alt

Για το μυθιστόρημα του Ανδρέα Μήτσου, Η Αλεξάνδρα (εκδ. Καστανιώτη).

Της Άλκηστης Σουλογιάννη

Η Αλεξάνδρα αρχίζει τη μακρά, αγωνιώδη πορεία της μέσα στον κειμενικό κόσμο του βιβλίου ως εντυπωσιακής ομορφιάς καθηγήτρια των αγγλικών σε δικό της φροντιστήριο στην πλατεία Ελευθερίας στον Κορυδαλλό, και καταλήγει καλογριά με μισοκαμμένο το ωραίο πρόσωπό της να διδάσκει και πάλι αγγλικά στο βυζαντινό μοναστήρι της Παναγιάς της Βαρνάκοβας κοντά στη Ναύπακτο. Στο πλαίσιο αυτό η Αλεξάνδρα παλινδρομεί μέσα σε έναν προσωπικό, παραμορφωμένο χωρόχρονο που είναι αποτέλεσμα των διεργασιών της επιλεκτικής όσο και οδυνηρά σαρκαστικής μνήμης και της αντιπαράθεσής της με το εξίσου οδυνηρό κειμενικό εδώ-και-τώρα.

Η Αλεξάνδρα ελέγχει το βαρύ φορτίο της μνήμης προσπαθώντας να το ταξινομήσει, μάλλον να συγκεντρώσει τις αναμνήσεις της προκειμένου να πλάσει ένα παρελθόν για τον εαυτό της.

Η Αλεξάνδρα ελέγχει το βαρύ φορτίο της μνήμης προσπαθώντας να το ταξινομήσει, μάλλον να συγκεντρώσει τις αναμνήσεις της προκειμένου να πλάσει ένα παρελθόν για τον εαυτό της, όπως θα έλεγε και ο Ορχάν Παμούκ (κατά την παραστατική αποτύπωση της ανταλλαγής ταυτοτήτων ανάμεσα στον βενετσιάνο σκλάβο και στον οθωμανό Δάσκαλο, στο βιβλίο Το Λευκό Κάστρο, ελληνική μετάφραση 2005). Ταυτόχρονα, με αυτή τη διαδικασία η Αλεξάνδρα προσπαθεί να αδειάσει από όσα τη βαραίνουν, δηλαδή στην ουσία να ξεφύγει από την τροχοπέδη του (χαμένου) παρελθόντος της, χωρίς όμως αποτέλεσμα, καθώς αυτό το παρελθόν εξακολουθεί να δεσμεύει τη ζωή της με παράγοντες που αντιπροσωπεύουν αφενός τοπόσημα με ιδιαίτερο αντικειμενικό και κυρίως βιωματικό περιεχόμενο, όπως είναι τα μουσεία στη Μόσχα, οι στέπες του Καζακστάν, η Σκάλα Ποτέμκιν με τα εκατόν ενενήντα δύο σκαλοπάτια στην Οδησσό, αλλά και τα σκαλοπάτια του κινηματογράφου «Αλεξάνδρα» στην οδό Πατησίων, και αφετέρου η οικογένειά της: ο Πόντιος πατέρας, η Ρωσίδα μητέρα, ο αδελφός Βλαδίμηρος που έγινε Ευάγγελος και ο αδελφός Σεργκέι που αποτελούν τους κεντρικούς χαρακτήρες του βιβλίου, και πλαισιώνονται από περιφερειακά πρόσωπα που αντιπροσωπεύουν οι γυναίκες στη ζωή του Βλαδίμηρου/Ευάγγελου Εσθήρ ή Έστα και Ελπινίκη, οι ανεψιές Ναταλία και Ίσκρα (η λέξη Σπίθα στα ρωσικά, όπως η εφημερίδα των εξόριστων Ρώσων σοσιαλιστών, πρώτος εκδότης ο Λένιν, πρώτο φύλλο στη Λειψία, 1.12.1900), ο δικαστής Λευτέρης Ορφανίδης, κυρίως ο μοιραίος Πέτρος Φωκάς. Στο τοπίο αυτό παρεμβαίνει ο πιστός και γι’ αυτό εξίσου μοιραίος σκύλος Άργος, «ένα λευκό, περήφανο Λαμπραντόρ».

Ο Ανδρέας Μήτσου έχει οργανώσει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, σύνθετη και πολυεπίπεδη πινακοθήκη τοπιογραφιών και προσωπογραφιών, με ποικίλες παραλλαγές επάνω σε ίδια θέματα, που αποδίδουν την πολυεστιακή παράθεση των γεγονότων με τις συχνές ανατροπές σε ό,τι αφορά τόσο το παρόν όσο και το παρελθόν στο πλαίσιο του κειμενικού κόσμου, με εστίαση στη συνακόλουθα πολύμορφη με συνεχείς ανατροπές παρουσία και συμπεριφορά της Αλεξάνδρας. Κορύφωση στην πινακοθήκη του Μήτσου με αυτές τις προϋποθέσεις αποτελεί η παραστατική αποκάλυψη του μισού ωραίου και μισού καμμένου προσώπου της Αλεξάνδρας με το περιφρονητικό βλέμμα ενός ψυχρού Ιανού.

Ο Ανδρέας Μήτσου έχει οργανώσει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, σύνθετη και πολυεπίπεδη πινακοθήκη τοπιογραφιών και προσωπογραφιών, με ποικίλες παραλλαγές επάνω σε ίδια θέματα.

Η Αλεξάνδρα κινείται μέσα σε περιβάλλον που προσδιορίζουν έννοιες, όπως: αρετή και κακία, αγάπη και έρως, απιστία, προδοσία, οργή και μίσος, θυμός και εκδίκηση, μετάνοια και συγχώρεση, εντελέχεια, θράσος και μοχθηρία, αλλοτρίωση και δικαιοσύνη, και αιωρείται σε διελκυστίνδες που ορίζει η αντιπαράθεση ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο που ακολουθεί την αμφίδρομη ροή του προσωπικού χρόνου μέχρι την πλήρη κατάργησή του, ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη φαντασία ή ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο όνειρο, ανάμεσα στον λόγο και στην πράξη, ανάμεσα στον Θεό και στον Διάβολο, κυρίως ανάμεσα στη ζωή και στην τέχνη.

Ένας πίνακας με έντονο βιωματικό και επομένως μυθικό (ανεξάρτητα από το αντικειμενικό) αντίκρισμα παγιδεύει τη μοίρα της Αλεξάνδρας: απεικονίζεται ένας τσαγγάρης καλόγερος που με το ένα χέρι κρατά βελόνα και ράβει ένα τρύπιο παπούτσι παιδιού, ενώ έχει το βλέμμα καρφωμένο στη φαλτσέτα που κρατά στο άλλο χέρι. Τον πίνακα έκλεψε ο πατέρας της Αλεξάνδρας από μουσείο της Μόσχας όπου εργαζόταν ως φύλακας, και από τότε ο πίνακας ακολουθεί την οικογένεια στις περιπέτειές της, μέρος των οποίων κατά τη μυθολογία της οικογένειας αντιπροσωπεύει ποινή για την κλοπή. Τον πίνακα κλέβει ο Πέτρος Φωκάς, στις παρυφές της θυελλώδους σχέσης του με την Αλεξάνδρα, και αυτομάτως δρομολογείται η διαδικασία και για τη δική του τιμωρία που κατάγεται από τη θεματική του πίνακα: η φαλτσέτα του τσαγγάρη καλόγερου λειτουργεί ως μυθική καταγωγή της φαλτσέτας, την οποία θέλησε να προσφέρει ως σύμβολο παρεξηγημένης πρότασης γάμου προς την Αλεξάνδρα ο αγροίκος και βίαιος Κοζάκος προκαλώντας τον εξίσου βίαιο θάνατό του, και η οποία έκτοτε παρέμεινε στην ιδιοκτησία της Αλεξάνδρας, για να χρησιμοποιηθεί στη συνέχεια καταρχήν ως όργανο αυτοχειρίας του αδελφού της Σεργκέι και τελικά ως όργανο απονομής δικαιοσύνης για την κλοπή του πίνακα με τον επίσης βίαιο φόνο του Πέτρου Φωκά από το χέρι της Αλεξάνδρας (ο οποίος πάντως φόνος αποδόθηκε σε αθίγγανους της περιοχής, και έτσι έκλεισε η υπόθεση).

Μετά τον φόνο η Αλεξάνδρα προσπαθεί να κάψει τον νεκρό Φωκά μαζί με τον πίνακα. Στη φωτιά επεμβαίνει ο πιστός σκύλος Άργος με αποτέλεσμα να μισοκαεί ο ίδιος καθώς και το μισό πρόσωπο της Αλεξάνδρας. Η κειμενική διαδρομή της Αλεξάνδρας καταλήγει στο μοναστήρι, ενώ την έξοδο από τον κόσμο του βιβλίου δείχνει ο εξαντλημένος Άργος με βαριεστημένο βλέμμα.

O Ανδρέας Μήτσου με ιδιαιτέρως ευρηματικό τρόπο προσφέρει μια εντυπωσιακή παραδειγματική εφαρμογή αφηγηματικής τέχνης, όπου λόγος άμεσος, απροσδόκητος, κυνικά ειρωνικός, παραστατικός, με έντονο χαρακτήρα προφορικότητας, πλήρης σκληρότητας που πάντως αφήνει μικρές έστω, αφύλακτες διόδους προς την τρυφερότητα.

Για μία ακόμα φορά (ας συνεκτιμήσουμε π.χ. με αυτή την ευκαιρία τα βιβλία Ο αγαπημένος των μελισσών 2010, ή Η εξαίσια γυναίκα και τα ψάρια 2014), ο Ανδρέας Μήτσου με ιδιαιτέρως ευρηματικό τρόπο προσφέρει μια εντυπωσιακή παραδειγματική εφαρμογή αφηγηματικής τέχνης, όπου λόγος άμεσος, απροσδόκητος, κυνικά ειρωνικός, παραστατικός, με έντονο χαρακτήρα προφορικότητας, πλήρης σκληρότητας που πάντως αφήνει μικρές έστω, αφύλακτες διόδους προς την τρυφερότητα, αποτελεί το όχημα για τη διεκπεραίωση των σημαινομένων κατά την οργάνωση της σύνθετης δομής του βιβλίου. Δεσπόζουσα θέση στην πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ως κεντρικός άξονας αυτής, καταλαμβάνει η Αλεξάνδρα που ενίοτε παραβιάζει τα όρια του κειμένου και επιδιώκει ρητά την επικοινωνία με τον αναγνώστη σαν μια εξωδιηγητική ικεσία για κατανόηση και αιτιολόγηση των πράξεών της. Τα γεγονότα που αποτυπώνονται στο βιβλίο και την αφορούν, αποτελούν υλικό του ημερολογίου της, όπου κυριαρχούν στη μορφή του λάιτ μοτίβ ο πίνακας με τον τσαγγάρη καλόγερο, η δίστομη φαλτσέτα και πρωτίστως τα εκατόν ενενήντα δύο σκαλοπάτια της Σκάλας Ποτέμκιν, όπου η Αλεξάνδρα σταματά στη μέση ακολουθώντας τον πατέρα της που δεν έχει τη δύναμη να προφτάσει, όπως ακριβώς σταματά στη μέση και η ζωή της καθώς ακολουθεί τον Πέτρο Φωκά.

Την οπτική της Αλεξάνδρας συμπληρώνει, σχολιάζει ή και ανατρέπει αφηγητής επίσης σε πρώτο πρόσωπο που δεν αποκαλύπτει το όνομά του, στο πλαίσιο δικής του έρευνας συναντά την Αλεξάνδρα στο μοναστήρι για τη διασταύρωση πληροφοριών και καλύπτει τα κενά ως προς την εξέλιξη της ιστορίας με υποθέσεις και με τη συνδρομή της φαντασίας του, ενώ τη ροή της αφήγησης ενισχύουν δύο κειμενικά πρόσωπα: ο δικαστής Ιορδανίδης με πληροφορίες από τη δική του οπτική για την ιστορία της Αλεξάνδρας, και ο Πέτρος Φωκάς με δικό του λογοτεχνικό, αφιερωμένο στην Αλεξάνδρα, «εγκιβωτισμένο» κείμενο («Το γεφύρι του ταχυδρόμου»).

Το ύφος του Ανδρέα Μήτσου στην προκειμένη περίπτωση προσδιορίζει ιδιαιτέρως η χρήση της μεταφοράς, καθώς μάλιστα συνδέεται με την οργάνωση των γραμματικών εικόνων, όπως: «Τα χρόνια κυλούσαν πίσω μου κοτρώνες», «μια απορία, μεγάλη σαν αρκούδα», «μου χώνει στα πλευρά το σιδερένιο αγκάθι … ο πόθος της εκδίκησης», «Την άκουσα τότε να φεύγει, τη μαγεία, από πάνω μου, συρίζοντας σαν φίδι, κομμένο στη μέση», επίσης: «Είναι σαν την πρωινή πάχνη πάνω από το ζεστό χώμα, την αχλύ. Και σαν την άλω. Το δαχτυλίδι που περιβάλλει τη σελήνη», ή ακόμα η παραστατική απόδοση της αντιπαράθεσης της Αλεξάνδρας με τον λύκο και της παρέμβασης των μελισσών (εμβληματική σύνθεση κειμένου).

alt
    Ο Ανδρέας Μήτσου
 

Άμεση συνάρτηση προς αυτά τα φαινόμενα διατηρεί και η αφοριστική διατύπωση, όπως: «Οι σοφίες δεν μ’ αρέσουνε. Σοφίες λένε οι γέροι και οι κακοί», «Τη συγχώρεση τη δίνει μόνο ο Θεός. Δεν είναι δουλειά των ανθρώπων».

Εξάλλου, το κείμενο προβάλλει ενδιαφέροντα στοιχεία μεταγλωσσικότητας, καταρχήν και κυρίως στη διάσταση της αυτοαναφορικότητας της γραφής (π. χ.: «Γιατί τα λέω με τέτοιον άτακτο ρυθμό όσα πράγματα μού καθορίζουν τη ζωή», «Ζητώ τη βοήθεια όποιου με διαβάζει… Θέλω να την πάρει ετούτη την ιστορία πάνω του. Να την κάνει δική του» όπου και αναφορά στη δημιουργική ανάγνωση), αλλά και στη διάσταση της αξιοποίησης των φαινομένων του λόγου ως βασικού παράγοντα για τη θεματική οργάνωση του βιβλίου (π. χ.: «Πάντα όταν βρισκόμουνα σε δυσκολία, κατέφευγα στις λέξεις», «Τις καθάριζα, τις στρογγύλευα, τις γυάλιζα να γίνουν διάφανες και να ξεγελάσουν οι λέξεις μου», «Εσύ βλέπεις πίσω από τις λέξεις. Όσα κρύβονται»).

Παράλληλα, εντοπίζουμε και ορισμένες διακειμενικές αναφορές (π. χ.: ο Αινείας που κουβαλά τον πατέρα του στους ώμους κατά την πορεία προς την εξορία, τα επικίνδυνα δώρα των Δαναών, η διπλή όψη του Ιανού, ρωσική λογοτεχνία, το εμβληματικό διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού με τον τίτλο Το μόνον της ζωής του ταξίδιον), ως επιλεκτικό σχολιασμό σημαινομένων και τεκμηρίωση της θεματικής οργάνωσης του βιβλίου.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο Ανδρέας Μήτσου για μία ακόμα φορά προτείνει στους αποδέκτες του βιβλίου του ποικίλες διαδρομές για τη δημιουργική επίσκεψη σε σημασιολογικά και αισθητικά πεδία από τον πυρήνα των πραγμάτων μέχρι και τον μακρινόν ορίζοντα αυτών, αποτρέποντας την επιφανειακή κατά λέξη πρόσληψη δεδομένων, είτε πρόκειται για ονόματα (μεταξύ των οποίων και της Αλεξάνδρας) είτε για καταστάσεις.

* Η ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΣΟΥΛΟΓΙΑΝΝΗ είναι διδάκτωρ Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και κριτικός βιβλίου.

 

altΗ Αλεξάνδρα
Ανδρέας Μήτσου
Εκδ. Καστανιώτη 2015
Σελ. 256, τιμή εκδότη €14,84

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΗΤΣΟΥ

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Πλατεία Κλαυθμώνος» του Γιώργου Συμπάρδη (κριτική) – Μυστικά και ψέματα σε καιρούς σκοτεινούς

«Πλατεία Κλαυθμώνος» του Γιώργου Συμπάρδη (κριτική) – Μυστικά και ψέματα σε καιρούς σκοτεινούς

Για το μυθιστόρημα του Γιώργου Συμπάρδη «Πλατεία Κλαυθμώνος» (εκδ. Μεταίχμιο). 

Γράφει η Άννα Αφεντουλίδου

Η ...

«Αλλοτεκοίτη» του Νίκου Ξένιου (κριτική)

«Αλλοτεκοίτη» του Νίκου Ξένιου (κριτική)

Για το μυθιστόρημα του Νίκου Ξένιου «Αλλοτεκοίτη – Εκεί που χάθηκε η βλάστηση» (εκδ. Κριτική). Κεντρική εικόνα: Η Μόνικα Βίτι στην «Κόκκινη έρημο» του Μικελάντζελο Αντονιόνι.

Γράφει η Χριστίνα Μουκούλη

«Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές / Είναι...

«Μια Μαρίνα Τζάφου» του Σωτήρη Δημητρίου (κριτική) – Mάρτυρες της ανθρώπινης κωμωδίας

«Μια Μαρίνα Τζάφου» του Σωτήρη Δημητρίου (κριτική) – Mάρτυρες της ανθρώπινης κωμωδίας

Για τη συλλογή διηγημάτων του Σωτήρη Δημητρίου «Μια Μαρίνα Τζάφου» (εκδ. Πατάκη). Κεντρική εικόνα: Στιγμιότυπο από την ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Προξενιό της Άννας». 

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Ο Σωτήρης Δημητρίου στη με...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Τσέχοφ στα καλύτερά του: «Γλάρος» και «Πλατόνοφ» στο πνεύμα του Ρώσου δραματουργού

Ο Τσέχοφ στα καλύτερά του: «Γλάρος» και «Πλατόνοφ» στο πνεύμα του Ρώσου δραματουργού

Για την παράσταση «Ο γλάρος» σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Διαμαντή στο Θέατρο Σημείο και την παράσταση «Πλατόνοφ» σε σκηνοθεσία Δανάης Σπηλιώτη στο Νέο Θέατρο Θησείον. Κεντρική εικόνα: Από την παράσταση «Ο γλάρος». Φωτογραφία © Σταύρος Χαμπάκης. 

Γράφει ο Νίκος Ξένιος ...

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από βιβλίο του Δημοσθένη Δαββέτα «Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» (Επίμετρο: Μάνος Στεφανίδης) το οποίο θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

Αφιέρωμα στην πολύπτυχη εικαστική δραστηριότητα του Μάρκου Καμπάνη, στην Εθνική Βιβλιοθήκη

Αφιέρωμα στην πολύπτυχη εικαστική δραστηριότητα του Μάρκου Καμπάνη, στην Εθνική Βιβλιοθήκη

Στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, μεγάλο αφιέρωμα στον Μάρκο Καμπάνη από τις 15 Δεκεμβρίου μέχρι και τις 18 Φεβρουαρίου 2024.

Επιμέλεια: Book Press

Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος παρουσιάζει από τις 15 Δεκεμβρίου 2023 έως τις ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

«Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» του Δημοσθένη Δαββέτα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από βιβλίο του Δημοσθένη Δαββέτα «Το τέλος της Αισθητικής; Τεχνομηδενισμός και Σύγχρονη Τέχνη» (Επίμετρο: Μάνος Στεφανίδης) το οποίο θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Ο Γιουγκοσλάβος» της Άνα Βούτσκοβιτς (προδημοσίευση)

«Ο Γιουγκοσλάβος» της Άνα Βούτσκοβιτς (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Άνα Βούτσκοβιτς [Ana Vučković] «Ο Γιουγκοσλάβος» (μτφρ. Απόστολος Θηβαίος), το οποίο κυκλοφορεί αρχές Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η ΜΠΑΝΑΝΑ

...
«Η καρδερίνα» της Ντόνα Ταρτ (προδημοσίευση)

«Η καρδερίνα» της Ντόνα Ταρτ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Ντόνα Ταρτ [Donna Tartt] «Η καρδερίνα» (νέα μτφρ. Μιχάλης Δελέγκος), το οποίο κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Στον επάνω όροφο έκανε παγωνιά, καθώς τα...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

12 βιβλία που μας φέρνουν κοντά στην επιστήμη: Από την Τεχνητή Νοημοσύνη στα Φράκταλ, από τον Χρόνο στους Αλγόριθμους

12 βιβλία που μας φέρνουν κοντά στην επιστήμη: Από την Τεχνητή Νοημοσύνη στα Φράκταλ, από τον Χρόνο στους Αλγόριθμους

Είναι βιβλία που φέρνουν τις επιστήμες (κυρίως θετικές) πιο κοντά μας και τις κάνουν πιο εύληπτες και γοητευτικές. Επιλέγουμε ορισμένα από τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα. Κεντρική εικόνα: Ο Ράσελ Κρόου, ως ο μαθηματικός Τζον Νας, στην ταινία «Ενας υπέροχος άνθρωπος», του Ρον Χάουαρντ.

...
13 σημαντικοί σκηνοθέτες του κινηματογράφου που έγραψαν λογοτεχνία

13 σημαντικοί σκηνοθέτες του κινηματογράφου που έγραψαν λογοτεχνία

Αρκετοί σκηνοθέτες ασχολήθηκαν κάποια στιγμή στη ζωή τους με τη συγγραφή μυθοπλασίας και σε αυτό το άρθρο ξεχωρίσαμε δεκατρείς από αυτούς, που έχουν εκδώσει ερεθιστικά μυθιστορήματα και συλλογές διηγημάτων που κυκλοφορούν στη γλώσσα μας. Στην κεντρική φωτογραφία, ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι [Pier Paolo Pasolini].

...
Τρεις νέες ποιητικές φωνές από τις εκδόσεις Ιωλκός

Τρεις νέες ποιητικές φωνές από τις εκδόσεις Ιωλκός

Τρεις ποιητικές συλλογές που μόλις κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Ιωλκός και με τις οποίες τρεις νέοι ποιητές κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση.

Επιμέλεια: Book Press

Στην ποιητική συλλογή του Γιάννη Ξέστερνου  ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ