capri250

Με αφορμή «Τα γράμματα από το Κάπρι»[1] (κι ένα ταξίδι στα ιταλικά νησιά)

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Είμαστε μια «μικρή» χώρα που εισάγουμε πολιτιστικά προϊόντα χωρίς να εξάγουμε. 

Οι Ιταλοί δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι οι περισσότεροι Έλληνες –απ’ όσους γεννήθηκαν μετά τον πόλεμο και πριν από το 1980- μεγάλωσαν με εισαγόμενα ιταλικά «πολιτιστικά προϊόντα»: μουσικές, βιβλία, ποπ είδωλα, κινηματογραφικές ταινίες, μόδα, αντικείμενα και life style. Τους φαίνεται αστείο και ταυτοχρόνως «sorpredente» το ότι ένας Έλληνας συγγραφέας ξέρει τα ιταλικά νησιά μέσα από τα βιβλία και τα τραγούδια – χωρίς να έχει πατήσει ποτέ το πόδι του. Οι Ιταλοί έχουν εκείνον τον ιδιότυπο πατριωτισμό που κρύβουν πίσω από συμπεριφορά αυτομαστιγώματος – δηλαδή μια στάση πολύ διαφορετική από τη δική μας: εμείς πιστεύουμε, αναίσχυντα, ότι είμαστε πάρα πολύ σπουδαίοι και θύματα μιας διεθνούς συνωμοσίας. Για μας, δεν τίθεται ζήτημα ενοχής και αυτοτιμωρίας: η ορθοδοξία διαφέρει από τον Καθολικισμό.

Όπως πολλοί Έλληνες, έχω μακρά στην ιστορία με την Ιταλία: όταν ήμουν παιδί ταξιδεύαμε με το οικογενειακό αυτοκίνητο – η Ιταλία ήταν η μοναδική «κοντινή» χώρα εφόσον τα Βαλκάνια ανήκαν στο λεγόμενο Σιδηρούν Παραπέτασμα. Το καλοκαίρι του 1976, στο Μιλάνο, αρρώστησα και παρ’ ολίγο να πεθάνω – σώθηκα σε λαϊκό νοσοκομείο, σε θάλαμο με επτά σιδερένια κρεβάτια. Την επόμενη χρονιά πήρα ένα τρένο που αντί να κατεθύνεται προς τη Νίκαια της Γαλλίας, κατευθυνόταν προς τη Νότια Ιταλία: ξαφνικά η θάλασσα εμφανίστηκε από τη λάθος πλευρά κι εγώ βρέθηκα στη La Spezia. Στη συνέχεια, γνώρισα το Τορίνο που μου φάνηκε η ωραιότερη βιομηχανική πόλη στον κόσμο – από τότε έχω αλλάξει γνώμη αλλά το κινηματογραφικό μουσείο της πόλης παραμένει πάρα πολύ συγκινητικό για όλους τους κινηματογραφόφιλους. Ύστερα, η Νέα Πόλη «Μιλάνο Due» έγινε θέμα ενός exposé γύρω από τις πόλεις-δορυφόρους. Για πολλά χρόνια ταξιδεύαμε πάνω-κάτω και πέρα-δώθε στην Ιταλία με το αυτοκίνητο, όταν ακόμα οδηγούσα μια ιταλική Barchetta και προτού αποκτήσω οικολογική συνείδηση σχετικά με τα αυτοκίνητα: να γιατί δεν πήγα ποτέ στα νησιά παρότι ήθελα να επισκεφτώ τη Σαρδηνία (ιδιαίτερη πατρίδα του Ενρίκο Μπερλιγκουέρ και του Αντόνιο Γράμσι) και τη Σικελία (ιδιαίτερη πατρίδα του Λεονάρντο Σάσα του οποίου μετέφρασα στα ελληνικά την «Υπόθεση Μόρο»)[2]. Χρειαζόταν να μπω στο φέρρυ, ενώ προτιμούσα να οδηγώ πάνω-κάτω και πέρα-δώθε στην autostrada. Όσο για το Κάπρι ειδικά, παραήταν τόπος του jet-set για μένα.

Φτάνω στα «Γράμματα από το Κάπρι», ένα βιβλιαράκι του Μάριο Σολντάτι που δεν βρήκε αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα παρότι πίστευα ότι θα βρει∙ όπως δεν βρήκε «Ο κομφορμιστής» του Αλμπέρτο Μοράβια παρότι και πάλι πίστευα ότι θα βρει, ή το «Ωραίο καλοκαίρι» του Τσέζαρε Παβέζε και το «Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι» του Κάρλο Λέβι. (Ήταν όλα μέρος μιας σειράς σύγχρονων Ιταλών κλασικών.)  Ίσως το κοινό έχει δίκιο για τα «Γράμματα από το Κάπρι»: δεν πρόκειται για μεγάλο μυθιστόρημα – απευθύνεται αποκλειστικά σε ιταλόφιλους.

grammataapotocapriΣτα Γράμματα από το Κάπρι, το νησί του κόλπου της Νάπολης διαγράφεται στο φόντο ως τόπος ένοχων μυστικών και αμαρτίας. Ο Μάριο Σολντάτι το χρησιμοποιεί μεταφορικά: για τον συγγραφέα από το βόρειο, βιομηχανικό Τορίνο, το Κάπρι είναι η παγίδα του Νό­του που έστησαν οι σειρήνες στον Οδυσσέα... ο Οδυσ­σέας γλιτώνει, αλλά ο Σουηδός βαρόνος Φέρσεν —συγγραφέας του Η φωτιά σβήνει στη θάλασσα— αυτοκτο­νεί εκεί το 1923... τον ακολουθεί ο Φρίντριχ Άλφρεντ Κρουπ και ο Νόρμαν Ντάγκλας. Μήπως το Κάπρι είναι μαγεμένο; μοιάζουν ν' αναρωτιούνται οι «βόρειοι» συγ­γραφείς ήδη από τον δέκατο ένατο αιώνα, πολύ πριν γίνει ένα από τα πιο τουριστικά μέρη στην Ευρώπη, προτού κατακλυσθεί από μελαγχολικούς Αμερικανούς και Κεντροευρωπαίους επιρρεπείς στην αυτοκτονία. (Δεν άργησε να κατακλυσθεί: το πρώτο αμερικανικό ντοκιμαντέρ που διαφήμιζε «εξωτικές» διακοπές στο Κάπρι γυρίστηκε το 1903.)

Στην αρχή του εικοστού αιώνα, η αυτοεξορία ήταν μια μορφή τουρισμού· στο Κάπρι συνέρρεαν συγ­γραφείς απ' όλο τον κόσμο: ο Μαξίμ Γκόρκι —που είχε καταφύγει εκεί το 1906, κυνηγημένος από τις τσαρι­κές αρχές—, ο Ουκρανός Μικαόλο Κοτσκιουμπίνκυ, ο Ανατόλι Βασίλιεβιτς Λουνατσάρσκι... Το 1909, στο ηλιόλουστο τοπίο του νησιού, ο Λουνατσάρσκι, μαζί με τον Αλεξάντρ Μπογκντάνοφ, ίδρυσαν μια βραχύβια σχολή για επίλεκτους εργά­τες ρωσικών εργοστασίων που θα υποστήριζαν την επανάσταση των μπολσεβίκων. Εκτός από μπολσεβίκους (ανάμεσα στους επι­σκέπτες ήταν ο Λένιν), το Κάπρι συγκέντρωνε κάθε λογής αμφισβητίες· διανοούμενους που δεν είχαν πειστεί για το μεγαλείο της ρωσικής επανάστασης. Το 1922, η Νίνα Μπερμπέροβα, μέλος της λογοτεχνικής πρωτοπορίας της Πετρούπολης, εγκατέλειψε τη Ρωσία κι εγκαταστάθηκε για λίγο καιρό στο Κάπρι (για να καταλήξει αργότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, «με δυο βαλίτσες και εβδομήντα πέντε δολάρια στην τσέπη»), όπως κι ο Ιβάν Μπούνιν (βραβείο Νόμπελ 1933), που, αφού επισκέφτηκε τον Μαξίμ Γκόρκι, έγραψε το διήγημα Ο ευγενής κύριος από το Σαν Φρανσίσκο. Ο «ευγενής κύριος» είναι ένας πλούσιος Αμερικανός που φτάνει στο Κάπρι μ' ένα πολυτελές καράβι, ανυποψίαστος ότι το νησί των ονείρων του θα είναι ο τελευταίος του προορισμός. Συμπτωματικά, από το Σαν Φρανσίσκο κατάγεται κι ο ήρωας της Πατρίσια Χάισμιθ στον Ταλαντούχο κ. Ρίπλεϋ, ένα μυθιστόρημα που ενέπνευσε δυο κινηματογραφικές ταινίες (η πρώτη ήταν το «Plein Soleil» του Ρενέ Κλεμάν, η δεύτερη, του Άντονυ Μινγκέλλα, ήταν λιγότερο εντυπωσιακή) μέρος των οποίων γυρίστηκαν στο Κάπρι.

Το Κάπρι ήταν επίσης το σκηνικό του Χίλια εννιακόσια τριάντα τέσσερα, ενός μυθιστορήματος του Αλμπέρτο Μοράβια, που επανέρχεται στην Περιφρόνηση και γίνεται το πλαίσιο της εκρηκτικής νεοτερικότητας στην ομώνυμη ταινία του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ. Στο 1934, η δράση αρχίζει στο πλοίο Νάπολη-Κάπρι και κεντρικός ήρωας είναι ο Λούτσο, ένας νεαρός α­ντιφασίστας διανοούμενος στα πρόθυρα της απόγνωσης. Πρόκειται για ένα αγωνιώδες μυθιστόρημα που περιγράφει το περιβάλλον του φασισμού ως θλιβερή αντίθεση στο εκτυφλωτικό καλοκαιρινό τοπίο. Το κα­λοκαίρι στο Κάπρι παρουσιάζεται σαν μια ψευδαίσθη­ση: την ίδια στιγμή που στη Γερμανία εκτυλίσσεται «Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», ο μικρόκοσμος του νησιού κατακλύζεται από φαντάσματα... ο ήρωας συ­ναντάει μια ταλαιπωρημένη Ρωσίδα πρόσφυγα, μια αι­νιγματική Γερμανίδα ηθοποιό, τον ηλικιωμένο της σύ­ζυγο· ένα πλήθος από αποκαμωμένους, επικίνδυ­νους και ευάλωτους ανθρώπους. Πέντε χρόνια νωρίτε­ρα, στο βορειοδυτικό μέρος του νησιού, ο Σουηδός Axel Munthe έγραφε στην Ιστορία του Σαν Μικέλε τις εμπει­ρίες του ως γιατρός στο Παρίσι και στη Ρώμη, καθώς και το χρονικό της ομώνυμης έπαυλης. Ο Munthe έκτι­σε αυτό το μεγαλειώδες σπίτι στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, στην κορυφή ενός βράχου με θέα το πέ­λαγος, κι έμεινε εκεί ως τον θάνατό του το 1949. Ήταν η τελευταία εποχή του Κάπρι πριν από τη μαζική ει­σβολή των παραθεριστών.

Μαγικό Κάπρι 

Το 1938, ανάμεσα στο Κάπρι και στο Σορρέντο, η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ έγραφε τη Χαριστική βολή, ένα σύντομο μυθιστόρημα για έναν ανέφικτο έρωτα σε βόρειο κλίμα. Η Χαριστική βολή εκτυλίσσεται στο Κατοβίτσε, σ' ένα έρημο, χειμωνιάτικο τοπίο, ριζικά δια­φορετικό από τις γαλάζιες σπηλιές του Κάπρι. Δέκα χρόνια αργότερα, ο Γκράχαμ Γκριν αγόρασε την έπαυλη Ροζάιο στο Ανακάπρι, όπου γνώρισε τον Νόρμαν Ντάγκλας και τη Σίρλεϋ Χάζαρντ (η οποία αργότερα έγρα­ψε το βιβλίο Green on Capri και όπου φιλοξένησε τον Μάριο Σολντάτι. Ο Σολντάτι τού άρεσε: ήταν αντισυμβατικός, «ευγενικός και υστερικός», όπως σημειώνει ο Γκριν σ' ένα γράμμα στη μητέρα του. Ο Γκριν λάτρευε το Κάπρι: καθόταν στο Γκραν Καφέ, στην πλατεία, και έλυνε τα σταυρόλεξα των Τάιμς. Έμοιαζε με ήρωα μυθιστορήματος της Πατρίσια Χάισμιθ: έγρα­φε τουλάχιστον πεντακόσιες λέξεις την ημέρα, διένυε το ιλιγγιώδες δρομάκι του Μόντε Σολάρο με το λεω­φορείο και έτρωγε στο εστιατόριο Τζέμμα μαζί με την Κάθριν Γουόλστον, φορώντας έναν μάλλον παράξενο μπερέ. Μεγάλο μέρος της αυτοβιογραφίας του με τον τίτλο Ways of Escape είναι αφιερωμένο στον «ιταλικό» τρόπο της ζωής του. Εξάλλου, υπάρχουν δύο είδη Βρε­τανών: εκείνοι που κάθονται στο σπίτι τους κι εκείνοι που ταξιδεύουν συνεχώς, όπως ο Γκράχαμ Γκριν. Και όπως ο Νόρμαν Ντάγκλας. Ο Ντάγκλας γεννήθηκε στη βικτοριανή Αγγλία, αλλά πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Ιταλία: το 1952 αυτοκτόνησε στο Κάπρι, το σκηνικό του Νησιού των σειρήνων και του Νότιου ανέμου, του πιο γνωστού από τα μυθιστορήματά του. Ήταν ογδόντα τεσσάρων ετών, «a time to die»: στο Κάπρι είχε ζήσει τη ζωή ενός ηδονιστή ομοφυλό­φιλου, κάτι σχεδόν αδιανόητο στην Αγγλία. Την εποχή του θανάτου του Ντάγκλας, το Κάπρι είχε ήδη γίνει κινηματογραφικό ντεκόρ, όπως η Βενετία, όπως η Ρώμη: το 1959 ο Μάριο Λάντσα πρωταγωνι­στούσε ως Λατίνος εραστής σε μια κινηματογραφική όπερα δίπλα στη Ζα Ζα Γκαμπόρ, ενώ δέκα χρόνια νωρίτερα το νησί φιλοξενούσε ήδη μια παλιομοδίτικη ερωτική ιστορία με τη Μύρνα Λόυ. Σε μια ταινία του 1960, η Σοφία Λόρεν ερωτευόταν έναν πλούσιο Αμε­ρικανό —τον Κλαρκ Γκέιμπλ— και εγκατέλειπε το Κάπρι για να τον ακολουθήσει στην Αμερική[3].

Το ιταλικό ειδύλλιο που αναζητούν οι εύποροι Αμερικανοί λείπει από το μυθιστόρημα του Μάριο Σολντάτι. Τα Γράμματα από το Κάπρι είναι μια ιστορία για την απιστία και για τις σχέσεις ανδρών και γυναικών που ορίζονται και σημαδεύονται από τον Καθολικισμό. Το Κάπρι, στο απόγειο της δόξας του στα μέσα της δεκαετίας του ’50, αποτελεί μακρινό απόηχο: ο Μάριο Σολντάτι το παρουσιάζει σαν έναν τόπο γεμάτο ελαφρότητα και πειρασμούς, που υπόσχεται στους πολί­τες του Νέου Κόσμου τη χαρά της ζωής, τη γεύση του κρασιού και της θάλασσας. Στα Γράμματα από το Κάπρι το ζευγάρι των Αμερικανών δεν βρίσκει τίποτα απ' όλ' αυτά: αν και στο Κάπρι του Σολντάτι δεν χιονίζει (όπως συμβαίνει στο αστυνομικό μυθιστόρημα του Πάολι), η θλίψη, η προδοσία, το αδιέξοδο μοιάζουν μ’ εκείνα που βιώνουν οι ήρωες στη Ρώμη, όπως και στην πατρίδα τους. Το μαγικό Κάπρι του Αλμπέρτο Σαβίνιο δεν υ­πάρχει, όπως δεν υπάρχει το αθώο Κάπρι των ρομα­ντικών νεονύμφων: τα πρόσωπα δεν απαλλάσσονται από την ενοχή τους, δεν καταφέρνουν να τροποποιή­σουν τις αξίες τους. Τέλος, σημειώνω εδώ το δικό μου μαγικό Κάπρι, εκείνο που τραγουδούσε ο Hervé Vilard το 1965: ήταν το αγαπημένο κομμάτι της Μαργκερίτ Ντυράς – αργότερα την άκουσα να το σιγοτραγουδάει.

Η Σώτη Τριανταφύλλου είναι συγγραφέας. Το τελευταίο της βιβλίο "Μιλώντας με την Αλίκη για τη φιλοσοφία και το νόημα της ζωής" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.



[1] Μετ. Φωτεινή Ζερβού, εκδ. Πατάκη, 2002.

[2] O Leonardo Sciasca έχει μεταφραστεί ευρέως στα ελληνικά: Το πρωτόκολλο της Αιγύπτου (μετ. Ανταίος Χρυσοστομίδης, εκδ. Καστανιώτη), Η μέρα της κουκουβάγιας (μετ. Αντωνία Τσίτσοβιτς-Ραντίν, εκδ. Κέδρος), Ανοιχτές πόρτες, Προσευχή και έγκλημα, Ο καθένας με τον νόμο του, 1912+1 (μετ. Θανάσης Μετσιμενίδης, εκδ. Ζαχαρόπουλος),  Πολιτικές δολοφονίες (μετ. Αντόνιο Σολάρο, εκδ. Οδυσσέας), Ο ιππότης κι ο θάνατος (μετ. Πάνος Ράμος, εκδ. Παρατηρητής)

[3] Ελληνικός τίτλος: «Διακοπές στη Νάπολη».

 

 

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η καταγωγή της οικογένειας

Η καταγωγή της οικογένειας

Για την πραγματεία του Φρίντριχ 'Ενγκελς «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους» (Στο φως των ερευνών του Λ. Χ. Μόργκαν) (εκδ.  Σύγχρονη Εποχή)

Της Σώτης Τρια...

Με τον Σπινόζα, σε αναζήτηση της ευτυχίας

Με τον Σπινόζα, σε αναζήτηση της ευτυχίας

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Σ' αυτό το βιβλίο, ο Βalthasar Thomass αναλύει τη σκέψη του Σπινόζα γύρω από τα ζητήματα της καλής ζωής, τους όρους της γνώσης, τον προσδιορισμό της αλήθειας, της ηθικής, καθώς και της πολιτικής και αισ...

Η συνωμοσιολογία ως τρόπος σκέψης

Η συνωμοσιολογία ως τρόπος σκέψης

Σκέψεις με αφορμή το βιβλίο του Pierre-André Taguieff «Θεωρίες συνωμοσίας» (μτφρ. Αναστασία Καραστάθη, εκδ. Πόλις).

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Ο Pierre-André Taguieff είναι από εκείνους τους ιστορικούς που έχουν αναλάβει τη mission impossible να...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

«2071» του Ντάνκαν ΜακΜίλλαν, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, στο θέατρο Σταθμός (κριτική) – Κάνοντας τα μηνύματα του πλανήτη προσωπική υπόθεση

«2071» του Ντάνκαν ΜακΜίλλαν, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, στο θέατρο Σταθμός (κριτική) – Κάνοντας τα μηνύματα του πλανήτη προσωπική υπόθεση

Το «2071» του Ντάνκαν ΜακΜίλλαν [Duncan Macmillan] παρουσιάζεται στο θέατρο Σταθμός σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη. Φωτογραφίες: © Σπύρος Περδίου.

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Το 2071, η σημαντική διάλεξη του...

«Elon Musk: Η επίσημη βιογραφία» του Γουόλτερ Άιζακσον (κριτική) – Μια αμφιλεγόμενη φυσιογνωμία

«Elon Musk: Η επίσημη βιογραφία» του Γουόλτερ Άιζακσον (κριτική) – Μια αμφιλεγόμενη φυσιογνωμία

Για το βιβλίο του Γουόλτερ Άιζακσον [Walter Isaacson] «Elon Musk: Η επίσημη βιογραφία» (μτφρ. Γιώργος Μαραγκός, εκδ. Κλειδάριθμος).

Γράφει ο  Διονύσης Μαρίνος

Πριν από λίγες ημέρες ο ...

Το ζοφερό «Σπίτι» του Δημήτρη Καραντζά, στη Στέγη (κριτική)

Το ζοφερό «Σπίτι» του Δημήτρη Καραντζά, στη Στέγη (κριτική)

Ο Δημήτρης Καραντζάς σε συνεργασία με την Γκέλυ Καλαμπάκα, έγραψε και σκηνοθέτησε «Το Σπίτι», την πρώτη του παράσταση έπειτα από δώδεκα χρόνια, ύστερα από ανάθεση της Στέγης για τη δημιουργία ενός πρωτότυπου έργου. «Το Σπίτι» παρουσιάζεται στη Μικρή Σκηνή της Στέγης Τετάρτη - Κυριακή μέχρι και τις 19 Νοεμβρίου. Φωτο...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Ο μάγος» του Κολμ Τόιμπιν (προδημοσίευση)

«Ο μάγος» του Κολμ Τόιμπιν (προδημοσίευση)

Προδημοσίευσητο από το μυθιστόρημα του Κολμ Τόιμπιν [Colm Tóibín] «Ο μάγος» (μτφρ. Αθηνά Δημητριάδου), το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 9 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Ίκαρος.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Λίμπεκ, 1892

Η ορχήστρα έπαιζε το Πρ...

«Όσα σκέφτεται ο βιβλιοπώλης σου για σένα» του Σον Μπίθελ (προδημοσίευση)

«Όσα σκέφτεται ο βιβλιοπώλης σου για σένα» του Σον Μπίθελ (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Σον Μπίθελ [Shaun Bythell] «Όσα σκέφτεται ο βιβλιοπώλης σου για σένα» (μτφρ. Μαριάννα Καλέμη) το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 18 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Key Books.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Τύπος τρία

ΕΙΔΟΣ: PARENTE...

«Οδός Ευτυχίδου» της Χρύσας Φάντη (προδημοσίευση)

«Οδός Ευτυχίδου» της Χρύσας Φάντη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Χρύσας Φάντη «Οδός Ευτυχίδου», το οποίο κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Σμίλη.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Πέτρο;»
«Εμένα φωνάζεις, γιαγιά;»
«Εσένα, γιε μου. Πάμε να δούμε τη θ...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Μεσογειακό νουάρ, δικαστικό θρίλερ, whodunnit κι ένα ασήμαντο περιστατικό: 4 δυνατά ευρωπαϊκά αστυνομικά μυθιστορήματα

Μεσογειακό νουάρ, δικαστικό θρίλερ, whodunnit κι ένα ασήμαντο περιστατικό: 4 δυνατά ευρωπαϊκά αστυνομικά μυθιστορήματα

Τέσσερα πρόσφατα αστυνομικά μυθιστορήματα ανανεώνουν τις γνωστές υποκατηγορίες της αστυνομικής λογοτεχνίας. «Η σκοτεινή μούσα» του Άρμιν Έρι, «Ο κώδικας του θησαυρού» της Τζάνις Χάλετ, «Θάνατος ενός ταξιδιώτη» του Ντιντιέ Φασέν και «Η στρατηγική του πεκινουά» του Αλέξις Ραβέλο.

Γράφει η Χίλ...

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Επιλογές από τις προσεχείς εκδόσεις ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης, βιογραφιών, θεάτρου, δοκιμίων, μελετών και γκράφικ νόβελ.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Επιλέξαμε και φέτος όχι την εξαντλητική παρουσίαση των νέων εκδόσεων αλλά την στ...

22 σημαντικοί συγγραφείς που έγραψαν μόνο ένα μυθιστόρημα

22 σημαντικοί συγγραφείς που έγραψαν μόνο ένα μυθιστόρημα

Τι κοινό θα μπορούσε να έχει η Έμιλι Μπροντέ [Emily Brontë] με τον Χουάν Ρούλφο [Juan Rulfo] και τον εικονιζόμενο Άρη Αλεξάνδρου; Και οι τρεις τους, όπως και πολλοί ακόμα σημαντικοί συγγραφείς, έγραψαν και εξέδωσαν ένα μόνο μυθιστόρημα στη διάρκεια της ζωής τους, που ωστόσο αρκούσε για να τους καθιερώσει στο λογοτεχ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

22 Σεπτεμβρίου 2023 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Τα βιβλία του φθινοπώρου 2023: Τι θα διαβάσουμε τις μέρες που έρχονται

Επιλογές από τις προσεχείς εκδόσεις ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης, βιογραφιών, θεάτρου, δοκιμίων, μελετών και γκράφικ νόβελ. Επιμέλεια: Κώστας Αγορα

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ