Τελευταία, τουλάχιστον οι πιο μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι, εκείνοι που έριχναν κάθε χρόνο στην αγορά κατά δεκάδες τους νέους συγγραφείς, έχουν εκλογικεύσει την εκδοτική τους πολιτική. Οι επιλογές είναι πιο προσεκτικές, σε ορισμένες περιπτώσεις έχει αρχίσει να γίνεται μια σοβαρή δουλειά editing, η λατρεία της νεότητας δεν είναι άκριτη και βουλιμική. Επιλέξαμε επτά βιβλία
μη καθιερωμένων συγγραφέων –ορισμένοι είναι και ηλικιακά νέοι, άλλοι μονάχα συγγραφικά–, τρεις εκ των οποίων είναι και πρωτοεμφανιζόμενοι.
Για τον 46χρονο Γιώργο Γλυκοφρύδη ο κινηματογράφος αποτελεί κάτι περισσότερο από αναφορά, είναι εργαλείο έκφρασης. Σε τούτο το δεύτερο μυθιστόρημά του, μετά το «Ο επιβάτης» (Νεφέλη 2006), καταπιάνεται, όπως και άλλοι πεζογράφοι τα τελευταία χρόνια, με τα «άπλυτα» της Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής: Ήτοι, δωσιλογισμός, καιροσκοπισμός, μα κυρίως μαζική μεταφορά από τους Γερμανούς της μεγάλης εβραϊκής κοινότητας της πόλης στα στρατόπεδα εξόντωσης και στη συνέχεια οικειοποίηση των περιουσιών τους από τους ντόπιους σε συνθήκες πλήρους συνενοχής και συγκάλυψης. Οι σκηνές της Πλατείας Ελευθερίας, με όλους τους άρρενες εβραίους της πόλης συγκεντρωμένους να ταπεινώνονται υπό τον ήλιο, καθώς και η σκηνή της καταστροφής του εβραϊκού νεκροταφείου (ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο, τότε), δικαιολογούν από μόνες τους την ύπαρξη του βιβλίου του Γλυκοφρύδη, μια κι είναι γραμμένες με πειστικότητα, έρευνα, εστιακό βάθος και παραστατικότητα.