ΧΡΙΣΤΟΣ
Οι παλάμες σου μάτωσαν
τα πόδια σου δεμένα γδάρθηκαν
το κορμί σου, ισχνό κι αδύναμο, λυγίζει
το παρατράβηξες.
Είναι άνοιξη, μη σε ξεγελά η σημερινή μέρα.
Η συννεφιά είναι περαστική
μη σε ξεγελά η σημερινή μέρα
ο ουρανός θα ανοίξει καταγάλανος.
Έλα, κατέβα, οι θάλασσες ζέσταναν
τα δέντρα πρασίνισαν, τα άγρια χόρτα θέριεψαν
και τα αμπέλια αρχίζουν να δένουν τον καρπό
Μια γυναίκα σε περιμένει στο σπίτι να σε πλύνει
και με χάδια πολλά να σε κοιμίσει.
Θυμίσου τις μέρες που περάσαμε μαζί
τα λόγια αγάπης που ανταλλάξατε.
Θυμήσου τα χείλη της
τον χτύπο της καρδιάς της
τους ψιθύρους, την ανάσα της.
Ακούμπησε πάνω μου και γρήγορα θα είσαι στην
αγκαλιά της.

ΣΩΜΑ
Κουράστηκα
τα βλέφαρά μου κλείνουν
το στόμα μου στέγνωσε.
Ό,τι γέννησες γέννημα, ό,τι έχασες γέννημα
Θέλω να κοιμηθώ.

ΧΡΙΣΤΟΣ
Θα σε κοιμίσω σε σεντόνια πάλλευκα
σε σπίτι ψηλό με θέα το πέλαγος
άνθη παντού θ' αναβλύζουν ευωδιές
πουλιά θα κελαηδούν σε δέντρα αιωνόβια
κι εμείς το καλύτερο κρασί θ' ανοίξουμε. [...]
[Από την έκδοση]

Το 2014 το περιοδικό L'Espresso ζήτησε από δεκατέσσερις προσωπικότητες του πνεύματος να γράψουν μια επιστολή για τη χρονιά. Ο Έκο διάλεξε να απευθυνθεί στον εγγονό του, με μια χριστουγεννιάτικη επιστολή, όπου εκθέτει την ανησυχία του σχετικά με τις Νέες Τεχνολογίες, ενώ υπογραμμίζει τη σημασία της μνήμης. Ούτε το διαδίκτυο μπορεί να υποκαταστήσει τη γνώση, ούτε οι υπολογιστές το μυαλό μας, και προτρέπει τις νέες γενιές να μαθαίνουν απομνημονεύοντας. «Καλλιέργησε τη μνήμη σου ... και θα έχεις ζήσει χίλιες ζωές». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η φίλη μου Μαγδαληνή Τρικαλινού, όταν πέθανε η μητέρα της, βρήκε σε φάκελο μια σειρά επιστολών και κειμένων. Με την υποψία ότι μπορεί να έχουν λογοτεχνικό ενδιαφέρον, μου τα εμπιστεύτηκε ζητώντας απλά μια γνώμη. Έκπληκτος άρχισα να διατρέχω τα κείμενα: ημερολογιακές σημειώσεις, αλλά κυρίως χειρόγραφες επιστολές-ποιήματα με συγκεκριμένη ημερομηνία και αφιέρωση, φιλοτεχνημένα δε μ' έναν ξεχωριστό τρόπο. Γραμμένα σε χρωματιστό επιστολικό χαρτί (ανοιχτό γαλάζιο, πορτοκαλί ή απλό μπεζ), είχαν κολλημένες στο περιθώριο μικρές φωτογραφίες, ως επί το πλείστον αποκόμματα από περιοδικά ποικίλης ύλης. Σαν να πρόσθεταν μια ακόμα διάσταση στα γραφόμενα, κάτι χειροπιαστό, κάποιο σύμβολο, μεταφέροντας ταυτόχρονα την υποψία από τον αέρα μιας εποχής.
Διαβάζοντας τα κείμενα ξανά και ξανά, έμπαινα ολοένα και πιο βαθιά στην ιστορία των διαζευγμένων γονιών της. Οι φιγούρες τους άρχισαν να σχηματίζονται ενώπιόν μου, όπως και η ιστορία τους. Μια ιστορία που ξεκινά από την προδοσία, για να ψηλαφίσει το μεγαλειώδες αίνιγμα της πίστης. Δύο συγκεκριμένοι άνθρωποι θέλησαν μέσ' από στίχους να μιλήσουν για όσα συνέβησαν ανάμεσά τους. Το αποτύπωμα που άφησαν μοιάζει σαν ένα σπάνιο λουλούδι, και πίσω του ν' απλώνεται αχανής η έρημος του homo economicus, ο νέος μεσαίωνας που συνήθως γράφει ως περιττό ή γραφικό ένα τέτοιο αποτύπωμα. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)

Όσο πιο βαθιά έμπαινε το χέρι στη σχισμή της σφαίρας, εν μέσω μικρών δονήσεων στον περιβάλλοντα χώρο, τόσο έπαιρνε στο δωμάτιο υπόσταση ένα παιδί. Με όλη την παλάμη μέσα, το περίγραμμα ενός περίπου εφτάχρονου κοριτσιού εμφανίστηκε απέναντί της. Έσκυψε όσο μπορούσε, για να βουλιάξει το χέρι μέχρι τον αγκώνα μες στη σφαίρα, και το κορίτσι απέκτησε χαρακτηριστικά. Ξανθό, λαδιά μάτια, ψιλόλιγνο για την ηλικία του, κοιτούσε με περιέργεια δεξιά αριστερά. Η Κόρα δεν έπαιξε καν τα μάτια της, ίσως δεν πήρε καν ανάσα, το δευτερόλεπτο εκείνο που, γονατίζοντας για να επιτρέψει όλο τον βραχίονά της να μπει στη σφαίρα, κατάλαβε το ακατανόητο: το κοριτσάκι άρχισε να κινείται, να περπατάει όπως ακριβώς ή ίδια στα εφτά της χρόνια. Ήταν αυτή.
Ένα κορίτσι τρέχει πίσω στον χρόνο να αναιρέσει μια κακία στιγμή - Μια σφαίρα που εμφανίζεται στο θερινό ηλιοστάσιο υπόσχεται να απαλείψει τα τραύματά σου - Μια παρεξήγηση κράτησε πενήντα χρόνια - Η Μιλούνα γεννήθηκε και πέθανε τρεις φορές, πριν τη νοσταλγήσει κανείς - Σε έναν άλλον κόσμο είμαστε τα όνειρα των ανθρώπων που εμείς ονειρευόμαστε - Μια άλλη φορά εμφανίστηκε ένα παιδί που μιλούσε μια χαμένη λαλιά - Ο μύθος λέει πως αν ψάξουμε, θα βρούμε θαμμένη μια πυξίδα που δείχνει το νόημα της ύπαρξης - Και είναι απίστευτο που τρέχει ο νους του ανθρώπου, όταν δαγκώνει το καρπούζι - Οκτώ διηγήματα, άλλοτε ρεαλιστικά, άλλοτε υπερρεαλιστικά, που πραγματεύονται τον άνθρωπο και τη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους και τον χρόνο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)