Χρυσή Αυγή revisited

Για το ποια θα έπρεπε να είναι η αντιμετώπιση του φασιστικού μορφώματος στη δημόσια σφαίρα διαμορφώθηκαν εξαρχής δυο διαμετρικά αντίθετες απόψεις-στάσεις: Η πρώτη έλεγε ότι δεν θα πρέπει σε καμιά περίπτωση να δίνεται ο λόγος στα μέλη και τους πολιτευτές του. Ότι θα πρέπει οι απόψεις που προσβάλουν τη δημοκρατική νομιμότητα και εξωθούν στη ρατσιστική βία και το φυλετικό και κοινωνικό μίσος να απομονωθούν και να καταδικαστούν χωρίς επιφυλάξεις και αστερίσκους. Η πιο ακραία εκδοχή αυτής της άποψης υποστήριζε ότι θα έπρεπε να βρεθεί νομική φόρμουλα ώστε να τεθεί το μόρφωμα εκτός Βουλής, μια κι εξ ορισμού, για ένα σωρό λόγους, έχει εξαρχής θέσει εαυτόν εκτός κοινοβουλευτικού και δημοκρατικού τόξου (είναι άραγε οι μόνοι, αναρωτιούνται ορισμένοι - δύσκολο όσο κι επώδυνο ερώτημα, που φρόνιμο είναι όμως να μην το θέτουμε ποτέ ταυτόχρονα ή παράλληλα με ζητήματα που αφορούν το νεοναζιστικό μόρφωμα).

Η δεύτερη άποψη –κι αυτή που επικράτησε– συνοψίστηκε στην έκφραση «βγάλτε τους στο φως, θα καούν». Έτσι, είδαμε δημοσιογράφους με κύρος να συνεντευξιάζουν σε «μεγάλα» –πολύ μικρά ως προς το αίσθημα κοινωνικής ευθύνης– κανάλια τον αρχηγό του μορφώματος· τηλεαστέρες με περγαμηνές στο λαϊκισμό να καλούν δεδηλωμένους νεοφασίστες ως ισότιμους συνομιλητές σε πάνελ (χύθηκαν έκτοτε πολλά κροκοδείλια δάκρυα)· και, το πιο επονείδιστο, είδαμε και βλέπουμε τα μέλη της Συμμορίας να αμαυρώνουν με την παρουσία τους, τη στάση τους και τις εκτός νομιμότητας αντιλήψεις και πρακτικές τους την –αλίμονο, ήδη απαξιωμένη– Βουλή των Ελλήνων (το γεγονός ότι μαζί με τα  μέλη του μορφώματος κάθονται επίσης στα κοινοβουλευτικά έδρανα ουκ ολίγες ντροπιαστικές μορφές της διαμορφούμενης πολιτικής σκηνής είναι κάτι που, επίσης, φρόνιμο είναι να μην το συζητάμε ταυτόχρονα ή παράλληλα με την παρουσία της Συμμορίας).

Ούτε συνομιλητές ούτε ομοτράπεζοι

Είναι πλέον σαφές ότι η επιλογή που ακολουθήθηκε ήταν λανθασμένη και ότι θα πρέπει, έστω και καθυστερημένα, το πολιτικό και μιντιακό σύστημα να αλλάξει πάραυτα πλεύση σε σχέση με την αντιμετώπιση της Συμμορίας. Το γιατί, ήρθε πρόσφατα να μας το υπενθυμίσει ντοκιμαντέρ βρετανικού καναλιού, χωρίς ωστόσο να μας πει κάτι που δεν γνωρίζαμε ήδη.

Τα μέλη του νεοναζιστικού μορφώματος επουδενί πρέπει να είναι συνομιλητές μας, ομοτράπεζοί μας, ομοπανελιστές μας. Είναι εγκληματίες: οι περισσότεροι συνειδητοί, αρκετοί όμως λόγω δυσβάσταχτων συμπλεγμάτων και απύθμενης αμορφωσιάς. Η θέση τους είναι στο περιθώριο της κοινωνίας των πολιτών, όπου πρέπει να εξωθηθούν εκ νέου με σταθερή και αδιάλειπτη επιτήρηση από τους θεσμούς και τα όργανα της Δημοκρατίας (αστυνομία και δικαιοσύνη, πρωτίστως). Η αποφασιστικότητα που επιδεικνύει εσχάτως (δυστυχώς, κυρίως για επικοινωνιακούς λόγους) η κρατική μηχανή στην αντιμετώπιση της αντισυστημικής βίας και της «αριστερής» ή «αναρχικής» τρομοκρατίας θα πρέπει να εκφραστεί με πολλαπλάσια ένταση και με κάθε ευκαιρία απέναντι στα μέλη της Συμμορίας (και βέβαια, σ' αυτό το σημείο η πολιτική ηγεσία θα πρέπει να αντιμετωπίσει με αποφασιστικότητα την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ανεκτικότητας ή και συμπάθειας μέρους των δυνάμεων καταστολής προς τη Συμμορία: άμεσα και χωρίς δισταγμούς, με μεταθέσεις, ακόμη και διώξεις). Η Δικαιοσύνη, με την άμεση και ανεμπόδιστη συνδρομή της Αστυνομίας, θα πρέπει να αποκτήσει αστραπιαία ανακλαστικά (τα διαθέτει, όταν θέλει), ώστε σταδιακά να δημιουργηθεί ένας ασφυκτικός νομικός κλοιός γύρω από τις ρατσιστικές πρακτικές αλλά και τις ανατριχιαστικές διακηρύξεις της Συμμορίας, τέτοιος που θα εμποδίζει και θα ακυρώνει στην πράξη την πολυποίκιλη εγκληματική δράση της.

Όσοι, και είμαστε ευτυχώς πολλοί, πιστεύουμε στον κοινοβουλευτισμό πρέπει να δράσουμε άμεσα και στοχευμένα. Για όσο καιρό ακόμη διαθέτουμε τα μέσα και την υπεροπλία που μας παρέχει ο κρατικός μηχανισμός της πανταχού βαλλόμενης Δημοκρατίας μας. Η νεοναζιστική συμμορία και η ρατσιστική-ιδεολογική της τρομοκρατία πρέπει πρώτα να συντριβούν νομικά και κατασταλτικά και μετά να «αναλυθούν» ως φαινόμενο. Δεν υπάρχει χρόνος για το αντίστροφο.