Όλα όσα ξέρουμε, απολύτως καινούργια και πρωτότυπα αναφορικά με τη δομή του υποκειμένου και τη διαλεκτική της επιθυμίας που εμείς οι ψυχαναλυτές χρειάζεται να αρθρώσουμε, πώς τα έχουμε μάθει; Μέσω της οδού της εμπειρίας του νευρωτικού. Όμως τι μας έχει πει ο Φρόυντ για αυτό; Ότι ο τελευταίος όρος στον οποίο έφτασε επεξεργαζόμενος την εν λόγω εμπειρία, εκεί που σκόνταψε, ο ανυπέρβλητος για εκείνον όρος, είναι το άγχος ευνουχισμού. Άρα; Αυτός ο όρος είναι λοιπόν ανυπέρβλητος; Τι σημαίνει αυτό το σταμάτημα της αναλυτικής διαλεκτικής στο άγχος ευνουχισμού; Δεν βλέπετε μήπως ήδη και μόνο στη χρήση της σχηματοποίησης που χρησιμοποιώ να διαγράφεται η οδός διαμέσου της οποίας σκοπεύω να σας οδηγήσω; Εκκινεί από μια καλύτερη άρθρωση αυτού του γεγονότος της εμπειρίας που ο Φρόυντ υπέδειξε με το σκόνταμα του νευρωτικού πάνω στο άγχος ευνουχισμού. Η προοπτική που σας προτείνω, η διαλεκτική που εδώ σας δείχνω, μας επιτρέπει να αρθρώσουμε ότι δεν είναι καθόλου το άγχος ευνουχισμού καθαυτό που συνιστά το έσχατο αδιέξοδο του νευρωτικού. (Απόσπασμα από το κεφάλαιο ΙV)

Το έντομο που περπατάει στην επιφάνεια της ταινίας του Μέμπιους, αν έχει την αναπαράσταση του τι είναι μια επιφάνεια, μπορεί να πιστέψει ανά πάσα στιγμή ότι υπάρχει μια όψη την οποία δεν έχει εξερευνήσει, αυτή που είναι πάντα από την άλλη πλευρά από αυτή στην οποία περπατάει. Μπορεί να πιστέψει σε αυτή την ανάποδη όψη, ενώ δεν υπάρχει, όπως γνωρίζετε. Εκείνο, χωρίς να το γνωρίζει, εξερευνά τη μόνη όψη που υπάρχει, εντούτοις ανά πάσα στιγμή υπάρχει μια ανάποδη όψη. Για να αντιληφθεί ότι έχει περάσει στην ανάποδη όψη του λείπει το εξαρτηματάκι που κατασκεύασα μια μέρα, που υλοποίησα ώστε να μπορείτε να το κρατήσετε μέσα στο χέρι σας, αυτό που σχεδιάζεται από τον τρόπο κοπής του cross-cap. Το εξαρτηματάκι που λείπει είναι ένα είδος βραχυκυκλώματος που θα το οδηγούσε, μέσω της συντομότερης διαδρομής, στο ανάποδο σημείο από εκείνο που βρισκόταν ένα λεπτό πριν. Το θέμα έχει άραγε λυθεί επειδή περιγράφουμε το εξαρτηματάκι που λείπει, το "α" εν προκειμένω, με αυτή την παραδειγματική μορφή; Ασφαλώς όχι, διότι είναι το γεγονός ότι λείπει που διαμορφώνει την πραγματικότητα του κόσμου στον οποίο περιπλανιέται το έντομο. Το μικρό εσωτερικό οκτώ είναι όντως μη αναγώγιμο. Με άλλα λόγια, είναι μια έλλειψη την οποία δεν μπορεί να αναπληρώσει το σύμβολο. (Απόσπασμα από το κεφάλαιο Χ)

Όλα όσα ξέρουμε, απολύτως καινούργια και πρωτότυπα αναφορικά με τη δομή του υποκειμένου και τη διαλεκτική της επιθυμίας που εμείς οι ψυχαναλυτές χρειάζεται να αρθρώσουμε, πώς τα έχουμε μάθει; Μέσω της οδού της εμπειρίας του νευρωτικού. Όμως τι μας έχει πει ο Φρόυντ για αυτό; Ότι ο τελευταίος όρος στον οποίο έφτασε επεξεργαζόμενος την εν λόγω εμπειρία, εκεί που σκόνταψε, ο ανυπέρβλητος για εκείνον όρος, είναι το άγχος ευνουχισμού. Άρα; Αυτός ο όρος είναι λοιπόν ανυπέρβλητος; Τι σημαίνει αυτό το σταμάτημα της αναλυτικής διαλεκτικής στο άγχος ευνουχισμού; Δεν βλέπετε μήπως ήδη και μόνο στη χρήση της σχηματοποίησης που χρησιμοποιώ να διαγράφεται η οδός διαμέσου της οποίας σκοπεύω να σας οδηγήσω; Εκκινεί από μια καλύτερη άρθρωση αυτού του γεγονότος της εμπειρίας που ο Φρόυντ υπέδειξε με το σκόνταμα του νευρωτικού πάνω στο άγχος ευνουχισμού. Η προοπτική που σας προτείνω, η διαλεκτική που εδώ σας δείχνω, μας επιτρέπει να αρθρώσουμε ότι δεν είναι καθόλου το άγχος ευνουχισμού καθαυτό που συνιστά το έσχατο αδιέξοδο του νευρωτικού. (Απόσπασμα από το κεφάλαιο ΙV)

Το έντομο που περπατάει στην επιφάνεια της ταινίας του Μέμπιους, αν έχει την αναπαράσταση του τι είναι μια επιφάνεια, μπορεί να πιστέψει ανά πάσα στιγμή ότι υπάρχει μια όψη την οποία δεν έχει εξερευνήσει, αυτή που είναι πάντα από την άλλη πλευρά από αυτή στην οποία περπατάει. Μπορεί να πιστέψει σε αυτή την ανάποδη όψη, ενώ δεν υπάρχει, όπως γνωρίζετε. Εκείνο, χωρίς να το γνωρίζει, εξερευνά τη μόνη όψη που υπάρχει, εντούτοις ανά πάσα στιγμή υπάρχει μια ανάποδη όψη. Για να αντιληφθεί ότι έχει περάσει στην ανάποδη όψη του λείπει το εξαρτηματάκι που κατασκεύασα μια μέρα, που υλοποίησα ώστε να μπορείτε να το κρατήσετε μέσα στο χέρι σας, αυτό που σχεδιάζεται από τον τρόπο κοπής του cross-cap. Το εξαρτηματάκι που λείπει είναι ένα είδος βραχυκυκλώματος που θα το οδηγούσε, μέσω της συντομότερης διαδρομής, στο ανάποδο σημείο από εκείνο που βρισκόταν ένα λεπτό πριν. Το θέμα έχει άραγε λυθεί επειδή περιγράφουμε το εξαρτηματάκι που λείπει, το "α" εν προκειμένω, με αυτή την παραδειγματική μορφή; Ασφαλώς όχι, διότι είναι το γεγονός ότι λείπει που διαμορφώνει την πραγματικότητα του κόσμου στον οποίο περιπλανιέται το έντομο. Το μικρό εσωτερικό οκτώ είναι όντως μη αναγώγιμο. Με άλλα λόγια, είναι μια έλλειψη την οποία δεν μπορεί να αναπληρώσει το σύμβολο. (Απόσπασμα από το κεφάλαιο Χ)

Η κρίση του κορωνοϊού και η κλιματική έκτακτη ανάγκη έφεραν στο προσκήνιο την ισχυρή ανάγκη για προστασία, δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος για την εμφάνιση αυταρχικών μορφών πολιτικής.
Η Σαντάλ Μουφ υποστηρίζει ότι η κατάσταση αυτή απαιτεί μια αριστερή λαϊκιστική στρατηγική που θα συναρθρώσει τον αγώνα ενάντια στον αυταρχισμό με τον αγώνα για την προστασία του πλανήτη. Αυτό που χρειάζεται είναι μια "οικολογική διακλάδωση" που θα αντιμετωπίσει την ανισότητα σε κάθε της μορφή.
Η Μουφ επιχειρηματολογεί υπέρ μιας Πράσινης Δημοκρατικής Επανάστασης που θα διασφαλίζει την προστασία της κοινωνίας και των υλικών συνθηκών της με τρόπο που θα ενδυναμώνει τους ανθρώπους και δεν θα τους αναγκάζει να υποχωρήσουν στον αμυντικό εθνικισμό ή την παθητική αποδοχή τεχνολογικών λύσεων. Η Μουφ υποστηρίζει ότι η συνένωση πολιτικών και οικολογικών συναισθημάτων μπορεί να ενεργοποιήσει ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα που θα διεκδικήσει τόσο την ισότητα όσο και την προστασία. Έχοντας ως στόχο τη διασφάλιση της προστασίας των πολλών και όχι των λίγων η Πράσινη Δημοκρατική Επανάσταση προάγει την κοινωνική δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο κόσμος είναι ένας συναρπαστικός τόπος, και η ιδέα ότι κατέχουμε τα βασικά αναγκαία εργαλεία για να τον κατανοήσουμε δεν είναι περισσότερο πειστική τώρα απ' όσο ήταν την εποχή του Αριστοτέλη, Το πιο συναρπαστικό στοιχείο του είναι το ότι παρήγαγε εσένα, εμένα και τους συνανθρώπους μας. Αν η σύγχρονη έρευνα στη μοριακή βιολογία αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο θεμιτών αμφιβολιών για την πλήρως μηχανιστική εξήγηση της προέλευσης και της εξέλιξης της ζωής, μια εξήγηση δηλαδή που εξαρτάται μόνο από τους νόμους της χημείας και της φυσικής, αυτό μπορεί να συνδυαστεί με την αποτυχία του ψυχοφυσικού αναγωγισμού, υποδεικνύοντας έτσι ότι στην ιστορία της φύσης ενεργοποιούνται επίσης αρχές ενός διαφορετικού τύπου: αρχές που διέπουν την ανάπτυξη τάξης και ως προς τη λογική μορφή τους είναι τελεολογικές παρά μηχανιστικές. Έχω πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι τέτοιου είδους αμφιβολίες θα φανούν σε πολλούς εξωφρενικές, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή όλοι σχεδόν στον εκκοσμικευμένο πολιτισμό μας έχουμε υποχρεωθεί να θεωρούμε το αναγωγιστικό ερευνητικό πρόγραμμα ως ιερό και απαραβίαστο, επειδή τάχα οτιδήποτε διαφορετικό δεν θα ήταν επιστήμη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Είναι πολύ δύσκολο "να εξηγείσαι" - σ' ένα ιντερβιού, σ' έναν διάλογο, σε μια συνέντευξη. Τις πιο πολλές φορές, όταν μου κάνουν μια ερώτηση, έστω κι αν αυτή με αφορά προσωπικά, βλέπω ότι, στ' αλήθεια, δεν έχω τίποτα να πω. Οι ερωτήσεις φτιάχνονται σαν τα άλλα πράγματα. Αν δεν σ' αφήνουν να φτιάξεις τις ερωτήσεις σου, με στοιχεία που έρχονται από παντού, απ' οπουδήποτε, αν σου τις "δίνουν έτοιμες", τότε δεν έχεις να πεις πολλά πράγματα. [...] Οι ερωτήσεις, γενικώς ειπείν, στρέφονται προς το μέλλον ή το παρελθόν: το μέλλον των γυναικών, το μέλλον της επανάστασης, το μέλλον της φιλοσοφίας, κ.λπ. Αλλά σ' αυτό το διάστημα, στο διάστημα που κλωθογυρίζουμε μέσα σ' αυτές τις ερωτήσεις, υπάρχουν γίγνεσθαι που δρουν μέσα στη σιωπή, που είναι σχεδόν ανεπαίσθητα. Σκεφτόμαστε κυρίως με όρους ιστορίας, είτε ατομικής είτε συμπαντικής. Αλλά τα γίγνεσθαι είναι γεωγραφία, είναι προσανατολισμοί, κατευθύνσεις, είσοδοι και έξοδοι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Οι επιστολές που δημοσιεύονται σε αυτόν τον τόμο μπορούν να διαβαστούν για το ενδιαφέρον που παρουσιάζουν καθαυτές, χωρίς προγενέστερη εξοικείωση με τη σκέψη του Ντεκάρτ. Ωστόσο, η ιδιαίτερη αξία τους έγκειται, αναμφίβολα, στο ότι φωτίζουν ποικίλες πτυχές αυτής της σκέψης και πρωτίστως την ηθική της διάσταση, τις πρακτικές της εφαρμογές και τη σχέση της με μια συγκεκριμένη τέχνη του βίου. Κατ' αυτόν τον τρόπο, μπορούν να συνεισφέρουν όχι μόνο στην ερμηνεία των θέσεων και των επιχειρημάτων του, αλλά και σε μια ενδεχόμενη προσπάθεια προσαρμογής και επαναξιοποίησής τους στην εποχή μας, όσο βέβαια κάτι τέτοιο είναι εφικτό. (Από το Επίμετρο του βιβλίου)

[...] το ύψιστο αγαθό όλων των ανθρώπων μαζί είναι ένα αμάλγαμα ή μια συναρμογή όλων των αγαθών, τόσο της ψυχής όσο και του σώματος και της τύχης, που μπορούν να βρεθούν σε κάποιους ανθρώπους. Αλλά το ύψιστο αγαθό καθενός ειδικά είναι εντελώς άλλο πράγμα και δεν συνίσταται παρά στη σταθερή θέληση να κάνουμε το καλό και στην ικανοποίηση που παράγει αυτή. Ο λόγος είναι ότι δεν βρίσκω κανένα άλλο αγαθό που να μου φαίνεται τόσο μεγάλο και να είναι ολότελα στην εξουσία του καθενός. Διότι τα αγαθά του σώματος και της τύχης δεν εξαρτώνται απόλυτα από μας, τα δε αγαθά της ψυχής αναφέρονται όλα σε δύο πράγματα: το ένα είναι να γνωρίζουμε και το άλλο να θέλουμε το καλό. Αλλά συχνά η γνώση βρίσκεται πέρα από τις δυνάμεις μας, γι' αυτό δεν απομένει παρά η βούληση. [...] Δεν βλέπω λοιπόν να είναι δυνατό να τη διαθέτουμε καλύτερα παρά αν έχουμε πάντα σταθερή και ασίγαστη αποφασιστικότητα ώστε να κάνουμε επακριβώς όλα όσα κρίνουμε ότι είναι κάλλιστα και να χρησιμοποιούμε όλες τις δυνάμεις του πνεύματός μας για να τα γνωρίσουμε καλά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)