alt

Για το μυθιστόρημα του Αντώνη Νικολή Ο θάνατος του μισθοφόρου (εκδ. Το Ροδακιό).

Του Δημήτρη Χριστόπουλου

Στο προηγούμενο βιβλίο του, Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα (εκδ. Το Ροδακιό) ο Αντώνης Νικολής –καλύτερα, ο ήρωας και αφηγητής Μιχάλης– διαπιστώνει: «Υπάρχει κάτι στην Εγγύς Ανατολή, σκέφτομαι καμιά φορά, δεν αποκλείεται η κούραση από τις χιλιετίες της κατοίκησης στα ίδια μέρη, τόποι και πόλεις οι ίδιες, άλλοτε σε ακμή, άλλοτε σε μαρασμό, υπάρχει κάτι εδωπέρα που βαριέται αφόρητα το περιττό, που χαρίζει υψηλή αισθητική αξία σ’ ό,τι εξοικονομεί το ελάχιστο αναγκαίο. Φέρε αυτό που φτιάχνεις, να γίνει τόσο όσο ακριβώς το χρειάζεσαι. Μικρό ή μεγάλο όσο η χρεία του. Τότε θα είναι και αδιαφιλονίκητα όμορφο» (σελ. 34). Έχοντας αποκομίσει εξαιρετικά επαινετικές κριτικές για τα δύο πρώτα βιβλία αυτής της «τριλογίας», επανέρχεται έπειτα από δύο ακριβώς χρόνια, με ένα καινούργιο μυθιστόρημα, ουσιαστικά προέκταση του προηγούμενου, λες και έπρεπε να βρει ο ίδιος την κάθαρση για λογαριασμό των ηρώων του.

Ο Ηλίας, ένας άντρας σαράντα πέντε χρόνων, μέσου αναστήματος, μελαχρινός, γυμνασμένος, εργένης εκ πεποιθήσεως, φιλόλογος σε Γυμνάσιο και αμφισεξουαλικός, όπως δηλώνει ο ίδιος, με δυο αδέλφια και γονείς που τον νοιάζονται, γνωρίζει στο γυμναστήριο που συχνάζει τον Γιούρι, έναν Ρωσικής καταγωγής, ένστολο επταετούς θητείας που υπηρετεί στην Κω.

Ο Μιχάλης της νουβέλας και ο Ηλίας του πρόσφατου μυθιστορήματος αποτελούν ουσιαστικά το ίδιο πρόσωπο. Μεσήλικες κι οι δύο αναζητούν αλλά και διεκδικούν την ταυτότητά τους, σεξουαλική και όχι μόνο. Εξοικειωμένος με την χωροταξία του νησιού του, ο Ηλίας, ένας άντρας σαράντα πέντε χρόνων, μέσου αναστήματος, μελαχρινός, γυμνασμένος, εργένης εκ πεποιθήσεως, φιλόλογος σε Γυμνάσιο και αμφισεξουαλικός, όπως δηλώνει ο ίδιος, με δυο αδέλφια και γονείς που τον νοιάζονται, γνωρίζει στο γυμναστήριο που συχνάζει τον Γιούρι, έναν Ρωσικής καταγωγής, ένστολο επταετούς θητείας που υπηρετεί στην Κω. Ο νεαρός –επιτομή αρρενωπότητας– με την περικνημίδα τατουάζ στη γάμπα γίνεται η αφορμή για να αφυπνιστούν οι αισθήσεις του Ηλία. Ο μύθος γραμμικά οδηγεί στην κορυφαία στιγμή, όπως άλλωστε και ο τίτλος προσημαίνει. Γιατί σημασία δεν έχει τόσο ο εξ αμελείας φόνος του νεαρού μισθοφόρου, όσο τα πριν και τα μετά. Κι εδώ ο Αντώνης Νικολής πλέκει με δεξιοτεχνία τον μύθο του.

Κως - Αθήνα (Κυψέλη) - Κρήτη (Ρέθυμνο) το δρομολόγιο του Ηλία και, τέλος, Κως, η κάθαρση, το απονενοημένο διάβημα, το αντάμωμα με τον Γιούρι. Ο συγγραφέας επικεντρώνεται όχι τόσο στην πραγματικότητα που βιώνουν τα πρόσωπα όσο στην άλλη, την ονειρική, τη φασματική κατάσταση στην οποία διαρκώς μπαινοβγαίνει με άνεση ο Ηλίας από τότε που γνώρισε τον νεαρό, μια παραμυθητική διαφυγή, μια ενοχική προβολή. «Αλλά το μυαλό του, έξω από το σώμα του, απέναντί του, δίχως να τον ρωτάει, με ψυχρή συγκατάβαση διεκπεραίωνε τις εκκρεμότητες» (σελ. 141).

Ο Νικολής κουβαλώντας στη συγγραφική εργαλειοθήκη του όλα εκείνα τα κατακτημένα από τα προηγούμενα βιβλία του σύνεργα, καταπιάνεται με το θέμα του πρωτεϊκού έρωτα με τρόπο δεξιοτεχνικό, που μου θύμισε τον Γεράσιμο Δενδρινό στην καλύτερή του στιγμή, τον Άλκη (Μεταίχμιο, 2003). Αν κοιτάξει κανείς με προσοχή, στο πάνω ράφι θα βρει την καλοδουλεμένη γλώσσα (αν και φιλολογίζουσα σε ορισμένα σημεία), χωρίς εξάρσεις και εύκολους μελοδραματισμούς, αλλά στακάτη και ακονισμένη για να μην στομώνει στις σκληρές επιφάνειες. Μια γλώσσα γεμάτη μουσικότητα και ρυθμό που βγαίνει από το σώμα και τις κινήσεις του, «… να στερεώσει μέσα του τον τόπο και την ώρα» (σελ. 234).

Στο αμέσως επόμενο ράφι, η τριτοπρόσωπη αφήγηση με τον παντογνώστη αφηγητή και τη μηδενική εστίαση (σε αντίθεση με την πρωτοπρόσωπη της προηγούμενης νουβέλας) δίνει τη δυνατότητα στον συγγραφέα να καταβυθίζεται στα άδυτα των ηρώων του και να προβαίνει σε σκοτεινές εκμυστηρεύσεις και λεπτές ψυχολογικές παρατηρήσεις.

alt
    Ο Αντώνης Νικολής
 

Στο τρίτο ράφι, η αστυνομικού τύπου πλοκή, όπου τα στοιχεία αποκαλύπτονται σταδιακά, για να κρατιέται αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, παρά τις προσημάνσεις που σαν πετραδάκια στα μονοπάτια είναι διάσπαρτες στο δάσος της αφηγημένου μύθου.

Στο τέταρτο ράφι, η στοχαστική διάθεση που μετρημένα συναντάς: «Η εντελώς σύγχρονη νεοελληνική κοινωνία, όπως και σε πολλά άλλα παρέμενε πεισματικά υποκριτική. Αν κάποτε αρνιόταν επισήμως εξολοκλήρου την ομοφυλοφιλία, τώρα φαινόταν έτοιμη να διαπραγματευτεί τη μερική έκφρασή της. Και η περίπτωσή του θα γινόταν ακόμα ευκολότερα αποδεκτή λόγω των κυρίαρχων στερεοτύπων, αφού εδώ και χρόνια στις σεξουαλικές επαφές του, ιδιαίτερα στο πρωκτικό σεξ, επέλεγε τον ενεργητικό ρόλο».

Στο πέμπτο ράφι, η ερωτογραφική δεξιοτεχνία ομοφυλοφικών και ετεροφυλοφιλικών σχέσεων. Ο Νικολής ακολουθεί την πετυχημένη συνταγή της Τόνι Μόρισον η οποία έχει πει σε συνέντευξή της: Συνήθως θαυμάζω συγγραφείς που γράφουν για το σεξ λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους. Ειδάλλως, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να ακουστείς σαν γυναικολόγος. «Από την πολλή έξαψη και στο ελάχιστο φως από το διάδρομο –δεν άναψε κάποιο φως στην κρεβατοκάμαρα–, ριχνόταν ο ένας στον άλλο με ένταση που είχαν να ζήσουν καιρό. Ξύπναγε το κορμί της, εκείνος με το ίδιο αδιόρατο γελάκι σε μάτια και χείλη απολάμβανε τη στύση του να χώνεται αργά έως σύρριζα μέσα της κι ύστερα ξανά και ξανά αργά να βγαίνει ολόκληρος έξω, και πάλι, άλλαζαν στάσεις, ο πυρετός ανέβαινε, την ηλέκτριζαν τα δάχτυλα ή το χνότο του στο στήθος, στο λαιμό ή στην πλάτη της, ύστερα ούτε κατάλαβε πώς, άνοιξε τα βλέφαρα, τον είδε στο πλάι του κρεβατιού να χειρονομεί, να μιλάει αμέσως έπειτα, ξανάκλεισε τα μάτια, γλίστραγε τώρα μέσα της περισσότερο ερεθισμένος, πιο νευρικός, σαν ένας άλλος, σχεδόν την πόναγε, τώρα άκουγε συνομιλίες, τον έφερε κι αυτόν στο κρεβάτι, σκέφτηκε, άνοιγε τα μάτια να το επιβεβαιώσει…» (σελ. 267/8).

Τα πρόσωπα του μυθιστορήματος του Νικολή –ο Ηλίας και οι εφήμεροι εραστές του, η Μερόπη, η Νάσια– επιβεβαιώνουν την ιδέα του μεταμοντέρνου φεμινισμού πως το νόημα του κοινωνικού φύλου διαρκώς μετατοπίζεται και μετασχηματίζεται σε υβριδικές υποκειμενικότητες.

Άφησα τελευταίο, ίσως, το πιο σπουδαίο στοιχείο του βιβλίου: τον διάλογο που ανοίγει με τις Σπουδές Φύλου, αναστατώνοντας την έμφυλη τάξη με τρόπο αιρετικό. Θα έλεγα πως τα πρόσωπα του μυθιστορήματος του Νικολή –ο Ηλίας και οι εφήμεροι εραστές του, η Μερόπη, η Νάσια– επιβεβαιώνουν την ιδέα του μεταμοντέρνου φεμινισμού πως το νόημα του κοινωνικού φύλου διαρκώς μετατοπίζεται και μετασχηματίζεται σε υβριδικές υποκειμενικότητες. Ο Ηλίας δεν χωράει σε καλούπια, από αυτά στα οποία με ευκολία κατηγοριοποιούμε μυθιστορηματικά και μη πρόσωπα. Ωστόσο, ελάχιστοι γνωρίζουν τον αμφιρρεπή ερωτικό προσανατολισμό του (αν και υποψιάζονται), καθώς κρύβει επιμελώς την ιδιωτική του ζωή. Είναι πάνω απ’  όλα ο άνθρωπος (άνδρας, γυναίκα, αδιάφορο) που θέλει να διαθέτει ελεύθερα το σώμα του, δείχνοντας πόσο ρευστά είναι τελικά τα όρια του φύλου, ότι το φύλο είναι ενέργημα, που επιτελείται –κατά την Butler– παραστασιακά στην καθημερινότητά του. Έτσι ο άνδρας και ο ανδρισμός δηλώνουν ταυτόχρονα τόσο ένα «αρσενικό» σώμα όσο και ένα «θηλυκό», και το αντίθετο (Butler). Κάποια στιγμή ακούμε τον Ηλία να λέει για τη σύντροφο της Μερόπης, τη Νάσια, πως είναι περισσότερο άντρας από τους άντρες που ο ίδιος γνωρίζει. Με άλλα λόγια, για τον Ηλία η ομοιότητα ή η διαφορά των φύλων δεν είναι αποτυπωμένη στα σώματα, καθώς αμφότερες συγκροτούνται ιστορικά και όχι βιολογικά. «Ρε, συ Νάσια –μόνο μη με παρεξηγήσεις, σε παρακαλώ, καμία σχέση με στερεότυπα–, είσαι ο πιο «άντρας» που κάνω παρέα, το άτομο το πιο καθαρό στα λόγια του. Δεν ξέρω κανέναν πλέον που, ενώ θέλει να πει κάτι, να μη λέει το ακριβώς αντίθετό του…» (σελ. 55/6).

Οι ήρωες του Νικολή σωματοποιούν τον ρόλο που υποδύονται σαν τους υποκριτές στο αρχαίο δράμα.

Ο Νικολής αναδεικνύεται σε μετρ της λεγόμενης σωματικής γραφής. Ως τέτοια ονομάζω ένα είδος γραφής που σπάει την ευθύγραμμη λογική πορεία των πραγμάτων, που κινείται έξω από τα παραδοσιακά συμβατικά πλαίσια (ρεαλιστική γραφή), με μοχλό το σώμα, και ανασύρει εικόνες θρυμματισμένες, ασυνεχείς· η γραφή που γράφεται περισσότερο με το σώμα και λιγότερο με τα λόγια, η γραφή που σε τελική ανάλυση ξυπνά τις αισθήσεις και διεγείρει σώμα και πνεύμα. Κινήσεις (συχνά αδιόρατες), βλέμματα, χειρονομίες, επαφές, μυρωδιές, γεύσεις, ήχοι εκφράζουν τα επτά βασικά συναισθήματα του ανθρώπου, τη χαρά, τη λύπη, τον θυμό, τον φόβο, τη συγκίνηση, την έκπληξη και την απέχθεια. Οι ήρωες του Νικολή σωματοποιούν τον ρόλο που υποδύονται σαν τους υποκριτές στο αρχαίο δράμα. «Έγειρε το κεφάλι, κι αφηρημένος έφερε στο νου τον Γιούρι. Καβάλα στη μηχανή του. Φορούσε κράνος ή και το κράταγε περασμένο στον αγκώνα, μάλλον με τη φανέλα και το παντελονάκι του γυμναστηρίου μόνο (έτσι τον ήθελε στη φαντασία του, η ψύχρα όμως δεν θα του επέτρεπε τόση γύμνια). Φώτισε το νου του σαν έκλαμψη αστραπιαία η εικόνα: κυρίως η ράχη κι ύστερα απομονωμένη, γυαλισμένη από τον ιδρώτα η αριστερή περικνημίδα του…» (σελ. 22).

Ένα βιβλίο-ύμνος στο σώμα, με το σώμα της γραφής· για το σώμα που ανήκει μόνο σε μας, που (απ)ελευθερώνεται, που ερωτεύεται με ή χωρίς σεξουαλική επιθυμία, που συνουσιάζεται, που πεθαίνει και πεθαίνοντας γίνεται ακόμα πιο όμορφο, σχεδόν θεϊκό.

Βέβαια ο Αρτώ, υπερασπιζόμενος την τέχνη του θεάτρου το είχε θέσει κάπως διαφορετικά: Γνωρίζω καλά πως η γλώσσα της χειρονομίας και της στάσης, ο χορός, η μουσική είναι λιγότερο ικανές να διευκρινίσουν έναν χαρακτήρα, να αφηγηθούν τις σκέψεις ενός ατόμου, να εκθέσουν συνειδησιακές καταστάσεις με την ακρίβεια και την καθαρότητα που θα το κάνει η γλώσσα των λέξεων. Στην περίπτωση του Νικολή, ωστόσο, η σωματική γραφή συναντά την μπρεχτικού τύπου «χειρονομία» (gestus) που οδηγεί στην αποστασιοποίηση και επιτρέπει στον αναγνώστη να αποστασιοποιηθεί συγκινησιακά απέναντι στους ήρωες του βιβλίου και τελικά να (αυτο)στοχαστεί. «Ο Ηλίας τον άκουγε αλλά κοίταζε και στα κλεφτά τα δάχτυλα των ποδιών του στις σαγιονάρες, το μεγάλο στρογγυλούτσικο κι ελαφρά γερμένο προς τα μικρότερα, που κι εκείνα αρμονικά και λεπτά. (…) Μάζεψε τα δάχτυλα στο πέλμα, καμπύλωσε τις καμάρες στις πατούσες ελευθερώνοντας τα λουράκια στις σαγιονάρες από ένα στιγμιαίο ρίγος ντροπής περισσότερο, όμως μόνο στιγμιαίο, ύστερα μ’ ένα δυνατό γέλιο άπλωσε τα πόδια πλεγμένα και τεντωμένα μπροστά και πλάγια στο τραπέζι όπως καθόταν, κίνηση που ο Ηλίας καταχώριζε στις –έστω ασύνειδα– προκλητικές» (σελ. 95/6).

Ο θάνατος του μισθοφόρου είναι ένα σπουδαίο βιβλίο απαιτητικής πεζογραφίας όχι μόνο λόγω της τεχνικής της γραφής του αλλά και ως προς τον προβληματισμό που εγείρει. Ένα βιβλίο-ύμνος στο σώμα, με το σώμα της γραφής· για το σώμα που ανήκει μόνο σε μας, που (απ)ελευθερώνεται, που ερωτεύεται με ή χωρίς σεξουαλική επιθυμία, που συνουσιάζεται, που πεθαίνει και πεθαίνοντας γίνεται ακόμα πιο όμορφο, σχεδόν θεϊκό. Θεματικό πλαίσιο είναι βεβαίως η οικογένεια η παραδοσιακή που δοκιμάζεται ακόμα περισσότερο λόγω της ενσκήψασας κρίσης αλλά και οι νέου τύπου συμβιώσεις που δειλά δειλά εμφανίζονται και στην Ελλάδα, παρά τις χρόνιες προκαταλήψεις. Το Ροδακιό για άλλη μια φορά εκδίδει με τρόπο αψεγάδιαστο ένα βιβλίο: στήσιμο, εξώφυλλο, επιμέλεια, όλα συνηγορούν στην ποιότητα του βιβλίου. 

* Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.

altΟ θάνατος του μισθοφόρου
Αντώνης Νικολής
Το Ροδακιό 2016
Σελ. 296, τιμή εκδότη €16,96

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΝΙΚΟΛΗ

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Πλατεία Κλαυθμώνος» του Γιώργου Συμπάρδη (κριτική) – Μυστικά και ψέματα σε καιρούς σκοτεινούς

«Πλατεία Κλαυθμώνος» του Γιώργου Συμπάρδη (κριτική) – Μυστικά και ψέματα σε καιρούς σκοτεινούς

Για το μυθιστόρημα του Γιώργου Συμπάρδη «Πλατεία Κλαυθμώνος» (εκδ. Μεταίχμιο). 

Γράφει η Άννα Αφεντουλίδου

Η ...

«Φλόρενς Μπλαντ» του Ανδρέα Νικολακόπουλου (κριτική) – Πεθαίνοντας σαν ήπειρος

«Φλόρενς Μπλαντ» του Ανδρέα Νικολακόπουλου (κριτική) – Πεθαίνοντας σαν ήπειρος

Για το μυθιστόρημα του Ανδρέα Νικολακόπουλου «Φλόρενς Μπλαντ» (εκδ. Ίκαρος). Κεντρική εικόνα: Ο πίνακας του Jean Siméon Chardin, «The Kitchen Maid» (1738), λάδι σε καμβά.

Γράφει ο Γιώργος Ν. Περαντωνάκης

Έπειτα από δύο παρόμοιας λογικής συλλογές δ...

«Ανάληψη» του Ηλία Λ. Παπαμόσχου (κριτική) – Η αταξίδευτη μοίρα των ανθρώπων

«Ανάληψη» του Ηλία Λ. Παπαμόσχου (κριτική) – Η αταξίδευτη μοίρα των ανθρώπων

Για το μυθιστόρημα του Ηλία Λ. Παπαμόσχου «Ανάληψη» (εκδ. Πατάκη) – Για ένα πραγματικό ναυάγιο στην Καστοριά του 1929. 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Θλίψη σαν κάρβουνο αναμμένο, πένθος που τυλίγει όπως η αράχνη τα σώ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Η Εταιρεία Συγγραφέων αφιερώνει στη μνήμη του την επόμενη Ημέρα Ποίησης

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Η Εταιρεία Συγγραφέων αφιερώνει στη μνήμη του την επόμενη Ημέρα Ποίησης

Με ανακοίνωσή της η Εταιρεία Συγγραφέων αποχαιρετά των δύο φορές Πρόεδρό της Βασίλη Βασιλικό και ανακοινώνει ότι η Ημέρα Ποίησης 2024 θα είναι αφιερωμένη στη μνήμη του ανθρώπου που εισηγήθηκε στην UNESCO την 21 Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

...
Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Ένας αποχαιρετισμός από τον Αλέξη Ζήρα

Βασίλης Βασιλικός (1934-2023): Ένας αποχαιρετισμός από τον Αλέξη Ζήρα

Ακολουθεί επιμνημόσυνο κείμενο του Αλέξη Ζήρα, πρώην Προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων, για τον Βασίλη Βασιλικό.

Ένας αποχαιρετισμός στον Βασίλη Βασιλικό

Για πολλά χρόνια, τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1970 ως το κλείσιμο...

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από βιβλίο του Δημοσθένη Δαββέτα «Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» (Επίμετρο: Μάνος Στεφανίδης) το οποίο θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Χωριό Ποτέμκιν» του Γιώργου Παναγή (προδημοσίευση)

«Χωριό Ποτέμκιν» του Γιώργου Παναγή (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Γιώργου Παναγή «Χωριό Ποτέμκιν», που κυκλοφορεί στις 28 Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Τόπος. [Η έκφραση «Χωριό Ποτέµκιν» (ρωσικά: по­тёмкинские деревни) περιγράφει ένα κατασκεύασµα που έχει στόχο να αποκρύψει την αλήθεια ή να εξωραΐσει µια κατάσταση].

Επιμέλεια:...

«Ο Γιουγκοσλάβος» της Άνα Βούτσκοβιτς (προδημοσίευση)

«Ο Γιουγκοσλάβος» της Άνα Βούτσκοβιτς (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Άνα Βούτσκοβιτς [Ana Vučković] «Ο Γιουγκοσλάβος» (μτφρ. Απόστολος Θηβαίος), το οποίο κυκλοφορεί αρχές Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η ΜΠΑΝΑΝΑ

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Η Ιρλανδή συγγραφέας έχει αγαπηθεί από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό και όχι άδικα. Τι είναι αυτό που την κάνει ιδιαίτερη και γιατί η πρόσφατη νουβέλα της «Πολύ αργά πια» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο) την καταξιώνει. 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος ...

12 βιβλία που μας φέρνουν κοντά στην επιστήμη: Από την Τεχνητή Νοημοσύνη στα Φράκταλ, από τον Χρόνο στους Αλγόριθμους

12 βιβλία που μας φέρνουν κοντά στην επιστήμη: Από την Τεχνητή Νοημοσύνη στα Φράκταλ, από τον Χρόνο στους Αλγόριθμους

Είναι βιβλία που φέρνουν τις επιστήμες (κυρίως θετικές) πιο κοντά μας και τις κάνουν πιο εύληπτες και γοητευτικές. Επιλέγουμε ορισμένα από τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα. Κεντρική εικόνα: Ο Ράσελ Κρόου, ως ο μαθηματικός Τζον Νας, στην ταινία «Ενας υπέροχος άνθρωπος», του Ρον Χάουαρντ.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ