alt

Σκέψεις για τη βραβευμένη συλλογή διηγημάτων του Χριστόφορου Μηλιώνη «Τα φαντάσματα του Γιορκ» (εκδ. Κέδρος), είκοσι χρόνια έπειτα από την πρώτη κυκλοφορία της.

Του Δημήτρη Χριστόπουλου

Αυτές τις μέρες είθισται να προτείνονται λίστες ευπώλητων βιβλίων της χρονιάς που φεύγει. Βιβλία για όλα τα γούστα. Επειδή όμως το βιβλίο δεν έχει ημερομηνία λήξης, αξίζει να δούμε πώς θα αποτιμούσαμε σήμερα μια διηγηματογραφική συλλογή που εκδόθηκε πριν από είκοσι χρόνια και η οποία τιμήθηκε με το Βραβείο Διηγήματος (2000) του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ. Με αυτόν τον τρόπο ίσως θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε ένα μέτρο στις βιβλιοκρισίες μας χωρίς κατ’ ανάγκην να επηρεαζόμαστε από τους σημερινούς μηχανισμούς προώθησης των έργων του πολιτισμού. 

«Προσκλητήριο αλλοτινών φίλων και συγγενών… Σε ορισμένα από τα καινούργια διηγήματα ο Χριστόφορος Μηλιώνης δίνει στο βιωματικό καταστάλαγμα τις αποχρώσεις του υπερφυσικού», θα επισημάνει η Μάρη Θεοδοσοπούλου.

Καθώς συμπληρώνονται τρία χρόνια από τον θάνατο αυτού του σπουδαίου μεταπολεμικού συγγραφέα, σκέφτηκα πως αντί για τα άχρωμα φιλολογικά μνημόσυνα που συνηθίζονται στις ανάλογες περιπτώσεις, να μιλήσουμε για ένα βραβευμένο βιβλίο που ίσως πολλοί δεν γνωρίζουν, εστιάζοντας το ερευνητικό ενδιαφέρον μας στο ομώνυμο διήγημα.

Για τα δέκα διηγήματα της συλλογής Τα φαντάσματα του Γιορκ υπάρχει ομοφωνία ως προς τη δεσπόζουσα που τα διέπει: «Προσθέτουν στη θεματική του μια άλλη πτυχή, εφόσον το φάσμα, η φαντασία κι η επικοινωνία με το επέκεινα προσδίδουν στην αφήγηση ακόμα μεγαλύτερη εσωτερικότητα», θα γράψει η Ελισάβετ Κοτζιά. «Ιστορίες για τα φαντάσματα αγαπημένων ανθρώπων αλλά και πόλεων, γραμμένες με νοσταλγία, προπάντων, με μελαγχολική διάθεση για την ισοπέδωση της σύγχρονης ζωής», διαβάζουμε σε κριτικό σημείωμα που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα». «Προσκλητήριο αλλοτινών φίλων και συγγενών… Σε ορισμένα από τα καινούργια διηγήματα ο Χριστόφορος Μηλιώνης δίνει στο βιωματικό καταστάλαγμα τις αποχρώσεις του υπερφυσικού», θα επισημάνει η Μάρη Θεοδοσοπούλου. «Τα φαντάσματα του Γιορκ αντιπροσωπεύουν τη βασανιστική σύγκρουση ανάμεσα στο άχρωμο (και εν πολλοίς κενό) παρόν και στο έντονα βιωμένο (όχι, όμως, εξιδανικευμένο) παρελθόν, σε μια ατέρμονη διαδικασία ανάδυσης της χαμένης νιότης και ξεχασμένων ή σβησμένων προσώπων της, που αίφνης ξαναζωντανεύουν στο εσωτερικό μιας αφήγησης», θα παρατηρήσει καίρια ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου. «Ο Χριστόφορος Μηλιώνης με λόγο υπαινικτικό και τρόπο αφαιρετικό μας κάνει αβίαστα συνενόχους του –που πάει να πει συγκάτοικους– στο παράλογο, στη μαγεία και στο θαύμα», σχολιάζει ο Κώστας Ακρίβος. «Η συλλογή αυτή με τον χαρακτηριστικό τίτλο και την οπτικοποίηση των φασμάτων του παρελθόντος μάς επιτρέπει να δούμε με ποιον τρόπο το παρελθόν στοιχειώνει τους ήρωές του, γιατί βρίσκεται βασανιστικά ζωντανό στο παρόν τους» θα γράψει η Έρη Σταυροπούλου (2011: 58 & 59). 

Ο συγγραφέας, αντιμέτωπος με τη φθορά του χρόνου (Μάλλον βάρυνα. Ή κόντυνε ο σπάγκος μου), στρέφεται προς τον χώρο της ατομικότητας, για να πολεμήσει με τα φαντάσματα και τους φόβους του παρελθόντος που διαρκώς –με διάφορες αφορμές εμφανίζονται μπροστά του– όπου κι αν βρίσκεται ο αφηγητής του, στην Αθήνα, στα Γιάννενα ή στην Αγγλία. Ουσιαστικά κάνει ένα προσκλητήριο χαμένων φίλων και αγαπημένων προσώπων, όπως ακριβώς στο διήγημα «Ακούω τον άνεμο». Άλλοτε με μια βιντεοκάμερα, άλλοτε με μια φωτογραφική μηχανή, με ένα μαγνητόφωνο ή με έναν υπολογιστή ή και με ένα γράμμα του πατέρα· κάποιες φορές με αφορμή ένα «Αφιέρωμα στη Θεσσαλονίκη-Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης», την παρακολούθηση του πατρινού καρναβαλιού από την τηλεόραση, ένα ταξίδι, Πασχαλόγιορτα, στην Κρήτη ή, τέλος, με ένα νοερό ταξίδι στον γενέθλιο τόπο επιχειρεί να αποτυπώσει τα όνειρα και τους εφιάλτες του – τα πλάσματα της φαντασίας του. Ο ήρωας-αφηγητής, για τον Χατζηβασιλείου, δεν παύει να διερευνά τον αυστηρά ατομικό χρόνο, χωρίς, παρόλα αυτά, να είναι σε θέση να μηδενίσει την κοινή ιστορική εμπειρία.

Το πρώτο διήγημα της συλλογής, «Βιντεοκάμερα Panasonic» αποτελεί εξαίρετο δείγμα για την κατασκευή ενός διηγήματος. Μπορεί κάλλιστα να διαβαστεί ως εφαρμογή των θεωρητικών θέσεων του ίδιου του συγγραφέα για τις αρχές που πρέπει να διέπουν ένα διήγημα, όπως τις αναπτύσσει στις σελ. 9-13 του δοκιμίου του «Το Διήγημα» (Σαββάλας, 2002).

α. Το διήγημα το διηγείται κάποιος προνομιούχος αφηγητής, παντογνώστης, είτε κάποιος που τη μαρτυρία του επικαλείται ο συγγραφέας (σ.10). 

Ένας παλιός φίλος του αφηγητή, ο Γιάννης, που το 1950 έφυγε πρώτα ως εσωτερικός μετανάστης για την Αθήνα κι αργότερα ως εξωτερικός για τη Γερμανία, στέλνει μια βιντεοκάμερα σύγχρονης τεχνολογίας στον φίλο του που κατοικεί στην Αθήνα, παρακαλώντας να πάει στο χωριό του στην Ήπειρο και να τραβήξει ορισμένα πλάνα σε δύο κασέτες.

Στη «Βιντεοκάμερα Panasonic», όπως και στα υπόλοιπα διηγήματα της συλλογής, έχουμε τον γνωστό πρωτοπρόσωπο αφηγητή του Μηλιώνη, ταυτισμένο αλλά όχι ακριβώς ταυτόσημο (κατά τον Χατζηβασιλείου) με τον ίδιο τον συγγραφέα.  

β. Η υπόθεση ενός διηγήματος είναι απλούστερη παρά στο μυθιστόρημα, η ανάπτυξή της διακρίνεται για την ένταση και την πυκνότητα, πράγμα που σημαίνει ότι η γλώσσα και γενικότερα η έκφραση στο διήγημα έχουν βαρύνουσα σημασία (σ.11). 

Ένας παλιός φίλος του αφηγητή, ο Γιάννης, που το 1950 έφυγε πρώτα ως εσωτερικός μετανάστης για την Αθήνα κι αργότερα ως εξωτερικός για τη Γερμανία, στέλνει μια βιντεοκάμερα σύγχρονης τεχνολογίας στον φίλο του που κατοικεί στην Αθήνα, παρακαλώντας να πάει στο χωριό του στην Ήπειρο (μοτίβο του γενέθλιου τόπου) και να τραβήξει ορισμένα πλάνα σε δύο κασέτες. Ουσιαστικά η αφήγηση διατρέχει ένα χρονικό διάστημα αρκετών χρόνων: από τις αρχές του 1950 μέχρι τα τέλη του 20ου αι., δηλαδή μισό αιώνα κατά προσέγγιση. Με τις τεχνικές της θαμιστικής αφήγησης, της πύκνωσης/περίληψης αλλά και της αποσιώπησης, επιτυγχάνεται η πυκνότητα της ιστορίας η οποία αναπτύσσεται με 3.500 περίπου λέξεις σε δεκαέξι μόλις σελίδες. Η αφήγηση ξεκινά in medias res:

«Είχαν περάσει τόσα χρόνια χωρίς να πάρω μήνυμά του, ώστε όταν πέρσι το καλοκαίρι μου έστειλε από τη Γερμανία τη βιντεοκάμερα Panasonic, ήταν σαν να ’βγαινε από άλλον κόσμο. Τι είναι ο άνθρωπος! είπα με το νου μου. Όταν τον πάρουν τα χρόνια, πιάνεται από τα μαλλιά του…» (σ.9)

alt
Ο Χριστόφορος Μηλιώνης έχει διακριθεί με:
Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για το βιβλίο του
Καλαμάς κι Αχέροντας (1986)
Βραβείο Διηγήματος του περιοδικού «Διαβάζω» για
το βιβλίο του Τα φαντάσματα του Γιορκ (2000)

Βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας
Αθηνών (2005) για το βιβλίο του Το Μοτέλ.




Από τις πρώτες αράδες ο αφηγητής στήνει την ιστορία του με λόγο απλό, ανεπιτήδευτο, που η θερμοκρασία του είναι αυτή της καθημερινής κουβέντας. Σ’ αυτό το υφολογικό αποτέλεσμα συμβάλλει άλλωστε και η χρήση λαϊκών λέξεων ή ιδιωματικών τύπων, όπως: τορός, χλίμερες, λιθοσουριά, πατουλιά, μάρτυρες, γκρεμίθια, τριμμιθιές, κακάβι κ.ά. Η παροιμιακή μάλιστα φράση «πιάνεται από τα μαλλιά του» προοιωνίζεται τόσο την επιθυμία του Γιάννη να επιστρέψει νοερά στον γενέθλιο τόπο όσο και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η μνήμη για τον αφηγητή: «Φωτογράφιζα και μιλούσα, σχολιάζοντας τις εικόνες, για να βοηθήσω τη μνήμη μου». Ο συγγραφέας που σκέφτεται και γράφει με κινηματογραφικά πλάνα, ενώ την ίδια στιγμή με τον λόγο διεγείρει τη φαντασία ανοίγοντας τις μνημονικές καταπακτές. Επίσης, αξίζει να προσεχθεί η διαλογικότητα που επιτυγχάνεται με τις επιστολές που στέλνει ο Γιάννης από τη Γερμανία στον αφηγητή φίλο του.

γ. Το διήγημα συνήθως εκθέτει (διηγείται) μια «ιστορία» (μύθο ή υπόθεση) λίγο-πολύ ολοκληρωμένη, πλαστή στην τελική της μορφή, δηλαδή επινοημένη, που την παρουσιάζει ως «πραγματική» (ασχέτως αν πράγματι είναι τέτοια ή όχι). Κι ακόμη πιο πέρα: είναι δυνατό το περιεχόμενό του να απαρτίζεται από σύντομα περιστατικά που συνθέτουν μια κατάσταση, φανταστική ή «πραγματική» –σε κάθε περίπτωση πειστική επίσης ενδιαφέρουσα, εντυπωσιακή ή αξιοπερίεργη (σσ.9-10). 

Τον ρεαλισμό της ιστορίας θα υπονομεύσει το ονειρικό στοιχείο με τον χαρακτήρα του παραμυθιού που κρύβει μυστικά, τάφους και θησαυρούς. Ο Γιάννης εκείνο το καλοκαίρι του ’50 λίγο προτού φύγει από το χωριό, βλέπει δύο παράξενα όνειρα, όπου πρωταγωνιστεί μια ψηλόλιγνη αντρική φιγούρα που μοιάζει με τον πατέρα που δεν γνώρισε, κάνοντας στη συνέχεια τον αφηγητή συνένοχό του. Ο αφηγητής –από την προοπτική των νεανικών χρόνων– επιχειρεί να εκλογικεύσει το όνειρο με μια παρέκβαση – εξωτερική αναδρομή που φθάνει μέχρι τον 19ο αι. και την οικονομική ευμάρεια της Κοινότητας που επέτρεψε στους κατοίκους να χτίσουν τον περίβολο της Εκκλησίας που περιελάμβανε το άλλοτε χωρίς όρια νεκροταφείο με τους μάρτυρες – σήμα των νεκρών στο λεγόμενο «κιβούρι του μπέη» (ενδοκειμενικότητα), πάνω στον Άι-Νικόλα.

Με όπλο τον συνειρμό και τη φαντασία ο Μηλιώνης, από τη μία, απογειώνει ποιητικά τη ρεαλιστική γραφή και, από την άλλη, γειώνει τη φαντασία στην πραγματικότητα.

δ. Η μικρή έκταση («σε μια καθισιά» κατά τον Πόε) που επιτρέπει την ενιαία ανάγνωση συμβάλλει στη σύνδεση των επιμέρους εντυπώσεων και στην κορύφωσή τους. Έτσι με την αφήγηση δημιουργείται ένας στέρεος καμβάς πάνω στον οποίο υφαίνονται εξαρχής, από την πρώτη φράση, όλα τα στοιχεία που διαρθρώνονται σύμφωνα με την επιδιωκόμενη εντύπωση (σ.12). 

Η αφήγηση είναι ενδιαφέρουσα ακριβώς γιατί η πλοκή είναι συνδυασμός θεματικής και συνειρμών. Αυτή η υπόγεια αρμονία, όπως έχει επισημάνει ο Σπύρος Τσακνιάς, των διηγημάτων είναι που κάνει την ανάγνωσή τους κάθε φορά και πιο αποκαλυπτική για τον αναγνώστη. Με όπλο τον συνειρμό και τη φαντασία ο Μηλιώνης, από τη μία, απογειώνει ποιητικά τη ρεαλιστική γραφή και, από την άλλη, γειώνει τη φαντασία στην πραγματικότητα. Το παρακάτω διάγραμμα αποτυπώνει τον τρόπο με τον οποίο κατανέμεται η αφηγηματική ύλη στα τρία χρονικά επίπεδα και στους τρεις αντίστοιχα χώρους (γενέτειρα – Αθήνα – Γερμανία): 

alt

Ο Μηλιώνης επιχειρεί να ενισχύσει τη λογοτεχνική αληθοφάνεια με το να συμφύρει το πραγματικό με το υπερβατικό, επιστρατεύοντας την ορθολογική εικόνα του αφηγητή και τη σύγχρονη ηλεκτρονική τεχνολογία.

Στη «Βιντεοκάμερα Panasonic» το παρόν κερδίζει έδαφος σε βάρος του παρελθόντος. Ο μύθος δεν συμπληρώνεται απλώς στο τώρα, αλλά πατώντας γερά στο παρελθόν εκτυλίσσεται λεπτομερέστερα και κορυφώνεται στο παρόν. Η αφορμή για την επιστροφή στο χθες δίνεται ένα χρόνο πριν. Προφανώς πρόκειται για μια προσπάθεια άρσης της σύμβασης πως η μνημονική λειτουργία και η συγγραφή συντελούνται ταυτόχρονα, κυρίως όμως δηλώνεται έμμεσα η απόσταση ασφαλείας όχι μόνο από τα δρώμενα αλλά και από τη μνημονική αναμόχλευση, που καθιστά την αφηγηματική ματιά ψυχραιμότερη. Ο Μηλιώνης επιχειρεί να ενισχύσει τη λογοτεχνική αληθοφάνεια με το να συμφύρει το πραγματικό με το υπερβατικό, επιστρατεύοντας την ορθολογική εικόνα του αφηγητή και τη σύγχρονη ηλεκτρονική τεχνολογία. (Πολίτης 2011:73 & 80-81). 

Σε τελική ανάλυση, με το άρτιο αυτό διήγημα καθώς και με τα υπόλοιπα της συλλογής, ο Μηλιώνης επιβεβαιώνει την άποψη πως με το έργο του όχι μόνο ανανέωσε θεματολογικά και τεχνοτροπικά τη μεταπολεμική διηγηματογραφία μας, αλλά και εξακολουθεί στους χαλεπούς καιρούς μας να χαρίζει αυθεντική απόλαυση στον απαιτητικό αναγνώστη, εγείροντας κρίσιμα ερωτήματα ηθικής τάξεως που δοκιμάζουν τις αναγνωστικές αντοχές του.

* Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ είναι εκπαιδευτικός και συγγραφέας.
Τελευταίο του βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων «Σπουδή στο κίτρινο» (εκδ. Το Ροδακιό).

 Στην κεντρική εικόνα: Βοσκόπουλα, Ιωάννινα. Φωτογραφία © Έλλη Σεραϊδάρη-Σουγιουλτζόγλου (Nelly's)/Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη


Βιβλιογραφία

Πολίτης, Θ. Σχόλια στα διηγήματα του Χριστόφορου Μηλιώνη. περ. «Εξώ-πολις», τχ.15,16/2001
Σταυροπούλου, Έ. Χριστόφορος Μηλιώνης, Τα φαντάσματα του Γιορκ και τα άλλα φαντάσματα. περ. «Θέματα Λογοτεχνίας», τχ. 47-48, Μάιος-Δεκέμβριος 2011
Χατζηβασιλείου, Β. Το φάντασμα της Ιστορίας. Το συλλογικό δράμα και η υποκειμενικότητα της μνήμης στην πεζογραφία του Χριστόφορου Μηλιώνη. περ. «Μανδραγόρας», τχ.42, Μάιος 2010


Απόσπασμα
«Χτες, Κυριακή, κατέβηκα μονάχος στο κέντρο της Κολωνίας. Κάθισα στα σκαλιά της Μητρόπολης – μια εκκλησιά δυο φορές σαν το Μελισσαριό, για να καταλάβεις. Ήμουν ένα μυρμήγκι, φοβόμουν πως θα με πατήσει κανένα ποδάρι... Το βράδυ βγήκα έξω από την πόλη. Περπάτησα στην όχθη του Ρήνου. Πλημμυρισμένος άκρη σ' άκρη, τόσο νερό δεν έχεις δει. Θυμήθηκα το χωράφι μου στην Ποταμιά, που το ποτίζαμε με το κακάβι. Κερνούσαμε το καλαμπόκι ρίζα τη ρίζα... Μ' έπιασε το παράπονο...» (σ.17)


altΤα φαντάσματα του Γιορκ
Χριστόφορος Μηλιώνης
Κέδρος 2000
Σελ. 192, τιμή εκδότη €4,00

alt

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΜΗΛΙΩΝΗ

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Η επίσκεψη» της Εύας Στάμου (κριτική) – Γυναίκες της διπλανής πόρτας

«Η επίσκεψη» της Εύας Στάμου (κριτική) – Γυναίκες της διπλανής πόρτας

Για τη συλλογή διηγημάτων της Εύας Στάμου «Η επίσκεψη» (εκδ. Αρμός). « Δεν μας είναι άγνωστες, δεν πρόκειται να μας διηγηθούν κάτι που ενδεχομένως δεν έχουμε φανταστεί ή δεν έχουμε ξανακούσει. Είναι αυτό που συνηθίζουμε να λέμε "γυναίκες της διπλανής πόρτας"». Στην κεντρική εικόνα, ο πίνακας του Edgar Degas «Γυναίκα...

«Αποχαιρέτα την τη Στουτγάρδη, Αστυάνακτα» της Αγλαΐας Μπλιούμη (κριτική) – Διαδρομές ανάμεσα σε δυο κόσμους

«Αποχαιρέτα την τη Στουτγάρδη, Αστυάνακτα» της Αγλαΐας Μπλιούμη (κριτική) – Διαδρομές ανάμεσα σε δυο κόσμους

Για το μυθιστόρημα της Αγλαΐας Μπλιούμη «Αποχαιρέτα την τη Στουτγάρδη, Αστυάνακτα» (εκδ. Κέδρος). Στην κεντρική εικόνα, φωτογραφία μεταναστών στο Μόναχο το 1960.

Γράφει ο Ανδρέας Καρακίτσιος

Πρόκειται για ένα λογοτ...

«Χρυσός κήπος, Άλτιν μπαχτσεσί» της Λίνας Φυτιλή (κριτική) – Μια μυθιστορηματική αφήγηση για τον πρώτο κτηνοτροφικό σύλλογο

«Χρυσός κήπος, Άλτιν μπαχτσεσί» της Λίνας Φυτιλή (κριτική) – Μια μυθιστορηματική αφήγηση για τον πρώτο κτηνοτροφικό σύλλογο

Για το μυθιστόρημα της Λίνας Φυτιλή «Χρυσός κήπος, Άλτσιν μπαχτσεσί» (εκδ. Εστία). Κεντρική εικόνα: Φωτογραφία ©  Κώστας Μπαλάφας / Αρχείο Κ. Μπουμπουρή. 

Γράφει ο Μάνος Κοντολέων

Η ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Ήλια Μπούρα: «Ό,τι ειπώνεται έχει ήδη ειπωθεί και θα ξαναειπωθεί με τις ίδιες ή διαφορετικές λέξεις»

Ήλια Μπούρα: «Ό,τι ειπώνεται έχει ήδη ειπωθεί και θα ξαναειπωθεί με τις ίδιες ή διαφορετικές λέξεις»

Η Ήλια Μπούρα μας συστήθηκε πρόσφατα με την ποιητική της συλλογή «Εύκρατη ζώνη», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη. «Ένας νέος ποιητής δεν φέρνει τίποτα καινούργιο εκτός από τη βιωματική χρήση των λέξεων που υπάρχουν στη γλώσσα μας τόσες χιλιάδες χρόνια», σημειώνει, μεταξύ άλλων.

...
«Mαρία Skłodowska Κιουρί» του Θέμη Μουμουλίδη, στο Σύγχρονο Θέατρο (κριτική)

«Mαρία Skłodowska Κιουρί» του Θέμη Μουμουλίδη, στο Σύγχρονο Θέατρο (κριτική)

Η παράσταση «Mαρία Skłodowska Κιουρί» παρουσιάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη. Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

H παράσταση «Mαρία Skłodowska Κιουρί» που ανεβάζει στο Σύγχρονο Θέατ...

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ξεπέρασε τον Θερβάντες

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ξεπέρασε τον Θερβάντες

Σύμφωνα με έρευνα, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες [Gabriel García Márquez} είναι ο πιο μεταφρασμένος συγγραφέας ισπανόφωνης λογοτεχνίας των τελευταίων είκοσι ετών, εκθρονίζοντας από την πρώτη θέση τον Θερβάντες [Miguel de Cervantes], δημιουργό του «Δον Κιχώτη».

Επιμέλεια: Boo...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Παράδεισος» του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα (προδημοσίευση)

«Παράδεισος» του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα [Abdulrazak Gurnah] «Παράδεισος» (μτφρ. Κατερίνα Σχινά), το οποίο θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Πρώτα το αγόρι. Το λέγανε Γ...

«Σε πρώτο ενικό» του Χαρούκι Μουρακάμι (προδημοσίευση)

«Σε πρώτο ενικό» του Χαρούκι Μουρακάμι (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση μέρους διηγήματος από τη συλλογή διηγημάτων του Χαρούκι Μουρακάμι [Haruki Murakami] «Σε πρώτο ενικό» (μτφρ. Βασίλης Κιμούλης), η οποία θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

With the ...

«Η νοσταλγία κι εγώ» της Μάρως Βαμβουνάκη (προδημοσίευση)

«Η νοσταλγία κι εγώ» της Μάρως Βαμβουνάκη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη «Η νοσταλγία κι εγώ», που θα κυκλοφορήσει στις 24 Μαρτίου από τις εκδόσεις Αρμός.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

— Αναρωτιέμαι τι νοσταλγείς;
— …
— Νοσταλγείς κάτι που συνέβη ή κάτι πο...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Στίβεν Κινγκ: 10 αγαπημένα του βιβλία

Στίβεν Κινγκ: 10 αγαπημένα του βιβλία

Σε ανάρτησή του στο Goodreads, με αφορμή τα δέκα χρόνια λειτουργίας της ιστοσελίδας, ο Στίβεν Κινγκ ξεχώρισε δέκα αγαπημένα του βιβλία. Τα έργα του συγγραφέα κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.

Επιμέλεια: Book Press

...
Ένας χρόνος πόλεμος στην Ουκρανία: Τα βιβλία για να κατανοήσουμε την Ιστορία καθώς γράφεται

Ένας χρόνος πόλεμος στην Ουκρανία: Τα βιβλία για να κατανοήσουμε την Ιστορία καθώς γράφεται

Σήμερα, 24 Φεβρουαρίου 2023, συμπληρώνεται ένας χρόνος από την έναρξη του πολέμου που διεξάγει η Ρωσία στην Ουκρανία. Η ελληνική βιβλιογραφία αναπόφευκτα εμπλουτίστηκε από μελέτες και συλλογικούς τόμους, βιβλία στα οποία οι συγγραφείς των κειμένων επιχειρούν να δώσουν απαντήσεις και ερμηνείες σε γεγονότα και εξελίξε...

Κάρσον ΜακΚάλερς: Τα 10 αγαπημένα της βιβλία

Κάρσον ΜακΚάλερς: Τα 10 αγαπημένα της βιβλία

Η Αμερικανίδα πεζογράφος Κάρσον ΜακΚάλερς [Carson McCullers] είναι μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του λογοτεχνικού «southern gothic». Τα μυθιστορήματά της εκτυλίσσονται στον αμερικανικό Νότο και παρουσιάζουν μοναχικούς, εκκεντρικούς χαρακτήρες που πασχίζουν να συνυπάρξουν με τους υπόλοιπους ανθρώπους.

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ