trenches 700

Του Σωτήρη Βανδώρου

Ένα από τα δεινά της, πολυετούς πια, οικονομικής και πολιτικής κρίσης είναι η αφόρητη πίεση που (εξακολουθεί να) εκφράζεται ποικιλοτρόπως στη δημοσιότητα προκειμένου να πάρουμε θέση μεταξύ διασταυρούμενων πυρών. Το λέω συνθηματικά, αλλά νομίζω συνεννοούμαστε: Εάν σου φταίει ο «νεοφιλελευθερισμός», στρατοπέδευσε από ΄δω. Εάν σου φταίει ο «λαϊκισμός», στρατοπέδευσε από 'κει. Ωραία, τώρα άρχισε κι εσύ να εκτοξεύεις τις βολές σου: κατάγγειλε τις ανήθικες πολιτικές δυνάμεις που μας καταδυναστεύουν, κούνα το δάκτυλο στους αφελείς ή στους δόλιους που τάσσονται με τους «απέναντι», ονομάτισε τους εχθρούς. Και πάει λέγοντας.

Βέβαια, αυτό που θα επιζητούσε κάποιος που έχει αρχίσει να αισθάνεται κορεσμό από αυτή τη βολική ταξινομητική διχοτομία (που παρουσιάζει ορισμένα πρόσκαιρα ψυχικά οφέλη, αλλά πολιτικά δεν οδηγεί μακριά) είναι ένας διαφορετικός λόγος· όχι απαραίτητα ισαπέχων ή ειρηνοποιός, αλλά που πάντως λαμβάνει κριτικές αποστάσεις απ’ τα εμπόλεμα μέρη. Και που έχει κάτι πραγματικά να μας πει, παρατηρώντας πάνω κι έξω από τα «χαρακώματα»: να μας κάνει να πάρουμε μια ανάσα απ’ τον πετροπόλεμο και να στοχαστούμε τη συνθήκη στην οποία έχουμε εγκλωβιστεί, συνδέοντας τη συγκυρία με τον μακροπρόθεσμο πολιτικό χρόνο και την ιστορία.

Δυστυχώς, ένας τέτοιος λόγος σπανίζει. Ίσως επειδή τον αναμέναμε –ας μιλήσω καλύτερα για μένα: τον ανέμενα– από την αριστερή διανόηση.

Δυστυχώς, ένας τέτοιος λόγος σπανίζει. Ίσως επειδή τον αναμέναμε –ας μιλήσω καλύτερα για μένα: τον ανέμενα– από την αριστερή διανόηση. Όμως η τελευταία, αν και μια ολόκληρη ζωή προετοιμαζόταν –ατέρμονες συζητήσεις, οραματισμός για μια δίκαιη κοινωνία, ιστορική και κοινωνική ανάλυση κ.ο.κ.– έχει εν πολλοίς βουβαθεί ή προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα (και δεν ξέρω τι απ’ τα δυο είναι χειρότερο). Όσο για το αντίπαλο δέος, αν υποθέσουμε ότι μπορεί να τεθεί έτσι, δηλαδή έναν φιλελεύθερο λόγο που χρησιμοποιεί ως βασικό του λεξιλόγιο την ορολογία της οικονομικής ανάπτυξης, την κοινή λογική και το τεχνοκρατικά μετρήσιμο, δυσκολεύομαι να τον εντάξω κατά οποιονδήποτε τρόπο στην κριτική διανόηση.

Είναι σ’ αυτό το φτωχό τοπίο ιδεών που οι παρεμβάσεις του Νικόλα Σεβαστάκη, καθόλου τυχαία, βρίσκουν το κοινό τους – και, μεταξύ άλλων, χαρίζουν μια δεύτερη έκδοση μόλις λίγους μήνες μετά την πρώτη κυκλοφορία τους στα Φαντάσματα του καιρού μας, την πιο πρόσφατη συλλογή δοκιμίων του για την οποία διατυπώνω μερικές παρατηρήσεις αμέσως παρακάτω. Εάν έπρεπε να ξεχωρίσουμε κάτι από τη σκέψη του καθηγητή πολιτικής φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο είναι, νομίζω, η διαρκής «ανησυχία» της και η διαρκής της κίνηση. Θέλω να πω ότι συλλαμβάνεται με όρους που εμπεριέχουν μάλλον περισσότερες απορίες και λιγότερες βεβαιότητες και διατυπώνεται με την επίγνωση ότι οι σταθερές του παρελθόντος (αν υποθέσουμε ότι υπήρχαν ποτέ τέτοιες) δεν μπορούν να αποτελούν τους οδοδείκτες του σήμερα, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να τις αγνοήσουμε εξ ολοκλήρου. Αυτή η στάση εκβάλλει αναπόφευκτα σε ένα λόγο διαφοροποιημένο κι αντιδογματικό ο οποίος δεν έχει κανένα δισταγμό να μετατοπιστεί όταν, χωρίς αυτολογοκριτικό φίλτρο, θεωρήσει ότι με την (αυτο)διόρθωση θα προσεγγίσει ικανοποιητικότερα το νόημα του αντικειμένου του.

the new populism 1482659671 9641Είναι, για παράδειγμα, ευδιάκριτη η τωρινή μετατόπιση του Σεβαστάκη σε σχέση με το Λαϊκισμός, αντιλαϊκισμός και κρίση (εκδ. Νεφέλη) που συνέγραψε πριν μερικά χρόνια (από κοινού με τον Γιάννη Σταυρακάκη). Σε εκείνο το γραπτό τον τόνο έδινε η κριτική προς τον αντιλαϊκιστικό λόγο ως ένα λόγο που, ενώ αυτοπαρουσιάζεται περίπου σαν αυτονόητος, φέρει τις δικές του βαθιές ιδεολογικές μεροληψίες, απαξιώνοντας μαζί με τις λαϊκιστικές πρακτικές και κάθε εύλογη λαϊκή αμφισβήτηση και διεκδίκηση· ως ένα λόγο που προσβάλλει, πότε συνειδητά πότε ανεπίγνωστα, την ίδια τη δημοκρατική αρχή στον πυρήνα της και ο οποίος είναι εν τέλει τυφλωμένος ενώπιον του νέου «κοινωνικού ζητήματος». Μολονότι η κριτική προς τον ρηχό και ισοπεδωτικό αντιλαϊκιστικό λόγο της πολιτικής δημοσιότητας διατηρείται στο ακέραιο και στα Φαντάσματα, η έμφαση είναι πλέον στην αναμέτρηση με τα προβλήματα του λαϊκιστικού λόγου και των πρακτικών του. Εύλογα, θα πει κανείς, αφού ο λαϊκισμός από αντιπολιτευτική δύναμη ανήλθε στην εξουσία. Και ναι και όχι. Θέλω να πω, δυστυχώς, πολλοί διανοούμενοι μάς έχουν συνηθίσει σ’ έναν επαναλαμβανόμενο, αυτοδικαιωτικό λόγο –το άγχος της επιβεβαίωσης;– ο οποίος αρνείται να αναμετρηθεί με έναν κόσμο που έχει έρθει τούμπα και τον οποίο τα καθιερωμένα σχήματα δεν μπορούν να τον συλλάβουν ικανοποιητικά. Άλλοι δεν διανοούνται να «προδώσουν» το Κόμμα ή την ιδεολογική ομολογία πίστης τους. Για εκείνους πάλι που λειτουργούν ως ανεμοδείκτες της κοινής γνώμης ή βρίσκουν πάντα έναν καλό λόγο για τους εκάστοτε κρατούντες μάλλον δεν χρειάζεται να αναφέρουμε κάτι.

Ο Σεβαστάκης, λοιπόν, στοχάζεται τα μείζονα πολιτικά ζητήματα με την πλήρη σημασία της λέξης αντλώντας κυρίως από την αριστερά, τον πολιτικό φιλελευθερισμό και τη δημοκρατική θεωρία.

Ο Σεβαστάκης, λοιπόν, στοχάζεται τα μείζονα πολιτικά ζητήματα με την πλήρη σημασία της λέξης, αντλώντας κυρίως από την αριστερά, τον πολιτικό φιλελευθερισμό και τη δημοκρατική θεωρία. Προσοχή όμως: η έμφαση είναι στον πληθυντικό αριθμό, δηλαδή πρόκειται για παραδόσεις, πρακτικές και ερμηνευτικές θεωρήσεις που υφίστανται στον ιστορικό ή και στον παρόντα χρόνο και οφείλουμε να τις αντιμετωπίσουμε ως τέτοιες, μάς προτρέπει ο συγγραφέας· δηλαδή να αναγνωρίσουμε την πολλαπλότητα, τις εσωτερικές διακλαδώσεις, τις αντιφάσεις, τα γόνιμα στοιχεία, αλλά και τα αδιέξοδά τους. Επιμένω εδώ, γιατί αυτή ακριβώς είναι προϋπόθεση της πνευματικής ανοιχτότητας κι εγρήγορσης, εν τέλει της δημιουργικής σκέψης. Έχω κατά νου, σε αντιδιαστολή, όλες εκείνες τις πληκτικές αναλύσεις (ενίοτε, λιτανείες) που επικαλούνται την Αριστερά (με κεφαλαίο Α σε ενικό αριθμό) ως υποστασιοποιημένο υποκείμενο της Ιστορίας (με κεφαλαίο Ι) και καταλήγουν προβλέψιμα σε μια αγκύλωση του νου που αδυνατεί να επεξεργαστεί οτιδήποτε δεν χωράει στα προκατασκευασμένα κι ανελαστικά θεωρήματα.

Αυτή η πρόσληψη του έργου του Σεβαστάκη δεν σημαίνει ότι βρίσκω πειστικά όλα του τα επιχειρήματα (τα βρίσκω πάντως πολλά απ’ αυτά). Ας πούμε, η διαπραγμάτευση της έννοιας του «δημοκρατισμού» του πρώτου στη σειρά κειμένου –στο σύνολο οκτώ, περιλαμβανομένης και μιας εκτενούς συνέντευξης– μου φάνηκε, τουλάχιστον σε πρώτη ανάγνωση, εννοιολογικός πλεονασμός. Ωστόσο, σε κάθε αράδα αισθάνθηκα ως αναγνώστης ότι έχω λάβει μια πρόσκληση που απευθύνεται στην κρίση μου, δεν με προτρέπει να ταυτιστώ με κάτι, να καταγγείλω κάτι άλλο, να οργιστώ με ένα τρίτο (ας πούμε κάποιος που επιθυμεί να διαβάσει άλλη μια θρηνωδία περί νεοφιλελευθερισμού θα απογοητευτεί).   

jpg iaw populismΘέλω, τέλος, να αναφέρω δυο λόγια για την επιρροή που ασκεί η λογοτεχνία (εννοώ η ανάγνωση και πρόσληψη κυρίως της μεγάλης πεζογραφίας) στο φιλόσοφο και δοκιμιογράφο (δεν είμαι εξοικειωμένος ούτε αρμόδιος να μιλήσω για το λογοτέχνη) Σεβαστάκη. Καθίσταται, νομίζω, ευθέως φανερό από δυο κείμενα των Φαντασμάτων –ένα περί ολοκληρωτισμού και ένα περί της σχέσης της λογοτεχνίας και των πολιτικών ιδεών– κι εμμέσως από το σύνολο των κειμένων ότι η λογοτεχνία ως αναγνωστική πρακτική με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά επενεργεί και στο μη λογοτεχνικό έργο του συγγραφέα, ουσιωδώς κατά τρεις, τουλάχιστον, τρόπους. Πρώτον, τον έχει κάνει να γράφει με γλωσσική ευαισθησία και χάρη – ενώ συχνά οι διανοούμενοι, λες και το κάνουν επίτηδες, γράφουν όσο πιο στριφνά και, από γλωσσική άποψη, αδέξια μπορούν. Αυτή η συγγραφική χάρη είναι, ωστόσο, σχεδόν ανεπαίσθητη. Το στυλ δεν παίρνει ποτέ το πάνω χέρι σε βάρος της διανοητικής ακρίβειας και της εκδίπλωσης της επιχειρηματολογίας. Δεύτερον, τον κάνει να έχει βαθύτερη κατανόηση του ανθρώπινου ψυχισμού (προφανώς συμπληρωματικά προς ψυχαναλυτικά και φιλοσοφικά διαβάσματα), που θα πει ότι συλλαμβάνει και αξιολογεί αντίστοιχα τη σημασία των συναισθημάτων, των παθών, το σχηματισμό ατομικών και συλλογικών ταυτοτήτων στην πολιτική (σε αντίθεση με επιπόλαιες «αναγνώσεις» που σπεύδουν όλα αυτά να τα εξορίσουν με συνοπτικές διαδικασίες στη σφαίρα του «ανορθολογικού»). Τρίτον, τον καθιστά, το λιγότερο, υποψιασμένο για τον πλούτο αλλά και τη σχετικότητα των αντίπαλων αφηγήσεων, καθεμιά απ’ τις οποίες συνιστά και μια απόπειρα κατάκτησης του νοήματος που έχει κάτι να προσφέρει, αλλά έχει και τα όριά της. Όπως λέει, στα καλά έργα μυθοπλασίας περικλείονται «η ανθρώπινη πολλαπλότητα, η αντίφαση, η αμφιβολία». Με τα λόγια του Σεβαστάκη: «Η σημαντική λογοτεχνία δεν προσηλυτίζει τον αναγνώστη της σε μια αλήθεια, αλλά τον ωθεί στην εξερεύνηση διαφορετικών κόσμων, όπου η αλήθεια είναι πάντα υπό εξέταση και καρπός μιας σύνθετης διαδικασίας συγκρίσεων» (σελ. 97). Τα δοκίμια της συλλογής είναι μεν μικρής φόρμας, αλλά μεγάλων οριζόντων.

* Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΝΔΩΡΟΣ είναι λέκτορας Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου.

Απόσπασμα από το βιβλίο

«Διαβάζω πια την εμπειρία των τελευταίων χρόνων –και στην Ελλάδα– διαφορετικά: όχι ως κάποια ευτυχή ή λυτρωτική εισβολή των παθών σε μια συρρικνωμένη και αυτοαναφορική πολιτική φόρμα, ούτε ως παράκαμψη των βιοπολιτικών ορθολογισμών, αλλά ως πολιτική παγιδευμένη στην αρνητικότητα, πενιχρή και εργαλειακή εξάπλωση των παθών-της-εναντίωσης. Σαν ένα κύμα ηθικής μεγαλοστομίας που, πολιτικά, εκβάλλει, σε διάφορες μορφές πολιτικής ψευδολογίας. Σημαίνει, όμως, αυτό ότι είχαν εξαρχής δίκιο διάφοροι που ισχυρίζονταν ότι όλη η δυσφορία και η λαϊκή διαμαρτυρία μετά το 2010 ήταν απλώς ένας λαϊκισμός της μνησικακίας; Όχι. Γιατί μια τέτοια άποψη μας παραπέμπει σε μια άλλη μορφή αφοριστικού credo, σε μια δαιμονολογία που παραγνωρίζει, με τη σειρά της, την περίπλοκη διαλεκτική των ατομικών-συλλογικών παθών. Αν ο αριστερός αγανακτισμένος εξπρεσιονισμός αρνήθηκε να συζητήσει και να αναγνωρίσει αυτό που συνέβη (τη χρεοκοπία), ο αντιλαϊκιστικός αυτοματισμός δεν θέλησε συχνά να διακρίνει ανάμεσα σε διαφορετικά επίπεδα θυμού, διεκδίκησης και προσδοκίας (σελ. 116-117)».

exof sevastakisΦαντάσματα του καιρού μας
Αριστερά, κριτική, φιλελεύθερη δημοκρατία
Νικόλας Σεβαστάκης
Εκδόσεις Πόλις 2016
Σελ. 124, τιμή εκδότη € 12,00         

          politeia link

 ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ελλάδα, μια λαϊκιστική δημοκρατία

Ελλάδα, μια λαϊκιστική δημοκρατία

Του Σωτήρη Βανδώρου

Τι φταίει για την οξύτατη οικονομική και πολιτική κρίση που μαστίζει τη χώρα; Και τι πρέπει να γίνει; Σ’ αυτά τα θεμελιώδη ερωτήματα, κατευθείαν στο ψαχνό, επιχειρεί ν’ απαντήσει το άκρως επίκαιρο βιβλίο το...

Εμείς, ο λαός

Εμείς, ο λαός

Του Σωτήρη Βανδώρου

Είναι τα τελευταία χρόνια, εν μέσω της οικονομικής κρίσης που ραγδαία εξελίχθηκε και σε πολιτική, που στοχαζόμαστε αλλά κι εμπράκτως αναμετριόμαστε εντατικά με τη δημοκρατία και τις αδυναμίες της, τα όρια κ...

Δημοκρατία χωρίς δήμο;

Δημοκρατία χωρίς δήμο;

Του Σωτήρη Βανδώρου

«Καθώς οι ριζοσπαστικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις τους έχασαν τη λαϊκή υποστήριξη, άρχισαν να λένε πως ο μέσος άνθρωπος δεν ήταν σε θέση να πάρει αποφάσεις ζωτικής οικ...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά, του Άλφρεντ Χίτσκοκ: «Que Sera, Sera...» στα θερινά σινεμά

Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά, του Άλφρεντ Χίτσκοκ: «Que Sera, Sera...» στα θερινά σινεμά

«Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά» (1956) του Άλφρεντ Χίτσκοκ σε ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια στα θερινά σινεμά από τη Summer Classics. Πρωταγωνιστούν: Τζέιμς Στιούαρτ, Ντόρις Ντέι

Επιμέλεια: Book Press

Το κατασκοπευτικό θρίλερ του αξεπέραστου μετρ του σασ...

«Από το βιβλίο στην οθόνη»: «Ωρες» και «Επιστροφή στο Χάουαρντς Έντ» στον κήπο του ΕΛΙΒΙΠ – προβολές και συζητήσεις

«Από το βιβλίο στην οθόνη»: «Ωρες» και «Επιστροφή στο Χάουαρντς Έντ» στον κήπο του ΕΛΙΒΙΠ – προβολές και συζητήσεις

Στις 3 & 4 Ιουλίου, στον κήπο του ΕΛΙΒΙΠ στο Παλαιό Ψυχικό δύο ταινίες που βασίζονται στα μυθιστορήματα «Οι ώρες» του Μάικλ Κάνινγκχαμ και «Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ» του Ε.Μ. Φόρστερ. Πριν α...

«Σωτηρία» της Χαράς Ρόμβη, σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη – Μια λαμπρή στιγμή του Φεστιβάλ Αθηνών

«Σωτηρία» της Χαράς Ρόμβη, σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη – Μια λαμπρή στιγμή του Φεστιβάλ Αθηνών

Για την παράσταση «Σωτηρία» της Χαράς Ρόμβη, σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη, στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Από το διήγημα «Σωτηρία» της Χαράς Ρόμβη ( ...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου» της Ανί Ερνό (προδημοσίευση)

«Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου» της Ανί Ερνό (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο της Ανί Ερνό [Annie Ernaux], «Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου» (μτφρ. Ρίτα Κολαΐτη), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 24 Ιουνίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο 

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Τα σουπερμάρκετ και ο...

«Η απόδραση της τελείας» του Γιάννη Ζευγώλη (προδημοσίευση)

«Η απόδραση της τελείας» του Γιάννη Ζευγώλη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη νουβέλα του Γιάννη Ζευγώλη «Η απόδραση της τελείας», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Σας μάζεψα, αγαπημένα μου σημεία, όλα εδώ για να σας ανακοινώσω την ...

«Μου πέθανες» του Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο (προδημοσίευση)

«Μου πέθανες» του Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το αφήγημα του Πορτογάλου συγγραφέα Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο [José Luís Peixoto], «Μου πέθανες» (μτφρ. Ζωή Καραμπέκιου), το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Μπήκα σ...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Επτά νέες ποιητικές συλλογές από τις εκδόσεις Βακχικόν

Επτά νέες ποιητικές συλλογές από τις εκδόσεις Βακχικόν

Επτά ποιητές και ποιήτριες παραδίδουν τους στίχους τους στο αναγνωστικό κοινό μέσα από τις νέες τους ποιητικές συλλογές που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Επιμέλεια: Book Press

Επτά ποιητικά βιβλία από τις εκδόσεις Βακχικόν. 

...
Τι διαβάζουμε τώρα; 10 πρόσφατα κουίρ βιβλία για τον «μήνα υπερηφάνειας»

Τι διαβάζουμε τώρα; 10 πρόσφατα κουίρ βιβλία για τον «μήνα υπερηφάνειας»

Ιούνιος, μήνας υπερηφάνειας και διεκδικήσεων για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Επιλέξαμε 10 βιβλία του 2025 με κουίρ χαρακτήρες που απομακρύνονται από τη στερεοτυπική αναπαράσταση και αποκτούν ρεαλιστικές διαστάσεις. Στην κεντρική εικόνα, έργο της κουίρ καλλιτέχνιδας των αρχών του 20ου αιώνα Gluck. 

Γράφει η ...

Τραύμα σε ψυχή και σώμα: Πέντε πρόσφατα δοκίμια ψυχανάλυσης που ξεχωρίζουν

Τραύμα σε ψυχή και σώμα: Πέντε πρόσφατα δοκίμια ψυχανάλυσης που ξεχωρίζουν

Πέντε μελέτες που κυκλοφόρησαν προσφάτα πραγματεύονται τη σχέση του νου με το σώμα, την έννοια του «τραύματος», αλλά και τη θέση της ψυχανάλυσης στον σύγχρονο κόσμο. Κεντρική εικόνα: Ο Σίγκμουντ Φρόιντ.

Γράφει ο Σόλωνας Παπαγεωργίου

...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

12 Δεκεμβρίου 2024 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα 100 καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία του 2024

Mυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα: Εκατό καλά λογοτεχνικά βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2024 από τα πολλά περισσότερα που έπεσαν στα χέρια μας, με τη μεταφρασμένη πεζογρα

ΦΑΚΕΛΟΙ