Η στιγμή που η ζωή μας αλλάζει για πάντα. Μια τυχαία συνάντηση, μια πράξη που δεν έγινε, ένα απλό γύρισμα της μοίρας. Οι ήρωες των διηγημάτων της Alice Munro, είναι άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, με τα ψεγάδια και τα λάθη του ο καθένας, είναι εν ολίγοις, και αυτή τη φορά, εντελώς ανθρώπινοι. Ένας στρατιώτης που επιστρέφει στην πατρίδα από τον πόλεμο και αποφεύγει -με απροσδόκητο τρόπο και για ανεξήγητο λόγο- να δει τη μνηστή του. Μια πλούσια κληρονόμος που έρχεται αντιμέτωπη με τον εκβιασμό. Μια μητέρα που διαπράττει μοιχεία πλάι στο παραμελημένο παιδί της. Ένας πατέρας τσακισμένος από τις ενοχές. Φωτισμένες από τη διορατικότητα και το απαράμιλλο αφηγηματικό χάρισμα της Καναδής νομπελίστριας, οι «μικρές ζωές» των «μικρών» αυτών ανθρώπων, στο αγαπημένο της επαρχιακό σκηνικό γύρω από τη λίμνη Χέρον του Οντάριο και με τον ήχο του τρένου σχεδόν σταθερά στο βάθος, σαν μουσική υπόκρουση, αιφνιδιάζουν με την απρόσμενη, παράξενη, ενίοτε επικίνδυνη τροπή τους. Και στο τέλος της συλλογής, οι τέσσερις αυτοβιογραφικές ιστορίες, τέσσερα παραμύθια παιδικής ηλικίας που, σύμφωνα με τα λόγια της ίδιας της Munro, είναι «τα πρώτα και τελευταία -και τα κοντινότερα πράγματα που έχω να πω για τη δική μου ζωή».
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Πιο πλούσιο και εκπληκτικό από οτιδήποτε έχει γράψει μέχρι τώρα» (New York Review of Books)
«Άλλη μια καταπληκτική συλλογή» (Observer)
«Πράγματι, η παρομοίωση της Λογοτεχνίας με οίκο που η κατάκτησή του είναι διαδικασία επίπονη αλλά απολαυστική θα μπορούσε να συγκριθεί με την αναγνωστική εμπειρία των διηγημάτων της Munro: ο αναγνώστης εισέρχεται σ' έναν οικείο χώρο, που σταδιακά μετατρέπεται σε παράξενο και ανοίκειο. Όπως οι πίνακες του Έντουαρντ Χόπερ, τα διηγήματα της Munro υπαινίσσονται περισσότερα απ' όσα απεικονίζουν» (Ντόρα Μακρή, Η Καθημερινή της Κυριακής)
«Με τα διηγήματα της Munro αισθάνεσαι ότι έχεις διαβάσει ένα μυθιστόρημα σε δύο ώρες» (Αμάντα Μιχαλοπούλου, Τα Νέα)
«[...] Νιώθουμε οικείοι με τα πρόσωπα της Munro. Είναι κάποιοι από μας, που τους είδαμε, τους φανταστήκαμε, τους προσπεράσαμε και τους αναγνωρίζουμε τώρα που η συγγραφέας τους στήνει μπροστά μας σαν τοτέμ που φυλάσσουν έναν ερειπωμένο παράδεισο όπου παραμένουν οι αναμνήσεις, τα κατεστραμμένα τους αισθήματα και οι επιθυμίες τους να υπάρξουν από εδώ και στο εξής, αφήνοντας πίσω όσα τους πλήγωσαν» (Ανάστασης Βιστωνίτης, Το Βήμα της Κυριακής)

Καθ' όλη τη διάρκεια της συνέντευξης, η μόνη μου έγνοια ήταν η ειλικρίνεια και η ακρίβεια· η τελευταία μάλιστα με δυσκόλευε περισσότερο από την πρώτη. Δεν είναι εύκολο να συνοψίσεις, χωρίς να ενοποιήσεις ή να περιορίσεις σε κάποιες αρχές, μια πρακτική γραφής που ξεκίνησε πριν από τριάντα χρόνια. Να αφήσεις να διαφανούν οι αναπόφευκτες αντιφάσεις της. Να προσκομίσεις συγκεκριμένες λεπτομέρειες για ό,τι ξεγλιστρά ολοφάνερα από τον χρόνο στη συνείδηση. Για ό,τι συναρμόζει τις φράσεις των βιβλίων μου, επιλέγει τις λέξεις τους, αυτή είναι η επιθυμία μου, και δεν μπορώ να τη μεταδώσω στους άλλους εφόσον διαφεύγει και από εμένα την ίδια. Πιστεύω όμως ότι μπορώ να καταδείξω τη στόχευση των κειμένων μου, να φανερώσω τους δικούς μου «λόγους» που γράφω.

Μια συνομιλία της συγγραφέα με τον Frederic-Yves Jeannet, που φωτίζει το συγγραφικό «εργοτάξιο» της Annie Ernaux. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ζωή της Γκουέν έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Έχει πατήσει εδώ και καιρό τα τριάντα, είναι μόνη της, οι φίλες της το μόνο που κάνουν είναι να φροντίζουν τα μωρά τους στα προάστια και οι γονείς της μιλάνε ασταμάτητα για πράγματα τόσο σημαντικά όσο οι κάδοι του δήμου. Νιώθει μοναξιά. Όπως όλοι μας... σωστά;
Όταν την απολύουν από μια δουλειά που έτσι κι αλλιώς τη σιχαινόταν, η Γκουέν, που τρώει μόνη της σε μια παμπ, δοκιμάζει την πιο νόστιμη πουτίγκα της ζωής της, και συνειδητοποιεί πως δεν έχει κανέναν για να του το πει. Αποφασίζει λοιπόν να αρχίσει να ζει ξανά τη ζωή της, να ξαναβρεί τις φίλες της, να επανασυνδεθεί με την οικογένειά της, και να κλείσει επιτέλους αυτό το ραντεβού στον οδοντίατρο.
Πρώτη της στάση το μέρος όπου όλα έχουν μια δεύτερη ευκαιρία: το μαγαζί μεταχειρισμένων της γειτονιάς της. Με τη βοήθεια απρόσμενων φίλων και παλιών αντικειμένων, που κουβαλούν τις δικές τους κρυφές ιστορίες, η Γκουέν θα βρει έναν τρόπο να ξεκουνηθεί και να προχωρήσει με γενναιότητα, πείσμα και χιούμορ.
Μεθυστικά έξυπνο, το Αγαπημένα πράγματα είναι ένα βιβλίο για τη φιλία, την απώλεια, και το πώς να ξαναβρίσκεις τον δρόμο σου. (Από τον εκδότη)

"Η Lauren Bravo είναι μία από τις αγαπημένες μου συγγραφείς". (Dolly Alderton)
"Ένα αισιόδοξο και χαρούμενο βιβλίο". (Glamour)
"Ξεκαρδιστικό και ταυτόχρονα συγκινητικό και γλυκό. Ένα πολύ ξεχωριστό ντεμπούτο".
(Laura Price)
"Μια ολοζώντανη, αστεία και πολύ σύγχρονη ιστορία για τη χειραφέτηση και τη φιλία. Το λάτρεψα!" (Margaux Vialleron)
"Είναι πολύ σπάνιο να βρίσκεις ένα βιβλίο που να σε αγγίζει τόσο πολύ". (Eva Rice)
"Απλά εξαίσιο... κάθε σελίδα έχει κάτι μαγικό". (Daisy Buchanan)
"Το φως αυτού του βιβλίου θα σας ανταμείψει". (Caroline O'Donoghue)
"Γεμάτο σπιρτάδα και ελπίδα". (Julietta Henderson)

Είναι νέοι μες στην όρεξη, την οργή και τα χάπια. Θέλουν να κατακτήσουν τους δρόμους. Θέλουν όσα δεν είχαν ποτέ. Ο Ίβορ και οι κολλητοί του, ο Μάρκο, ο Γιούνας και ο Αρζάν, είναι δεκάξι χρονών, ζουν ο ένας για τον άλλον, και κατρακυλούν όλο και βαθύτερα στη μέθη, τη βία, την παραβατικότητα. Εκεί όμως καταφέρνουν να βρουν το γέλιο και την αγάπη, αποδεικνύοντας πως ο ακατάλυτος δεσμός που τους ενώνει είναι και αυτός που θα τους σώσει.

Ένα εκρηκτικό βιβλίο για τη φιλία, το πένθος, τον εθισμό και την επιβίωση στο Όσλο του σήμερα. Μια σπάνια λογοτεχνική ματιά στο σκληρό περιβάλλον της σύγχρονης μεγαλούπολης, όπου η ζεστασιά και το χιούμορ απειλούνται ασυνεχώς αλλά δεν εκλείπουν.
Ένα εκδοτικό φαινόμενο.

Μια πολλά υποσχόμενη σύγχρονη φωνή από τη Νορβηγία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αυτή είναι η ιστορία των Δικών Μας Παιδιών, των παιδιών που μεγάλωσαν κλεισμένα στα δωμάτιά τους. Ακούν μουσική με ακουστικά, συνθέτουν beats στον υπολογιστή και γράφουν μπάρες στα τετράδιά τους. Έχουν για οικογένεια τους φίλους τους και ζουν τη ζωή τους online.
Αυτή είναι η ιστορία της δικής μας γενιάς, που πιστέψαμε πως θα γίνουμε καλύτεροι από τους γονείς μας. Και τώρα βλέπουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν, να κάνουν τα λάθη τους, να φεύγουν μπροστά.
Φωνές και ουρλιαχτά στο γήπεδο, στη θύρα με τα θηρία. Αίμα στα πεζοδρόμια. Κρυφοί λογαριασμοί στα σόσιαλ. Συμμαθητές που δαγκώνουν σαν οχιές στα προαύλια των σχολείων. Κορίτσια που κάνουν αγορίστικα πράγματα. Μανάδες που ανησυχούν. Μανάδες που τα παρατούν. Μανάδες με κότσια. Πατεράδες που γίνονται μάνες στα ζόρικα και πατεράδες που δεν είναι εντάξει. Δυο γενιές - και γκρεμός ανάμεσα. Θα έρθει η στιγμή που θα απλώσουν το χέρι;
Αυτή είναι μια ιστορία για όσα ξέρουμε, αλλά και για όσα δεν θα μάθουμε ποτέ. Γιατί κάθε γενιά νομίζει ότι προστατεύει τα παιδιά της. Μα, αν ακούσουμε την ιστορία από την άλλη πλευρά, θα δούμε ότι και τα παιδιά προστατεύουν τους γονείς από όσα δεν θα υποψιαστούν - και ευτυχώς.
Αυτή είναι μια ιστορία για ένα ραπ συγκρότημα, για τα όνειρα που παίρνουν εκδίκηση, για τα παιδιά που έσωσε η μουσική. (Από τον εκδότη)

"Ήταν οι μέρες που βρισκόταν σε ήπια πτήση, βάδιζε λίγα εκατοστά πάνω από το έδαφος, τον διαπερνούσαν σαν ρεύμα οι εικόνες στον δρόμο. Ένιωθε λες και δεν είχε δέρμα. Οι ρίμες αιωρούνταν, έμοιαζαν με κομμένα καλώδια σε στύλο της ΔΕΗ, πετούσαν σπίθες. Κι αυτός περίμενε ώσπου δεν άντεχε άλλο, ώσπου ό,τι έβραζε εντός του τίναζε επιτέλους το καπάκι. Μόνο τότε άνοιγε το μπλοκάκι του. Οι λέξεις γλιστρούσαν κι ο Κωστής σέρφαρε στον ρυθμό τους. Ο πρώτος στίχος ήταν πάντα η σανίδα του, τον οδηγούσε. Όλα του άρεσαν κι ύστερα όλα του βρομούσαν, έγραφε, έσβηνε, ξαναγυρνούσε στα σβησμένα, τη δεύτερη φορά πιο σίγουρος ότι ήταν για πέταμα". (Απόσπασμα από την έκδοση)

Ο Μάρκος, ένας μεσήλικας τραπεζικός υπάλληλος, ζει με την Έλσα σε μια παλιά μονοκατοικία στα Πατήσια. Ύστερα από δέκα χρόνια γάμου, ο καιρός περνάει χωρίς ενδιαφέροντα και συγκινήσεις. Η απέχθεια για τη δουλειά του, η επίγνωση της χαμένης νεότητας και οι επισκέψεις της εριστικής πεθεράς του τον βυθίζουν στην εσωστρέφεια. Απρόσμενα γεγονότα τον παρασύρουν σε αλυσιδωτά ψέματα και παρορμητικές αντιδράσεις που τον καταδικάζουν σε μια ζωή για την οποία δεν προοιωνίζεται τίποτα θετικό. Απαλλαγμένος από συζυγικές υποχρεώσεις και τραπεζικούς εφιάλτες αλλά σε πλήρη συναισθηματική σύγχυση, θα οδηγηθεί σε μια απεγνωσμένη απόφαση...
Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που πραγματεύεται με χιούμορ τη φυγή ενός συνηθισμένου ανθρώπου από τις ηθικές και κοινωνικές συμβάσεις του πρότερου βίου του.
"Είμαι τραπεζικός υπάλληλος. Είμαι, δηλαδή, ο τελευταίος τροχός της αμάξης σε μια εταιρεία νόμιμης τοκογλυφίας. Ο όρος "τραπεζικός" φέρνει αυτόματα στο μυαλό μου σοβαρές ψυχωτικές διαταραχές ως υπεύθυνος για πάσης φύσεως ιδεοληψίες και ψυχαναγκασμούς που αργά ή γρήγορα οδηγούν σε μείζονα κατάθλιψη. Έχω αποδεχτεί ότι είναι το πιο βαρύ φορτίο που πρέπει να κουβαλήσω σ' αυτή τη ζωή, για να πάρω το καρμικό μου μάθημα και να γίνω καλύτερος άνθρωπος στην επόμενη". (Απόσπασμα από την έκδοση)

"Η ιδιόμορφη λογοτεχνία του Μάρκου Κρητικού ίσως θυμίζει κάποια έργα του Σιμενόν, χωρίς τον αστυνόμο Μαιγκρέ". (Γιάννης Μπασκόζος)

Καινούργια ακαταστασία. Καινούργιο μυστήριο. Η Μόλι η καμαριέρα επιστρέφει...
Η Μόλι είναι μοναδική. Με την έφεσή της στην καθαριότητα και τα πρότυπα συμπεριφοράς, ανελίχθηκε στην κλίμακα του πεντάστερου Regency Grand Hotel και πήρε τη θέση της Αρχικαμαριέρας. Εκεί όμως που η ζωή της φτάνει στο αποκορύφωμα της τελειότητας, ο κόσμος της γίνεται άνω κάτω όταν ο παγκοσμίου φήμης συγγραφέας μυστηρίου, Τζ. Ντ. Γκρίμθορπ, πέφτει νεκρός κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του στο ξενοδοχείο.
Όταν ο ντετέκτιβ Σταρκ, ο παλιός εχθρός της Μόλι, ερευνά το απροσδόκητο τέλος του συγγραφέα, γίνεται ξεκάθαρο ότι υπήρξε θύμα δολοφονίας. Οι ύποπτοι αφθονούν, και όλοι θέλουν να μάθουν: ποιος σκότωσε τον Τζ. Ντ. Γκρίμθορπ; Η Λίλι, ίσως, η νέα ασκούμενη καμαριέρα; Ή η Σερένα, η ιδιαιτέρα του; Μήπως ο κύριος Πρέστον, ο πολυαγαπημένος θυρωρός του ξενοδοχείου, κρύβει κάτι; Και είναι η Μόλι όσο αθώα όσο φαίνεται;
Η υπόθεση απειλεί την υπόληψη του ξενοδοχείου και η Μόλι ξέρει ότι μόνο εκείνη κρατάει το κλειδί για την ταυτότητα του δολοφόνου - είναι θαμμένο βαθιά στο παρελθόν της. Η Μόλι αρχίζει να ξεσκονίζει τη μνήμη της για να βρει στοιχεία, επιστρέφοντας στα παιδικά της χρόνια και τη μυστηριώδη έπαυλη Γκρίμθορπ όπου κάποτε δούλευαν δίπλα δίπλα, η ίδια και η γιαγιά της. Και μόνο ένα πράγμα είναι βέβαιο: τα βρόμικα μυστικά δεν μένουν θαμμένα για πάντα. (Από τον εκδότη)

"Μην ξεχάσετε να κρεμάσετε έξω από την πόρτα σας το καρτελάκι "μην ενοχλείτε" όσο χάνεστε στις σελίδες της εκπληκτικής συνέχειας της Καμαριέρας". (Janice Hallett, συγγραφέας)
"Απολαυστικό από την αρχή ως το τέλος... Μόλις μπήκα στο Ρίτζενσι Γκραντ, δεν ήθελα να φύγω". (Jenny Jackson, συγγραφέας)
"Όπως η Miss Marple της Agatha Cristie περνά απαρατήρητη επειδή είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα, έτσι και η Μόλι παραμένει αόρατη επειδή είναι καμαριέρα. Όμως σε αυτή την κοινωνικά ευαίσθητη σειρά μυστηρίου, η Μόλι μετατρέπει την αδυναμία σε υπερδύναμη του γυναικείου προλεταριάτου". (NPR)
"Η Μόλι που μας γοήτευσε στην Καμαριέρα επιστρέφει δυναμικά. Η Nita Prose μπολιάζει την ιστορία μυστηρίου με καυστικά σχόλια για τα αστυνομικά μυθιστορήματα, χωρίς να στερεί ποτέ από τη φωνή της Μόλι τη δύναμη και τη σαγήνη της". (The New York Times)