
Της Σώτης Τριανταφύλλου
Κομοδίνο: μια λέξη αδικημένη∙ φέρνει στο μυαλό τη γιαγιά μας, την προγιαγιά νεότερων ανθρώπων (μια τεχνητή οδοντοστοιχία στο ποτήρι;), ένα πορτατίφ, μια τηλεφωνική συσκευή∙ στο συρτάρι έχουν ξεμείνει ληγμένα χάπια∙ ίσως δυο-τρία προφυλακτικά σε ασημί συσκευασία∙ ένα άξυστο μολύβι, σπίρτα, σελοτέιπ, κλωστές∙ στην επιφάνεια του κομοδίνου, χαρτομάντιλα, το ξυπνητήρι. Χρώμα του κομοδίνου: κομοδινί.
Κι όμως, το βιβλίο που σέρνεται εκεί πάνω είναι ο μάρτυρας των ημερών μας∙ το βιβλίο που αγγίζει το μαξιλάρι μας, το νυχτερινό μας δέρμα: το Pillow Book. Και αποκαλύπτει, όχι τόσο ποιοι είμαστε, αλλά το πώς είμαστε, το τι σκεφτόμαστε, τι αισθανόμαστε, τι σκαρώνουμε εκείνες τις ημέρες. Η απόσυρσή του από το κομοδίνο, και η αντικατάστασή του με άλλο, σημαδεύουν το πέρασμα του χρόνου: αύριο δεν θα είμαι πια αυτός που είμαι σήμερα.
Δεν θα είμαι, όχι. Σήμερα μένω σε τούτο το δωμάτιο στη Δέκατη Λεωφόρο μ’ ένα μεγάλο παράθυρο με θέα στα δυτικά. Αύριο, δεν θα μπορώ να περνάω τόσο καιρό στη Νέα Υόρκη: η Νέα Υόρκη είναι πόλη για νέους∙ θέλω να πω, κινδυνεύεις να σπάσεις κανένα γοφό… Τι υπάρχει στο κομοδίνο, εκτός από τα αντισηπτικά μαντιλάκια (εξαιτίας των κρουσμάτων γρίπης των χοίρων), το τηλέφωνο και το απαραίτητο ρολόι που μετράει το χρόνο μου καθώς (ο χρόνος μου) λιγοστεύει: «Ο Χέγκελ και η γερμανική επανάσταση» του Κωστή Παπαγιώργη (ο Χέγκελ με παρηγορεί, είναι ανεξήγητο∙ τον κουβαλάω μαζί μου∙ για χρόνια, κουβαλούσα το βιβλίο του Κώστα Παπαϊωάννου για τον Χέγκελ, μια δήλωση αγάπης για τη γερμανική φιλοσοφία)∙ κάτω από τα περιοδικά –«πού θα πάμε, τι θα δούμε»– μια μελέτη της Μάρτζορι Γκάρμπερ για τον Σαίξπηρ («Shakespeare and Modern Culture»): καθώς, αυτόν τον καιρό, γράφω ένα βιβλιαράκι με τον τίτλο «Ο Χρόνος, πάλι» (που θα έπρεπε να έχει υπότιτλο «Τρέχοντας με ψαλίδια») γύρω από το πώς και γιατί έγινα συγγραφέας, γύρω από ό,τι άλλο έγινα και δεν έγινα, επιστρέφω στον Σαίξπηρ∙ ο Σαίξπηρ μού άνοιξε τις πύλες της παγκόσμιας γλώσσας.
Σκέφτομαι τι έχω αφήσει στα κομοδίνα δίπλα στα οποία έχω κοιμηθεί τον τελευταίο καιρό: κινηματογραφικά περιοδικά∙ το χειρόγραφο του Τσάρλι Χιούστον με τίτλο «Αϋπνία» (στην πόλη ενσκήπτει μια «επιδημία» αϋπνίας: τι εξαίσια ιδέα!)∙ το θεατρικό έργο της Τζασμίνα Ρεζά «Ο θεός του μακελειού», όπου δυο «πολιτισμένα», μεσοαστικά ζευγάρια αποκαλύπτουν σιγά-σιγά όχι μόνον το κενό της ζωής τους αλλά το μίσος που τη διαποτίζει. Τι διαπιστώνω: έχω πολλά pillow books∙ ένα κομοδίνο∙ πολλά μαξιλάρια.
Σώτη Τρανταφύλλου