mustirio agapis390

Για τη συλλογή διηγημάτων του Βασίλη Δημητράκου, Το μυστήριο της αγάπης (εκδ. Μπιλιέτο).

Του Παναγιώτη Γούτα

Ο Βασίλης Δημητράκος (γενν. 1962) συγκέντρωσε τα έως τώρα διηγήματά του –πέντε τον αριθμό– σε κομψή έκδοση του Μπιλιέτου, με τον γενικό τίτλο Το μυστήριο της αγάπης, το 2006, έκδοση εμπλουτισμένη με σχέδια του αδελφού του, ζωγράφου, Γιάννη Δημητράκη. Τα διηγήματα δεν ακολουθούν χρονολογική σειρά. Δύο απ’ αυτά, Το μυστήριο της αγάπης και Μόνιμο σύμπτωμα της αρρώστιας μου, είχαν τυπωθεί το 1997 με τον τίτλο Χωνευτήρι, ενώ άλλα δύο, Ο μοναχός είναι σκυλί παιδί μου  (μετέπειτα Το σκυλί) και Το μυστικό της ρέγκας, είχαν πρωτοκυκλοφορήσει ως οκτασέλιδο, τον Μάρτιο του 2003. Στην έκδοση του 2006 προστέθηκε μόνο το διήγημα Το πετραχήλι και ο ασπρούλης μου, που είναι και το πιο πρόσφατο, αφού γράφτηκε το 2005, και προτάσσεται στην εν λόγω συλλογή.

Ας διατρέξουμε τις πέντε ιστορίες του βιβλίου, που αποτελούν και το πεζογραφικό corpus του λογοτέχνη και εκδότη.

Το πετραχήλι και ο ασπρούλης μου είναι μια παιδική ανάμνηση του αφηγητή. Ήρωας ένα εννιάχρονο παιδί που τον έχουν συνεπάρει τα λόγια της εξόδιου ακολουθίας, τα πετραχήλια και, γενικώς, οι εκκλησιαστικές συνήθειες. Ο ήρωας-αφηγητής συμμετέχει στον θάνατο του αγαπημένου του ζώου, ενός κουνελιού, του Ασπρούλη, μόνο και μόνο για να νιώσει τον πόνο του θανάτου, το ρίγος της συντριβής, και η απώλεια μιας αγαπημένης ψυχής να του μαλακώσει την καρδιά. Γράφει ο Δημητράκος. «Είχα τη μανία με κάθε τρόπο να προκαλώ, να επιδεινώνω τη θλίψη μου. Μόνο βουρκωμένος και θολωμένος απ’ τη στενοχώρια, έπαιρνε φωτιά η ψυχή μου. Είχα αιτία για προσευχή, έτσι ένιωθα να πιάνουν τόπο τα τροπάρια που έψαλα. Με παρηγορούσε που μαλάκωνα περίεργα, εξαντλημένος καθώς ήμουν από αυτήν την περιπέτεια, γινόταν βάλσαμο η προσευχή μου».

Στο διήγημα Το μυστήριο της αγάπης ο ήρωας-αφηγητής είναι παπαδάκι και βοηθάει τον υπερήλικα ιερέα της ενορίας να τελέσει το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Κάποιες φορές, όταν πέφτουν στο έδαφος κάποιες σταγόνες της Θείας Κοινωνίας, ο ίδιος φέρνει βαμβάκι και οινόπνευμα για να καούν τ’ απομεινάρια και να πεταχτούν στο χωνευτήριο. Συγκλονιστικό το τέλος του διηγήματος, όπου ένας άλλος ιερέας, ο παπα-Θανάσης, σέρνεται στο δάπεδο της εκκλησίας να γλείψει τα απομεινάρια, μες στις λάσπες και τα χώματα των παπουτσιών των εκκλησιαζομένων, γιατί θεωρείται αμαρτία να χυθεί έστω και μία σταγόνα Θείας Κοινωνίας κάτω. Μέσα από τέτοια βιώματα, ο αφηγητής-συγγραφέας προσκυνάει το μυστήριο της αγάπης.

Ο αφηγητής προσπαθεί να εξαφανίσει με κάθε τρόπο κάποια καρκινώματα στον κορμό ενός δέντρου, που του θύμισαν ανέλπιστα τη δική του περίπτωση.

Στο Μόνιμο σύμπτωμα της αρρώστιας μου θίγεται θαυμάσια το ασυμβίβαστο της χριστιανικής ηθικής με το πάθος και την έξαψη των ομοερωτικών συνευρέσεων. Γράφει ο Δημητράκος στη σελ. 25: «Ο φίλος με τις χριστιανικές κουβέντες για εγκράτεια και τις νουθεσίες περί ειλικρίνειας, φαινόταν τώρα υποκριτής στα μάτια μου. Ήμουν απ’ αυτούς που το πρωί κάνουν τον σταυρό τους σε κάθε εικονοστάσι και το βράδυ χάνονται σε σκοτεινές γειτονιές, για τα περαιτέρω. Κατάπιε τη γλώσσα του, παράτησε το ποτήρι με το κονιάκ πάνω στο τραπέζι και έφυγε δίχως να ρίξει ματιά πίσω του.» Πρόκειται για την αντίδραση ενός φίλου του ήρωα-αφηγητή, που αποκόπτεται από την παρέα του και ξεμένει οικονομικά επειδή τον εκμεταλλεύτηκε στη Θεσσαλονίκη ένας γιατρός στο Αφροδισίων, για τη θεραπεία κάποιων κονδυλωμάτων που απέκτησε ύστερα από ένα «στρίμωγμα πίσω απ’ την έρημη σκοπιά του Τσιρογιάννη, στην Καλαχάρη…». Η οδύνη της αρρώστιας περιπλέκεται θαυμάσια με τις τύψεις και τις ενοχές του αφηγητή για την πράξη του. Αντιγράφω από τη σελ. 26: «Έμπηγα τα νύχια μου στις πληγές και η φαγούρα μπερδευόταν με τον πόνο, έτσι όλη αυτή η οδύνη σαν να με ανακούφιζε – αυτή η διάλυση με έκανε να νιώθω όλο και πιο μικρός. Σαν ένα τιποτένιο μυρμήγκι πάνω στο σεντόνι ήμουν, όταν φώτισαν οι γρίλιες. Μες στην εξάντληση, πιο ήρεμος ένιωθα τώρα.». Στο τέλος, ο αφηγητής προσπαθεί να εξαφανίσει με κάθε τρόπο κάποια καρκινώματα στον κορμό ενός δέντρου, που του θύμισαν ανέλπιστα τη δική του περίπτωση, αφήνοντάς του σαν στάμπα μέσα του «το μόνιμο σύμπτωμα της αρρώστιάς του». Πρόκειται για αριστοτεχνικό διήγημα, γραμμένο με έντονη εξομολογητική διάθεση, τόλμη και στοιχεία καφκικού τύπου στην όλη δομή του – νομίζω  το καλύτερο πεζό κείμενο που έγραψε ως τώρα ο Δημητράκος.

Το Σκυλί είναι ένα κείμενο μιας παλάμης, πυκνό, ουσιαστικό, που μιλάει για τις συνήθειες, τις μετάνοιες αλλά και τη σοφία των μοναχών, αναδεικνύει τους διαφορετικούς τύπους μοναχών που μπορεί να συναντήσει κάποιος σε μοναστήρια, θυμίζει έντονα εκκλησιαστική παραβολή, παρά τη σκληρή του αλήθεια όμως, δεν αποφεύγει, στο τέλος, μια νότα διδακτισμού.

Τέλος, Το μυστικό της ρέγκας. Με φόντο το Περιβόλι της Παναγίας, ένας νέος περιηγητής με ομοφυλοφιλικές τάσεις και κάποιες, λιγοστές ανάλογες εμπειρίες, πάει συστημένος σ’ έναν γέροντα για να του ανοίξει την καρδιά του. Ο γέροντας τον προλαβαίνει και διαβάζοντας την ψυχή του και διακρίνοντας την ταραχή και την αμηχανία του, του αποκαλύπτει το μυστικό μιας ρέγκας, κρεμασμένης στον τοίχο, πάνω απ’ τις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας. Τα λόγια του γέροντα λειτουργούν ως φάρμακο, ως βάλσαμο για να καταλαγιάσει στην ψυχή του νέου η ερωτική κάψα που την καίει αλλά και οι τύψεις για τις ερωτικές του επιλογές.

Κάποιες γενικές επισημάνσεις, τώρα, για το πεζογραφικό έργο του Βασίλη Δημητράκου.

1. Ο Δημητράκος είναι ολιγογράφος, ωστόσο αυτό του το βιβλίο, Το μυστήριο της αγάπης, με τα 5 μόλις διηγήματα, είναι σημαντικό και αξιοσημείωτο. Μπορεί, λόγω του μικρού αριθμού των κειμένων, να μην του προσδίδει ακόμα την ιδιότητα του πεζογράφου, είναι αρκετό όμως –κατά τη γνώμη μου– για να τον συμπεριλάβει στις αξιοπρόσεχτες φωνές της γενιάς του.

2. Ο λόγος του Δημητράκου είναι γυμνός, αυθεντικός, εξομολογητικός, άλλοτε πρωτοπρόσωπος κι άλλοτε τριτοπρόσωπος, δίχως περιττά φτιασίδια και εξεζητημένες φράσεις, όπου με ξεκάθαρο και ευθύβολο τρόπο περιγράφει ή αφηγείται βιώματά του, τα οποία άλλοι λογοτέχνες που, πιθανόν, έζησαν παρόμοιες καταστάσεις με τις δικές του, δεν θα είχαν τα κότσια και την τόλμη να τα εκθέσουν και να τα εξομολογηθούν –στην καλύτερη των περιπτώσεων θα το έκαναν παραλλάσσοντας ή συσκοτίζοντας τα γεγονότα, και, ασφαλώς, με ψευδώνυμο.

3. Η πύκνωση των διηγημάτων είναι αξιοπρόσεχτη, σε σημείο που ένας παρατηρητικός αναγνώστης να διακρίνει πως οι ιστορίες του Δημητράκου κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι εκτεταμένα διηγήματα ή ακόμα και νουβέλες εν περιλήψει. Προφανώς όλη αυτή η συμπύκνωση είναι θέση και άποψη του συγγραφέα και γίνεται συνειδητά, γιατί οι φλυαρίες και οι πλατειασμοί που απαιτεί ένα εκτεταμένο κείμενο δεν ταιριάζουν με τη φιλοσοφία και την πεποίθησή του.

4. Υπάρχουν έντονες αλλά χωνεμένες επιδράσεις από τη γραφή της Σχολής ή, καλύτερα, της τάσης της Διαγωνίου, και ειδικά από τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, το έργο του οποίου και επηρέασε τον Δημητράκο και μελετήθηκε συστηματικά από τον ίδιο, ώστε να προκύψει και ένα δοκιμιακού τύπου βιβλίο (μελέτη) για την ποίηση του ερωτικού ποιητή της Θεσσαλονίκης. (Μιλώ για το βιβλίο Ο ανυπεράσπιστος καημός του Ντίνου Χριστιανόπουλου, Εκδ. Μπιλιέτο, 1988, 2004).

5. Στα πεζά του Δημητράκου –όπως και στα ποιήματά του– υπάρχει ένα αλλόκοτο συνταίριασμα (κράμα) θρησκευτικής πίστης και ομοερωτισμού, κάτι που συναντούμε και στο έργο του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Ορθόδοξα λιβάνια και ψαλμωδίες από τη μια, ανορθόδοξοι έρωτες από την άλλη. Φαίνεται πως ο Δημητράκος, μέσα από την ιαματική διαδικασία της γραφής, ισορροπεί μέσα του αντίρροπες καταστάσεις και ψυχικές διεργασίες, ενώ οι τύψεις, οι ενοχές, ο πυρετός του έρωτα που τον κυριεύει, κάποιες αυτοκαταστροφικές τάσεις του μέσα από τις ενέργειες των ηρώων του, όλο αυτό το ψυχικό ξεγύμνωμα που υφίσταται ενώπιον φίλων και γνωστών, όλα τα παραπάνω μεταποιούνται μέσω της τέχνης του (ποιητικής ή πεζογραφικής) σε γυμνό, τολμηρό, δραστικό λόγο που καθηλώνει τον αναγνώστη και πείθει για την αληθοφάνειά του.

6. Οι ήρωες των διηγημάτων του Δημητράκου –ακόμη κι αν το βιβλίο και τα κείμενα είναι βιωματικά, οφείλουμε να διαχωρίζουμε τον εκάστοτε ήρωα-αφηγητή από το πρόσωπο του συγγραφέα· αυτό είναι και προσωπική μου θέση– είναι συχνά έμπλεοι αγωνίας, ταραχής, έντονων παθών, αλληλοσυγκρουόμενων συναισθημάτων, τύψεων και ενοχών για ανομολόγητες σκέψεις ή πράξεις που τους καταβάλλουν, και ψάχνουν απεγνωσμένα διέξοδο σε μοναστήρια, γιατρούς ή έμπιστους φίλους, ελπίζοντας, οι τελευταίοι, να τους καταλάβουν και να τους συναισθανθούν μέσω της εξομολόγησης. Ζουν μια εμπύρετη ζωή που συχνά καταντάει μαρτύριο ή επίγεια κόλαση, ωστόσο, στο τέλος, αντέχουν, ισορροπούν και επιβιώνουν.

7. Τα διηγήματα του Δημητράκου είναι απολύτως προσωπικά. Δεν θα συναντήσουμε πουθενά κοινωνικές ή πολιτικές νύξεις, ούτε απόπειρα έκφρασης κάποιας συλλογικότητας – για να χρησιμοποιήσω μια λέξη της εποχής και των καιρών μας, που τείνει να φθαρεί (αν ήδη δεν έχει φθαρεί) από την υπερβολική της χρήση. Υπ’ αυτήν την έννοια ο Δημητράκος είναι ένας ιδιοσυγκρασιακού τύπου λογοτέχνης, συνεχίζοντας τον τρόπο και τη γραφή του Ιωάννου και του Χριστιανόπουλου.

8. Υπάρχει διδακτισμός, κυρίως λόγω του κολλήματος που έχει με τη θρησκεία, αλλά νομίζω πως είναι ελεγχόμενος και δεν ενοχλεί, τουλάχιστον όχι τόσο όσο στην περίπτωση του Χριστιανόπουλου ή άλλων πεζογράφων, που ακολούθησαν ή ακολουθούν το παράδειγμά του.

Απελευθερώνει τις ιστορίες του από ένα συμβατικό και παγιωμένο corpus, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο εμπλουτισμού αυτής της, ας την ονομάσουμε, λογοτεχνικής σειράς με καινούργια διηγήματα παρόμοιου ύφους και γραφής.

9. Ο Δημητράκος θέλοντας να διαρρήξει το άρρηκτο και συμπαγές χαρακτήρα της συλλογής Το μυστήριο της αγάπης, τυπώνει, πλέον, χωριστά, ένα ένα, τα πέντε έως τώρα διηγήματά του, έχοντας ως υπότιτλο κάθε φορά τη φράση Μικρές σελίδες αυτοβιογραφίας. Με τον τρόπο αυτό απελευθερώνει τις ιστορίες του από ένα συμβατικό και παγιωμένο corpus, αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο εμπλουτισμού αυτής της, ας την ονομάσουμε, λογοτεχνικής σειράς με καινούργια διηγήματα παρόμοιου ύφους και γραφής, ενώ λύνει και τις εκκρεμότητές του με τη λογοτεχνική κριτική κάνοντάς μας σαφές πως αυτοβιογραφείται, προφανώς επηρεασμένος από τον τρόπο με τον οποίο αυτοβιογραφείται ο Σφυρίδης, για τον οποίον χαρακτηριστικά έχει επισημάνει ο Μανόλης Ξεξάκης πως «κάνει τη ζωή του τέχνη» και ακόμα ο Μάνος Κοντολέων που έγραψε πως «κάθε διήγημα του Σφυρίδη μοιάζει σαν κεφάλαιο ενός αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος». Παράλληλα, ο Δημητράκος. αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να γράψει στο μέλλον και άλλου τύπου διηγήματα, ακόμα και νουβέλα. Δεν υπάρχει λοιπόν η παραμικρή αμφιβολία πως στην περίπτωσή του, όπως και στις περιπτώσεις άλλων ομοτέχνων του, συγγραφέας και αφηγητής ταυτίζονται πλήρως στο έργο του. Αυτό, φυσικά, πέρα από λογοτεχνικού τύπου διασαφήνιση και χρηστικότητα αναφορικά με το είδος εκείνο στο οποίο θα καταταχτεί από τους μελετητές της λογοτεχνίας, κρύβει, ως πράξη και αποκάλυψη, και περίσσια τόλμη.

10. Τα φοιτητικά και στρατιωτικά χρόνια που ο Βασίλης Δημητράκος πέρασε στη Θεσσαλονίκη, η αγάπη του για τους λογοτέχνες της πόλης, ο βιωματικός και εξομολογητικός τρόπος γραφής του, η πνευματική του σχέση με τη Διαγώνιο και τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, αλλά και αργότερα η εκδοτική του δραστηριότητα (οι εκδόσεις «Μπιλιέτο» εδρεύουν στην Παιανία, αλλά, αισθητικά και καλλιτεχνικά, συνεχίζουν, με κάποιες διαφοροποιήσεις, την παράδοση του περιοδικού «Διαγώνιος» και των εκδόσεών του), σε συνδυασμό με τους πάμπολλους Θεσσαλονικιούς και Βορειοελλαδίτες λογοτέχνες που τύπωσαν στο «Μπιλιέτο», όλα τα παραπάνω εντάσσουν τον Δημητράκο στο περιβάλλον και στον κύκλο των λογοτεχνών της Θεσσαλονίκης.

dimitrakos-photoΘα κλείσω αυτό το κείμενο, επισημαίνοντας ένα άλλο αξιοπρόσεκτο ταλέντο του Δημητράκου, που δεν αφορά την ποίησή του, την πεζογραφία του ή την εκδοτική φιλοκαλία του. Ο Δημητράκος, αρχής γενομένης από τη συγκεντρωτική συλλογή ποιημάτων του Στίγματα φέρω, κοσμεί τα εξώφυλλα κάποιων βιβλίων των εκδόσεων Μπιλιέτο, δικά του ή άλλων λογοτεχνών, με δικές του εικαστικές συνθέσεις. Στο Στίγματα φέρω έχουμε στο εξώφυλλο φωτογραφία μικρών γλυπτών του, ποιημένα από κερί, ξύλο και κόκαλο, για τα οποία ο ποιητής Βασίλης Αμανατίδης σχολίασε χαρακτηριστικά στο τεύχ. 102-103 του περιοδικού Εντευκτήριο: Μοιάζουν με τα ποιήματά του. Πρωτεϊκά υλικά, απομάκρυνση του περιττού, υπόγεια ανάδειξη του «άυλου» – μιας αφαίρεσης που προκύπτει από το απολύτως συγκεκριμένο και απτό. Το ίδιο συνέβη και στο δικό μου βιβλίο, τη συλλογή μικρών πεζών Μικρό παιδί σαν ήμουνα με το δυνατό πορτρέτο ενός μικρού παιδιού, θέμα απόλυτα συμβατό με το περιεχόμενο του βιβλίου, που αρκετοί αναγνώστες, εκ παραδρομής και εκ συνηθείας, το εξέλαβαν ως έργο του αδελφού του, Γιάννη Δημητράκη. Τέλος, και στις τελευταίες ανατυπώσεις δύο διηγημάτων του, ο Δημητράκος φανερώνει το εικαστικό του ταλέντο με μια ροδιά και ένα σχέδιο για δάπεδο σολέα, που έχει δυο οπτικές αναγνώσεις: Ένα ποτήριο ή σάκος δεσπότη. Φαίνεται, λοιπόν, πως σε μια μελλοντική παρουσίαση του συνολικού του έργου, πέρα από τον άνθρωπο, τον ποιητή, τον πεζογράφο και τον εκδότη Βασίλη Δημητράκο θα πρέπει, μάλλον, να μας απασχολήσει και η εξέλιξή του ως εικαστικός δημιουργός.

Το κείμενο εκφωνήθηκε στις 12/11/2014, σε εκδήλωση-αφιέρωμα στον Βασίλη Δημητράκο, στην Κεντρική Δημοτική βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης.

*Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΟΥΤΑΣ είναι συγγραφέας και εκπαιδευτικός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.  

altΤο μυστήριο της αγάπης
Βασίλης Δημητράκος
Μπιλιέτο 2006
Σελ. 48, τιμή € 8,52

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Σα μαγεμένο το μυαλό μου» του Θανάση Σκρουμπέλου (κριτική) – Τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα

«Σα μαγεμένο το μυαλό μου» του Θανάση Σκρουμπέλου (κριτική) – Τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα

Για το βιβλίο του Θανάση Σκρουμπέλου «Σα μαγεμένο το μυαλό μου – Ιστορίες και εικόνες, ταξίμια της λαϊκής ψυχής» (εκδ. Τόπος). Κεντρική εικόνα: Ο Βασίλης Αυλωνίτης από την ταινία «Ο θησαυρός του μακαρίτη» (1959) σε σενάριο και σκηνοθεσία του Νίκου Τσιφόρου.

Γράφει ο Γιώργος Ν. Περαντωνάκης ...

«Τέλος πάντων» του Αχιλλέα ΙΙΙ (κριτική) – Ευφάνταστες λεπτομέρειες από το τέλος του κόσμου

«Τέλος πάντων» του Αχιλλέα ΙΙΙ (κριτική) – Ευφάνταστες λεπτομέρειες από το τέλος του κόσμου

Για τη συλλογή διηγημάτων του Αχιλλέα ΙΙΙ «Τέλος πάντων» (εκδ. Ίκαρος). Κεντρική εικόνα: από την ταινία «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» του Michel Gondry.

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Τέλος ατελεύτητο για κάτι που ουδείς ...

«Δυναμώστε τη μουσική, παρακαλώ» του Μιχάλη Μαλανδράκη (κριτική) – Ανάμεσα στη φρίκη και στην ελαφρότητα

«Δυναμώστε τη μουσική, παρακαλώ» του Μιχάλη Μαλανδράκη (κριτική) – Ανάμεσα στη φρίκη και στην ελαφρότητα

Για το μυθιστόρημα του Μιχάλη Μαλανδράκη «Δυναμώστε τη μουσική, παρακαλώ» (εκδ. Πόλις). Κεντρική εικόνα: φωτογραφία από το Σεράγεβο.

Γράφει η Χριστίνα Μουκούλη

Λένε ότι ένας δημοσιογράφος πρέπει «να κρατάει απόσταση απ’ όλα...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Ανορθογραφίες επιμελητών» – Μια επιστολή του Διονύση Χαριτόπουλου

«Ανορθογραφίες επιμελητών» – Μια επιστολή του Διονύση Χαριτόπουλου

Λάβαμε από τον Διονύση Χαριτόπουλο την παρακάτω επιστολή, σχετικά με την επιλογή κριτικών κειμένων του Κωστή Παπαγιώργη που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη με τον τίτλο «Κωστής Παπαγιώργης: Τα βιβλία των άλλων 1, Έλληνες συγγραφείς», το 2020. 

Επιμέλεια: Book Press

...
«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

«Γυναικεία Βραβεία non fiction 2024»: Ανακοινώθηκε η βραχεία λίστα

Η νικήτρια του βραβείου Women's Prize για non-fiction βιβλία θα ανακοινωθεί στις 13 Ιουνίου. Κεντρική εικόνα, μια από τις υποψήφιες για το βραβείο: η συγγραφέας και αρθρογράφος Ναόμι Κλάιν © The University of British Columbia.

Επιμέλεια: Book Press

...
Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

«Μακγκάφιν» του Βαγγέλη Γιαννίση (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Γιαννίση «Μακγκάφιν», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 21 Μαρτίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ
37.947408, 23.641584

 «Αφού σου ...


«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

«Το μποστάνι του Μποστ» του Κωνσταντίνου Κυριακού (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Κυριακού «Το μποστάνι του Μποστ – Μια σύνθεση / συμπλήρωση / διασκευή κειμένων του Μποστ», το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

«Όλα μαύρα» της Δήμητρας Παπαδήμα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Δήμητρας Παπαδήμα «Όλα μαύρα», το οποίο θα κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Τι είμαστε εμείς μπροστά σε αυτά τα κτήνη, ρε; Τι είμαστε; Άγιοι. Και φόνο να...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Τρία μυθιστορήματα με άρωμα εποχής και μυστηρίου από τα Ελληνικά Γράμματα

Για τα μυθιστορήματα «Strangers in the Night» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά) της Χέδερ Γουέμπ [Heather Webb], «Τα Μυστήρια της Μις Μόρτον Μόρτον» (μτφρ. Χρήστος Μπαρουξής) της Κάθριν Λόιντ [Catherine Lloyd] και «Κωδικός Coco» (μτφρ. Γιάννης Σπανδωνής) της Τζιόια Ντιλιμπέρτο [Gioia Diliberto]. Τρία μυθιστορήματα που μας μεταφ...

Τι διαβάζουμε τώρα; 21 καλά βιβλία λογοτεχνίας που βγήκαν πρόσφατα

Τι διαβάζουμε τώρα; 21 καλά βιβλία λογοτεχνίας που βγήκαν πρόσφατα

Επιλέξαμε 21 βιβλία ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας που κυκλοφόρησαν πρόσφατα.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Οι πρώτοι μήνες του 2024 έχουν φέρει πολλά και καλά βιβλία πεζογραφίας. Κι αν ο μέσος αναγνώστης βρίσκεται στην καλύτερη περίπτωση σε σύγχυση, στη χειρότερη σε άγχ...

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Επανάσταση 1821: 11 βιβλία για τον Αγώνα των Ελλήνων

Ενόψει της 25ης Μαρτίου, επιλέγουμε έντεκα βιβλία που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τα περίπλοκλη όσο και μοναδική διαδοχή γεγονότων που ήταν η Ελληνική Επανάσταση. Kεντρική εικόνα: έργο του Λουντοβίκο Λιπαρίνι «Ο όρκος του λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι» (περίπου 1850), μουσείο Μπενάκη.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

02 Απριλίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών: 20 έργα-ποταμοί από την παγκόσμια λογοτεχνία

Πολύτομα λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα-ποταμοί, βιβλία που η ανάγνωσή τους μοιάζει με άθλο. Έργα-ορόσημα της παγκόσμιας πεζογραφίας, επικές αφηγήσεις από την Άπω Ανατ

ΦΑΚΕΛΟΙ