Κρεμμυδαρού, τα εργοστάσια της Σουηδίας καπνίζουν δίπλα σε εκείνα της Μάντρας και της Μαγούλας. Και στο σύμπαν του, πάλι, ο εθνάρχης Καραμανλής κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον Σάκη Ρουβά και τον Αθανάσιο Διάκο, και όλοι μαζί παρακολουθούν στη σκηνή τους Metallica να παίζουν με τον Βαμβακάρη, τον Νικ Κέιβ να τραγουδάει ντουέτο με τον Μανώλη Αγγελόπουλο, τον Ανέστη Δελιά να ντύνει με νότες τη φωνή του Τζιμ Μόρισον. 

Ο Χριστόπουλος φτιάχνει ένα φανταστικό τόπο γεμάτο υβριδικές μορφές, αναπάντεχες συζεύξεις και μεγάλες αντιφάσεις, επειδή ξέρει ότι μόνο έτσι μπορεί να μιλήσει για έναν πραγματικότόπο γεμάτο υβριδικές μορφές, αναπάντεχες συζεύξεις και όχι απλώς μεγάλες αλλά πελώριες αντιφάσεις. Και αυτός ο πραγματικός τόπος δεν είναι βέβαια άλλος από την Ελλάδα.

Ο Χριστόπουλος φτιάχνει ένα φανταστικό τόπο γεμάτο υβριδικές μορφές, αναπάντεχες συζεύξεις και μεγάλες αντιφάσεις, επειδή ξέρει ότι μόνο έτσι μπορεί να μιλήσει για έναν πραγματικότόπο γεμάτο υβριδικές μορφές, αναπάντεχες συζεύξεις και όχι απλώς μεγάλες αλλά πελώριες αντιφάσεις. Και αυτός ο πραγματικός τόπος δεν είναι βέβαια άλλος από την Ελλάδα. Την Ελλάδα που, όπως ακούμε και βλέπουμε, γυρίζοντας τις σελίδες του βιβλίου, είναι βράχος αλλά και βρόχος, είναι πατρίδα αλλά και τόπος εξορίας, την Ελλάδα που είναι και άδικη αλλά και αδικημένη, την Ελλάδα που είναι άλλοτε πάνοπλη και άλλοτε άοπλη, την Ελλάδα «που μας χρειάζεται και διαρκώς μας διώχνει», την Ελλάδα που μοιάζει σαν να πέρασε λαθραία κάποια νύχτα από τα διόδια, για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή – την Ελλάδα, τέλος, που μοιάζει να είναι φτιαγμένη μια ανάποδη και μια καλή, όπως το πουαντερί που πλέκει η γιαγιά, στο ομότιτλο διήγημα από το πρώτο βιβλίο του.

Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τα διηγήματα του Δημήτρη Χριστόπουλου –και όταν λέω προσεκτικά, εννοώ αν τα διαβάσει όπως πρέπει να διαβάζονται πάντα τα αξιανάγνωστα κείμενα, δηλαδή όχι μόνο με το μάτι αλλά και με το αυτί–, θα ακούσει ανάμεσα από τις λέξεις και πίσω από τις γραμμές έναν λυγμό. Αυτόν τον λυγμό, όμως, δεν τον γεννάνε η θλίψη, η μεμψιμοιρία, ο οίκτος, το παράπονο. Είναι ένας λυγμός βαθύτερος, ένας λυγμός προσωπικός, ένας λυγμός μπολιασμένος αρκετές φορές με ένα υποδόριο χιούμορ, που δεν αναλώνεται βέβαια σε ευφυολογήματα, αλλά απορρέει –όπως συμβαίνει πάντοτε με το γνήσιο χιούμορ– από την πικρή διαπίστωση ότι η ζωή δεν ενδιαφέρεται για το τι πιστεύουν οι άνθρωποι για τη ζωή. Είναι ένας λυγμός που μπορεί να βγει μόνο μέσα από τα χείλη ανθρώπων όπως είναι οι ήρωες και οι ηρωίδες του Χριστόπουλου: ανθρώπων που δεν αισθάνονται απλώς μετέωροι, αλλά είναι μετέωροι. Ή, μάλλον, που είναι καθηλωτικά μετέωροι και μετεωρικά καθηλωμένοι. Και αυτό δεν είναι λογοπαίγνιο, αλλά ακόμα μια αντίφαση, που αναδεικνύεται πολύ έντονα και πειστικά σε ένα από τα πιο εύγλωττα διηγήματα της συλλογής, με τον ελαφρά ειρωνικό τίτλο «Ο Ιππότης της Ασφάλτου», όπου η Άννα, το «σκληρό ελληνοπολωνικό μέταλλο των είκοσι τεσσάρων Μαΐων», καθηλωμένη μέσα στο κουβούκλιο των διοδίων του Προμαχώνα, παρακολουθεί να περνάνε από μπροστά της οι «περαματάρηδες», όπως τους αποκαλεί, που κάνουν «το ίδιο δρομολόγιο, πάνω κάτω την Ευρώπη», εκείνοι που η ζωή τους είναι «ένα εκκρεμές ανάμεσα Ανατολή και Δύση». 

Το συγκεκριμένο διήγημα λειτουργεί σαν μια μεταφορά μέσα στη μεταφορά: Οι ηρωίδες και οι ήρωες του συγγραφέα είναι πρόσωπα τραγικά, επειδή όλες και όλοι τους είναι «περαματάρηδες». Η ζωή τους είναι ένα εκκρεμές, που δεν πηγαινοέρχεται όμως στον χώρο αλλά στον χρόνο. Είναι, όπως είπα, άνθρωποι μετέωροι, όχι επειδή δεν ξέρουν τι σημαίνει το παρόν και το μέλλον, αλλά επειδή παλεύουν να καταλάβουν τι σημαίνει το παρελθόν. Ακριβέστερα: Παλεύουν να καταλάβουν τι σημαίνει το παρελθόν για το παρόν και το μέλλον. Η νοσταλγία που βρίσκει κανείς διάχυτη στο σύνολο σχεδόν των διηγημάτων του Δημήτρη Χριστόπουλου, είναι μια ανισοβαρής – ή, μάλλον, μια ανισόρροπη νοσταλγία: το βάρος πέφτει στο άλγος, στον πόνο, και όχι στον νόστο. Οι άνθρωποι αυτοί δεν πονάνε για το παρελθόν αλλά για το μέλλον. Δεν λαχταρούν να επιστρέψουν στο χθες, αλλά να ταξιδέψουν στο αύριο.

Η «Σπουδή στο Κίτρινο» είναι μια συλλογή διηγημάτων, και, φυσικά, το καθένα από αυτά μπορεί να διαβαστεί ξεχωριστά. Ωστόσο, τα διηγήματα είναι δεμένα μεταξύ τους με ένα ακατάλυτο νήμα, το οποίο ο συγγραφέας δεν χάνει ούτε στιγμή από τα χέρια του.

Στο διήγημα «West Side Story» ο αφηγητής λέει: «Χάνω τον προσανατολισμό μου και ψάχνω σαν τον τυφλό να βρω σημάδια τόπου και χρόνου, ίχνη ανθρώπων που κάποτε ανάσαιναν τον ίδιο θαλασσινό μ’ εμένα αέρα. Πού χάθηκε άραγε εκείνη η γενιά που πίστεψε κάποτε πως θ’ αλλάξει τον κόσμο; Πού σκόρπισε;» Η απορία του είναι κρίσιμη, αλλά είναι μια απορία καθηλωτική και καθηλωμένη, μια απορία που έρχεται από το παρελθόν στο παρόν, για να επιστρέψει ξανά στο παρελθόν. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με την απάντηση, την οποία, μάλιστα, ο Δημήτρης, παίζοντας με τις προσδοκίες του αναγνώστη, έχει δώσει αρκετές σελίδες νωρίτερα, στο διήγημα με τον (όχι και τόσο ελαφρά ειρωνικό) τίτλο «Όλα καλά».  

Εκεί ακούμε τον αφηγητή να λέει: «Με ρωτάνε: "Πιστεύεις;". Τους λέω: Δεν πιστεύω στην αγάπη∙ αγαπώ. Δεν πιστεύω στο καλό· κάνω για τους άλλους το καλό. Δεν πιστεύω στο επέκεινα· γράφω. Το άγραφο».

Και ποιο είναι αυτό το «άγραφο» που γράφει; Μας το εξηγεί λίγες γραμμές παρακάτω, απαντώντας εκ των προτέρων στην απορία του «ομολόγου» του από το «West Side Story»: «Γράφω μαρτυρολόγια για όσα δεν έγιναν κι εμείς απεγνωσμένα θέλουμε να τα σώσουμε, στον κόρφο μας να τα φυλάξουμε σπόρο πολύτιμο, κρυφό κι αθώρητο, μέχρι να τα γεννήσουμε εκ νέου στο μέλλον, προτού ο κόσμος σβήσει οριστικά». 

Αναφέρθηκα σε αυτόν τον ιδιότυπο διάλογο ανάμεσα στα δύο κείμενα, όχι μόνο για να δείξω ότι ο Χριστόπουλος έχει απόλυτο έλεγχο του υλικού του, αλλά και για έναν επιπλέον, πολύ σημαντικό λόγο: Η Σπουδή στο Κίτρινο είναι μια συλλογή διηγημάτων, και, φυσικά, το καθένα από αυτά μπορεί να διαβαστεί ξεχωριστά. Ωστόσο, τα διηγήματα είναι δεμένα μεταξύ τους με ένα ακατάλυτο νήμα, το οποίο ο συγγραφέας δεν χάνει ούτε στιγμή από τα χέρια του. Και αυτό το γερά πλεγμένο και ακόμα πιο γερά κρατημένο νήμα, είναι που τον οδηγεί με ασφάλεια «μέσα από θάλασσες και ωκεανούς, πάνω από δάση με τα δέντρα μαυρισμένα, κι από κοιλάδες τρόμου» στον τελικό προορισμό του. Εκεί δηλαδή που έχουν συγκεντρωθεί όλοι εκείνοι οι «άνθρωποι που δεν ξόφλησαν, προπολεμικοί, μεταπολεμικοί, τωρινοί. Άνθρωποι που δεν συμμορφώθηκαν. Άνθρωποι που αρνήθηκαν να πεθάνουν. Άνθρωποι που ξέφυγαν κι έμειναν. Όλοι εμείς. Στο κατώφλι μιας καινούργιας μέρας».

Σε αυτές τις λιγοστές γραμμές – οι οποίες είναι στρατηγικά τοποθετημένες στο τέλος του βιβλίου, συνοψίζεται, νομίζω, η ουσία όσων έχει γράψει μέχρι σήμερα ο συγγραφέας, και η ουσία –ελπίζω– όσων θα γράψει στο μέλλον: Ο Δημήτρης Χριστόπουλος δεν γράφει για ανθρώπους που αναστήθηκαν, ενώ ήταν νεκροί. Ο Χριστόπουλος γράφει για ανθρώπους που ανασταίνονται, ενώ είναι ζωντανοί.

Αυτή είναι η κορυφαία –και τόσο συναρπαστική– αντίφαση που διαποτίζει τα κείμενά του, και αυτή είναι η κορυφαία, μέχρι στιγμής, συμβολή του σε εκείνη τη σπουδαία λογοτεχνία που δεν προσφέρει στους αναγνώστες μόνο παρηγοριά για όλα όσα έγιναν χθες και όσα συμβαίνουν σήμερα, αλλά τους δίνει δύναμη, εμψύχωση και ενθάρρυνση γι’ αυτά που θα έρθουν αύριο, γι’ αυτά που τους περιμένουν στο κατώφλι της καινούργιας μέρας.

* Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ είναι συγγραφέας. Τελευταίο του βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων «Οι Κόρες του Ηφαιστείου» (εκδ. Πόλις)


altΣπουδή στο κίτρινο
Δημήτρης Χριστόπουλος
Ροδακιό 2018
Σελ. 240, τιμή εκδότη €15,90 

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Το τυφλό γουρούνι στη δεύτερη οδό» της Σώτης Τριανταφύλλου (κριτική) – Έλληνες στου Μέμφις τα στενά

«Το τυφλό γουρούνι στη δεύτερη οδό» της Σώτης Τριανταφύλλου (κριτική) – Έλληνες στου Μέμφις τα στενά

Για το μυθιστόρημα της Σώτης Τριανταφύλλου «Το τυφλό γουρούνι στη δεύτερη οδό - Χρονικό σε πόλεις με ποτάμι» (εκδ. Πατάκη). Η κεντρική φωτογραφία, που κοσμεί το εξώφυλλο, είναι του Στάνλεϊ Κιούμπρικ.

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

...
«… άμμος» του Μιχάλη Μακρόπουλου (κριτική) – Memento mori

«… άμμος» του Μιχάλη Μακρόπουλου (κριτική) – Memento mori

Για τη νουβέλα του Μιχάλη Μακρόπουλου «...Άμμος» (εκδ. Κίχλη). 

Γράφει η Διώνη Δημητριάδου

Ένας θολός ουρανός, η θάλασσα σαν μια θαμπή μεμβράνη, όλο το σκηνικό εκτεθειμένο σε έναν εμμονικό νοτιά, που όλα τα μεταπλάθει ...

«Τώρα είναι μετά» του Γιάννη Γαβαλά (κριτική) – Η αναζήτηση του καλού μέσα στο παράδοξο

«Τώρα είναι μετά» του Γιάννη Γαβαλά (κριτική) – Η αναζήτηση του καλού μέσα στο παράδοξο

Για το μυθιστόρημα του Γιάννη Γαβαλά «Τώρα είναι μετά» (εκδ. Ροδακιό). 

Γράφει η Ζέτα Κουντούρη 

Αυτοτοσαρκασμός και λεπτή ειρωνεία διατρέχουν το μυθιστόρημα του Γιάννη Γαβαλά με τον παράξενο τίτλο ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«You» – Στο μυαλό ενός σύγχρονου, κατά συρροή δολοφόνου βιβλιόφιλου

«You» – Στο μυαλό ενός σύγχρονου, κατά συρροή δολοφόνου βιβλιόφιλου

Για την τηλεοπτική σειρά «You», που είναι διαθέσιμη σε μεγάλο συνδρομητικό κανάλι, καθώς και για τα μυθιστορήματα της Κάρολαϊν Κέπνες (Caroline Kepnes) που την ενέπνευσαν. 

Γράφει ο Αντώνης Γουλιανός 

O χαρακ...

«Ο ρόλος των ΜΚΟ στο κοινωνικό κράτος»: Εκδήλωση για το δοκίμιο του Νίκου Κουραχάνη «Η βιομηχανία του ανθρωπισμού»

«Ο ρόλος των ΜΚΟ στο κοινωνικό κράτος»: Εκδήλωση για το δοκίμιο του Νίκου Κουραχάνη «Η βιομηχανία του ανθρωπισμού»

Παρουσίαση του δοκιμίου του επίκουρου καθηγητή Νίκου Κουραχάνη «Η βιομηχανία του ανθρωπισμού: ΜΚΟ και κοινωνική πολιτική στην Ελλάδα» (εκδόσεις Τόπος) την Τρίτη στις 7:30 μ.μ. στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Επιμέλεια: Book Press

...
Βραβείο Κλεψύδρα 2025: Ανακοινώθηκε η μακρά λίστα – Τα βιβλία και οι συγγραφείς τους

Βραβείο Κλεψύδρα 2025: Ανακοινώθηκε η μακρά λίστα – Τα βιβλία και οι συγγραφείς τους

Ανακοινώθηκε η μακρά Λίστα του Λογοτεχνικού Βραβείου Κλεψύδρα 2025 που αφορά βιβλία που κυκλοφόρησαν το έτος 2024. Στην κεντρική εικόνα, από πρόσφατη βράβευση.

Επιμέλεια: Book Press

Στη μακρά Λίστα του Λογοτεχνικού Βραβείου Κλεψύδρα 2025 που αφορά βιβλ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Βρίσκεις πάντα αυτό που δεν ψάχνεις» της Λένας Κορομηλά (προδημοσίευση)

«Βρίσκεις πάντα αυτό που δεν ψάχνεις» της Λένας Κορομηλά (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων της Λένας Κορομηλά «Βρίσκεις πάντα αυτό που δεν ψάχνεις», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Ιωλκός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Στο τρένο; είπες.

...
«Η σιωπή του κελιού» του Μεχμέτ Ατές (προδημοσίευση)

«Η σιωπή του κελιού» του Μεχμέτ Ατές (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Μεχμέτ Ατές «Η σιωπή του κελιού», το οποίο θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Επίμετρο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Πάντα έλεγαν: «Συνήθως έρχονται γύρω στις έξι, έξι κα...

«Δεν θα τελειώσει έτσι» των Νίκι Φρεντς (προδημοσίευση)

«Δεν θα τελειώσει έτσι» των Νίκι Φρεντς (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα των Νίκι Φρεντς [Nicci French] «Δεν θα τελειώσει έτσι» (μτφρ. Κίκα Κραμβουσάνου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 21 Μαΐου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η Κίρα άκουγε αν...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Μικρός οδηγός στο ελληνικό διήγημα 1974-2024: 50 αντιπροσωπευτικά διηγήματα όλων των κατηγοριών

Μικρός οδηγός στο ελληνικό διήγημα 1974-2024: 50 αντιπροσωπευτικά διηγήματα όλων των κατηγοριών

Μια ανασκόπηση της ελληνικής διηγηματογραφίας των τελευταίων πενήντα ετών σε 50 αντιπροσωπευτικά κείμενα. Σε πόσες κατηγορίες μπορούν να ταξινομηθούν τα διηγήματα (της μνήμης, πολιτικά, ερωτικά, αστυνομικά κ.ά.) και ποιοι οι σημαντικοί εκπρόσωποι της κάθε μιας; Στην κεντρική εικόνα, ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος (1...

Τι διαβάζουμε τώρα; Δέκα πρόσφατα βιβλία γόνιμου στοχασμού

Τι διαβάζουμε τώρα; Δέκα πρόσφατα βιβλία γόνιμου στοχασμού

Η εξέλιξη της τεχνολογίας, η δίκη του Γαλιλαίου, η αποδοχή του θανάτου, αλλά και οι προκαταλήψεις μας για τους τσιγγάνους. Δέκα βιβλία που θα μας γεννήσουν πολλά ερωτήματα και θα μας δώσουν απαντήσεις.

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

...
Τι διαβάζουμε τώρα; 10 φεμινιστικά βιβλία ξένης πεζογραφίας

Τι διαβάζουμε τώρα; 10 φεμινιστικά βιβλία ξένης πεζογραφίας

Δέκα πρόσφατα βιβλία πεζογραφίας από όλον τον κόσμο, γραμμένα από γυναίκες, με πρωταγωνίστριες θηλυκότητες, που απευθύνονται σε όλους. Ιστορίες για τις ηχηρές ή σιωπηρές επαναστάσεις των γυναικών εντός και εκτός των έμφυλων ρόλων τους, τις εκφάνσεις της αυτενέργειας και χειραφέτησής τους. Μυθιστορήματα και διηγήματα...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

12 Δεκεμβρίου 2024 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2024

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα: Εκατό καλά λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2024 από τα πολλά περισσότερα που έπεσαν στα χέρια μας, με τη μεταφρασμένη πεζογρα

ΦΑΚΕΛΟΙ