alt

Για το μυθιστόρημα του Τάκη Καμπύλη «Γίγαντες και φασόλια (ή Δεν γίνονται αυτά εδώ)» (εκδ. Καστανιώτη).

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Μπορεί η μυθιστορία να περιγράψει την πραγματικότητα με τρόπο που να μην διακρίνεται η διαφορά μεταξύ μύθου και ιστορίας; Μπορεί το φαντασιακό να εμπεριέχει το πραγματικό ως δυνατότητα; Μπορεί μια φανταστική ιστορία να μετατραπεί σε πραγματική; Ναι, σε όλα. Πότε όμως ένα κοινωνικό μυθιστόρημα θεωρείται πετυχημένο; Όταν, για παράδειγμα, ακριβώς όπως το μυθιστόρημα του Λουίς Σινκλέρ Δεν γίνονται αυτά εδώ (μτφρ. Νίκος Μάντης, εκδ. Καστανιώτη) κατορθώνει να κάνει ένα συγγραφικό μύθο να φαίνεται σαν πραγματική ιστορία. Στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα του Σινκλέρ που δίνει και τον υπότιτλο στο παρουσιαζόμενο βιβλίο, ένας ναζιστής κερδίζει τις προεδρικές εκλογές στην Αμερική του 1930. Η ίδια υπόθεση συγκλόνισε πολλά χρόνια αργότερα και τον επίσης πάρα πολύ μεγάλο συγγραφέα Φίλιπ Ροθ στο βιβλίο του Συνωμοσία κατά της Αμερικής (μτφρ. Ηλίας Μαγκλίνης, εκδ. Πόλις). Αυτό που φαινόταν αδύνατον να γίνει στις ΗΠΑ, λόγω της ισχυρής μεσαίας τάξης, στα μυθιστορήματά τους έγινε πραγματικότητα, λόγω των φόβων για το αύριο της ίδιας αυτής τάξης. Αλλά αυτοί οι φόβοι είναι διαρκώς παρόντες. Και σήμερα είναι ιδιαιτέρως αυξημένοι. Πάσα ομοιότης με πραγματικά γεγονότα καθόλου δεν είναι τυχαία. 

Ο δημοσιογράφος Τάκης Καμπύλης κάνει ένα άλμα επί κοντώ στο παρελθόν για να αναδείξει πτυχές του ατομικού αναρχικού τερορισμού στην Ελλάδα του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Η συναρπαστική πορεία του αναρχικού κινήματος είναι εδώ το κύριο θέμα.

Ας προσγειωθούμε τώρα στη δική μας πραγματικότητα. Διαβάζοντας το πρώτο μυθιστόρημα του δημοσιογράφου Τάκη Καμπύλη μπορούμε με τη σειρά μας να αναρωτηθούμε αν θα μπορούσαν να συμβούν αυτά τα δυστοπικά που αυτός περιγράφει. Αν αφήναμε την κοινωνιολογική επιστήμη να απαντήσει θα λέγαμε πως θα είχαν συμβεί αν δεν μας είχε σώσει η τελειότερη κολοτούμπα όλων των εποχών. Θα παρέθετε στοιχεία και κριτικές θέσεις γι’ αυτό και αυτό θα ήταν. Η καλή και η σε βάθος συγκροτημένη λογοτεχνία όμως έχει την ικανότητα να μετατρέπει το γεγονός και τη λογική κριτική σε σκεπτόμενο συναίσθημα. Δεν είναι τυχαίο που ένας σημαντικός πολιτικός επιστήμονας όπως ο Νικόλας Σεβαστάκης καταφεύγει και αυτός στη μυθιστορία (Άνθρωπος στη σκιά, εκδ. Πόλις) για να προσεγγίσει πτυχές των θεμάτων της ελληνικής τρομοκρατίας τις οποίες δεν μπορεί να προσεγγίσει ο κριτικός λόγος. 

Ο δημοσιογράφος Τάκης Καμπύλης κάνει ένα άλμα επί κοντώ στο παρελθόν για να αναδείξει πτυχές του ατομικού αναρχικού τερορισμού στην Ελλάδα του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Η συναρπαστική πορεία του αναρχικού κινήματος είναι εδώ το κύριο θέμα. Είναι το άλμα. Όλα τα υπόλοιπα που αφορούν την Ελλάδα της κρίσης και μια δυστοπική Ελλάδα που έχει αποχωρήσει από το ευρώ, λειτουργούν ως το πλαίσιο της γνωριμίας μας με τον ελληνικό και τον διεθνή αναρχισμό. Αυτά είναι το κοντάρι.

Ο συγγραφέας φαίνεται να έχει ασχοληθεί και μελετήσει σε βάθος την ιστορία του ελληνικού αναρχισμού. Η αυλαία ανοίγει και μεταφερόμαστε σ’ ένα δυστοπικό μέλλον, το οποίο αν δεν υπήρχε η προαναφερθείσα κολοτούμπα θα ήταν και πραγματικό παρόν. Βρισκόμαστε σε μια διαλυμένη χώρα που ονομάζεται Ελλάδα. Η πολιτική της κυβέρνησης της Ανάποδης Σημαίας οδήγησε στην έξοδο της χώρας από το ευρώ. Το μόνο που κληροδότησε αυτή η κυβέρνηση στη χώρα είναι οι Φλούπηδες, οι Φρουροί Λαϊκής Περιουσίας, οι οποίοι εντοπίζουν τις οικονομικές παραβάσεις, επιβάλλουν πρόστιμα και τα εισπράττουν επί τόπου. 

Η χώρα έχει τώρα ως νόμισμά της το νεύρο. Δεν υπάρχει επίσημη ισοτιμία αυτού του «νομίσματος». Σε μια δήθεν επίσημη ισοτιμία του αντιστοιχούν πολλές ανεπίσημες. Βεβαίως για να τηρηθεί η οικονομική «ορθοδοξία» αρχικά η ισοτιμία ορίσθηκε στο ένα ευρώ τα χίλια νεύρα. Αμέσως έγινε τρεις χιλιάδες προς ένα. Οι τράπεζες είναι πλέον χωματερές χρήματος. Μεγαλύτερη αξία απέκτησαν οι λαμπτήρες λόγω της αναγκαιότητας τους από τον φόβο που προκύπτει από την έλλειψη φωτός σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους. Η Αθήνα είναι χωρισμένη σε περιοχές στις οποίες κυριαρχούν διαφορετικές ομάδες, όπως οι φασίστες «οι Τιμωροί», οι περίοικοι ή επιδρομείς αλλιώς «οι Άγριοι», οι ποινικοί, οι Πλάνητες δηλαδή οι μετανάστες και η αναρχική ομάδα Α.Σ. (Άγνωστοι Στρατιώτες). 

alt
Ο Πλωτίνος Ροδοκανάκης



Ο απολυμένος (μεγαλο)δημοσιογράφος Μήτσος Ατρείδης μαζί με τη σκυλίτσα του ονόματι το Τέρας βρίσκεται εκεί που δεν θα έπρεπε (τυχαία ή εσκεμμένα δεν είναι σαφές). Παρακολουθεί την οργανωμένη επίθεση των Α.Σ κατά των Τιμωρών. Επίθεση που διώχνει τους Τιμωρούς από τις περισσότερες συνοικίες των Αθηνών που είχαν αυτοί καταλάβει (και τα Εξάρχεια) και έχει ως αποτέλεσμα τη δολοφονία του αρχηγού των φασιστών-τιμωρών Γρίβα. Αυτή του η παρουσία θα τον κυνηγά μέχρι τέλους. 

Την επίθεση έχει με μαεστρία οργανώσει, υποχωρώντας αρχικά και δίνοντας έδαφος στους φασίστες ο αρχηγός των Ελευθεριακών ή Α.Σ. Αυτός είναι ο «Πλωτίνος» ή Αλέξης. Το παρωνύμιό του το πήρε από τον αναρχικό των αρχών του 19ου αιώνα Πλωτίνο Ροδοκανάκη. Είναι ένα πλουσιόπαιδο των Βορείων Προαστίων. Μαζί του από τα μαθητικά χρόνια (στα Βόρεια Προάστια), ένα άλλο πλουσιόπαιδο ο Ραμόν (Άλκης), η Αμέ (Αμέλεια) και ο Ομάρ, κοσμικό πλουσιόπαιδο και αυτό από Αιγύπτιους γονείς. Ο Πλωτίνος και η ομάδα του έχουν ενώσει όλες τις ομάδες των αναρχικών αλλά και συνεργάζονται με τους ποινικούς και τους μετανάστες.  

Ας μεταφερθούμε τώρα λίγα χρόνια πριν και στην εποχή της διακυβέρνησης από το Κίνημα της Ανάποδης Σημαίας. Ο απολυμένος δημοσιογράφος δέχεται μια εξαιρετικά συμφέρουσα οικονομική πρόταση από τον Τούρκο μεγιστάνα Μιχρί Μπαλκάν να ανακαλύψει τα λείψανα ενός από τους πρώτους αναρχικούς τρομοκράτες στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Κόκαλα που υπολογίζεται ότι είναι θαμμένα κάτω από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Τα έθαψαν εκεί σύντροφοί του αναρχικοί κατά την περίοδο κατασκευής του μνημείου, με σκοπό να  στήσουν μια μεγάλη προβοκάτσια κατά του συμβολισμού του Μνημείου.  

Σε αυτή του την έρευνα τον βοηθά μια ομάδα τεσσάρων φίλων του. Ο πρώτος και παλαιότερος φίλος είναι το Ιππικό (ή Παύλος Ενενήντα-Δύο). Το Ιππικό μιλάει για τον εαυτό του πάντα σε δεύτερο ενικό. Είναι παιδί δυο γονιών του πειράματος ψυχιατρικής μεταρρύθμισης. Ο Άκρης είναι ο δεύτερος φίλος. Ταλαιπωρημένος πρώην χρήστης και βαποράκι, κάτι που του δίνει πρόσβαση σε πολύτιμους για την έρευνα χώρους. Η τρίτη είναι η Εύα γεννημένη από Αφρικανούς γονείς. Το πνεύμα αντίρρησης στην ομάδα. Έχει ένα παιδί, το Μικρούλι, που το λατρεύει το Ιππικό. Και τέταρτος ο Ιταλός Μικέλε, τέλειος γνώστης της λειτουργίας του διαδικτύου. Δούλεψε είκοσι χρόνια σε ερευνητική βάση του ΝΑΤΟ και παραιτήθηκε. Αναρχικός τώρα, ακολουθεί τα οράματα των Ιταλών αναρχικών του 19ου αιώνα.

Η ομάδα θα οδηγηθεί μέσα από διαφορετικούς δρόμους στο να ενώσει το παζλ κομματιών που συνθέτουν το τοπίο του ελληνικού αναρχισμού, την ατομική του τρομοκρατική δράση, το κυνήγημά του από την Αριστερά αλλά και από το επίσημο κράτος ακόμη περισσότερο.

Στη διάρκεια της έρευνας η ομάδα θα οδηγηθεί μέσα από διαφορετικούς δρόμους στο να ενώσει το παζλ κομματιών που συνθέτουν το τοπίο του ελληνικού αναρχισμού, την ατομική του τρομοκρατική δράση, το κυνήγημά του από την Αριστερά αλλά και από το επίσημο κράτος ακόμη περισσότερο. Η ίντριγκα κινείται γύρω  από τους πέντε φίλους, οι οποίοι σταδιακά συνθέτουν το παζλ μιας απίστευτης ιστορίας. Στη διάρκεια της έρευνας η ομάδα θα καθοδηγηθεί προς το ελληνικό αναρχικό κίνημα μέσα από τις αφηγήσεις ενός δηλωσία, μιας ιστορικού και ενός «ανώνυμου Καστοριαδικού» του συμπαθέστατου ογδοντάχρονου Ίλιτς που αυτοκτονώντας αφήνει μια επιστολή στον Ατρείδη. Σ’ αυτή συμπυκνώνεται η διαφορά του αναρχισμού από τον σταλινισμό. Μέσα κυρίως από τις περιγραφές αυτών των τριών αλλά και τα υπονοούμενα του Μπαλκάν και μερικών άλλων προσώπων ανακαλύπτουν την ιστορία του Δημήτρη Μάτσαλη που το 1896 δολοφόνησε στην Πάτρα τον γνωστότερο οικονομικό παράγοντα της πόλης Δημήτρη Φραγκόπουλο. Αυτός είναι ο αναρχικός που σύντροφοί του έθαψαν στο μνημείο. Εκεί οι φασίστες κάνουν την πρώτη τους συγκέντρωση στις 25 Μαρτίου 1932 για να αποτίνουν φόρο τιμής. Πού να ήξεραν πως αποκάτω κρυβόταν ένας μεγάλος εχθρός τους!

alt

Μεγάλο ρόλο στο βιβλίο κρατά η εξιστόρηση των διωγμών των αναρχικών από το κράτος και τους σταλινικούς αλλά κατά τη γνώμη μου αλλού πρέπει να πέσει η ματιά μας. Είναι στην αποκάλυψη των πολλών αναρχισμών που υπάρχουν. Από τη μια είναι ο αναρχισμός του Πλωτίνου και από την άλλη ο αναρχισμός του Ίλιτς. 

Κατά τον Πλωτίνο δουλειά του επαναστάτη δεν είναι να χτίζει έναν νέο κόσμο, δουλειά του είναι να γκρεμίζει τον παλαιό. Η βία παράγει την Ιστορία και το τέλος της δεν μπορεί παρά να είναι το χάος.

Για τον Πλωτίνο η βία είναι απαραίτητη για να φέρει το χάος. Το χάος και όχι κάποιος κομμουνισμός είναι ο τελικός σκοπός. «Το τελικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών όλων με όλους». Αυτός δεν είναι σαν τους αναρχικούς του 19ου αιώνα που ήθελαν τη βία για να κτίσουν μια κοινωνία χωρίς βία και κυρίως μια κοινωνία στηριγμένη στην αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια (Κροπότκιν). Κατά τον Πλωτίνο δουλειά του επαναστάτη δεν είναι να χτίζει έναν νέο κόσμο, δουλειά του είναι να γκρεμίζει τον παλαιό. Η βία παράγει την Ιστορία και το τέλος της δεν μπορεί παρά να είναι το χάος. Η ιστορία, υποστηρίζει ο Πλωτίνος, στον έχοντα ενστάσεις για τη βία Ραμόν,  είναι δική τους. «Η Ιστορία περιμένει, έτυχε να είμαστε εμείς. Ναι, ρε! Η Ιστορία μας σπρώχνει και εσύ κάνεις νάζια… Κοίτα γύρω σου τη μεγάλη εικόνα ρε μαλάκα… Έχουμε απέναντι τον Γολιάθ και θα σκεφτούμε, αν θα τον κτυπήσουμε κάτω από τη ζώνη;» Οι επαναστάτες είναι άγγελοι και προφήτες του χάους. Δεν αποσκοπούν σε μια δικαιότερη και περισσότερο ίση κοινωνία αλλά σ’ ένα νέο Θεό. Το χάος. Ο κυνικός Πλωτίνος θυμίζει τον σταλινισμό όταν ισχυρίζεται πως «δεν κάναμε λάθος, δεν είχαμε άλλη επιλογή, ακόμη και το λάθος μας ήταν η σωστή επιλογή».    

alt
Ο Τάκης Καμπύλης γεννήθηκε στο Ναύπλιο.
Ξεκίνησε τη δημοσιογραφία στα Νέα, το 1986,
ως ρεπόρτερ και στη συνέχεια ως αρχισυντάκτης.
Από το 2010 μέχρι το 2014 ήταν γενικός διευθυντής
του δημοτικού ραδιοσταθμού του Δήμου
Αθηναίων, του «Αθήνα 9,84».



Ο καστοριαδικός-αναρχικός Ίλιτς αντίθετα υποστηρίζει ότι «ο αναρχισμός ήταν η μαμή της ελευθερίας, της ατομικής ελευθερίας… Η στρατευμένη αναρχία έγινε ασκητική, γέννησε αγίους, γέννησε και αχρείους φανατικούς. Η στάση απέναντι στη βία είναι αυτή που τους διαχωρίζει. Όταν ακούω να μιλάνε για ανθρωπότητα, εγώ σκέφτομαι ανθρώπους». Βεβαίως για τον Ίλιτς αυτός ο αναρχισμός, για παράδειγμα στην Ισπανία δεν ηττήθηκε από τους φασίστες του Φράνκο, αλλά από τους κομμουνιστές του Στάλιν. Ο αναρχισμός του Ίλιτς εκεί που ο κομμουνισμός έβλεπε λαούς και μάζες, αυτός έβλεπε άτομα. Ένας αναρχισμός τόσο κοντά στον φιλελευθερισμό, θα πρόσθετα, μα και ένας φιλελευθερισμός τόσο κοντά στον αναρχισμό. Ή με τα λόγια του Ίλιτς «η ατομικότητα και οι φιλελεύθερες ιδέες από τους αναρχικούς αναπτύχθηκαν και όχι από τους αστούς». 

Βεβαίως, για να μην εξιδανικεύουμε χρειάζεται να εντρυφήσουμε και στην ψύχραιμη ματιά της ιστορικού Έφης Αντωνίου. Κατ’ αυτήν η αφετηρία του αναρχισμού ήταν στον επιστημονισμό. «Η πρωτοφανής έκρηξη των θετικών επιστημών, της "Επιστήμης", ήταν η εγγύηση ότι ο άνθρωπος μπορούσε να ζήσει καλύτερα. Αυτό άρπαξαν αυτοί που σήμερα αποκαλούμε "αναρχικούς"». Αλήθεια πόση διαφορά από κάτι «αναρχικούς» που καταστρέφουν πολιτιστικά και πνευματικά μνημεία; Αλλά είπαμε άλλος ο Ίλιτς και άλλος ο Πλωτίνος. Τελικά όμως για την ιστορικό αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι «η ουτοπία των τεροριστών δεν ήταν, απλώς, ένα νέο πολιτικό σύστημα. Όμως, εξιδανίκευσαν τόσο πολύ τον αγώνα τους, με αποτέλεσμα να τον ισοπεδώσουν…». Γι’ αυτό και για την ιστορικό ο αναρχισμός, πριν ο Μπακούνιν και οι Ρώσοι τερορίστες θέσουν τη βία, μαζί με τον Μαρξ και τον Μπλανκί, ως κύριο μέσο κατάκτησης του στόχου, «ήταν ένας μηδενισμός που άνοιγε δρόμους και δεν υπέκυπτε ακόμη στη ματαιότητα». 

Ο αναρχισμός είναι ένα κίνημα που αποστρέφεται, όπως και ο φιλελευθερισμός, κάθε μορφή εξουσίας που επιβάλλεται στον αυτόνομο άνθρωπο.

Θα αγαπήσουν αυτό το βιβλίο, παρά τις κάποιες χαοτικές και επαναλαμβανόμενες ενίοτε στιγμές του, όσοι θεωρούν ότι το άστρο και η γροθιά του αναρχισμού δεν ανήκουν σ’ αυτό που στην Ελλάδα ονομάζεται αναρχισμός των «μπαχαλάκηδων». Ο αναρχισμός των Πιότρ Κροπότκιν, Μιχαήλ Μπακούνιν, Ανσέλμο Λορένθο, Φερμίν Σαλβοτσέα, Φρανθίσκο Γκούρδια είναι ένα κίνημα που αποστρέφεται, όπως και ο φιλελευθερισμός, κάθε μορφή εξουσίας που επιβάλλεται στον αυτόνομο άνθρωπο. Είναι ένα κίνημα που πιστεύει στην αλληλοβοήθεια, την αλληλεγγύη και την ατομική χειραφέτηση. Ένα κίνημα που σύμφωνα με τον Κροπότκιν πιστεύει ότι ελεύθερος άνθρωπος σε μια ανελεύθερη κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει. Γιατί όπως είναι τα τελευταία λόγια του Ίλιτς πριν αυτοκτονήσει: «Υπάρχουν γίγαντες στους αγώνες υπάρχουν και φασόλια». 

* Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΙΑΚΑΝΤΑΡΗΣ είναι συγγραφέας και δρ Κοινωνιολογίας. 
Τελευταίο βιβλίο του, η μελέτη «Το πρωτείο της δημοκρατίας – Σοσιαλδημοκρατία μετά τη σοσιαλδημοκρατία» (εκδ. Αλεξάνδρεια).


Απόσπασμα 

«Ξέρεις πως γεννήθηκε η Αριστερά, Μήτσο Ατρείδη; Η Αριστερά που γεννήθηκε στη Γαλλική Επανάσταση ήταν ένας ιστορικός συμβιβασμός ανάμεσα στην προοδευτική αστική τάξη και στο πόπολο των πόλεων και της υπαίθρου. Ένας συμβιβασμός που ούτε τότε ήταν ούτε σήμερα είναι αναίμακτος. Γεννήθηκε από δύο μεγάλες ιδέες: την ιδέα της προόδου και την ιδέα της δικαιοσύνης. Η ατομικότητα και οι φιλελεύθερες ιδέες από τους αναρχικούς αναπτύχθηκαν κι όχι από τους αστούς. Αλλά… Είπαμε: Η Αριστερά έχει την ατυχία να πηγαίνει χέρι χέρι με την αστική τάξη. Τη μεγάλη της ακμή στα τέλη του 19ου αιώνα, η Αριστερά τη χρωστάει στην «καταραμένη» αστική τάξη, αφού παιδιά της αστικής τάξης ήταν –και είναι ακόμα– η μεγαλύτερη δεξαμενή στρατολόγησης της Αριστεράς. Οι μεγάλοι της ηγέτες στο Διαφωτισμό, στη Γαλλική Επανάσταση και στον 19ο αιώνα ήταν σχεδόν όλοι αστοί, κάποιοι και μεγαλοαστοί». (σ. 266).


altΓίγαντες και φασόλια
(ή Δεν γίνονται αυτά εδώ)
Τάκης Καμπύλης
Καστανιώτης 2019
Σελ. 704, τιμή εκδότη €20,00

alt

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Πλατεία Κλαυθμώνος» του Γιώργου Συμπάρδη (κριτική) – Μυστικά και ψέματα σε καιρούς σκοτεινούς

«Πλατεία Κλαυθμώνος» του Γιώργου Συμπάρδη (κριτική) – Μυστικά και ψέματα σε καιρούς σκοτεινούς

Για το μυθιστόρημα του Γιώργου Συμπάρδη «Πλατεία Κλαυθμώνος» (εκδ. Μεταίχμιο). 

Γράφει η Άννα Αφεντουλίδου

Η ...

«Φλόρενς Μπλαντ» του Ανδρέα Νικολακόπουλου (κριτική) – Πεθαίνοντας σαν ήπειρος

«Φλόρενς Μπλαντ» του Ανδρέα Νικολακόπουλου (κριτική) – Πεθαίνοντας σαν ήπειρος

Για το μυθιστόρημα του Ανδρέα Νικολακόπουλου «Φλόρενς Μπλαντ» (εκδ. Ίκαρος). Κεντρική εικόνα: Ο πίνακας του Jean Siméon Chardin, «The Kitchen Maid» (1738), λάδι σε καμβά.

Γράφει ο Γιώργος Ν. Περαντωνάκης

Έπειτα από δύο παρόμοιας λογικής συλλογές δ...

«Ανάληψη» του Ηλία Λ. Παπαμόσχου (κριτική) – Η αταξίδευτη μοίρα των ανθρώπων

«Ανάληψη» του Ηλία Λ. Παπαμόσχου (κριτική) – Η αταξίδευτη μοίρα των ανθρώπων

Για το μυθιστόρημα του Ηλία Λ. Παπαμόσχου «Ανάληψη» (εκδ. Πατάκη) – Για ένα πραγματικό ναυάγιο στην Καστοριά του 1929. 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Θλίψη σαν κάρβουνο αναμμένο, πένθος που τυλίγει όπως η αράχνη τα σώ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«Το βιβλίο της μορφής και του κενού» της Ρουθ Οζέκι (κριτική) – Αναζητώντας διέξοδο από το χάος

«Το βιβλίο της μορφής και του κενού» της Ρουθ Οζέκι (κριτική) – Αναζητώντας διέξοδο από το χάος

Για το μυθιστόρημα της Ρουθ Οζέκι [Ruth Ozeki] «Το βιβλίο της μορφής και του κενού» (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά, εκδ. Κλειδάριθμος). Κεντρική εικόνα: Στιγμιότυπο από την ταινία «Τhe Book of Henry». 

Γράφει η Χριστίνα Μουκούλη

...
Με τον «Ντετέκτιβ» του Δημήτρη Χατζή συνεχίζονται οι «Παραβάσεις / Αναγνώσεις», το αναλόγιο του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Με τον «Ντετέκτιβ» του Δημήτρη Χατζή συνεχίζονται οι «Παραβάσεις / Αναγνώσεις», το αναλόγιο του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Τρίτη παρουσίαση για τις «Παραβάσεις / Αναγνώσεις» –το θεατρικό αναλόγιο του ΚΠΙΣΝ στον Φάρο– την Κυριακή 10 Δεκεμβρίου με τη Μαρία Σκουλά να διαβάζει το διήγημα «Ο Ντέτεκτιβ» του Δημήτρη Χατζή, σε επιμέλεια του συνθέτη Κορνήλιου Σελαμσή.

Επιμέλεια: ...

«Πολύ αργά πια» της Κλερ Κίγκαν (προδημοσίευση)

«Πολύ αργά πια» της Κλερ Κίγκαν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Κλερ Κίγκαν [Claire Keegan] «Πολύ αργά πια» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 7 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Την Παρασκευή, 29 Ιουλίου, το...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Πολύ αργά πια» της Κλερ Κίγκαν (προδημοσίευση)

«Πολύ αργά πια» της Κλερ Κίγκαν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Κλερ Κίγκαν [Claire Keegan] «Πολύ αργά πια» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 7 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Την Παρασκευή, 29 Ιουλίου, το...

«Η εμμονή» της Ανί Ερνό (προδημοσίευση)

«Η εμμονή» της Ανί Ερνό (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Ανί Ενρό [Annie Ernaux] «Η εμμονή» (μτφρ. Ρίτα Κολαΐτη), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 7 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Δεν ήθελε να μου πει το όνομά της.

...
«Μερικές ακόμα σημειώσεις ενός πορνόγερου» του Τσαρλς Μπουκόβσκι (προδημοσίευση)

«Μερικές ακόμα σημειώσεις ενός πορνόγερου» του Τσαρλς Μπουκόβσκι (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Τσαρλς Μπουκόβσκι [Charles Bukowski] «Μερικές ακόμα σημειώσεις ενός πορνόγερου» (νέα μτφρ. Γιάννης Λειβαδάς), που κυκλοφορεί στις 7 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα δέκα καλύτερα βιβλία του 2023 σύμφωνα με τους New York Times

Τα δέκα καλύτερα βιβλία του 2023 σύμφωνα με τους New York Times

Η συντακτική ομάδα των New York Times ξεχώρισε τα καλύτερα βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2023, επιλέγοντας πέντε έργα μυθοπλασίας και πέντε δοκίμια. Στην κεντρική εικόνα, η Ζέιντι Σμιθ [Zadie Smith], συγγραφέας του «The fraud», το οποίο αναφέρεται στη λίστα ως ένα από τα πέντε σημαντικότερα μυθιστορήματα του έτους που ...

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

«Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» – Αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, 15+1 επιλογές από τις πρόσφατες εκδόσεις

Τι κοινό μπορεί να έχει η Μαρινέλλα με τον Έλον Μάσκ; Η Μαρία Κάλλας με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ο Πρίγκιπας Χάρι με τον Διονύση Σιμόπουλο; Οι βιογραφίες όλων αυτών, και μερικές ακόμη, κυκλοφόρησαν τους προηγούμενους μήνες και σας τις παρουσιάζουμε.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστό...

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Κλερ Κίγκαν – Η Ιρλανδή που ανέδειξε τις χάρες της μικρής φόρμας

Η Ιρλανδή συγγραφέας έχει αγαπηθεί από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό και όχι άδικα. Τι είναι αυτό που την κάνει ιδιαίτερη και γιατί η πρόσφατη νουβέλα της «Πολύ αργά πια» (μτφρ. Μαρτίνα Ασκητοπούλου, εκδ. Μεταίχμιο) την καταξιώνει. 

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

13 Δεκεμβρίου 2022 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2022

Έφτασε η στιγμή και φέτος για την καθιερωμένη εδώ και χρόνια επιλογή των εκατό από τα καλύτερα βιβλία λογοτεχνίας της χρονιάς που φτάνει σε λίγες μέρες στο τέλος της. Ε

ΦΑΚΕΛΟΙ