prodimosieusi kontzoglou ilios me ilio

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το μυθιστόρημα της Μαίρης Κόντζογλου «Από ήλιο σε ήλιο: Αποσπερίτης», που κυκλοφορεί στις 23 Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Σέριφος, άνοιξη 1916

Μόλις ακούει την καμπάνα δένει την μπόλια στο κεφάλι, βάζει τις πέτρες στα παράθυρα να σφηνώσει τα παντζούρια, μανταλώνει και βγαίνει στο σοκάκι κάνοντας τον σταυρό της. Πριν πιάσει τα σκαλάκια για την Πάνω Πιάτσα κοιτάει πέρα στο μονοπάτι που πάει προς τη δύση· κοιτάει να δει αν έρχεται. Όμως άνοιξη στα μέσα της και η μέρα χασομεράει, είναι νωρίς ακόμη και κείνος αργεί.

Σε λίγο η θάλασσα θα πάρει το χρώμα του θυμαριού και θα αναστατωθεί, γυναίκα στα χέρια έμπειρου άντρα, τα σπίτια θα βαφτούν ρόδινα, το Κάστρο και οι κορφές των πέτρινων λόφων θα θαμπώσουν. Όταν ο ήλιος αποφασίσει να βουλιάξει στα κύματα, φτάνει τόσο για σήμερα, η πλάση θα καταλαγιάσει, θα ξεκουραστεί.

Στέκεται ένα λεπτό να θαυμάσει την ομορφιά που ποτέ δεν χορταίνει· λόφοι και λοφάκια ένα γύρο, ο μόλος με τις λιγοστές ψαρόβαρκες και στο βάθος, θαμπή καμπούρα, η Σίφνος. Πέρα στο πέλαγο ένα καράβι έρχεται αργά αργά, δεν μπορεί ακόμη να ξεχωρίσει αν είναι επιβατηγό ή απ’ αυτά που φορτώνουν το μετάλλευμα, αν και τούτα έρχονται από δεξιά, από Κύθνο μεριά. Ο ουρανός στα δυτικά κρατάει ακόμη κάμποσο γαλάζιο χρώμα, ενώ στα ανατολικά πιάνει να σκουραίνει, τόσο μικρό νησί κι όμως από τη μια μεριά θαρρείς και βραδιάζει νωρίτερα, θα ’ναι που το χωρίζει στη μέση ο Τούρλος, η κορυφή του ψηλότερου βουνού.

Στην κοιλάδα γύρω από τη Χώρα αλλά και στις πλαγιές του βουνού, εδώ κι εκεί, μικρές πράσινες κηλίδες, οάσεις ευφορίας χάρη στις γενναιόδωρες φλέβες νερού που διατρέχουν το νησί, είναι περιφραγμένες με ξερολιθιές. Πιο πάνω, κοντά στις κορφές των λόφων υπάρχουν λίγα μαντριά και, καμιά φορά, ανάλογα πώς φυσάει, φτάνουν ως εκεί ήχοι από κουδούνια.

Στην κοιλάδα γύρω από τη Χώρα αλλά και στις πλαγιές του βουνού, εδώ κι εκεί, μικρές πράσινες κηλίδες, οάσεις ευφορίας χάρη στις γενναιόδωρες φλέβες νερού που διατρέχουν το νησί, είναι περιφραγμένες με ξερολιθιές.

Τον αγαπάει τούτον τον τόπο τον ποτισμένο με τον ιδρώτα όλων τους, αλίμονο και με το αίμα τόσων εργατών. Ανάμεσά τους και ο άντρας της.

Στρέφεται πάλι προς τη δύση, πάλι προσπαθεί να διακρίνει άνθρωπο στο μονοπάτι. Τίποτα, κανείς. Είναι νωρίς αλλά η αγωνία δεν μετρά σωστά τον χρόνο, «Κάνε, Παναγιά μου, να ’ναι καλά» προσεύχεται. Στις Ευρώπες πόλεμος, στη Θεσσαλονίκη πάνω Κατοχή, στην Αθήνα διχασμός.

Η πόρτα του Αγίου Αθανασίου τρίζει καθώς την ανοίγει, φτιάχνει την μπόλια που κόντεψε να την πάρει ο αέρας, συνεφέρνει τις ανάσες της, μεγάλη η ανηφόρα, και μπαίνει αλαφροπατώντας. Μισοσκόταδο και δροσιά, το μουρμουρητό του παπα-Γιάννη σέρνεται στο πέτρινο δάπεδο, προσεχτικό το βήμα της μην και το πατήσει. Κουρνιάζει σε ένα στασίδι, ο γιος του ιερέα της χαμογελάει και τη θυμιατίζει ορεξάτος, σταυροκοπιέται, του χαμογελάει και κείνη, μια σταλιά παιδί, τι περιμένεις, όλα για παιχνίδι τα ’χουν στην ηλικία του. Γύρω της πέντε, έξι γυναίκες όλες κι όλες με σκυμμένα κεφάλια, κάνουν πως δεν την είδαν, καμιά δεν τη χαιρετάει, με το πρόσχημα της ιερότητας του χώρου. Μόνο σαν ανταμώσουν έξω δυο λόγια τυπικά και φτάνει, μαθημένη είναι. Σαν παιδί ήταν η «ξένη», μεγαλώνοντας αυτή που άρπαξε τον πλούσιο και τον κατέστρεψε, ύστερα το άλλο με τον θειο του άντρα της, ύστερα με το Αφεντικό… Δεν βαριέσαι. Τριάντα χρόνια κοντά κι ακόμη με την πρώτη ευκαιρία θυμούνται τις αμαρτίες που δεν έκανε.

Ο παπάς ψέλνει. Είναι καλός άνθρωπος. Στριμωγμένος και κείνος μέσα στις «αρχές» του Θεού, της οικογένειας και του τόπου του, δύσκολο να ξεφύγεις, απαιτούνται μεγάλη θέληση και πολλά κότσια. Γιατί να είναι όλοι εναντίον της, τον είχε ρωτήσει σε μια της εξομολόγηση, αργούμε να συγχωρήσουμε οι ανθρώποι, τα είχε μασήσει εκείνος. Δεν επέμενε. Να της συγχωρήσουν τι;

Κι αφηρημένη τον είχε ακούσει να της συστήνει να έχει πίστη.

Έχει πίστη. Στο παλικάρι της.

Τον μοναδικό δικό της άνθρωπο

άνθρωπος ήταν και ο βασιλιάς του Άργους.

Γι’ αυτό, όταν πήρε χρησμό από το Μαντείο πως ο γιος που θα γεννούσε η θυγατέρα του θα τον σκότωνε και θα του έπαιρνε τον θρόνο, έχτισε ένα κάστρο χωρίς πορτοπαράθυρα και την έκλεισε μέσα. Μάτι άντρα δεν έπρεπε να δει τη Δανάη, μην και την πλανέψει.

Έλα όμως που μια μέρα ο Δίας, ενώ έπληττε φρικτά κι είχε και την Ήρα να του μουρμουρίζει για τις γυναικοδουλειές του, έριξε τα θεϊκά του μάτια, που εμπόδιο δεν γνώριζαν, προς το Άργος και είδε την πριγκίπισσα; Και την πόθησε, κατά το συνήθειό του δηλαδή.

Καιρό δεν έχασε, μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή κι από τη χαραμάδα της οροφής, απ’ όπου της έριχναν νερό και ψωμί, έπεσε στον κόρφο της.

Αγαπήθηκαν, κι εννιά μήνες μετά η βασιλοπούλα γέννησε ένα αγόρι. Σαν το ’μαθε ο πατέρας της σκιάχτηκε, αλίμονο!, ο χρησμός θα επαληθευόταν! Αυτός έπρεπε να απαλλαγεί από το νεογέννητο κι ας αποφάσιζε ο Δίας αν ήθελε να ζήσει ο γιος του ή όχι.

Και χωρίς δισταγμό διέταξε να φτιάξουν ένα σεντούκι που δεν θα βούλιαζε, έκλεισε μέσα μάνα και παιδί, τους φούνταρε στη θάλασσα. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες τα κύματα του πελάγου ταξίδεψαν τη Δανάη και τον γιο της…

Μόνη της τον είχε μεγαλώσει, για χάρη του έκανε ό,τι έκανε, κι αν ήταν αμαρτία, όπως της τη χρέωναν, να την πλήρωνε η ίδια, όχι εκείνος. Τρέμει η ψυχή της κάθε μέρα, προσεύχεται να βγει ζωντανός από τις γαλαρίες, ήμαρτον, Θεέ μου, που δεν σου ’χω εμπιστοσύνη.

για τον γιο της όλο το νησί μιλούσε πριν γεννηθεί ακόμη.

Επειδή ήταν δικός της. Ο καρπός ενός έρωτα που δεν έπρεπε να συμβεί γιατί αυτή, η κόρη του «Λωλοκούτρη» είχε τολμήσει να σηκώσει τα μάτια σ’ ένα παλικάρι ανώτερό της και, κοίτα να δεις την άτιμη, να τον κάνει να την αγαπήσει τρελά.

Κι όσο το παιδί μεγάλωνε πάλι για κείνον μιλούσαν, τάχα ξαφνιάζονταν που κανείς απ’ το σόι του πατέρα του δεν τον ήθελε.

Μόνη της τον είχε μεγαλώσει, για χάρη του έκανε ό,τι έκανε, κι αν ήταν αμαρτία, όπως της τη χρέωναν, να την πλήρωνε η ίδια, όχι εκείνος. Τρέμει η ψυχή της κάθε μέρα, προσεύχεται να βγει ζωντανός από τις γαλαρίες, ήμαρτον, Θεέ μου, που δεν σου ’χω εμπιστοσύνη. Και δεν τρέμει μόνο για τους κινδύνους της δουλειάς του, μήπως τον φάνε μπαμπέσικα οι σπιούνοι του μεγάλου Αφεντικού φοβάται, λένε πως ακόμη δεν το χώνεψε που περιμάζωξε τη μικρή… Άφησε που ο γιος της έχει κότσια και κατηγορεί το άδικο όπου το συναντήσει. Πόσο μάλλον στα μεταλλεία που χύνει τον ιδρώτα και τρώει τα πλεμόνια του.

Εφτά γυναίκες όλο κι όλο το εκκλησίασμα. Ούτε ένας άντρας. Ούτε ένας άντρας στη Χώρα τέτοια ώρα.

Η Κατερινέτα το ξέρει. Όλοι το ξέρουν.

Οι άντρες λείπουν, δουλεύουν σκληρά.

Δουλεύουν από ήλιο σε ήλιο.

Λαύριο, 1885

Όπως ο Γερμανός –Πρώσος για την ακρίβεια– έκανε χειραψία φανερώθηκε το μανικετόκουμπο με το ρουμπίνι. Οι συνομιλητές του, που είχαν ήδη προσέξει τη χρυσή αλυσίδα να κρέμεται από το τσεπάκι του γιλέκου, αντάλλαξαν ματιές. Αν και δεν βλέπονταν συχνά, ο κοινός στόχος και η δίψα για επιτυχία και πλούτη τους είχαν κάνει να μάθουν γρήγορα ο ένας τον άλλον. Μια ματιά ήταν αρκετή. Έλληνας της Κωνσταντινούπολης ο ένας και άνθρωπος της Οθωμανικής τράπεζας, Γάλλος ο δεύτερος, Ιταλός ο τρίτος, ο πιο έμπειρος απ’ όλους στα μεταλλεία. Όλοι μέλη της διοίκησης της «Εταιρείας Μεταλλείων Σερίφου και Σπηλιαλέζα Λαύριον Α.Ε.» που σκοπό είχε την εκμετάλλευση των μεταλλείων του νησιού.

Θα κόντευε χρόνος που είχαν συμφωνήσει, κατόπιν έγκρισης του Μεγάλου, ότι ο σημερινός συνομιλητής τους ήταν καλή περίπτωση και γι’ αυτό έλεγαν να συνεργαστούν στενότερα. Ήταν έμπειρος, ήρεμος –έως και ψυχρός– συγκρατημένος, προφανώς και φιλόδοξος. Ακριβώς ό,τι χρειαζόταν δηλαδή. Επίσης, για να ξέφευγαν και λίγο από τα σοβαρά, ήταν εξαιρετικά καλοντυμένος αν και, περπατημένοι στη ζωή οι ίδιοι, ήξεραν πως άλλον αέρα έχουν οι λεφτάδες, οι γόνοι πλούσιων οικογενειών. Αυτός δεν τον φυσούσε κιόλας τον παρά, σίγουρα πράγματα. Ή μπορεί απλώς να ήταν κομψός, να του άρεσε εν γένει η ευζωία. Ίσως όμως και να τα είχε αγοράσει για την περίσταση, για να τους κάνει καλή εντύπωση. Όλα τα ’βαζαν με τον νου τους. Και σε όλα είχαν πέσει μέσα.

Κατά τα άλλα, όσο καιρό δούλευε στην εταιρεία δεν είχαν καταφέρει να τον ψυχολογήσουν, θα έφταιγε μάλλον το ανέκφραστο πρόσωπό του. Δίκιο είχαν και σ’ αυτό, ο συνομιλητής τους δεν εκφραζόταν εύκολα. Και τώρα, παρά το γεγονός ότι φλεγόταν από την επιθυμία να προχωρήσουν στη συμφωνία, τώρα ειδικά δεν έδειχνε τίποτα. Διαπραγματευόταν διατηρώντας μονίμως ένα τυπικό χαμόγελο στα χείλη αλλά, χωρίς να χάνει τους καλούς του τρόπους, έδειχνε σαν να τους έκανε χάρη που τους άκουγε.

Ήταν αποφασισμένος να πάρει τη δουλειά, να μη σταματήσει μπροστά σε κανένα εμπόδιο, είχε έρθει η ώρα να γίνει αφεντικό εξαργυρώνοντας τις γνώσεις και την επαγγελματική του κατάρτιση. Ίσως και να είχε έρθει η ώρα να βγει από τη μιζέρια και τα δανεικά του πεθερού, η ώρα να πλουτίσει. Έτσι, όταν έμαθε ότι αναζητούσαν εργολάβο κινήθηκε γρήγορα. Ήρθε στην Ελλάδα, κατάφερε να πιάσει δουλειά στην εταιρεία για να μάθει εκ των έσω την πραγματικότητα για τα μεταλλεία της Σερίφου, βρήκε δικηγόρους που έπιασαν πολιτικούς, έβαλαν λυτούς και δεμένους, κι εκείνος, με τη σωστή πληροφόρηση πια, έκανε μετρήσεις, σχέδια επί χάρτου, ενώ παράλληλα διαπραγματευόταν τους όρους ενός δανείου.

Δεόντως προετοιμασμένος –παρότι επίτηδες έδειχνε ότι αγνοούσε πολλά πράγματα–, είχε αυτοπροταθεί στους ανθρώπους της «Εταιρείας Μεταλλείων Σερίφου και Σπηλιαλέζα Λαύριον Α.Ε.», αφού είχε καταλήξει πως η εκμετάλλευση των συγκεκριμένων μεταλλείων δεν θα ήταν εύκολη. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα θα ήταν το εργατικό δυναμικό. Ο τόπος βλέπεις ήταν μικρός και ολιγάνθρωπος, κι ας τον διαβεβαίωναν ότι θα έβρισκε εργατικά χέρια από τα γύρω νησιά. Η φτώχεια μάστιζε όλη τη χώρα, ειδικά τη νησιωτική Ελλάδα που είχε λίγη διαθέσιμη για καλλιέργειες γη.

Δεν θα απαιτούνταν επενδύσεις και υποδομές, θα έκανε μόνο εξόρυξη, το μετάλλευμα αυτούσιο θα φορτωνόταν σε πλοία και θα μεταφερόταν στις αγορές της δυτικής Ευρώπης, το ετήσιο μίσθωμα ήταν μικρό και θα καταβαλλόταν σε δόσεις.

Η περίπτωση Σέριφος είχε όμως πολλά πλεονεκτήματα. Ήταν η μοναδική ευκαιρία που θα είχε πανευρωπαϊκά γιατί ταίριαζε στις δικές του οικονομικές δυνατότητες. Οπουδήποτε αλλού θα χρειαζόταν πολλαπλάσια χρήματα. Δεν θα απαιτούνταν επενδύσεις και υποδομές, θα έκανε μόνο εξόρυξη, το μετάλλευμα αυτούσιο θα φορτωνόταν σε πλοία και θα μεταφερόταν στις αγορές της δυτικής Ευρώπης, το ετήσιο μίσθωμα ήταν μικρό και θα καταβαλλόταν σε δόσεις. Άλλωστε πρόσφατα η εταιρεία είχε συνάψει μεγάλο δάνειο που της απαγόρευε για τρία χρόνια να έχει δραστηριότητα στη Σέριφο και δίνοντάς του την εκμετάλλευση θα εισέπρατταν έστω το μίσθωμα. Στα τρία αυτά χρόνια εκείνος, ενώ θα πλήρωνε ψίχουλα, θα μπορούσε να κάνει επισκέψιμες τις στοές που βρίσκονταν σε οικτρή κατάσταση, θα απασχολούσε ανειδίκευτους και άρα κακοπληρωμένους εργάτες, και προσωρινά δεν θα χρειαζόταν να επενδύσει σε κατασκευή δικτύου με σιδηροτροχιές, μηχανοστάσια, ράμπες και σκάλες φόρτωσης. Τέλος, επειδή όλοι οι προηγούμενοι εργολάβοι δεν είχαν καταφέρει τίποτα και πίστευαν πως ούτε κι εκείνος θα τα κατάφερνε –το ένιωθε– ήταν σίγουρος πως δεν θα τον επιτηρούσαν στενά. Έτσι θα λειτουργούσε με χαμηλά μέσα προστασίας και δεν θα τηρούσε ό,τι οριζόταν για τις συνθήκες εργασίας και αμοιβής των εργατών. Η Σέριφος ήταν μακριά και εγκαταλειμμένη από το κράτος. Για αυτό ήταν σίγουρος πως θα μπορούσε να κρύβει μέρος των εσόδων όταν θα προέκυπταν.

Ο επίδοξος επιχειρηματίας είχε όπως βλέπουμε πλήρη επίγνωση των αρνητικών και των θετικών σημείων του διαβήματος. Το μεταφορικό κόστος θα ήταν πολύ υψηλό κι αυτό ήταν το ισχυρό του επιχείρημα όσο διαπραγματευόταν μαζί τους. Αλλά το ημερομίσθιο θα ήταν τρεις, μπορεί και τέσσερις φορές χαμηλότερο από οπουδήποτε αλλού.

Άσε που οι εργάτες στα μεταλλεία της Σερίφου δεν ήταν οργανωμένοι σε Σωματείο, επομένως δεν υπήρχε κανείς εκεί για να προστατεύσει τα συμφέροντά τους. Δύσκολα θα ζητούσαν αύξηση στο μεροκάματο, δεν ήξεραν από αυτά. Απλοί μικροκαλλιεργητές και κτηνοτρόφοι, λίγες βαρκούλες, λίγα λαχανικά, μερικά αιγοπρόβατα, όλα με τεράστια προσπάθεια, να ποιες ήταν οι γνώσεις τους.

Από αυτή την άποψη ήταν κάπως καθησυχασμένος, είχε δει απεργίες να πηγαίνουν δυο και τρία χρόνια πίσω τα κέρδη της επιχείρησης και εκτιμούσε ιδιαίτερα το γεγονός πως δεν ήταν συνδικαλισμένοι. Και αυτό ήταν και το επιχείρημά του απέναντι στον χερ Έρβιν, τον πεθερό του, έναν μεγάλο ποτοποιό που ήξερε από τέτοια και είχε υποσχεθεί να μπει εγγυητής στο δάνειο που θα έπαιρνε.

Στους συνομιλητές του δεν είχε δείξει πως εκτιμούσε κάποιο από αυτά τα «πλεονεκτήματα». Έκαναν κι εκείνοι πως τον πίστευαν όταν δήλωσε ότι δεν ήθελε να αδικήσει κανέναν και πως είχε σκοπό να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του στο νησί, πως θα έφερνε και την οικογένειά του στη Σέριφο· εχθρούς δεν ήθελε να κάνει, μόνο φίλους και συνεργάτες.

Τι μεγάλο ψέμα!


Λίγα λόγια για το βιβλίο

metaixmio kontzoglou ilios se ilioΣέριφος, τέλη 19ου αιώνα. Ο Περσέας Κονόμος σκοτώνεται δουλεύοντας σε μια γαλαρία και ο φιλόδοξος Δρακούλης, δεξί χέρι του Εμίλ Γκρόμαν, αφεντικού των μεταλλείων αλλά και του νησιού, με απειλές, τιμωρίες και βία, απομακρύνει από πάνω τους όλες τις κατηγορίες για ελλιπή μέτρα ασφαλείας.  

Η χήρα του Κονόμου, φοβούμενη μήπως ο γιος της κάποτε ζητήσει εκδίκηση, δεν θα του αποκαλύψει ποιον θεωρεί υπεύθυνο και έτσι δεν θα μπορέσει να τον αποτρέψει, μεγαλώνοντας, να πιάσει δουλειά στα μεταλλεία.

Εκεί, εμπνευσμένος από τον φλογερό επαναστάτη Κώνσταντη Σπέρα, θα προσπαθήσει να αφυπνίσει τους συμπατριώτες και συναδέρφους του να απαιτήσουν επιτέλους τα δικαιώματά τους.

Και την ίδια εποχή θα γνωριστεί με το μοναδικό κορίτσι του νησιού που ούτε τα μάτια του δεν θα ’πρεπε να σηκώσει πάνω της.

Ένας δυνατός έρωτας, ενάντια σε όλες τις συμβάσεις της κοινωνίας, του τόπου και της εποχής, θα προκύψει στο σιδερένιο νησί.  

Η ιστορική «ματωμένη απεργία της Σερίφου» μπαίνοντας κάτω από το συγγραφικό μικροσκόπιο της Μαίρης Κόντζογλου γέννησε ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα για έναν μεγάλο αγώνα, έναν έρωτα και τον τόπο που έθρεψε θεούς και ήρωες.

Ακολουθήστε την bookpress.gr στο Google News και διαβάστε πρώτοι τα θέματα που σας ενδιαφέρουν.


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«(Α)Κατάλληλο Timing» της Ελένης Αλεξανδροπούλου (προδημοσίευση)

«(Α)Κατάλληλο Timing» της Ελένης Αλεξανδροπούλου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων της Ελένης Αλεξανδροπούλου «(Α)Κατάλληλο Timing», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Ο Αύγουστος, όσο μεγαλώνεις, μοιάζει πικρός. Οι περισ...

«Mind the gap» του Λάζαρου Αλεξάκη (προδημοσίευση)

«Mind the gap» του Λάζαρου Αλεξάκη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων του Λάζαρου Αλεξάκη «Mind the gap», η οποία θα κυκλοφορήσει στις 5 Φεβρουαρίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Είχε φτάσει σε μικρή απόσταση από τη βιτρίνα, και το νυχτεριν...

«My HERoines» της Μαρίας Αμανατίδου (προδημοσίευση)

«My HERoines» της Μαρίας Αμανατίδου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή αφηγημάτων της Μαρίας Αμανατίδου «My HERoines – Μικρές ιστορίες, μεγάλες ηρωίδες», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Μηκραίνεις»

...

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

Κώστας Λογαράς: «Πρώτη φορά ταξίδεψα πέρα απ’ τα όρια της γειτονιάς μου με τον Ιούλιο Βερν»

Κώστας Λογαράς: «Πρώτη φορά ταξίδεψα πέρα απ’ τα όρια της γειτονιάς μου με τον Ιούλιο Βερν»

«Ο έφηβος» και «Ο νεαρός Τέρλες» τον ώθησαν στην ενδοσκόπιση και τη γραφή, ενώ επανέρχεται στην «Ιστορία ενός αιχμαλώτου» ως πρότυπο γλώσσας και ύφους. Αυτά είναι κάποια από τα βιβλία της ζωής του Κώστα Λογαρά.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

...
«Η δύναμη της συνήθειας» του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα

«Η δύναμη της συνήθειας» του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα

Για την παράσταση «Η δύναμη της συνήθειας» του Τόμας Μπέρνχαρντ, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα, στο Θέατρο Ροές. Μαζί με τον Περλέγκα παίζουν τα μέλη της ομάδας «κι όμΩς κινείται».

Γράφει ο Νίκος Ξένιος

Στο θέατρο «Ροές» ο ...

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

Δεκαπέντε βιβλία πεζογραφίας, εξαντλημένα (τα περισσότερα), επανεκδίδονται και διεκδικούν νέους αναγνώστες.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας: Αγγλία (εκδ. Διόπτρα)

...

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

«Ψυχή ντυμένη αέρα» της Έλενας Χουζούρη (προδημοσίευση)

«Ψυχή ντυμένη αέρα» της Έλενας Χουζούρη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη μελέτη της Έλενας Χουζούρη «Ψυχή ντυμένη αέρα – Ανθούλα Σταθοπούλου - Βαφοπούλου: Η μούσα της μεσοπολεμικής Θεσσαλονίκης», η οποία θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις Επίκεντρο.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Η Μάγε...

«(Α)Κατάλληλο Timing» της Ελένης Αλεξανδροπούλου (προδημοσίευση)

«(Α)Κατάλληλο Timing» της Ελένης Αλεξανδροπούλου (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων της Ελένης Αλεξανδροπούλου «(Α)Κατάλληλο Timing», η οποία θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Νίκας.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

«Ο Αύγουστος, όσο μεγαλώνεις, μοιάζει πικρός. Οι περισ...

«Mind the gap» του Λάζαρου Αλεξάκη (προδημοσίευση)

«Mind the gap» του Λάζαρου Αλεξάκη (προδημοσίευση)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη συλλογή διηγημάτων του Λάζαρου Αλεξάκη «Mind the gap», η οποία θα κυκλοφορήσει στις 5 Φεβρουαρίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Είχε φτάσει σε μικρή απόσταση από τη βιτρίνα, και το νυχτεριν...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

«Τι να διαβάσω;» – 15 επανεκδόσεις ελληνικής πεζογραφίας που έρχονται στα βιβλιοπωλεία το επόμενο διάστημα

Δεκαπέντε βιβλία πεζογραφίας, εξαντλημένα (τα περισσότερα), επανεκδίδονται και διεκδικούν νέους αναγνώστες.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας: Αγγλία (εκδ. Διόπτρα)

...
«Τι να διαβάσω;» – 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που κυκλοφορούν το επόμενο διάστημα

«Τι να διαβάσω;» – 15 βιβλία ελληνικής πεζογραφίας που κυκλοφορούν το επόμενο διάστημα

Δεκαπέντε βιβλία ελληνικής πεζογραφίας (μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα) που αναμένουμε τις επόμενες μέρες ή εβδομάδες. Στην κεντρική εικόνα, ο Αλέξης Πανσέληνος, η Μάρω Βαμβουνάκη και ο Μιχάλης Μοδινός.

Γράφει ο Κώστας Αγοραστός

Μυθιστ...

Σίρλεϊ Τζάκσον (1916-1965): Η ευαίσθητη μάγισσα των αμερικανικών γραμμάτων

Σίρλεϊ Τζάκσον (1916-1965): Η ευαίσθητη μάγισσα των αμερικανικών γραμμάτων

Η Σίρλεϊ Τζάκσον [Shirley Jackson, 1916-1965] ήταν πολλά περισσότερα από μια συγγραφέας ιστοριών τρόμου. Με άξονα δύο βιβλία της που κυκλοφόρησαν ή επανακυκλοφόρησαν πρόσφατα «Η λοταρία και άλλες ιστορίες» (μτφρ. Χρυσόστομος Τσαπραΐλης) και «Ζούσαμε πάντα σε ένα κάστρο» (μτφρ. Βάσια Τζανακάρη) από τις εκδόσεις ...

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

ΠΡΟΘΗΚΕΣ

Newsletter

Θέλω να λαμβάνω το newsletter σας
ΕΓΓΡΑΦΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

ΦΑΚΕΛΟΙ