«Ποίηση» του Σεργκέι Μπιριουκόφ (προδημοσίευση)

ΕΝΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΟ ΘΕΜΑ

χέρι βαλμένο
πίσω από το κεφάλι
σαν άνοιγμα βουβωνικής χώρας
βλέπω μια γραμμή
που οδηγεί
στην τρεμάμενη θηλή
απλωμένο πόδι
ελαφρά λυγισμένο γόνατο
άγγιγμα
στην εσωτερική πλευρά
του γοφού
και το χέρι που οδηγείται
πάνω από το γόνατο
πάνω από το γόνατο
μεταξένιο άγγιγμα
είσοδος

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

αδύνατο να θυμηθώ αλλά
τουλάχιστον αποσπασματικά
διατηρείται στη μνήμη η συνέχεια
του ονείρου
κάποιο άγνωστο μέρος
κάτι σαν σχολική τάξη
όπου στοιβάζονται σακίδια και τσάντες
άταχτα πεταγμένα
μερικά γνωστά πρόσωπα
αλλά κάπως ασαφή
πότε αυτός ή κάποιος που μοιάζει
με αυτήν ή μοιάζει σε αυτήν
σαν να έχεις έρθει από το άγνωστο
και από πού ήρθε αυτή είναι άγνωστο
γεμάτη ασάφειες και παραλείψεις
η συζήτηση
οι καύτρες των τσιγάρων τα κλικ των αναπτήρων
η αντίστροφη ακολουθία των πράξεων
απαντάς μαντεύοντας την ερώτηση
ξύνεις την κορυφή της μύτης
με το άκουσμα των νέων
στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν λόγια
εντάξει μισόλογα
αποσπάσματα ομιλίας
ερήμωση
συνέχεια του ονείρου
σαν να βλέπεις το άπειρο

ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΤΟ ΚΡΑΝΙΟ

Χωρίς αντικειμενικότητα –
άρνηση του δαίμονα της αντικειμενικότητας,
βύθιση στη μορφή
όπου το αντικείμενο λιώνει,
ή μαζεύεται στο σημείο
του αγγίγματος,
όπου το Σύμπαν
χωράει στο κρανίο
ίσο με τον εαυτό του
ακριβώς τόσο,
μα τόσο απεριόριστο,
εκτός ορίων,
εκεί ο ένας ορίζοντας
αντικαθιστά τον άλλον
σε μια στιγμή
με μια κίνηση μαγική…
Ω, Άνθρωπε,
πώς νιώθεις
φέροντας
μέσα σου το Σύμπαν…