
Κάθε εβδομάδα η Book Press προτείνει ένα βιβλίο από τις πρόσφατες εκδόσεις.
Επιμ. Λεωνίδας Καλούσης
Αυτή την εβδομάδα, το δοκίμιο «Η ευτυχής φιλολογία» του Διονύση Καψάλη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Το φτενό αυτό βιβλιαράκι περιλαμβάνει το κείμενο της αντιφώνησης και ομιλίας του Διονύση Καψάλη στην τελετή της αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα του τμήματος φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στις 24 Μαρτίου 2015. Από τον Όργουελ, στον Καζωμπόν και τον Αδαμάντιο Κορραή, κι από εκεί στον Στρατή Δούκα και στον Σαίξπηρ, ο Διονύσης Καψάλης φέρνει στο προσκήνιο εκλεκτά μέλη της «ευγενικής δημοκρατίας των γραμμάτων» και μας κάνει να αισθανθούμε πώς η αγάπη για την ανάγνωση (και βέβαια, συνακόλουθα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η αγάπη για τη γραφή) δεν είναι απλώς ένα «χόμπι» ή μια δραστηριότητα ανάμεσα σε άλλες, αλλά τρόπος ζωής, «ένα λαμπερό κομμάτι ηθικής τύχης».
Κείμενο απολαυστικό, που μαρτυρά αγάπη για την ιστορία των γραμμάτων, κάθε αράδα του οποίου αποτελεί κι ένα φόρο τιμής στην εκφραστικότητα και τη διαχρονικότητα της σύγχρονης ελληνικής γλώσσας.
Ποιος είναι ο συγγραφέας
Ο Διονύσης Καψάλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952. Σπούδασε κλασική και αγγλική φιλολογία στις Η.Π.Α. (1970-1974) και νεοελληνική φιλολογία στο Λονδίνο (1981-1984), όπου επίσης δίδαξε για δύο χρόνια. Από το 1978 έχει δημοσιεύσει ποιητικά βιβλία, δοκίμια, ποιητικές μεταφράσεις, άρθρα, μελέτες και βιβλιοκρισίες σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες. Από το 1986 ως το 1997 εργάστηκε ως υπεύθυνος εκδόσεων στις Εκδόσεις της Εστίας. Από το Σεπτέμβριο του 1998 εργάζεται στο Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, όπου, από το Νοέμβριο του 1999, κατέχει τη θέση του διευθυντή. Έχει τιμηθεί το 1999 με το Βραβείο Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών.
Απόσπασμα από το βιβλίο
Όσοι βρισκόμαστε απόψε εδώ, συμπολίτες στη μεγάλη κι ευγενική δημοκρατία των γραμμάτων, κρατάμε στα χέρια μας ένα λαμπερό κομμάτι ηθικής τύχης. Όποιες κι αν είναι οι ατυχίες του βίου του καθενός μας, οι μέρες οι ανάσβολες, οι αναπόφευκτες λύπες και οδύνες του, εμείς, ευεργετημένοι καθώς είμαστε από την τύχη να επαγγελλόμαστε τα γράμματα, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι περιστάσεις της ζωής μάς επέβαλαν να ζήσουμε «βίο ανεξέταστο». Τέτοιο άλλοθι αφελείας δεν υφίσταται για μας.